να αγαπας η να κρίνεις;

Σχεδόν κάθε στιγμή της ζωής μας κρίνουμε.
Από τον εαυτό μας, μέχρι τον άλλον, μέχρι την κοινωνία κρίνουμε.
Εκφράζουμε την κρίση ή την κατά-κρισή μας. Δεν την κρύβουμε.
Η κρίση μας γεννά την κριτική, παράγει ιδέες, αλλάζει αντιλήψεις και νοοτροπίες. Αυτές κάποιες φορές, παράγουν κάτι το καινούργιο, το οποίο δεν είναι κατ' ανάγκην καλύτερο από το παλιό.
Η κρίση προκαλεί και ρήξεις. Όμως όποιος αγαπά, προσπαθεί να βρει λύση στα όποια προβλήματα με τον συνάνθρωπο, προσπαθέι να το κάνει δίχως την παρέμβαση τρίτων.
Η Δίκη του Ιησού, η κρίση Του από όλες τις τότε εξουσίες - εβραϊκή, ρωμαϊκή, βασιλική - και η κατάκρισή Του χωρίς ουσιαστικές κατηγορίες και αποδείξεις, με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα της κάθε μιας, είναι το έσχατο της ανθρώπινης εμπάθειας, αλλά και της ταπείνωσης του Θεού, που με τον τρόπο της κρίσης Του για τον κόσμο προσφέρει ζωή και όχι θάνατο.
Ο τρόπος κρίσης και απόδοσης δικαιοσύνης του Χριστού αποτυπώνεται στα φρικτά εκείνα γεγονότα των Παθών Του. Γνώμονάς Του δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης αλλά η αγάπη.. Αρνείται την βία στον κήπο της Γεθσημανή. Αρνείται να παρατάξει τις λεγεώνες των αγγέλων για να αποφύγει το θάνατο.. Απαντά με την σιωπή και την γαλήνη στην αποθέωση του συμφέροντος που χαρακτηρίζει τον φαινομενικά ισχυρό διοικητή, καθώς αυτός νίπτει τας χείρας του, για να μην χάσει την ησυχία του. Δέχεται τον εξευτελισμό της Σταύρωσης. Υπομένει τις βλασφημίες και τις προκλήσεις. Υπακούει και στην εγκατάλειψή Του από τον Πατέρα. Καταδέχεται θάνατο και ταφή και προσφέρει το μέτρο της δικής Του κρίσης: την αγάπη
Ο Κριτής του κόσμου ήρθε να προσφέρει ζωή. Για να σώσει και όχι για να απονείμει δικαιοσύνη. Για να ενώσει τον ουρανό και τη γη.
Είναι ο Κριτής της αγάπης, παραδειγματίζοντας όποιον θεωρεί τον συνάνθρωπο, αδελφό.

φήμες

Λένε πως δεν χρειάζεται να είσαι άγγελος για να γίνεις άγιος...

Μεγάλη Πέμπτη

Οι τρεις πρώτες μέρες περνούσαν μέσα σε ήπιο κλίμα με τους Νυμφίους, και έφτανε η Μεγάλη Πέμπτη, η "Κόκκιν' Πέφτ'",όπως την λέμε. Την ημέρα αυτή έβαφαν τα κόκκινα αυγά και γι' αυτό τη λένε και "Κόκκιν' Πέφτ'". Τα αυγά τα έβαφαν με ριζάρι, που είναι η κόκκινη ρίζα του φυτού "μπογιά". Γιαποικιλία έβαφαν και λίγα κίτρινα με τρυφερά φύλλα και βλαστάρια αμυγδαλιάς. Τα κόκκινα αυγά συμβολίζουν τα κόκκινα, από το αίμα της καρδιάς, δάκρυα της Παναγιά με το Μονογενή της. Ενα από τα κόκκινα αυγά το κρατούσαν ολοχρονίς, φυλαγμένο στο εικονοστάσι. Σύμβολο της γονιμότητας, το έβαζαν πάνω στην κοιλιά της στείρας γυναίκας, για να "δέσει" παιδί, η της ύποπτης να αποβάλλει, για να "κρατήσει". Το ίδιο έκαναν και στα ζωντανά. Τα παλιά χρόνια, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης στόλιζαν ένα φανάρι με βάγιες και έβγαιναν στην γειτονιά και έλεγαν τούτο το τραγούδι:
Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα τ'άστρα θλίβονται και το φεγγάρι κλαίγει.
Πάει στην μάνα του ο γιος θολός και βουρκωμένος
και η μάνα του τον ερωτά, κι η μάνα του, του λέει.
- Γιε μου, με τ' άστα μάλωσες, γιε μου με το φεγγάρι,
γιε μου, με τον αυγερινό, που πάει και βασιλεύει
-Μηδέ με τ' άστρα μάλωσα, μηδέ με το φεγγάρι,
μηδέ με τον αυγερινό που πάει και βασιλεύει.
Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα και τη βαθιά αυγίτσα,
ακούει τις πόρτες που χτυπούν και τα κλειδιά γυρίζουν.
-Ποιός είν' αυτός, όπου χτυπά την πόρτα μου και τα κλειδιά γυρίζει;
-Εγώ 'μαι ο απόστολος και πρώτος μαθητής σου.
-Δεν είσαι συ ο απόστολος και πρώτος μαθητής μου,
μον' είσαι συ ο διάβολος κι ήρτες ναμε προδώσεις.
Εμείς οι τρεις, οι τέσσερις κι άλλοι δεκτατέσσερις
την πόλη τη γυρίσαμε, το βασιλέ δεν ήβραμε.

Μεγάλη Βδομάδα

Η Μεγάλη Εβδομάδα με την πλήρη διάσταση της λέξης "Μεγάλη".
Μεγάλη σε έκταση, αφού η ζωή παρατεινόταν ως αργά τη νύχτα με τις ακολουθίες, που πολλές φορές κρατούσαν ως τα μεσάνυχτα, γι' αυτό και λέγονταν "Αγρυπνίες".
Σε έναν τόπο που όλοι κοιμούνταν νωρίς, για δυο βασικούς λόγους, πρώτα για να ξεκουραστούν από τον μόχθο της ημέρας και δεύτερο για οικονομία, οικονομία στο πετρέλαιο που έκαιγε...η λάμπα!
Η παράταση της εγρήγορσης ως τα μεσάνυχτα ήταν...ξενύχτι!
Μεγάλη και σεβάθος και σε ουσία, γιατί τα διαδραματιζόμενα μπροστά στα μάτια τους, μοναδικό θέαμα της ζωής τους, τους συγκινούσαν και τους προβλημάτιζαν. Έδιναν φτερά στην φαντασία των μικρών, σε βαθμό που την νύχτα να βλέπουν στα όνειρά τους τους "Οβραίους" να κυνηγούν τον Χριστό με ξύλα, φωτιές και ουρλιαχτά!

Δάκρυα

Ήρθα στη ζωή κλαίγοντας,
Θα φύγω με τον ίδιο τρόπο.
Τα δάκρυά μου με συντροφεύουν στη χαρά και στη λύπη.
Όταν μετανοιώνω, αλλά και όταν κάνω πως μετανοιώνω, μπορώ να κλάψω.
Οταν είμαι ερωτευμένος αλλά και όταν υποκρίνομαι τον ερωτευμένο κλαίω,
Σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη, η Εκκλησία παρουσιάζει αυτη την διάσταση των δακρύων.
Από την μιά η πόρνη γυναίκα με τα δάκρυά της σκουπίζει τα πόδια του Χριστού, δείχνοντας την μετάνοιά της και από την άλλη ο Ιούδας δακρύζει οταν την βλέπει να ξοδεύει τόσα χρήματα για το μύρο της αγάπης. Στο τέλος σκουπίζοντας τα δάκρυά του, διώχνει από κοντά του την αληθινή ζωή.
Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως στον κόσμο συγκρούεται το καλό με το κακό. Έτσι ο κάθε ένας από μας πρέπει να πάρει θέση που θα ανήκει. Η Εκκλησία όμωςπιστεύει πως το κακό δεν υπάρχει από μόνο του αλλά εμφανίζεται όταν επιλέγω να μην είμαι με το φως. Έτσι δημιουργείται η σκιά που λέγεται κακό. Συνυπάρχει σαν δυνατότητα στη ζωή για να γεμίσει την απουσία του φωτός.
Δυστυχώς οι ισχυροί του κόσμου ιδιοποιούνται την ταυτότητα του χριστιανισμού και ταυτίζονται με τον Ιούδα και τα δάκρυα της υποκρισίας του.
Όσους δεν συμφωνούν μαζί τους, τους βάζουν στην θέση της πόρνης γυναίκας. Ξεχνούν όμως οτι ο Χριστός δεν δέχεται τα δικά τους δάκρυα, αλλά της γυναίκας. Αυτής της ταλαιπωρημένης ύπαρξης που ζητά ένα στήριγμα στην επιστροφή της.
Να το πουμε ξεκάθαρα. Οποιος ονομάζει τον εαυτό του συνήγορο του καλού, είναι υποκριτής. Kοιτά το συμφέρον του. Δεν αγαπά.
Μόνο οι άνθρωποι που πονάνε για τα λάθη τους και αγαπούν, δακρύζουν με ειλικρίνεια και εκεί ανάμεσα στα δάκρυά τους βλέπουν πεντακάθαρα τον Θεό.

O δρόμος της συγνώμης

Δεν είναι άλλος δρόμος ποιο ασφαλής για να βιώσουμε την Ανάσταση παρα μονάχα της συγνώμης.
Μα, τι σημαίνει συγχωρώ;
Συγχωρώ θα πει στ' αλήθεια να θυμάμαι
πως κανένας δεν είναι τέλειος.
Πως ο καθένας μας μπορεί να γλιστρήσει
ενώ θέλει πολύ να παραμείνει όρθιος.
Πως ο καθένας μας λέει πράγματα
που ευχόμασταν να μην τα έχει πει.
Πως όλοι μπορεί να ξεχάσουμε οτι
πιο μεγάλη σημασία έχει να αγαπάς
παρά να διεκδικείς το δίκιο σου.
Συγχωρώ θα πει
πως είμαστε πιο σημαντικοί από τα λάθη μας.
Πως είμαστε συχνά γεμάτοι συμπόνοια για τα σφάλματα των άλλων
για να είμαστε πονετικοί στα λάθη τα δικά μας.
Συγχωρώ θα πει
πως έχω στην καρδιά μου χώρο
για να ξεκινήσω ξανά
και ξανά
και ξανά
και ξανά....

η αληθινή ομορφιά

Καλημέρα μας,
Σήμερα η Εκκλησία φέρνει μπροστά μας δυο γεγονότα.
Ενα από αυτά είναι η συκιά που ξεράθηκε.
Καθώς βάδιζε ο Χριστός με τους μαθητές του στην Ιερουσαλήμ, βλέπει μια πανέμορφη συκιά. Τη θαύμασε. Ομως όταν πήγε να φάει καρπό, σύκα, σεν βρήκε ούτε ένα. Την απέρριψε. Δεν θα βγάλει πια καρπούς. Δεν υπήρχε προσφορά επάνω της, δεν υπήρχε αγάπη. Ετσι της αφαιρέθηκε η ομορφιά.
Αν κοιτάξεις γύρω, θα δεις πόσο κυριαρχεί το "φαίνεσθαι" και όχι το "Είναι". Είναι όλα τόσο εξωραισμένα. Παρουσιάζουν ένα κόσμο άψογο ( διαφημίσεις), δες την πληροφορία τι σου μεταφέρει.
Ακόμα και ο θάνατος είναι εξωραισμένος. Λεμε " Έφυγε", "δεν τα κατάφερε", Έσβησε" κλπ. Να μην μπούμε στην ουσία των πραγμάτων. Απλά να τα ωραιοποιήσουμε. Επιφανειακά να μείνουμε μόνο στην ομορφιά.
Όμως υπάρχει η ομορφιά που χορταίνει. Είναι η αγάπη. Αυτή δεν κάνει θόρυβο. Δεν προβάλλεται στα ΜΜΕ. Έχει για καρπούς την συγνώμη, την συγχώρεση, την προσφορά, την γνησιότητα και την ειρήνη. Την στροφή στο Θεό και στο συνάνθρωπο.
Δεν είναι η άρνηση της ομορφιάς. Αλλά άρνηση του "δήθεν". Της πλαστικής επέμβασης να κρύψεις τις ρυτίδες του φόβου και της μοναξιάς.
Η αληθινή ομορφιά είναι στη σχέση με το Θεό και τον αντικρινό και ταυτόχρονα με το μέσα μας.
Αυτή η ομορφιά δίνει καρπούς πολλούς για να καταξιωθεί και να απογειωθεί η σχέση.
Αυτό είναι το μήνυμα της σημερινής μέρας.
Πολλές ευχές για ουσιαστική και με νόημα γεμάτη, Μεγάλη Εβδομάδα

οι κούνιες

Κούνια κούνια τω Βαγιώ
ωσπου να ρθει η Λαμπρή
με το κόκκινο τ' αυγό
και με το παχύ τ' αρνί

Κούνια κούνια τω Βαγιώ
τρώνε ψάρι και κολιό
και την άλλη Κυριακή
τρώνε το παχύ αρνί

Βαγιώ και κούνιες ήταν ο αριθμητής και ο παρανομαστής του ίδιου κλάσματος, όπως θα το έλεγε και κάποιος μαθηματικός. Δεν είναι νοητό το ένα δίχως το άλλο. Σε κάθε γειτονιά, όπου υπήρχε μεγάλο δένδρο, στήνονταν μια κούνια. Σε ένα γερό κλώνο, περνούσαν ένα μακρύ σχοινί, την "ζουβιά". Τραβούσαν τις δύο άκρες προς τα κάτω και στο ύψος μιας καρέκλας τις έδεναν κόμπο, αφήνοντας τη μια άκρη ελεύθερη που είχε μάκρος 3-4 μέτρα. Με αυτό έθεταν σε κίνηση την κούνια. Πάνω στον κόμπο, έβαζαν ένα κάθισμα (=μαξιλάρι). Κάθιζαν με τη σειρά ο ένας μετά τον άλλον, προηγούνταν τα κορίτσια, τα αγόρια έκαναν χρέη καβαλιέρου. Το κορίτσι έπιανε με τα χέρια το σχοινί απλ την μια και την άλλη και έπαιρνε το ελεύθερο σχοινί ανάμεσα στα πόδια της. Το αγόρι με επιδέξιους χειρισμούς δεξιά και αριστερά σήκωνε την κούνια ψηλά πέρα δώθε σαν το εκκρεμές. Η κίνηση αυτή είχε ιδιαίτερη χάρη, αλλά είχε και τα ...τυχερά της.
Η κοπέλα είχε την αίσθηση οτι πετούσε και προκαλούσε τον καβαλιέρο της με ξεφωνητά και γέλια κι εκείνος πάλι μαζί με την ικανοποίηση του καλού χειριστή είχε και την κρυφή λαχτάρα, πως ο αγέρας της κούνιας θα σηκώσει το φουστάνι της λίγο πάνω από το ...γόνατο!
Στις κούνιες που έκαναν τα παιδιά γινόταν πόλεμος, ποιος θα ανέβει, κι όταν αυτός που ήταν πάνω δυστροπούσε και δεν ήθελε να κατέβει, τραγουδούσαν όλοι μαζί:
Κούνια κούνια τω Βαγιώ
κι τσι γριας του αγγουνό,
κούνια κούνια σε μαγεύου
κι κουκιά σε μαγειρεύου
Κι αυτός...για να μην τονπιάσουν τα μάγια και πέσει και τσακιστεί, παραχωρούσε την θέση του σε άλλον.
Για την κούνια λέγανε πως η ρυθμική κίνηση και τοπέταγμα στα ψηλα έδιναν γεροσύνη και το σφίξιμο του κορμιού. Από τον φόβο μην πέσει, έσφιγγε την μέση και δεν πονούσε το "θερνό" όταν θέριζαν σκυφτοί όλη μέρα με το λησμονημένο τώρα πια "δρεπάνι".

Ποιον υποδέχεσαι με Βάγια;

Εσύ ποιόν υποδέχεσαι ως τον βασιλιά σου;
Ποιόν ανεβάζεις σε ψηλό θρόνο και περήφανα υπηρετείς;
Σαν να σε βλέπω, στριμωγμένο μέσα σε κοσμοσυρροή, να ορθώνεσαι στις μυτες των ποδιών σου, να τον δεις.
Καμιά φορά τον ακους από τα μεγάφωνα και λιώνεις...
Ποιόν υποδέχεσαι με δάφνες στην είσοδο της καρδιάς σου, και τον θρονιάζεις εκεί να σε διατάζει;
"Ευλογημένος ο ερχόμενος" ! φώναζες δίχως να υπολογίζεις πως εκείνος θα σε διαφεντέψει ως δυνάστης.
Τον περίμενες ως Πατέρα.
Τώρα είσαι θυμωμένος. Το ξέρω. Προδώθηκες.
Τώρα δεν πιστεύεις πια κανέναν. Την καρδιά σου την κρατάς κλειδωμένη.
Σήμερα, στέκεται διακριτικά παράμερα και χτυπά την πόρτα της ο Χριστός.
Σε περιμένει. Δίχως να ζητά τίποτα. Απλά και ταπεινά.
Έχεις το κουράγιο να δεις την αλήθεια;
Δεν ήρθε να τον προσκυνήσεις αλλά να σε υπηρετήσει.
Θα του ανοιξεις; Το κλαδί της δάφνης σε περιμένει να το ανεμίσεις.
Θα είσαι αυτή τη φορά νικητής η θα παραμείνεις πικραμένος και νικημένος;

Τω Βαγιώ

Οι γιορτές του Πάσχα άρχιζαν τη Βαγιοβδομάδα. Βαγιοβδομάδα έλεγαν τη βδομάδα που προηγείτο της Κυριακής των Βαίων και ήταν αφιερωμένη στις προετοιμασίες του Πάσχα.
Το Σάββατο του Λαζάρου, η Λαζαροσάββατο έκλεινε το κύκλος της δουλειάς και άρχιζε η περίοδος της προσευχής. Πρώτο σημάδι πως μπαίναμε στη Μεγάλη Βδομάδα οι βάγιες. Γέμιζαν οι νάρθηκες και οι αυλές των εκκλησιών με καταπράσινα λυγερά βλαστάρια μυρίνας, τα "βάγια". Ολα τα νιόπαντρα ζευγάρια της χρονιάς έφερναν από ένα φορτίο με το ζώο τους βάγιες, έτσι το ήθελε η παράδοση.
Την άλλη μέρα, Κυριακή τω Βαγιώ, όλοι έβγαιναν απ' την εκκλησιά με μια αγκαλιά βάγια.Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον, χτυπώντας ελαφρά την πλάτη με τα πράσινα κλαδιά, και εύχονταν: " Και του χρόνου και καλό Πάσχα". Μετά το χαιρετισμό οι πρώτοι που δέχονταν τη χαρά του "Ωσαννά" ήταν οι νεκροί. Ολοι επισκέπτονταν τους τάφους των δικών τους και άφηναν πάνω στο "σταυρό" η την "ταφόπετρα" ένα κλαδί βάγιας. Στο σπίτι έκαναν ένα σταυρό με βάγια και τον κάρφωναν στο ανώφλι της πόρτας. Εκεί θα έμενε όλο το χρόνο φυλαχτό από το κακό μάτι και την κακιά ώρα. Ενα κλαδί κρέμαζαν επίσης στην πόρτα του σταύλου, της μάντρας, του κήπου.

Αναστήθηκε η φιλία. Του Λαζάρου!

Του Λαζάρου σήμερα, της ανάστασης της φιλίας.
Δεν μπορεί ο φίλος να είναι στον τάφο και εσύ να μην δακρύζεις. Ακόμα και αν είσαι ο ίδιος ο Χριστός.
Κανένας δεν γεννήθηκε για να πεθάνει. Δεν είναι στην φύση μας.
Πόσο μάλλον η φιλία.
Η αγάπη πρέπει να νικήσει το θάνατο, τη σήψη, τη φθορά.
Ο καθένας ζητά την ανασταση. Εγώ από τους πρώτους.
Την βρίσκω μέσα μου. Ο Χριστός ανέστησε εκείνο που όλοι είχαν θανατώσει. Παρατήσει. Ξεχάσει.
Δεν γίνεται!, είπε. Δεν γίνεται. Είναι παράλογος ο θάνατος.
Στον κόσμο Μου, η ζωή βασιλεύει.Η τιμή στη φιλία. Η τιμή στην ελπίδα.
Το πιστέυεις;

Διπλή χαρά, διπλό ρίσκο

Σήμερα γιορτάζουν τα καλά νέα.
Οι ωραίες ειδήσεις. Αυτές που σου δίνουν ελπίδα και δύναμη να συνεχίζεις.
Αλήθεια, τί είναι ένα καλό νέο;
Αυτό που σε κάνει να χαίρεσαι; Να ξεχνιέσαι; Να σκέφτεσαι;
Η μήπως να σε κάνει να ρισκάρεις;
Επειδή λέω της σημερινής γιορτής τα νέα είναι σωστό ρίσκο.
Από την μιά έχεις να απαντήσεις στο υπέρλογο. Σε εκείνο που παίρνει την τετράγωνη λογική σου και την ανεβάζει εκατό σκαλιά παραπάνω.
Σου λέει: Να έρθει ο Θεός ανάμεσά μας;
Τι θα απαντήσεις;
Πρόσεχε γιατί είπαμε είναι ρίσκο. Και αν είναι ψέμα; Τι θα απογίνουν οι ελπίδες σου;
Μα κι αν είναι αλήθεια; Τι θα απογίνουν οι αμφισβητήσεις και οι ενοχές σου;
Θα καθίσεις από απόσταση να παρατηρείς ή θα πάρεις μέρος στη γιορτή;
Θα ερωτευτείς από μακριά; Η θα αγκαλιάσεις την αγάπη;
Υστερα είναι και το άλλο:

Λες να πετύχει η επανάσταση;
Τι θα την κάνεις ύστερα με την χαρά σου;
Αν όμως δεν πετύχει;
Πως θα αντέξεις την μιζέρια σου;
Έτσι είναι τα πράγματα σήμερα αγαπητοί μου συγκάτοικοι.
Μερίδιο στη γιορτή πάντως έχουν εκείνοι που αγαπούν τον ουρανό.

Το τραγούδι της Ίμβρου

Την εποχή των πειρατών, κοντά στο '21 την Ίμβρο κατακούρσευαν συνέχεια πειρατές. Από τότε είναι και το παρακάτω τραγούδι:

Πάνω στο βράχο κάθομαι, την θάλασσα κοιτάζω,
γλέπω καράβια στο γιαλό, φρεγάδες κι αρμενίζουν.
Λέγω 'ναι κλέφτες το φορτιό, λέγω Αρβανιτάδες!
Δεν είναι κλέφτες το φορτιό, δεν είν' Αρβανιτάδες,
μον ' είν' ο Μπίνος κι έρχεται κι αυτή η Αποστολάρα,
και 'νι κι ο καπετάν Ζορμπάς με δώδεκα χιλιάδες.
Πατούν τη Νίμπρο, τρια χωριά, παίρν' απ' τα δυο κορίτσια,
παίρν' απ ' το Κάστρο όμορφες κι απ' το Γλυκύ σουλτάνες
κι απ ' την καημέν' την Παναγιά δεν μπόρεσαν να πάρουν,
μόνο την κατακούρσεψαν, την έκαναν λιβάδι.
Τρούμπα μαρίνα έπαιξε και μάζεψε τ' ασκέρι.
_ Μπίνο, για δώσ' μας άδεια μες τα βουνά να βγούμε,
της Παναγιάς τις όμορφες όλες να τις εβρούμε,
σαν αίγες και σαν πρόβατα όλες να μαζευτούνε.
_Πήρε βοριάς, θα φύγουμε...

μητέρα

Κάποτε σε μια φτωχική γειτονιά, ζούσε μια μάνα που είχε ένα μικρό αγόρι μόλις τεσσάρων ετών, όμως αυτό δεν την ήθελε και ντρεπόταν πολύ για την όψη της, επειδή είχε ένα μάτι και την έβλεπε σαν τέρας!
Αναγκαστικά μεγάλωνε μαζί της, αλλά ποτέ δεν την δέχτηκε και δεν της επέτρεπε να πάει στο σχολείο να ρωτήσει γι΄ αυτόν, αλλά ούτε και την παρουσίαζε στους φίλους του, γιατί ντρεπόταν πολύ με την αναπηρία της μητέρας του.
Τα χρόνια πέρναγαν, τελείωσε τις σπουδές του, και κανείς μέχρι τώρα δεν την είδε ποτέ, γιατί την είχε καλά κρυμμένη.
Ήλθε η ώρα που γνώρισε την σύντροφο της ζωής του. Έκανε οικογένεια - παιδιά, αλλά ούτε και τους ανάφερε ποτέ για την μητέρα του. Το μόνο που τους είχε αναφέρει, ήταν ότι δεν έχει μητέρα…
Για όλα αυτά δεν είπε τίποτε στην μητέρα του.
Αυτός όμως πήγαινε πότε - πότε κρυφά και την έβλεπε στην φτωχική της παράγκα.
Κάποτε έκανε καιρό να την δει και ο πόθος της μάνας, έσκισε βουνά και λαγκάδια για να τον βρει και να δει έστω και για λίγο το μονάκριβο παιδί της.
Όταν έφτασε στη πόρτα του σπιτιού του, κτύπησε την πόρτα του. Της άνοιξε η υπηρέτρια και τα παιδιά που ήταν εκεί, αντίκρισαν την γυναίκα με το ένα μάτι και άρχισαν να φωνάζουν και να κλαίνε από τον τρόμο τους.
Δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τέτοια όψη και με το δίκιο τους να ήταν δικαιολογημένη η συμπεριφορά τους.
Τότε ο στοργικός πατέρας έτρεξε έντρομος να δει κι αυτός τι ακριβώς συμβαίνει και όταν την είδε άρχισε να φωνάζει έξαλλος, να την βρίζει, να την σπρώχνει, και σαν κουρέλι την απομάκρυνε από την έπαυλή του, την ελεεινή ζητιάνα όπως την κατονόμαζε.
Αφού την είχε απομακρύνει αρκετά της είπε με άγρια φωνή:
Τι γυρεύεις εδώ;
Δεν σου είπα να μην έρθεις ποτέ στο σπίτι μου; Δεν θέλω να σε δουν τα παιδιά μου, η γυναίκα μου και ο κοινωνικός μου περίγυρος!
Τότε η πικραμένη μάνα, σιωπηλή και με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς που ξανάδε μετά από καιρό το μονάκριβο παιδί της, παίρνει τον δρόμο της επιστροφής.
Ο γιός της είχε θυμώσει τόσο πολύ από το γεγονός αυτό και για αρκετό χρονικό διάστημα δεν πήγε να την δει, ώσπου κάποτε, κάποιο περίεργο μητρικό συναίσθημα τον οδήγησε έξω από την καλύβα της μητέρας του.
Χτύπησε την ερειπωμένη πατρική του πόρτα, αλλά απόκριση δεν πήρε, κι εκεί που ετοιμαζόταν να φύγει, άκουσε μια φωνή απ΄ τον διπλανό φτωχόσπιτο και να του λέει:
-Γυρεύεις κάτι αγόρι μου;
-Ε, την μάνα μου θέλω.
-Λυπάμαι πολύ λεβέντη μου, αλλά η μάνα σου, πάει καιρό που έφυγε απ΄ τη ζωή αυτή, όμως μου έδωσε για σένα αυτό το γράμμα και με παρακάλεσε να στο δώσω μετά από τον θάνατό της.
Τώρα σου ανήκει και μπορείς να το πάρεις.
Το πήρε στα τρεμάμενα χέρια του, το άνοιξε και άρχισε να διαβάζει:
Πολυαγαπημένο και μονάκριβο παιδί μου, τώρα πια που δεν είμαι στη ζωή, ώστε να με βλέπεις και να ντρέπεσαι, ήλθε η ώρα να μάθεις την μεγάλη αλήθεια.
Όταν ήσουν 6 μηνών, σε ένα δυστύχημα μαζί με τον πατέρα σου, ό οποίος χάθηκε από τότε, έχασες το ένα σου μάτι, έτσι λοιπόν παιδί μου έβγαλα το δικό μου μάτι και στο δώρισα για να έχεις μια καλύτερη ζωή.
Δεν πειράζει σπλάχνο μου που με απαρνήθηκες, κι ας μου στέρησες την χαρά της μάνας. Το να σε βλέπω όμως να μεγαλώνεις, να σπουδάζεις, να κάνεις την δική σου οικογένεια, σαν μάνα καμάρωνα κρυφά για το παιδί μου....
Όμως να ξέρεις δεν σου κρατώ κακία, σ΄ αγαπώ όμως τόσο πολύ, όσο δεν μπορείς να φαντασθείς... Αν χρειαζόταν στην ζωή μου, θα σου έδινα και το άλλο μου μάτι, για να είναι πάντα καλά το παιδί μου…
Αυτός τότε έκλαψε πικρά για την απαράδεκτη συμπεριφορά του, όμως ήταν πολύ αργά, αφού δεν πρόλαβε ποτέ να πει στην μάνα του, ποσό πολύ την αγαπούσε, αλλά και πόσο πολύ την πίκρανε σ΄ όλη της ζωή, ζητώντας της ένα συγνώμη από τα βάθη της καρδιάς του.
Μετάνιωσε πικρά για το μεγάλο κακό που της έκανε, στερώντας της το μητρικό δικαίωμα της αγάπης….
Ας μη ξεχνάμε με την σειρά μας τους γονείς και να τους σκορπίζουμε την αγάπη μας…

ποίηση και σύνδρομο Down

Θα ήθελα τούτη τη μέρα, τούτο το πρωινό, να αφιερώσω τη σκέψη και την αγάπη μου σε τούτα τα αλληλένδετα.
Στα παιδιά με την ιδιαιτερότητα αυτή που δεν διαφέρουν σε τίποτα από την Ποίηση.
Γι' αυτό ίσως και τα τιμούν την ίδια μέρα,
επειδή είναι στην καρδιά μας και τα δυο.
Λοιπόν αυτά τα παιδιά γράφουν ποιήματα.
Πως θα μπορούσαν άλλωστε να μην γράφουν...
Αφειερωμένα εξαιρετικά σε όλους μας.
Με ανοιχτά τα φύλλα της καρδιάς διαβάζουμε και ακούμε:

Ο Φώτης έχει νοητική υστέρηση και υποφέρει από επιληπτικές κρίσεις... Ο δείκτης νοημοσύνης του είναι μόλις 45...μα διαβάστε τι θεσπέσιο ποίημα έγραψε:

Ζεματιστό μυαλό που καίει
προχωράει στην καρδιά
και τη ζεματάει και 'κείνη,
και τα δυο είναι ζεστά.

Και νιώθω αναστεναγμό και γεμίζω χαρά
και γίνομαι ευτυχισμένος και μπορώ να κάνω τα πάντα.
Και κολλάω σαν άγαλμα, κοιτάζω τα πάντα.

Θέλω την ηρεμία μου, να μη μ' ενοχλήσει κανείς.
Τα νεύρα μου μ' αναστατώνουν
και το μυαλό ζεματάει πιο πολύ ακόμα!
Η καρδιά μου παραμένει κανονική...

Όταν παραμένω σαν άγαλμα,
είναι σα να μου συμβαίνει κάτι σκεπτικό
σε οποιοδήποτε πράγμα της φαντασίας που έχω
στα πράγματα αυτά.

Ο Στέλιος έχει μέτρια νοητική υστέρηση και παρουσιάζει κρίσεις επιληψίας. Έχει κύρτωση, έντονο στραβισμό και δυσλειτουργία στα όργανα άρθρωσης... Μα δεστε πόσο καλά τα πάει σε κάτι άλλο??

Χριστίνα

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σε αγαπώ πολύ.

Άνοιξε την πόρτα σου να μπω
για να σου δώσω ένα μεγάλο φιλί.

Όταν φεύγεις μακριά μου,κλαίω και πονώ.
Άνοιξε την πόρτα σου να μπω, χωρίς εσένα δεν μπορώ.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, γιατί δεν μου λες τί νιώθεις??
Αγαπημένη μου Χριστίνα, γιατί δεν μου λες πως μ' αγαπάς??

Αγαπημένη μου Χριστίνα, δεν θέλω να φύγω από δίπλα σου.
Αγαπημένη μου Χριστίνα, πες μου τί νιώθεις για μένα.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σ' αγαπώ για πάντα.
Για πάντα, δεν θα φύγω από δίπλα σου ποτέ.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σ' αγαπώ πιο πολύ
γιατί είσαι ό,τι μου 'χεις απομείνει στη ζωή.

(Υ.Γ.Το ποίημα του είναι αφιερωμένο στην αδερφή του Χριστίνα με την οποία μένει καθώς οι γονείς τους έχουν πεθάνει)

Ο Μάρκος έχει σύνδρομο Down και τραυλισμό!!! Αυτό δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει συγκρότημα μαζί με άλλα 3 παιδιά με ειδικές ικανότητες (με την βοήθεια της κ.Ντόρας Ψαλτοπούλου καθηγήτριας μουσικοθεραπείας) με όνομα "Ανταλλαγές"... το ακόλουθο ποίημα έχει τον ίδιο τίτλο:

Ανταλλαγές

Σου δίνω και μου δίνεις
αγάπη κι ελπίδες.
Μια λάμψη έχουν τα μάτια
και σε μάτια αντανακλούν
αγάπη κι ελπίδες.
Η λάμψη φωτίζει τη θάλασσα.
Δίνω μια και σπάω το γυαλί
και αγγίζω την καρδιά που χάλασα.
Κι όταν σπάσει το γυαλί,
ανακυκλώνεται η ζωή
και αυτό σημαίνει αγάπη.
Σου δίνω και μου δίνεις
αγάπη κι ελπίδες...

Ποίηση η ζωή όταν πολύχρωμα συναισθήματα γεμίζουν τον ουρανό της ψυχής μας. Όταν σπέρνουμε ευαισθησία θερίζουμε ανθρωπιά.

Κασκαβάλια η αλλιώς τα τυριά της γριάς

Ήταν κάποτε στην Ίμβρο μία γριά που ήταν η πιο πλούσια του νησιού. Στην κυριολεξία δεν ήξερε τι είχε. Από αιγοπρόβατα μέχρι κτήματα και χρήματα.

Οι γεροντότεροι Ίμβριοι διηγούνται ότι τα πρόβατα και τα κατσίκια της ήταν περισσότερα κι από τις πέτρες των βουνών. Οι τσομπάνηδες κι οι παραγιοί της ήταν περισσότεροι από όλους τος υπόλοιπους τσομπάνηδες του νησιού. Σε κάθε γέννα τω ζώων της πήγαινε η ίδια και ξεχώριζε πια θα κρατήσει και πια θα πουλήσει. Κάθε φορά κράταγε 3.000 από τα νεογέννητα "χίλια μίδια, χίλια κούτλα,χίλια με τα κέρατα", δηλαδή χίλια που δεν έχουν μεγάλα αυτιά, χίλια χωρίς κέρατα και χίλια με κέρατα. Οι καλύβες της ήταν πάντα γεμάτες με τυριά, μυζήθρες και βούτηρα. όταν γινόταν πόλεμος, αμέτρητα καράβια έρχονταν στην Ίμβρο κι αγόραζαν από την γριά.

Τότε ο Μάρτης είχε 29 ημέρες κι όχι 31 που ξέρουμε σήμερα. Μία χρονιά στα μέσα του Μάρτη ξέσπασε κακοκαιρία που πάγωσε όλα τα ζώα του νησιού εκτός από της γριάς. Μέχρι και η θάλασσα πάγωσε. Στις 29 που έφευγε ο Μάρτης η γριά τον κορόιδεψε λέγοντας ότι μπήκε, βγήκε, χάλασε τον κόσμο, όμως τα ζώα της την γλύτωσαν. Θύμωσε ο Μάρτης και δανείστηκε 2 ημέρες από τον αδελφό του Φλεβάρη (ο οποίος έμεινε με 28 ημέρες μέχρι σήμερα). Έτσι εκείνο το βράδυ ο Μάρτης άρχισε το χιόνι και την παγωνιά κι όλα τα ζώα της γριάς πάγωσαν εκτός από τα 3.000 νεογέννητα που πρόλαβε να τα τυλίξει η γριά με χοντρά κιλίμια.

Η γριά όταν είδε αυτό το κακό τρελάθηκε, θύμωσε με τον Θεό και έβαλε τα τυριά της το ένα πάνω στο άλλο, για να φτιάξει σκαλοπάτια μέχρι τον ουρανό για να Τον επιπλήξει. Ο Θεός θύμωσε με την ασέβεια και το θράσος της γριάς και την μετέτρεψε κι αυτή και τα τυριά της σε πέτρα. Τα τυριά της όπως βλέπεται στην φωτογραφία παραμένουν μέχρι σήμερα στοιβαγμένα στον γιαλό.




http://imvroslanguage-customs.blogspot.com/2010/03/blog-post_19.html

το δώρο των προσβολών

Ζούσε κάποτε ένας τρανός πολεμιστής. Παρόλα τα χρόνια που είχαν περάσει, μπορούσε να νικήσει ακόμα τους πάντες. Η φήμη του είχε ταξιδέψει μέχρι τα πέρατα της γης. Ωστε πολλοί νεαροί είχαν έρθει κοντά του να διδαχθούν από αυτόν.
Κάποια μέρα, ένας άσημος νέος πολεμιστής εμφανίστηκε στο χωριό. Ηρθε αποφασισμένος να νικήσει εκείνον τον πανάξιο πολεμιστή. Αυτός ο μικρός και άσημος είχε μια εξαιρετική ικανότητα για να νικά τους αντιπάλους του. Εκτός από την σωματική δύναμη, μπορούσε να ανακαλύψει και να εκμεταλευτεί κάθε ψεγάδι και αδυναμία του αντιπάλου και να τα χρησιμοποιεί για να τους εξουδετερώνει. Περίμενε να κάνει ο άλλος την πρώτη κίνηση, και αμέσως με ταχύτητα αστραπής τους χτυπούσε ανελέητα. Πέρα από την πρώτη αυτή κίνηση δεν είχε επιζήσει κανένας.
Οι νεαροί μαθητευόμενοι παρακάλεσαν τον γέρο δάσκαλό τους να μην αποδεχθεί την πρόκληση. Εκείνος όμως βγήκε για να αντιμετωπίσει τον ξένο.
Ο νεος πολεμιστής με το που είδε τον γέρο να έρχεται, άρχισε τις βρισιές και τις προσβολές. Τον έφτυνε στο πρόσωπο, του πετούσε χώμα στα μάτια, του μιλούσε άσχημα για την οικογένεια και τους προγόνους του.
Εκείνος παρέμενε σιωπηλός και ήρεμος.
Αφού πέρασε κάμποση ώρα και κουράστηκε ο νεαρός, νικημένος τα παράτησε και έφυγε.
Αμέσως περικύκλωσαν τον δάσκαλο τους οι νεαροί μαθητές και τον ρώτησαν πως τα κατάφερε. Πως άντεξε τόσες προσβολές. Πώς τον κατατρόπωσε.
"Αν κάποιος σου δώσει ένα δώρο κι εσύ δεν το δεχθείς σε ποιον ανήκει;" τους ρώτησε!!

Να θυμάσαι: ο,τι και να γίνει είσαι ευλογημένος

Ερημίτη, θα άκουσες κι εσύ τα νέα οικονομικά μέτρα, την σκληρή βιοπάλη που συνθλίβει την αξιοπρέπεια μας, ζεις μέσα στην κοινωνία της ανωνυμίας...και γκρινιάζεις...γκρινιάζεις....Για σκέψου όμως και αυτά:
Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία παρά αρρώστια, είσαι πιο προνομιούχος από περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους που δεν θα επιζήσουν μέχρι το τέλος της εβδομάδας.

Αν δεν έχεις ζήσει ποτέ τον κίνδυνο της μάχης, την μοναξιά της φυλάκισης, την αγωνία των βασανιστηρίων η την πείνα, είσαι μπροστά από 500 εκατομύρια ανθρώπους στον κόσμο.

Αν μπορείς να πας στην εκκλησία, δίχως τον φόβο της τιμωρίας, της σύλληψης, των βασανιστηρίων η του θανάτου, είσαι πιο προνομιούος από τρία δισεκατομύρια ανθρώπους στη γη.

Αν έχεις φαγητό στο ψυγείο στου, ρούχα πάνω σου, μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου και ένα μέρος να κοιμηθείς, είσαι πιο πλούσιος από το 75% των κατοίκων της γης.

Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, μέσα στο πορτοφόλοι σου, και μπορείς να αφήσεις ψιλά σε ένα πιατάκι κάπου, είσαι ανάμεσα στο 8% των πιο πλούσιων ανθρώπων της γης.

Αν οι γονείς σου ζουν και είναι ακόμα παντρεμένοι, είσαι πολύ σπάνιος.

Αν σηκώνεις το κεφάλι σου με χαμόγελο και είσαι πραγματικά ευγνώμων, είσαι ευλογημένος, επειδή η πλειονότητα των ανθρώπων μπορεί να το κάνει, αλλά οι περισσότεροι δεν το κάνουν.

Αν μπορείς να κρατήσεις το χέρι κάποιου, να τους αγκαλιάσεις αλλα ακόμα να τους αγγίξεις στον ώμο, είσαι ευλογημένος επειδή μπορείς να προσφέρεις ένα θεραπευτικό άγγιγμα.

Αν διαβάζεις αυτή την εγγραφή, ήδη έχει μια διπλή ευλογία. Επειδή κάποιος σε σκέφτεται τώρα και ακόμα παραπέρα, είσαι πιο προνομιούχος από δύο δισεκατομύρια ανθρώπους που δεν μπορούν να διαβάσουν καθόλου.

Φωτογραφίες από την Ίμβρο

σκάλα για τον ουρανό

Σήμερα συνταξιδευτή μου έχουμε να συλλογιστούμε για να ανακαλύψουμε σε ποιο σκαλοπάτι είμαστε.
Γιατί όπως θα το έχεις καταλάβει, σε μια σκάλα βρισκόμαστε όλοι και ανεβαίνουμε.
Όλοι. Δίχως εξαίρεση.
Ακόμα και 'κείνοι που θαρρούν πως λιγοψύχησαν, και αυτοί στον Πηγαιμό είναι, όπως θα το έλεγε και η Λυγερή.
Στην κορυφή της σκάλας, μας περιμένει η αρχή της επόμενης.
Μέχρι να φτάσουμε εκεί που έχουμε ονειρευτεί.

Δεν μπορεί! Θα έχεις ένα στόχο, ένα όραμα, ακόμα και το Tίποτα είναι ένα όραμα.
Το "Τίποτα". Με κεφαλαίο T.
Θέλει θάρρος και αρετή για να το έχεις στόχο.
Ας είναι.
Κάθε σκαλοπάτι και μια αρετή.
Το περίεργο με τις αρετές είναι πως εκεί που τις βλέπεις, εκεί τις χάνεις!
Άπιαστα πουλιά.
Μόλις πεις "απέκτησα την πραότητα και την απλότητα", νιώθεις ένα χέρι δυνατό να σε τραβάει από το σκαλοπάτι αυτό και να σε φέρνει πίσω, στην αρχή, εκεί που θα συναντήσεις εκείνους που διαφωνούν με την δήλωσή σου αυτή. Είναι εκείνοι που τους εγκατέλειψες για να γίνεις πράος και απλός.
Κατάλαβες έτσι;
Η περηφάνεια.
Η σκάλα είναι ψηλή, οι αρετές πολλές. Ο δρόμος μακρύς.
Ο σκοπός ιερός. Το θάρρος περισσεύει. Η απόφαση δοσμένη.
Να,ι θα πέσεις, όμως θα ξανασηκωθείς. Γιατί έτσι είναι η σκάλα προς τον ουρανό.
Τον ουρανό τον λες Θεό, τον λες και συνάνθρωπο.
Είσαι εσύ. Είμαι εγώ.

θεραπεία...

Το ξέρω οτι είναι Σαρακοστή και δεν κάνει να μιλάμε γι' αυτά, όμως ήταν και αυτά μέσα στη ζωή. Μιας και το θυμήθηκα θέλω να σας το πω.
Είχα ένα φίλο που λέτε, τον Σταύρο τον Τσιμπλή.
Αυτός όταν ήταν μικρός, υπέφερε ο καημένος από μια αρρώστια που κρατούσε πολύ καιρό. Μη με ρωτήσετε να σας πω τι ήταν γιατί σίγουρα δεν ξέρω, κανείς μας δεν ήξερε.
Μια μέρα το λοιπόν, η γιαγιά και η μάνα του τον κατέβασαν στο γιαλό. Εκεί του έβγαλαν την φανέλα του, το πάνω εσώρουχο, και καθισμένες στην άμμο, η πάνω σε μια πέτρα, εκεί που σκάει το κύμα στην ακροθαλασσιά, βουτούσαν το ρούχο στην θάλασσα σαράντα φορές, σε σαράντα κύματα. Παρακαλούσαν να σβήσει η αρρώστια από το άρρωστο παιδί τους όπως σβήνει το κύμα στη στεριά.
Οταν έφευγαν, έπρεπε να μη γυρίσουν να κοιτάξουν πίσω τη θάλασσα, εκεί που άφησαν το "κακό".
Η αλήθεια είναι οτι ο Σταύρος είναι σήμερα κάπου στην Αυστραλία. Ζει και βασιλεύει.
Τι είδους αρρώστια ήταν, τι έγινε κανείς δεν ξέρει.
Την πήραν τα "σαράντα κύματα".
Μεταξύ μας, όχι μόνο του Σταύρου αλλά και ένα σωρό άλλα παιδιά ακολουθησαν αυτή τη "θεραπεία" μεταξύ αυτων και εκείνος που γράφει τούτες τις γραμμές...

για ένα πράγμα έχω μετανοιώσει...

Κοιτώντας τη ζωή μου προς τα πίσω,
για ένα πράγμα έχω μετανοιώσει,
και το καταθέτω,
ότι πολύ συχνά
όποτε αγαπούσα
δεν το ομολογούσα...

τα κόλλυβα του Αι Θόδωρου

Το πρώτο Σάββατο της Μεγάλης Σαρακοστής έκαναν τα γνωστά παντού κόλλυβα των Αγίων Θεοδώρων. Απ΄αυτά οι κοπέλες έπαιρναν μερικά κουκιά, τα έδεναν στο μαντηλάκι τους και τα έβαζαν τη νύχτα κάτω από το μαξιλάρι τους, για να ονειρευτούν ποιον θα παντρευτούν, όπως κάνουν και στους γάμους με τα κουφέτα της νύφης.
Επίσης αν κανένα δένδρο δεν κάρπιζε, έδεναν σε ένα πανάκι λίγα κόλλυβα, "τ' Αγιου Θουδώρ", και τα κρέμαζαν σε ένα κλώνο, για να δέσει το δένδρο καρπό, όπως έκαναν για τις συκιές, στις οποίες κρέμαζαν μια αρμαθιά "ορνιούς", πρώιμα άγρια σύκα. Και για τούτο ίσως υπάρχει κάποια σχέση, όπως η ομοιογένεια, για να γίνεται η γονιμοποίηση των μεν από τα δε, στα κόλλυβα όμως; τι σχέση μπορούν να έχουν τα κόλλυβα με τα ροδάκινα, τα ρόδια, τ΄αμύγδαλα καιτους άλλους καρπούς; Αυτό μένει η έρευνα της παράδοσης να το δείξει...

Τουλάχιστον δέκα λόγοι που δείχνουν πως είσαι πλούσιος

Ακόμα και σε περιόδους οικονομικής δυσκολίας είναι καλό να ζούμε με προοπτική. Ενας διάσημος συγγραφέας είπε πως " Πλούτος είναι η ικανότητα σου να ζεις τη ζωή στο έπακρο" Λοιπόν, για πάμε να μετρήσουμε:

1. Δεν κοιμήθηκες νηστικός εχθές το βράδυ.
2. Δεν κοιμήθηκες στον δρόμο.
3. Μπορούσες να επιλέξεις τα ρούχα που θα φορούσες το πρωί.
4. Ούτε ένα λεπτο δεν φοβήθηκες για κάτι.
5. Είχες πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
6. Έχεις πρόσβαση σε ιατρική φροντίδα.
7. Έχεις πρόσβαση στο διαδίκτυο.
8. Μπορείς να διαβάζεις.
9. Έχεις δικαίωμα ψήφου.
10. Αφήνω το δέκατο να το συμπληρώσεις εσύ, παλλικαρίσια!

Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι στον κόσμο, που θα πιστοποιήσουν οτι είσαι πλούσιος. Γι' αυτό δείξε λίγο ευγνωμοσύνη....ακόμα και σε καιρούς όπως αυτοί που περνάμε...

κατάλογος

Κάθε βράδυ, το είχα συνήθειο, να γράφω ένα κατάλογο με τα πράγματα εκείνα που δεν θα πήγαιναν καλά την επόμενη μέρα.
Κάθε πρωί κοιτούσα τον κατάλογο και πρόσθετα κάποια ακόμα.
Ωσπου μια μέρα τέλειωσε το στυλό
και άλλαξε τελείως η ζωή μου!