Δάσκαλος

einai2030..gr

Σαν παραμύθι

Ο Ρώσος πιτσιρικάς εκεί που περπατούσε είδε πεσμένο ένα σπουργιτάκι, γυμνό και ετοιμοθάνατο απ' την παγωνιά του βόρειου καλοκαιριού. Το μάζεψε, το ζέστανε στο χέρι του, το ζωντάνεψε και μετά το πήρε στο σπίτι του και έγινε η μαμά του. Το τάισε, το κράτησε ζεστό στην τσέπη του και του έδωσε αγάπη, ό,τι χρειάζεται ένα μωρό για να μεγαλώσει δηλαδή. Κι αυτό μεγάλωσε και έγινε ο καλύτερος φίλος του. Οι φωτογραφίες τους μαζί είναι πολύ τρυφερές: 

 

lifo.gr

Συνέντευξη

Ενας άνθρωπος πήγε να πάρει συνέντευξη από το Θεό:

Θεός: Θέλεις λοιπόν να σου δώσω συνέντευξη?

Άνθρωπος:  Αν Σας περισσεύει λίγος χρόνος

Θεός: (χαμογελάει) Έχω διαθέσιμη μια αιωνιότητα! Τι ερωτήσεις σκέφτεσαι να μου κάνεις?

Άνθρωπος:  Τι είναι αυτό που Σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους?

Θεός: Ότι ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ, και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει καθόλου! Ότι χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν λεφτά, κι ύστερα χάνουν τα λεφτά για να ξαναβρούν την υγεία τους! Ότι με το να αγχώνονται για το μέλλον τους λησμονούν το παρόν τους, και έτσι δεν ζουν ούτε στο μέλλον ούτε στο παρόν! Ότι βιάζονται να αποβάλλουν την παιδικότητα τους, θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να ξαναγίνουν παιδιά!

Ο Θεός πήρε το χέρι του ανθρώπου στο δικό Του, μείνανε λίγο σιωπηλοί και μετά ο άνθρωπος ρώτησε:

Άνθρωπος: Σαν γονιός ποια είναι τα μαθήματα ζωής που θα θέλατε να μάθουν τα παιδιά σας?

Θεός: (χαμογελάει) Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν.

Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι:

* Να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν!

* Να μάθουν ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας!

* Να μάθουν ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους!

* Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται λιγότερα!

* Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς να ανοίξεις στον άλλο πληγές, που μετά παίρνει χρόνια να γιατρέψεις!

* Να μάθουν την συγχώρεση, συγχωρώντας!

* Να μάθουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν ξέρουν πώς να δείξουν ή να εκφράσουν τα αισθήματα τους!

* Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα., ΕΚΤΟΣ από την ευτυχία!

* Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορούν να κοιτούν το ίδιο πράγμα, και να βλέπουν δύο διαφορετικά πράγματα!

* Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι, πρέπει να μπορείς να συγχωρήσεις και ο ίδιος τον εαυτό σου!

* Και να μάθουν ότι εγώ για τα παιδιά μου θα είμαι πάντοτε εδώ!

 

Πηγή: Η θάλασσα του διαδικτύου και της ψυχής μας

Οταν η μάθηση δεν έχει όρια

H Βικτωρία Μαζέμενου ανακάλυψε στα βουνά του Κασμίρ, στη Βορειοδυτική άκρη της Ινδίας κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν, ένα ασυνήθιστο υπαίθριο σχολείο. Μια δυνατή, συγκινητική εικόνα. Μια δασκάλα με τέσσερεις μαθητές που προσεκτικά μελετούν τα μαθήματα τους. Στη θέση του και ο απαραίτητος πίνακας. Σε όλο τον κόσμο, ανεπτυγμένο ή υπανάπτυκτο, η μάθηση και η γνώση δεν αποτελούν μόνο τα  όπλα απέναντι στη ανέχεια.  Δίνουν μορφή στη φαντασία και τελικά απελευθερώνουν τον άνθρωπο.

theinsider.gr

"Επίγειος άγγελος"

Η απίστευτη ιστορία της Κινέζας ρακοσυλλέκτριας η οποία κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να σώσει και να αναθρέψει 30 εγκαταλελειμμένα μωρά! 

Στην Κίνα, η βρεφοκτονία και η βρεφική εγκατάλειψη είναι σε τρομερή έξαρση λόγω των σκληρών πολιτικών μέτρων που επιτρέπουν μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια που ζει σε πόλη.

Έτσι οι Κινέζοι ωθούμενοι από τη φτώχεια και την τεράστια πολιτική πίεση αναγκάζονται να προβούν σε εγκατάλειψη μωρών εφόσον είναι τα δεύτερα της οικογένειας ή ακόμα και σε βρεφοκτονίες αν το πρώτο τους παιδί είναι κορίτσι. Νομίζουν ότι ένα αγόρι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας.

Τρομακτικά περιστατικά νεογέννητων μωρών πεταμένων σε κάδους σκουπιδιών, είναι καθημερινό φαινόμενο. Πρόσφατα στα φώτα της δημοσιότητας ήρθε περιστατικό μικρού κοριτσιού το οποίο έφερε μαχαιριά στο λαιμό. (Ευτυχώς, στο μωρό μετά τη γενική κατακραυγή παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και τώρα βρίσκεται σε άριστη υγεία και στο δρόμο για την υιοθεσία).

Ποιος όμως γονιός έχων σώας τα φρένας μπορεί να προβεί σε τέτοιο έγκλημα; Δύσκολο να απαντηθεί. Γεγονός όμως είναι ότι το ανάλγητο κράτος προβαίνει ακόμα και σε υποχρεωτικές εκτρώσεις, όπως στην περίπτωση νεαρής κινέζας που την υπέβαλαν σε έκτρωση μια και δεν είχε να πληρώσει το πρόστιμο (ναι, πρόστιμο για την ανθρώπινη ζωή) και ύστερα της έβαλαν για τιμωρία στο κρεβάτι της σακούλα με το εκτρωμένο έμβρυο. Παγώνει ο νους και μόνο στη σκέψη, γιαυτό και δεν θα αναρτήσουμε τις σχετικές φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε κάνουν να νοιώθεις οργή και ντροπή που ανήκεις στο ανθρώπινο γένος.

Και πως μπορεί κανείς να αντισταθεί σε τόσο μεγάλες δυνάμεις;

Στον αντίποδα όλων αυτών, η υπέροχη 88χρονη πια, ρακοσυλλέκτρια Lou Xiaoying η οποία, παρέα με τον άντρα της κατάφεραν να σώσουν και να αναθρέψουν 30 μωρά χωρίς να τους πεθάνει κανένα! Πάμπτωχοι από χρήματα, πάμπλουτοι από αγάπη και ευδαιμονία!

Η Lou φροντίζοντας τα μωρά της με τον σύζυγό της, Li Ζην.

Θέλοντας να τους προσφέρουν πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσαν, φρόντισαν για την τροφή τους, το ρουχισμό τους, την ανατροφή τους αλλά και το πνεύμα τους, μεγαλώνοντας οι ίδιοι 4 από αυτά και δίνοντας τα υπόλοιπα σε άκληρους φίλους και συγγενείς ώστε να πάνε σχολείο και να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα.

«πήγαινα πάντα αιφνιδιαστικά στα σπίτια των παιδιών να ελέγξω πως περνάνε και πάντα φρόντιζα τις Κυριακές να είναι μαζί μου για να βγαίνουμε βόλτα στα δάση και τη φύση, ώστε να νοιώθουν την φροντίδα, την αγάπη και την προστασία που χρειάζονταν».

Η ιστορία της Λου ξεκίνησε το 1972 στους δρόμους της πόλης Jinhua όταν είχε βγει, κατά την καθημερινή συνήθειά της, να ψάξει για χρήσιμα αντικείμενα από τα σκουπίδια από τους κάδους. Εκεί μέσα, βρήκε πεταμένο ένα μικρό κοριτσάκι. Ο κίνδυνος αν την ανακάλυπταν θα ήταν μεγάλος, λέει η ίδια σε συνέντευξή της, στην κινέζικη εφημερίδα Yanzhao Metro Daily:

«Δεν το σκέφθηκα ούτε στιγμή. Θα είχε πεθάνει αν δεν την είχαμε πάρει να τη φροντίσουμε. Τότε ακριβώς κατάλαβα ότι αγαπάω τα παιδιά και θα ήθελα να τους προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορούσα! Το να τη βλέπουμε να μεγαλώνει ήταν για μας μοναδικό! Όλα αυτά τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και φροντίδα.

Είναι μοναδικά κι αξιαγάπητα ανθρώπινα όντα. Δεν το χωράει ο νους μου πως είναι δυνατόν κάποιοι να τα παρατάνε στα σκουπίδια… Η κόρη μου αυτή, είναι σήμερα 40 χρόνων κι έχει δικό της παιδί πια!»

η Lou, που είναι τώρα στο νοσοκομείο, έχει γίνει σύμβολο στο χωριό της και οι άνθρωποι εκεί λένε ότι ντρόπιασε την κυβέρνηση και τους αξιωματούχους της

Η καταπληκτική αυτή γιαγιά νοσηλεύεται σήμερα σε νοσοκομείο λόγω νεφρικής ανεπάρκειας, όπου την φροντίζουν και την περιβάλλουν όλα της τα παιδιά και αναπολεί:

«Tον πιο μικρό μου γιο, τον Ζανγκ Γκιλιν που είναι σήμερα μόλις 7 χρονών, τον βρήκα πεταμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών. Ήμουν τότε 82 χρονών. Πάρα πολύ μεγάλη για να αναθρέψω ένα ακόμη παιδί. Όμως δεν μπορούσα με τίποτε να τον αφήσω στο έλεος του Θεού. Τον κοίταζα και μου χαμογελούσε. Ήταν τόσο γλυκός! Ηταν αδύνατο να μην τον φροντίσω!

Ένα μικρό αγόρι που βρήκε εγκαταλελειμμένο η Lou τώρα το φροντίζουν τα μεγαλύτερα παιδιά της. Η οικογένεια έχει λίγα χρήματα, αλλά και πάλι κατάφερε να σώσει δεκάδες παιδιά

Τον πήρα λοιπόν στο σπίτι μας στην εξοχή (σ.σ. μια παράγκα που μπάζει από παντού, μέσα σε ένα δάσος) και τον φρόντισα και τον περιέθαλψα. Του έδωσα το όνομα Ζανγκ Γκιλιν που σημαίνει Σπάνιος και Πολύτιμος! Με βοήθησαν και τα μεγαλύτερα παιδιά μου στην ανατροφή του. τώρα πια είναι ένας απόλυτα υγιής και χαρούμενος νεαρός!

Ξέρω πως οι μέρες μου ίσως δεν είναι πολλές. Θα ήθελα όμως πριν φύγω να τον δω κι αυτόν να πηγαίνει στο σχολείο.»

Η Λου εκτός των υπολοίπων 30 παιδιών της έχει και μία βιολογική κόρη η οποία έχει εμπνευσθεί από τη μητέρα της και έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αναζήτηση και την υποστήριξη εγκαταλελειμμένων παιδιών. Η ιστορία τους έχει ευαισθητοποιήσει ολόκληρη την Κίνα των χιλιάδων εγκαταλελειμμένων παιδιών, και το έργο της έχει βρει παντού επώνυμους και ανώνυμους μιμητές.

Η Λου έχει αποκτήσει δίκαια το προσωνύμιο «Επίγειος Άγγελος» και αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα απολύτως για να δώσεις αγάπη και φροντίδα. Κι ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο καθένας μας, από όποια θέση κι αν βρίσκεται μπορεί να γίνει διάβολος ή άγγελος.

/enallaktikidrasi.com/

η νηπενθής κοινωνία

«Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα θα είναι θρησκευόμενος ή δεν θα υπάρξει». Η προφητεία του Μαλρό δεν ήταν λανθασμένη. Η κακοδαιμονία του σύγχρονου, μη θρησκευόμενου και όλο και πιο βαθιά δυστυχισμένου και ανήμπορου ανθρώπου είναι εμφανής.
Ο Ιγνάσιο Ραμονέ αναφέρει την ιστορία ενός χρεοκοπημένου μικροεπενδυτή που κρεμάστηκε σε ένα δημόσιο πάρκο στη Μαδρίτη, καταγγέλλοντας τον κανιβαλισμό του συστήματος. Στο γράμμα που άφησε έλεγε πως έδωσε μια ύστατη ελπίδα στον Θεό: «Είχα κάτι σαν όραμα, ότι ο Θεός υπάρχει και ότι ίσως η μοίρα μου δεν ήταν η αυτοκτονία». Αγόρασε λοιπόν με όσα χρήματα του είχαν απομείνει λαχεία και Λόττο. «Για να δω αν ο Θεός θα παρενέβαινε και θα με βοηθούσε να ζήσω». Αλλά ο ουρανός παρέμεινε απελπιστικά σιωπηλός, η τύχη δεν του χαμογέλασε και ο άνθρωπος στο τέλος κρεμάστηκε.
Να πεθαίνεις για τους λάθος λόγους είναι και σαν να ζεις για τους λάθος λόγους. Λάθος ζωές γεμίσαμε. Και να που τώρα βρισκόμαστε μια ανάσα κοντά στη συντριβή.
Η βουλιμία της ευμάρειας έγινε ένα τρύπιο σωσίβιο και γύρω σαν μανιασμένος ωκεανός, ο θάνατος. Γυμνό σπασμένο παιχνιδάκι στα χέρια μιας δυσοίωνης μοίρας, ο άνθρωπος σήμερα πασχίζει να υπάρξει. Ανεπιτυχώς, όπως όλα δείχνουν. Kαταθλίψεις, βιαιοπραγίες, αυτοκτονίες, ψυχικές διαταραχές, επιλογή του μίσους ως τρόπου ζωής και κατασκευή φανταστικών εχθρών στη θέση ενός ξένου εαυτού.
Από την άλλη μεριά, ο περί ελπίδας λόγος έχει τα όριά του. Aξίζει να αναφέρουμε ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν πέθαιναν μόνο όσοι έχαναν την ελπίδα αλλά και όσοι κατακλύστηκαν από αυτήν. Ετσι, ο μέσος όρος θανάτων την εβδομάδα ανάμεσα στα Χριστούγεννα του 1944 και στην Πρωτοχρονιά του 1945 αυξήθηκε υπερβολικά. Η εξήγηση δεν βρισκόταν στις σκληρότερες συνθήκες ζωής ή σε κάποιες νέες επιδημίες αλλά στο ότι οι κρατούμενοι είχαν ζήσει με την αφελή ελπίδα ότι θα βρίσκονταν στα σπίτια τους για τις γιορτές. Οσο πλησίαζε η ώρα της διάψευσης έχαναν το κουράγιο τους και ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς πέθανε.
Η χαμένη ελπίδα σκοτώνει αλλά το ίδιο και ο πλεονασμός, η αφελής υπεραφθονία της ελπίδας.
Η εμπειρία του Αουσβιτς μας διδάσκει ακόμη ότι οι θρησκευόμενοι εβραίοι και οι κομμουνιστές ήσαν ψυχικά προνομιούχοι. Η πίστη ήταν θεραπευτική. Ενα ένδυμα που προστάτευε από την παγωνιά. Αλίμονο στους σκεπτικιστές διανοουμένους που αρκετοί, ακόμη και χρόνια μετά την απελευθέρωση, αυτοκτόνησαν.
Και σήμερα; Αν δεν έχεις την ευλογία του πιστού; Πόσο μπορείς να ελπίζεις δίχως να αυταπατάσαι; «Αν δεν πιστέψεις στο ανέφικτο, πώς θα το πετύχεις;». Ηταν το αγαπημένο μου σύνθημα στα χρόνια των σπουδών μου. Μιλάμε όμως για εποχές που η ελπίδα δεν ήταν μια απαγορευμένη, σχεδόν γραφική, αν όχι αφελής έννοια. Τότε που η πίστη πήγαζε από την ελπίδα ότι ένας άλλος κόσμος ήταν εφικτός.
Τα χρόνια κύλησαν κι εμείς πληρώσαμε ένα μεγάλο αντίτιμο. Γίναμε μια κοινωνία αναλφάβητων στον ψυχικό πόνο. Στον βωμό της όποιας ελπίδας θυσιάσαμε την επεξεργασία του πόνου. Οπως ο διάβολος το λιβάνι αποφύγαμε το πένθος. Κι όμως ο πόνος είναι μια δύναμη, μια γέφυρα που μας ενώνει με κοιτάσματα αλήθειας μέσα μας. Γι' αυτό και ο Ντοστογέφσκι παρακαλούσε «μονάχα ένα φοβάμαι, να είμαι ανάξιος της οδύνης μου, των μαρτυρίων μου».
Η κοινωνία μας είναι μια νηπενθής κοινωνία. Αρνείται, συγκαλύπτει, ιατρικοποιεί τον πόνο. Ο ψυχικός πόνος γίνεται αντιληπτός διαρκώς σαν ένα έλλειμμα, ένα ελάττωμα, ενάντια στη σκοτεινή επιταγή αισιοδοξίας που μέχρι πρότινoς μας κατέκλυζε. Ο αποτελεσματικός, λειτουργικός, εκσυγχρονισμένος άνθρωπος της εποχής μας αρνήθηκε πεισματικά το πένθος. Η κυρίαρχη επιταγή μιας απροϋπόθετης «προς τα εμπρός κίνησης» - «Πρέπει να προχωράμε μπροστά και να μην κοιτάμε πίσω» - έκανε τον στοχασμό πάνω στο τραύμα μια ενοχλητική παραφωνία. Παράδοξα όμως έτσι και η ελπίδα μεταμορφώθηκε σε ένα άδειο ρητορικό σχήμα.
Η απειλή σε αυτή την κρίση είναι το πάγωμα της σκέψης, η άμβλυνση του συναισθήματος, η αδυναμία στοχασμού και επαναστοχασμού πάνω στην απώλεια. Η νέκρωση αλλιώς.
Σε ακραίες συνθήκες βλέπουμε τον άνθρωπο να υπερβαίνει τη μοίρα του. Δεν υπάρχουν συρματοπλέγματα σήμερα, όμως το να κρατηθούμε στη ζωή είναι και σήμερα το ίδιο επιτακτικό. Η κρίση μάς παροτρύνει να επαναπροσδιορίσουμε μέσα από τα συντρίμμια τη σχέση μας με την απώλεια και τον θάνατο. Τη σχέση μας δηλαδή με τα δεδομένα της ύπαρξής μας.
Αν δεν καταθέσουμε τα όπλα, αν δεν φυσικοποιήσουμε το αφύσικο που μας κυκλώνει τότε όλα μπορεί να είναι ανοιχτά. Το μέλλον, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, ανήκει στην έκπληξη. Το ίδιο μάς διδάσκουν και όλοι όσοι πέρασαν από την κόλαση κι επέστρεψαν πίσω αλλιώς, ζωντανοί και δυνατοί. Ανώνυμοι ήρωες της καθημερινότητας που παλεύουν σήμερα να μην αδειάσουν από το ανθρώπινο στοιχείο τους, να μην ενδώσουν στη βαρβαρότητα.
Από μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη στη διάρκεια της Κατοχής, «Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους», συνάγεται ένα σημαντικό συμπέρασμα: Οσοι λειτούργησαν συλλογικά γλίτωσαν από τον ψυχικό εκμηδενισμό. Οσοι μετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην αντίσταση, όσοι δηλαδή δεν υπέστησαν παθητικά τις κακουχίες του πολέμου, γλίτωσαν τον αφανισμό.
Αντιγράφω ένα σύνθημα από έναν τοίχο του Παντείου: «Σε έναν κόσμο για λίγους δεν έχει θέση κανείς» μια συλλογικότητα, ένα «μαζί» διαγράφεται στον ορίζοντα. Ενα «μαζί» που δεν μπορούμε, δεν γίνεται πια να αγνοούμε γιατί η ζωή μας, η ύπαρξή μας θα είναι πάντα στενά συνδεδεμένη με την απώλεια, ο έρωτας με τον θάνατο, η ελευθερία με τον φόβο και το μεγάλωμα με τον αποχωρισμό. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.

H κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

φωτογραφίζοντας τον αυτισμό

 

6 εικόνες

Συμβιώνοντας με τον αυτισμό μαθαίνεις καταρχήν να αποκρυπτογραφείς τη σιωπή. Και την ένταση. Κυρίως τη σιωπή. Το βλέμμα που δεν απευθύνεται αλλά γυρνάει στον εαυτό του, το ξαφνικό χάδι που σε αφήνει άναυδο με τη διακριτικότητα και την κατανόηση που μεταφέρει μέσα από το δέρμα, πιο απαλό  απότι ξέρεις μέχρι τώρα. Τα δάχτυλα που σε ακουμπάνε σαν νάναι πεταλούδες, την ξαφνική αγκαλιά που σε πνίγει με την αμεσότητα και την καθαρότητά της, την εμμονή στην ηδονή της επανάληψης, το βύθισμα. Το όνομά σου που το προφέρει σαν να μην υπάρχει άλλος κανείς στον κόσμο, παρα μόνο εσύ. Βασίλισσα και βασιλιάς και ότι. Την απόλυτη εξάρτηση, μαζί με το απόλυτο της ανεξαρτησίας. Με αυτό το απόλυτο που θα κανει τώρα αυτή τη στιγμή, αυτό που θέλει σαν να μην υπάρχει αύριο. Γιατί έχει δίκιο. Έτσι είναι. Τίποτα πιο αβέβαιο από το αύριο.

Μαθαίνεις να αντέχεις την ένταση της κρίσης. Να συμβιώνεις με κάτι που καίει, με την κραυγή που εσένα σου φαίνεται χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης αλλά η κραυγή είναι εδώ, δίπλα σου, ζητάει το χώρο της, την ακούς και τη βλέπεις. Με το παράπονο που μπορεί σου φαίνεται ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Κάποιοι κρύβονται από τον αυτισμό και τον κρύβουν κι από την κοινωνία ολόκληρη.  Κλειδώνονται μαζί του και με τους αγαπημένους τους μέσα στη σιωπή και την άρνηση. Άλλοι τον εντάσσουν απόλυτα στη ζωή τους, τον παίρνουν στις βόλτες και στο σούπερμάρκετ και στις διακοπές και στα πλοία και παντού. Με την αποδοχή αυτή ο αυτισμός μετατρέπεται σε μία καθημερινότητα σαν όλες τις άλλες. Έχει και την ησυχία και την αναταραχή και την κανονικότητα που έχουν όλες οι καθημερινότητες. Πάντα με μία λεπτή κόκκινη γραμμή υπογράμμισης. Αυτη τη γραμμή που 'συνοδεύει' σαν ένα μικρό πολύ μικρό φωτάκι από θαύμα, τη ζωή των ανθρώπων που όχι μόνο στέκονται δίπλα στον αυτισμό των παιδιων τους, αλλά προσπαθούν  να τον αποδεχτούν, να τον καταλάβουν, να επικοινωνήσουν μαζί του. Και τελικά να συνειδητοποιήσουν ότι το αυτιστικό παιδί τους είναι ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη κατανόηση και με τη μεγαλύτερη αγκαλιά δίπλα τους. 

Σ αυτό το project όμως ο Timothy Archibald κάνει ένα βήμα παραπάνω μεταμορφώνει την προσωπική οδύσσεια και του γιού του και τη δική του σε τέχνη. Κάνει αυτή την απίστευτη υπέρβαση και τόσο πιά αποδέχεται και μπαίνει στον κόσμο του  Elijah, που μπορεί να παίρνει την καθημερινή εικόνα του αυτιστικού παιδιού, να αφήνει πίσω του την στενοχώρια, την αγωνία, το θυμό και να την μετατρέπει σε δημιουργία και μάλιστα σε δημιουργία με καλλιτεχνικές αξιώσεις. Και ξαφνικά αυτή η ποιητική διάσταση του αυτισμού, που κάποιοι τη διαισθάνονται και τη σέβονται, ενώ δυστυχώς πολλοί περισσότεροι την αποφεύγουν και την κλειδώνουν στο σπίτι (κυρίως σε μία χώρα σαν τη δική μας όπου και η πάθηση και η διαφορετικότητα σχεδόν τιμωρείται και είναι ακόμα σε μεγάλο ποσοστό ντροπή, σε μιά χώρα όπου οι δομές που θα στηρίξουν και τα παιδιά και τους γονείς είναι απολύτως ανύπαρκτες)  γίνεται εικόνες. Αυτές οι εικόνες.

noesi.gr

"δε σου χρειάζεται το αναπηρικό σου καροτσάκι"

 

Ο 12χρονος Luka, υποφέρει από μυϊκή δυστροφία –μία σκληρή εκφυλιστική ασθένεια- που τον έχει …

καθηλώσει σε μια αναπηρική καρέκλα, καθιστώντας τον ολοένα και πιο αδύναμο. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κινεί απειροελάχιστα τα δάχτυλα των χεριών, γεγονός που του επιτρέπει να μετακινεί κάπως την αναπηρική του καρέκλα.

Ο Luka, δεν μπορεί να περπατήσει, να χορέψει να κολυμπήσει και να παίξει μπάσκετ όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας του.

Όμως χάρη σε έναν οικογενειακό φίλο και φωτογράφο κατάφερε έστω και νοητά να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα: να «σηκωθεί» από την αναπηρική καρέκλα.

Ο φίλος του Matej Peljhan τράβηξε φωτογραφίες τον 12χρονο και μια μέθοδο τον «έβαλε» να πετά, να παίζει μπάσκετ….κλπ

diaforetiko.gr

Γράμμα του πατέρα στο γιο

«Εάν μια μέρα με δεις “γέρο”… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω…
Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.gramma-patera

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις… Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”, έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου…»

dreamfm.gr/