Στην αρχή πέθαινα να γίνω δεκατριών και να μπω στην εφηβεία
Υστερα πέθαινα να τελειώσω το Λύκειο και να πάω στο Πανεπιστήμιο.
Και ύστερα πέθαινα να τελειώσω το Πανεπιστήμιο και να αρχίσω να δουλεύω.
Μετά πέθαινα να παντρεφτώ και να κάνω παιδιά.
Και μετά πέθαινα να μεγαλώσουν τα παιδιά μου και να φύγουν από το σπίτι.
Μετά πέθαινα να πάρω σύνταξη και να ζήσω σε ένα παραθαλάσσιο χωριό
και τώρα πεθαίνω...και ξαφνικά κατάλαβα οτι ξέχασα να ζήσω.
Μη αφήσεις να είναι αυτή η ιστορία της ζωής σου.
Ζήσε με το καλύτερο τρόπο το Τώρα σου!
O μόνος πραγματικός χρόνος και ευλογία για ότι τωρα βιώνουμε και ειμαστε!
ReplyDeleteΜέχρι να πεθάνουμε τελικά, πεθαίνουμε όμως καθημερινά με χιλιάδες τρόπους...είτε γιατί δεν έχουμε δουλειά, είτε γιατί μας θεωρούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας...και πολλά άλλα.
ReplyDeleteΑναρωτιέμαι ποιός θάνατος είναι πιο εύκολος: ο ένας και μοναδικός ή ο ...καιημερινός;