Του ασώτου

Κάθε φορά που επιστρέφω,
και είναι πολλές οι φορές, πίστεψε με,
νιώθω πως είναι η πρώτη.
Ήταν τότε που είχα κάνει το ταξίδι,
- γιατί χωρίς ταξίδι δεν υπάρχει επιστροφή -
μακριά από το σπίτι, την σιγουριά.
Άδειασα από μέσα μου, ό,τι είχα και δεν είχα,
να βρω τον εαυτό μου. Ποιος είμαι.
Λάθεψα στο μέτρημα θυμάμαι.
Πίστεψα πως αγόραζα τη σχέση.
Μα είχα μείνει μόνος με το μάθημα σκληρό.
Τότε ήταν που ανακάλυψα πως όταν ξηλώνεις τα ψεύτικα
βρίσκεις τα αληθινά.
Αληθινή ήταν η επιστροφή.
Συγνώμη ήταν που χρειάστηκε να μάθω με τόσο πόνο.
Ανάπαυση η αποδοχή.
Να σε δέχεται κάποιος γι' αυτό που είσαι και όχι γι' αυτό που μπορείς να κάνεις.
Ο δρόμος της συνύπαρξης άνοιξε.
Τώρα μαθαίνω πιο εύκολα το ποιος είμαι.
Όποτε χρειάζεται να ξαναφύγω, το κάνω δίχως ενοχές.
Επειδή εκείνος που με αγαπά, μου αφήνει χώρο να αναπνεω.
Γι' αυτό και του οφείλω πάντα μια επιστροφή.

"Tράγοι" και "Αρκούδες"

Η μεγάλη φιέστα ήταν οι "Τράγοι" και οι "Αρκούδες".
Τα πρώτα παλικάρια ντύνονταν με δέρματα τράγων και σκόυφια μαλλιαρή από το ίδιο δέρμα. Έβαφαν το πρόσωπο και τα χέρια με μουντζούρα λιωμένη στην "λίγδα" ( χοιρινό λίπος) και μόνο τα μάτια και τα δόντια τους άσπριζαν. Στην μέση της έδεναν πολλά κουδούνια και καθώς έτρεχαν δονούσαν την ατμόσφαιρα και προκαλούσαν πανδαιμόνιο. Κάθε τράγος συνοδευόταν από έναν"τραγάρη" η "Αρκουδιάρη". Είχε δεμένο τον τον Τράγο από τη μέση με μακρύ σχοινί. Ολόμαυρος κι αυτός μ' ένα γιλέκο ως τα γόνατα από τραγίσιο δέρμα. Στο χέρι του κρατούσε ένα ραβδί, για να επαναφέρει στον ίσιο δρόμο τον Τράγο, όταν το παράκανε.
Ο Τράγος ορμούσε ακάθεκτος στα μπουλούκια των μεταμφιεσμένων και οι γυναίκες έβρισκαν κυριολεκτικά τον μπελά τους! Τότε επενέβαινε ο σύντροφος με το ραβδί, για να τον επαναφέρει...στην τάξη!
Γυναίκες ντυμένες άνδρες ασκούσαν επιδεικτικά τον ρόλο του αρσενικού πάνω στις άλλες γυναίκες, οι οποίες μη ξέροντας ποιος κρύβεται κάτω από το σκεπασμένο πρόσωπο δαιμονίζονταν και αμύνονταν...καλού κακού.
********
Η μαμή και η έγκυος ήταν άλλη φιγούρα. Η μαμή προσπαθούσε να ξεγεννήσει τη γυναίκα, αλλά ο τοκετός ήταν δύσκολος. Η μάνα βογγούσε και ξεφώνιζε, η μαμή τραβούσε τα μαλλιά της. Κάποτε γεννιόταν το μωρό, ένα μαξιλάρι φασκιωμένο. Το σήκωνε ψηλά η μαμή, αυτό τσίριζε κι εκείνη το χόρευε και του τραγουδούσε!

Συνεχίζεται...

Ο Χριστός στον ΟΗΕ

Σπρωγμένος από ένα πλήθος κουρασμένο και καταβεβλημένο, έφτασε ο Χριστός στο μέγαρο του ΟΗΕ Είχε το πολύ χλωμό πρόσωπο του άνεργου το αβέβαιο βήμα του πρόσφυγα, τους κυρτωμένους ώμους του ανθρακωρύχου το λυπημένο μάτι του Παριζιάνου τα αδρανή χέρια του Σιβηριανού την άπληστη καρδιά ένός νέου. Δεν ήταν συστημένος από κανένα. Μονάχα τα δάκρυα των ταπεινών τον έκαναν να προχωρεί. Η διακιοσύνη για τους αδύνατους ήταν η μόνη του δύναμη. Χτυπά την πόρτα. Αλλά για αυτόν δεν υπήρχε "βέτο". Οι άνθρωποι δεν ήταν ελεύθεροι. Στο κατώφλι του πολιτισμένου κ΄σομου βρήκε την βαρβαρότητα. Διάβασε τα "δικαιώματα του ανθρώπου". Και κυριεύτηκε από συμπόνοια. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην μάθηση". αλλά ένας Αφρικανός του λέει πως αυτό ήταν απλό αστείο. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην εργασία" αλλά ένας Σιβηριανός του λέει οτι από δεκαπέντε χρόνια το αντίθετο είναι αυτό που αληθεύει. "Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ειρήνη", αλλά μια χήρα πολέμου του λέει πως κανείς δεν την σκέπτεται. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην οικογένεια", αλλά ένα παιδί ορφανοτροφείου του ζήτησε αυτό που σημαίνουν αυτές οι λέξεις. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ελευθερία" αλλά ένας Ουγγαρέζος, άρχισε να κλαίει. Και ο Χριστός ξανακατέβηκε τα σκαλοπάτια του γυάλινου μεγάρου. Οταν το πλήθρος του ζήτησε το αποτέλεσμα της επίσκεψής του, Ο Χριστός άπλωσε τα χέρια: Ηταν ακόμα σταυρωμένος, σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Τότε το πλήθος διαλύθηκε. Έβρεχε. Και ο Χριστός έμεινε κάτω από την βροχή, όπως τόσοι άλλοι. Κανείς δεν σταμάτησε. Κανείς δεν τον προσκάλεσε ν' ανέβει στο αμάξι.


Πιέρ Λουιτζι Τορρεζίν

"Ο Χριστός ακόμα στο Σταυρό"

Οι Απόκριες

Οι Αποκριές ήταν μια ευκαιρία για γλέντι και ξεφάντωμα. Φαγοπότι,τραγούδια, χορούς. Κάθε σπίτι εφοδιαζόταν με άφθονο κρέας, συνήθως ένα σφαχτό ολόκληρο, και πίτες, πολλές πίτες: κρεατόπιτες, τραχανοόπιτες, τυρόπιτες, ολοκυθόπιτες, και ζεματιστές. Το ¨μαντί" ειδική ιμβριώτικη σπεσιαλιτέ κρεατόπιτα σε μπουκιές, ήταν "μπουκιά και συγχώριο" που λένε.
Το τραπέζι δεν σηκωνόταν όλη μέρα, "οσοι πιστοί...". Εμπαιναν οι παρέες, έτρωγαν, έπιναν και όταν το σπίτι γέμιζε, έφευγαν οι πρώτοι, για να δώσουν την θέση τους στους καινούργιους. Το κρασί με το λαγήνι δίπλα στο τραπέζι, κερνούσαν με την κούπα η το κανάτι. Το σύνθημα ήταν : "Ασπρο πάτο" και όποιος δεν το έπινε, όσο περίσσευε από την κερασιά, το λουζόταν. Νερό δεν έπιναν, "όποιος πίνει νερό κάνει ψείρες(!") έλεγαν. Η ατμόσφαιρα ήταν κορεσμένη από οινόπνευμα κι έφτανε μια σπίθα ν΄ανάψει φωτιά και να "καεί το πελκούδι".
Οι μεταμφιεσμένοι, μουτζούνες" η "μπούλες" όργωναν τα χωριά. Λογιώ λογιώ ρούχα παρδαλά, ρούχα του παππού και της γιαγιάς, χρόνια ξεχασμένα στα μπαγούλα, έβγαιναν και μαζί οι λησμονημένοι πρόγονοι έπαιρναν μέρος σε τούτη την τρελή γιορτή και ξαναζούσαν μαζί μας.
Οι μεγάλη φιέστα ήταν οι "Τράγοι" η "οι Αρκούδες".

Συνεχίζεται.....

Καλως τους τρεις γέροντες!

Μια γυναικα φροντιζε τον κηπο του σπιτιου της οταν ξαφνικα βλεπει τρεις γεροντες φορτωμενους με τις εμπειριες της ζωης να την πλησιαζουν.
Παρόλο που δεν τους γνωριζε τους ειπε΄ δεν σας γνωριζω,ομως πρεπει να πεινατε.περαστε,αν θελετε,να φατε κατι.
-Ο αντρας σου ειναι μεσα;την ρωτανε.
-Όχι,δεν ειναι απαντησε.
-Τοτε δεν μπορουμε να ερθουμε μεσα.θα περιμενουμε ξω απαντησαν
Σε λιγο επεστρεψε ο συζυγος και η γυναικα του διηγηθηκε το περιστατικο.
Ετρεξε αμεσως εξω για να τους προσκαλεσει.
-Δεν μπορουμε να ερθουμε ολοι μαζι της ειπαν.
Η γυναικα εκπληκτη τους ρωτα
- Γιατι;
Ο πρωτος λοιπον,απο τους τρεις της εξηγει ξεκινωντας να της συστηνεται.
-Ειμαι ο πλουτος της λεει.
Της συστηνει,μετα τον δευτερο που ειναι η ευτυχια και τελος τον τριτο που ειναι η αγαπη.
Την ωρα λοιπον πηγαινε στον αντρα σου της λενε,και διαλεξτε ποιος απο τους τρεις θα ερθει να φαει μαζι σας.
Η γυναικα επιστρεφει ενθουσιασμενη και το λεει στον αντρα της.
Ενθουσιασμενος εκεινος φωναζει.
-Τι τυχεροι που ειμαστε!!! Να ερθει ο πλουτος φυσικα.ετσι θα εχουμε τα παντα στη ζωη μας.
- Α!!οχι λεει η συζυγος γιατι να μην εχουμε την ευτυχια;;
Πιο περα το μικρο κοριτσακι τους που τους παρακολουθει. τους φωναζει.
-Δε θα ηταν καλυτερα να καλουσαμε την αγαπη;;το σπιτι μας θα ηταν παντα γεματο με αγαπη.
-Ας ακουσουμε λοιπον την κορη μας ειπε ο συζυγος.βγες εξω γυναικα και πες στην αγαπη να περασει στο σπιτικο μας.
Η γυναικα γρηγορα βγαινει εξω και ρωτα.
-Ποιος απο εσας ειναι η αγαπη;ας ερθει μονο αυτος να δειπνησει μαζι μας.,.
Η αγαπη τοτε ξεκινα να προχωρα προς το σπιτι και οι αλλοι δυο την ακολουθουν.
-Ε!!!φωναζει η γυναικα.Εγω καλεσα μονο την αγαπη.Γιατι ερχεστε κι εσεις μαζι;
Και απαντουν και οι τρεις με μια φωνη.
-Αν ειχες καλεσει τον πλουτο η την ευτυχια,οι αλλοι δυο θα εμεναν εξω.
Τωρα ομως που καλεσες την αγαπη,πρεπει να ξερεις οπου παει η αγαπη κι εμεις παμε μαζι της.
Δεν εχει σημασια που παει.
Οπου υπαρχει αγαπη,θα υπαρχει επισης μαζι πλουτος* και ευτυχια!

Σχόλιο:

Τι να είναι άραγε ο "πλουτος";

Τα καλούδια για τα οποία γίνονται πόλεμοι μέσα και έξω μας; η μήπως ο,τι σε κάνει άνθρωπο αληθινό; Η ανθρωπιά, η συμπόνοια και τα άλλα που τα λένε αρετές;

Αγέρας του Γενάρη από την Ίμβρο!

Ιμβριώτικος αγέρας του Γενάρη πήρε να φυσάει στο "σπιτικό" μου. Πριν μια εβδομάδα μια φίλη ήταν εκεί και μου έφερε τα δώρα της πατρίδας. Μια γεύση να περάσω και σε σας αγαπητοί επισκέπτες, μια γεύση. Αφήνω για μένα τις θύμησες.

μοιράζομαι

"Κι εγώ που νόμιζα οτι η μεγαλύτερη αρετή, το μεγαλύτερο δώρο στον κόσμο είναι το να μοιράζεσαι"
"Γιατί δεν είναι;" είπε ο φίλοες μου ρουφώντας νωχελικά μια γουλιά καφέ
"Ξέρω κι εγώ!" είπα "Μπερδεύομαι"
"Μην παρασύρεσαι Ερημίτη" μου είπε.
"Κατάλαβες γιατι το λέω έτσι;" τον ΄ρωτησα
"Αφού βλέπω μπροστά την εφημερίδα. Σε βλέπω πως κοιτάς μέσα από αυτή. Σε παρακολουθώ πως είσαι στο κατόπι της έγνοιας"
"Μα είναι να μην αναστατώνομαι; Ακου πράγματα:

ΕΝΑΣ ΚΑΒΓΑΣ ανάμεσα σε δύο αδέλφια που άρχισε με αφορμή τη χρήση του κοινού υπολογιστή τους κατέληξε στον φόνο του μικρότερου, ηλικίας 19 ετών, από τον μεγαλύτερο αδελφό 22 ετών, στο διαμέρισμά τους στα Καμίνια.

Η τραγωδία εκτυλίχθηκε την περασμένη Τρίτη το μεσημέρι και ο 22χρονος μετά το φονικό αφού περιπλανήθηκε για ώρες σε διάφορες περιοχές του Πειραιά, προχθές το βράδυ παραδόθηκε στην Αστυνομία.

Σε έντονη ψυχική φόρτιση, με λόγια που πολλές φορές δεν είχαν νόημα, προσπάθησε να περιγράψει στους αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Πειραιά τη συμπλοκή που κατέληξε στον φόνο του μικρότερου αδελφού του, τον οποίο χτύπησε με μαχαίρι στο στήθος και τον λαιμό.

Τραγικές φιγούρες οι γονείς των δύο αδελφών που έφθασαν εσπευσμένα προχθές το μεσημέρι από τις Σπέτσες όπου διαμένουν, επειδή ανησύχησαν που δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους, τα οποία ήταν σπουδαστές και έμεναν μόνα τους στα Καμίνια.

Ιδιαίτερα μοναχικό και κλειστό χαρακτήρα περιγράφουν τον 22χρονο άνθρωποι του περιβάλλοντός του. Είχε συχνά ξεσπάσματα και σύμφωνα με γνωστούς του ήταν οξύθυμος. Τη μοιραία ημέρα, σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, τα δύο αδέλφια είχαν αρχίσει να διαπληκτίζονται για το Διαδίκτυο, επειδή ο ένας περνούσε πολλές ώρες της ημέρας στον υπολογιστή.

Δεν άργησαν να έρθουν στα χέρια και ακολούθησε συμπλοκή μεταξύ τους.

Σημάδια από την πάλη βρήκε ο ιατροδικαστής και στο σώμα του δράστη.

"Κι ύστερα μου λες..." είπα αναστενάζοντας
"Μα τι φταίει η αρετή του μοιράσματος" με ρώτησε ο φίλος μου ξανά.
"Φταίει!" είπα "Φταίει! Επειδή εκείνη την στιγμή του φονικού, απουσίαζε!!!"

κατα λάθος ελληνική...

Δεν πειράζει! Έτσι είναι τα όνειρα, κρατάνε λίγο, σου φανερώνουν πως έπρεπε να είναι τα πράγματα, πως είναι η ευτυχία και ύστερα σε αφήνουν με εκείνη την ιδιαίτερη γεύση στην ψυχή, που ώρες ώρες σε μελαγχολεί.

Διάβασα στο Βήμα την ακόλουθη είδηση, και χάρηκα...χάρηκα...φαντάστηκα πως ήταν αλήθεια...

Χαρίζει τη νήσο Ιμβρο στην Ελλάδα ο κεντρικός χάρτης του ευρωπαϊκού τουριστικού κόμβου visiteurope.com που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τουρισμού και έχει ως στόχο την προβολή και ανάπτυξη του τουρισμού στην Ευρώπη. Φυσικά δεν είναι ούτε αποτέλεσμα της δράσης κάποιου περίεργου δακτύλου ούτε περίπτωση διαδικτυακής προβοκάτσιας... Απλώς πρόκειται περί λάθους στον χρωματισμό του χάρτη. Λάθους που θα μπορούσε να έχει συμβεί και σε άλλες περιοχές, χαρίζοντας λ.χ. τη Λήμνο, τη Σάμο ή τη Ρόδο στην Τουρκία... Σημασία έχει ότι αυτό το λάθος δεν εντοπίστηκε νωρίς, στα προσχέδια του χάρτη, αλλά διατηρήθηκε και δημοσιοποιήθηκε λόγω του ελλιπούς ελέγχου όχι μόνο από τους υπευθύνους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Τουρισμού αλλά και από τους εντόπιους αρμοδίους του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού, ο οποίος είναι μέλος της και στον δικτυακό τόπο του οποίου παραπέμπει ο εσφαλμένος χάρτης.

Δεν είναι ύπέροχο;; Οχι, δεν είναι;;;

Σήμερα είμαι με την άλλη, την ξεχωριστή κατάσταση, όπου το όνειρο έχει τελειώσει, και ζεις (!) ξανά, αλλού και όχι στο σπιτικό σου...

η ζωή ένα φλυτζάνι καφέ

Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.

Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.

Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω από το νερό και τα έβαλε σε ένα μπολ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σε ένα μπολ. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.

Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: «Πες μου τι βλέπεις».

«Καρότα, αυγά και καφέ», της απάντησε η κόρη.

Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.

Μετά η μητέρα ζήτησε από την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά από τον καφέ.

Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: «Τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;»

Η μητέρα της τής εξήγησε ότι το καθένα από αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό. Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά. Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε. Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.

«Ποιο από αυτά είσαι εσύ;» ρώτησε την κόρη της.

'Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;' Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;'

Σκέψου το λίγο: Τι από αυτά είσαι εσύ;

Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;

Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες 'υγρό' πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά;

Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.

Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ; Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα για να σε κάνει ευτυχισμένο. Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα από όλα.

Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.

Σε όλους που θα λάβετε αυτό το μήνυμα, σας εύχομαι η ζωή σας να είναι σαν ένα μυρωδάτο φλιτζάνι καφέ.

ταξιδι μέχρι τον Βόσπορο

Σήμερα η καρδιά έχει ανάγκη από ταξίδι.
Είναι φορές που βαλαντώνει και θέλει να πετάξει.
Μέχρι τον Βόσπορο..

Παπαντί καπαντί

Όλο το Δωδεκαήμερο, που λέγεται και "Χ'στόσκουλα", δεν υπήρχε καθημερινή και σκόλη. Ήταν ένα συνεχές πανηγύρι. Το κρασί το έφερναν με το λαγήνι από το κατώγι στις "τάβλες" (=τραπεζώματα). Οι παρέες, μικρές και μεγάλες, συνέχιζαν τις επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι, μέρα και νύχτα. Τα όργανα έπαιζαν στις γειτονιές, στις αυλές, στα σπίτια, στα καφενεία, στους δρόμους. Παντού χοροί καιτραγούδια, παντού χαρά και κέφι ατελείωτο.
Θα μπορούσε εδώ να παρατηρήσει κανείς, πως στο χαρακτήρα και στην συμπεριφορά των Ιμβρίων υπάρχει κάποια αντινομία: από τη μιά βαθιά πίστη και προσήλωση στα θεία κι από τηνάλλη πηγαία διάθεση γιαγλέντι και ξεφάντωμα που καμιά φορά γινόταν παραλήρημα, ποτέ όμως χυδαίο και εγκληματικό.
Και όμως η σύζευξη των δυο φαινομενικά αντίθετων πόλων είναι απόλυτα φυσιολογική, όπως η ταύτιση σε πολλά σημεία εκδηλώσεων του αρχαίου κόσμου με το σύγχρονο, όπως η σχέση πατέρα και γιού, του Δία και του Διόνυσου.
Έτσι τέλειωναν οι γιορτές του Δωδεκαημέρου, αλλά τα πανηγύρια συνεχίζονταν όλο το Δεκέμβρη και το Γενάρη, που έχουν μια ολόκληρη αλυσίδα γιορταστικές μέρες κι έκλειναν με αποκορύφωμα τις γιορτές του Αι Τρυφου, του προστάτη των αγροτών, και της Υπαπαντής. "Παπαντή, καπαντί", έλεγαν, η Υπαπαντή τα έκλεισε κι άρχιζε με τον ερχομό της άνοιξης η δουλειά για τον καινούργιο χρόνο.

δύο άνθρωποι, δηλαδή έξι

Όταν συναντιώνται δύο άνθρωποι, είναι παρόντες έξι:

• Υπάρχει ο κάθε άνθρωπος όπως βλέπει τον εαυτό του

• Υπάρχει ο κάθε άνθρωπος όπως τον βλέπει ο άλλος

• και υπάρχει ο κάθε άνθρωπος όπως είναι πραγματικά.

παρεξήγηση

Τώρα που τέλειωσαν οι γιορτές και είναι απαραίτητος ο απολογισμός, ο "φιλανθρωπικος", σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι τελικά να δίνεις και οτι αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία.
Μου ήρθε στο νου η ιστορία της Λίζας.
Ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Λίζα. Αυτό έπασχε από μια σοβαρή και σπάνια αρρώστια. Η μοναδική της σωτηρία, έμοιαζε να είναι η μετάγγιση αίματος από τον πεντάχρονο αδελφό της, ο οποίος κατα ένα παράδοξο τρόπο είχε επιβιώσει από το ίδιο νόσημα. Το αγοράκι είχε αναπτύξει αντισώματα, τα οποία είχαν νικήσει την ασθένεια. Έτσι θα τα μετέφεραν και στο αίμα της μικρής.
Ο γιατρός εξήγησε την κατάσταση στον μικρό και εκείνος αμέσως ανταποκρίθηκε. Πήρε μια βαθιά αναπνοή και είπε:
- Εντάξει, θα δώσω αίμα για να σώσω την αδελφή μου.
Καθώς προχωρούσε η μετάγγιση, ήταν ξαπλωμένος δίπλα στην αδελφή του. Την κοίταζε συνεχώς και κάποια στιγμή χαμογέλασε πλατιά, όπως και όλοι όσοι ήταν στο δωμάτιο, επειδή το χρώμα στα μάγουλα της είχε αρχίσει να γίνεται κόκκινο.
Τότε το μικρό αγόρι γύρισε προς τη μεριά του γιατρού και τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή:
- Θα αρχίσω να πεθαίνω τώρα;
Βλέπετε είχε παρεξηγήσει τον γιατρό. Νόμιζε οτι θα έδινε όλο του το αίμα στην αδελφή του για να την σώσει!

Ανήμερα τα Φώτα

Ανήμερα τα Φώτα, μετά τη λειτουργία, ο Μεγάλος αγιασμός. Η τελετή του αγιασμού γινόταν στις βρύσες και μόνο στο Κάστρο που ήταν το λιμάνι του νησιού, έριχναν τον Σταυρό στην θάλασσα. Τα θαλασσολυκόπουλα έπεφταν στα παγωμένα νερά να τον πιάσουνε. Ο παπας πετούσε ο σταυρό στην θάλασσα λεύτερα και με όση δύναμη είχε και το "ψάρεμα" δεν ήταν δουλειά του καθενός γι' αυτό όσοι είχαν το κουράγιο να κάνουνε το παγωμένο βάφτισμα μοιράζονταν εξίσου με αυτόν που τον ανέβαζε καιτην τιμή και την περηφάνεια και τα χρήματα. Γιατί η παρέα μετα την τελετή έβαζε το Σταυρό σε έναν δίσκο και τον περιέφερε σε όλο το νησί και καθένας που τον χαιρετούσε έδινε ένα γερό μπαξίσι στα άφοβα παιδιά. Αυτά γίνονταν στο Κάστρο.
Στα άλλα χωριά η πομπή με τον κλήρο, τα εξαπτέριγα και την εικόνα της Βάφτισης μπροστά, ξεκινούσε από την εκκλησία για μια βρύση σκεπαστή. Πίσω ακολουθούσε όλος ο λαός. Ένας κόσμος χαρούμενος και γελαστός, ένας κόσμος ξέγνοιαστος και αισιόδοξος.
Σήμερα ήταν ανοιχτά τα ουράνια, όλοι είχαν ξαστερο το νου και τις πόρτες της καρδιάς ανοιχτές. Δεν είχανε τίποτα να κρύψουνε από το Θεό και ήθελαν να είναι ανοιχτός ο δρόμος, έτσι που όλες οι ευχές και οι λαχτάρες τους να φτάσουν λέφτερες και να προλάβουν ανοιχτές τις Πύλες του Ουρανού!
Για τους απλούς νησιώτες του ξωμάχους και τους θαλασσοδαρμένους δεν ήταν ένα τυπικό χρέος αυτό, δεν ήταν μια πορεία, μια τελετή, αλλά συμμετοχή σε μια μυσταγωγία. Τα Φώτα φωτίζονται τα νερά, λέν οι θαλασσινοί, αρχίζει η προσδοκία για καλές και γαλήνιες μέρες, που είναι απαραίτητες για την δουλειά στην θάλασσα. Μα και για τους στεριανούς τα Φώτα είναι μέρα με σημασία. Από το τι καιρό θα κάνει τη μέρα αυτή, θα εξαρτηθεί η καλοχρονιά η όχι. Αν θα έχει καλή σοδειά και αν η συγκομιδή τωνκαρπών θα είναι καθαρή, που θα πει πως η απόδοση τους δεν θα είναι μειωμένη.

Σήμερα είναι ο Φωτός π' αγιάζουνε τον κόσμο
καιοι παπάδες περπατούν με το σταυρό στο χέρι
και μπαίνουν μες τα σπίτια μας και λεντον Ιορδάνη,
βοήθεια να έχουμε τον μέγα Ιωάννη.
Φέρτε πανέρια κάστανα, πανέρα λεφτοκάρυα,
φέρτε και το γλυκό κρασί να πιουν τα παλικάρια.
Αν έχεις γρόσια δίνετα, φλουριά μην τα λυπάσαι,
να τάχεις στον Παράδεισο σεντόνια να κοιμάσαι.

Τα Φώτα

Τρίτη κατα σειρά μεγάλη γιορτή του Δωδεκαημέρου είναι "του Φουτώ", τα Φώτα.
Παραμονή, πάλι στο προσκήνιο οι Καλικάντζαροι. Την παραμονή των Χριστουγέννων, όπως είπαμε, οι νοικοκυρές σκορπούσαν τη στάχτη γύρω στο σπίτι, για να κάμουν φράχτη, όμως οι αφορισμένοι πάντα έβρισκαν τον τρόπο να τρυπώσουν. Κονάκιαζαν μέσα στην "μπατζιά" (=την καπνοδόχο) του τζακιού όλο το Δωδεκαήμερο και ευφραίνονταν με τιςμυρωδιές που έβγαιναν από το κρέας που φήνονταν στα κάρβουνα της "γωνιάς"(=τζακιού). Λιγούρηδες όπως είναι καμιά φορά έκαναν απόπειρα να πλησιάσουν την σκάρα και να δοκιμάσουν κι αυτοί, αλλά φοβούνταν τοναναμμένο δαυλό μη τους καψαλιάσει, μα δεν τα βάζαν κάτω. Ανεβοκατέβαιναν ανήσυχοι μέσα στην μπατζιά, να βρουν ευκαιρία να τσιμπήσουν κι όταν δεν τα κατάφερναν γίνονταν προκλητικοί και θρασείς.

Άλλοτε παρακαλούσαν κι έλεγαν:
Για πίτα, για λουκάνικο,
γι' απ' την πλευρή κομμάτα
κι από την σφίδα που άνοιξες
κι μας καμιά κανάτα.

Και άλλοτε απειλούσαν:
Δο' μι νήμα, δο μι ξύλα,
μη σε μπήξω στη λανάρα
και σε πάγω στο γιαλό
και σε φαν' τα μάυρα ψάρια
και το αρμυρό νερό.

Αλλά κάποτε πρέπει να φύγουν, να γυρίσουν στον δικό τους κόσμο. Την παραμονή των Φώτων το κονάκι τους, το τζάκι, θα πάρει φωτιά. Καλά καλά πριν ξημερώσει, απ' όλα τα τζάκια έβγαιναν πελώριες φλόγες κόκκινες και ύστερα μαύρος καπνός. Οι νοικοκυρές έβαζαν φωτιά, για να κάψουν την καπνιά που μαζεύτηκε όλο τοχρόνο, και οι Καλικάτζαροι "φωτιά στα¨μπατζάκια τους" που λένε. Μπροστά στον κίνδυνο, πηδουν από τις καπνοδόχες κι όπου φύγει φύγει. Μόνο, ώρα κακιά και τούτη για τους κυνηγημένους από την φωτιά! Άλλος οχτρός και τούτος πιο φοβερός από τον αναμμένο δαυό και τη φωτιά:Ο παπάς! Αυτή την ώρα βγαίνει ν' αγιάσει τα σπίτια. Πανικός στο ασκέρι των Καλικατζάρων.
Αλλά, σαν σου έρθει ένα καλό, περίμενε κι άλλο. Ύστερα από τη φωτιά και τον παπά, ο πετεινός! Η φωνή του την αυγή που προμυνά τον ερχομό του ήλιου, συνεγείρει όλα τα δαιμόνια και τα τελώνια και όλους τους εξωαποδώ της νύχτας, να γίνουν άφαντοι και να αφήσουν ήσυχους τους ανθρώπους.

Συνεχίζεται....

Απέναντι

"Μα ήμασταν ήδη στο 2010!"
"'Αντε πάλι τα ίδια! Άρχισες Ερημίτη τα αστεία σου!" μου λέει ο φίλος
"Αστεία; Ποιος έχει όρεξη για αστεία;" του λέω παίρνοντας το πιο σοβαρό ύφος του κόσμου.
"Δηλαδή τι εννοείς είμασταν;" ρωτά με περισσότερο ενδιαφέρον "δεν περάσαμε από το 2009 στο 2010;"
"Ακου!" του λέω "Κάποτε ένας διαβάτης βρέθηκε μπροστά σε ένα ποτάμι και ήθελε να περάσει απέναντι. Ψάχνει λοιπόν να βρει μια γέφυρα. Πηγαίνει πάνω κάτω στην όχθη, αλλά πουθενά η γέφυρα. Απελπισμένος, επειδή θα αργούσε στην δουλειά του, σκέφτηκε να κολυμπήσει, αλλά το μετάνοιωσε επειδή τα νερά ήταν ορμητικά. Τηνώρα που αναλογιζόταν τι να κάνει, βλέπει κάποιον στην άλλη όχθη. -Ε!, του φωνάζει, μήπως ξέρεις πως μπορώ να περάσω απέναντι; και ο άλλος, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου του απαντά: - Μα, είσαι ήδη απέναντι! "
"Τι είπες τώρα Ερημίτη;"
"Καλή χρονιά!" του απαντώ και τον αφήνω να σκεφτεί που ήταν και που είναι!

το αμίλητο νερό

Την αυγή, πριν καλά καλά ξημερώσει, άδειαζαν τις λαγήνες - δεν έπιναν το νερό της προηγούμενης... χρονιάς - και πήγαιναν στην βρύση οι κοπέλες να πάρουν το αμίλητο νερό. Πριν γεμίσουν, έριχναν μια πέτρα στη γούρνα. ΄Ηταν το ποδαρικό. Το ποδαρικό ήταν μια συμβολική πράξη, που εξέφραζε μια ευχή, κι αυτό για τη βρύση σήμαινε να τρέχει πάντα, να μην στερέψει ποτέ. Γύριζαν οι γυναίκες με γεμάτο λαγήνι, δίχως να μιλήσουν σε άνθρωπο, αν τύχαινε να συναντήσουν στον δρόμο τους. Αν στον δρόμο ήταν και κανένα συγγενικό η φιλικό σπίτι, έριχναν λίγο από το αμίλητο νερό στο κατώφλι τους, άνοιγαν την πόρτα τους, πετούσαν μέσα μια πέτρα και έφευγαν αμίλητες όπως ήρθαν. Τους έκαναν δηλαδή το ποδαρικό, ναναι η ζωή σαν το νερό της πηγής και η γεροσύνη τους σαν την πέτρα. Στο σπίτι τους έκαναν το ίδιο και τέτε μοναχά μιλούσαν:

Κ α λ ή χ ρ ο ν ι ά!

Ποδαρικό στο σπίτι του έκανε και ο νοικοκύρης, μόνο που αυτός έφερνε μια πέτρα από τον ποταμό σκεπασμένη με βρύα, ναναι αφθονα τα αγαθά στο σπίτι του σαν την βρυασμένη πέτρα. Και ηοικοδέσποινα ξεκρέμαζε από το "διατόνι" ( ένα ξύλινο δοκάρι) ένα ρόδι, το χτυπούσε με δύναμη στο πάτωμα. Το ρόδι έσκαζε και το σπίτι γέμιζε...ρουμπίνια, κι εύχονταν έτσι ναναι γεμάτο το σπίτι όλο το χρόνο.