"πως μπορείτε να είστε αισιόδοξος;"

 

Στην δεκαετία του '50, ζούσε ένας σοφός, τον οποίον θαύμαζαν και σέβονταν όλοι, σε Ανατολή και Δύση.
Λοιπόν, μια μέρα, τον πλησίασε ένας δημοσιογράφος και τον ρώτησε αν είναι αισιόδοξος η απαισιόδοξος.
« Είμαι αισιόδοξος φυσικά», απάντησε ο σοφός
« Καλά, πως μπορείτε να είστε αισιόδοξος με όλα τα προβλήματα του κόσμου την εγκληματικότητα, την διαφθορά, την φτώχεια, καταρρέουν οι αξίες» ρώτησε απορημένος ο δημοσιογράφος.
« Α, δεν είμαι αισιόδοξος γι' αυτόν τον αιώνα», εξήγησε ο σοφός. Αλλά είμαι βαθύτατα αισιόδοξος για τον επόμενο»

έφτασαν οι άνθρωποι - ρομπότ

Πεπεισμένος ότι τεχνητή ζωή θα δημιουργηθεί "μέσα στην επόμενη πενταετία" εμφανίστηκε ο καθηγητής Πολ Ντίμερ, του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας.

Αν και χαρακτήρισε "αποθαρρυντικά δύσκολο" εγχείρημα τη δημιουργία ζωής από το μηδέν, είπε ότι αυτή θα συμβεί σε πέντε - το πολύ δέκα- χρόνια.

Αρκετά επιστημονικά εργαστήρια σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως ανέφερε, μιλώντας σε μια διεθνή συνδιάσκεψη στο Χονγκ Κονγκ, με αντικείμενο τη συνθετική βιολογία, πλησιάζουν πλέον στο στόχο μιας "δεύτερης γένεσης", ένα επίτευγμα που θα αποτελέσει μια από τις μεγαλύτερες επιστημονικές ανακαλύψεις όλων των εποχών.

Η συνθετική (ή τεχνητή) κατά παραγγελία δημιουργία ζωντανών οργανισμών, από πρακτική σκοπιά, μπορεί να οδηγήσει σε πληθώρα νέων καινοτομιών, από νέα φάρμακα και νέα βιοκαύσιμα, μέχρι ειδικούς μικροοργανισμούς που θα απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακα.

Όμως - σύμφωνα κυρίως με τους σκεπτικιστές- ανησυχίες προκαλεί αυτό ακριβώς που εξάπτει τη φαντασία των επιστημόνων και του κοινού, δηλαδή η προοπτική δημιουργίας βιο-μηχανών, δηλαδή ανθρώπων (ή άλλων ζώων) που θα είναι σχεδόν ανθρώπινα.

Η προοπτική αυτή θέτει επί τάπητος, μεταξύ άλλων θεμάτων (π.χ. ηθικών), μια σειρά από σοβαρά ζητήματα ασφάλειας, σύμφωνα με τη Daily Telegraph και το New Scientist.

Ορίστε και ένας νεώτατος σύνδεσμος:

http://www.telegraph.co.uk/motoring/news/7863181/Morphing-cars-and-planes-closer-as-Pentagon-develops-shape-shifting-robot.html

Το δένδρο και η ζωή

Λένε πως αυτές είναι οι τέσσερις, αλίμονο, φάσεις της ζωής. Μα έχον δίκιο; Ολη η ζωή να ανθίζει και να μαραίνεται σαν κι αυτό το δένδρο;

       

αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο

Χθες  επισκέφτηκα τον γιατρό να βοηθήσει λιγάκι τον οργανισμό μου να σταθεί στα πόδια του.
Τι να γίνει, ακόμα και τα σίδερα λυγίζουν, καμιά φορά!
Λοιπόν, όταν πήγαινα να φύγω, μου λέει το εξής:
- Εξασκώ την ιατρική εδώ και 30 χρόνια, και έχω γράψει χιλιάδες συνταγές για ένα σωρό φάρμακα. Αλλά στο τέλος κατάλαβα,ότι το καλύτερο φάρμακο που βοηθάει το ανθρώπινο πλάσμα, είναι η αγάπη.
- Και αν δεν ενεργήσει; τον ρώτησα εγώ
- Τότε, διπλασιάζεις τη δόση, μου είπε και με αποχαιρέτησε.

Πέτρος και Παύλος στην Πάρνηθα

 

 

Αυτός είναιο Πέτρος. Μια μικρή παπαδίτσα (που ανήκει στο είδος καλόγερος- Papus major) κοιτάζει με θλίψη τα αποκαίδια της ζωής του. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον Παναγιώτη Λυτσούδη μέλος της WWF. Από την μεγάλη φωτιά στην Παρνηθα.  (Τι έγινε, ξεχάσαμε;) Κατάφεραν να σωθούν λοιπόν ο Πέτρος και ο αδελφός του ο Παύλος. Τα ονόμασαν έτσι επειδή βρέθηκαν σαν σήμερα. Ανήμερα της γιορτής.
Για να μας θυμήσουν το χρέος που έχουμε απέναντι στη ζωή.
Να μην εγκαταλείπουμε.
Ηρθαν τα πάνω κάτω στην βιωτή τους. Κάηκε το παρελθόν. Το μέλλον όμως, παιχνιδιάρικο μωρό, τους γνέφει χαμογελαστό.
Πάτησαν γερά στα πόδια τους. Είπαν: " θα ζήσουμε". Σήμερα χαίρονται.
Μας θυμίζουν τους αποστόλους.
Οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος. Μάρτυρες της ζωής και της Αλήθειας.

πιόνια

Οταν τελειώσει ο "αγώνας",

"τα πιόνια" επιστρέφουν στην θέση τους

δίχως πόδια, δίχως χέρια, δίχως έγνοιες

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε γκρινιάξει για ένα αγκαθάκι που μπήκε στο δάχτυλο μας, και έχουμε πει καταραστεί θεούς και δαίμονες για την κακή μας Μοίρα!

Επιδεικτικά αγνοώντας την αλήθεια και τους τρόπους αλλαγής στάσης απέναντι στα πράγματα και τους ανθρώπους.

Ζώντας μέσα στο παράλογο και τον εγωισμό συνηθίζουμε, και θαρρούμε πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος ύπαρξης.

Ευτυχώς υπάρχουν οδοδείκτες που μας πιάνουν από το αυτί και μας συνεφέρνουν.

Ορίστε ένας:

Ολο το γνωστό σύμπαν σε ένα μικρό ταξίδι

Επειδή πολλές φορές ξεφεύγουμε από τα όρια μας και περνιόμαστε για αθάνατοι θεοί, δεν είναι κακό, που και που να θυμόμαστε τα όρια μας...τουλάχιστον τα γνωστά. Ισα ίσα για να έχουμε να λέμε, πως θα τα ξεπεράσουμε. Τα όρια και όχι τα σύνορα της ύβρεως. Ενα υπέροχο βίντεο που αποκαλύπτει το ποιοι είμαστε και τι έχουμε μπροστά μας.

ΥΓ Μην ξεχάσετε να ενεργοποιήσετε τον ήχο στον υπολογιστή σας, επειδή είναι ένα υπέροχα μαγικό όχημα για τούτο το ταξίδι

μην ξεχάσεις

Είσαι ένας μικρός μάγος...

 

...που μπορεί,
ή να κάνει μάγια στον εαυτό του λέγοντας την φράση:
- "Δεν αξίζω"
ή να λύσει τα μάγια από πάνω του λέγοντας δυνατά:
- " Είμαι ξεχωριστός"!

Οταν προσεύχονται οι ινδιάνοι

Μείνε πιστός σε εκείνο που είναι καλό,
ακόμα κι αν είναι μια χούφτα χώμα.
Μείνε πιστός σε  αυτό που πιστέυεις,
ακόμα κι αν αυτό είναι ένα μοναχικό δένδρο.
Μείνε πιστός σε εκείνο που πρέπει να κάνεις,
ακόμα κι αν αυτό είναι πολύ μακριά από εδώ.
Μείνε πιστός στη ζωή σου
ακόμα κι αν είναι πιο εύκολο να τα παρατήσεις.
Κράτα το χέρι μου σφιχτά,
ακόμα κι αν κάποια μέρα θα φύγω για μακριά.

Προσευχή των Ινδιάνων

quiz: μήπως είσαι οικογενειακός σκύλος;

Αν μπορείς να αρχίσεις τη μέρα σου χωρίς καφεΐνη,
Αν μπορείς να είσαι χαμογελαστός αγνοώντας πόνους και κούραση,
Αν μπορείς να μη διαμαρτύρεσαι και να μην κάνεις τους ανθρώπους να
βαριούνται με τα προβλήματά σου,
Αν μπορείς να τρως το ίδιο φαΐ κάθε μέρα και να είσαι ευγνώμων γι'
αυτό,
Αν μπορείς να καταλάβεις πότε οι αγαπημένοι σου είναι πολύ
απασχολημένοι για να σου αφιερώσουν χρόνο,
Αν μπορείς να αδιαφορήσεις όταν οι άνθρωποι ξεσπάνε επάνω σου,
Αν μπορείς να δεχθείς κριτική και κατηγορίες χωρίς αντίσταση,
Αν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον κόσμο χωρίς ψέματα και εξαπάτηση,
Αν μπορείς να νικήσεις το άγχος χωρίς ιατρική βοήθεια,
Αν μπορείς να χαλαρώσεις χωρίς αλκοόλ,
Αν μπορείς να κοιμάσαι βαθιά κάθε βράδυ........



τότε κατά πάσα πιθανότητα είσαι ο οικογενειακός σκύλος.

το inbox της ζωής μου

οι άνθρωποι μοιάζουν με τα ηλιοβασιλέματα

Οι άνθρωποι είναι τόσο υπέροχοι, όσο τα ηλιοβασιλέματα, με την προϋπόθεση να τους αφήσουμε στην ησυχία τους.
Ίσως ο λόγος που εκτιμούμε και θαυμάζουμε ένα ηλιοβασίλεμα είναι ότι δεν μπορούμε να το ελέγξουμε.
Για σκέψου:
Την ώρα που μένεις εκστατικός μπροστά στον ήλιο που χρωματίζει τον ουρανό,
δεν λες: βάλε λίγο κόκκινο ακόμα, λιγότερο μπλέ, στο σύννεφο δεξιά να βάλεις ασημί
Δεν προσπαθείς να ελέγξεις το ηλιοβασίλεμα.
Το βλέπεις καθώς εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου με θαυμασμό.
Έτσι και στη ζωή.
Εκτιμάς τους άλλους, όταν τους επιτρέπεις να ξετυλίξουν το Είναι τους, δίχως την δική σου επέμβαση, όπως ακριβώς κάνεις με το ηλιοβασίλεμα.

Ο έρωτας δεν είναι πάντα τοκογλύφος. Ολγα Χατζή. Καστανιώτης.

Την ευλογία να τη γέννησει ο έρωτας έχει η Ηλέκτρα και η μοίρα της χαϊδεμένη από τούτη την τύχη. Ο έρωτας της γυναίκας  για τον άντρα,  κι ας αδύνατεί από την πλευρά του να ανταποκριθεί.  Και κανέναν εγωισμό να μην συνεπάγεται η απόρριψη.  Η άμυνα της αυτοσυντήρησης,  το « συνεχίζω να ζω »,  δεν πέφτει στην παγίδα να αδικήσει τον άνδρα,  να τον κατακρίνει,  να τον αποκλείσει από τη ζωή της Ηλέκτρας,  ως αντίποινα.  Η αγάπη που ενώνει,  σε πείσμα της απόστασης,  σε πείσμα της μοναξιάς και της οδύνης της.  Η Ηλέκτρα αγνοεί το πρόσωπο του πατέρα,  μα είναι δεμένη μαζί του,  μέσα από τον έρωτα της μητέρας,  τον  γνωρίζει,  τον αποκρυπτογραφεί,  τον αισθάνεται στα κύτταρά της, τον ζει - μ' ένα μεταφυσικό τρόπο- και μεγαλώνει έτσι και κοντά του. Η απουσία της ανθρώπινης υπόστασης δίνεται να κατανοηθεί στο παιδί με σεβασμό και λατρεία, που επουλώνουν τις πληγές της στέρησης του πριν αυτές ματώσουν και αφήσουν σημάδια.

Μου έγραψε κάτι πολύ ωραίο για την αγάπη: " Θα τη βλέπεις στον ήλιο κάθε πρωί που ξυπνάς, στον ουρανό θα κουβαλέι τα σύννεφα και θα δρσίζειτ αμάγουλά σου πέφτοντας μέσα σε σταγόνες βροχής τα μεσημέρια. Θα τη νοιώθεις κάθε απόγευμα με τον ήλιο που δεν θα καίει πια τόσο πολύ και θα μπορείς να τον κοιτάξεις κατάματα. Θα τη βλέπεις τα βράδυα στο φεγγάρι και τις νυχτες στ' αστέρια κι όταν έχει συννεφιά στο απέρνατο χρώμα τ' ουρανού. Απέρναντο σαν την αγάπη μου. Θα τη νιώθεις στο αεράκι που θα σου παίρνει τα μαλλιά να ψιθυρίζει στ' αυτί σου λόγια γλυκά απ' τη μαμά. Θα τη βλέπεις στις λίμνες και στα ποτάμια να κυλάει μαζί τους. Θα φτάνει έτσι στην θαλασσα, μωρό μου, που θα την ταξιδεύει την αγάπη μου απ΄άκρη σε άκρη της γης κι όπου κι αν πας η θάλασσα θα έχει πάει την αγάπη μου πρώτα εκεί και κάθε τόπος θα είναι σπίτι σου."

συνοδεία νύφης και γαμπρού

(το τι γίνεται προηγουμένως στον γάμο, θα τα βρείτε στην ενότητα "Νόστιμον ήμαρ"

Φεύγουν.  Προπορεύεται η νύφη με τη συνοδεία της,  ακολουθεί ο γαμπρός με τους δικούς του και ακολουθεί  κόσμος πολύς ντυμέμένος στα γιορτινά του και χαρούμενος,  οι καλεσμένοι
θα περάσουν να άρουν τον κουμπάρο κι όλοι μαζί για την εκκλησιά.
Μαργαριτάρι είν' ο γαμπρός και μάλαμα η νύψη
και ο κουμπάρος τους κι αυτός χίλια χρόνια να ζήσει.
Στην εξώπορτα της Εκκλησίας οι οργανοπαίκτες σταματούν φέρουν και παίζουν χαρούμενους σκοπούς,  ώσπου να μπουν όλοι μέσα.
Στην μέση της Εκκλησίας είναι στρωμένο με ένα αμεταχείριστο κιλίμι από την προίκα της νύφης.  Εκεί απάνω που θα ευλογήσει ο Πάπας το μυστήριο.  Μέσα στο δίσκο του κουμπάρου μαζί βμε τις λαμπάδες και τα στέφανα είναι κι ένα κομμάτι μεταξωτό ύφασμα,  δώρο του κουμπάρου για τη νύφη.   Στον "Ησαία" τους ραίνουν με ανθοπέταλα, ρύζι, κουφέτα και κολόνιες. το κρασία για το "ποτήριον σωτηρίου" πρέπει να είναι παλιό.Πολλές φορές όσο χρόνο όσο είναι και η νύφη.   Συνήθιζαν πολλοί αυτό το κρασί της σοδειάς,  της χρονιάς που γεννήθηκε το κορίτσι,  να κρατούν για το γάμο του. Αφού αυτό θα είναι και το πρώτο το ποτήρι,  που θα έχουν όλοι οι καλεσμένοι στο δείπνο.
Στο τέλος της τελετής,  περνούν ένας ένας,  χαιρετούν το Ευαγγέλιο που κρατάει ο Πάπας κι αφήνουν ένα νόμισμα στο δίσκο που είναι πάνω στο τραπέζι,  μπαξίσι για το υψηλό του έργο. Χαιρετούν ν τα στέφανα που είναι στα κεφάλια των νεονύμφων και δίνουν τις ευχές τους.  Αυτά είναι τα συγχαρητήρια .Εύχονται και στον κουμπάρο και λένε " άξιος και να τα χιλιάσει ».  Χιλιάδες φορές δηλαδή να αξιωθεί να γίνει κουμπάρος.  Αλλά ο κουμπάρος είναι ανήσυχος.  Κακό φοβάται και ξαφνικά αυτό που φοβάται...Κάποιος τον αρπάζει από τη μέση,  τον σηκώνει ψηλά.  Δεν θα πατήσει « χώμα »,  αν δενυποσχεθεί κάτι.  Το τάξιμο.  Αφού « τάξει »,  φωνάζουν όλοι τους γύρω του και γελούν μαζί του,  κι εκείνος τάζειι,  τι να κάνει;  Υπόσχεται ένα γλέντιι,  έναν τράγο για ευωχία η μία "σφίδα" κρασί για ξεφάντωμα.
Η επιστροφή στο σπίτι δεν είναι χωρίς εμπόδια,  κάπου ένα τεντωμένο σκοινί φράζει το δρόμο.  Το κρατούν οι κοπέλες και τα παλικάρια και δεν θα περάσουν,  αν δεν βάλει ο γαμπρός  το χέρι στην τσέπη.  Ένα γερό μπαξίσι,  λοιπόν,  και ο δρόμος είναι πάλι ανοιχτός.

κίνδυνος αποτυχίας - ρίσκο

Αν γελάς, κινδυνεύεις να φανείς ανόητος.
Αν κλάψεις, κινδυνεύεις να φανείς συναισθηματικός.
Αν στραφείς σε κάποιον, κινδυνεύεις να μπλεχτείς.
Αν εκφράζεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να φανερώσεις τον αληθινό σου εαυτό.
Η προσπάθεια, έχει μέσα της τον κίνδυνο της αποτυχίας.
Παρόλα αυτά πρέπει να ριψοκινδυνέψεις. Επειδή ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι, να μην ρισκάρεις τίποτα.
Εκείνος που δεν ρισκάρει, δεν κάνει τίποτα, δεν έχει τίποτα, είναι ένα τίποτα.
Μπορεί να αποφεύγεις τον πόνο και την λύπη , όμως έτσι δεν μπορείς να μάθεις, να ωριμάσεις, να ζήσεις.
Έτσι όπως είσαι αλυσοδεμένος με την ασφάλεια σου, έχεις χάσει την ελευθερία σου.
Επειδή μόνο όποιος ριψοκινδυνεύει είναι ελεύθερος!!!!

ευελπιστώ να είναι κήπος με λουλούδια

Η ιστορία της Ψωροκώσταινας

Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια ζητιάνα, που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα». Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα. Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα.

Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13) είναι η εξής:
«Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826.Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.»
Κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα». Και το παρανόμι αυτό κόλλησε έπειτα στην Ελλάδα. Αλλά, ποιά ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»;
Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.
Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της. Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά. Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει και η
Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.
Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο, η Πανωραία, που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή.

Ποιά είναι αυτή η δύναμη;

είσαι απασχολημένος;

 

 

 

 

Ζωή είναι εκείνα τα πράγματα που συμβαίνουν
όση ώρα εσύ είσαι απασχολημένος
κάνοντας διάφορα σχέδια...

είμαι αφάνταστα κωμικός

 

 

 

Γελάω με τον εαυτό μου,
επειδή γίνομαι αφάνταστα κωμικός,
όταν παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά!

"καταθλιπτική" πρόβλεψη...

 

 

Υπάρχουν έρευνες (εμείς ίσως ξέρουμε καλύτερα) που δείχνουν πως ένας στους έξι θα παρουσιάσει κατάθλιψη, προβλήματα άγχους. "Είναι φυσιολογικό" λένε. Είναι και ο τύπος της εργασίας που προκαλεί τέτοια φαινόμενα. Πολλοί προτιμούν να χάσουν την δουλειά τους παρά να το πουν στους εργοδότες, στους συναδέλφους τους, πως υποφέρουν από κατάθλιψή.
"Ειδικοί" έχουν να δώσουν ορισμένες συστάσεις στους εργοδότες, καθώς και στους συναδέλφους ενός ανθρώπου που βρήκε το θάρρος να το πει πως υποφέρει.
Η εργασία είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής. Για τον λόγο αυτό οι προϊστάμενοί έχουν υποχρέωση να δημιουργήσουν τέτοιο περιβάλλον ώστε να βοηθήσει στην έκφραση των συναισθημάτων ( αυτό είναι η κατάθλιψη) και να ανοίξουν μια αγκαλιά να χωρέσει όλους.
Από την άλλη, οι συνάδελφοι να αποδείξουν πως είναι ακόμα άνθρωποι που είναι ικανοί να ακούσουν, να αποδεχθούν και να συντρέξουν.
Βέβαια δεν είμαστε γιατροί, να προτείνουμε θεραπείες, απλά να διαπιστώσουμε πως η κατάθλιψη μπορεί να πολιορκήσει τον καθένα. Είναι κάτι σαν τον σεισμό. Οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι. Για μας και για τους άλλους.
Αν είμαστε γενναίοι ίσως παραδεχτούμε πως δεν είναι πολύ μακριά μας...

Καθρέφτες στο χώμα. Νίκος Διακογιάννης.

Για τον φίλο και συνοδοιπόρο Νίκο Διακογιάννη τι να πρωτοπω... Τα έχουν πει άλλοι λογοτεχνες, το ύψος των οποίων ούτε θα αποτολμούσα ποτέ να κοιτάξω. Εχουν μιλήσει για κείνον η Αλκυονη Παπαδάκη, η Μάρω Βαμβουνάκη και τόσοι άλλοι...που παει να πει οτι ο δάσκαλος από την Νύσηρο έχει το κάτι...το άγγιγμα της Μούσας.

Ξεκινήσαμε περίπου την ίδια εποχή από τις εκδόσεις Αρμός. Εκείνος, εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο το Τέρα Αμου

 

Αμέσως πήγε σε δεύτερη έκδοση. Σας είπα πρώτα ο Νίκος είναι ποιητής, αγγίζει της ψυχές και τις μαγεύει.

Μετά από λίγο καιρό εξέδωσε τους Καθρέφτες στο χώμα. Πάλι από τις εκδόσεις Αρμός. Την ίδια απήχηση είχε και αυτό το βιβλίο

Τώρα βρίσκεται σε ένα καινούργιο σπιτικό, στις εκδόσεις Καλέντη, όπου το φθινόπωρο θα εκδοθεί το καινούργιο του βιβλίο Το γάλα των αγαλμάτων.

Εχει ένα υπέροχο ιστολόγιο

http://tera-amou.pblogs.gr/

το οποίο πιστέψτε με θα το αγαπήσετε αμέσως, όπως και τα βιβλία του Νίκου Διακογιάννη!

Μοναχοπαίδι;

Αν κανείς έχει αδελφή, αυτό τον κάνει πιο χαρούμενο και αισιόδοξο, όμως δεν ισχύει το ίδιο αν έχει αδελφό, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική μελέτη, η οποία αναδημοσιεύεται στο ΑΠΕ.

Η έρευνα διαπίστωσε ακόμα ότι η ύπαρξη τουλάχιστον μιας κοπέλας σε μια οικογένεια κάνει τα μέλη της πιο ικανά να αντεπεξέρχονται στα προβλήματά τους. Οι κόρες λειτουργούν ευεργετικά στην οικογένεια, επειδή δένονται στενότερα με τα άλλα μέλη της και τους ενθαρρύνουν να ανοίγονται και να επικοινωνούν τα συναισθήματά τους.

Η έρευνα, που παρουσιάστηκε στο ετήσιο συνέδριο της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρίας, έγινε από τον καθηγητή Τόνι Κάσιντι του πανεπιστημίου του Όλστερ, σε συνεργασία με ερευνητές του πανεπιστημίου Ντε Μοντφόρ του Λέστερ.

Μελέτησε 571 νέους ηλικίας 17 έως 25 ετών σε σχέση με την οικογενειακή τους κατάσταση και τη συναισθηματική τους υγεία. Σύμφωνα με την έρευνα, οι αδελφές φαίνεται πως προάγουν την ανοικτή επικοινωνία και τη συνεκτικότητα σε μια οικογένεια, ενώ οι αδελφοί το αντίθετο. Επειδή η συναισθηματική έκφραση είναι θεμελιώδης για την ψυχική υγεία, οι αδελφές βοηθάνε σημαντικά σε αυτήν.

Η έρευνα ακόμα διαπίστωσε ότι τα κορίτσια που έχουν αδελφές, τείνουν να είναι πιο ανεξάρτητες και ικανές για επιτεύγματα, κάτι που είναι πιο αισθητό στις διαλυμένες οικογένειες, όπου οι αδελφές στηρίζονται περισσότερο η μια στην άλλη για αλληλοϋποστήριξη, όταν οι γονείς τους χωρίζουν.

Τα χαμηλότερα "σκορ" από άποψη ευτυχίας και αισιοδοξίας σημείωσαν τα αγόρια που έχουν μόνο αδελφούς. "Τα αγόρια έχουν μια φυσική τάση να μην μιλάνε για δικά τους πράγματα. Όταν έχουν άλλους αδελφούς, δημιουργείται μια συνωμοσία σιωπής, ενώ τα κορίτσια σπάνε αυτόν τον κώδικα", δήλωσε ο καθηγητής Κάσιντι.

Τα μοναχοπαίδια γενικά βρέθηκαν στο μέσον της κλίμακας από άποψη ευτυχίας και αισιοδοξίας, καθώς συνήθως αναπληρώνουν την έλλειψη αδελφών με την ανάπτυξη επικοινωνιακών δεσμών με ανθρώπους εκτός της οικογένειάς τους

με πάθος

 

Ζήσε με πάθος!
Mην μόνο κλαις για το λάθος!

ένα θαύμα στην Μυανμάρ

Υπάρχει για τον καθένα από μας, ένας ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο, μέσα και γυρω μας. Μια τέτοια απόδειξη είναι και η παρακάτω παρουσίαση:

ένα θαύμα στη μυανμάρ

Για την Ευρωπαική μέρα Μουσικής

 

 

Εμείς παιδιά του ανέμου, αναπνέουμε ποίηση.
Μέσα και έξω είμαστε μουσική.
Δεν ακούω μουσική.
Ζω την μουσική.
Δεν την καταλαβαίνω, μα την νοιώθω.
Ανοίγω παράθυρα ολούθε.
Τα πλήκτρα σκαλοπάτια, οι χορδές μονοπάτια
Η ψυχή τότε, Παράδεισος.

η μεγαλύτερη πληγή της εποχής μας

 

 

Η μεγάλη πληγή της εποχής μας, δεν είναι η κακία!
Οχι!
Είναι η μετριότητα.
Πολύ πιο πιθανό είναι να πεθάνουμε από έλλειψη πάθους,
παρά από κάποιο κακό.
  - Σε τι πιστεύω;
  - Για πιο πράγμα θα διαμαρτυρηθώ έντονα;
Σκέψου.
Αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να σε αναστήσουν!
Επιτέλους!

Αχ αυτές οι βασίλισσες! του Χρήστου Ναούμ

Φωτίζω και επικροτώ και προσυπογράφω τα όσα γράφει ο Δημήτρης Παλάζης για τον Χρήστο Ναούμ.

Ο Χρήστος είναι γιατρός, είναι λογοτέχνης και αν μπορεί κάποιος να κάνει την διάκριση, κατα την γνώμη μου δεν μπορεί, είναι άνθρωπος. Που πάει να πει, γνωρίζει τα βάθη της ύπαρξης και έχει την τόλμη να ανασκαλέψει κρυμμένες πληγές και χαρές.

Η πολύχρονη εμπειρία του, του έχει διδάξει την τέχνη τους ακοής. Αυτό, τον έχει εκπαιδεύσει και ως λογοτέχνη. Ικανότητα απαραίτητη σε κάποιον που έχει την φιλοδοξία να μιλήσει στις ψυχές μας.

Πλέκει στίχους, σαν τα χρώματα της δύσης και της ανατολής.

Εκδίδει λογοτεχνικό περιοδικό για να αναδείξει οτι "τα του ανθρώπου" είναι ένα.

Μια σύγχρονη Οδύσσεια με πολλούς ταξιδευτές

Γράφει ο Δημήτρης Παλάζης

Η μαντεύτρα Χαιτέα από την Αλεξάνδρεια και τα πνεύματα που την περιβάλλουν, η κόρη της Αφρούλα κι ο σκηνοθέτης γιος της, η μοναχή Μυροφόρα, η ξαδέρφη της, η φίλη της Λάουρα, μέντιουμ από τη Ρουμανία και συνδικαλίστρια, η λαϊκή τραγουδίστρια Εύα με την άσπονδη φίλη της Τζένη, ο Πλάτωνας κι ο Άρης συνθέτουν μία σύγχρονη Οδύσσεια με πολλούς ταξιδευτές. Μια σαρκαστική ματιά στην ελληνική κοινωνία, ένα ταξίδι στο παρόν και στο παρελθόν, που απαρτίζεται από πολλά μικρότερα, όσα κι οι ήρωες, με το Χρήστο Ναούμ να τους συγκεντρώνει πάνω απ’ τον φρεσκοσκαμμένο τάφο του κυρ-Αντώνη και να τους αφήνει κατόπιν να ξεδιπλώσουν τις μοναχικές τους πορείες, να τις διασταυρώσουν και να τις οδηγήσουν.

Απ’ το κέντρο της Αθήνας ως την Καβάλα, μέχρι την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και τη Ντιριντάουα της Αιθιοπίας, ο συγγραφέας καταφέρνει να μας κάνει συνένοχους ενός ταξιδιού με γλώσσα καθημερινή, οικεία, χωρίς στολίδια κι εξωραϊσμούς. Παρά τις δραματικές καταστάσεις, δεν λείπουν οι εύθυμοι τόνοι και η σκωπτική ματιά για τους ήρωες που υπόκεινται αβλεπεί στο μοιραίο - θα λέγαμε ότι πολλές φορές το επιδιώκουν - αιωρούμενοι μεταξύ της γοητείας που ασκεί η αμαρτία και της ενοχής, σ’ ένα κόσμο που διαφεύγει την οριστική κρίση, όσο παραμένει ζωντανός.

Σ’ ένα τέτοιο βιβλίο βρίσκεις πάντα κομμάτια του εαυτού που σε διεγείρουν. Εμφανής η τρυφερότητα και δικαιοσύνη του βλέμματος τού συγγραφέα, η αποδοχή των ανθρώπων και των ανθρώπινων καταστάσεων, της ιστορίας του καθενός, της διαδρομής που υποχρεώνεται από το χαρακτήρα του ν’ ακολουθήσει προς αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Οι αυταπάτες, αναδεικνύονται ευεργετικές, καθώς ξαλαφρώνουν το φορτίο της ύπαρξης και κάνουν τη ρόδα του χρόνου να κυλήσει ομαλά και θεραπευτικά.

Και το τέλος του βιβλίου στάζει μέλι μέσα από τη γεμάτη αγάπη αγκαλιά της κυρά-Χαιτέας που βρίσκει διάδοχο τη μικρούλα Χαιτέα.

Δημήτρης Παλάζης
dimitrispalazis@yahoo.com

ποιος κατοικεί εδώ;

 

 

 

Το χαμόγελο είναι το φως στο δωμάτιο σου,
που λεει στους άλλους
πως εδω μέσα κατοικεί ένας ζεστός και τρυφερός άνθρωπος.

Επειδή έχει σημασία να είσαι πατέρας. Παγκόσμια ημέρα Πατέρα

 

Σε πενήντα χρόνια από σήμερα,
δεν θα έχει σημασία τι αυτοκίνητο είχα,
σε ποιο σπίτι έμενα,
πόσα χρήματα είχα στην τράπεζα.

Ομως ο κόσμος, ίσως να είναι λιγάκι καλύτερος
επειδή ήμουν σημαντικός στη ζωή ενός μικρού παιδιού.

Πικρά Κεράσια. Δημήτρης Αλεξίου

Του αγαπητού μου φίλου Δημήτρη Αλεξίου το πρώτο βιβλίο θα ήθελα να παρουσιάσω σήμερα. Ταίριαξαν τόσο όμορφα πικρά κεράσια με τον Έρωτα της Μικρασίας ώστε γίναν δυο όνειρα, που ταξίδεψαν μέχρι τα μέρη μας.Απέναντι. Η Πλουσία κατάφερε και ανάστησε την κερασιά σε έναν αρχικά ξένο τόπο, που τον έκανε τελικά δικό της. Η ελπίδα ήταν και είναι ένα χαρακτηριστικό των κατοίκων της Μικρασίας. Δυο videos με τον ίδιο τον συγγραφέα, είναι ο,τι καλύτερο για να δώσει με τον δικό του τρόπο πτυχές από το βιβλίο αυτό. Επιφυλάσσομαι για την παρουσίαση των Αμαρτωλών Θαυμάτων, που μόλις κυκλοφόρησαν πάλι από της εκδόσεις Διόπτρα.

πόσο κοστίζει η αξιοπρέπεια;

Όταν πριν από χρόνια βρεθήκαμε πρόσφυγες στην Ελλάδα, η μάνα μου έκανε τον σταυρό της, και είπε πως δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να ζήσουμε.
Περάσαμε πολύ δύσκολα. Δεν μπορέσαμε να φέρουμε μαζί μας τίποτα, μας τα κράτησαν όλα στα σύνορα, η μας τα "έφαγαν"' οι διάφοροι 'μεσάζοντες"
θυμάμαι πως κάναμε μεγάλη χαρά, όταν καταφέρναμε να βρούμε κάποια μεγάλα κοκάλα, μας λυπόταν βλέπεις ο κρεοπώλης, και τα βράζαμε, κάναμε "σούπα" με αυτά και τρώγαμε δυο τρεις μέρες.
Στιγμές και σκηνές δύσκολες. Έχω να θυμάμαι πολλά και να ευγνωμονώ τους δικούς μου που στάθηκαν ο ένας για τον άλλον και οι δυο τους για μας τα παιδιά τους.
Μα, εκείνο που θυμάμαι πιότερο από όλα ήταν πως κανένας τους δεν επέτρεπε να μειωθεί, να λερωθεί η αξιοπρέπεια τους. Με τίποτα!
Αυτό είναι που με σκοτώνει σήμερα!
Δυσκολεύομαι πολύ να το "περάσω" αυτό στα δικά μου παιδιά!
Εκείνο που είναι πολύ ακριβό σήμερα είναι η αξιοπρέπεια.
Να μην μπορείς να παρέχεις στα παιδιά σου εκείνα που τους αξίζει, να σε βλέπουν να είσαι αδύναμος, στα μάτια τους να είσαι ο κακόμοιρος γονιός, ο μίζερος!
Ίσως αυτή να είναι η πραγματικότητα που βιώνει ο ίδιος ο γονιός, να είναι μόνο η εικόνα που έχει εκείνος για τον εαυτό του... ίσως όμως και όχι.
Επειδή πρέπει να εξηγήσω για τους μπαμπάδες και τις μαμάδες που σκύβουν μέσα στους κάδους σκουπιδιών (να βρουν την χαμένη τους αξιοπρέπεια), η να τους πω για τον φόβο μου, πως έτσι που προχωρά η ζωή, ίσως και ο δικός τους πατέρας ανασκαλεύει τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι του πλούσιου, σαν τον φτωχό Λάζαρο υοθ Ευαγγελίου.
Μου φαίνεται πως κάποιος θέλει, πρόσφυγας να γεννηθώ και δίχως αξιοπρέπεια πρόσφυγας να πεθάνω, πουθενά να μην βρω πατρίδα να με αναπαύει.
Μερικές φορές λέω πως καλή και η ψυχή, η καλή καρδιά και όλα τούτα τα όμορφα συναισθηματικά, μα ούτε ο φούρναρης πληρώνεται με αυτά, ούτε το νοσοκομείο τα δέχεται, ούτε το φροντιστήριο.

Πρέπει να εξηγήσω πως επιτρέπεται να συνυπάρχουν η γριούλα που τρώει σάπια μαρούλια και ο άλλους που "αγόρασε" ολόκληρο θωρηκτό Αβέρωφ για να κάνει το κέφι του.
Ακριβή μου αξιοπρέπεια!