Πρόσκληση για το ρεσιτάλ πιάνου του Χρήστου Καραβασίλη

Ρεσιτάλ πιάνου του νέου ανερχόμενου πιανίστα Χρήστου Καραβασίλη το Σάββατο 17 Μαϊου και ώρα 20.30 στη μεγάλη αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού, Πλ. Καρύτση 8, με έργα Cl. Daquin, J.S.Bach, Fr. Schubert, Fr. Chopin, Fr. Liszt.
Γενική είσοδος 15 / 10 ευρώ, φοιτητικά 5 ευρώ.

Η συναυλία πραγματοποιείται με την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, τη συνεργασία των συλλόγων ΙΜΒΡΙΩΝ Αθήνας και Θεσσαλονίκης και του Ωδείου Ι. ΣΥΓΚΕΛΑΚΗ.
Τα έσοδα θα διατεθούν για τις ανάγκες της παιδείας στην ΙΜΒΡΟ.

«Αντίδωρο λατρείας, λίγη Πασχαλιά εδώ στην Ιμβρο»

Συνέντευξη με τον ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΜΠΟΥΡΗ
Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ g.kiousis@eleftherotypia.net

«Αγιες μέρες του Πάσχα, απέραντη νοσταλγία για ό,τι ζήσαμε παιδιά, γι' αυτό που είναι όλη μας η ζωή. Χίλιες γεύσεις, μυρωδιές και χρώματα που 'χουν καταγραφεί στην ψυχή και τη μνήμη. Εικόνες που για χρόνια χάθηκαν απ' τα μάτια μας κι αναστήθηκαν στην καρδιά».

«Η υψηλότερη μορφή της άνοιξης που ξέρω: μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα» ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ «Η υψηλότερη μορφή της άνοιξης που ξέρω: μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα» ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ Μιλάμε με τον Γιάννη Καμπούρη, φιλόλογο, εκπαιδευτικό, για τη Μεγαλοβδομάδα στο νησί. «Το περυσινό Πάσχα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου ήταν ξεχωριστό, γιατί το έζησε στην Ιμβρο του. Το επιφανέστερο από όλα τα παιδιά της επέστρεψε ύστερα από πενήντα χρόνια, για να συνεορτάσει με τους συμπατριώτες του τη μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης και έστρεψε τα φώτα της δημοσιότητας στο νησί μας».

- Θύμησες;

«Ασβεστες, αδηφάγες, που διατήρησαν το παρόν μιας πατρίδας, η οποία για χρόνια τοποθετήθηκε στα εικονίσματα. Εικόνες, καντήλι θύμησης, αλλά και χρέους για γυρισμό. Ξαναχτίζουμε μέσα απ' τα χαλάσματα με μνήμη και όραμα το χθες, την Ιμβρο της Ελλάδας και της Τουρκίας, το νησί του Οικουμενικού μας Πατριάρχη Βαρθολομαίου, το δικό μας βορειοαιγαιοπελαγίτικο παράδεισο. Τούτες οι Αγιες μέρες σε τούτο τον τόπο αποκτούν μια άλλη διάσταση, αέναη, αυθεντική. Εδώ ξανακούς τη φωνή της γης, ανακαλύπτεις και αναπνέεις αρχέγονες μυρωδιές, βιώνεις το ιερό μεγαλείο των ημερών απέριττα, αφτιασίδωτα, ανάβοντας το καντήλι σ' απόμακρα ξωκλήσια στις ξωμεριές του νησιού και προσκυνώντας σε εκκλησιές με έντονη μοσχοβολιά του λιβανιού, εδώ γίνεσαι κοινωνός σε έθιμα, αδιάσπαστη συνέχεια της ιμβριακής παράδοσης».

- Οι παιδικές αναμνήσεις;

«Το Σάββατο του Λαζάρου φτιάχναν τα Λαζαράκια, ψωμάκια με γέμιση σταφίδας, κανέλας, σουσάμι και μέλι, γεύσεις που κατακτούσαν τις αισθήσεις και τις καρδιές. Την Κυριακή των Βαγιώ όλοι απίθωναν βάγια αμάραντα, όσο και μέσα στη σκέψη μας, στους τάφους των προγόνων και τα κρέμαγαν στις πόρτες των σπιτιών για το "κακό μάτι". Κούνιες στήνονταν και παιδικές φωνές διαλαλούσαν "κούνια κούνια τω Βαγιώ, όσπου να 'ρθεί η Λαμπριά με τα κόκκινα τ' αβγά...". Με απογευματινούς εσπερινούς έφθανε η Μ. Πέμπτη, βάφονταν τα κόκκινα αβγά με κρεμμυδόφυλλα και φύλλα αμυγδαλιάς, και πλέκονταν ακάνθινα στεφάνια. Μετά τα 12 Ευαγγέλια στολιζόταν ευλαβικά ο Επιτάφιος με ανθισμένο ρίκι, Απρίλη, που μοσχοβολούσε και λίγα αγριολούλουδα».

- Σαν αύριο;

«Τα παιδιά τραγουδούσαν τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής "σήμερα μαύρος ουρανός - σήμερα μαύρη μέρα" στα απλά και θαμμένα στον ασβέστη και την πέτρα σπίτια -εδώ υπάρχουν ακόμη τέτοια- και οι ντόπιοι τούς πρόσφεραν αβγά, γρόσια κι εκείνα τα πεντανόστιμα ξυλοκέρατα. Ο Επιτάφιος θρήνος και τα εγκώμια, η περιφορά, τα αναμμένα κεριά στους δρόμους, μια μυσταγωγία, μια ευκαιρία μετοχής στο Θείο Δράμα. Τα "παπαδάκια" με τα εξαπτέρυγα, ο Εσταυρωμένος ανά τας χείρας των πιστών, το προσκύνημα στο Κοιμητήριο, η περιφορά στα καλντερίμια και ο πένθιμος ήχος της καμπάνας που πλανάται σαν θρηνωδός πάνω στις κορφές των βουνών και το άνοιγμα των κεκλεισμένων θυρών της εκκλησίας με το κέλευσμα του ιερέα "Αρατε πύλας" συνθέτουν την ιερή στιγμή της Μ. Παρασκευής, σε μια φύση βροχερή συνήθως και ανταριασμένη, σαν να μετέχει κι αυτή στο Θείο Πάθος».

- Τα φουρνιστά;

«Το Μεγάλο Σάββατο ετοιμάζονταν, αρνάκι γεμιστό με ρύζι, συκωτάκι και αγιασμομάλαθρα, μπαίναν' στον ξυλόφουρνο και ψήνονταν μέχρι το μεσημέρι της Λαμπρής σκορπώντας ολόγυρα δελεαστικές, πεντανόστιμες μυρωδιές. Ετοιμάζονταν επίσης ο "Βριός", ομοίωμα του Ιούδα που το γέμιζαν με εκρηκτικά και το καίγαν' μετά το "Δεύτε λάβετε Φως" και το "Χριστός Ανέστη". Το Αναστάσιμο τραπέζι, γεμάτο παραδοσιακά εδέσματα, συνοδευόταν από χορό και γλέντι».

- Ερχονται οι Ιμβριοι στο νησί τη Μεγάλη Εβδομάδα;

«Επιστρέφουν στην πατρογονική γη μεταλαμπαδεύοντας την αγάπη για την πατρίδα στα παιδιά τους, στα οποία θα παραδώσουν τη δάδα της ιστορικής συνέχειας της Ιμβρου».

- Μια ευχή για τους συμπατριώτες Ιμβρίους;

«Ας τους δοθεί στη μια παλάμη, σαν αντίδωρο λατρείας, λίγη Πασχαλιά εδώ στην Ιμβρο».

Μεγάλη Παρασκευή στην Ιμβρο

Αληθινά μεγάλη μέρα! Την μέρα αυτή δεν εκαναν καμιά δουλειά, ολοήμερη και προσευχή. Στις εκκλησίες οι καμπάνες χτυπούσαν νεκρώσιμα, για να θυμίζουν πως είναι μέρα πένθους. Οι μητέρες από πολύ πρωί έφερναν τα παιδιά της στην εκκλησία, για να χαιρετήσουν τον Εσταυρωμένο, και πριν σκύψουν να φιλήσουν τα πόδια του, απόθεταν στην βάση του Σταυρού λουλούδια, πολλά λουλούδια, πρώιμα ανοιξιάτικα, πασχαλιές, βιολέττες, μενεξέδες και ξερό βασιλικό. Ταλουλούδια τούτα τα μοίραζαν οι ιερείς το βράδυ μετά την Αποκαθήλωση στους πιστούς, που έρχονταν να χαιρετήσουν τον Επιτάφιο. Οι νοικοκυρές τα φύλαγαν όλο τον χρόνο στο σπίτι και τα έκαιγαν γιανα «καπνίσουν» τους βασκαμένους και τους δαιμονιζόμενος.
Οσες μητέρες η άδελφές που είχαν ιδιάιτερο λόγο να ανησυχούν για τοπαιδί ή τον αδελφό ή τον άνδρα που ήταν άρρωστος, η στρατιώτης ή ξενιτεμένος, έβγαιναν με άνα καλάθι που είχε μέσα λάδι, κεριά, λίβανο και λουλούδια, προσκυνήσουν σε όλα τα εξωκλήσια που ήταν γύρω στα χωριά. Το απόγευμα, μετα τον Εσπερινό και την Αποκαθήλωση, δεύτερο προσκύνημα στον Επιτάφιο. Καταστόλιστος με λουλούδια. Τον είχαν στολίσει οι κοπέλες του χωριού με πολλή φροντίδα. Έπρεπε να είναι ωραίος, όπως εκείνος ήταν «ωραίος κάλλει παρα πάντας ανθρώπους» Τα παιδιά περνούσαν τρεις φορές σταυρωτά κάτω από τν Επιτάφιο, για να είναι άτρωτα από κάθε κακό όλο τον χρόνο.
Το διάστημα που μεσολαβούσε από τον Εσπερινό ως τον Ορθρο του Μεγάλου Σαβββάτου, το «Ζωή εν τάφω», κορίτσια ανύπαντρα μαζεύονταν γύρω στον Επιτάφιο για να μοιρολογήσουν τον Χριστό, να πουν το μοιρολόγι της Παναγίας «Ω γλυκύ μου Εαρ».
Το δικαίωμα τούτο αποκτούσαν αυτόματα εκείνες οι κοπέλες που όλη την ημέρα την αφιέρωσαν στο στόλισμα του Επιταφίου.
Το μοιρολόγι τούτο με τους άτεχνους αλλά δραματικούς στίχους και την βαθιά συγκινησιακή μελωδία του ιστορεί και εκφράζει όλον τον πόνο και το σπαργμό της «μάνας», είναι ένας αληθινός «Επιτάφιος Θρήνος.»

«Σήμερα μαύρος σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα όλα θλίβονται και τα βουνά λυπούνται,
σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι
οι άνομοι και τα σκυλιά οι τρισκαταραμένοι,
για να κρεμάσουν το Χριστό των πάντων Βασιλέα»

Οι κουστωδίες του θανάτου

Ο θάνατος μας περικυκλώνει με τις κουστωδίες του. Το χρήμα, οι ιδέες, η επιστήμη, η εξουσία,  αποτελούν αναγκαιότητες στη ζωή του παραστρατημένου ανθρώπου, αλλά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να φρουρούν τον τάφο. Γιατί μας μιλάνε για τον κόσμο και ερμηνεύουν τη λειτουργία του, ικανοποιούν τις ανάγκες μας, πραγματικές ή κατασκευασμένες, μας δημιουργούν ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας και ευτυχίας, αποθεώνουν τον άνθρωπο και τις δυνατότητές του.
Η στιγμή του θανάτου όμως αποδεικνύει την ουσιαστική αδυναμία των ισχυρών να προσφέρουν Ζωή και όχι επιβίωση.
Γιατί αυτό είναι το τελικό ζητούμενο για τον άνθρωπο, η Ζωή.
Αν η πέτρα του μνήματος αποτελεί το τέρμα, τότε όλα είναι μάταια. Δεν είναι όμως έτσι. Η Ανάσταση μιλά και προσφέρει την αφετηρία μιας άλλης βιοτής, της αιώνιας. Και δίνει ως σημάδι της νίκης της το Ανέσπερο Φως, γιατί στηρίζεται σε μία σχέση που δίνει Ζωή για την κτίση και τον άνθρωπο.
Η ήττα συντρίβεται. Μαζί της ό,τι μας χωρίζει από τον Χριστό. Μπορεί οι δυνατοί να φαντάζουν ανίσχυροι και ανίκητοι. Η Αγάπη όμως θα αναστηθεί. Και μαζί της θα αναστήσει αυτόν που ελπίζει σ’ αυτήν και με ταπείνωση την προσδοκά.

Οχι δικαιοσύνη, αλλά αγάπη.

Σχεδόν κάθε στιγμή της ζωής μας κρίνουμε.
Από τον εαυτό μας, μέχρι τον άλλον, μέχρι την κοινωνία κρίνουμε.
Εκφράζουμε την κρίση ή την κατά-κρισή μας. Δεν την κρύβουμε.
Η κρίση μας γεννά την κριτική, παράγει ιδέες, αλλάζει αντιλήψεις και νοοτροπίες. Αυτές κάποιες φορές, παράγουν κάτι το καινούργιο, το οποίο δεν είναι κατ' ανάγκην καλύτερο από το παλιό.
Η κρίση προκαλεί και ρήξεις. Όμως όποιος αγαπά, προσπαθεί να βρει λύση στα όποια προβλήματα με τον συνάνθρωπο, προσπαθέι να το κάνει δίχως την παρέμβαση τρίτων.

Η Δίκη του Ιησού, η κρίση Του από όλες τις τότε εξουσίες - εβραϊκή, ρωμαϊκή, βασιλική - και η κατάκρισή Του χωρίς ουσιαστικές κατηγορίες και αποδείξεις, με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα της κάθε μιας, είναι το έσχατο της ανθρώπινης εμπάθειας, αλλά και της ταπείνωσης του Θεού, που με τον τρόπο της κρίσης Του για τον κόσμο προσφέρει ζωή και όχι θάνατο.
Ο τρόπος κρίσης και απόδοσης δικαιοσύνης του Χριστού αποτυπώνεται στα φρικτά εκείνα γεγονότα των Παθών Του. Γνώμονάς Του δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης αλλά η αγάπη.. Αρνείται την βία στον κήπο της Γεθσημανή. Αρνείται να παρατάξει τις λεγεώνες των αγγέλων για να αποφύγει το θάνατο.. Απαντά με την σιωπή και την γαλήνη στην αποθέωση του συμφέροντος που χαρακτηρίζει τον φαινομενικά ισχυρό διοικητή, καθώς αυτός νίπτει τας χείρας του, για να μην χάσει την ησυχία του. Δέχεται τον εξευτελισμό της Σταύρωσης. Υπομένει τις βλασφημίες και τις προκλήσεις. Υπακούει και στην εγκατάλειψή Του από τον Πατέρα. Καταδέχεται θάνατο και ταφή και προσφέρει το μέτρο της δικής Του κρίσης: την αγάπη.

Ο Κριτής του κόσμου ήρθε να προσφέρει ζωή. Για να σώσει και όχι για να απονείμει δικαιοσύνη. Για να ενώσει τον ουρανό και τη γη.
Είναι ο Κριτής της αγάπης, παραδειγματίζοντας όποιον θεωρεί τον συνάνθρωπο, αδελφό.

Ο δάσκαλος. Όπως πρέπει να είναι!

Tι κάνει έναν δάσκαλο δυνατό;
Τι διαφοροποιεί τον καλό δάσκαλο από τους υπόλοιπους;
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση στη λύση αυτού του αινίγματος και στην καλύτερη περίπτωση οι απαντήσεις είναι συγκεχυμένες. Στη συνέχεια παρατίθεται λίστα με τα βασικά χαρακτηριστικά, που μερικά μπορεί να μας είναι γνωστά, αλλά τα περισσότερα δεν γίνονται εύκολα ορατά. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε αυτά που κάνουν τη διαφορά.
1. Η αυτοπεποίθηση του δασκάλου
Η αυτοπεποίθηση κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει εμπιστοσύνη στις επιστημονικές του γνώσεις, αλλά και αυτογνωσία ότι ο τρόπος που διδάσκει δεν υστερεί. Η αυτοπεποίθηση κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας προκύπτει από την άριστη γνώση του αντικειμένου που διδάσκει, ενώ ο τρόπος διδασκαλίας είναι καθαρά θέμα ταλέντου και προσωπικής ικανότητας.
2. Οι εμπειρίες της ζωής του
Όταν ο δάσκαλος έχει επί πλέον εμπειρίες που αποκτήθηκαν έξω από το σχολείο και έξω από το αντικείμενο των σπουδών του τότε κρατά ένα χρήσιμο εργαλείο μάθησης που τον διευκολύνει να δώσει άλλη προοπτική στο επίπεδο της τάξης του. Ο δάσκαλος που έχει ταξιδέψει, που εργάστηκε σε άλλες εργασίες, που συμμετείχε σε αθλήματα υψηλού επιπέδου, που βίωσε εμπειρίες διαφορετικές, εμβολιάζει το λειτούργημά του με άλλες, υψηλότερες, προοπτικές. Από την κατανόηση της σπουδαιότητας που έχει η συνεργασία και η ομαδική εργασία μέχρι την εμφύσηση της ευγενούς άμιλλας και πλήθος άλλων. Δάσκαλοι που δαπάνησαν σημαντικό χρόνο και κόπο σε εναλλακτικές δραστηριότητες, μπαίνουν στην τάξη με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το σχολείο πρέπει να ταυτίζεται με την ευρύτερη εικόνα της κοινωνίας.
3. Η κατανόηση των κινήτρων του κάθε μαθητή
Όπως ο κάθε μαθητής έχει ένα προσωπικό σύνολο ενδιαφερόντων, έτσι έχει και ένα προσωπικό σύνολο κινήτρων. Οι περισσότεροι μαθητές, μέσα σε μία τυπική τάξη, πράγματι, συμβιβάζουν τα κίνητρα με τα ενδιαφέροντα. Μερικοί, ευτυχώς λίγοι, εμφορούνται από κίνητρα που δεν έχουν σχέση με το σχολείο, αλλά με κύκλους εκτός σχολείου, που τους καθιστούν αδιάφορους για τα σχολικά δρώμενα. Οι μαθητές αυτοί διατρέχουν ορατό κίνδυνο ολικής αποκοπής από την σχολική ζωή και εμπλοκής σε καθαρά εξωσχολικές δραστηριότητες. Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος του χαρισματικού δασκάλου, που καταφέρνει να επανεντάξει τον μαθητή, κάνοντάς τον να βρει ενδιαφέροντα εκεί που, μέχρι σήμερα, δεν έβρισκε. Ο χαρισματικός δάσκαλος έχει τον τρόπο να αλλάξει τα κίνητρα ενός τέτοιου μαθητή με άλλα, που μέχρι τώρα δεν τον ενδιέφεραν.
4. Είναι όλοι οι δάσκαλοι ειλικρινείς;
Είναι όλοι οι δάσκαλοι ειλικρινείς; Αλλά ας προχωρήσουμε πίσω από την κοινοτυπία, στο τι πραγματικά σημαίνει αυτό. Μερικοί δάσκαλοι διακατέχονται από αβεβαιότητα και αισθάνονται διαρκώς επισφαλείς. Οι δάσκαλοι αυτοί δαπανούν τεράστια ποσά ενέργειας, κάνουν τεράστιες προσπάθειες για να αποκρύψουν κάτι που τους απασχολεί και τους αναστατώνει. Γιατί; Γιατί μερικοί δάσκαλοι παραδέχονται, απολογητικά, ότι «δεν έχω ιδέα ποια είναι η απάντηση στην ερώτησή σου» ενώ άλλοι, που είναι στενά συνδεδεμένοι με τους μαθητές τους, δεν φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματά τους μέσα στην σχολική αίθουσα, ούτε έχουν ενδοιασμούς να παραδεχτούν ότι δεν είναι κινητές αποθήκες γνώσεων; Φυσικά κανένας δεν θέλει να φαίνεται ανεπαρκής στην τάξη. Αλλά τι καλύτερο από το να παραδεχτεί ότι «δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω, αλλά μπορούμε όλοι μαζί να βρούμε την απάντηση». Ο δεύτερος, ο ειλικρινής, έχει το χαρακτηριστικό του σπουδαίου δασκάλου.
5. Είναι τεχνολογικά επαρκής;
Για το θέμα αυτό έχει παλαιότερα χυθεί πολύ μελάνι και σήμερα άφθονα pixels. Σήμερα η παραδοχή ότι «δεν είμαι καλός στη χρήση υπολογιστή» μοιάζει με ομολογία ανικανότητας. Πως είναι δυνατόν, όταν η πλειοψηφία των μαθητών έχει ήδη σημαντική ευχέρεια στη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας, να μην έχει ο δάσκαλος; Η υπόσχεσή του ότι «είμαι πρόθυμος να μάθω» δεν πείθει ούτε τον ίδιο. Το έτος 2013 ο ανεπαρκής τεχνολογικά δάσκαλος είναι αναλφάβητος και δεν συμπληρώνει τα βασικά χαρακτηριστικά του επαγγέλματός του, όπως επιτάσσουν οι καιροί και το συμφέρον των μαθητών του.
6. Η συνεχής προσπάθεια
Ο δάσκαλος διδάσκει στους μαθητές του την υπευθυνότητα. Η υπευθυνότητα είναι βασικό μήνυμα που πρέπει να περάσει στα παιδιά. Ο δάσκαλος παρακινεί τους μαθητές να πειραματίζονται, να ρισκάρουν και ας αποτυγχάνουν. Η αποτυχία και η ανάληψη ρίσκου, είναι σημαντικοί παράγοντες μάθησης. Δεν έχει σημασία η επιτυχία ή η αποτυχία όσο έχει το ίδιο το εγχείρημα. Η αποτυχία και η, στη συνέχεια, επιτυχημένη προσπάθεια θα μείνει αξέχαστη από τα παιδιά και θα χαρακτηρίζει την υπόλοιπη ζωή τους. Το εκκολαπτήριο της υπευθυνότητας και της επιτυχίας, είναι πολλές φορές οι συνεχείς αποτυχίες.
7. Η εστίαση σε σημαντικά πράγματα
Ο καθημερινός δάσκαλος δεν αναλίσκεται προσπαθώντας να διορθώσει αυτά που σε μόνιμη βάση δεν λειτουργούν. Αυτά τα διορθώνουν οι σχολικοί σύμβουλοι. Ο καθημερινός δάσκαλος πρέπει να κατανοήσει ότι η καθημερινή αποδοτική και αποτελεσματική εργασία και η επαναλαμβανόμενη στοχοθεσία δίνει ζωή στη σχολική καθημερινότητα, ανατροφοδοτεί τη μάθηση και δίνει ζωντάνια στη σχολική τάξη. Εξαφανίζει την αποτελμάτωση που είναι βασανιστική και αποκρουστική στα παιδιά. Συνδέοντας τη μάθηση με τα ενδιαφέροντα των μαθητών και τις ανάγκες τους επιτυγχάνει τον καλύτερο τρόπο μάθησης. Η «ουσία του πράγματος» για μία εξασφαλισμένη μάθηση είναι η εστίαση σε σημαντικά, για τους μαθητές, πράγματα.
8. Ο δάσκαλος δεν ανησυχεί για το τι λένε οι ανώτεροί του
Το γνώρισμα αυτό του δασκάλου είναι συνδεδεμένο με τα περισσότερα που παρατέθηκαν προηγουμένως. Οι ταλαντούχοι δάσκαλοι, αυτοί με μεγάλο ειδικό βάρος, κάνουν τη δουλειά τους χωρίς καθόλου να ανησυχούν «για το τι θα πουν οι προϊστάμενοί τους». Βελτιώνονται μόνοι τους διορθώνοντας τα λάθη τους. Και το κάνουν με τρόπο που δεν γίνεται αντιληπτός από τα παιδιά ώστε να χαθεί ο ενθουσιασμός τους. Οι ταλαντούχοι δάσκαλοι γνωρίζουν, από ένστικτο, ότι η μάθηση δεν είναι μία δραστηριότητα εμποτισμένη με «υπερβολικό νοικοκύρεμα». Γνωρίζουν καλά ότι η τήρηση, σε καθημερινή βάση, άκαμπτων κανόνων σκοτώνει τη φυσική περιέργεια, το πάθος και τον αυθορμητισμό που χαρακτηρίζει τα παιδιά.
Εάν καθημερινά ανησυχούμε για το τι θα πει ο «από πάνω μας» αποστραγγίζουμε την εργασία μας και περιορίζουμε την απόδοσή μας όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε επάγγελμα.
9. Η παιγνιώδης ατμόσφαιρα.
Ο σπουδαίος δάσκαλος γνωρίζει άριστα τη σημασία του παιχνιδιού στη ψυχοπνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Γνωρίζει ότι το παιχνίδι είναι το καλύτερο εργαλείο μάθησης. Η πιο σοβαρή στιγμή για ένα παιδί είναι εκείνη που παίζει. Το παιδί είναι το ίδιο σοβαρό ακόμη και όταν παίζει αστεία παιγνίδια. Συνεπώς μία παιγνιώδης νότα στη σχολική αίθουσα, στη διδασκαλία και στη σχολική καθημερινότητα συμβάλλει τα μέγιστα στην προσοχή, στην αποδοχή και στην αποδοτική μάθηση.
Ο άνθρωπος ανέπτυξε τον πολιτισμό του κυριολεκτικά παίζοντας και μόνον. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι το παιχνίδι είναι για τον άνθρωπο και για το παιδί ιδιαίτερα τόσο πρωταρχική ανάγκη, όσο η τροφή.
Παιδί, παιχνίδι, παιδεία είναι τρεις λέξεις που συνεπάγεται η μία την άλλη. Οι φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα, που είχαν αντιληφτεί πλήρως τη σημασία του παιχνιδιού στην κοινωνικοποίηση, στη διαμόρφωση και στη μάθηση του παιδιού επιδοκίμαζαν την χρησιμότητά του και μάλιστα ο Πλάτων έλεγε: ‘’ Έλληνες αεί παίδες εστέ ’’, Έλληνες μείνετε παιδιά για πάντα…
(βασισμένο στο άρθρο 8 Characteristics Of A Great Teacher)
Άννα Παππά, δασκάλα, συγγραφέας παιδαγωγικών βιβλίων

Να γινόμουν τηλεόραση!

Μια έκθεση ενός μαθητή του Δημοτικού.
Την έδωσε ή ίδια ή μητέρα του, ανώνυμα φυσικά, για να δείξει και στους άλλους γονείς πώς...
απέχουν πολύ από τα παιδιά και πώς χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ή σχέση μεταξύ τους.
Το θέμα της έκθεσης ήταν: «Τι επιθυμώ πολύ και θα ζητούσα από τον Θεό να μου το δώσει».
Η έκθεση του μαθητή είναι απλή, περιεκτική και κυρίως συγκλονιστική!
«Θεε μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ.
Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!
Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου.
Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένεια μου γύρω από εμένα.
Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω.
Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές η ερωτήσεις.
Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί.
Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου
όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.
Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί...
Θέλω τ' αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιός θα περνάει ώρες μαζί μου.
Θέλω να νοιώθω ό,τι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη,
πότε-πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.
Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

Τη δασκάλα πού την διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο σύζυγος της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;» Αυτή απάντησε:
«Διάβασε αύτη την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου».
Ο σύζυγος αφού τη διάβασε είπε:
«Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!»
Τότε η δασκάλα τον κοίταξε και είπε:
«Αυτή ή έκθεση είναι του γιου μας!..».