Μάρτης

Ο Μάρτιος είναι ο τρίτος μήνας του πολιτικού έτους. Ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του ρωμαϊκού θεού του πολέμου Mars (δηλαδή του Άρη). Η παλαιότερη ρωμαϊκή ονομασία του Μάρτη ήταν Primus, δηλαδή Πρώτος μήνας του δεκάμηνου ρωμαϊκού έτους. Γι'αυτό η 1η Μαρτίου ονομαζόταν επίσης και Πάτριος πρωτοχρονιά και σχετιζόταν με την αρχή των πολεμικών επιχειρήσεων.
Αναφορικά με την αντιστοιχία του εν λόγω μήνα προς το αρχαίο αττικό ημερολόγιο, εν μέρει κάλυπτε τον Ελαφηβολιώνα, τον μήνα κατά τον οποίον γίνονταν οι μεγάλες θυσίες προς τιμήν της Ελαφηβόλου Αρτέμιδος.

Ως τον 7ο αιώνα εξακολουθούσαν να γιορτάζουν την 1η Μαρτίου με πομπές, χορούς και δώρα. Παραδοσιακά υπολείμματα είναι τα «χελιδονίσματα». Τα έψαλαν τα παιδιά πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι με ένα ξύλινο χελιδόνι στολισμένο, ένώ έδιναν στη νοικοκυρά φύλλα κισσού. Το τραγούδι είναι αναγγελτικό, αλλά και μαγικο-ευετηρικό:

Ήρθε, ήρθε χελιδόνα,
ήρθε κι άλλη μελιηδόνα.
Κάθησε και λάλησε
και γλυκά κελάδησε:
Μάρτη, Μάρτη μου καλέ,
και Φλεβάρη φοβερέ,
κι αν φλεγίσεις κι αν τσικνίσεις,
καλοκαίρι θα μυρίσεις.
Κι αν χιονίσεις κι αν κακίσεις,
πάλιν άνοιξη θ'ανθίσεις.
Θάλασσαν επέρασα και στεριάν δεν ξέχασα.
Κύματα κι αν έσχισα, έσπειρα, κονόμησα.
Έφυγα κι άφηκα σύκα και σταυρόν και θημωνίτσα.
Κι ήρθα τώρα, κι ήυρα φύτρα,
κι ηύρα χόρτα, σπαρτά, βλήτρα,
βλήτρα, βλήτρα, φύτρα, φύτρα.

Η επανάληψη των λέξεων είναι κάτι σαν ξόρκι για να προκαλέσουν τη βλάστηση.

Τον Μάρτιο ο ελληνικός λαός προσονόμασε Ανοιξιάτη (γιατί είναι ο πρώτος μήνας της Άνοιξης), Κλαψομάρτη, Γδάρτη , Πεντάγνωμο (για το ευμετάβλητο του καιρού), Βαγγελιώτη (λόγω της μεγάλης γιορτής του Ευαγγελισμού), Φυτευτή.


Οι μητέρες απ'την πρωτομηνιά δένουν στα χέρια των παιδιών τους ένα βραχιόλι από πολύχρωμες κλωστές (συνήθως κόκκινη και άσπρη κλωστή στριμμένη) που το λένε μάρτη ή μαρτιάτικο για να μην τα μαυρίσει ο ήλιος. Είναι μια μαγική προφύλαξη (ασφαλιστικός κύκλος) για τη νέα εποχική περίοδο. Ο λαός λέει χαρακτηριστικά:

«Οπόχει κόρη ακριβή τον Μάρτη Ήλιος μη τη δει».
«Ο ήλιος του Μαρτιού τρυπά το κέρατο βοδιού».
«Του Μάρτη ο ήλιος βάφει και πέντε μήνες δεν ξεβάφει».

Για το έθιμο του σειρητιού γράφει και ο Κωστής Παλαμάς:
 

Ρόδιζ' η πρώτη του Μάρτη μέρα
και στο παιδάκι της η μητέρα
γελώντας πάει:
«Με μάρτη έρχομαι το λαιμό σου
να στεφανώσω σαν άγγελός σου
θα σε φυλάει.
Από χρυσάφι, προτού να φέξει,
με τι φροντίδα το έχω πλέξει.
Για το χρυσό μου!
Με κάθε χρώμα το έχω ντύσει
ουράνιο τόξο, που θα στολίσει
τον ουρανό μου!»

Με την αρχή της Άνοιξης εμφανίζονται και οι επιδημίες, αλλά και ένα σωρό ενοχλητικά ζώα και ζωύφια όπως ποντικοί, φίδια, ψύλλοι. Στο νοικοκυριό, λοιπόν, γίνονταν εποχικοί καθαρισμοί (τινάγματα ρούχων, σκουπίσματα) με επωδές:

«Όξω ψύλλοι και κοριοί, (τότε που ήταν πολλοί)
μέσα οι νοικοκυροί!»

Η λαϊκή φαντασία αποδίδει την αστάθεια του καιρού που παρατηρείται στον δύστροπο χαρακτήρα του Μαρτίου, τον οποίο και πρωσοποιεί. Σύμφωνα με μια παράδοση, λοιπόν, ο μήνας Μάρτιος έχει δύο γυναίκες: μια πανέμορφη, αλλά φτωχή και μια κακάσχημη που όμως είναι πλούσια. Τα βράδια κοιμάται ανάμεσά τους. Όταν γυρίζει από τη μεριά της άσχημης, τη βλέπει και από το κακό του κάνει μέρες βροχερές και χειμωνιάτικες. Όταν πάλι γυρίζει προς την όμορφη κάνει ηλιόλουστες, ανοιξιάτικες μέρες.
Γι'αυτό ο Μάρτης μία κλαίει και μια γελά.

Ακόμη, η παράδοση λέει ότι οι τελευταίες μέρες του Μάρτη ονομάζονται «μέρες της γριάς» ή «γριές» γιατί πιστεύεται ότι αυτές τις μέρες τις έκλεψε από τον Φεβρουάριο για να τιμωρήσει μια γριά η οποία μίλησε περιφρονητικά γι'αυτόν.
Η γρια, δήθεν, παρόλες τις παλαβομάρες του Μάρτη, κατάφερε να διασώσει το νεογέννητο αρνάκι της και στο τέλος του μήνα σίγουρη για το θρίαμβό της και για την επερχόμενη καλοκαιρία τού είπε με αυθάδεια: «Πριτς Μάρτη μου, γλύτωσα τα'αρνάκι μου». Τότε κι αυτός βάλθηκε να την τιμωρήσει και τράβηξε την κακοκαιρία του για να παγώσει τη γριά και το αρνάκι.

Ο λαός λέει ακόμη σχετικά με τα μετεωρολογικά καπρίτσια του μήνα:

«Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης».

«Το Μάρτη ξύλα φύλαγε
μην κάψεις τα παλούκια».

«Το Μάρτη φύλα τ'άχυρα
μη χάσεις το ζευγάρι (τα βόδια)
και φύλαγε και το ψωμί
μη χάσεις το κοπέλι».

«Ο Μάρτης ως το γιόμα το ψοφάει
κι ως το βράδυ το βρωμάει».

Το τελευταίο λέγεται γιατί η παγωνιά του Μαρτιάτικου πρωινού μπορεί να σκοτώσει και η απογευματινή ζέστη είναι ικανή να αποσυνθέσει το θύμα του κρύου.

Περπερούνα

Η Περπερούνα, με διάφορα άλλα ονόματα συγγενικά, είναι ένα έθιμο του κύκλου της Ανοίξεως και αποβλέπει στην βροχή που είναι απαραίτητη για τα σπαρτά. Συνήθως νέα κορίτσια στολισμένα με πράσινα φυλλώματα και λουλούδια περιέρχονταν στους δρόμους και τα σπίτια τραγουδώντας το ανάλογο τραγούδι-επίκληση για βροχή. Εικάζεται η πιθανότητα να έχει τις ρίζες του στα Ελευσίνια Μυστήρια και ο Φωριέλ το θεωρεί πανάρχαιο.
 

Περπερούνα περπατεί,
περπατεί καμαρωτή
και τον Θιόν παρακαλεί
για να στείλη μια βροχή
μια βροχή καλή καλή
για ν'ανθίσουν τα λειβάδια
να φυτρώσουν τα σιτάρια
να μεθύσουν τ'αμπελάκια
να καρπίσουν σταφυλάκια.
Μπάρες μπάρες τα νερά
στα χωράφια τα ξερά
καθ'αστάχυ ένα ταγάρι
κάθε κλήμα ένα πιθάρι.
Εις τους κάμπους μας χαρές
οι βραγιές τους νοτερές
τα κρασιά μας σαν νερό
τα γεννήματα σωρό
για να χαίροντ' οι φτωχοί
βάνοντάς τα στο σακκί
να βογγάη ο μυλωνάς
και να σκάζ' ο αλευράς.

Ο Μάρτιος λοιπόν, ο πρώτος (κάποτε) μήνας του χρόνου και αρχή του καλοκαιριού.Την πρωτομαρτιά, λέγουν, πέφτει απ' τον ουρανό το κάρβουνο στη γης, να ζεσταθεί η γης κι από τότες αρχινούν οι ζέστες.
Την αστάθεια του καιρού, που παρατηρείται τον Μάρτιο στη χώρα μας και αποβαίνει πολλές φορές ολέθρια για φυτά και ζώα, η λαϊκή φαντασία αποδίδει στο δύστροπο χαρακτήρα του Μαρτίου, τον οποίο προσωποποιεί, όπως και τους άλλους μήνες.

Αρκετοί μύθοι ζητούν να αιτιολογήσουν, γιατί ο Μάρτης, "μια γελά και μια κλαίει". Σύφφωνα με κάποια αθηναϊκή παράδοση, ο Μάρτης είχε δυο γυναίκες, την μια πολύ όμορφη και φτωχή, την άλλη πολύ άσχημη και πολύ πλούσια. Ο Μάρτης κοιμάται στη μέση. Όταν γυρίζει από την άσχημη, κατσουφιάζει και σκοτινιάζει όλος ο κόσμος, όταν γυρίζει από την όμορφη, γελάει, χαίρεται και λάμπει όλος ο κόσμος. Αλλά τις περισσότερες φορές γυρίζει από την άσχημη, γιατί αυτή είναι πλούσια και θρέφει και τη φτωχή και όμορφη.
Άλλη μύθοι εξηγούν γιατί ο Μάρτης έχει 31 ημέρες και ο Φεβρουάριος 28. Είναι πολύ γνωστές οι παραδόσεις για την απολιθωμένη γριά που ο Μάρτης τη μαρμάρωσε μαζί με τα κατσίκια της.

Όπως κάθε αρχή στη ροή του χρόνου, έτσι και η πρώτη μαρτίου θεωρείται ότι προσφέρεται και για μετεωρολογικές και μαντικές παρατηρήσεις.
Στις δεισιδαιμονίες τέλος, τις σχετικές με την πρώτη Μαρτίου - ως αρχή του χρόνου - ανήκει και η συνήθεια της ψευδολογίας (π.χ. στα Μέγαρα).Την Πρωτομαρτιά έχουν έθιμο να γελούν το Μάρτη.Θα πουν ένα ψέμα για να γελάσουν κάποιον. "Γελούμε το Μάρτη, για να μας πάει καλά"...

Πηγή: η θάλασσα του διαδυκτίου

Καλό μας μήνα λοιπόν, μακάρι να μας πάει καλά!!

Η ιστορία της ζωής σου...

Στην αρχή πέθαινα να γίνω δεκατριών και να μπω στην εφηβεία
Υστερα πέθαινα να τελειώσω το Λύκειο και να πάω στο Πανεπιστήμιο.
Και ύστερα πέθαινα να τελειώσω το Πανεπιστήμιο και να αρχίσω να δουλεύω.
Μετά πέθαινα να παντρεφτώ και να κάνω παιδιά.
Και μετά πέθαινα να μεγαλώσουν τα παιδιά μου και να φύγουν από το σπίτι.
Μετά πέθαινα να πάρω σύνταξη και να ζήσω σε ένα παραθαλάσσιο χωριό
και τώρα πεθαίνω...και ξαφνικά κατάλαβα οτι ξέχασα να ζήσω.

Μη αφήσεις να είναι αυτή η ιστορία της ζωής σου.
Ζήσε με το καλύτερο τρόπο το Τώρα σου!

Πως θέλεις να πεθάνεις;

Ο εξάχρονος ανηψιός της γιαγιάς, αφού έβλεπε για ώρα στη τηλεόραση ένα βίαιο έργο με κινούμενα σχέδια, γύρισε στη γιαγιά του και τη ρώτησε:
"Εσύ γιαγιά πως θέλεις να πεθάνεις;"
Κι εκείνη απάντησε με ηρεμία χαμογελώντας
"Σα το ηλιοβασίλεμα μικρέ μου"!

Οι παράξενοι άνθρωποι.

O πατέρας μου πάντα έλεγε οτι αν κοιμάσαι νωρίς και σηκώνεσαι νωρίς θα γίνεις υγιής, πλούσιος και σοφός.
Ετσι, στις 8 μμ σβήναμε τα φώτα στο σπίτι μας και την αυγή ξυπνούσαμε με τη μυρωδιά του καφέ, του μπεϊκον και των τηγανητών αβγών.
Ο πατέρας μου ακολούθησε αυτόν το γενικό κανόνα για μια ζωή και πέθανε νέος, άφραγκος και θα έλεγα όχι τόσο σοφός.
Εγώ από την άλλη αρνήθηκα τη συμβουλή του και ακολούθησα το αντίθετο. Αργά το βράδυ και αργά το πρωί. Τώρα, δεν λέω οτι κατάκτησα το κόσμο, αλλά έχω αποφύγει αρκετές κυκλοφοριακές συμφορήσεις, απέφυγα κάποιες συνηθισμένες και παγίδες έχω γνωρίσει κάποιους παράξενους υπέροχους ανθρώπους, ένας από τους οποίους ήμουν εγώ - κάποιος που ο πατέρας μου ποτέ δε γνώρισε!

Charles Bukowski

Αλλη μια παρουσίαση του "Μικρασίας Έρως"

Είναι παρήγορο να βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου να ξεχειλλίζουν από ευαισθησία και να έχουν ανάγκη να την εκφράσουν.
Σε τούτο το συμπέρασμα κατάληξα ύστερα από την πρόσκληση των ΟΧΕ να παρουσιάσω το βιβλίο για τη Μικρασία στην μεγάλη και φιλόξενη αίθουσά τους στο κέντρο της Αθήνας.
Οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους ήταν παιδιά και συγγενείς ανθρώπων που έζησαν την Μικρασιατική καταστροφή, γεγονός που φόρτισε την ατμόσφαιρα και έφερε τη ψυχή στο πέλαγο των δακρύων.
Δεν είναι μόνο η νοσταλγία που μας συγκίνησε αλλά και η απουσία της πατρίδας που σε αναπαύει.
Κύριος ομιλητής ήταν ο κ Νίκος Βικέτος πρόεδρος του συνδέσμου Σμυρναίων. Μας γύρισε στα παλιά, φώτισε φυσιογνωμίες και παρουσίασε παραδείγματα προς αποφυγή καθώς και προσωπικότητες που εμπνέουν η θα έπρεπε να εμπνέουν. Στο τέλος νέα παιδιά με παραδοσιακά όργανα έπαιξαν σκοπούς και τραγούδια της Μικρασίας και μας παρέσυραν σε ένα χορό μέχρι τον ουρανό.
Οπως κάθε φορά που γίνεται μια τέτοια εκδήλωση, έτσι και τώρα, δεν είχε τέλος. Συνεχίζεται μέχρι να γυρίσουμε στη πατρίδα πάνω στα σύννεφα, όπως λέει και ο μάστρο-Κωνσταντής στο  βιβλίο.

Της επιστροφής (του ασώτου)

Κάθε φορά που επιστρέφω,
και είναι πολλές οι φορές, πίστεψε με,
νιώθω πως είναι η πρώτη.
Eίχα κάνει το ταξίδι,
- γιατί χωρίς ταξίδι δεν υπάρχει επιστροφή -
μακριά από το σπίτι, την σιγουριά.
Eίχα αδειάσει από μέσα μου, κάθε ασφάλεια,
για να βρω τον εαυτό μου.
Θυμάμαι πως είχα λαθέψει στο μέτρημα.
 Είχα μείνει μόνος με το δύσκολο μάθημα να βαραίνει τη καρδιά.
Τότε ανακάλυψα πως όταν ξηλώνεις τα "ψεύτικα"
βρίσκεις τα "αληθινά"
Η επιστροφή ήταν αληθινή επειδή την είχε στιγματίσει ο πόνος, η αγάπη. Εμαθα οτι το "συγνώμη"  μόνο με ματωμένη καρδιά λεγεται.
Με δέχτηκες γι αυτό που είμαι κι όχι γι αυτό που μπορώ να κάνω. Έτσι με ανάπαυσες.
Ανοιξε ο δρόμος του "μαζί".
Τώρα μαθαίνω πιο εύκολα  "ποιος είμαι" κάθε φορά. Διακρίνω "αυτό που μπορώ να γίνω".
Όποτε χρειάζεται να ξαναφύγω το κάνω πια δίχως ενοχές.
Επειδή εσύ που μ΄αγαπάς μου αφήνεις χώρο για να αναπνέω.
Γι' αυτό και του οφείλω πάντα μια επιστροφή.

Είχες τη τύχη να μεγαλώσεις ως παιδί.

Εμεις που γεννηθήκαμε μέχρι το 1985  βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους  γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....

Αταίριαστη (;) φιλία

Είπα να τολμήσω να μεταφέρω λίγο από  το κλίμα και τις διεργασίες της σχολικής μου τάξης σ' αυτή την ανάρτηση. Κι αυτό, επειδή θαρρώ πως είναι κάτι τοσο δυνατό που μερικές φορές νιώθω πως είναι σα να γρονθοκοπεί  τοίχους για να βγεί "προς τα έξω".
Λέω λοιπόν, θα τολμήσω, επειδή  υπάρχουν γονείς, που ίσως να ενδιαφέρονταν να ακούσουν τι λένε τα παιδιά τους, όταν αφήνουν κατα μέρος τα Μαθηματικά κατεύθυνσης, τα Αρχαία κλπ, και ανοίγουν την καρδιά τους, σε κείνον που έχει διάθεση να τα ακούσει.
Ειλικρινά, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ανάμεσά τους, ούτε στιγμή δεν έπαψα να ευγνωμονώ το Θεό, τις συγκυρίες, δεν ξέρω ποιόν να πρωτοευχαριστήσω, που με οδήγησε στους νεαρούς μου μαθητές.
Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, σήμερα πια με την βοήθεια της τεχνολογίας, από τα πέρατα του κόσμου έχουμε με τους παλιούς μαθητές μου, το ίδιο μεράκι για επικοινωνία. Είτε μεσω αυτού που το λένε "φατσοβιβλίο", είτε μέσω τηλέφωνο, είτε με χίλια δυο άλλα μέσα, με το κυριότερο από αυτά να είναι η ανεξάντλητη αγάπη που δεν γνωρίζει περιορισμούς.
Ας είναι.
Η συζήτησή μας περιστρέφονταν και συχνά περιστρέφεται γύρω από το θέμα "οικογένεια".
Ποιοί δεσμοί την κρατούν ενωμένη, αν ο παραδοσιακός της ρόλος είναι ακόμα καθοριστικός για την δομή της σύγχρονης κοινωνίας και άλλα παρόμοια. Δέχτηκα την ακόλουθη ερώτηση:
- Είναι σημαντικό να διατηρούνται αναλοίωτοι οι ρόλοι  στην οικογένεια για την ομαλή λειτουργία της;
- Ε φυσικά, απάντησα εγώ, με όλη τη σοφία του διδάσκοντος.
- Εγώ κύριε,  βαρέθηκα τη μαμά μου να μου λέει κάθε μέρα χίλιες φορές, πως θέλει να είμαστε δυό καλές φίλες. Εγώ κύριε, έχω ανάγκη από την μητέρα μου και όχι από μια φίλη. Φίλες μπορώ να βρώ όσες θέλω, μαμά όμως μόνο μία. εκείνη δεν το καταλαβαίνει και κάθε μέρα έχουμε την ίδια ιστορία.
Το σημαντικό βέβαια είναι όπως καταλαβαίνετε οτι δεν έμεινε ασχολίαστη αυτή η παρατήρηση αλλά βρήκε άψογη επιδοκιμασία από όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που όλα είχαν να μοιραστούν πολλές παρόμοιες εμπειρίες από το δικό τους σπίτι.

Η συνέχεια της συζήτησης είναι ανοιχτή για όλους: μαθητές, γονείς και ...αναγνώστες αυτης της ανάρτησης.

Σημάδια

Σε ό,τι αγγίζουν τα χέρια μας,
αφήνουμε τα αποτυπώματα μας.
Στους τοίχους, στα έπιπλα, στα πόμολα,
στα πιάτα, στα βιβλία.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Καθώς αγγίζουμε, αφήνουμε την ταυτότητα μας.
Τι γίνεται με τις καρδιές μας;
Ακριβώς το ίδιο.
Σε ό,τι αγγίζουν οι καρδιές μας,
αφήνουμε το αποτύπωμα της καρδιάς μας.
Δεν υπάρχει διαφυγή.
Ο ένας έχει το αποτύπωμα του άλλου.
Στην καρδιά του.

Για άλλη μια φορά: Χρήμα vs ευτυχία

Νέα επιστημονική μελέτη έρχεται να υποστηρίζει ότι το χρήμα μπορεί να αγοράσει την ευτυχία - με την έννοια της απόκτησης εμπειριών και όχι υλικών αγαθών.

Έρευνα του καθηγητή ψυχολογίας Ράιαν Χάουελ του πολιτειακού πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, σύμφωνα με την ηλεκτρονική υπηρεσία Live Science, δείχνει ότι η αγορά εμπειριών ζωής, παρά υλικών αγαθών, είναι αυτή που οδηγεί σε μεγαλύτερη ευτυχία τόσο τον ίδιο τον καταναλωτή όσο και τους γύρω του.

Ένα δείπνο σε ένα καλό εστιατόριο ή εισιτήρια για μια καλή θεατρική παράσταση, για παράδειγμα, έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ευημερίας των ανθρώπων γιατί ικανοποιούν τις ανώτερης τάξης ανάγκες τους, ειδικότερα την ανάγκη για κοινωνική διασύνδεση και επαφή, καθώς και την ανάγκη για ζωντάνια, δηλαδή το αίσθημα του να είναι κανείς ζωντανός, σύμφωνα με τους ερευνητές.

Με άλλα λόγια, οι αγορές και η κατανάλωση που αυξάνουν τη βαθύτερη ψυχολογική ικανοποίηση, είναι αυτές που παράγουν και τη μεγαλύτερη ευτυχία.

Όπως έχει δείξει μια έρευνα στο περιοδικό Science το 2006, το ύψος του εισοδήματος παίζει σχετικά ασήμαντο ρόλο στην καθημερινή ευτυχία. Υπάρχουν όμως, σύμφωνα με άλλη έρευνα, καταστάσεις όπου το χρήμα βοηθά καθοριστικά, συμπεριλαμβανομένων αυτών που είναι άρρωστοι ή ανάπηροι.

Η νέα έρευνα έρχεται να προσθέσει ένα νέο στοιχείο: οι «βιωματικές» αγορές αξίζουν τα χρήματά τους. Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με την έρευνα, μια νέα εμπειρία παράγει περισσότερη ευτυχία, σε σχέση με ένα νέο προϊόν, άσχετα από το ποσό των χρημάτων που δαπανάται γι' αυτήν ή το εισόδημα του καταναλωτή.

http://psychcentral.com/blog/archives/2009/02/08/money-happiness-but-theres-a-catch/

http://www.livescience.com/health/090207-money-happiness.html

Σχόλιο:
Μας πειράζει αυτό; Δεν αρκεί να είμαστε ευτυχισμένοι με κάποιον τρόπο;
Έχει μάλλον σημασία και το πως, ε; Ίσως να μην συμφωνήσουν όλοι με αυτό...

Ω! Η νύχτα!

Ήμουν σχεδόν ένας άγγελος
κι έγραφα
αυστηρές συστάσεις
για την σιωπή!!!

και η νύχτα...
Ω ! Η νύχτα !
Ένας ωκεανός!

Είσαι φτωχός; Δόξα τω Θεώ!

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
-         Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
-         Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές.
-         Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι.
-         Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα.
-         Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό.
-         Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι.
-         Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα.
-         Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους.
-         Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του.
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ'ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε.»
Αυτή είναι μια ιστορία που όλοι έχουμε ακούσει. Η αλήθεια είναι όμως αυτή; Την έχουμε ακούσει; Η παραμελήσει; Θαρρώ πως είναι καλό που και που να επιστρέφουμε στην αλήθεια, επειδή ζώντας συνεχώς μέσα σε μια άλλη αλήθεια, πλαστή, σιγά σιγά θα το πιστέψουμε κι εμείς πως μόνο έτσι είναι η ζωή....