Ανθρωποι του κουράγιου και της λεβεντιάς στην αφιλόξενη Αθήνα

Η άλλη Αθήνα, η πόλη που παρακμάζει, η κοινωνία που καταρρέει. Μετανάστες που ζουν σε χαλάσματα. Άνεργοι που ψάχνουν λίγο φαγητό στα συσσίτια. Ένας άνδρας με κοστούμι να τρώει από ένα πλαστικό μπολ. Γυναίκες και άνδρες να κάνουν χρήση ναρκωτικών. Τα στενά δρομάκια της πόλης όπου βρίσκουν καταφύγιο οι ναρκομανείς. Δεν είναι εικόνες από πολλές διαφορετικές πόλεις "υπανάπτυκτων" χωρών. Είναι στιγμές από τη ζωή στην Αθήνα. Στην Αθήνα της κρίσης. 

Οι φωτογραφίες του Ένρι Τσανάι κάνουν το γύρο του κόσμου μέσω του διαδικτύου και παρουσιάσεων. Ο Ένρι Τσανάι είναι κι εκείνος μετανάστης. Ήρθε στην Ελλάδα από την Αλβανία το 1991 όταν ήταν 11 ετών. Η δουλειά του για την Αθήνα της κρίσης ονομάζεται "Σκιές στην Ελλάδα". Οι φωτογραφίες είναι συγκλονιστικές. Και όλες, κρύβουν μέσα τους, μια ιστορία. 

Η 24χρονη Κατερίνα και ο 32χρονος Μάριο. Εκείνη, δίνει στην ηρωίνη όσα βγάζει ως πόρνη. Εκείνος, μετανάστης από την Αλγερία, είναι άνεργος και άστεγος

Μετανάστης από το Αφγανιστάν που ζει σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο

Μέσα σε ένα δωμάτιο όπου μένουν μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας

Στη σειρά για φαγητό από τα συσσίτια

Ένας άνδρας τρώει από το συσσίτιο της Εκκλησίας

Μια μητέρα ταίζει το παιδί της. Είναι μετανάστες από την Ινδία

Δρομάκι πίσω από την Ομόνοια, "καταφύγιο" ναρκομανών

Η Ξία είναι 32 ετών, χρήστης ναρκωτικών. Τα απογεύμα δουλεύει σαν πόρνη για να μπορεί να πληρώνει τη δόση της

Γυναίκα αστυνομικός κάνει έλεγχο σε μετανάστες

Πακιστανοί μετανάστες απελαύνονται

Ο Simon Sobahan είναι από το Μπαγκλαντές. Πέρυσι τον Ιούνιο έπεσε θύμα ρατσιστικής επίθεσης στο Σύνταγμα. Του έσπασαν το χέρι αλλά δεν είχε λεφτά να πληρώσει την εγχείρηση αφού ήταν παράνομος

Μετανάστες σε ένα μικρό δωμάτιο στο κέντρο της Αθήνας

Ο Μιχάλης και η Ελένη μένουν σε ένα φτηνό ξενοδοχείο. Είναι και οι δυο χρήστες ναρκωτικών. Εκείνη έχει δυο παιδιά, τα οποία έχει αναλάβει η πρόνοια

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: enricanaj.com

http://www.e-reporters.gr

ντουέτο

Σαστισμένοι οι περαστικοί σε κεντρικό δρόμο ουκρανικής πόλης είδαν και άκουσαν ξαφνικά ένα… σκύλο να συνοδεύει μελωδικά έναν πλανόδιο μουσικό.

Ο ανάπηρος συνταξιούχος μουσικός Σεργκέι Ιβάνοβιτς κάθησε στο σημείο όπου συνηθίζει να παίζει καθημερινά μουσική όταν, αναπάντεχα, ένας σκύλος πήγε, κάθισε δίπλα του και άρχισε να τον… συνοδεύει.

«Δεν είναι δικό μου, ήρθε όταν κάθισα δεξιά όπως έπαιζα την πρώτη νότα», είπε χαρακτηριστικά ο μουσικός.

 

http://www.alexiptoto.com

Τα συναισθήματα

 Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει : "Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;". "Όχι, δεν μπορώ", απάντησε ο Πλούτος. "Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα".

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. "Σε παρακαλώ βοήθησέ με", είπε η Αγάπη. "Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου", της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
"Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου". "Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου", είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

"Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!". Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να τον ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασε στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στον δρόμο του. Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση: "Γνώση, ποιος με βοήθησε;". "Ο Χρόνος", της απάντησε η Γνώση. "Ο Χρόνος;", ρώτησε η Αγάπη. "Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;".
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
"Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη".

Μάνος Χατζιδάκις

Μείνε άνθρωπος!

O Χάρος

 Μια φορά ήταν μια γριά και κάθε πρωί έβγαινε στο δάσος και μάζευε ξύλα για τη φωτιά της και χορταράκια, για να φάει.
Καθώς γύριζε μια μέρα φορτωμένη στον ώμο τα ξύλα και στην ποδιά της τα χόρτα, στο δρόμο συναντάει τον χάροντα.

- Γεια και χαρά σου, χάροντα, του λέει, για ποιόν με το καλό;
- Για του λόγου σου θειά, της λέει ο χάροντας. Άντε, ετοιμάσου να σε πάρω.
- Τώρα, του λέει, να πάω σπίτι να ξεφορτωθώ και να ετοιμασθώ. Και για να 'χω καλό ρώτημα, σαν πώς θέλεις να ετοιμασθώ;
- Όπως θέλεις εσύ, απαντάει ο χάροντας.
Τότε η γριά πηγαίνει στο σπίτι, ανάβει το τζάκι και βάζει να βράσει τα χόρτα. Ύστερα έπιασε να ζημώσει ψωμιά, έφτιαξε και κουλούρια για συγχώρεση. Ύστερα έστρωσε τραπέζι και περίμενε να ψηθούν τα ψωμιά.

Τότε παρουσιάσθηκε ο χάροντας και τη ρωτάει:
- Ε, ετοιμάστηκες θειά;
- Περιμένω γιε μου να βράσουν τα χόρτα, να ξεφουρνίσω το ψωμί και να φάμε. Δεν κάθεσαι και του λόγου σου να φας μαζί μου;
- Μα δεν μ' έχεις κακία θειά, πού θα σου πάρω την ψυχή;
- Μπα, γιατί να σου 'χω κακία. Όπου την πας την ψυχή μου, θα 'ρχομαι κι εγώ μαζί.
- Και το κορμάκι σου, που θα τ' αφήσεις εδώ; ξαναρωτάει ο χάροντας.
- Ε, αυτό είναι δική μου υπόθεση, απαντάει η γριά. Εγώ θα το παραδώσω στον Θεό και θα μου το φυλάει. Είδες πού βάζομε σταυρό πάνω απ' τα μνήματα;

Απάνω στην ώρα έβρασαν και τα χόρτα, μύρισε και το ψωμί στο φούρνο και η γριά κατέβασε το φαΐ, ξεφούρνισε κι έβαλε στο τραπέζι δυο πιάτα χόρτα και κάμποσες φέτες ψωμί.

Ο χάροντας όμως φαίνονταν στενοχωρημένος και δεν ήθελε να φάει.

- Δεν μου κάνει κέφι να παίρνω ανθρώπους, πού δεν κλαίνε, λέει στη γριά.
- Και δεν μου λες κι εμένα το λόγο; λέει η γριά. Τι σημασία έχει αν κλαίνε ή όχι;
- Όταν κλαίνε και θρηνούνε, μόνο τότε είναι δικοί μου και τούς πάω στην κόλαση. Όταν είναι ευχαριστημένοι και ήσυχοι, μου τούς παίρνει ο Θεός και τούς πάει ίσια στον Παράδεισο.
- Γι' αυτό κι έχεις κακό όνομα, του λέει η γριά. Φάε λίγο να ζεσταθεί η ψυχή σου, να κάνεις το σταυρό σου, μήπως και πάψεις να κολάζεις τον κόσμο.

Τότε ο χάροντας έσκασε απ' το κακό του, πετιέται επάνω και φεύγει λέγοντας.
- Εσένα έτσι κι έτσι χαμένη σ' έχω. Τι κάθομαι και χασομερώ μαζί σου.

 Έτσι έφυγε ο χάροντας κι η γριά ζει ακόμα και ποιος ξέρει πόσο ακόμα θα ζει και θα 'ναι και ευχαριστημένη και καλόγνωμη.

biblionet.gr

Ο επιχειρηματίας

Ένας επιχειρηματίας ήταν βαθιά χρεωμένος και δεν έβλεπε με ποιο τρόπο θα μπορούσε να βρει μια διέξοδο στα οικονομικά του προβλήματα. Οι πιστωτές του τον πίεζαν. Οι προμηθευτές του απαιτούσαν τα χρήματά τους.

Καθόταν μόνος και απελπισμένος σε ένα παγκάκι, όταν τον πλησίασε ένας ηλικιωμένος άνδρας.

"Βλέπω ότι σε απασχολεί κάτι" του είπε ο ηλικιωμένος.

Αφού άκουσε την ιστορία και τα προβλήματά του, τού είπε "Πιστεύω ότι μπορώ να σε βοηθήσω".

Τον ρώτησε πώς τον λένε και του έγραψε μια επιταγή που την έβαλε στο χέρι του λέγοντας : "Πάρε αυτά τα χρήματα. Θέλω να με συναντήσεις ακριβώς σε ένα χρόνο από σήμερα και να μου τα επιστρέψεις". Αμέσως μετά, σηκώθηκε και έφυγε με γρήγορα βήματα.

Ο επιχειρηματίας είδε έκπληκτος το ποσό των $500,000 να είναι γραμμένο στην επιταγή και από κάτω να φαίνεται ξεκάθαρο το ονοματεπώνυμο John D. Rockefeller, που ήταν ένας από τους πλουσιώτερους ανθρώπους στον κόσμο.

Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να εξαφανίσει όλες του τις οικονομικές έγνοιες με αυτή την επιταγή. Παρόλα αυτά, αποφάσισε κάτι άλλο. Να κρατήσει την επιταγή στο χρηματοκιβώτιό του και να μη την εξαργυρώσει.

Η γνώση και μόνο ότι τα χρήματα υπήρχαν του έδωσε τη δύναμη να σκεφτεί τρόπους και να σώσει την επιχείρησή του από τους δανειστές και τα χρέη. Είχε υψηλό ηθικό, περισσότερη αυτοπεποίθηση και έτσι, κατάφερε να διαπραγματευτεί καλύτερες συμφωνίες και να επεκτείνει τη διάρκεια των δανείων και των υποχρεώσεών του.
Στη συνέχεια, κατάφερε να κλείσει νέες δουλειές, να αυξήσει τις πωλήσεις του και σταδιακά, κατάφερε να αποπληρώσει και να εξοφλήσει όλους του τους δανειστές.
Ακριβώς μετά από ένα χρόνο, επέστρεψε στο παγκάκι που είχε συναντήσει τον ηλικιωμένο, έχοντας μαζί του την επιταγή που δεν είχε εξαργυρώσει. Την ώρα που είχαν συμφωνήσει εμφανίστηκε ο γέροντας.

Τη στιγμή που ο επιχειρηματίας ετοιμαζόταν να του επιστρέψει την επιταγή και να του διηγηθεί την επιτυχία του, μια νοσοκόμα τρέχοντας ήρθε και άρπαξε τον γέροντα.

"Χαίρομαι που τον πρόλαβα" φώναξε στον επιχειρηματία η νοσοκόμα. "Ελπίζω να μην ενόχλησε. Συνηθίζει να φεύγει από το άσυλο ηλικιωμένων που τον φιλοξενούμε και πηγαίνει και λέει στον κόσμο ότι είναι ο John D. Rockefeller."

Και μ΄αυτά τα λόγια, πήρε τον ηλικιωμένο από το χέρι και απομακρύνθηκαν.

iwantitoday.blogspot.gr

"Μάνα" θα πει: "Θυσία"

Είναι αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε λίγες ώρες μετα από σεισμό στην Ιαπωνία, πριν λίγους μήνες. Θα μπορούσε να είναι και αυτή ένα παραμύθι, όμως... δεν είναι. Είναι η πραγματικότητα που μας θυμίζει πως τα παραμύθια δεν είναι πάντα μύθος.

Έχοντας πλέον ο σεισμός υποχωρήσει, διασώστες φτάνουν στα ερείπια του σπιτιού μιας νεαρής γυναίκας κι αντικρύζουν το πτώμα τηςμέσα στα χαλάσματα. Η στάση του σώματός της όμως ήταν σχετικά περίεργη, θυμίζοντας κατά πολύ την στάση που παίρνει πιστός έχοντας λυγίσει στα γόνατά του για να λατρέψει και να προσευχηθεί τον Θεό του. Τα συντρίμια του σπιτιού, είχαν καταπλακώσει την πλάτη και το κεφάλι της.
Αντιμετωπίζοντας όλες αυτές τις δυσκολίες, ο αρχηγός της ομάδας διάσωσης, αποφασίζει να βάλει το χέρι του μέσα από ένα στενό άνοιγμα στον τοίχο για να φτάσει το σώμα της άτυχης γυναίκας. Είχε ακόμη μέσα του την ελπίδα ότι αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να είναι ζωντανή. Ωστόσο, τόσο το κρύο δέρμα όσο και η ακαμψία του σώματος, μαρτυρούσαν πως η γυναίκα είχε σίγουρα πεθάνει. Ο ίδιος μαζί με την υπόλοιπη ομάδα άφησαν αυτό το σπίτι και κατευθύνθηκαν στα υπόλοιπα, αναζητώντας τα επόμενα υπό κατάρρευση κτίρια.

Κάποιοι ανεξήγητοι όμως λόγοι, παρακινούσαν τον αρχηγό της ομάδας να επιστρέψει στο κατεστραμένο σπίτι της νεκρής γυναίκας, καθώς μια εντυπωσιακή δύναμη τον καλούσε πίσω... Έτσι κι έγινε. Πλησίασε, γονάτισε και έβαλε ξανά το χέρι του ανάμεσα στο άνοιγμα που είχε εντοπίσει πριν, αναζητώντας ένα μικρό κενό κάτω από το νεκρό σώμα.

Ξαφνικά, άρχισε να φωνάζει με ενθουσιασμό! «Είναι ένα παιδί! Υπάρχει ένα παιδί!»
Όλη η ομάδα συγκεντρώθηκε γύρω του και προσεκτικά αφαίρεσε τις σωρούςτων γκρεμισμένων τμημάτων του σπιτιου, γύρω από την άτυχη γυναίκα. Πράγματι, μπροστά τους πλέον, υπήρχε ένα τριών μηνών αγοράκι, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα με μοτίβα άνθεων, κάτω από το νεκρό σώμα της μητέρας του. Προφανώς, η γυναίκα είχε πραγματοποιήσει μια υπεράνθρωπη θυσία για την διάσωση του γιου της. Όταν όμως αντιλήφθηκε πως το σπίτι κατέρρεε, χρησιμοποίησε το σώμα της για να δημιουργήσει ένα αυτοσχέδιο κάλυμμα προστασίας για τον γιό της. Το μικρό αγοράκι, κοιμόταν ακόμα ήρεμο και γαλήνιο, ενώ ο επικεφαλής της ομάδας διάσωσης τον είχε πλέον στα χέρια του και τον απομάκρυνε από τα χαλάσματα.

Ο γιατρός, κατέφθασε γρήγορα για να εξετάσει το μικρό αγόρι. Αφού άνοιξε την κουβέρτα, εντόπισε ένα κινητό τηλέφωνο.Υπήρχε ένα μήνυμα κειμένου στην οθόνη που έγραφε:
«Εάν καταφέρεις να επιζήσεις, να θυμάσαι μόνο ότι σ 'αγαπώ»

www.briefingnews.gr/

Το θαύμα της ζωής και του θανάτου

Την ώρα που έζησαν τον εφιάλτη με τα μάτια τους και είδαν δικούς τους ανθρώπους να παρασύρονται από τον τυφώνα, μία νέα ζωή γεννήθηκε από θαύμα μέσα στα συντρίμμια.

Η ανείπωτη καταστροφή στις Φιλιππίνες, που άφησε πίσω της, χιλιάδες νεκρούς, έφερε στον κόσμο και μία νέα ζωή. Μία νεαρή γυναίκα γέννησε ένα μωράκι και οι συγκλονιστικές εικόνες κάνουν το γύρο του κόσμου.

Η Emily Sagalis έζησε ένα δράμα και μία χαρά σχεδόν ταυτόχρονα. Η μητέρα της παρασύρθηκε από τον τυφώνα και η ίδια λίγες ώρες αργότερα έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι.

«Είναι τόσο όμορφη. Θα την ονομάσω Bea Joy, το όνομα της μητέρας μου», ψιθύρισε η 21χρονη μητέρα. «Είναι το θαύμα μου. Νόμιζα ότι θα πεθάνω με το μωρό στην κοιλιά μου όταν είδα τον τυφώνα να έρχεται προς το μέρος μας», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ένας στρατιωτικός γιατρός τους βοήθησε να μεταφερθούν στα συντρίμμια ενός αεροδρομίου. «Είναι η πρώτη φορά που μεταφέραμε ένα μωρό εδώ. Είναι καλά στην υγεία του και εμείς καταφέραμε να σταματήσουμε την αιμορραγία της μητέρας του».

Το βίντεο ντοκουμέντο την ώρα της γέννησης αλλά και οι φωτογραφίες κάνουν το γύρο του κόσμου.

mothersblog.gr/

Το νόημα

Κάποτε, υπήρχε ένας Αμερικανός, ο οποίος ήταν αρκετά πλούσιος. Ήταν πετυχημένος στη δουλειά του, είχε μια πολύ καλή σύζυγο, ε, είχε και καμιά ερωμένη κατά καιρούς, ήταν δημοφιλής και γενικότερα είχε αυτό που θα λέγαμε “μια άνετη ζωή”.
Παρόλα αυτά όμως, εκείνος ένιωθε μέσα του ένα κενό, το οποίο δεν μπορούσε να το καλύψει με τίποτα. Ό,τι κι αν έκανε, πάντα ένιωθε μέσα του ένα κενό.
Ώσπου μια μέρα, βλέποντας μια εκπομπή στην τηλεόραση, κάποιος καλεσμένος της εκπομπής είπε “Ο άνθρωπος πάντα θα νιώθει ένα κενό μέσα του μέχρι να βρει το νόημα της ζωής του”.
Μόλις το άκουσε ο Αμερικάνος, σκίρτησε η καρδιά του. Κατάλαβε ότι όσες ανέσεις κι αν έχει δεν θα είναι ποτέ πλήρης μέχρι να βρει το νόημα της ζωής.
Έτσι, αποφάσισε να πουλήσει τα πάντα και να ταξιδέψει…
Πήγε πρώτα στους ιθαγενείς Ινδιάνους, αλλά εκείνοι δεν ήξεραν ποιο είναι το νόημα της ζωής. Κάτι του έλεγαν για γεράκια, για αετούς, λύκους και άλλα τα οποία εκείνος δεν καταλάβαινε.
Αποφάσισε λοιπόν να πάει στα πέρατα του κόσμου, να βρει κάποιο μεγάλο δάσκαλο για να του πει επιτέλους ποιο είναι το νόημα της ζωής.
Πράγματι λοιπόν, πήγε στην Ινδία και επισκέφθηκε ίσα με 30 δασκάλους, αλλά και πάλι δεν μπορούσε να βρει την απάντηση στο ερώτημα που τον βασάνιζε. Μια μέρα λοιπόν, κάποιος, τον οποίο γνώρισε στην Ινδία, του είπε “Υπάρχει ένα σοφός γέροντας ο οποίος ξέρει ποιο είναι το νόημα της ζωής.”
“Πες μου που είναι” είπε όλο έξαψη ο Αμερικάνος.
“Πολύ λίγοι άνθρωποι τον έχουν βρει διότι μένει σε ένα πολύ απρόσιτο χωριό με ελάχιστους κατοίκους ψηλά στα Ιμαλάια” είπε ο Ινδός.
“Δεν με νοιάζει, θα πάω οπουδήποτε” του είπε ανυπόμονα ο Αμερικάνος.
Έτσι λοιπόν άρχισε να ταξιδεύει..
Ανέβαινε βουνά, κατέβαινε βουνά…. Η ζωή του κινδύνευσε από το κρύο και τα κρυοπαγήματα, αλλά αυτός δεν το έβαζε κάτω.
Μετά από 3 χρόνια ατελείωτου ταξιδιού… επιτέλους βρήκε το χωριό. Οι κάτοικοι του χωριού, μόλις τον είδαν κατάλαβαν ότι θα είναι κάποιος αναζητητής και του υπέδειξαν αμέσως το σημείο που βρισκόταν ο σοφός γέροντας.
Πράγματι, ο γέροντας καθόταν ατάραχος, στην όχθη του ποταμού. Είχε ένα γαλήνιο, ήρεμο πρόσωπο που ενέπνεε βαθιά γνώση και Σοφία.
Μόλις τον πλησίασε ο Αμερικάνος, εκείνος άνοιξε ήρεμα τα μάτια του.
“Τι αναζητάς παιδί μου;” τον ρώτησε ήρεμα.
“Το νόημα της ζωής” είπε ο εξαθλιωμένος από το ταξίδι ο Αμερικάνος.
“Το νόημα της ζωής είναι αυτό το ποτάμι” είπε ο γέροντας με μια βεβαιότητα που συνοδευόταν από ένα σοφό μειδίαμα.
“΄ΤΙ; ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ;” απάντησε εξοργισμένος ο Αμερικάνος που είχε ταξιδέψει τόσο μακριά για να μάθει ότι το νόημα της ζωής ήταν εκείνο το ποτάμι. Δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του!!!
Κι ο γέροντας, βλέποντας το ξάφνιασμα και την οργή του Αμερικάνου, γουρλώνει τα μάτια του και λέει απορημένα: “ΤΙ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ;” ………………………….

Κι ο Αμερικάνος έμεινε στο ποτάμι… κι ο Γέροντας πήγε στο Λας Βέγκας…

 

enallaktikidrasi.com