Ο άστεγος Χριστός

Ποιος είναι εκείνος που δεν θα συσχετίσει τούτες τις μέρες με τον αγώνα που δίνουν άστεγοι συγκάτοικοι της παγκόσμιας γειτονιάς μας.

Είναι σίγουρο πως είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί κανείς να το αντιμετωπίσει με αυτή την εγγραφή. Όμως σκέψεις και επισημάνσεις μπορεί να γίνουν για να κεντρίσουν όσους ενέχονται σε αυτή την δυστυχία.

Επειδή για δυστυχία πρόκειται. Οικογενειακή πρώτα και ύστερα κοινωνική.

Ας προσέξουμε όλοι πρώτιστα την οικογένεια μας. Τα μέλη της. Μη λείψει η αγάπη ποτε, ώστε να αναγκαστεί να βρει καταφύγιο στα παγκάκια.

Ο πρώτος άστεγος....

Και ύστερα ακολουθούν κι άλλοι...

κι άλλοι...

και τελειωμό δεν έχει... σε έναν αφιλόξενο κόσμο που βασιλεύει η μοναξιά...

παραμονή Πρωτοχρονιάς

Κατά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μεγάλη κίνηση. Πολλά τα πάνε έλα για να γίνουν όλα καλά. Χρονιάρα μέρα. Μια πρόσθετη φροντίδα ήταν η Βασιλόπιτα.
Τη ζύμωνε η νοικοκυρά με τα χέρια της, με ντόπια αγνά υλικά, εκτός από τη ζάχαρη και τα μπαχαρικά κι ένα κοινό νόμισμα ( για χρυσό ούτε λόγος).
Απαραίτητη ήταν και η "μπακλαβού", κομένη σε ρόμβους, ψιλή και ρόδινη μ' ένα μοσχοκάρφι σε κάθε κομμάτι σαν μαύρο ματάκι.
Την Πρωτοχρονιά, έλεγαν, αν σου συμβεί κάτι,καλό η κακό, βασιλεύει, θα επαναλαμβάνεται όλο το χρόνο, γι' αυτό πρόσεχαν να μηντους συμβεί κάτι δυσάρεστο. Φοβούνταν από αρρώστια και ατύχημα, πρόσεχαν να μην χτυπήσουν, να μην ματώσουν, να μην μαλώσουν, να μην σπάσουν κανένα αντικείμενο, να μη χάσουν κάτι, γι' αυτόπολύ λίγοι δοκίμαζαν την τύχη τους στα χαρτιά: "καλά να κερδίσω, αν χάσω;". Απέφευγαν τα πάρεδώσε για να μην βασιλέψει το έξοδο. Ειδικά οι μικροί ήταν εξαιρετικά προσεκτικοί και φρόνιμοι. Οι μεγάλοι τους το θύμιζαν: "Κάτσε καλά θα σου τις βασιλέψω!"
Οι κυνηγοί πήγαιναν στο κυνήγι για να βασιλέψουν το ντουφέκι τους και να έχουν επιτυχίες όλο το χρόνο. Έριχναν σε ότι έβρισκαν μπροστά τους αρκεί να το ματώσουν, όπως έλεγαν, δεν είναι βολετό, κάτι θα βρεθεί, ένα κοτσύφι, μια τσίχλα, έφταναν να ρίξουν σε κάτι για το καλό του χρόνου.

δυστυχείς αυτές τις μέρες

Χαμένος μέσα στις σελίδες των εφημερίδων, είδα κάπου ένα φως να λαμπυρίζει.
Έστρεψα προς τα εκει και άρχισα να διαβάζω.
Μου άρεσε και θα ήθελα να το αφήσω να πετάξει στον ουρανό μήπως και φωτίσει και άλλους.
Διάβασα λοιπόν το εξής:

Εχει αρχίσει να με κουράζει αυτή η ακατάσχετη φιλολογία γύρω από το πνεύμα των Χριστουγέννων, τις συμβουλές για το πώς θα αντισταθούμε στον καταναλωτισμό των ημερών και πώς θα θωρακίσουμε τον οργανισμό μας από τις επιθέσεις του εορταστικού στρες που κατά την αρθρογραφία των ειδικών, είναι άκρως επικίνδυνη για την υγεία μας.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα Χριστούγεννα τα βιώνει ο καθένας όπως νιώθει, μπορεί και αντέχει. Οικονομικά και ψυχικά. Εκτός κι αν διαβάζει μανιωδώς περιοδικά ποικίλης ύλης ή βλέπει πολύ τηλεόραση. Διότι σε αυτήν την περίπτωση είναι πολύ πιθανό, ακόμη και ο πιο ψύχραιμος καταναλωτής να αγχωθεί προς στιγμήν όταν στη σελίδα με τις προτάσεις για την πιο λαμπερή βραδιά διαβάσει για την κρέμα της τάδε εταιρείας καλλυντικών που κοστίζει πεντακόσια ευρώ, αλλά είναι ακαταμάχητη, ή για το συλλεκτικό κινητό της δείνα εταιρείας με πραγματικό φύλλο χρυσού. Αν, πάλι, δεν ξεφυλλίζει περιοδικά και δεν παρακολουθεί εκπομπές μόδας και δώρων, μάλλον δεν θα πιεστεί ιδιαίτερα ψυχολογικά, αφού αποκλείεται ένας μέσος μισθωτός, για παράδειγμα, να σκεφτεί στα σοβαρά την πιθανότητα να αγοράσει ένα αντικείμενο που κοστίζει σχεδόν όσο ο μισθός του. Κι αν το σκεφτεί, θα το ξεχάσει το επόμενο λεπτό. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν πιστεύει στη θρησκευτική διάσταση των εορτών και δεν συνηθίζει να εντάσσει στην καθημερινότητά του ήθη και έθιμα με τα οποία μεγάλωσε ή δεν μεγάλωσε. Θεωρώ ότι μάλλον αποκλείεται κάποιος που δεν συγκινείται από την παράδοση και δεν αισθάνεται την ανάγκη να αναπαράγει έθιμα και εθνικές συνήθειες, να κατακλυστεί από το κλίμα των ημερών και να ψάχνει απεγνωσμένα τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου κουραμπιέ για να νιώσει ευτυχής.

Είναι μάλλον προφανές ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου στολίζει δέντρα γιατί έτσι έμαθε από την οικογένειά του, ανταλλάσσει δώρα γιατί αυτό θεωρεί ότι θα του δώσει χαρά, φτιάχνει ή αγοράζει γλυκά γιατί έχει μάθει να τα λαχταρά κάθε τέτοια εποχή.

Είναι επίσης προφανές ότι αυτές τις δεκαπέντε μέρες ο καθένας μας βάζει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αλλά το βάθος έχει πάντα σχέση με το μέγεθος της τσέπης. Θα το βάλουμε μέχρι εκεί που φτάνει.

Σίγουρα, υπάρχουν κάποιοι -όχι λίγοι- οι οποίοι αισθάνονται δυστυχείς αυτές τις ημέρες. Ανθρωποι άρρωστοι, μόνοι, φτωχοί ή για οποιονδήποτε λόγο αποκομμένοι από το κοινωνικό σύνολο. Ανθρωποι που στην πραγματικότητα δεν περιμένουν τα Χριστούγεννα για να νιώσουν δυστυχείς. Δεν μεγαλώνει τον πόνο τους το λαμπερό φως των εορτών. Απλώς τον φωτίζει. Και σίγουρα όλες αυτές οι συμβουλές περί αποφυγής του εορταστικού στρες δεν αφορούν τη συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών. Ούτε εκείνους που όταν ανάβουν τα φώτα της πόλης κλείνουν τα εξώφυλλα. Απευθύνονται σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, μέσου βαλάντιου πολίτες (σ.σ. διότι όπως οι πολύ φτωχοί, έτσι και οι πλούσιοι δεν έχουν ανάγκη τέτοιων συμβουλών). Εμάς, όμως, μας καθορίζει η απαράβατη σχέση επιθυμίας - δυνατότητας. Ολα τα άλλα είναι λόγια προς κατανάλωση...

Οι καλικάτζαροι

Σε όλη τούτη την διαδικασία και την φροντίδα, όλα να γίνουν όμορφα, παραμονεύει ένας κίνδυνος. Το μαγάρισμα του ψημένου κρέατος από τους καλικάτζαρους.
Είναι οι καλικάτζαροι τα μικρά εκείνα δαιμόνια με τα κατσικίσια ποδαράκια, τα μεγάλα σαν της νυχτερίδας αυτιά, την αποκρουστική φάτσα και τα τρελά φερσίματα που ανεβάινουν από τα έγκατα της γής όπου ολοχρονίς αγωνίζονται να κόψουν τον κορμό του δένδρου που κρατά τη γη, για να την γκρεμίσουν στα τάρταρα, η βγαίνουν από τα βάθη της θάλασσας, ανάμεσα Ίμβρου και Σαμοθράκης, όπου έχουν τον μεγάλο μύλο που αλέθει το άλας για να αρμυρίσει το νερό και να μην μπορούν οι άνθρωποι να το χρησιμοποιήσουν.
Την παραμονή των Χριστουγέννων αφήνουν τα "θεάρεστα" έργα τους και ανεβαίνουν στη γη, για να πειράξουν τους ανθρώπους και να χαλάσουν το γιορταστικό κέφι. Γι' αυτό οι νοικοκυρές την παραμονή από την αυγή μαζεύουν την στάχτη από το τζάκι και την έριχναν γύρω γύρω στο σπίτι σύριζα στον τοίχο, γιατι οι τρισκατάρατοι φοβούνται να την πατήσουν και να περάσουν. Αλλιώς σκαρφαλώνουν στο τοίχο, ανεβαόνουν στα κεραμίδια όπου κάνουν πολλή φασαρία, τρυπώνουν από την καπνοδόχο στο τζάκι για να κάνουν την ζημιά τους.
Τους τρελάινει η μυρωδιά του ψημένουν κρέατος. Θέλουν λοιπόν να πλησιάσουν και να τσιμπήσουν λίγο και αν δεν το καταφεύουν το μαγαρίζουν και φεύγουν.
Για να αποτρέψει λοιπόν την απόπειρά τους αυτή, αυτός που ψήνει κρατά ένα ξύλο αναμμένο που έχει γίνει σαν πίρος από την φωτιά το χτυπά πάνω στους δαυλούς για να κάνει σπίθες και λέει διάφορα λόγια. Τρομαγμένοι αυτοί κάνουν πίσω, αλλά θα ξανάρθουν. Είναι πεισματάρηδες γι' αυτό και η απειλή επαναλαμβάνεται.
Ένας άλλος λόγος που ρίχνουν την στάχτη είναι οτι όλα τα "ζούζουλα" που εισχωρούν στο σπίτι εμποδίζονται και ιδιαίτερα οι "μιλιτάκοι". Τα μικρά μυρμήγκια με το μελί χρώμα, που τρώνε τα κοράσια, τους μικρούς μεταξωσκόληκες, μόλις βγουν από το αυγό τους.

Η Μετάδοση

Μαζί με όλα αυτά, η νοικοκυρά ζύμωνε κι ένα πρόσφορο, ένα "σταυρό", όπως το λέγαμε, σφραγισμένο στη μέση μ΄ένα ξύλινο ¨σφραγιστό", από αυτούς που φτιάχνουν οι καλόγεροι στο Αγιονόρος.

Μαζί με τα ψωμιά και το "σταυρό" έκαναν και τα ¨κ'λίκια", με τη διαφορά πως δεν τα σφράγιζαν αυτά, μόνο έκαμαν στη μέση μια βούλα με τα τρία δάχτυλα, όπως, όταν τα ενώνουμε για να κάνουμε το σημείο του σταυρού. Τα κλίκια ήταν τόσα, όσα και τα "αδεξίμια" ( βαφτισιμιά) και τα έστελναν στον καθένα την Παραμονή μαζί με το χριστουγεννιάτικο δώρο. Τις πιο πολλές φορές το μοναδικό δώρο ήταν το "κ'λίκι".

Παραμονή Χριστούγεννα, η πρώτη μέρα του Δωδεκάμερου, και η πρώτη δουλειά να μεταλάβουμε.
το σύνθημα το έδινε από την αυγή, απ' τα βαθιά χαράματα, η καμπάνα της εκκλησιάς που καλούσε τους πιστούς να παν να κοινωνήσουν. Με το πρώτο "σήμαντρο", το πρώτο κάλεσμα, όλοι ήταν στο πόδι, έπρεπε όλοι να βιαστούν να μεταλάβουν, γιατί με το ξημέρωμα άρχιζε η δουλειά.
Μ' ένα φανάρι στο χέρι για να τους φέγγει στο δρόμο και το "σταυρο" τυλιγμένο σε γαλάζια "υφαντή"πετσέτα μαζί μ' ένα κερί διπλωμένο σε σχήμα θηλιάς, το "ζευγάρι", όπως λέγεται, και λίγα κουκιά λίβανο, αμοιβή στον παπά που θα τους δώσει τη μετάδοση, έφταναν μικρές μικρές ομάδες στην εκκλησιά.
Ένας παπάς στεκόταν σ' ένα στασίδι με το πετραχήλι στο λαιμό και διάβαζε στην κάθε ομάδα τη "σ΄χώρεση", την ευχή της εξομολόγησης, και ύστερα άπλωνε το ανοιχτό βιβλίο για "ο,τι προαιράτε" και καθένας έθετε μέσα τον οβολό του. Ύστερα περνούσαν ένας ένας από την βορινή Πύλη κι έπαιρναν τηνκοινωνία με πραγματικό φόβο Θεού.
Με την επιστροφή στο σπίτι ο χυλός για τις τηγανίτες ήταν έτοιμος. Τις έψηναν και τις έτρωγαν με μπόλιο μέλι. Ήταν το πρώτο φαγητό μετά τη Μετάδοση.

Συνεχίζεται....

προς τα Χριστούγεννα

Σε τούτες τις διακοπές μόνο οι επαγγελματές δεν έπαιρναν μέρος, αντίθετα ο πυρετός της δουλειάς ήταν πολύ ψηλός. Ραφτάδες και τσαγκαράδες δούλευαν νύχτα μέρα, έκαναν ατέλειωτα νυχτέρια, γιατί όλοι τα Χριστούγεννα έπρεπε να ντυθούν στα καινούργια.
Οσο για τις νοικοκυρές, ε! αυτό δεν περιγράφεται! Όλα τα μέσα και τα σύνεργα της πάστρας στρατολογούνταν και παν' απ' όλα ο ασβέστης. Όλα έπρεπε να λάμπουν, κι όταν όλα τέλειωναν, την προπαραμονή, άρχιζε το μεγάλο πανηγύρι, το ζύμωμα. Τούτο δεν ήταν μια απλή δουλειά, ήταν μια ιεροτελεστία. Κάθε νοικοκυρά φιλοδοξούσε να κάνει για το σπίτι, τους δικούς της, για τους φίλους της, το καλύτερο.
Άναβαν όλοι οι φούρνοι στις γειτονιές κι άναβαν πυρκαγιές στις αισθήσεις. Μεγάλα αφράτα σταρένια ψωμιά, κιτρινα σαν το φλουρί, τυλιγμένα σε κατάλευκα σιδερωμένα ψωμοπάνια, μέσα στις κούπες, αράδα μπροστά στο φούρνο, ανάσαιναν φρεσκάδα και υπόσχεση σαν τα μικρά παιδιά στις κούνιες, που υπόσχονται τη συνέχιση της ζωής.
Οι γανωμένοι ταβάδες άστραφταν και μέσα οι κουραμπιέδες, φτιαγμένοι από αγνό ντόπιο βούτυρο, μοσχομύριζαν. Το φρέσκο λάδι και τα μπαχαρικά στην "μπακλαβού" και τους "σαμσάδες" γαργαλούσαν την όρεξη, πρόκληση και εμπαιγμός για τη μέρα εκείνη, γιατί η Ιμβριώτισσα γυνάικα, άγρυπνος θεματοφύλακς της παράδοσης, δεν άφηνε κανέναν ν' αγγίξει τίποτα, γιατί αύριο παραμονή Χριστούγεννα, "Του Χριστού τα Γεννητούρια" θα μεταλάβαιναν όλοι στο σπίτι και έπρεπε να νηστέψουν.

Συνεχίζεται.....

Μόνο μία κίνηση

Μερικές φορές η μεγαλύτερη σου αδυναμία μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη σου δύναμη.

Πάρε για παράδειγμα το παρακάτω νεαρό αγόρι που είχε αποφασίσει να μάθει τζούντο παρόλο που δεν είχε αριστερό χέρι. Από κάποιο ατύχημα του το είχαν κόψει.

Ο δάσκαλος του ήταν ένας ηλικιωμένος Γιαπωνέζος. Πέρασαν τρεις μήνες. Ο νεαρός τα πήγαινε μια χαρά. Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα. Όλο αυτό τον καιρό μάθαινε μόνο μια κίνηση.

"Δάσκαλε", ρώτησε μια μέρα, "δεν νομίζεις ότι πρέπει να μάθω κι άλλες κινήσεις;"

"Αυτή είναι η μοναδική που ξέρεις και η μοναδική που θα σου χρειαστεί σε όλη σου τη ζωή", του είπε αυτός.

Ο μικρός εμπιστεύτηκε τον δάσκαλο του και συνέχισε την προπόνηση.

Ύστερα από αρκετούς μήνες, κατέβηκε σε αγώνες.

Με δυσκολίες και ευκολίες κατάφερε να νικήσει τους τρεις αντιπάλους του.

Ο τέταρτος ήταν πολύ σκληρός και κινδύνευε να χτυπήσει άσχημα ο νεαρός. Ο διαιτητής ζήτησε από τον Γιαπωνέζο προπονητή του μικρού να σταματήσει τον αγώνα.

"Όχι", είπε αυτός, "αφήστε τον να συνεχίσει."

Ο αντίπαλος του έκανε ένα λάθος: σε μια στιγμή κατέβασε την άμυνά του, ο μικρός το εκμεταλλεύτηκε αυτό και με μια κίνηση τον νίκησε. Ήταν πια πρωταθλητής.

Στον δρόμο της επιστροφής, ρώτησε τον δάσκαλο του:

"Δάσκαλε, πως γίνεται και νίκησα στους αγώνες μόνο με μια κίνηση που ξέρω;"

"Νίκησες", του απάντησε ο δάσκαλος του "για δύο λόγους. Πρώτον επειδή κατάφερες και εκμεταλεύτηκες το λάθος του και δεύτερον και το σπουδαιότερο, επειδή για την κίνηση που ξέρεις, η πιο γνωστή επίθεση για τον αντίπαλο είναι να σου αρπάξει το αριστερό σου χέρι!!!!"

Η μεγαλύτερη αδυναμία του μικρού, έγινε η μεγαλύτερή του δύναμη!!!

μεγαλώνουμε

Πλησιάζουμε στο τέλος και αυτού του έτους.

Τέτοιες στιγμές είναι που ο καθρέφτης της αυτοκριτικής ξεσκονίζεται, ώστε να είναι εύκαιρος.

Καθώς μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε οτι ο μοναδικός άνθρωπος που υποτίθεται οτι δεν έπρεπε να μας πληγώσει, πιθανόν να το κάνει.

Θα πονέσει η καρδιά σου πιθανόν περισσότερο από μια φορές και κάθε φορά θα πονάει ακόμα πιο πολύ.

Και εσύ θα πληγώσεις, γι' αυτό να θυμάσαι πάντα το πως αισθάνθηκες οταν το ίδιο συνέβη σ' εσένα.

Θα τσακωθείς με τον καλύτερο φίλο σου.

Θα κατηγορήσεις έναν καινούργιο έρωτα, για εκείνα που σου έκανε ένας παλιός.

Θα κλάψεις, επειδή ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και στο τέλος θα χάσεις κάποιον που αγαπάς.

Έτσι λοιπόν, βγάλε πολλές φωτογραφίες, γέλασε πάρα πολύ και αγάπησε σαν να μην είχες πληγωθεί ποτέ, επειδή κάθε λεπτό που περνάς αναστατωμένος, είναι ένα λεπτό ευτυχίας χαμένο, που δεν θα επιστρέψει.

Μην φοβάσαι που η ζωή σου θα τελειώσει.

Να φοβάσαι μη και δεν έχει ξεκινήσει ποτέ!!

Τα Δωδεκάμερα

Το Δωδεκαήμερο είναι μια χρονική περίοδος αλλιώτικη από τον άλλο χρόνο.
Οι νησιώτες, που μοχθούσαν όλο το χρόνο να κάνουν την σκληρή και άγονη γη να καρπίσει, περίμεναν τις μέρες τούτες όλο προσμονή και λαχτάρα. "Χ΄στοσκουλα" μόνο το όνομα γοήτευε.
Τα Χριστούγεννα για τους Ιμβριώτες δεν ήταν μονάχα μια κοσμογονική γιορτή, που άλλαξε τη μοίρα του ανθρώπινου γένους, αλλά και περίοδος διακοπών. Ολοι κάνουν τις διακοπές τους το καλοκαίρι, εμεις το χειμώνα. Δεκέμβρη και Γενάρη θα ξεκουραστούμε. Είχαμςε ρίξει τον σπόρο στη γη, μαζέψαμε τις ελές, τρυγήσαμε τ' αμπέλια και τα μελίσσια, στρέψαμε τα σφαχτά (τα ζώα και τα κοπάδια) στα χειμαδιά τους.
Γέμισαν κουπάνιες τα κατώγια. Πλυμένο και κοσκινισμένο το σιτάρι στ' αμπάρια. Μοσκοβολά το φρέσκο λάδι στα κιούπια. Χρισμένο το κρασί στις "σφίδες" για να μην ξεθυμάνει και χάσει το άρωμά του. Μοσχοβολά θυμάρι και πεύκο το μέλι στα τσουκάλια (τσουκαλίδες), τα όψιμα "πασχαλινά", τυρί, βούτυρο, γιαούρτι, σκεπασμένα με λευκή πετσέτα σφιχτά δεμένη, και οι πετρωτές μυζήθρες, αράδα στην "κανιά" στάζουν βούτυρο.
Το γουρούνι δεμένο στην αυλή, συλλογισμένο μέσα στο λάκκο που το ίδιο έσκαψε, μετρά θαρρείς τις μέρες του.
Ένα σφαχτό, 'νοματισμένο για τις μέρες τουτες,, δεμένο απ΄τα κέρατα στη ρίζα ενός δένδρου της αυλής περιμένει τη σειρά του. Το λίγο λίγο, ήταν η "ψωμούλα" του φτωχού, δηλαδή ένα αρνί ή ένα κατσίκι που το έτρεφε με ιδιαίτερη φροντίδα για τούτες τις γιορτές.
Με τα κατώγια λοιπόν γεμάτα αγαθά και τις καρδιές αισθήματα έμπαιναν οι Ιμβριώτες στ Δωδεκαμερο.

Συνεχίζεται...

δασκαλοι

"Θυμώνω εύκολα, σου το έχω πει;"
"Οχι" απαντώ
"Και ύστερα έχω ενοχές, με καταλαβαίνεις;"
"Ναι"
"Γιατί είσαι τόσο λιγομίλητος σήμερα;" με ρώτησε ενώ κατάλαβα οτι συννέφιαζε
"Επειδή έχεις να ακούσεις κάτι σημαντικό και δεν θέλω να σου αποσπάσω την προσοχή" είπα εγώ και κοίταξα από το παράθυρο την μέρα που αποχαιρετούσε τον ήλιο
"Τι να ακούσω;"
"Πως Τα αρνητικά συναισθήματα, πολύ συχνά είναι μεταμφιεσμένοι γενναιόδωροι δάσκαλοι.
Ερχονται να μας διδάξουν πως να αγαπάμε τον εαυτό μας.
Μόλις μάθουμε το μάθημα, εξαφανίζονται"
Το δειλινό έβαφε με μαεστρία τον ορίζοντα, ελπίζω και της καρδιάς μας...

προξενιών συνέχεια

Μιλήσαμε για το μαύρισμα της παροξενιάς και το συσχετίσαμε με το μαύρισμα στις εκλογές. Όμως στην περίπτωση ενός αποτυχημένου προξενιού, το μαύρισμα ήταν πραγματικό. Την μαύριζαν την προξενίτρα με μουτζούρα από το τηγάνι. Γι' αυτό, όταν είχε κανείς σημάδι από μουτζούρα έλεγαν: "Προξενιά έκανες και σε μουτζούρωσαν;"
Εκτός από τον εαυτό της η προξενήτρα ήθελε να προστατέψει από την προσβολή και αυτόν που την έστειλε για προξενιά. Η αποτυχία μιας προξενιάς δηλώνονταν με την φράση " έφαγε χυλόπιτα" Και ήταν και τα πειράγματα "καλοφάγωτη η χυλόπιττα" έλεγαν.
Έφαγες τη χυλόποιτα με ξύλινο κουτάλι
μα κάνε την υπομονή όπως την κάναν κι άλλοι.
Αυτά γίνονταν σε περίπτωση αποτυχίας. Όταν όμως "η αμάδα πήγαινε στο σημάδι", όταν δηλαδή ο σκοπός πτεύχαινε, τότε η προξενήτρα επέστρεφε με το φανάρι ψηλά τώρα, για να φαίνεται από μακριά. Μια ψυχή πίσω από ένα παράθυρο περίμενε με αγωνία τον γυρισμό της! Στην επιτυχία η προξενήτρα έβγαινε με άσπρο πρόσωπο, δεν την είχαν μουτζουρώσει. Εκτός από ικανοποίηση, εισεπραττε μαζί με την ευγνωμοσύνη κι ένα καλό δώρο: ένα φουστάνι, ή ένα ζευγάρι παπούτσια ή ένα τσεμπέρι και χώρια τα παινέματα:
Ποιος είναι ο προξενητής που καν' αυτή τη χάρη
κι έσμιξε το μαλαμα με το μαργαριτάρι

Ναξερα τον προξενητή που καν΄αυτό το γάμο,
το μεγαλύτερο καλό ήθελα να τον κάνω.

ο κλέφτης των μπισκότων

Μια νύχτα, Δεκέμβρης θάτανε, μια γυναίκα βρισκόταν στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, περιμένοντας να ακούσει την αναγγελία της πτήσης της.

Μέχρι να έρθει η ώρα εκείνη, έκανε ένα γύρο στα καταστήματα, πήρε ένα βιβλίο, ένα σακουλάκι μπισκότα και γύρισε στη θέση της.

Ήταν απορροφημένη στο βιβλίο της, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να δει πως ο άνδρας που καθόταν δίπλα της, έπαιρνε κανένα δυο μπισκότα από το σακουλάκι που ήταν ακριβώς ανάμεσα τους. Δεν είπε κουβέντα, γιατί δεν ήθελε να δημιουργήσει σκηνή.

Έτσι μασούλαγε τα μπισκότα και κοίταγε την ώρα.

Εν τω μεταξύ εκείνος ο ελεεινός κλέφτης μπισκότων τα εξαφάνιζε σχεδόν όλα.

"Αν δεν ήμουν τόσο ευγενική θα του είχα μαυρίσει το μάτι του παλιάνθρωπου!" σκεφτόταν.

Με κάθε μπισκότο που έπαιρνε εκείνη, έπαιρνε κι εκείνος ένα. Όταν είχε απομείνει μονάχα ένα, περίμενε να δει τι θα γίνει.

Τότε εκείνος χαμογελαστός το παίρνει, το κόβει στα δύο και της δίνει το μισό.

"Α, δεν πάει άλλο!" σκέφτηκε. Απλώνει το χέρι της, του το αρπάζει το μισό, την ώρα που ετοιμαζόταν να το βάλει στο στόμα του. "Μιλάμε για πολύ θράσος" ξαναείπε από μέσα της και τον αγριοκοίταξε.

Εκείνη την στιγμή με ανακούφιση άκουσε από τα μεγάφωνα την πτήση της. Μάζεψε τα πράγματα της και δίχως να κοιτάξει πίσω της, επιδεικτικά κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

Επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο και βυθίστηκε στη θέση της. Θυμήθηκε το βιβλίο της. Σηκώθηκε να το ψάξει στις αποσκευές της.

Προς μεγάλη της έκπληξη βρήκε μέσα στην τσάντα της, το σακουλάκι με τα μπισκότα.

"Αν τα δικά μου είναι εδώ" είπε δυνατά για να το ακούσει και η ίδια " τότε τα μπισκότα στο αεροδρόμιο ήταν του άνδρα! Εκείνος προσπαθούσε να τα μοιραστεί μαζί μου! Εγώ ήμουν η αγενής!!

Πόσο αργά ήταν για να ζητήσει συγνώμη!!!


Αλήθεια πόσες φορές στη ζωή μας, είμαστε σίγουροι πως κάτι είναι έτσι όπως το νομίζουμε, μέχρι να ανακαλύψουμε οτι τελικά ήταν κάπως αλλιώς!!!

προξενιό

Όταν ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα κορίτσι υπήρχε ένας δεσμός και στα σπίτια των δύο νέων ήταν γνωστά τα συντελούμενα, τότε ένας τρίτος έμπαινε στη μέση σαν μεσολαβητής, για να μεταφέρει τη βούληση της μιας πλευράς προς την άλλη. Συνήθως την πρωτοβουλία έπαιρνε η οικογένεα της νύφης. Ηταν λοιπόν απαραίτητος ένας τρίτος. Ελεγαν: "Αν δεν πει άνθρωπος στην μέση, η δουλειά δεν τελείωνε". Έτσι λοιπόν ένας συγγενής η φίλος των δυο οικογενειών, έμπαινε στη μέση. Αυτός ο τρίτος ήταν ο προξενητής, η συχνότερα η προξενήτρα, γιατί τις πριο πολλές φορές μια γυναίκα αναλάμβανε τη δουλειά αυτή. Μια γυναίκα με πείρα και πειθώ.
Ο ρόλος της προξενήτρας ήταν πολύ λεπτός. Ηταν ενδεχόμενο να αντιμετωπισει ορισμένες επιφυλάξεις, για τις οποίες έπρεπε να έχει την ετοιμότητα και την δεξιοτεχνία να τις παρακάμψει, και το χειρότερο - σπάνιο αυτό - να συναντήσει απρόβλεπτη άρνηση και να προσβληθεί.
Λάβαινε λοιπόν τα μέτρα της. Πρώτα πρώτα αντλούσε κουράγιο από τον εαυτό της. Ελεγε: "Εγώ θα το πω και σαν το δεχθούν, σαν δε, η μισή ντροπή δική μου η μισή δική της".
Λάβαινε λοιπόν τα μέτρα της για να μην εκτεθεί σε περίπτωση άρνησης. Πήγαινε αργά τη νύχτα, κρατούσε το φανάρι ( λαδοφάναρο) κάτω από την ποδιά της, έκρυβε το πρόσωπο με το τσεμπέρι της που αν την συναντούσε κανείς στον δρόμο να μην την γνωρίσει., γιατί δεν ήταν μονάχα η αποτυχία αλλά και τα παρατράγουδα. Αν αποτύχαινε την μουτζούρωναν, την μάυριζαν, όπως λεν σε αποτυχία εκλογών σήμερα.

Συνεχίζεται....

στους χορούς και τα πανηγύρια

Τέτοιες συγκεντρώσεις λοιπόν ήταν οι χοροί όπου η συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη, αλλά πιο συχνά χοροί με τραγφούδια στις γειτονιές, στις αυλές ή στα σπίτια, όπου η συμμετοχή ήταν μικρότερη μεν, αλλά η ατμόσφαιρα ζεστή για την εκκόλαψη ειδυλλίων.
Στους χορούς αυτούς δινόταν η ευκαιρία να εκφράσει κάποιος την αγάπη του η να κάνει μια εξομολόγηση η να πει το παράπονο του τραγουδώντας δίστιχα, συγκεκαλυμμένα η με μια αδιόρατη αιχμή, την οποία όμως μόνο οι κεραίες "εκίνου που πονούσε το δόντι" όπως λέγαμε, μπορούσαν να συλλάβουν. Η ανταπόκριση η μη εκδηλώνονταν κατα τον ίδιο τρόπο, μέσα από τον ημιδιάφανο πέπλο του δίστιχου.
Ανάλογες συγκεντρώσεις, που συνοδεύονταν πάντα από τραγούδια και χορούς ήταν τα πολλά πανηγύρια. Το ίδιο γινόταν και την παραμονή των πανηγυριών κατα το άλεσμα της "κουρκούτης" στο χειρόμυλο. Το χειρόμυλο τον γύριζαν πάντα δύο, αγόρι και κορίτσι. Εδώ τον πρώτο λόγο είχαν τα μάτια. Η επαφή ήταν άμεση, ιαθώς κάθονταν κοντά κοντά, ο ένας στον άλλον αντίκρυ, τα βλέμματα τους συναντιόνταν και ο καθένας μπορούσε να βυθοσκοπήσει κατα κάποιο τρόπο τη σκέψη και τη διάθεση του άλλου κι ύστερα τα χέρια που κρατούσαν τη χειρολαβή ακουμπούσαν το ένα το άλλο και έδιναν τα μηνύματα για τη συνέχεια.
Ανάλογη περίπτωση ήταν και ο "γρίζος" η διαδικασία δηλαδή του "μπασίματος" του μάλλινου υφαντού, με το οποίο έκαναν τα χειμωνιάτικα ρούχα των ανδρών. Ο γρίζος γινόταν συνήθως βράδυ και μετά το έργο άρχιζε ο χορός. Δεν άφηναν ευκαιρία να πάει χαμένη, από τουτες τις εκδηλώσεις πάντα κάτι θα έβγαινε!

Συνεχίζεται....

Άλλαξε το! Μπορείς;

"Kάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια! Βαρέθηκα πια!" λέει αγανακτησμένος κάποιος συνοδοιπόρος μου
"Γιατί δεν τα αλλάζεις;" τον ΄ρωτησα αφελέστατα
"Γίνονται αυτά τα πράγματα;" με κοίταξε όλο απορία
"Πως δεν γίνονται, αφού τα έχεις βαρεθει;"
"Ξέρω γω; Γιατί δεν το κάνω τότε;"
"Μάλλον επειδή σου αρέσει" του απάντησα πάλι με αφέλεια.
"Τότε γιατί γκρινιάζω;" με ξαναρωτά
"Και αυτό το ξέρεις" του απαντώ. "Και να σου πω και κάτι άλλο;"
"Για πες το..."
"Είναι μια ρουτίνα που θέλεις να ακολουθάς, επειδή σου ταιριάζει και φοβάσαι να κόψεις"
"Ποια ρουτίνα δηλαδη;"
"Ξυπνάς,
Φοράς το προσωπείο σου
Πηγαίνεις στη δουλειά
Προσποιείσαι οτι είσαι μια χαρά
Γυρίζεις στο σπίτι
Βλέπεις τηλεόραση
Ακους του καθενός τα προβλήματα
Και αγνοείς τα δικά σου!"

αρραβωνιάσματα - γάμος

Αιντε να πούμε και λίγα για τις σχέσεις αγοριών και κοριτσιών!
Αυτες ήταν σχέσεις ελεύθερων ανθρώπων, δίχως προκατάληψη του ενός φύλλου για το άλλο.
Δηλαδή, αν δυο νέοι συναντηθούν στον δρόμο, η σ' ένα φιλικό σπίτι η σε μια συγκέντρωση, κι όταν ακόμα οι συναντήσεις αυτές είναι περισσότερο συχνές από το να θεωρούνται τυχαίες, αυτό δεν θα πει για κανένα λόγο οτι είναι "ύποπτες", πως το κορίτσι για παράδειγμα επιδιώκει κάτι παραπάνω από μια φιλία κι οτι πάει με την υστεροβουλία να τον "τυλίξει" όπως λέμε. Αλλά ούτε και οτι το αγόρι είχε την πρόθεση να παίξει μαζί της η να την εκθέσει. Το να εκθέσει κανείς ένα κορίτσι στα καλά καθούμενα το θεωρούμε το λιγότερο ανανδρία.
Αντίθετα, αν οι τέτοιου είδους συναντήσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να αναπτυχθεί μεταξύ τους μια συμπάθεια η κάποιο αίσθημα, τότε καοι οι τυχαίες ακόμα συναντήσεις αποφεύγονταν όσο ήταν δυνατόν για πολλούς και πρακτικούς λόγους.
Πρώτα πρώτα ήθελαν να συγμομετρήσουν την αντίδραση των δικών τους, για να αποφύγουν μελλοντικά μπερδέματα, δεύτερον δεν ήθελαν να δώσουν λαβή για κουτσομπολιά και τελευταίο, ν' αποφύγουν την παρέμβαση τρίτων, οι οποίοι, είτε από ανάλογο ενδιαφέρον για τον ένα από τους δύο, είτε από απλή κακεντρέχεια, μπορούσαν να δηλητηριάσουν την σχέσεη "ρίχνοντας λόγια"
Μιλήσαμε λοιπόν για συγκεντρώσεις, που γινονταν αφορμή για επαφές ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια, επαφές που πολλές φορές κατέληγαν στην αγάπη, σ' αραβωνιάσματα και φυσικά σε παντρολογήματα.
Τέτοιες συγκεντρώσεις ήταν οι χοροί. Χοροί όχι μονάχα στις πλατείες και στα καφενεία με τα όργανα όπου συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη αλλά πιο συχνά.....

Συνεχίζεται...

ένα όνειρο...ένα δένδρο...εσύ!

"Κάθε ονειρο είναι ένας σπόρος.
Κάθε σπόρος είναι ένα δένδρο.
Ένα δένδρο γεμάτο ζωή
Και αυτό που μπορεί να γίνει η δική σου ζωή.
Τα όνειρα σου είναι τα παράθυρα
μέσα από τα οποία μπορείς να δεις.
Μια ιδέα για το μέλλον σου
και του τι μπορείς να γίνεις.
Κάθε βράδυ, όταν κοιμάσαι
αισθάνεσαι τον σπόρο,
τον σπόρο του δένδρου, εκείνου που θα γίνεις.
Γι' αυτό ποτέ μην εγκαταλείπεις τα όνειρα σου!"
είπε ο Ερημίτης...

βαφτίσια

Το βάπτισμα που γινόταν με όλες τις προβλέψεις του τυπικού της Εκκλησίας, δεν είχε τιποτα το ιδιαίτερο απ' ό,τι γινόταν παντού, πλην του οτι η μητέρα δεν πήγαινε στο μυστήριο, αλλά περίμενε στο σπίτι να της φέρουν το όνομα!
Όλα τα παιδιά που ήταν στα βαφτίσια, μόλις άκουγαν το όνομα, έτρεχαν στο σπίτι να το πουνστη μητέρα κι εκείνη για το χαρούμενο άγγελμα έδινε στο καθένα από ένα νόμισμα, η τα πετούσε - κέρματα - με την χούφτα στην αυλή και τα μάζευαν τα παιδιά.
Στο τέλος της τελετής ο νονός έδινε σε όλους τους παριστάμενους τη "μαρτυριά", για να μαρτυρήσουν παντού το βάπτισμα του νέου χριστιανού. Η μαρτυρία ήταν ένα νόμισμα μικρό η μεγάλο ανάλογα με τα οικονομικά του νονού.
Η μαμή, που είχε τη φροντίδα του μωρού μέσα στην εκκλησιά, έπαιρνε μαζι με τη μαρτυριά και το σχετικό φιλοδώρημα και επίσης το σαπούνι και την πετσέτα με τα οποία πλύθηκαν ο παπάς και ο νονός.
Κατα την επιστροφή στο σπίτι "εν πομπή" , τα παιδιά, που είχαν εισπράξει και το "μπαξίσι" από το νονό, ακολουθούσαν με την ελπίδα και για κανένα γλυκό από τα κεράσματα.
Η μητέρα έκανε μετάνοια, φιλούσε το χέρι του νονού, φόρο τιμής για την προσφορά του.
Ο νονός από 'δω και μπρος δεν ήταν ο ένας οποιοσδήποτε, αλλά ένα πρόσωπο που έχαιρε ιδιαίτερης τιμής και εκτιμησης από τους γονείς του "αδεξιμιού", όπως λέγαμε το βαφτισιμιό, γιατί "ανεδέξατο αυτόν εκ της κολυμβήθρας!"

μεγάλωσες;

"Μεγαλώσαμε φίλε Ερημίτη, μας πήρανε τα χρόνια!!"
"Γιατί το λες αυτό;" ρώτησα τον συνομίληκο μου, κατα πολύ γηραιότερο φίλο
"Τι γιατί το λέω, δεν το βλέπεις, δεν το αισθάνεσαι;"
"Χμμ... μερικές φορές, και κάτω από αυστηρές προυποθέσεις"
"Αντε πάλι τα περίφημα φιλοσοφικά στιχάκια. Για εξηγήσου!"
"Για ποιο;"
"Μα για τις προυποθέσεις!"
"Του γήρατος θέλεις να πεις"
"Ναι Ερημίτη μου, γι' αυτές!"
"Βλέπεις λοιπόν; Γι' αυτό γέρασες!"
"Δεν καταλαβα!"
"Το πότε γέρασες, η το πως γέρασες;"
"Μάλλον έχεις όρεξη για παιχνίδια, κι εγώ δεν έχω καιρό για χάσιμο. Θα μου πεις επιτέλους;"
"Τώρα μόλις το είπαμε:
Δεν σταματάμε να παίζουμε, επειδή μεγαλώσαμε,
Αλλά μεγαλώσαμε επειδή σταματήσαμε να παίζουμε!!!
Κατάλαβες, μεγαλύτερε συνομίληκε μου;;;"

κανένας δεν ξεχνά....

Αφιέρωμα μνήμης:

o σαραντισμός

Η πρώτη μέρα που βγάζαμε το μωρό από το σπίτι ήταν όταν το πηγαίναμε στην εκκλησιά να πάρει τον σαραντισμό.
Οταν συμπλήρωνε σαράντα μέρες από τη γέννηση του, ένα απόγευμα, συνήθως Σαββατόβραδο, η μητέρα το πήγαινε στην εκκλησία.
Μζί της έφερνε κι ένα μπουκάλι γεμάτο νερό. Η μητέρα κρατούσε το παιδί στην αγκαλιά της μπροστά από το εικόνισμα της Παναγιάς και ο παπάς του διάβαζε την ευχή. Ύστερα το έπαιρνε στα χέρια του, το σήκωνε ψηλά και έκανε μ' αυτό τρεις φορές το σχήμα του σταυρού, το πλησίαζε κατόπι στο εικόνισμα σαν σε ασπασμό και μετά το παρέδιδε στην μητέρα. Μόλις έβγαινε από την εκκλησία με το ένα χέρι το παιδίσ την αγκαλιά και στο άλλο το μπουκάλι με τον "σαραντισμό" - έτσι έλεγαν εκείνο το νερό, η ευχονέρι - άφηνε να πέφτουν στον δρόμο μερικές σταγόνες από αυτό. Άφηνε ύστερα το μωρό στο σπίτι και συνέχιζε το ράντισμα σε κάθε μέρος που πήγε και κάθε δρόμο που είχε περάσει στο διάστημα των σαράντα ημερών. Έτσι έκελινε κάθε δρόμο από όπου θα μπορούσε να περάσει το "κακό πνεύμα" και να μπει στο σπίτι.
Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ

"Α, μα ειναι τόσο αχάριστος!"
"Ποιος;" ρώτησα περίεργος
"Ποιος άλλος;"
"Α, κατάλαβα!" έκανα εγώ, αν και δεν ήμουν σίγουρος αν εννοούσε εκείνον που εννοώ εγώ. Η τέλεια επικοινωνία. Αφησα όμως το "πλεονέκτημα¨όπως λένε στο ποδόσφαιρο. "Λοιπόν;"
"Τι λοιπόν! Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος. Πάντα θα βρει κάτι να γκρινιάξει! Ελεος πια!"
"Μάλλον θα πρέπει να του διδάξεις με την συμπεριφορά σου μερικά πράγματα!"
"Τι πράγματα;"
"Να ευχαριστεί που δεν έχει όλα όσα θα ήθελε, επειδή έτσι θα έχει κάτι να περιμένει και να παλεύει"
"Αλλο;"
"Να ευχαριστεί που δεν ξέρει τα πάντα, επειδή έτσι του δίνεται η ευκαιρία να μαθαίνει."
"Καλά, αυτό είναι δύσκολο. Μετά;"
"Να ευχαριστεί για τις δυσκολίες που περνά, επειδή μόνο μέσα από αυτές ωριμάζει"
"Εδώ είναι που έχουμε μεγάλο πρόβλημα Ερημίτη μου. Για συνέχισε!"
"Για τα λάθη του να του πεις να ευχαριστεί, επειδή μόνο μέσα από αυτά μαθαίνει!
"Μεγάλη κουβέντα! Κάτι άλλο;"
"Να βρει έναν τρόπο να μετατρέψει τα προβλήματα σε ευλογία. Αυτό θα το καταφέρει μόνο μέσα από την ευγνωμοσύνη που θα δείξει γι' αυτά!"
"Ερημίτη μου, τόση ώρα μιλούσες για μένα! Συμβούλευες εμένα. Σε ευχαριστώ πολύ!"
"Με το παραδειγμα και τον αγώνα σου, θα μιλήσεις στις καρδιές των άλλων ανθρώπων τώρα.!

η γέννηση

Σήμερα θέλω να σας πω λίγα για την γέννηση του παιδιού.
Ηταν ασφαλώς ένα γεγονός, του οποίου η προσδοκία και η αγωνία του "τι τέξεται" αναστάτωνε όλη την οικογένεια και δικαιολογημένα, αφού όλα ήταν αφημένα στην καλή τύχη και στα χέρια της μαμής.
Η μαμή αντικαθιστούσε όλα τα σύγχρονα μέσα ενός τοκετού και όλες της οι γνώσεις και τα προσόντα ήταν η πείρα της. Η μαμή λοιπόν ήταν το πρόσωπο που εισέπραττε μαζί με την αμοιβή και την ευγνωμοσύνη όλων, όταν όλα έπαιρναν τον καλό δρόμο, η φορτώνονταν όλες τις αμαρτίες, αν κάτι δεν πήγαινε καλά.
Μετά τον τοκετό το κύριο μέλημα, όπως ήταν φυσικό, ήταν η φροντίδα για την λεχούσα και το νεογέννητο.Διηγούνται πως παλιά η πρώτη φροντίδα για το μωρό ήταν το..."αλάτισμα". Πριν το δέσουν στα πανιά, πασπάλιζαν το τρυφερό του δέρμα με ψιλό αλάτι, για "να ψηθεί". Έτσι η πρώτη γεύση που δοκίμαζε στη ζωή του ήταν πολύ..."αλμυρή". Την άλλη μέρα γίνονταν τα "ξαλατίσματα", το πρώτο του μπάνιο δηλαδή.
Άλλη τους φροντίδα ήταν να προστατέψουν την λεχούσα και το μωρό από το "κακό ματι" και την "κακιά ώρα" ως το σαράντισμα. Τα πρώτα μέτρα που λαμβάνονταν ήταν: να βάλουν πάνω τους ένα "φυλαχτό". Στο κεφάλι ή στο στήθος της μητέρας και του παιδιού έδεναν ένα χρυσαφικό, ένα σταυρό ή ένα φλουρί, ένα χαμαλί, ένα μεγάλο γαλάζιο χάντρο. Στον καρπό του δεξιού χεριού έδεναν σαν βραχιόλι μια κόκκινη κλωστή.
Σε κάθε άνοιγμα του σπιτιού, πόρτες, παράθυρα, απ' όπου μπορούσε να μπεί το "κακό πνεύμα", τοποθετούσαν ένα σταυρό. Έσχιζαν ένα μασούρι και έδενα σταυρό με κόκκινη κλωστή, τον οποίο τοποθετούσαν πίσω από τν πόρτα και τα παράθυρα. Το βράδυ, όταν έσβηνε η φωτιά, τοποθετούσαν σταυρωτά τη μασιά και τον ξύστη για να μην κατέβει από την καπνοδόχο ο "οξοαποδώς".

Συνεχίζεται.....

συνταγή

"Με βλέπεις πως έχω πάρει κάποια κιλά Ερημίτη;"
"Να υποθέσω οτι δεν έχεις στεναχώριες;" την ρωτώ
"Μπα! Δεν είναι αυτό! Δεν ξέρω αν σου συμβαίνει κι εσένα, αλλά εγώ όποτε στεναχωριέμαι, εγκαθίσταμαι στο ψυγείο. Δεν ξέρω γιατί το παθαίνω αυτό.."
"Μόνο όταν στεναχωριέσαι το παθαίνεις αυτό;"
"Ναι! Περίεργο δεν είναι;"
"Και γιατί δεν αναζητάς τρόπους να διώξεις την στεναχώρια σου, αλλά την παχαίνεις κιόλας;
την ξαναρωτώ, φέρνοντας την σε δύσκολη θέση όπως κατάλαβα.
"Χμμ..ίσως έχεις δίκιο αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ Ερημίτη μου, το έχω προσπαθήσει τόσες φορές!"
"Τώρα που το σκέφτομαι" της είπα " έχω υπόψη μου μια συνταγή ό,τι πρέπει για την περίπτωσή σου"
"Δηλαδή;"
"Κοίτα, να την μαγειρέψεις και μετά να μου πεις τα αποτελέσματα. Μιας και είσαι σε "τέτοια φάση" όπως λες.
"Να φέρω χαρτί και μολύβι, μισό λεπτό"
"Οχι όχι, είναι πολύ απλή θα την θυμηθείς. Πρόσεξε.
Θα χρειαστείς: 1 κιλό καλή καρδιά, 2 κιλά ήσυχη συνείδηση, 1/2 κιλό χαρούμενο πρόσωπο, 3 κιλά αγάπη, 2 φλυτζάνια γέλιο.
Και τώρα η εκτέλεση.
Θα ρίξεις στην κατσαρόλα του εσωτερικού σου κόσμου την ήσυχη συνείδηση και την καλή καρδιά. Θα το δουλέψεις καλά ώσπου να γεμίσουν την κατσαρόλα. Προσθέτεις αγάπη και το γλυκό παίρνει ωραίο ρόδινο χρώμα. Τότε ρίχνεις το χαρούμενο πρόσωπο και το γέλιο. Πρόσεξε γιατί ένα κατσούφιασμα μπορεί να κόψει το γλυκό. Βάζεις το γλυκό στο ταψί της ψυχής, το στρώνεις με την κουτάλα της θέλησης και το ψήνεις στον φούρνο της υπομονής."
Αυτό είναι.
Και να θυμάσαι όσοι έφαγαν το γλυκισμα αυτό, ομολογούν οτι το κύριο χαρακτηριστικό της γεύσης είναι ψυχική γαλήνη.
Σου εύχομαι καλή επιτυχία!

Νιόμβρης

Ο Νοέμβριος είναι ο ενδέκατος μήνας του πολιτικού έτους. Πριν από την μεταρρύθμιση του Ιουλίου Καίσαρα το 46 π.Χ., όταν το έτος άρχιζε τον Μάρτιο, ήταν ο ένατος (novem) μήνας στο ρωμαϊκό ημερολόγιο.
Στο αρχαιοελληνικό αττικό ημερολόγιο ο Νοέμβριος ήταν ο πέμπτος κατά σειρά μήνας και ονομαζόταν «Μαιμακτηρίων» από την εορτή «Μαιμακτήρια». Τα «Μαιμακτήρια» τελούνταν προς τιμήν του «Διός Μαιμάκτου», θεού των ανέμων και των καταιγίδων, συμβόλου δηλαδή της ευμετάβλητης μετεωρολογικά εποχής.

Και σήμερα, ως τελευταίος μήνας του Φθινοπώρου, ο Νοέμβριος είναι ο βασικός προάγγελος του χειμώνα που ακολουθεί.
Στον ελληνικό λαό ο Νοέμβριος είναι γνωστός με διάφορα δημώδη ονόματα όπως: Νοέμβρης, Νιόμβρης, Νουέμβρης κ.λ.π. παραλλαγές δηλαδή του ορθού Νοέμβριος. Φέρει όμως και πιο ποικίλες προσωνυμίες που σχετίζονται με διάφορες ενέργειες, παρατηρήσεις και εργασίες του γεωκτηνοτροφικού πληθυσμού της πατρίδας μας.

Έτσι από τα διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα επωνυμείται ως Βροχάρης, για τις πολλές βροχές, Μπρουμάρης από την πρωινή πάχνη (πέφτει μπρούμα=λ.βλαχ. ή και από τη λατινική λέξη bruma), Ανακατεμένος από τον άστατο καιρό, Σκιγιάτης διότι αυτήν την εποχή η γη σκιάζεται περισσότερο από τους άλλους μήνες, Χαμένος για τον πολύ μικρό χρόνο δουλειάς που αφήνει η μέρα του: «μικρές οι μέρες του Σποριά κι ατέλειωτες οι νύχτες» (Γ.Δροσίνης).

Από τις γεωργικές εργασίες του μηνός, που είναι όλες επείγουσες, ιδιαίτερα αυτή της σποράς των σιτηρών, ο Νοέμβριος ονομάζεται: Σποριάς, Σπαρτός, Σπορίτης, Σπορέας, Σποριάρης κ.α. Μεσοσπορίτης (ο γεωργός έως τα Εισόδια της Θεοτόκου (21) πρέπει να έχει σπείρει τουλάχιστον τα μισά, γι’αυτό και το λαϊκό όνομα της γιορτής είναι: της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας), Νιαστής για τα τελευταία νεάσματα ή υνάσματα (οργώματα) της γης, κ.λ.π.

Από τις ποιμενικές ενασχολήσεις πήρε το όνομα Παχνιστής, για το κλείσιμο πια των ζώων στο παχνί.

Ο Νοέμβριος προσωνυμείται επίσης και από τις γιορτές των αγίων του. Για παράδειγμα:

Αρχαγγελίτης, Αϊστράτηγος, Αϊ-Ταξιάρχης, από τη γιορτή των Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ (8).
Αγιομηνάς από τη γιορτή του Αγίου Μηνά (11) που ήταν μεγάλη γιορτή για τους τσοπάνηδες (αλλά και παρετυμολογικά Μηνάς – μηνώ = παραγγέλλω, φανερώνει δηλαδή τα κλοπιμαία και εν γένει τα απολεσθέντα πρόβατα κ.λ.π.).
Αϊφιλιππιάτης, Αϊγιλιππίτης από τη γιορτή του Αγίου Φιλίππου (14) κατ’ εξοχήν προστάτη των γεωργών και σημαντικό ορόσημο για διάφορες εθιμικές ενέργειες και πράξεις. Η γιορτή είχε και οριακό ρόλο για την τέλεση των γάμων, ενώ ονομάζεται και Μικρή Αποκριά ενόψει της 40ήμερης νηστείας (15/11 - 24/12) για τα Χριστούγεννα.
Αντριάς από τη γιορτή του Αγίου Ανδρέα.

Ακόμη τον Νοέμβριο ανοίγουν τα κρασιά. Βασικά ορόσημα αποτελούν οι γιορτές του Αγίου Γεωργίου του Μεθυστή (3)* και του Αγίου Μηνά (11) που προσωνυμούν επίσης τον μήνα με τις ονομασίες Μεθυστής και Κρασομηνάς.

«Τι είναι αυτό ο κόκκινο νερό, αφεντικό – δε μου λες; Ένα παλιοκούτσουρο
πετάει βλαστούς, κρέμουνται κάτι ξινά μπιχλιμπίδια, κι ο καιρός περνάει, ο ήλιος
τα ψήνει, γίνουνται γλυκά σαν το μέλι, και τα λέμε τότε σταφύλια’ τα πατούμε,
βγάζουμε το ζουμί τους, το βάζουμε στα βαρέλια, βράζει μοναχό του, το ανοίγουμε
του Αι-Γιώργη του Μεθυστή τον Οχτώβρη, και βγαίνει το κρασί!»...

( Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Ν. Καζαντζάκη)

*Με την ίδια επωνυμία Μεθυστής ή Σποριάρης διακρίνεται επίσης ο «μικρός» ή «φτωχός» Άγιος Γεώργιος (3), από τον μεγάλο συνώνυμό του τον Τροπαιοφόρο Άγιο Γεώργιο (23 Απριλίου). Λέγεται Σποριός ή Σποριάρης επειδή σε πολλές περιοχές γίνεται τη μέρα της γιορτής του η προετοιμασία του σπόρου και αρχίζει η σπορά.
Πηγή:oiax.blogspot.com
Καλό μας μήνα το λοιπόν!

Μην βιάζεσαι...

"Μα γιατί να μου το κάνει εμένα αυτό;"
"Τι σου έκανε δηλαδή;" ρωτώ με ενδιαφέρον αν και "το έργο το έχω ξαναδεί"
"Δεν έπρεπε να μου μιλήσει έτσι Ερημίτη μου, δεν έπρεπε! Εγώ που έχω κάνει τόσες θυσίες για κείνον! Να μην αναγνωρίζει τίποτα πιά!"
"Μα είσαι σίγουρη οτι κατάλαβες καλά;"
"Πως δεν κατάλαβα! Για καμιά χαζή με περνάς;"
.........................
"Δεν μου άρεσε το σιωπηλό σχόλιο σου"
"Μου θυμίζεις το κοριτσάκι που το πήγαν στο νοσοκομείο..."
"Ποιο κοριτσάκι καλέ;"
"Α, δεν το ξέρεις; Άκου το λοιπόν:
Μια μέρα ο μπαμπάς αποφάσισε να πλύνει το καινούργιο του αυτοκίνητο. Ώρες αφιέρωνε να το καθαρίσει, να το γυαλίσει. Την ώρα λοιπόν που μάζευε τα εργαλεία του, έρχεται η μικρή κορούλα του, παίρνει μια πετρούλα και αρχίζει να γρατζουνίζει κάτι στην πόρτα του οδηγού πάνω. Ακούει εκείνος τον ήχο και τρέχει κρατώντας ένα μεγάλο γαλλικό κλειδί. Με αυτό χτυπά δυνατά το χέρι της μικρής. Πέφτει κάτω η πέτρα και μαζί τα σπασμένα δάχτυλα από το χέρι της.
Μόλις συνήλθε την μεταφέρει στο κοντινότερο νοσοκομείο.
Εκεί οι γιατροί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο από το να της αφαιρέσουν όλα τα δάχτυλα.
Όταν συνέρχεται από την νάρκωση, ανοίγει τα μάτια της, βλέπει το χέρι της και με την παιδιάστικη αφέλεια ρωτάει τον πατέρα της:
"Μπαμπά, πότε θα μεγαλώσουν τα δάχτυλά μου;"
Μην αντέχοντας άλλο εκεί μέσα, φεύγει ο πατέρας και πηγαίνει στο αυτοκίνητό του. Ξεσπά επάνω του με κλωτσιές, μπουνιές.
Ξαφνικά το βλέμμα του πέφτει πάνω στην πόρτα με τις γρατσουνιές.
Πλησιάζει πιο κοντά.
Ήταν κάτι γραμμένο. Έλεγε:
"Μπαμπά, σ' αγαπώ"
"Θέλω να μου το ξαναπείς Ερημίτη μου, να μου το ξαναπείς για να μπορέσω να βρώ την δύναμη να ζητήσω συγνώμη....

Άγιος Δημήτριος στην Ίμβρο

Μια χαραμάδα θύμησης και νοσταλγίας για την ημέρα του αγίου Δημητρίου.

Στην Ίμβρο η γιορτή του καθενός ήταν η ονομαστική του γιορτή. Η ημέρα της γιορτής του αγίου που είχε το όνομά του. Aυτό το φροντίζαμε πολύ!
"Nα μην έχει μαθές το παιδί γιορτή;"
Το σήμα το έδινε το πρωί η καμπάνα. Αρχιζε η σχόλη.
Tου αγίου Δημητρίου σήμερα.
"Μεγάλη η χάρη του" Kαι κάναμε τον σταυρό τους.
Κόσμος πολύς στις εκκλησιές και πιο πολλοί αυτοί που γιόρταζαν. Κάποιοι έκαναν και αρτοκλασία. Τα πέντε πρόσφορα στο πανέρι. Πολλή ευλάβεια, πολύ συγκίνηση, σε όσους στέκονταν γύρω στο τραπέζι, όπου ήταν τοποθετημένο ένα πρόσφορο από κάθε πανέρι, το λάδι, το δρασί, και οι αναμμένες λαμπάδες.
Παίρνει η κάθε μια το πανέρι της κόβει μερικά πρόσφορα, σε μικρές φετούλες και τις μοιράζει στο εκκλησίασμα. Οσοι δεν έχουν άρτο, φέρνουν ένα μόνο πρόσφορο, τον "σταυρό" και το δίνουν στον παππά στην ώρα της προσκομιδής, να μνημονεύσει το όνομα, "υπερ υγείας του εορτάζοντος".
Μέρα γιρτοής λοιπόν, άρα αργία. Σκόλη. Μόνο τα μπακάλικα, τα κρεοπωλεία τα κουρεία ήταν ανοιχτά. Μετά την εκκλησία, οι εορτάζοντες στα καφενεία κερνούν όλους του πελάτες του μαγαζιού και αυτοί τους εύχονται χρόνια πολλά.
Το βράδυ όσα σπίτια γιορτάζουν φαίνονται από τα φώτα. Σήμα: γιορτάζουμε σήμερα, κοπιάστε!
Το σπίτι που γιορτάζει έχει λαμπρή. Αστράφτει, γελά.
Το μικρό σαλονάκι του, καταστόλιστο με μεταξωτά υφαντά, κεντήματα, ταντέλλες, όλα από τα χέρια της νοικοκυράς.
Το βράδυ έρχονται οι επισκέπτες, συγγενείς, φίλοι, γεμίζει το σ[πίτι όχι μόνο ανθρώπους, αλλά και εγκάρδιες εκδηλώσεις, χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά, αγάπη, ένα μόνο λείπει: το δώρο.
Τούτη την ευχάριστη πολύτέλεια δεν την συνηθίζαμε. Κάθονται οι επισκέπτες σφιχτά ο ένας τον άλλον, μικρό το σαλονάκι, και προσπαθούν να βρουν κάτι να πουν, να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα. Η κοπέλα που μπαίνει με τον δίσκο, τους βγάζει από την αμηχανία. Ενας μεγάλος δίσκος με μικρά ποτήρια, με ένα ποτό και μεγάλα ποτήρια με νερό, και στην μέση ένας κεσές με γλυκό του κουταλιού, πλάι μικρά κουταλάκια.
Παίρνει ο καθένας γλυκό με ένα κουταλάκι, πίνει τονερό του και στην σειρά ένα ποτηράκι με ποτό και χαιρετά: Χρόνια πολλά! και μαζί όσες ευχές έχει μέσα στην καρδιά του για αυτόν που γιορτάζει.
Στον δεύτερο γύρο άλλος δίσκος με πιατάκια του γλυκού, με ένα γλυκό το καθένα. Κουραμπιέδες, αμυγδαλωτά, παντεσπάνι, μπακλαβού, όλα επίσης από τα χέρια της μάνας, της αδερφής.
Στο μεταξύ έρχονται άλλοι, ο χώρος μικρός, φεύγουν οι πρώτοι και κάθονται οι καινούργιοι.
Αυτό γίνεται και πέρα από τα μεσάνυχτα!
Χρόνια πολλά λοιπόν! Στην υγειά μας!

σαν το κερί και το σπίρτο

"Δεν την καταλαβαίνω την αγάπη Ερημίτη!"
"Τι εννοείς;" ρώτησα την μικρή μου επισκέπτρια
"Είναι τόσο περίπλοκη... δεν ξέρω πως να ενεργήσω, τι να πω...τα αισθήματα μου δεν γνωρίζω...με μπερδεύει τόσο πολύ!"
"Σου έχω μιλήσει για το σπίρτο και το κερί;"
"Για την αγάπη πες μου!"
"Μα γι' αυτό θα σου πω:
Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια μεγάλη σκοτεινή σπηλιά, στη κορυφή του πιο ψηλού βράχου, ζούσε μόνο κι έρημο, ένα μικρό κερί. Ένα κερί σβηστό, που μέτραγε τις μέρες της ύπαρξής του.

«Μα τι κάνω εγώ εδώ μόνο μου» αναρωτιόταν. «Έτσι σβηστό που είμαι, πόσο πολύ κρυώνω! Πόσο πολύ φοβάμαι και πόσο άχρηστο νιώθω. Μια σκοτεινή κουκίδα μέσα σε τούτη τη σπηλιά».

Κι ο χρόνος περνούσε και το κερί μετρούσε τις μέρες της ανούσιας, σκοτεινής ζωής του..

Μια μέρα, άνεμος δυνατός φύσηξε έξω από τη σπηλιά και στο πέρασμά του παράσερνε ό,τι μικρό κι αδύναμο υπήρχε. Φτερά από πουλιά που είχαν την φωλιά τους στην βάση του βράχου, ξερά φύλλα και κλαδιά, σπόρους από λουλούδια εξωτικά κι ένα... σπίρτο, ένα τόσο δα μικρό σπίρτο, ψηλόλιγνο και γυαλιστερό, με κόκκινο, αστραφτερό καπέλο, στο μικρό του κεφάλι!
Με το δεύτερο φούυυυυυυυ του άνεμου, το σπίρτο απογειώθηκε και με δύναμη παρασύρθηκε μέσα στη σκοτεινή σπηλιά. Έπεσε με δύναμη κάτω στο τραχύ έδαφος και... Ωχ!!!
-«Μα που βρίσκομαι» είπε με τη τσιριχτή φωνή του.

Στην αρχή δυσκολεύτηκε στο σκοτάδι, αλλά σα σπίρτο που ήταν έστω και σβηστό, σύντομα συνήθισε να βλέπει ακόμα και μέσα στο σκοτάδι.

-«Αμάν»! είπε... «Τι είσαι εσύ»;
-«Δε με βλέπεις?» είπε το κερί με τη παραπονιάρικη φωνή του..«Είμαι ένα κερί»!
Και να που ακόμα και τ' αταίριαστα μπορούνε να ταιριάξουν...
Εκεί μέσα στην ερημιά, την υγρασία και το σκοτάδι της σπηλιάς, το κερί και το σπίρτο ενώσανε τη μοναξιά και το κοινό τους πρόβλημα.
Ήταν και τα δύο σβηστά, έρημα, μόνα και παραμελημένα μέσα σε τούτη τη σκοτεινή, άψυχη σπηλιά.
Το σπίρτο τέντωνε το λυγερό κορμί του κι ακουμπούσε πάνω στο κερί και το κερί έκανε νάζια και καμώματα.
Τώρα οι ελπίδες να φτάσουνε στο όνειρο, όλο και μεγάλωναν.
Το όνειρό τους; Μια μικρή φλόγα.
Mια μικρή φλόγα που θα τα φωτίσει και τα δυό, θα τα ζεστάνει και θα τα αφήσει να κοιταχτούνε στα μάτια.
-«Μα θέλω να δω τα μάτια σου», είπε το σπίρτο στο κερί.
-«Μα θέλω να νιώσω τη ζεστασιά σου», είπε το κερί στο σπίρτο.
Και τότε τρόμαξαν...
-«Αν ανάψω καλή μου θα καώ»! είπε το σπίρτο,«και καλά να καεί μόνο το κόκκινο σκουφί μου, θα είμαι ένα ακόμα άσχημο, μισοκαμένο σπίρτο... Μα αν καώ εντελώς, τι θα απογίνω; Θα προλάβω τουλάχιστον να δω τα μάτια σου»;
-«Κι αν ζεσταθώ» είπε το κερί, «θα λιώσω... Κι αν λιώσω θα γίνω άσχημο και κακοφτιαγμένο! Θα έχω προλάβει να χαρώ τουλάχιστον τη ζέστη σου»;

Μέρα τη μέρα, το κερί και το σπίρτο, αγαπιόντουσαν όλο και πιο πολύ κι η αγάπη τους δυνάμωνε!
Μέσα στη σκοτεινή σπηλιά, λουλούδια φυτρώσανε, γιατί η αγάπη είναι ένα λουλούδι, που όπου γεννιέται δίνει χρώμα, άρωμα κι ομορφιά.
Κι οι μέρες περνούσαν. Το κερί και το σπίρτο σφιχταγκαλιασμένα, περιμένανε καρτερικά τη συνέχεια του έρωτά τους.
Και ήρθε το καλοκαίρι... Έξω από τη σπηλιά, έφτασε η αφόρητη ζέστη...
Το δάσος γύρω από το βράχο, συχνά γέμιζε από γέλια, τραγούδια, φωνές μικρών και μεγάλων.
Το κερί και το σπίρτο αγκαλιάζονταν τρομαγμένα και περίμεναν, όλο περίμεναν κι αγαπιόντουσαν, κάθε μέρα και πιο πολύ κι ας μην είχε δει τα μάτια του σπίρτου, το κερί κι ας μην είχε νιώσει τη ζεστασιά του κεριού, το σπίρτο!
Ο έρωτάς τους, μια μικρή τραγωδία, σαν όλους τους ανικανοποίητους έρωτες, που γεννιούνται και μένουνε πάντα στ' όνειρο...
Ώσπου μια μέρα, μια παρέα εκδρομείς, -έτσι τους λέγαν όλους αυτούς τους εισβολείς του δάσους-, πήρανε τα γέλια, τα τραγούδια και τις φωνές τους μακριά, αλλ' αφήσανε μια μικρή σπίθα... μια τόση δα μικρή σπίθα φωτιάς, να σιγοκαίει, εκεί κάτω από τα ξερά κλαδιά που είχαν ανάψει για να μαγειρέψουνε.
-«Συμφορά»! Φωνάζανε πουλιά και ζώα που περνάγανε τρομαγμένα τρέχοντας,έξω από τη σπηλιά. «Συμφορά! Φωτιά! Φωτιά... θα καούμε»!
-«Ακούς»; είπε το σπίρτο στο κεράκι...
-«Ακούς; Θα καούμε»! είπανε και τα δυο με μια φωνή, γεμάτη έρωτα!
-«Δε φοβάμαι να καώ απ' αγάπη», είπε το σπίρτο στο κερί...
-«Δε φοβάμαι να λιώσω απ' αγάπη», είπε το κερί στο σπίρτο!
Ένα κερί κι ένα σπίρτο, τρελά από έρωτα τραγουδάγανε τη φλόγα που ερχόταν...
-«Έλα»! της έλεγαν, «έλα! Σε περιμένουμε»!
-«Θα μ' αγαπάς αν καώ κι ασχημύνω, χωρίς το κόκκινο σκουφί μου»; Είπε το σπίρτο στο κερί.
-«Θα μ' αγαπάς αν λιώσω και χάσω το σχήμα μου»; Είπε το κερί στο σπίρτο.
Κι η φλόγα ερχόταν όλο και πιό κοντά...
Κι η φλόγα έφτασε στο κατώφλι της σπηλιάς και δίσταζε να μπει μέσα, μη χαλάσει την ομορφιά που διαισθάνθηκε!
-«Έλα»! της φωνάζανε και τα δυο, με μια φωνή!
Κι η φλόγα έστειλε μέσα στη σπηλιά, τη πιο μικρή της κόρη!
Μια σπίθα τόση δα, που μπήκε τσαχπίνικα και ναζιάρικα από την είσοδο της σπηλιάς. Φφφσσσσσσσσσσσττττττττττττττ !
Το σπίρτο, τέντωσε το λυγερό κορμί του, για να καλωσορίσει τη σπίθα.
Το κόκκινο σκουφί του τυλίχτηκε στις φλόγες.
-«Αγάπη μου» είπε στο κερί, «καίγομαι για σένα... Αγάπη μου, να δω τα μάτια σου κι ας καώ»!
Το γυαλιστερό κόκκινο σκουφί, ακούμπησε πάνω στο φιτίλι καθώς έσκυψε για να δει καλύτερα.
-«Αγάπη μου» είπε το κερί στο σπίρτο, «άσε με να νιώσω τη ζεστασιά σου κι ας λιώσω»!
Το σπίρτο και το κερί, κάηκαν μαζί...
Μια μάζα ενωμένη στο χρόνο και στο χώρο αιώνια...
Το κερί και το σπίρτο που λιώσαν απ' αγάπη κι έφτασαν στο δικό τους όνειρο..."
"Ευχαριστώ Ερημίτη, για άλλη μια φορά! Εύχομαι να μην την εγκαταλείψεις ποτέ!

Γιατί;

"Δεν μπορώ να το καταλάβω Ερημίτη, δεν μπορώ!"

"Ποιο; Τι έγινε πάλι;"

"Να, πως γίνεται, εγώ που είμαι τόσο καλός άνθρωπος με αξίες και ιδανικά να βασανίζομαι τόσο, ενώ άλλοι βουτηγμένοι μέσα στην αδικία να πετυχαίνουν;"

"Κατάλαβα! Τα ανεξιχνίαστα ερωτήματα της ζωής!"

"Μην κοροιδεύεις! Με θυμώνει αυτό, που δεν μπορώ να το εξηγήσω!"

"Να σου πω μια ιστορία"

"Δεν θέλω να μου πεις ιστορία. Να μου το δώσεις να το καταλάβω θέλω."

"Με την ιστορία. Άκου:"

"Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκείνοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: " Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται".....


Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκε στο κρεβάτι τους όπου μπορούσε να έχει μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.

Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.


Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς. Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει... "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.


"Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται".


Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα."


"Τι να πω..."

"Να πεις οτι... αλήθεια τι να πει αγαπητοί συνοδοιπόροι;"

"Πού πάμε Ερημίτη μου;"
"Τι εννοείς;" ρώτησα τον συνοδοιπόρο μου, αν και κατάλαβα που οδηγούσε την συζήτηση
"Λέω, ποιος είναι ο στόχος, ο προορισμός μας. Βαδίζουμε..βαδίζουμε... και μη μου πεις κι εσύ για Ιθάκη, επειδή δεν είναι αυτό που θέλω να ακούσω"
"Γιατί, τι έχει η Ιθάκη, υπέροχο νησί μα την αλήθεια!" τον πείραξα λίγο
"Ελα, έλα, πες μου!"
"Γιατί το ρωτας; Τι συνέβη;"
"Δεν ξέρω, αισθάνομαι οτι δεν είμαι αρκετός...δεν μπορώ να το εξηγήσω....πηγαίνω, έρχομαι, ψάχνω, ρωτώ, αναθεωρώ και πάλι από την αρχή...δεν βλέπω τέρμα"
"Χμμ...στο Μεξικό έχεις πάει;"
"Μπορείς να σταματήσεις να με πειράζεις; Εχεις κάτι να μου πεις;"
"Να υποθέσω λοιπόν οτι δεν έχεις πάει. Κρίμα. Τότε, δεν πειράζει, θα σου πω εγώ για ένα περιστατικό που έγινε εκεί.
Μια βάρκα άραξε στην προκυμαία της μικρής πόλης του Μεξικού.
Βγαίνει από μέσα ένας ψαράς με ένα πανέρι ψάρια. Τον πλησιάζει κάποιος Αμερικάνος τουρίστας, κοιτάζει την ψαριά και λέει στον μεξικανό:
- Γιατί γύρισες με τόσα λίγα ψάρια;
- Δεν είναι λίγα, μας φτάνουν για σήμερα, του λέει εκείνος
- Αν όμως έμενες λίγο περισσότερο στη θάλασσα θα μπορούσες να πιάσεις περισσότερα.
- Σου είπα, απάντησε ξανά, μου φτάνουν για τις ανάγκες της οικογένειάς μου.
- Καλά, και τι θα κάνεις την υπόλοιπη μέρα;
- Τι θα κάνω; Ότι κάνω και τις άλλες μέρες. Κοιμάμαι μέχρι αργά, ψαρεύω λιγάκι, παίζω με τα παιδιά μου, ξαπλώνω με τη γυναίκα μου το μεσημέρι, το απόγευμα πάμε τη βόλτα μας, βλέπω τους φίλους μου, πίνουμε κανένα ποτηράκι, κιθαρίτσα, τραγουδάκια...αυτά.
- Να σου πω, του λέει ο Αμερικάνος, είμαι απόφοιτος του ΜΙΤ και μπορώ να σε βοηθήσω να βγάλεις πολύ περισσότερα χρήματα. Να ξεκινήσεις να ψαρεύεις για περισσότερη ώρα, να πουλάς τα ψάρια σου, να πάρεις μια μεγαλύτερη βάρκα.
- Και μετά;
- Μετά, θα αγοράσεις και άλλη βάρκα, θα φτιάξεις ένα στόλο, θα διαπραγματεύεσαι τα ψάρια σου κατευθείαν δίχως μεσάζοντες και ύστερα θα αποκτήσεις πολλά χρήματα και θα φύγεις από αυτό το μικρό χωριό. Θα μετακομίσεις στην Νέα Υόρκη και θα διευθύνεις από εκεί τις επιχειρήσεις σου.
- Και μετά;
- Μετά φίλε μου αρχίζει το ενδιαφέρον. Θα αγοράζεις και θα πουλάς μετοχές εκατομμυρίων.
-Εκατομμυρίων; ενδιαφέρον είπε ο ψαράς, και μετά;
- Μετά, θα πάρεις σύνταξη, θα πας σε ένα μικρό χωριό, θα ψαρεύεις λιγάκι, θα βλέπεις τα παιδιά σου, την γυναίκα σου, θα βλέπεις τους φίλους σου, θα πίνετε κανένα ποτάκι, θα παίζεις κιθαρίτσα, θα κοιμάσαι μέχρι αργά...
"Ερημίτη μου σε ευχαριστώ πολύ... μπορεί να έχω φτάσει ηδη εκεί που πηγαίνω....Να είσαι καλά!!!

να μπορούσα να δω!

Άκου αυτή την ιστορία, φίλε συνταξιδιώτη.
Ίσως κάπου μέσα της ανακαλύψεις τον εαυτό σου.

Ήταν μια φορά ένα τυφλό κορίτσι που μισούσε τον εαυτό του επειδή ήταν τυφλό. Μισούσε τους πάντες, εκτός από το αγαπημένο της αγόρι. Εκείνος ήταν πάντα δίπλα της σε όλα.
Λέει μια μέρα στο αγόρι της: "Αν μπορούσα έστω μια φορά να δω τον κόσμο, θα σε παντρεύομουν".
Σε λίγο καιρό, κάποιος της έκανε δώρο ένα ζευγάρι μάτια. Οταν τέλειωσε η επέμβαση και ήρθε η ώρα να βγάλει τους επίδεσμους, μπορούσε να δεί τα πάντα. Και το αγόρι της.
- Θα με παντρευτείς; Τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο; την ρώτησε εκείνος γεμάτος προσμονή.

Το κορίτσι κοίταξε το αγόρι της και είδε οτι είναι τυφλός. Στην θέα των κλειστών βλεφάρων του, έπαθε σοκ.Δεν το περίμενε αυτό. Η σκέψη οτι θα έβλεπε αυτά τα κλειστά μάτια την υπόλοιπη ζωή της, την οδήγησε στο να αρνηθεί να τον παντρεφτεί.

Το αγορι της έφυγε με δάκρυα στα μάτια και κάποιες μέρες αργότερα της έστειλε ένα σημείωμα που έλεγε: ¨Πρόσεχε τα μάτια σου αγαπημένη μου, επειδή πριν γίνουν δικά σου, ήταν δικά μου"

τι θα διάλεγες;

Εχθές το πρωί, μια ομάδα από τα υψηλά κλιμάκια μιας εταρίας αποφάσισαν να επισκεφτούν τον παλιό τους καθηγητή από το Πανεπιστήμιο. Η συζήτηση γρήγορα στράφηκε στα παράπονα για το στρές στην δουλειά και στη ζωή.
Ο καθηγητής προσφέρθηκε να σερβίρει καφέ στους παλιούς του φοιτητές, οπότε πήγε στη κουζίνα και επέστρεψε με μια μεγάλη κανάτα με καφέ και ένα σετ από φλυτζάνια. Από τα οποια άλλα ήταν από πορσελάνη, άλλα από πλαστικό άλλα από γυαλί και άλλα από κρύσταλλο. Μερικά ήταν φτηνά άλλα ακριβά και άλλα ξεχωριστά. Τα έβαλε λοιπόν σε ένα δίσκο και είπε στους φοιτητές του να πλησιάσουν για να σεβιριστούν.

Όταν όλοι τους είχαν στο χέρι τους ένα φλιτζάνι καφέ, ο καθηγητής είπε:

- Αν παρατηρήσατε πήρατε όλα τα ακριβά φλυτζάνια και αφήσατε τα απλά και όσα έμοιαζαν φτηνά. Ενώ είναι φυσιολογικό να θέλετε το καλύτερο για τον εαυτό σας, αυτό είναι το η πηγή του στρες σας. Αυτό που θέλατε όλοι ήταν ο καφές, όχι το φλυτζάνι, αλλά εσεις συνειδητά κλίνατε στα καλύτερα φλυτζάνια και ακομα χειρότερα, κοιτάζατε να δείτε μήπως ο διπλανός σας πήρε καλύτερο φλυτζάνι από σας,

- Λοιπόν, συνέχισε ο καθηγητής, αν η ζωή είναι καφές,τότε οι δουλειές, τα χρήματα και η καριέρα είναι τα φλυτζάνια. Είναι απλά και μόνο εργαλεία που συγκρατούν και περιέχουν τη ζωή, όμως η ποιότητα της ζωής δεν αλλάζει. Μερικές φορές, με το να επικεντρώνεσαι μόνο στο φλυτζάνι, χάνεις την δυνατότητα να απολάυσεις τον καφέ που είναι μέσα σε αυτό!!!!
Οπότε παιδιά, μην αφήνετε τα φλυτζάνια να σας κατευθύνουν, αντι γι' αυτά απολάυστε το καφέ!

για λίγο θα παραμείνει το παράθυρο κλειστό...

για την μέρα των εκπαιδευτικών

Πέρασε η χθεσινή μέρα και ούτε μια αναφορά πως ήταν η παγκόσμια μέρα των εκπαιδευτικών.
Οι παγκόσμιες μέρες, είναι αλήθεια, πως δεν λένε τίποτα από μόνες τους. Αυτό είναι αλήθεια.
Οι άνθρωποι είναι που τις κάνουν να λάμπουν περίτρανα και να τους δίνουν το νόημα που τους πρέπει.
Ευκαιρία να θέσω στον εαυτό μου μερικά ερωτήματα και διαπιστώσεις:

Ξέρω πως είμαι ένα αποφασιστικό στοιχείο μέσα στην τάξη

Από την δική μου προσέγγιση εξαρτάται το κλίμα. Από την διάθεσή μου προκύπτει ο "καλός η ο κακός καιρός" μέσα εκεί.

Ξέρω πως έχω πολύ μεγάλη δύναμη.

Μπορώ εύκολα να κάνω τη ζωή ενός παιδιού η μίζερη ή χαρούμενη.

Μπορώ να γίνω ένα εργαλείο βασανισμού ή ένα εργαλείο έμπνευσης.

Μπορώ να εξευτελίσω αλλά μπορώ και να εξανθρωπίσω. Να προκαλέσω πόνο αλλά και να θεραπεύσω.

Να διδάσκω να διαχειρίζονται τις κρίσεις ανθρώπινα η δικτατορικά.

Μεγάλο βάρος και ευθύνη, δεν λέω, μα έτσι η ζωή αποκτά νόημα και ουσία, έχει προοπτική.


Ας μας αφιερώσω ένα τραγούδι, έτσι για να νοσταλγήσουμε, την αληθινη και γενναία του παρουσία!!!

Κουράστηκε από τις φωνές

"Κουράστηκα από τις φωνές και τα ουρλιαχτά Ερημίτη"
"Σωστα μιλάς, την αλήθεια βλέπεις" της λέω με αγάπη.
"Μίλα μου, πες μου κάτι" με παρακάλεσε. Έτσι όπως λένε και στο Γεροντικό.
Φέρνω από την βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο με ποιήματα και διαβάζω:
"Πήγαινε σε ένα μέρος, εκεί που δεν πηγαίνουν οι τουρίστες.
Μην πάρεις μαζί σου αποσκευές, κινητά.
Ούτε ταυτότητα.
Πάρε μόνο όσα μπορείς να κουβαλήσεις στην πλάτη σου.
Αν είσαι τυχερός, δεν θα επιστρέψεις.
Η, αν αποτύχεις θα γυρίσεις άλλος άνθρωπος.
Μπες μέσα στο δάσος, εκεί που δεν σε βρίσκει ο χάρτης, εκεί που δεν υπάρχει κανένας θόρυβος παρα μονάχα ο ήχος της βροχής που έρχεται.
Ασε τα βήματα σου να σε οδηγήσουν στην είσοδο κάποιας σπηλιάς. Στάσου εκεί και άκου, όσα η σπηλιά έχει να σου πει.
Κάθησε εκεί.
Άκου.
Γι΄αυτή την στιγμή γεννήθηκες.
Γι' αυτή την στιγμή η Ζωή σε κάλεσε σε τούτο το μέρος.
Κάθησε.
Άκου.
Ο εαυτός σου, να γίνει η προσευχή σου."