Πόσα ονόματα έχεις;

Θέλω να σου θυμίσω οτι έχεις τρία ονόματα.

1) Αυτό που κληρονόμησες ( και είναι το επίθετό σου)

2) Αυτό που σου έδωσαν οι γονεις σου ( και είναι το μικρό σου όνομα)

και

3) Αυτό που δίνεις εσύ στον εαυτό σου ( και είναι η φήμη σου).

Στην οικοδομή

Τρείς άνθρωποι δούλευαν σε μια οικοδομή.
Όλοι είχαν την ίδια δουλειά.
Όταν ρωτήθηκαν τι κάνουν, ο κάθε ένας από αυτούς έδωσε διαφορετική απάντηση:
O πρώτος είπε: "σπάω πέτρες"
O δεύτερος είπε: " βγάζω το ψωμί μου"
O τρίτος είπε: " βοηθάω να χτιστεί μια εκκλησία"

Ο Αη Γιώργης και τα έθιμα του

Το έθιμο των "Πεχλιβάνηδων"
Στο δημοτικό διαμέρισμα Ολβίου υπάρχει το έθιμο των "πεχλιβάνιδων" Ανήμερα του Αγ. Γεωργίου, από το μεσημέρι ομάδα παραδοσιακών οργάνων με νταούλι και ζουρνά, περιφέρονται στις γειτονιές του χωριού, όπου καλούν τους κατοίκους να παραβρεθούν στους αγώνες πάλης, όπου νεαροί παλαιστές από διάφορα μέρη της Β. Ελλάδος, γνωστοί και ως «πεχλιβάνηδες» (που σημαίνει "παλαιστής" στην τουρκική γλώσσα), συγκεντρώνονται σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο και αφού χωρισθούν σε ζευγάρια, παλεύουν αλειμμένοι με λάδια. Η περιβολή τους είναι δερμάτινο παντελόνι μαζεμένο μέχρι τα γόνατα και σφιχτά δεμένο στην μέση, έτσι ώστε να μην μπορεί ο αντίπαλος να του το βγάλει. Ο «Πεχλιβάνης» χάνει όταν πέσει και ακουμπήσει η πλάτη του στο έδαφος αλλά και όταν... ο αντίπαλος καταφέρει να του κατεβάσει το παντελόνι!!! Το βραβείο του νικητή είναι τα χρήματα «μπαξίσι» που μαζεύονται μέσα σε μια πετσέτα που την περιφέρει στο κοινό το ζευγάρι παλαιστών που αγωνίστηκε. Εικάζεται ότι το έθιμο ξεκίνησε προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου και αναπαριστά την πάλη του με το θηρίο.  Το έθιμο αυτό το έφεραν οι πρόσφυγες κάτοικοι του χωριού Ολβίου από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, όπου η γιορτή του Αγ. Γεωργίου ήταν επίσημη αργία και για Χριστιανούς και για Μουσουλμάνους.

Στην Αράχωβα, ανήμερα του Πάσχα και από το απόγευμα ξεκινάει η περιφορά της Εικόνας του Αγίου Γεωργίου την οποία συνοδεύουν περί τα 500 άτομα ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές. Την επομένη πραγματοποιείται αγώνας δρόμου των γερόντων (ανηφορικός δρόμος), οι οποίοι ξεκινούν από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και φτάνουν στο λόφο.

Υπάρχουν τραγούδια για τον Άγιο Γεώργιο. Παράδειγμα από την Βέροια και την Νάουσα.

«Κάποτε σε ένα βασίλειο ο Θεός για να τιμωρήσει το βασιλιά, που δεν πίστευε στο Χριστό, έστειλε έναν φοβερό δράκοντα, που μπήκε στην πηγή απ’ όπου έπαιρνε νερό όλο το βασίλειό του και δεν άφηνε να τρέξει το νερό, αν δεν του έδιναν κάθε μέρα από ένα παιδί τους για να το φάει.
Μια μέρα ήρθε και η σειρά της μοναχοκόρης του βασιλιά. Ο βασιλιάς δεν ήθελε να τη δώσει αλλά ο λαός τον ανάγκασε. Την έντυσε, τη στόλισε και την πήραν οι στρατιώτες και την πήγαν και την έδεσαν δίπλα στην πηγή, όπως έκαναν κάθε μέρα.

Εκεί που καθόταν η βασιλοπούλα και περίμενε να βγει ο δράκοντας απ’ την πηγή για να τη φάει και έκλαιγε από το φόβο της, παρουσιάστηκε ένας όμορφος καβαλάρης και τη ρώτησε γιατί είναι δεμένη εκεί και γιατί κλαίει. Η βασιλοπούλα του είπε το λόγο και τον παρακάλεσε:

1. «Φύγε, ξενάκι μου, από δω να μη σε φάει και σένα
2. αυτό το άγριο θεριό που θα φάει και μένα!»,
αλλά ο Άγιος Γεώργιος της είπε να μη φοβάται γιατί αυτός ήρθε να τη γλιτώσει, μόνο που ήθελε πρώτα να κοιμηθεί λίγο για να ξεκουραστεί απ’ το ταξίδι που είχε κάνει!

1. «Άφησ’ με, κόρη μ’, άφησ’ με λίγον ύπνον ας πάρω
2. και γω σκοτώνω και θεριό και δράκοντα μεγάλο».
Μόλις ξάπλωσε ο Άγιος Γεώργιος, αποκοιμήθηκε, αλλά πολύ γρήγορα τον ξύπνησε η βασιλοπούλα με τις φωνές της!

1. «Σήκω, ξένε μου, γρήγορα, και το νερό αφρίζει
κι ο δράκος τα δοντάκια του για μένα τ’ ακονίζει!».

Ο Άγιος Γεώργιος πετάχτηκε αμέσως επάνω και με το κοντάρι του σκότωσε το δράκοντα και με το σπαθί του του πήρε το κεφάλι και το έδωσε να το πάνε στο βασιλιά και να του πουν ότι τον δράκοντα τον σκότωσε ο Άγιος Γεώργιος από την Καππαδοκία.

Όταν έμαθε ο βασιλιάς τι έγινε δεν πίστευε ούτε στα μάτια ούτε στ’ αυτιά του, ώσπου είδε την ίδια την κόρη του, και την αγκάλιασε και τη φίλησε κλαίοντας από τη χαρά του. Ύστερα ρώτησε τον Άγιο Γεώργιο τι θα ήθελε να του δώσει για να τον ξεπληρώσει για το καλό που του έκανε και ο Άγιος Γεώργιος του είπε να πιστέψει στο Χριστό, που τον βοήθησε να σκοτώσει το θεριό και να βαφτιστεί Χριστιανός. Τότε ο βασιλιάς βαφτίστηκε μαζί με όλη την οικογένειά του και το λαό του και έχτισαν και μια πολύ μεγάλη εκκλησιά για τον Άγιο Γεώργιο.

Διακαινήσιμος

Χριστός Ανέστη!
Ξημέρωσε η Δευτέρα του Πάσχα.
Ομως η χαρά δεν τελείωσε εχθές. Συνεχίζεται και σήμερα.
Την παλιότερη εποχή σε πολλούς τόπους (Πήλιο, Λέσβος, Σάμος) παρουσιάζεται το έθιμο της κούνιας την Δευτέρα και την Τρίτη του Πάσχα. Οι κούνιες αποτελούν αρχαίο έθιμο και θυμίζουν την «αιώρα» των Αθηναίων παρθένων στα Ανθεστήρια, μια από τις λαϊκότερες γιορτές στις αρχές τις Ανοιξης. Γύρω από αυτές συνωστίζονταν γυναίκες και παιδιά. Το λίκνισμα αυτό ήταν ένας τρόπος προβολής μέσα στην κλειστή κοινωνία του χωριού. Σε ορισμένα, μάλιστα, χωριά του Πηλίου την περίοδο της Τουρκοκρατίας κρεμούσαν και καντάρια για να ζυγίζονται όλοι και κυρίως τα κορίτσια.

Μπορεί σήμερα να γυρνάνε όλοι στις δουλειές τους την Τρίτη του Πάσχα, αλλά κάποτε το γλέντι επεκτεινόταν σ’ όλη την υπόλοιπη εβδομάδα ως την Κυριακή του Θωμά και ονομάζονταν διακαινήσιμος ή ασπροβδομάδα. Η αργία του Πάσχα ήταν η πιο μεγάλη και όλη η Διακαινήσιμος θεωρούνταν μια Κυριακή. Στην παλαιά Αθήνα, κάθε νοικοκύρης μετά την Λαμπρή δεν έμπαινε για μια εβδομάδα στο κτήμα του. Ακόμη και σήμερα σε πολλές περιοχές το λαμπριάτικο γλέντι συνεχίζεται.

Γιατί πέθανε ο Θεός;

Το οτι πέθανε ο Θεός, για μας σημαίνει οτι αναστηθήκαμε εμείς και κάθε τι που δημιουργούμε.
Σημαίνει οτι έχει νόημα και ενδιαφέρον η ζωή.
Σημαίνει οτι η ίδια η ζωή είναι πια ωραία και αθάνατη.

" Ας στολιστουμε ας λάμψουμε για χάρη της γιορτής
και ο ένας τον άλλον ας αγκαλιάσουμε.
Ας πούμε, αδέλφια, και κυρίως σε αυτούς που μας μισουν
Να συγχωρησουμε τα πάντα, αφού είναι Ανάσταση"
Και δυνατά ας ψάλλουμε " Χριστός Ανέστη"!

της θύμησης

Από την εφημερίδα Τα Νέα είναι τούτο το απόσπασμα που παραθέτω, γραμμένο από την Έλενα Ακρίτα. Το φιλοξενώ μόνο και μόνο επειδή θα μπορούσα να το είχα γράψει κι εγω. Τόσο πολύ με εκφράζει και με συγκινεί!
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟτέτοιες μέρες επίμονα παρεισφρύει στην καθημερινότητα το ρήμα «θυμάμαι»! Για κάποιον λόγο, η Πασχαλιά είναι συνυφασμένη με των παιδικών χρόνων τις μνήμες τις ανεξίτηλες. Το χθες συντρίβει το σήμερα, εξωραΐζεται, καλλωπίζεται, βάζει τα καλά του και εισβάλλει σαν τον κατακτητή μες στην καρδιά και το μυαλό.

Ήταν άραγε τόσο όμορφα τα χρόνια εκείνα ή εμείς τα σουλουπώσαμε στην πορεία μας; Ήταν τόσο ακριβές οι αναμνήσεις ή εμείς τις κόψαμε στα μέτρα μας; Δεν θα το μάθουμε ποτέ! Κι ίσως δεν έχει και σημασία! Σημασία έχει ότι το παρελθόν εκτοπίζει το παρόν και το ρήμα «θυμάμαι» κυριαρχεί γεμάτο μυρωδιές από μοβ πασχαλιές, το κερί της λαμπάδας που λειώνει και την τσίκνα του αρνιού. Γιατί το θυμάμαι δεν έχει να κάνει με τα γεγονότα. Έχει να κάνει με την αίσθηση που μας γεννούσαν τα γεγονότα.(...)
Θυμάμαιότι τότε ο κόσμος δεν έφευγε για εκδρομές και ταξίδια. Όλοι μένανε σπιτάκι τους. Ξυπνούσαν οι άντρες από τα χαράματα, στήνανε τις σούβλες κι έρχονταν συγγενείς και φίλοι. Πολύ συχνά γίνονταν και περαντζάδες από σπίτι σε σπίτι. «Περάστε για ένα μεζέ, ένα κρασί». Και δωσ΄ του μουσικές, και δωσ΄ του χορός και τραγούδι, ανέκδοτα, χαβαλές, καβγάδες για πολιτικά ή ποδοσφαιρικά και μετά πάλι «εβίβα» κι ευχές απ΄ την καρδιά βγαλμένες, όχι οι τυπικούρες της απόλυτης ξεπέτας!

Κουστωδίες του θανάτου. Μεγάλη Παρασκευή

Σήμερα η Εκκλησία μοιάζει να είναι ηττημένη.  Ο θάνατος μας περικυκλώνει με τις κουστωδίες του. Το χρήμα, οι ιδέες, η επιστήμη, η εξουσία,  αποτελούν αναγκαιότητες στη ζωή του παραστρατημένου ανθρώπου, αλλά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να φρουρούν τον τάφο. Γιατί μας μιλάνε για τον κόσμο και ερμηνεύουν τη λειτουργία του, ικανοποιούν τις ανάγκες μας, πραγματικές ή κατασκευασμένες, μας δημιουργούν ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας και ευτυχίας, αποθεώνουν τον άνθρωπο και τις δυνατότητές του.
Η στιγμή του θανάτου όμως αποδεικνύει την ουσιαστική αδυναμία των ισχυρών να προσφέρουν Ζωή και όχι επιβίωση.
Γιατί αυτό είναι το τελικό ζητούμενο για τον άνθρωπο, η Ζωή.
 Αν η πέτρα του μνήματος αποτελεί το τέρμα, τότε όλα είναι μάταια. Δεν είναι όμως έτσι. Η Ανάσταση μιλά και προσφέρει την αφετηρία μιας άλλης βιοτής, της αιώνιας. Και δίνει ως σημάδι της νίκης της το Ανέσπερο Φως, γιατί στηρίζεται σε μία σχέση που δίνει Ζωή για την κτίση και τον άνθρωπο.
Η ήττα συντρίβεται. Μαζί της ό,τι μας χωρίζει από τον Χριστό. Μπορεί οι δυνατοί να φαντάζουν ανίσχυροι και ανίκητοι. Η Αγάπη όμως θα αναστηθεί. Και μαζί της θα αναστήσει αυτόν που ελπίζει σ’ αυτήν και με ταπείνωση την προσδοκά.

Στιγμιότυπο από τη Μεγάλη Πέμπτη στην Ίμβρο

Οι τρεις πρώτες μέρες περνούσαν μέσα σε ήπιο κλίμα με τους Νυμφίους και έφτανε η μεγάλη Πέμπτη, η κόκκινη Πέμπτη όπως την λέγαμε. Τη μέρα αυτή έβαφαν τα κόκκινα αυγά και γι’ αυτό την έλεγαν κόκκινη. Τα αυγά τα έβαφαν με ριζάρι, που έιναι η κόκκινη ρίζα του φυτού «μπογιά». Για ποικιλία έβαφανκαι λίγα κίτρινα με τρυφερά φύλλα και βλαστάρια αμυγδαλιάς. Τα κόκκινα αυγά συμβολίζουν τα κόκκινα από το αίμα της καρδιάς της, δάκρυα της Παναγίας για τον Μονογενή της.

Ένα από τα κόκκινα αυγά το κρατούσαν ολοχρονίς φυλαγμένο στο εικονοστάσι. Σύμβολο της γονιμότητας, το έβαζαν πάνω στηνκοιλιά της στείρας γυναίκας, για να «δέσει» παιδί, ή της ύποτης ν’ αποβάλει, για να «κρατήσει». Το ίδιο έκαναν και στα ζωντανά.
Τα πλαιά χρόνια, το βράδυ της Μεγάλης Πέμτης στόλιζαν ένα φανάτι με βάγιες κι έβγαιναν στην γειτονιά κι έλεγαν αυτό το τραγούδι:

Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα,

Σήμερα τ’άστρα θλίβονται και το φεγγάρι κλαίγει.

Πάει στη μάνα του ο γιος θολός και βουρκωμένος

κι η μάνα του τον έρωτα κι η μάνα του του λέει.

-Γιε μου, με τ’άστρα μάλωσες, γιε μου, με το το φεγγάρι,

γιε μου, με τον αυγερινό, που πάει και βασιλεύει;

-Μηδέ με τ’άστρα μάλωσα, μηδέ με το φεγγάρι,

μηδέ με τον αυγερινό που πάει και βασιλεύει.

Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα και την βαθιά αυγίτσα,

ακούει τις πόρτες που χτυπούν και τα κλειδιά γυρίζουν.

-Ποιος είν’αυτός, όπου χτυπά την πόρτα μου και τα κλειδιά γυρίζει;

-Εγώ ‘μαι ο απόστολος και πρώτος μαθητής σου.

-Δεν είσαι συ απόστολος και πρώτος μαθητής μου,

μόν’ είσαι συ ο διάβολος κι ήρτες να με προδώσεις.

Εμείς οι τρεις, οι τέσσερις κι οι άλλοι δεκατέσσερις

την πόλη τη γυρίσαμε, το βασιλέ δεν ήβραμε.

Δάκρυα. Μεγάλη Τετάρτη.

Ήρθα στη ζωή κλαίγοντας και Θα φύγω με τον ίδιο τρόπο.
Τα δάκρυά μου με συντροφεύουν στη χαρά και στη λύπη.
Όταν μετανοιώνω, αλλά και όταν κάνω πως μετανοιώνω, μπορώ να κλάψω.
Οταν είμαι ερωτευμένος αλλά και όταν υποκρίνομαι τον ερωτευμένο κλαίω,
Σήμερα, την Μεγάλη Τετάρτη, η Εκκλησία παρουσιάζει αυτη την διάσταση των δακρύων:
Από την μιά η πόρνη γυναίκα με τα δάκρυά της σκουπίζει τα πόδια του Χριστού, δείχνοντας την μετάνοιά της και από την άλλη ο Ιούδας δακρύζει οταν την βλέπει να ξοδεύει τόσα χρήματα για το μύρο της αγάπης. Στο τέλος σκουπίζοντας τα δάκρυά του, διώχνει από κοντά του την αληθινή ζωή.
Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως στον κόσμο συγκρούεται το καλό με το κακό. Έτσι ο κάθε ένας από μας πρέπει να πάρει θέση. Η Εκκλησία όμωςπιστεύει πως το κακό δεν υπάρχει από μόνο του αλλά εμφανίζεται όταν επιλέγω να μην είμαι στο Φως. Έτσι δημιουργείται η σκιά που λέγεται κακό. Συνυπάρχει σαν δυνατότητα στη ζωή για να γεμίσει το χώρο που αφήνει το φως.
Δυστυχώς οι ισχυροί του κόσμου ιδιοποιούνται την ταυτότητα του χριστιανισμού και ταυτίζονται με τον Ιούδα και τα δάκρυα της υποκρισίας του.
Όσους δεν συμφωνούν μαζί τους, τους βάζουν στην θέση της πόρνης γυναίκας. Ξεχνούν όμως οτι ο Χριστός δεν δέχεται τα δικά τους δάκρυα, αλλά αυτής της γυναίκας. Αυτής της ταλαιπωρημένης ύπαρξης που ζητά ένα στήριγμα στην επιστροφή της.
Να το πουμε ξεκάθαρα. Οποιος ονομάζει τον εαυτό του συνήγορο του καλού είναι υποκριτής. Kοιτά το συμφέρον του. Δεν αγαπά.
Μόνο οι άνθρωποι που πονάνε για τα λάθη τους και αγαπούν, δακρύζουν με ειλικρίνεια και εκεί ανάμεσα στα δάκρυά τους βλέπουν πεντακάθαρα τον Θεό.

Συγνώμη. Μεγάλη Τρίτη

Μερικές φορές είναι απίστευτα δύσκολο να ανοίξεις την πόρτα σε κάποιον που επίμονα ζητά να τον συγχωρέσεις.
Τότε είναι που ξεχνάς πως είσαι άνθρωπος.
Τι κι αν μάτωσε ο πόνος.
Τι κι αν η καρδιά του Θεού ράγισε και ευωδίασε το σύμπαν.
Εσύ ατάραχος απολαμβάνεις την νίκη σου όση ώρα είναι στα γόνατα εκείνος που σε πλήγωσε προσδοκώντας το έλεός σου.
Που να ήξερες όμως, που να έβλεπες μέσα του...Τι βουνά ανέβηκε για να φτάσει μέχρι το ισόγειό σου, για να νικήσει χίλιους μύριους εχθρούς ώστε να προφέρει το «συγνώμη»
Την ώρα που εσύ ξιφομαχείς με τους δικούς σου εχθρούς για να κερδίσεις το « σε συγχωρώ».
Την μέρα αυτή η Εκκλησία μας καλεί να νικήσουμε.
Να ανοίξουμε χώρο κοντά μας.
Να χωρέσουν και άλλοι ( συν-χωρέσουν)
Να συγχωρέσουμε και να συγχωρεθούμε.
Ποιό από τα δύο να θέλει περισσότερη δύναμη;

Η ομορφιά που...χορταίνει. Μεγάλη Δευτέρα

Σήμερα η Εκκλησία φέρνει μπροστά μας δυο γεγονότα.
Ενα από αυτά είναι η συκιά που ξεράθηκε.
Καθώς βάδιζε ο Χριστός με τους μαθητές του στην Ιερουσαλήμ, βλέπει μια πανέμορφη συκιά. Τη θαύμασε. Ομως όταν πήγε να φάει καρπό, σύκα, σεν βρήκε ούτε ένα. Την απέρριψε. Δεν θα βγάλει πια καρπούς. Δεν υπήρχε προσφορά επάνω της, δεν υπήρχε αγάπη. Ετσι της αφαιρέθηκε η ομορφιά.

Αν κοιτάξεις γύρω, θα δεις πόσο κυριαρχεί το "φαίνεσθαι" και όχι το "Είναι". Είναι όλα τόσο εξωραισμένα. Παρουσιάζουν ένα κόσμο άψογο ( διαφημίσεις), δες την πληροφορία τι σου μεταφέρει.
Ακόμα και ο θάνατος είναι εξωραισμένος. Λεμε " Έφυγε", "δεν τα κατάφερε", Έσβησε" κλπ. Να μην μπούμε στην ουσία των πραγμάτων. Απλά να τα ωραιοποιήσουμε. Επιφανειακά να μείνουμε μόνο στην ομορφιά.
Όμως υπάρχει η ομορφιά που χορταίνει. Είναι η αγάπη. Αυτή δεν κάνει θόρυβο. Δεν προβάλλεται στα ΜΜΕ. Έχει για καρπούς την συγνώμη, την συγχώρεση, την προσφορά, την γνησιότητα και την ειρήνη. Την στροφή στο Θεό και στο συνάνθρωπο.
Δεν είναι η άρνηση της ομορφιάς. Αλλά άρνηση του "δήθεν". Της πλαστικής επέμβασης να κρύψεις τις ρυτίδες του φόβου και της μοναξιάς.
Η αληθινή ομορφιά είναι στη σχέση με το Θεό και τον αντικρυνό και ταυτόχρονα με το μέσα μας.
Αυτή η ομορφιά δίνει καρπούς πολλούς για να καταξιωθεί και να απογειωθεί η σχέση.
Αυτό είναι το μήνυμα της σημερινής μέρας.
Πολλές ευχές για καλή Μεγάλη Εβδομάδα

Ξένε, Νυμφίε

Ξένε, ποιος είσαι, που χωρίς καμώματα και μάγια
μαγεύεις; Κοίτα! όπου πατάς άχραντα βγαίνουν βάγια!
Σε βλέπει, και τη δόξα σου, Μεσσία, ποιος δεν κηρήττει;
Γιατί σκορπάς τη μυστικήν αυγή του αποσπερίτη;
Γιατί καθείς που σ' απαντάει, ξεχνάει τη Γη, και θέλει
να σέρνεται απ' τα χείλη σου που στάζουν θείο μέλι:
Δε φοβερίζει ο Λόγος σου, μήτε η ματιά σου καίει·
πώς τρέμουν έτσι αγνάντια σου κι' οι άγριοι Σαδουκαίοι;

Αλήθεια, μ' ένα λόγο σου πώς το κακό γιατρεύεις
κι' ακόμα κι' απ' το θάνατο πώς και νεκρούς γυρεύεις;
Οι λίμνες της Γενησαρέτ και της Τιβεριάδας,
Τα ρόδα του Γεθσημανή, τα κρίνα της κοιλάδας
Σε ξέρουν· είσαι των παιδιών χαμόγελο και ακτίνα
των γυναικών· τα χέρια σου, δυο θαύματα κι' εκείνα,
όταν τ' ανοίγεις απλωτά, θαρρεί κανείς την πλάση
ολόκληρην η αγκάλη σου πως θέλει ν' αγκαλιάσει.
κι' εμπρός σου χαμηλώνεται και φτωχική απομένει
του Σολομώντα η εκκλησιά η φεγγοβολισμένη!

Κ. Παλαμάς

Η ανάσταση της φιλίας. Του Λαζάρου.

Του Λαζάρου σήμερα!  Tης ανάστασης της φιλίας.
Δεν μπορεί ο φίλος να είναι στον τάφο και εσύ να μην δακρύζεις. Πόσο μάλλον αν είσαι ο ίδιος ο Χριστός.
Κανένας δεν γεννήθηκε για να πεθάνει. Πολύ περισσότερο η φιλία.
Η αγάπη πρέπει να νικήσει το θάνατο, τη σήψη, τη φθορά.
Αυτή τη μέρα ο Χριστός ανέστησε εκείνο που όλοι είχαν θανατώσει, λησμονήσει, παρατήσει, θεωρήσει αυτονόητο.
"Δεν γίνεται!" είπε. "Δεν γίνεται". Είναι παράλογος ο θάνατος και ξένος. Η φιλία, της αγάπης παιδί θα ζει αιώνια, ως δυνατότητα και καθημερινός αγώνας.

Τι σόι δάσκαλος είμαι;

Τώρα που έκλεισε το σχολείο φιληθήκαμε για ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον καλό Πάσχα, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται:
Τι δάσκαλος αλήθεια είμαι;
Και κατέληξα σε ένα τρομακτικό συμπέρασμα:
Ξέρω πως είμαι ένα αποφασιστικό στοιχείο μέσα στην τάξη.
Από την δική μου προσέγγιση εξαρτάται το κλίμα. Από την διάθεσή μου προκύπτει ο "καλός η ο κακός καιρός" μέσα εκεί.
Ξέρω πως έχω πολύ μεγάλη δύναμη.
Μπορώ εύκολα να κάνω τη ζωή ενός παιδιού η μίζερη ή χαρούμενη.
Μπορώ να γίνω ένα εργαλείο βασανισμού ή ένα εργαλείο έμπνευσης.
Μπορώ να εξευτελίσω αλλά μπορώ και να εξανθρωπίσω. Να προκαλέσω πόνο αλλά και να θεραπεύσω.
Να διδάσκω να διαχειρίζονται τις κρίσεις ανθρώπινα η δικτατορικά.
Με αυτές τις σκέψεις, αγκάλιασα πιο ζεστά τα παιδιά.
Μέχρι να τα ξαναδώ.

Αργοπεθαίνεις;

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Αργοπεθαίνει....
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον  δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει....
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο  " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει....
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα   για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει....
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει....
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει....
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
''Pablo Neruda''

Το κομμάτι που λείπει

Καλή μας εβδομάδα! Σε όλους μας λείπει (ευτυχώς) κάποιο κομμάτι, για να απευθυνθούμε σε κείνον που έχει εκείνο που μας λείπει και να το ανταλλάξουμε με αυτό που λείπει από κείνον. Πολλοί από μας όμως, μένουν με τη πίκρα της έλλειψης και γιγαντώνουν μέσα τους τη μιζέρια που τους εξουθενώνει μέρα με τη μέρα. Είναι υπέροχη ιδέα να ξεκινήσει η μέρα μας, η κάθε μέρα μας με την παρακάτω ιστορία, φάρμακο, για να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι!

.

Αγαπάς τα λάθη σου;

Της Μαρίας της Αιγυπτίας ξημέρωσε.
Η μέρα που τα πάθη, μας πάνε στον Παράδεισο.
Τα λάθη σε παιδεύουν με ενοχές. Να σε στήσουν στο τοίχο όρθιο.
Ω μα είσαι αξιολύπητος! Ράκος για συλλέκτες αποτυχιών.
Σήμερα όμως μπορείς να παρακάμψεις το σκοτάδι σου.
Ρίξε μια ματια! Έχει φως εκεί έξω.
Μπορεί να έμαθες να ζεις στη μοναξιά των παθών
Όμως σκούπισε τα δάκρυά σου για να δεις καθαρά:
Σε αγαπούν, σε αγαπούμε, όπως είσαι.
Δεν ζητά κανείς από σένα τίποτα παραπάνω από ο,τι είσαι.
Δεν μας νοιάζει το τι έχεις, αλλά το τι είσαι.
Ποιος είσαι; Αυτό αγαπάμε.
Εσύ αγαπάς τα λάθη σου;
Αυτά σε φέραν σε μας.
Για να γνωρίσεις τα δικά μας.
Να χωρέσουμε μαζί στον ίδιο τόπο.
Να συγχωρεθούμε, να χωρέσουμε και την αγάπη.
Κάνε χώρο λοιπόν στα λάθη σου,
Καθρέφτησε τους λογισμούς σου, με θάρρος
Για να διακρίνεις ολόλευκα τα φτερά σου.

Το βάζο της μαγιονέζας

Όταν τα πράγματα στη ζωή σας φαίνονται πολύ δύσκολα να τα χειριστείτε, όταν 24 ώρες σε μια ημέρα δεν είναι αρκετές, θυμηθείτε το βάζο μαγιονέζας...... και την μπύρα.

Ένας  καθηγητήςφιλοσοφίας στάθηκε μπροστά στην τάξη του, και είχε μερικά αντικείμενα μπροστά του. Όταν άρχισε το μάθημα, δίχως να πει λέξη, πήρε ένα πολύ μεγάλο και κενό βάζο μαγιονέζας και προχώρησε να την γεμίσει με μπάλες γκολφ. Ρώτησε έπειτα τους σπουδαστές εάν το βάζο ήταν πλήρες. Συμφώνησαν ότι ήταν. Έτσι ο καθηγητής πήρε έπειτα ένα κουτί  χαλίκια και έβαλε στο βάζο . Τίναξε το βάζο ελαφριά. Τα χαλίκια κύλησαν στις ανοικτές περιοχές μεταξύ των σφαιρών γκολφ. Ρώτησε έπειτα τους σπουδαστές πάλι εάν το βάζο ήταν πλήρες. Συμφώνησαν ότι ήταν. Ο καθηγητής πήρε έπειτα ένα κουτί άμμο και την έριξε στο βάζο. Φυσικά, η άμμος γέμισε επάνω όλα τα άλλα. Ρώτησε ακόμα μια φορά εάν το βάζο ήταν γεμάτο. Οι σπουδαστές αποκριθήκαν με έναν ομόφωνο "ναι."
Ο καθηγητής άνοιξε έπειτα δύο  κουτιά με μπύρα έχυσε  ολόκληρο  το περιεχόμενο στο βάζο, γεμίζοντας το κενό διάστημα μεταξύ της άμμου. Οι σπουδαστές γέλασαν.
"Τώρα," είπε ο καθηγητής, καθώς το γέλιο υποχωρούσε, "εγώ θέλω από σας να αναγνωρίσετε ότι αυτό το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι σφαίρες γκολφ είναι τα σημαντικά πράγματα - η οικογένειά σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι φίλοι σας, τα αγαπημένα πάθη σας - πράγματα ότι εάν όλα τα άλλα χαθούν και μείνουν μόνο αυτά, η ζωή σας θα ήταν ακόμα πλήρης.
Τα χαλίκια είναι τα άλλα πράγματα που έχουν σημασία όπως η εργασία σας, το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας. Η άμμος είναι όλα τα άλλα - μικρά πράγματα." "Εάν βάλατε την άμμο στο βάζο πρώτα", συνέχισε, "δεν υπάρχει κανένας χώρος για τα χαλίκια ή τις σφαίρες γκολφ. Το ίδιο πράγμα γίνεται και στη ζωή.
Εάν ξοδεύετε όλο σας τον χρόνο και την ενέργειά σας στα μικρά πράγματα, δεν θα έχετε ποτέ χώρο για τα πράγματα που είναι σημαντικά για σας. Δώστε προσοχή στα πράγματα που είναι σημαντικά για την ευτυχία σας. Παιχνίδι με τα παιδιά σας. Πάρτε  χρόνο να κάνετε ιατρικές εξετάσεις. Πηγαίνετε έξω για καφέ η φαγητό με ένα αγαπημένο σας πρόσωπο. Θα υπάρχει πάντα χρόνος για να καθαριστεί το σπίτι, και να βγάλετε έξω τα σκουπίδια.
Φροντίστε τις μπάλες γκολφ πρώτα, τα πράγματα που είναι  σημαντικά. Θέστε τις προτεραιότητές σας. Το υπόλοιπο είναι ακριβώς άμμος."
Όταν τελείωσε, δεν μιλούσε κανένας. Κατόπιν ένας από τους σπουδαστές σήκωσε το χέρι του και με μια  μπερδεμένη έκφραση, ρώτησε τι αντιπροσώπευε η μπύρα  Ο καθηγητής χαμογέλασε. "Είμαι ευτυχής που ρωτήσατε. Σου δείχνει με ακρίβεια ότι ανεξάρτητα από το πόσο η ζωή σας μπορεί να φανεί γεμάτη, πάντα θα υπάρχει χώρος για καμιά δυο μπύρες!!!!"