Θεέ μου θέλω να με κάνεις τηλεόραση.

"ΘΕΕ ΜΟΥ, ΑΠΟΨΕ ΣΟΥ ΖΗΤΑΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.

ΝΑ ΕΧΩ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΧΩΡΟ .

ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ.

ΝΑ ΜΕ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΩ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ Η ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΟΤΑΝ ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.

ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΘΑΧΩ ΤΗ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ.

ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΜΕΝΗ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΝΟΕΙ...

ΘΕΛΩ Τ'ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΩΡΕΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ, ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ,

ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΜΕΝΑ.

ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΚΑΝΕ ΜΕ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΟΛΟΥΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ.

ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΕ ΖΗΤΏ ΠΟΛΛΑ..ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑ ΜΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!!".

Την δασκάλα που την διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη είδε και...

-Τι συμβαίνει; τη ρώτησε.

-Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου, του απάντησε.

-Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί, απάντησε με λυπη ο σύζυγος!

Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε:
-Αυτή η έκθεση είναι του γυιού μας!.."

Έκθεση από μαθητή Δευτέρας δημοτικού με θέμα: " ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ".

 

Πηγή: ambelosalithini.gr

H Μαρία

« Πάλι άρρωστη;» έκανε να παράπονο και λίγο από θυμό η μάνα. «Πάλι;» «Ακόμα δεν συνήλθες από το προηγούμενο κρύωμα και τώρα ξανά. Πρόσεξε παιδί μου μη σου μείνει τίποτα στα πνευμόνια και ύστερα θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε! Σου έχω πει χιλιάδες φορές, όταν βρέχει, να έχεις μια ομπρέλα, τώρα το χειμώνα όλοι έχουμε στην τσάντα μας μια ομπρέλα, δεν είναι τόσο δύσκολο!»
Η άρρωστη είναι η Μαρία. Πρωτοετής φοιτήτρια της Νομικής. Μάλιστα είχε περάσει και με πολύ καλή σειρά. Η μάνα και ο πατέρας θα θυμούνται για μια ζωή τη στιγμή που η Μαρία τους ανακοίνωσε την επιτυχία της. Οι γονείς κοιτάχτηκαν στα μάτια με δάκρυα στα μάτια και έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά τους άλλου. Οι κόποι μας Ανδρέα μου έπιασαν τόπο, είχε πει η μάνα σκουπίζοντας τα δάκρυα της. Ο πατέρας τρία μέτρα πιο ψηλός είχε τρέξει στην πλατεία για να κεράσει όλους τους φίλους του γι αυτή την μοναδική επιτυχία της κόρης του. Η Μαρία εκείνη τη μέρα είχε νιώσει βαθιά μέσα της τι σημαίνει μοναξιά. Μα δε μίλησε. Αγαπούσε τους γονείς της τόσο πολύ. Δεν ήταν καμιά αχάριστη. Μέσα σε τούτη την ανεπανάληπτη οικονομική κρίση να έχει την συμπαράσταση τους δεν ήταν μικρό πράγμα. Είχαν αναγκαστεί να ξεπουλήσουν όσο όσο εκείνο το μικρό κτηματάκι του παππού για να βγάλει εκείνη πέρα τα φροντιστήρια της Γ Λυκείου. Και τώρα θα τολμούσε να ζητήσει την προσοχή τους; Ε όχι! Ήταν η δική τους  χαρά, εκείνοι την αγόρασαν και τώρα καιρός ήταν να την γιορτάσουν.
Ο πατέρας της Μαρίας ένας καλός άνθρωπος γιος δασκάλου. Ο πατέρας του ήταν ο περίφημος Αντώνογλου, Γιάννης Αντώνογλου. Ο πρώτος δάσκαλος που αγωνίστηκε για να έχει όλη η δική τους περιοχή  και δημοτικό αλλά και γυμνάσιο. Μάλιστα σε μια εποχή που δύσκολη και επικίνδυνη. Ωστόσο τα κατάφερε και μάλιστα από τα δικά του χέρια βγήκαν λαμπροί επιστήμονες και άξιοι πολιτικοί. Ο πατέρας της Μαρίας, ο κυρ Θόδωρος, δε χάνει ευκαιρία να ξετυλίξει χιλιάδες ιστορίες για τον πατέρα του κάθε φορά που η περίσταση το απαιτεί. Δηλαδή κάθε φορά που θέλει να μιλήσει για τον εαυτό του.
Εμένα που με βλέπετε είμαι γιος του Γιάννη Αντώνογλου με τα όνομα! Έτσι ξεκινούσε για να ορθώσει λιγάκι το ανάστημα του. Το ότι πατούσε πάνω στους ώμους του πατέρα του το θεωρούσε φυσιολογικό. «Πατέρας μου είναι, απ αυτόν πήρα κι εγώ!» καμάρωνε και τύλιγε όσο πιο καλά μπορούσε τη φέτα για να τη ζυγίσει. Το μπακάλικο του ήταν η κρυψώνα του. Δεν έβγαινε συχνά από κεί, επειδή πίσω ακριβώς από το ταμείο ήταν η μεγάλη φωτογραφία του πατέρα του. Εδώ ήταν η σκιά του. Τριγυρνούσε μέσα στο μαγαζί. Σα να ήταν εκείνος. Δεν ήταν ο κυρ Θόδωρος μα ο γιος του Γιάννη Αντώνογλου.
Όσο για τη μάνα εκείνη ήταν η γυναίκα του κυρ Θόδωρου, του γιου του Γιάννη Αντώνογλου. Που και που ανέπνεε λίγο από τον αέρα της δόξας του πεθερού της, κι ας μην τον είχε γνωρίσει ποτέ.
«Δεν πειράζει» της έλεγε ο άνδρας της, γνωρίζεις εμένα και είναι ακριβώς το ίδιο.
Την αντίρρηση της βέβαια δεν τολμούσε να την εκφράσει. Ποια ήταν αυτή που θα τολμούσε να πει κουβέντα; Ο δικός της πατέρας ήταν ένας ασήμαντος υπάλληλος στο δημαρχείο. Δεν είχε κάνει ποτέ κάτι σημαντικό για να είναι εκείνη περήφανη και να έχει να καμαρώνει. Γραφείο σπίτι, σπίτι γραφείο.  Είχε ακούσει για τον δάσκαλο τον Αντώνογλου, και θεώρησε καλό να παντρέψει τη κόρη του με το γιο του δάσκαλου. Για να έχει κι εκείνος λίγο από τη δόξα… Η κυρία Σταυρούλα αγωνίζεται από τότε να έχει τα πάντα τέλεια στο σπίτι και στη ζωή της, για να μη της βρίσκει κανείς, ούτε το παραμικρό ψεγάδι για να της κοπανίσει καμιάν ώρα « τι σου βρήκε…». Το σπίτι και το φαγητό στην εντέλεια. Σκέτη εκκλησία. Να ντρέπεσαι να πατήσεις. Από μαγειρική; Άλλη δεν υπάρχει που να μαγειρεύει τοσο νόστιμα, τόσο περιποιημένα. Όλοι έχουν να λένε για της κυρίας Σταυρούλας τα ντολμαδάκια κι εκείνο το κοκκινιστό, άλλο πράγμα…
Η επιτυχία της Μαρίας ήταν η μεγάλη τους ευκαιρία για να ανέβουν ακόμα ένα σκαλοπάτι στην κοινωνία τους. Για να δουν τι μπορούν να κάνουν δυο καλοί γονείς, δίχως τις πλάτες των παππούδων. Μη νομίζετε όλα τα ήξεραν , όσα λέγονταν πίσω από τις πλάτες τους. Τώρα όμως ήταν αλλιώς. Η κόρη τους πέρασε στο πανεπιστήμιο. Άντε να δούμε τώρα ποιος θα μιλούσε;
Ο κυρ Θόδωρος πάντως βαθιά μέσα του δεν θα ήθελε είναι γιος του περίφημου δάσκαλου Αντώνογλου. Τον έχει κουράσει αυτός ο ρόλος τόσα χρόνια. Αλλά και πάλι… θα έβρισκε άλλη κρυψώνα… το κυριότερο έτοιμη κρυψώνα… μη χρειαστεί πολλή δουλειά… σαν το μπακάλικο του, βάζεις, ζυγίζεις, τυλίγεις, χαιρετάς…  τι θα μπορούσε να ήταν αν δεν ήταν αυτός που ήταν… και ποιος ήταν δηλαδή…
Η Μαρία η κόρη του γιου του δάσκαλου και εγγονή κάποιου άγνωστου πλην τίμιου δημόσιου υπαλλήλου ήταν το εισιτήριο για τα μεγάλα σαλόνια πια της πόλης. Θα την περιέφεραν ως την απόδειξη για το κατόρθωμα τους. Ευτυχώς που υπάρχει κι εκείνη.
Η Μαρία το είχε όνειρο μια μέρα να φύγει από αυτή τη πόλη που ένιωθε πως την έπνιγε. Μα δεν το ομολογούσε σε κανέναν. Μέσα σ αυτό το όνειρο περνούσε ώρες ατέλειωτες.  Ο νους της ταξίδευε, όλο ταξίδευε μακριά, σε μια πόλη που δεν την έχει ο χάρτης, που δεν έχει πανεπιστήμιο, που δεν έχει γονείς.. Το καλό κορίτσι, η καλή μαθήτρια, η υπάκουη και καλή κόρη ένιωθε πως ήθελε να ταξιδέψει. Ν ανοίξει τα φτερά της και με το φτερούγισμα της να γκρεμίσει όλα τα θέατρα του κόσμου, να μην υπάρχει κάτι που να της θυμίζει πόσο επίπονο είναι να υποκρίνεσαι με το ζόρι ένα ρόλο που μόνο πόνο φέρνει.
Κάθε φορά που έρχονταν η μάνα κα γλυκά την ρωτούσε αν χρειαζόταν κάτι η Μαρία έτρεχε γρήγορα μέσα στην κρυψώνα της, μη την βρει απροετοίμαστη η μάνα και ακούσει όσα με επιμέλεια η καλή κόρη έκρυβε. Στη στιγμή η κόρη άλλαζε ρόλο, και έπαιζε τόσο  όμορφα, τόσο πειστικά που και η ίδια απορούσε με τον εαυτό της, και στεναχωριόταν και έκλαιγε, σαν το μικρό παιδί που χάθηκε και γύρευε τους γονείς της. Μα εκείνη έψαχνε τον εαυτό της κι αυτό την άγχωνε πολύ και κυρίως την θύμωνε. Που δεν θυμόταν μερικές φορές ποια ήταν, που αγαπούσε κάτι από κείνην και της διέφευγε…
Εδώ γύρω στα χωριά στις Απόκριες γίνεται σωστό πανηγύρι. Κατάλαβε γιατί… Λες να είναι κάποια αρχαία επιδημία που μολύνει γενιές και γενιές … κι έτσι έμεινε έθιμο σαν από κείνα που το έχουν για να ξορκίσουν το κακό, τους καλικάντζαρους..  Πολύ φοριέται η μάσκα στα μέρη μας, λέει μόνη της και γελάει μερικές φορές. Οι παρέες της μια από τα ίδια. Αν ερχόταν κάποια επιτροπή από το Εθνικό Θέατρο για να κάνει ακροάσεις, πως τα λένε αυτά, για να δει ποιος έχει ταλέντο στην ηθοποιία το σίγουρο είναι ότι δεν θα έφευγε με άδεια χέρια. Θα έβρισκε πολλούς ταλαντούχους, μικρούς και μεγάλους και τούτη η επιλογή θα ήταν ίσως σωτηρία για πολλούς.
Οι συμμαθητές της Μαρίας ένα πολύχρωμο παζλ από σχέσεις που πιο πολύ έμοιαζαν με μάσκες. Μικρές μεγάλες, χρωματιστές, ασπρόμαυρες, έτοιμες για κάθε χρήση.  Στο σχολείο σπάνια έβρισκες μαθητή που να εννοούσε αυτό που έλεγε και να ήταν αλήθεια
«Διάβασες για το διαγώνισμα;»
«Τι να διαβάσω ρε, πας καλά; Βιβλίο δεν άνοιξα, βαριόμουν»

Το παράξενο βέβαια είναι ότι όσοι από τους συμμαθητές βεβαίωναν πως δεν άνοιξαν βιβλίο, στα διαγωνίσματα έπαιρναν πάντα 20. Καθόλου παράδοξο όμως, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο χώρος του σχολείου είναι γεμάτος θαύματα….
Προτού γίνουν τόσο ικανοί παίκτες στο κρυφτό οι συμμαθητές της, η ίδια, πέρασαν από την βασική εκπαίδευση. Από τα σπίτια μέσα μέχρι τις αλάνες, μέχρι τους δρόμους, κάθε μικρός πρέπει να παίξει κρυφτό. Είναι μέρος της ανάπτυξης.
Οι μάνα κρύβει το πρόσωπο με την παλάμη της και ύστερα το παίρνει, το μωρό γελά, ευχαριστημένο που από τόσο μικρό μαθαίνει πως στην ζωή του αυτή την διαδικασία θα την τελειοποιήσει και θα την περάσει στις επόμενες γενιές.
Οι γονείς της Μαρίας καμαρώνουν για την κόρη τους, για τον εαυτό τους, για κείνα που ήθελαν να κάνουν οι ίδιοι και δεν τόλμησαν. Η Μαρία ζει στο μυαλό της μια φανταστική ζωή. Κάπου αλλού, με άλλους, σε άλλους. Οι συμμαθητές της αφήνουν να φανεί μόνο όσα έχουν εκπαιδευτεί να δείχνουν.
Για την Μαρία ήρθε ο καιρός να πάει στη σχολή της. Πέρασε στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα. Για τούτη την μετακίνηση της, στο σπίτι, έχουν να γίνουν πολλά. Ποιος απ όλους θα τολμήσει  να μιλήσει από τα καμαρίνια, πριν το μακιγιάζ, πριν την παράσταση;

Οταν η ποίηση συναντά το σύνδρομο Down

Όταν ποίηση είναι η σπίθα που φλογίζει τη ψυχή ανεξαιρέτως τότε γεννιούνται ποιήματα σαν κι αυτά:

 

Ο Φώτης έχει νοητική υστέρηση και υποφέρει από επιληπτικές κρίσεις... Ο δείκτης νοημοσύνης του είναι μόλις 45...μα διαβάστε τι θεσπέσιο ποίημα έγραψε:

Ζεματιστό μυαλό που καίει
προχωράει στην καρδιά
και τη ζεματάει και 'κείνη,
και τα δυο είναι ζεστά.

Και νιώθω αναστεναγμό και γεμίζω χαρά
και γίνομαι ευτυχισμένος και μπορώ να κάνω τα πάντα.
Και κολλάω σαν άγαλμα, κοιτάζω τα πάντα.

Θέλω την ηρεμία μου, να μη μ' ενοχλήσει κανείς.
Τα νεύρα μου μ' αναστατώνουν
και το μυαλό ζεματάει πιο πολύ ακόμα!
Η καρδιά μου παραμένει κανονική...

Όταν παραμένω σαν άγαλμα,
είναι σα να μου συμβαίνει κάτι σκεπτικό
σε οποιοδήποτε πράγμα της φαντασίας που έχω
στα πράγματα αυτά.

Ο Στέλιος έχει μέτρια νοητική υστέρηση και παρουσιάζει κρίσεις επιληψίας. Έχει κύρτωση, έντονο στραβισμό και δυσλειτουργία στα όργανα άρθρωσης... Μα δεστε πόσο καλά τα πάει σε κάτι άλλο

Χριστίνα

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σε αγαπώ πολύ.

Άνοιξε την πόρτα σου να μπω
για να σου δώσω ένα μεγάλο φιλί.

Όταν φεύγεις μακριά μου,κλαίω και πονώ.
Άνοιξε την πόρτα σου να μπω, χωρίς εσένα δεν μπορώ.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, γιατί δεν μου λες τί νιώθεις??
Αγαπημένη μου Χριστίνα, γιατί δεν μου λες πως μ' αγαπάς??

Αγαπημένη μου Χριστίνα, δεν θέλω να φύγω από δίπλα σου.
Αγαπημένη μου Χριστίνα, πες μου τί νιώθεις για μένα.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σ' αγαπώ για πάντα.
Για πάντα, δεν θα φύγω από δίπλα σου ποτέ.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σ' αγαπώ πιο πολύ
γιατί είσαι ό,τι μου 'χεις απομείνει στη ζωή.

(Υ.Γ.Το ποίημα του είναι αφιερωμένο στην αδερφή του Χριστίνα με την οποία μένει καθώς οι γονείς τους έχουν πεθάνει)

Ο Μάρκος έχει σύνδρομο Down και τραυλισμό!!! Αυτό δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει συγκρότημα μαζί με άλλα 3 παιδιά με ειδικές ικανότητες (με την βοήθεια της κ.Ντόρας Ψαλτοπούλου καθηγήτριας μουσικοθεραπείας) με όνομα "Ανταλλαγές"... το ακόλουθο ποίημα έχει τον ίδιο τίτλο:

Ανταλλαγές

Σου δίνω και μου δίνεις
αγάπη κι ελπίδες.
Μια λάμψη έχουν τα μάτια
και σε μάτια αντανακλούν
αγάπη κι ελπίδες.
Η λάμψη φωτίζει τη θάλασσα.
Δίνω μια και σπάω το γυαλί
και αγγίζω την καρδιά που χάλασα.
Κι όταν σπάσει το γυαλί,
ανακυκλώνεται η ζωή
και αυτό σημαίνει αγάπη.
Σου δίνω και μου δίνεις
αγάπη κι ελπίδες...

Ποίηση η ζωή όταν πολύχρωμα συναισθήματα γεμίζουν τον ουρανό της ψυχής μας. Όταν σπέρνουμε ευαισθησία θερίζουμε ανθρωπιά.

Η ταμίας

 

 Πριν απο μέρες σε Super Market της Ἁγίας Παρασκευῆς, στο ταμεῖο περίμενε να πληρώσει ένας γηραιός ρακένδυτος κύριος. Είχε ψωνίσει  3-4 κονσέρβες κι ένα γκαζάκι. Η νεαρή ταμίας τον κοιτάει και του λέει:

"Φύγετε κύριε, η ἑταιρεία μάς δικαιολογεί κάποια δωρεάν καλάθια". 

Της δίνει 1000 εὐχές και φεύγει.

Μόλις ἐκείνος ἀπομακρύνεται, η ταμίας ανοίγει την ... τσάντα της και βάζει τα χρήματα στο ταμειο από το πορτοφόλι της.

Πεταγόμαστε δυο τρεις , που έχουμε μείνει άφωνοι και της λέμε να τα πληρώσουμε εμείς.

Μας κοιτάζει αυστηρά:

"Εγώ το ἀποφάσισα, εγω θα τα πληρωσω. Ελατε, παρακαλώ, μην δημιουργειτε ουρά". 

Ένα κοριτσάκι τόσο δα... 

Πόσο μισθό να παίρνει ; 

 

Πηγή: Η καλοσύνη των ανθρώπων.

Καθαρή Δευτέρα στην Ίμβρο

 

Την Καθαρή Δευτέρα, πρώτη μέρα της Μεγάλης Σαρακοστής, όσα σκεύη και δοχεία χρησιμοποίησαν της Αποκριές τα έπλυναν με αλισίβα, που την έκαναν με στάχτη για να είναι ο καθαρισμός τέλειος, ούτε μυρωδιά πασχαλιάτικου φαγητού.

Κάθε Σαρακοστή, δεν ήταν απλά μια χρονική περίοδος που προηγούνταν ενός σημαντικού θρησκευτικού γεγονότος, αλλά ήταν ένας κύκλος ημερών, μέσα στον οποίο η ζωή κυλούσε μ' ένα άλλο ρυθμό, διαφορετικό από τον άλλο χρόνο με κυρίαρχο στοιχείο τη νηστεία. Σαρακοστή και νηστεία ήταν ταυτόσημα και η νηστεία ήταν ουσία ζωής και όχι τύπος.

Στα χρόνια της γιαγιάς μου, η νηστεία που έκαναν σήμερα μου φαίνεται απίστευτη.

Πολλοί δεν έτρωγαν κρέας και ψάρι όλη τη Σαρακοστή, και κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, όχι μόνο καμιά ζωοτροφή αναίμακτη, γάλα, τυρί, βούτυρο, αβγά και άλλα, αλλά ούτε λάδι έτρωγαν.

Πολλές γριές, τις τρεις πρώτες μέρες της Σαρακοστής, Καθαρή Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, δεν έβαζαν στο στόμα τους ούτε ψωμί. Κρατούσαν το λεγόμενο "τρίμερο". το πρώτο γεύμα που έτρωγαν μετά το "τρίμερο" ήταν το "μάτσι". Ένα σοφό παρασκεύασμα για το άδειο στομάχι και τον εξαντλημένο από την πείνα οργανισμό. Με ζύμη από σταρένιο αλεύρι άνοιγαν πλατιά και λεπτά φύλλα, που τα λέγανε "φλουμάρια" και τα άπλωναν για να στραγγίσουν. Τα έκοβαν ύστερα σε ψιλά ψιλά κομματάκια με το χέρι και τα έβραζαν με νερό και μέλι, έκαναν δηλαδή ένα είδος μελόσουπας. Ζύμωναν επίσης μικρά σταρένια ψωμάκια, τις "γοργόπιτες", τα έκοβαν τέταρτα, τα άλειφαν με μέλι και τα μοίραζαν στην γειτονιά.

Αυτά και άλλα πολλά έδιναν στον χαρακτήρα της ζωής ένα άλλο χρώμα, που σε πήγαινε προς το Πάσχα διαφορετικά από ο,τι σε πηγαίνει η ζωή σε μέρη αλλότρια...

Παράπονο

 

Η παρακάτω πολυταξιδεμένη ιστορία έφτασε ως εδώ:

 

Περπατούσα λέει στην ακρογυαλιά παρέα με το Θεό.

Πολλές στιγμές από τη ζωή μου προβάλλονταν σαν ταινία πάνω στον ουρανό.

Σε κάθε σκηνή παρατήρησα ίχνη πάνω στην άμμο.

Μερικές φορές ήταν δύο ζευγάρια ίχνη, άλλες φορές μόνο ένα.

Αυτό με ενόχλησε γιατί είδα οτι στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου, ήταν μόνο ένα ζευγάρι από ίχνη.

Τότε θυμωμένα γύρισα στο Θεό και του είπα:

"Μου υπσχέθηκες πως αν σε ακολουθούσα, θα ήσουν μαζί μου πάντα.

Στις καλές και κακές στιγμές μου.

Γιατί όμως όποτε σε χρειαζόμουν πολύ, όταν υπέφερα από αγωνία, μοναξιά, φόβο δεν ήσουν κοντά μου;"

Εκείνος απάντησε:

"Τις στιγμές που περνούσες δύσκολα  και έβλεπες ένα ζευγάρι ίχνη στην άμμο ήταν τότε που σε κουβαλούσα στην αγκαλιά μου, παιδί μου!"

"χειμώνας"

 

"...ξέρεις…ο χρόνος έχει τον τρόπο του να κινείται γρήγορα δίχως να το καταλαβαίνεις ότι περνάνε τα χρόνια. Σα χθες ήταν που ήμουν νέος, νιόπαντρος και ξεκινούσα την ζωή μου με την σύντροφο μου. Παρόλα αυτά φαίνεται σα να ήταν πριν από αιώνες, και αναρρωτιέμαι που πήγαν όλα αυητά τα χρόνια. Ξέρω πως τα έζησα όλα. Εχω κάποιες εικόνες πως ήταν τότε τα πράγματα..οι ελπίδες και τα όνειρά μου……

...αλλά ναμαστε εδώ τώρα… ο χειμώνας της ζωής μου και με πιάνει απροετοίμαστο..Πως έφτασα εδώ τόσο γρήγορα; Που πήγαν τα περασμένα χρόνια, που πήγε η νιότη μου; Θυμάμαι πως κοιτούσα τους μεγαλύτερους και έλεγα πως είναι τόσο πολύ μακρυα από μένα και πως ο χειμώνας ήταν τόσο μακρια που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ πως θα είναι. 

…αλλά νατος…οι φίλοι μου κοντεύουν να πάρουν σύνταξη… έχουν ήδη γκρίζα μαλιά, κινούνται πιο αργα και τώρα τους κοιτάω και βλέπω έναν μεγάλο άνθρωπο. Κάποιοι είναι σε καλύτερη κατάσταση και κάποιοι άλλοι σε χειρότερη κατάσταση από μένα…αλλά η μεγάλη αλλαγή φαίνεται. Σαν κι εμένα η ηλικία αρχίζει να φαίνεται και δεν είμαστε πια εκείνοι οι νέοι και ζωηροί…αλλά είμασε σαν κι εκείνους τους μεγάλους που βλέπαμε και σκεφτόμασταν πως δεν θα γίνουμε ποτέ…

Και νάμαι τώρα σ αυτή την καινούργια περίοδο της ζωής μου απροετοίμαστος για όλους τους πόνους, για την απώλεια της δύναμης και της ικανότητας να πάω και να κάνω όσα εύχομαι να είχα κάνει αλλά ποτέ δεν έκανα. Αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι παρόλο που ήρθε ο χειμώνας, και δεν είμαι σίγουρος πόσο θα κρατήσει..ξέρω ότι όταν τελειώσει θα τελειώσει πάνω στη γή…θα τελειώσει. Θα ξεκινήσει μετά μια καινούργια περιπέτεια. 

Ναι έχω μετανοιώσει για διάφορα πράγματα. Υπάρχουν πράγματα που λέω πως μακάρι να μην τα είχα κάνει και πράγματα που θα έπρεπε να είχα κάνει αλλά και αρκετά που λέω πως είμαι ευτυχής που έχω κάνει. Όλα είναι μέσα στη ζωή. 

Το λοιπόν, αν δεν είσαι ακόμα στον δικό σου χειμώνα, θέλω να σου θυμίσω ότι θα φτάσεις εδώ πιο γρήγορα από όσο νομίζεις. Ο,τι θέλεις να πετύχεις στη ζωή σου, σε παρακαλώ να το κάνεις γρήγορα. Μην το αναβάλλεις. Η ζωή περνάει τόσο γρήγορα! Κάνει ο,τι μπορείς σήμερα, επειδή κανένας δεν μπορεί να σου υποσχεθεί ότι θα δεις όλες τις εποχές της ζωής σου, γι αυτό ζήσε το σήμερα και πες όλα εκείνα που θέλεις στους αγαπημένους σου, εκείνα που θέλεις να θυμούνται και να ελπίζεις ότι θα σε εκτιμήσουν και θα σε αγαπήσουν για όλα όσα έκανες γι αυτούς όλα αυτά τα χρόνια!

Η ζωή σου προσφέρεται ως δώρο. Ο τρόπος που την περνάς είναι ένα δώρο γι αυτούς που ακολουθούν μετά από σένα! Κάν’την να είναι φανταστική.. 

Να θυμάσαι ότι η υγεία είναι ο αληθινός πλούτος κι όχι τα κομμάτια του χρυσού και του χαρτιού που έχεις η δεν έχεις στο πορτοφόλι σου

Καλά θα κάνεις λοιπόν επειδή η ζωή είναι τόσο μικρή να είσαι σαν ένα φύλο στο ποτάμι, να αφεθείς, να απολαύσεις τις αναμνήσεις σου και να ονειρευτείς. Παρατα τον κατάλογο με τα χιλιάδες πράγματα που έχεις να κάνεις και κάνε δυο τρια βήματα από τον αγαπημένο σου χορό. Κλείσε την τηλεόραση, μην ακούς άλλο ειδήσεις, και κοίτα να βρεις κάποιον που θα είναι πρόθυμος να μοιραστεί τα συναισθήματα σου.

Σήμερα είσαι πιο γέρος από ποτέ κι όμως είσαι πιο νέος απ όσο μπορείς να γίνεις. Οσο κρατά η μέρα να την χαρείς, να την αξιοποιήσεις!

Αδραξε τη μέρα όμως μην παραλείψεις και την νύχτα!..."

Ο κόσμος

Οταν πήγαινα στο σχολείο, ως μαθητής, δεν έμαθα τίποτα σπουδαίο που να θυμάμαι ακόμη και τώρα, εκτός από το παρακάτω κρυμμένο μήνυμα: Κάθε σημαντικό πρόβλημα στη ζωή, έχει ήδη λυθεί. Επειδή είμαι παιδί, δεν γνωρίζω ακόμα τις απαντήσεις. Οι απαντήσεις είναι μέσα στο μυαλό του δασκάλου, η στο βιβλίο, η στο τετράδιο. Ο σκοπός της εκπαίδευσης είναι να μεταφέρει τις απαντήσεις, από τον δάσκαλο, στον μαθητή, εμένα".
Αργότερα πολύ κατάλαβα οτι αυτό το κρυφό μήνυμα από το σχολείο μου, ήταν λάθος.

Ο κόσμος δεν είναι ένας άλυτος γρίφος, που περιμένει από μια περιστασιακή ευφυία να ξεκλειδώσει τα μυστικά του. Ο κόσμος μάλλον είναι ενας άδειος χώρος που περιμένει να γεμίσει. Αυτή ακριβώς η διαπίστωση άλλαξε όλη την ζωή μου. Δεν χρειάζεται πια να περιμένω και να παρακολουθώ πότε θα λυθούν οι γρίφοι, αντίθετα,  μπορώ να βουτήξω  μέσα σε αυτόν τον χώρο. Να γίνω εγώ ο εξερευνητής, ο εφευρέτης, ο οικοδεσπότης και ο επισκέπτης του. Ενας χώρος συναρπαστικός, επειδή είναι μοναδικό δικός μου ώστε να τον μοιράζομαι μ όσους τον βλέπουν όπως εγώ.

Κάθε μέρα κι ένα θαύμα που περιμένει εμένα να το ανακαλύψω η καλύτερα, να το δημιουργήσω!