τι σε νοιάζει

"Εμαθα πήγες στον γιατρό, είναι αλήθεια;" με ρώτησε ο γείτονας μου. Συνομίληκος.
"Πήγα, ναι" του λέω. "Εχθές."
"Γιατί; Τι έχεις;" με κοιτά με ενδιαφέρον. Ίσως και κάποιο φόβο.... δεν ξέρω...
"Τι να σου πω...δεν κατάλαβα" του απαντώ "Με είχε βάλει να κάνω κάποιες εξετάσεις την περασμένη εβδομάδα και εχθές πήγα για τις απαντήσεις.
"Και;"
"Ε, για την ηλικία σου καλές είναι" μου είπε.
"Για εξηντάρη καλές θα είναι" γέλασε ο φίλος μου
Γέλασα κι εγώ.
"Αυτό είναι;" με ξαναρωτά.
"Οχι. Τον ρώτησα αν θα ζήσω μέχρι τα ογδόντα."
"Μπα; Και;"
"Με ρώτησε αν καπνίζω, αν πίνω, αν παίρνω ναρκωτικά, δυνατά φάρμακα. Του απάντησα πως δεν κάνω τίποτα απο΄αυτά. Ύστερα με ξαναρώτησε αν τρώω λιπαρά πολλά. Του αρνήθηκα, επειδή ο προηγούμενος γιατρός μου είπε οτι είναι πολύ επιβλαβή για την υγεία μου"
"Συγχαρητήρια!" εκανε ο φίλος.
"Στην συνέχεια" τον έκοψα εγώ "με ρώτησε αν περπατώ, αν κάνω ποδήλατο, παίζω γκόλφ κάτω από τον ήλιο. Του απάντησα αρνητικά. Του είπα οτι αποφεύγω τον ήλιο όσο μπορώ. Μετά με ρώτησε αν παίζω τυχερά παιχνίδια με πάθος, αν οδηγώ γρήγορα αυτοκίνητα, αν ερωτοτροπώ πολύ. Και πάλι του είπα με εμφαση οτι δεν κάνω τίποτα από αυτά."
"Ε, τότε" με έπιασε από τον ώμο ο γιατρός " τι σε νοιάζει αν θα ζήσεις μέχρι τα ογδόντα;"

μαγειρέματα

Την εποχή αυτή, στο σπίτι οι γυναίκες ετοιμάζουν κι άλλες "κουμπάνιες" - προμήθειες - για τον χειμώνα.
Τα μαγειρέματα.
Από τα ίδια προιόντα του τόπου τους: το σιτάρι, το γάλα, τα αυγά.
Πρώτος και πάνω απ' όλα ο "τραχανός" ( τραχανάς ).
Διαλέγουν το καλύτερο σιτάρι, το αλέθουν στον χειρόμυλο και βγάζουν το σιμιγδάλι. Έπειτα βράζουν το γάλα, όσο σιμιγδάλι, τόσο γάλα. Σ' ένα καζάνι ένας χύνει λίγο λίγο το σιμιγδάλι κι ένας το γάλα συνεχώς και το ανακατεύουν χωρίς να διακόψουν δευτερόλεπτο, γιατί σχηματίζονται κενά. Μια ποσότητα από το σιμιγδάλι εγκλωβίζεται μέσα στο γάλα και σχηματίζεται ένα κενό, στο κενό μέσα, το σιμιγδάλι δεν ψήνεται, με απότέλεσμα, σ' ένα κοντινό σημείο να πέσει περισσότερο γάλα και να γίνει λάσπη η ζύμη στο σημείο αυτό, κι έτσι να έχουμε δύο αποτυχίες. Έτσι, κι όταν πια δεν χύνουν γάλα και σιμιγδάλι, εξακολουθούν να τον ανακατεύουν ώρα πολλή, ωσότου η ζύμη να γίνει ομοιόμορφη. Ύστερα πατούν την επιφάνεια με τις δύο παλάμες δυνατά για να "κάτσει", να στρώσει δηλ. από τον πάτο του καζανιού ομοιόμορφα ως την κορυφή.
Σκεπάζουν έπειτα το καζάνι με μια πετσέτα και το βάζουν στην φωτιά να ψηθεί.
Το ψήσιμο γίνεται με κάρβουνα και όχι με ξύλα, γιατί μπορει να καπνιστεί ο τραχανάς και να πάρει μυρωδιά.
Όταν ψηθεί, είναι πια φανερό, ροδίζει η επιφάνεια και τότε κατεβάζουν το καζάνι από την πυροστιά και με μιά μεγάλη ξύλινη κουτάλα τον βγάζουν σε χονδρά κομμάτια, τα οπία κάνουν μικρότερα με το χέρι και τ' απλώνουν πάνω σε σεντόνια να κρυώσει και να στεγνώσει.
Κάτω κάτω, δυο πόντους από τον πάτο του καζανιού, δεν τον βγάζουν, έχει ψηθεί πιο πολύ, όμως μέσα έχει μια ευχάριστη μυρωδιά. Το κόβουν σε τετράγωνα κομμάτια μέσα στο καζάνι, είναι η "καπυράδα", νοστιμότατη και περιζήτητη στην εποχή της.

Συνεχίζεται...

ψυχή...

"Για να σε δοκιμάσω τώρα Ερημίτη!"
"Στο τρεξιμο;"
"Μμμ...κρυάδες!"
"Που να με δοκιμάσεις λοιπόν;"
"Στην κρίση σου. Πιστεύεις οτι υπάρχει ψυχή;"
"Πω πω τέτοια θα πούμε τώρα;"
"Γιατί; Τι έχει το "τώρα";"
Ττο "τώρα" τα έχει ΄"όλα"!!"
"Αυτές τις εξυπνάδες περίμενα. Λοιπόν, τι λες για την ψυχή;"
"Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή. Με πολλά παρακλάδια. Δεν είναι εύκολο να βρούμε την άκρη μέσα σε δυο λεπτά"
"Εχουμε πολλά"
"Η αλήθεια είναι οτι δεν έχουμε"
"Καλά λοιπόν. Κοίτα τι θα γίνει. Θα σου δείξω ένα βιντεάκι και θα μου πεις την γνώμη σου εντάξει;"
"Τελευταίες επιτυχίες;"
"Ωχ μωρέ Ερημίτη, όταν έχεις τα κέφια σου δεν παίζεσαι. Το βιντεάκι έχει να κάνει με την ψυχή που σου λέω. Με προβληματίζει και θέλω την γνώμη σου."
"Αντε βάλτο. Να σοβαρευτούμε λίγο. Για βάλε:
"Να σου πω πριν οτι πρόκειται για δύο ανθρώπους που αποφάσισαν να τραβήξουν το ηλιοβασίλεμα. Κάπου στο Σεράγιεβο. Κοίτα τι είδαν και κατέγραψαν πάνω και μέσα σε ένα σπίτι"
"Για βάλτο ντε!"


"Μάλιστα. Καμιά βοήθεια συνοδοιπόροι μου;"

τρύγος.

Να σας πω για τους αγίους μας αργότερα.
Βιάζομαι μη περάσει τούτη η περίοδος και δεν πω για τις δουλειές που κάναμε αυτον τον καιρό.
Λοιπόν, μετά την γιρτή της ύψωσης του Σταυρού, ερχόταν η σειρά του τρύγου των αμπελιών.
Δυο τρεις μέρες ήμαστε όλοι στα αμπέλια.
Ο καθένας είχε τόσο αμπέλι όσο για για τις ανάγκες του σπιτιού του.
Φέρναμε τα σταφύλια στο σπίτι και τα παρούσαμε σε σκάφες και το μούστο με τα τσίπουρα τα βάζαμε σς μεγάλα κιούπια όπου έμεναν 10 με 20 μέρες για να βράσει το κρασί. Ένα μέρος του μούστου κρατούσε η γυναίκα στο σπίτι. τον "κοβαμε" με στάχτη η ένα άσπρο λεπτό χώμα, το οποίο περιείχε αρκετή ποσότητα ποτάσσας και το λέγαμε "πετιμεζόχωμα" και κάναμε το πετιμέζι.
Με το πετιμέζι κάναμε διάφορα γλυκά. μουσταλευριά με σιμιγδάλι, μουστολαμπάδες με καρύδια και διάφορα "ρετσέλια" με κυδώνι, κολοκύθι, ξερά δαμάσκηνα και άλλα. Τα βάζαμε μέσα σε "κουρούπια" , μικρά γυαλιστερά τσουκάλια, και τα διατηρούσαμε όλο το χειμώνα.

του ψαρά ο γιος

"Οι Άγιοι το πρώτο που θέλουν είναι να περνούμε ωραία!"
"Παππού!!! Πόσο δίκιο έχεις!!"
"Σε άκουγα που ιστορούσες τόσο καιρό, αλλά θέλει και δοξάρι γιε μου"
"Να με συμπαθάς παππού! Ξεχάστηκα μέσα στην νοσταλγία μου!"
'Το έχουμε πει γιέ μου, θέλει χορό η μνήμη, θέλει τραγούδι!"
"Εσύ το ξέρεις καλύτερα από μένα. Βιολιτζής με τα όλα σου!"
"Λοιπόν αστα αυτά τώρα και βάλε την πλάκα!"
"Ποια πλάκα καλέ; Ακόμα εκεί έχεις μείνει; Για κοίτα!!"


"Να ζήσουν των ψαράδων τα παλλικάρια!!!"
"Να ζήσουν παππού, να ζήσουν!!!

Αξίζεις πολλά!

"Μα επιτρέπεται σήμερα που είναι Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο προ των πυλών να είσαι τόσο κατσούφης;"
"Ασε με Ερημίτη μου, άσε με και πάω να σκάσω!"
"Μα γιατί; Τι σου συμβαίνει;"
"Μελαγχολία..."
"Μελαγχολία; Νέο παιδί με όλη την δύναμη του κόσμου στα χέρια σου;"
"Σιγά τη δύναμη. Αυτό με στεναχωρεί που δεν μπορώ να ...."
"Α, κατάλαβα. Θέλεις να στριφογυρίσεις τον κόσμο...να του δώσεις μια....να φέρεις τα πάνω κάτω...Αυτό είναι;"
"Ναι αλλά νιώθω τόσο αδύναμος, τόσο μικρός, τόσο...."
"Ακου, θα κάνουμε ένα πείραμα."
"Πείραμα; Τι πείραμα;"
"Για να διαπιστώσουμε αυτή σου την αδυναμία, θα κάνεις ο,τι σου πω σήμερα και τα λέμε αύριο τα αποτελέσματα. Σύμφωνοι;"
"Εντάξει! Για πες..."
"Λοιπόν, Μόλις βγεις έξω από εδώ, αρχικά τους φίλους και γνωστούς που θα συναντήσεις, θα τους χαμογελάσεις, θα τους χαιρετήσεις και θα βρεις να τους πεις κάτι καλό που έχουν και θα τους το τονίσεις αυτό. Θα τους παινέψεις. Στ' αλήθεια όμως, επειδή το αξίζουν και δεν τους το λέει κανένας."
"Και;"
"Τι και; Θα διαπιστώσεις αμέσως, και το εννοώ αυτό, οτι με λίγες λέξεις όμορφα διαλεγμένες, μπορείς, άμεσα, κάθε άνθρωπο πάνω σε τούτον τον πλανήτη να του ικανοποιήσεις την πιο μεγάλη και βασική του ανάγκη: Να αισθάνεται ωραία με τον εαυτό του."
"Είναι σημαντικό αυτό;"
"Αν είναι λέει! Τότε θα ανακαλύψεις, πόσο απλή είναι η ζωή και πόσο παντοδύναμος είσαι εσύ! Άντε, πήγαινε και περιμένω αποτελέσματα!!"
"Συνοδοιπόροι, και από εσάς το ίδιο!!!

μεσητεία

Σε έναν τόπο, οπου τα πάντα ήταν εξαρτημένα από την τύχη και πάνω από όλα η υγεία, όταν οι επιδημίες έκαναν θραύση και οι ενδημικές αρρώστιες τις πιο πολλές φορές ήταν θανατηφόρες, ούτε νοσοκομείο ούτε φαρμακείο και πολλές φορές ούτε γιατρός υπήρχε στο νησί.
Η λαχτάρα για την απόκτηση ενός παιδιού, η αγωνία για τον ξενιτεμένο, η προσδοκία της καρποφορίας της γης, που ήταν ο βασικότερος ίσως παράγοντας της συντήρησης και της επιβίωσης των ανθρώπων και των ζώων, που ήταν οι άμεσοι συνεργάτες τους, τότε που δεν υπήρχαν τα μηχανικά μέσα που πολλαπλασίαζαν τη δύναμη και τις δυνατότητες του ανθρώπου, ούτε τα επιστημονικά μέσα, με τα οποία θα μπορούσαμε να επέμβουμε για να προλάβουμε η να διορθώσουμε τις ιδιοτροπίες της φύσης, όπως η αναβροχιά και οι ασθένειες, όταν τα λογης λογης παράσιτα και ζουζούνια απειλούσαν να φάνε το μόχθο και να καταστρέψουν τη σοδειά, τότε που κανένας δεν υπήρχε να δώσει ένα χέρι ήταν πολύ φυσικό ο άνθρωπος να καταφεύγει σε "Κείνον" που "όλα είναι στο χέρι του" που όταν θέλει όλα γίνονται.
Ήταν λοιπόν πολύ φυσικό τις ώρες της ελπίδας και της αγωνίας να καταφεύγουμε στο Θεό για να ζητήσουμε στήριγμα και βοήθεια. Μόνο που αυτός ήταν πολύ ψηλά και ΄ταν πιθανόν να μην ακούσει και μας συντρέξει.
Μας ήταν πιο βολικό λοιπόν να έρθουμε σε επαφή με τους Αγίους του, που μας ήταν πιο οικείοι και πιο γνώριμοι.
Γι' αυτούς όμως θα πούμε στη συνέχεια...

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Πόσο καιρό το ακούω αυτό το αναπάντητο ερωτηματικό, δεν μπορώ να θυμηθώ.
Μοιάζει με το άλλο το παράξενο και μυστηριώδες:
"Έλα που είσαι;"
Αυτό που αντικατέστησε τον χαιρετισμό όταν απαντούμε σε μια τηλεφωνική κλήση.
Ας είναι.
"Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;"
Τα τεράστια παιδικά μάτια καθρεφτίζουν την απορία.
"Ε...δεν ξέρω ακόμα...." απαντούν
Μέχρι ο έξυπνος "μεγάλος" να βρει τον δάσκαλο του.
"Εσύ μικρούλα, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;" ρώτησε άλλος έξυπνος την μικρούλα γειτόνισσα εχθές.
Εκείνη, κοιτώντας τον στα μάτια, τον αφόπλισε μια για πάντα λέγοντας του:
"Ευτυχισμένη!!!"
Το εύχομαι σε όλους μας, αγαπητοί συνοδοιπόροι...

κλοπες

Βιασμοί, απάτες, διαζύγια για λόγους τιμής σχεδόν άγνωστα. Παραπλάνηση και εγκατάλειψη κοριτσιού; από την κοινή γνώμη η απόφαση ήταν τελεσίδικη: γάμος, αλλιώς στον κόσμο αυτόν δεν είχες θέση.
Φόνος; ούτε να το σκεφτεί κανείς. Ενας η δύο κάθε αιώνα κι αυτό από "ώρα κακιά", ποτέ από πρόθεση η εκδίκηση.
Αλλά ας πούμε και την αλήθεια για μια εντολή. Εκείνη που λεει: "ου κλέψεις"
Προπάντων η ζωοκλοπή θεωρούνταν μια απαγόρευση δίχως νόημα. Ε! όχι τώρα, να μην φάμε κι ένα κατσίκι!!! Αυτά τα λαχταριστά "ζούμπερα", τα σχεδόν άγρια, που γύριζαν στα βουνά μόνο και ελευθερα, ήταν μεγάλος πειρασμός. Αλλοτε κλέβαμε από ανάγκη. Κάποιος φαμελίτης, που είχε να θρέψει πολλά στόματα, έβρισκε την εύκολη λύση να βγαίνει τη νύχτα και να πιάσει όποιο βρει μπροστά του. Άλλοτε πάλι για να το γλεντήσουμε. Μικρές παρέες πιάναμε ένα "αθύμιαστο" ένα ανευλόγητο ( τα κλεμένα τα λέγαμε αθύμιαστα) και το ξεκοκαλίζαμε ευφραινόμενοι για την ... επιτυχία. Αν ήταν και της προκοπής και δεν "πάγαινε" ο κόπος χαμένος!!!
Συνεχίζεται.....

νόμος

Ελεγα για τις θεομηνίες...
Πως να αντιμετωπίσει ένας κοινός θνητός τα οργισμένα στοιχεία της φύσης, έχοντας ως άμυνα μόνο τα δυο του χέρια; Και όταν η παραγωγή του, σαν γεωργική ήταν εξαρτημένη πέρα ως πέρα από την διάθεση του ουρανού, από ποιον να ζητήσει βοήθεια;
Μα από ποιον άλλον, εξον από εκείνον που διαφεντεύει τον ουρανό;
Μόνος λοιπόν ο Ιμβριώτης με τον Θεό, γι' αυτό και οι σχέσεις του με Αυτόν ήταν σχέσεις παιδιού προς πατέρα και για να έχει τη "χάρη" του έπρεπε να είναι υποταγμένος στο θέλημά του, αφού αυτός τα μπορούσε όλα, αφού είναι "Μεγαλοδύναμος" κι αυτούς κρατούσε όλα τα αγαθά στα χέρια του, αφού είναι "Πανάγαθος".
Η μόνη σκάλα λοιπόν γι ν' ανέβει λίγο πιο ψηλά και ν' ακουστεί η φωνή του ήταν ο νόμος του Θεού, κι ο νόμος αυτός είχε δέκα άρθρα, τις δέκα εντολές.
Πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα λοιπόν ο Θεός. Ο,τι γινόταν ήταν θέλημα Θεού, άρα ο,τι ερχόταν από αυτόν ήταν καλοδεχούμενο. Και το απλό παράπονο, ήταν αμαρτία.
Να υβρίσεις τα θεία; Εγκλημα!!!
Οι γονείς ήταν πρόσωπα ιερά, ο πλησίον αδελφός, γι' αυτό και τα υπόλοιπα άρθρα του παραπάνω νόμου, ήταν στην "σκιά".
Στην Ίμβρο υπήρχαν φυλακές, αλλά ήταν πάντα κλειδωμένες. Σπάνια άνοιγαν, όταν κανένας είχε δούναι και λαβειν με τις αρχές, τότε ήτα σίγουρο πως...είχε άδικο!!
Συνεχίζεται....

τι μετράει περισσότερο

"Μα τόσο μπερδεμένοι πια!"
Μονολογούσα και περπατούσα σκεφτικός.
"Γιατί Ερημίτη δεν μας μιλάς;"
Μια συντροφιά από νεαρούς με πλησιάσαν. Ολο παράπονο.
Τους προσπέρασα δίχως να τους χαιρετήσω. Δεν το συνηθίζω και τους φάνηκε παράξενο.
"Να με συμπαθάτε!" δικαιολογήθηκα αλλά ο νους μου είναι γεμάτος.
"Με τι;"
Τους διηγήθηκα το περιστατικό στην καφετέρια:
"Ηταν γεμάτη κόσμο", ξεκίνησα " και όπως κοίταξα έξω από το τζάμι, πέρασε από μπροστά ένα ζευγάρι. Αγόρια. Που κρατιόταν από το χέρι. Ξεσηκώθηκε η καφετέρια. Χλευασμοί, σχόλια.
Στο διπλανό τραπέζι, καθόταν μια μαμά με την μικρή της κόρη.
- Μαμά, γιατί κρατιούνται από το χέρι; την ρώτησε
Και η μαμά με όλη την φυσικότητα του κόσμου απάντησε:
-Επειδή αγαπιούνται παιδί μου!
"Το ακούσατε; Επειδή αγαπιούνται!!!"
"Καλό δρόμο να έχετε!" τους αποχαιρέτησα με την βεβαιότητα οτι και ο δικός τους ο νους θα είχε γεμίσει. Εύχομαι με αγάπη...

20 Σεπτεμβρίου 2009

20 Σεπτεμβρίου 2009

η θρησκεία στη ζωή του Ιμβριώτη

Ας ανοίξω σήμερα ενα κεφάλαιο που έχει να κάνει με την θρησκεία στην ζωή του Ιμβριώτη.
Εχει πολλές παραμέτρους, όσες μπορέσω σιγά σιγά θα καταγράψω.
Η θρησκεία είναι κανόνας ζωής για μας, τους Ιμβριώτες. Το αν πρέπει η δεν πρέπει πηγάζει από την πεποίθηση μας οτι ετσι το θέλει η δεν το θέλει ο Θεός. Ας μην διαβάσαμε ποτέ την Αγία Γραφή, ας μην καταλαβαίναμε αυτά που ακούγαμε στην εκκλησία, όμως τα νιώθαμε. Κανόνας συμπεριφοράς μας, ήταν η συνείδηση μας. Αυτή ήξερε καλύτερα από όλες τις Γραφές. Αυτή η συνείδηση δεν μας επιβλήθηκε από πουθενά, αλλά είναι καταστάλαγμα γνώσης και πείρας αιώνων. Περιμένει υπομονετικά στα τρίσβαθα της ψυχής μας και μόνο σε ώρες κρίσης αναδύεται, για να αποδώσει κατα πως λένε "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι"
Αν εμείς οι Ιμβριώτες, υπακούοντας στην συνείδηση μας, έχουμε σαν γνώμονα ζωής τις δέκα εντολές, δεν το κάνουμε επειδή ξέρουμε πως δόθηκαν από το Θεό στον Μωυσή, αλλά επειδή ξέρουμε πως στον κόσμο τούτο, εμείς και ο "πλησίον" είναι από την μια μεριά και από την άλλη ο Θεός.
Ανάμεσα μας υπάρχει το χάος και κανένα σκαλοπάτι να τον πλησιάσουμε και να μας ακούσει.
Η χρυσή σκάλα με τα πλατιά σκαλοπάτια, όπως συμβαίνει στην χώρα μας ( λέμε τώρα), η κρατική μέριμνα με τις παροχές, τα δάνεια και τις επιχορηγήσεις ήταν άγνωστα σε μας, όχι μόνο σαν έννοιες και υπαρκτά ενεργούμενα αλλά και σαν λέξεις ακόμα.
Οι θεομηνίες;

17 Σεπτεμβρίου 1982

Μου είναι αδύνατο να παραλείψω από το ιστολόγιο της νοσταλγίας τον Μάνο.
Τον Μάνο Λοίζο.
Ευχαριστώ τον Σπύρο Σεραφείμ και το e-tetradio.gr για την δυνατότητα που μου έδωσαν να αφιερώσω το συναίσθημα μου σε εκείνον.
Το ίδιο κάνω και τώρα από το δικό μου "σπιτικό"
Ηταν γκρίζο εκείνο το φθινοπωρινό μεσημέρι του 1982. Γκρίζο από χρώματα. Από αρώματα. «Η πλαγιά γεμάτη πολύχρωμα λουλούδια» όπως αποκαλούσε τον Μάνο Λοιζο ο Μίκης Θεοδωράκης, ξαφνικά σκοτείνιασε. Σαν να την κάλυψε ομίχλη. Του θανάτου. Μα όχι της λησμονιάς.
Η μορφή του σεργιανά ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς και τους κάνει να ηχούν μελωδικά και καμιά φορά θυμωμένα. Τα τραγούδια του κεντούν στου αλόγου μου τη σέλα όσα η γλώσσα αδυνατεί να πει.
Η Αλεξάνδρεια τον υποδέχθηκε. Ευλαβικά και με πολύ καμάρι τον παρέδωσε στον κόσμο. Τον προϋπάντησε ο Μίμης Πλέσσας. Ο Μίκης Θεοδωράκης τον «πολιτογράφησε» στην «Μαγική Πόλη». Στο κατόπι, στήθηκαν στη σειρά ο Σαββόπουλος, η Φαραντούρη και άλλοι, και άλλοι, καθώς έβλεπαν πως κάποιο φως άνοιγε δρόμους ξεχωριστούς.
Ο Μάνος έγραψε την ξεχωριστή ιστορία αυτού του δρόμου. Τι παράξενο: είναι ο δικός μου δρόμος. Κάπου εκεί ακούγεται ένα «ακορντεόν» να φυλάει τσίλιες, την ώρα που «η νύχτα η μικρή αρχόντισσα» αποχαιρετά «τα καράβια αλήτες».
Ο δρόμος αυτός με περπατά μέχρι σήμερα. Κάποτε γίνεται θάλασσα, με ληστές και πειρατές. Κάποτε γίνεται παποράκι του Μπουρνόβα. Κάποτε γεμίζει νέγρους που διψούν για ζωή.
Η ζωή μου δίχως τον Μάνο δεν θα ήταν ζωή. Γι’ αυτό και τον ευχαριστώ. Μια μέρα, σε μια στροφή του δρόμου, τούτο το ευχαριστώ θα του το πω. Μέχρι τότε θα ελπίζω πως «η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει».

απασχολημένος

Τις προάλλες, καθώς απολάμβανα τον απογευματινο μου περίπατο, ακούω έντονα τον ήχο από κάποιο κινητό να κουδουνίζει.
Δεν ανησύχησα επειδή τελευταία δεν τα πάμε καλά, το κινητό μου κι εγώ. Εχουμε δώσει χρονικό περιθώριο ο ένας στον άλλον για να σκεφτούμε για το μέλλον.
Το σήκωσε ο διπλανός μου συνοδοιπόρος.
"Τι να κάνω ρε Φώτη;" απάντησε " στο τρέξιμο"
Φαίνεται πως τον ρώτησε κάτι ο Φώτης και εκείνος απάντησε:
"Αφού σου λέω, δεν προλαβαίνω ρε, τι καφέδες μου λες! Τρέχω! Είμαι απασχολημένος πολύ!"
Δεν προλαβα να τον κοιτάξω και είχε χαθεί, κουβαλώντας την τσάντα του και τις έγνοιες του.
Σκέφτηκα πως δεν φτάνει να είμαστε απασχολημένοι για να αισθανόμαστε ζωντανοί.
Και τα μυρμήγκια και οι μέλισσες είναι απασχολημένες.
Αυτό δεν λέει κάτι από μόνο του.
Το σημαντικό ερώτημα είναι τούτο:

Με τι είσαι απασχολημένος;

Ποιος είσαι εσύ στ' αλήθεια, όταν δεν είσαι απασχολημένος;

" Gόz sancisi" Φθινοπωρινή Οδύνη"

Στους κινηματογράφους της Τουρκίας έχουν συρρεύσει χιλιάδες άτομα για να παρακολουθήσουν την ταινία Φθινοπωρινή οδύνη με φόντο τα Σεπτεμβριανά, τα επεισόδια που είχαν οργανωθεί στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.

Η ταινία της Τομρίς Γκιριτλίογλου είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τούρκου λογοτέχνη-πολιτικού Γιλμάζ Καράκογιουνλου που αναφέρεται στην ερωτική ιστορία αγάπης ενός Τούρκου μεγαλοαστού και μιας Ρωμιάς ιερόδουλης.

Μόνο στην πρώτη εβδομάδα της προβολής του, σε 92 τουρκικές κινηματογραφικές αίθουσες, την Φθινοπωρινή οδύνη έσπευσαν να παρακολουθήσουν 300.000 Τούρκοι.
Τρεις μέρες μετά την πρεμιέρα της ταινίας, ο διευθυντής της Hurriyet, Ερτουγρούλ Οζκιόκ, έγραφε: «Η ταινία αρχίζει με μια άκρως εντυπωσιακή σκηνή: Μια ομάδα αλητών, κρατώντας έναν κουβά με κόκκινη μπογιά, σημαδεύει με σταυρό πόρτες κάποιων σπιτιών, τα μεσάνυχτα. Το σημάδεμα των σπιτιών σε όλα τα μέρη του κόσμου είναι οιωνός κάποιας δικτατορίας ή γενοκτονίας που πλησιάζει».

»Έτσι έγινε και στη ναζιστική Γερμανία, έτσι έκανε και η Κου Κλουξ Κλαν στις ΗΠΑ. Έτσι σημαδεύτηκαν τα σπίτια στη Βοσνία και το Κόσοβο. Από ό,τι φάνηκε όμως, τα δικά μας αρχεία δεν είναι και τόσο καθαρά. Υπήρξε αυτό και σε εμάς. Πριν από τα Σεπτεμβριανά, ορισμένοι αλήτες σημάδεψαν τα σπίτια στα οποία ζούσαν Ρωμιοί. Όταν έβγαινα από την ειδική προβολή της ταινίας, ένας φίλος ζήτησε τη γνώμη μου κι εγώ του είπα: Είθε μετά από 20-30 χρόνια, να μην αναγκαστούμε να κάνουμε μια παρόμοια ταινία. Ο Θεός να φυλάει την Τουρκία από αυτό το ρεζιλίκι».

Το σοκ που προκάλεσε η συγκεκριμένη ταινία στην Τουρκία, πυροδότησε σειρά δημοσιευμάτων σε πάμπολλες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η ολλανδική «Trown» δημοσίευσε ανταπόκριση του Ερντάλ Μπαλτσί από την Κωνσταντινούπολη, με τίτλο «Η Κωνσταντινούπολη ντρέπεται για το 1955» και υπέρτιτλο «Ταινία για το διωγμό των Ελλήνων προβάλει ξεχασμένη ιστορία». Στο ρεπορτάζ τονίζεται ότι «πρόκειται για ταινία, που αναφέρεται στα φρικτά γεγονότα του 1955, τη χρονιά που η ελληνική μειονότητα δέχθηκε επίθεση και εκδιώχθηκε από το τουρκικό κράτος».


Ο Πατριάρχης έκανε αναφορα σε μια ομιλία του γι' αυτή την ταινία,
Μπορείτε να το δείτε εδώ:
http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2009/01/blog-post_24.html

Τι θέλεις να γίνεις; Συγγραφέας;

"Μα σου έχω πει οτι δεν ξέρω από τέτοια πράγματα!"
"Εσύ Ερημίτη όλα τα ξέρεις! Ελα πες μου κάτι, τουλάχιστον υποσχέσου μου οτι θα τα διαβάσεις!"
Με τούτα και με κείνα με έπεισε ο γιος του γείτονα μου, να πάρω το τετράδιο του. Μέσα εκεί, έχει γράψει διάφορα ποιήματα, διηγήματα.
"Μια μέρα θα γίνω μεγάλος συγγραφέας" μου είπε τις προάλλες "θα το δεις"
Δεν είπα τίποτα, παρα μονάχα κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας πως είναι όμορφο κάποιος να έχει όνειρα στη ζωή του.
Μάλλον δεν ήταν πολύ ευχαριστημένος με την στάση μου, γι' αυτό και μου έφερε τα γραπτά του.
"Λοιπόν;" ήταν η πρώτη κουβέντα, από την πόρτα σχεδόν.
"Ελα κάθησε" του πρότεινα την πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.
Από εδώ φαίνεται καθαρά ο ουρανός να κρυφακούει της πόλης τα μυστικά.
"Μη με παιδεύειεις άλλο!" με παρακάλεσε.
Πήρα από το γραφείο μου ένα βιβλίο με ποιήματα και του λέω:
"Διάβασε δυνατά, επειδή πρέπει να το ακούσω κι εγώ:

"ΩΣΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ?

αν δεν έρθει με μια έκρηξη από μέσα σου
σε πείσμα όλου του κόσμου
μην το κάνεις.
εκτός κι αν έρθει χωρίς να ρωτήσει
από την καρδιά σου κι από το μυαλό σου κι από το στόμα σου
κι από την ψυχή σου
μην το κάνεις.
αν πρέπει να κάτσεις για ώρες
χαζεύοντας την οθόνη του υπολογιστή σου
ή κολλημένος πάνω σε μια
γραφομηχανή
ψάχνοντας για λέξεις
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά ή
για τη δόξα
μην το κάνεις.
αν το κάνεις γιατί θέλεις
γυναίκες στο κρεβάτι σου
μην το κάνεις.
αν πρέπει να κάτσεις και
να το ξαναγράψεις ξανά και ξανά
μην το κάνεις.
αν είναι σκληρή δουλειά και μόνο να σκεφτείς να το κάνεις,
μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον
άλλο
ξέχνα το.

αν πρέπει να το περιμένεις να κραυγάσει από
μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
αν δεν κραυγάσει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στη γκόμενά σου ή στο γκόμενό σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
δεν είσαι έτοιμος.

μην είσαι σαν τόσους συγγραφείς
μην είσαι σαν τόσους χιλιάδες
ανθρώπους που αποκαλούν εαυτούς συγγραφείς,
μην είσαι νωθρός και βαρετός και
προσποιητός, μην καταβάλλεσαι από εγωπάθεια.
οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν
χασμουρηθεί, έχουν
κοιμηθεί
με το είδος σου.
μην προσθέτεις σε αυτό.
μην το κάνεις.
εκτός κι αν βγεί από την
ψυχή σου σαν ρουκέτα,
εκτός κι αν το να μείνεις ακίνητος
θα σε οδηγούσε στην τρέλα ή
στην αυτοκτονία ή στο φόνο,
μην το κάνεις.
εκτός κι αν ο ήλιος μέσα σου
σου καίει τα σωθικά,
μην το κάνεις.

όταν πραγματικά έρθει η ώρα
κι αν είσαι εκλεκτός
θα το κάνει μόνο του
και θα συνεχίσει να το κάνει
μέχρι να πεθάνεις ή μέχρι να πεθάνει
μέσα σου.

δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

και ποτέ δεν υπήρξε.

Charles Bukowski"

Οι λίγες στιγμές σιωπής ήταν αρκετές για να με αγκαλιάσει.
Χρειαζόταν δύναμη πολλή για τον αγώνα του που μόλις τώρα αρχιζε..

14 Σεπτεμβρίου 1922

Ανήμερα του Σταυρού στις 14 Σεπτέμβρη του 1922 έγινε τη καταστροφή της Σμύρνης.

Ας τραγουδήσουμε τον καημό που κρύβουμε στα στήθια...

Τι σημαίνει όμως " καταστροφή";

Ας ρωτήσουμε την εγκυκλοπαίδεια

Mε τον όρο καταστροφή της Σμύρνης αναφερόμαστε στην σφαγή του χριστιανικού πληθυσμού ( Ελληνικού,αλλα και Αρμενικου) της Σμύρνης (την gavour izmir δηλ. πόλη των απίστων οπως την λέγαν οι Τούρκοι εξαιτίας του μεγάλου πλειοψηφικού χριστιανικού κυριοτατα ελληνικου πληθυσμού που την κατοικούσε) καθώς και στην καταστροφή της πόλης με την φωτιά που εκδηλώθηκε αρχικά στην αρμένικη συνοικία και κατέκαψε όλη την πόλη εκτός απο την μουσουλμανική συνοικία. Η φωτιά εκδηλώθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου(ν.ημ.) 1922, τέσσερις μέρες μετά την επανακατάληψη της πόλης από τους Τούρκους, και κράτησε έως τις 17 Σεπτέμβρη.

Μακάρι ο κόσμος να μην ξαναγνωρίσει κάτι παρόμοιο
Μακάρι οι λαοί της γης και εμείς οι Έλληνες πρώτοι
να μάθουμε να ζούμε μονιασμένοι στην γωνιά αυτή
της Μεσογείου που μας έριξε ο θεός. Καμιά αντεκδίκηση, κανένα μίσος.
Απλά ελπίζω να μας επιτρέπουν να τα θυμόμαστε με πόνο ψυχής
γιατί αλίμονο στους λαούς που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους.
Ένοιωθα ότι είχα χρέος απέναντι στους δικούς μου ανθρώπους που ξεριζώθηκαν
από εκεί και στους δικούς μου ανθρώπους που δολοφονήθηκαν.
Αν στον ελεύθερο κόσμο, σωστα, είναι αδίκημα η μη παραδοχή της γενοκτονία τω Ναζί,
γιατί εμείς θα πρέπει να τα ξεχνάμε;

Σοφία

"Τι κρατάς εκεί Ερημίτη;" με ρώτησε πλησιάζοντας μια φίλη
"Α, διαβάζω ένα γράμμα" απάντησα
"Γράμμα; Από ποιον;"
"Δεν είναι ακριβώς από ποιον, αλλά για ποιον!" απάντησα με μια δόση μυστηρίου
"Παράξενο θα ήταν αν σε καταλάβαινα με την πρώτη" μου χαμογέλασε καλόκαρδα
"Σε ευχαριστώ που μαθαίνεις τον εαυτό σου μέσα από μένα" συνέχισα
Την είδα που έσμιξε τα φρύδια από ένταση προσπαθώντας να καταλάβει, αλλά συγκρατήθηκε και ανέβαλλε την ερώτηση της
"Μα εσύ κλαις!" μου χαίδεψε τον ώμο
"Δεν έχω άλλο τίποτα να προσφέρω, παρά τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης μου"
"Σε ποιον;"
"Σε κείνη που έγραψε αυτό το γράμμα και σε όσους θα το ακούσουν με την καρδιά τους"
"Μα τι γράφει;"
"Ελα κάθησε κοντά μου. Άκου:
παίρνω το θάρρος να σας γράψω γιατί θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου αληθινή ιστορία.
είμαι 32 χρονών και πριν 1,5 χρόνο μου διαγνώστηκε ότι έπασχα από καρκίνο του μαστού. το όνειρο που είχε ξεκινήσει για μένα πριν 3 μήνες με το γάμο μου, δεν είχε διάρκεια και μετατράπηκε μέσα σε μία ημέρα σε έναν εφιάλτη. κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι να αισθάνεσαι ότι πεθαίνεις, πως είναι να βλέπεις τον εαυτό σου να αλλάζει, πως είναι να βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς τον πόνο, πως είναι να αισθάνεσαι τον οίκτο των άλλων, πως είναι να ξυπνάς τα βράδυα (τα λίγα βράδυα που μπορείς να κοιμηθείς) και να βλέπεις το είδωλό σου στο καθρέπτη και να τρομάζει , πως είναι να αισθάνεσαι ότι ο άνθρωπος που αγαπάς απομακρύνεται κάθε μέρα και πιο πολύ από εσένα, πως είναι να αισθάνεσαι ένοχη που γκρεμίζεις τα όνειρα του, πως είναι να σου λέει ότι δεν μπορεί να περιμένει, πως είναι να μετράς τις μέρες, τις ώρες και να φτάνει η μέρα τις τελευταίας θεραπείας. και πως είναι η πρώτη μέρα που αισθάνεσαι και πάλι καλά, η πρώτη μέρα που βλέπεις και πάλι τον ήλιο να λάμπει και να σου κρυφο χαμογελάει.
και πως είναι να βρισκεις τη δύναμη να διώχνεις μακρυά ότι και όποιον σου κάνει κακό, να μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου, να νοιάζεσαι γι'αυτόν και να τον φροντίζεις. Ο καρκίνος με έμαθε να ερμηνεύω τα σημάδια, να μη θεωρώ τίποτα τυχαίο, να μην κάνω μακροχρόνια όνειρα γιατί είναι χαζό, να εκτιμώ τα λίγα και να απομυθοποιώ τα πολλά.

Ναστε καλα
Σοφία."

Οταν δυο άνθρωποι σμίγουν τα δάκρυα τους, τότε ανασταίνεται η ελπίδα για τον κόσμο.

προλήψεις

Στο μεγάλο κεφάλαιο των προλήψεων και των δοξασιών όπως λέμε, δεν θα ήθελα να παραλείψω μερικές πολύ σημαντικές πτυχές της καθημερινής μας ζωής που ποτίζονταν από αυτές. Τις προλήψεις και τις δοξασίες.
Ας κάνω αρχή σήμερα με τον γάμο και την γέννηση.
Λοιπόν,
Ποτέ δεν παντρεύομασταν την Τρίτη, είναι μαθες κακή μέρα. Αντίθετα η Πέμπτη είναι τυχερή μέρα γι' αυτό οι γάμοι γίνονται Πέμπτη και Κυριακή.
Τρεις μέρες μετά το γάμο το αντρόγυνο δεν πρέπει να περάσει ποτάμι, γιατί θα χωρισουν πριν περάσει χρόνος. Το ίδιο θα συμβεί αν, μεσα σε ένα χρόνο, ακούσουν το "ευλογημένη η βασιλεία" άλλου γάμου, γι' αυτό δεν μπαίνουν στην εκκλησία, όταν βρεθούν σε γάμο.

Να σας πω για τον γάμο τώρα λίγα:
Η έγκυος γυναίκα δεν πρέπει να ζητά ο,τι νάναι, γιατί το παιδί που θα γεννηθεί θα γίνει φτ ωχός. Αν η έγκυος την ημέρα του αγίου Συμεών κάνει σημάδι με μουτζούρα στο σώμα της, το σημάδι αυτό αποτυπώνεται στο έμβρυο στο ίδιο σημείο και το παιδί θα έχει το σημάδι σε όλη του τη ζωή.
Συνεχίζεται...

Ναζίμ Χικμέτ

Αυτό το συννεφιασμένο απόγευμα, με παρασέρνει στα χρώματα του. Τα αρώματα και τις μνήμες. Επειδή οι μνήμες είναι γεμάτες αρώματα. Εκείνα που μόνο εσύ αναγνωρίζεις ανάμεσα σε χίλια.
Είναι δικά σου.
Οχημα προσφέρω για τούτο το ταξίδι.
Ελάτε!
Ας απολαύσουμε μαζί λόγο και μουσική.
Ναζίμ Χικμέτ

Ξεχωριστή μέρα η σημερινή. Κουδούνια των σχολείων καλούν για ζωή.

Έτσι πέρασα από πολλές γειτονιές, είδα παιδιά μικρά και μεγάλα να μοιράζονται έγνοιες και νοσταλγίες.

Άκουσα και μια μητέρα να συζητά με ένα δάσκαλο.

Γνωστή μου η μητέρα, γι' αυτό και είμαι σίγουρος οτι θα συγχωρέσει που θα μεταβιβάσω και σε άλλες καρδιές την κουβέντα της. Επειδή έχει κάτι να πει. Αυτό το κάτι, θα δειτε οτι είναι πολύ μεγάλο.

Για πες τα Γιώτα:

Θυμησου δασκαλε
.Θυμησου γιατι εγινες δασκαλος. Γιατι στα 18 σου διαλεξες αυτον τον δρομο
Θυμησου, δασκαλε,ολα οσα ξερεις καλυτερα απο μενα. Ολα οσα η ζωη, η ρουτινα, η μιζερια συνωμοτουν να ξεχασεις.
Θυμησου το χαμογελο. Κανενα παιδι δεν μπορει να αντισταθει σ ενα χαμογελο Μην μπαινεις στην ταξη με μουτρα. Ναι , εχεις και συ προβληματα. Ο ανθρωπος σου , ο σπιτονοικυρης σου, η πεθερα σου.Εχεις δικιο. Ομως το δικιο σου μην το ξεσπας στο παιδι. Δεν φταιει το παιδι
Θυμησου τα μπραβο. Πες το με την καρδια σου ενα μπραβο μπορει να ειναι πιο καλο απο ολα τα" διδακτεα "μαζι.
Επισης αλλο "κανω παρατηρηση" κι αλλο" ξεφτιλιζω" . Ποτε μην ξεφτυλιζεις ενα παιδι μπροστα στους συμμαθητες του. Ποτε μην ειρωνευεσαι, μην σαρκαζεις, μην γελοιοποιεις εκ του ασφαλους καποιον που δεν μπορει να σου απαντησει.Εισαι μεγαλος,εισαι ετοιμολογος, εισαι απο θεση ισχυος.Μη χρησιμοποιεις αυτα τα οπλα. Ποτε. Πανω απο μαθηματα, πανω απο οτιδηποτε, το συμαντικοτερο για ενα παιδι ειναι η αξιοπρεπεια του μπροστα στους συμμαθητες του.
Εχεις στα χερια σου ενα κακιστο βιβλιο. Καλεισαι να το διδαξεις. Ξεχνα το . Οσο μπορεις. Ξεχνα το και θυμησου την ουσια. Η ουσια περναει στα παιδια
Ανθρωπος εισαι, καποιους μαθητες σου τους γουσταρεις περισσοτερο απο καποιους αλλους. Μην το δειχνεις.Το ξερω , δεν προφταινεις, εισαι κουρασμενος, εχεις να διορθωσεις και πενηντα ανορθογραφες εκθεσεις-αλλα ψαξτο καλυτερα. Μπορει το σπαστικο με τα γυαλακια στο πισω θρανιο, που μοιαζει να αδιαφορει να ειναι απλα ντροπαλο.Πιο ανασφαλες..
Τα παιδια εχουν ελατωματα Το ιδιο και συ. Η διαφορα ειναι οτι εσυ εισαι ενηλικας.
Τα παιδια βαριουνται στο μαθημα. Θα ηθελαν να ειναι οπουδηποτε αλλου εκτος απο μια αιθουσα φουλ στα ημιτονα και στους Βουλγαροκτονους. Το ιδιο και συ. Η διαφορα ειναι το οτι εσυ εισαι ενηλικας.
Τα παιδια δεν εχουν μονο υποχρεωσεις . Εχουν και δικαιωματα. Ασχετο αν εμεις οι μεγαλοι, επειδη δεν μας συμφερει, φροντιζουμε επιμελως να τους αποκρυπτουμε το γεγονος.
Και τελικα, φιλε δασκαλε
Τα παιδια θελουν να σε γνωρισουν . Τα παιδια ΘΕΛΟΥΝ να σε αγαπησουν. Μπορεις να τα βοηθησεις,να σταθεις διπλα τους. Μπορεις να δωσεις σχημα στο παρον, το μελλον τους,στη ζωη τους ολοκληρη. Φτανει να τους δωσεις μια ευκαιρια
Να τους απλωσεις το χερι. Φτανει να θυμηθεις γιατι εγινες δασκαλος , δασκαλε
Εσυ Δασκαλε εισαι αυτος που εισαι μεσα στο λακο των λεοντων να παλαιψεις, με βιβλια που μπερδευουν ακομα και σενα τον ιδιο οχι μονο τα παιδια , με συνθηκες που καθε αλλο παρα μπορουν να σου αφησουν το περιθωριο να θυμασαι ,με τραγικες ελειψεις σε αιθουσες και προσωπικο με ολα αυτα που πνιγουν τις καλες σου διαθεσεις
Γι αυτο ειμαι ευγνωμων Δασκαλε και σαν μαννα και σαν πολιτης που θυμασαι,που παλευεις
και που δεν το βαζεις κατω σαν ενας Δον Κιχωτης, που μοιαζει να παλευει με το ανεφικτο αλλα συνεχιζει!

ΥΓ

Ολη την συζήτηση οποιος θέλει μπορεί να την βρεί στο σπιτικό της:

http://spiti.pblogs.gr/2009/09/shmera-to-koydoyni-xanahtypa-i-ayto-se-parakalw-askale-thymhsoy.html

καλή μας σχολική χρονιά

"...στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα με τ'άστρα τ' ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου
πρωτάκι, σχολιαρούδι, του κλέβουν το τραγούδι, του κλέβουν το τραγούδι... "


Τότε ήταν, σαν τώρα είναι, πρώτες μέρες στο σχολείο. Στην Ίμβρο... την αφεντιά μου την διακρίνετε φαντάζομαι...
Α, δεν σας έδειξα το σχολειό... άυτό που μου φέρνει σήμερα συννεφιές στο νου...



Αυτό είναι το σχολείο όπως είναι σήμερα. Μερικές φορές το χρησιμοποιούν ως ντισκοτέκ.
Τότε όμως ήταν γεμάτο μαθητούδια. Τουρκάκια και ελληνάκια. Η αυλή γέμιζε φωνές...διάφορες... μέρικά συναισθήματα μπορείτε να δανειστείτε από την φωτογραφία την πρώτη. Εκείνη με τις ποδιές και τους κάτασπρους κολλαριστούς γιακάδες.
Καλή αρχή λοιπόν και τούτης της σχολικής χρονιάς...με μνήμες και όνειρα για ένα αύριο πιο πλούσιο!

Το μόνο που δεν σας είπα, για να συνεχίσω το προηγούμενο που λέγαμε, σχετικά με τις παράξενες θεραπείες, είναι οι μαγουλάδες.

Με έφεραν που λέτε σε μια γυναίκα που είχε τη φήμη οτι είχε καλό χερικό. Η "γιάτραινα" λοιπόν μέσα σε μια κούπα νερό, διέλυσε ένα κύβο λουλάκι και το νερό έγινε γαλάζιο. Υστερα με ένα "σγραγιστό" με αυτούς που σφραγίζουν τα πρόσφορα και που τον είχε ακουμπήσει στο λουλακί νερό, σφράγισε το πρήξιμο του λαιμού μου.
Όλη αυτή η διαδικασία έγινε στα βουβά, που όμως από το ύφος της γυναίκας θα έλεγες οτι κάτι μελετούσε.
Οι μαγουλάδες οι δικοί μου, καθώς και όλων των υπόλοιπων όπως καταλαβαίνετε εξαφανίστηκαν.
Ολοι οι αυτόκλητοι τούτοι θεραπευτές είχαν ένα κοινό σημείο μεταξύ τους: την μυστική προσευχή. Αν ήταν προσευχή η ξορκισμοί ή τίποτα από τα δύο, αλλά ένας τρόπος υποβολής της ιδέας στον άρρωστο, οτι επικαλούνται αόρατες δυνάμεις που θα βάλουν το χέρι τους να γίνουν καλά, κανείς δεν ξέρει.
Ενα άλλο επίσης κονό σημείο που είχαν ήταν οτι δεν έπαιρναν ποτέ χρήματα, ούτε δέχονταν δώρα.

Μιας και τό έφερε η κουβέντα να σας πω λίγα και για την χρυσή, η το "σαραλίκι" όπως το λέγαμε. Είναι τούρκικη λέξη και σημαίνει κάτι σαν "κιτρινισμός". Αυτή ήταν πολύ συνηθισμένη αρρώστια στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους. Για να περάσει αυτό, χρειαζόταν όχι γητειές και ξόρκια αλλά χειρουργική επέμβαση. Με κάποιον τρόπο, συνήθως με μεταξωκλωστή, έκοβαν τον σύνδεσμο που υπάρχει στην βάση του επάνω χειλιού. Τότε έτρεχε πολύ αίμα. Ελεγαν πως αυτή ήταν "η ώρα του Θεού". Σε λίγες μέρες ο άρρωστος ξανάβρισκε την υγεία και το χρώμα του.

Με αυτά και με εκείνα, το θέμα της "λαικής ιατρικής" πήρε τέλος.
Προλήψεις και δοξαδίες είχαμε όπως έχει κάθε κοινότητα που μετρά πολλούς αιώνες ιστορίας. Η επιβίωση ήταν ανάγκη και έπρεπε με κάθε θυσία να πραγματοποιηθεί.

Τι να διαλέξω;

"Αχ, δεν ξέρω τι να κάνω!"
"Έλα ηρέμησε!" προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει η μάνα.
"Πως να ηρεμήσω... δεν ξέρω τι να διαλέξω...."
"Βλέπεις Ερημίτη τι τραβάμε;" με κοίταξε απεγνωσμένα
"Δεν καταλαβαίνω" είπα εγώ κουνώντας το κεφάλι
"Η κόρη μου!"
"Την βλέπω που δεν αποφασίζει" είπα εγώ τελειώς φυσικά
"Και είναι λίγο αυτό;" με ρωτά σχεδόν έξαλλη η μάνα, μη μπορώντας να βοηθήσει καθόλου
"Θέλεις να λύσω εγώ τον γόρδιο δεσμό;" πρότεινα
"Θα με υποχρεώσεις!" με παρακάλεσε
Η αλήθεια είναι οτι είναι ευλογία να έχεις τόσες πολλές επιλογές στην διάθεση σου. Να μπορείς να σταθμίζεις και να προχωράς. Για τις σπουδές, για το μέλλον, για τις σχέσεις...σχεδόν - επιμένω - σχεδόν για τα πάντα.
"Λοιπον;" με σκούντηξε η μάνα
"Εχεις διαβάσει την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων;" απευθυνομαι στην μικρή. Εκείνη ακουμπισμένη στο τραπέζι με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
"Ε, τότε θα ξέρεις και την λύση στο πρόβλημα σου" χαμογέλασα
Κατέβασα από την βιβλίοθήκη το βιβλίο και άνοιξα στην παρακάτω σελίδα:

Τα Σεπτεμβριανά

Προτου μας αφήσει τούτη η μέρα, και οι μνήμες της περάσουν στο παρελθόν, προσπάθησα και κράτησα μερικές. Είναι από αυτές που πονούν. Μερικοί θα ήθελαν να ξεχάσουν τα γεγονότα, αλλά εκείνα μας στοιχειώνουν. Πρέπει. Πρέπει να ειπωθούν για πολλοστή φορά.
Ετσι για να αγιάσει η μνήμη όσων άδικα για μια φορά ακόμα, έπεσαν θύματα....

Τούτα ήταν τα γεγονότα όπως μου τα διηγήθηκε ο παππούς, και τα έχω καταγράψει στο βιβλίο μου "Μικρασίας Έρως". Ετσι δεν θα μπορούσα να τα παραλείψω...
Την θύμηση του να έχω...εύχομαι...

έρχεται "βροχή"

"Εσύ που έχεις ταξιδέψει στους πολιτισμούς του κόσμου Ερημίτη, έχεις χορέψει ποτέ τον χορό της βροχής;" με ρώτησε ένας φίλος μουσικός
Κοιτώ τον ουρανό και μυρίζοντας τον αέρα του λέω
"Ερχεται!"
"Σιγά την πρόβλεψη Ερημίτη!" μου χαμογελά. Ο ουρανός όσο πάει και βαραίνει. Το βλέπουμε όλοι
"Με ρώτησες για τον χορό της βροχής. Οχι, δεν έχω χορέψει αλλά έχω κάτι άλλο για σένα, μιας και είσαι μουσικός"
"Τι;"
"Μια φορά, με είχε προσκαλέσει ένας φίλος, συνάδελφός σου, σε μια σύγχρονη εκτέλεση του χορού της βροχής. Θέλεις να την δεις; Έχω κρατήσει το βίντεο."
"Σύγχρονη εκτέλεση...μα τι λες;'
"Σώπα, δες και νιώσε! Κυρίως νιώσε! του λέω και βάζω το βίντεο να παίζει:

σαράντα κύματα

Είχα ένα φίλο που λέτε, τον Σταύρο τον Τσιμπλή.
Αυτός όταν ήταν μικρός, υπέφερε ο καημένος από μια αρρώστια που κρατούσε πολύ καιρό. Μη με ρωτήσετε να σας πω τι ήταν γιατί σίγουρα δεν ξέρω, κανείς μας δεν ήξερε.
Μια μέρα το λοιπόν, η γιαγιά και η μάνα του τον κατέβασαν στο γιαλό. Εκεί του έβγαλαν την φανέλα του, το πάνω εσώρουχο, και καθισμένες στην άμμο, η πάνω σε μια πέτρα, εκεί που σκάει το κύμα στην ακροθαλασσιά, βουτούσαν το ρούχο στην θάλασσα σαράντα φορές, σε σαράντα κύματα. Παρακαλούσαν να σβήσει η αρρώστια από το άρρωστο παιδί τους όπως σβήνει το κύμα στη στεριά.
Οταν έφευγαν, έπρεπε να μη γυρίσουν να κοιτάξουν πίσω τη θάλασσα, εκεί που άφησαν το "κακό".
Η αλήθεια είναι οτι ο Σταύρος είναι σήμερα κάπου στην Αυστραλία. Ζει και βασιλεύει.
Τι είδους αρρώστια ήταν, τι έγινε κανείς δεν ξέρει.
Την πήραν τα "σαράντα κύματα".
Μεταξύ μας, όχι μόνο του Σταύρου αλλά και ένα σωρό άλλα παιδιά ακολουθησαν αυτή τη "θεραπεία" μεταξύ αυτων και εκείνος που γράφει τούτες τις γραμμές...

ο λάκκος

"Τόσες πολλές κατραπακιές!" παραπονέθηκε ο φίλος. Μόλις έφτασε στην πρωτέυουσα για να τις ελλατώσει αλλά μάλλον πλήθυναν και αγανάκτησε.
"Υπομονή' του είπα
"Τι υπομονή Ερημίτη μου, τι υπομονή, πόση άλλη! Εδώ κοντεύουμε να βάλουμε και το άλλο πόδι μέσα να κλείσει ο λάκκος!"
"Είπες λάκκος;" άνοιξα τα μάτια μου. "Τώρα θυμήθηκα! Για άκου μια ιστορία, ίσως βγάλεις κάτι από αυτήν!'
"Για ιστορίες είμαστε τώρα;" νευρίασε εκείνος
"Μωρέ άκου να δεις τί εγινε...."

Μια φορά ένας αγρότης είχε έναν γάιδαρο.

Γέρασε ο κακόμοιρος και κάποια μέρα, εκεί που περπατούσε στο λιβάδι, έπεσε μέσα σε ένα χαντάκι. Προσπάθησε μα δεν μπορούσε να βγει.

Τον βρήκε το αφεντικό του, προσπάθησε κι εκείνος αλλά δεν τα κατάφερε.

Σκέφτηκε λοιπόν οτι μιας και ο γάιδαρος ήταν γέρος και το χαντάκι έπρεπε να κλειστεί, να κάνει δυο δουλειές μαζί.

Κάλεσε τους χωριανούς, τους έδωσε από ένα φτυάρι και όλοι μαζί έριχναν χώμα μέσα στο χαντάκι να θάψουν τον γάιδαρο και να κλείσουν το χαντάκι. Μόλις το ζωντανό κατάλαβε τι συνέβαινε, έκλαιγε, μα κανένας δεν του έδινε σημασία.

Ξαφνικά όμως σιώπησε. Ολοι αναρωτήθηκαν τι έγινε. Δεν έκλαιγε όταν του πετούσαν χώμα. Εκείνος, κάθε φτυαριά που του έρχονταν στην πλάτη, την τίναζε και έπεφτε στα πόδια του το χώμα. Έτσι συνέβαινε να πατάει το χώμα και να ανεβαίνει εκείνο και στο τέλος γέμισε το χαντάκι και ο γαίδαρός μας βγήκε καμαρωτός καμαρωτός.

Τι κατάλαβες λοιπόν; Πως η ζωή θα σου ρίχνει πολλές φτυαριές με ακαθαρσίες. Κάθε είδους. Το κόλπο είναι να τις τινάζεις από πάνω σου και να ανεβαίνεις από το χαντάκι πατώντας τη βρωμιά. Μπορούμε να βργούμε από το οποιοδήποτε χαντάκι όχι με παραίτηση αλλά με αποφασιστηκότητα. Κάθε φτυαριά και ένα βήμα προς τα πάνω!"

Ο φίλος έφυγε ύστερα από έναν σκεφτικό χαιρετισμό....

Μακάρι ο λάκκος να του έδειξε τον δρόμο προς τα πάνω...

"ξεφοράει"

Για να σας τελειώσω με το θέμα αυτό, αν και δεν τελειώνει έτσι, ίσως το ξαναβρούμε μπροστά μας, θέλω να σας πω για το τι γινόταν όταν η κυρά Μαρίκα δεν κατάφερνε και πολλά.
Μην της το πείτε όμως επειδή εκείνη δεν το παραδέχεται.
"Εμένα η τέχνη μου έχει βαθιές ρίζες" λέει " έχουν έρθει σε μένα...ωωωωω... τι να πρωτοθυμηθώ!"
Γι αυτό σας λέω, μην της το πείτε, θα πικραθεί και είναι τόσο καλός άνθρωπος!
Λοιπόν, τι λέγαμε;
Α, ναι! Αν με αυτά και με εκείνα δεν περνούσε το κακό, τότε καταφεύγουμε σε άλλα μέσα, στην θρησκεία.
Μάλιστα!
Πάμε τον άρρωστο στην εκκλησία, για να "φεφορέσει" επάνω του ο παππάς. Μετά τη λειτουργία σταματουμε τον "παθόντα" στην βορεια πύλη του ναού. Ο παππάς βγάζει το πετραχήλι του, τα επιμάνικα και τη ζώνη, τα βάζει πάνω στο κεφάλι του βασκαμμένου και διαβάζει την ειδική ευχή.
Άλλες φορές πάλι, ξαπλώνουμε τα βασκαμένα μωρά μπροστά στην Ωραία Πύλη, για να περάσει από πάνω τους ο παπάς την ώρα που περνά με τα "Άγια" στα χέρια.
Πάντως πρέπει να ξαναπώ, οτι ήταν μεγάλος "λεκές" για κάποιον να "διαγνωστεί" με βασκανία. Κοίταγε πώς θα αποτινάξει από πάνω του τούτο το κακό, την φήμη του ονόματός του. Ωστόσο μπορεί να συμβεί και στον καθένα. Για να προλάβουν λοιπόν το κακό, μόλις πλησίαζαν το αντικείμενο του θαυμασμού τους, το έφτυναν λέγοντας ", φτου να μη βασκαθείς". η έβαζαν μπροστά σε ό,τι ήθελαν να πουν την λέξη "σκόρδα" η απλά έλεγαν "μάσιαλα" που είναι μια επίκληση του ονόματος του Θεού στα τουρκικά.
Είπαμε όμως έτσι;
Τσιμουδιά στην κυρά Μαρίκα.
Την άλλη φορά θα σας πω για τα ξόρκια και τα γητέματα...

ώρες φθινοπώρου

Οι Ερημίτες, έχουν μια περίεργη λατρεία με το παρελθόν, επειδή πολλές φορές μέσα εκεί κρύβεται το μέλλον.
Εγώ δεν ξέφυγα από αυτό το πάθος. Έχω μαζέψει ολόκληρα συρτάρια με παλιά βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά. Ο,τι βάζει ο νους σας, για μένα και την "παράνοια" μου.
Ερημίτης είμαι, μπορώ να κάνω κάθε τρέλα.
Σήμερα, πρώτη μέρα του φθινοπώρου θα ήθελα να διαβάσουμε μαζί, ένα άρθρο που έγραψε ο Αγαπητός Τσσοπανάκης το 1935. Για να δουμε, τι σχέση έχει με το φετινό φθινόπωρο....

Ο κύκλος των ημερών, στριφογυρίζοντας, μας έσπρωξε απ' το καλοκαίρι και μας μετατόπισε προς το φθινόπωρο, όπως πάντα. Ούτε μας ρώτησε να έχουμε διάθεση ν΄ αλλάξουμε, αν δε θάμαστε ευχαριστημένοι να σταματήσουμε και κάπου.

Εμάζεψε απ΄ τους μακρυνούς τόπους τα σύννεφα και τα στοίβαξε σα μυκηναϊκά κάστρα, ογκώδη, στο βάθος του ορίζοντα, με μεγάλους σκιασμούς, έτοιμα να ξεκινήσουν και να σκεπάσουν το Σύμπαν και να μας διαλύσουν.

Και το πέτυχαν μονάχα με την εμφάνισή τους. Κι ο τελευταίος ήρωας των κυμάτων, τραβήχτηκε απ' την ακροθαλασσιά, κι έμεινε μόνος ο γιαλός, κι επήραν οι αέρηδες και σκόρπισαν και τη ζεστασιά της γυναίκας, που περπατώντας στραταρχικά στην άμμο, άναβε πόθους και λαχτάρες, μαζί με τα λιοπύρια..

Πάει πια, μαζεύτηκεν η πολυθόρυβη αυτή εμφάνιση της ζωής που πλημμύριζε το κύμα.

Οι βάρκες άρχισαν να δέρνουνται κι' έχασαν το παλιό, απαλό νανούρισμά τους και το κύμα βρόντηξε στην ακρογιαλιά κι' έσκαψε την άμμο.

Πάει και το παλιό το χάιδι, το παλιό παρακαλεστικό αγκάλιασμα του νερού με την καρίνα, πάει και το διακριτικό αεράκι που φούσκωνε τα πανιά μ' απαλωσύνη και δρόσιζε τα σώματα.

Τώρα ο νοτιάς-αδύνατος ακόμα-σκουραίνει τη θάλασσα και της δίνει μιαν ύπουλη γαλήνη, κι ο βοριάς κουβαλώντας άσπρα πρόβατα κοπάδια, τα βόσκει βιαστικά απάνω στα ταραγμένα νερά, που παίρνουν μαζί του μια γυαλάδα βαθυγάλανου κρυστάλλου.

Ο ρυθμός της ζωής των ανθρώπων παίρνει έναν τόνο βιαστικώτερο, τόσο όσος φτάνει για να αισθάνωνται τα δέντρα την τραγική τους μοίρα.

Νάναι δηλαδή αναγκασμένα να κάθουντ' εκεί, να δέρνουνται απ' τις βροχές και τους ανέμους σε μιαν υποχρεωτικήν έκσταση, χωρίς φανερή διαμαρτυρία, μα ασφαλώς με εσώτερη συνείδηση του άδικού τους πεπρωμένου.

Και μήπως εμείς που σ' αυτόν τον κόσμο «ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» τι καταλαβαίνουμε; Πόσες φορές δεν πεθυμούσαμε να παίρνουμε τ' αστροπελέκια, περήφανα κι αδάκρυτα, με τις εσώτερες πλημμύρες μας, μα με την εμφάνιση εκείνη της μεγαλόπρεπης κι ασυγκίνητης «βασιλικής δρυός» του γλυκού, γλυκύτατου Παπαδιαμάντη;

Τα φύλλα των πλατάνων δεν έχουν πια εκείνο το καλοκαιρινό πράσινο κουβεντολόι μα τα πήρε ο μαρασμός κι η κιτρινίλα, τα δέρνει ο άνεμος απάνω στις βέργες και τα ξετινάζει μακρυά. Αυτά παίρνουν χάμου ένα περιστροφικό κυνηγητό και χάνονται στο βάθος της απόμακρης πλατείας.

Φθινόπωρο.μα φοβόμαστε να πούμε τη λέξη. Οι καρέκλες στο Μαντράκι έχασαν τη νύχτα τους πιστούς των, κι' οι τελευταίοι π' απομείνανε αισθάνονται τεράστια την εγκατάλειψη, σαν να παρευρίσκονται σε μια παράσταση κι' είν' οι μόνοι θεατές κι' απ' αυτή την έλλειψη κοινού αισθάνονται την αποτυχία της.

Φυγή, φυγή κι υποχώρηση.

Έπεσαν κι' οι πρώτες ψιχάλες. Η βροχή θάναι το τελειωτικό στοιχείο και το σύνθημα για το σκόρπισμα όλων όσοι έμειναν πιστοί προς την εποχή, και την πλατεία, και τη θάλασσα. .Όλων όσοι ελπίζουν στο καινούργιο καλοκαίρι.