Μπορείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος

• Να νοιάζεσαι για τους άλλους ανθρώπους. Να σκέφτεσαι τρόπους να τους κάνεις ευτυχισμένους και να τους ενθαρύνεις να κάνουν το σωστό. Αφιέρωσε χρόνο για να να τονίσεις τα καλα τους χαρακτηριστικά και να τονώσεις την αυτοπεποίθηση τους.


• Μην κάνεις τίποτα από ιδιοτελή κίνητρα. Μην κοιτάς τους άλλους ως αναλώσιμα.Μην υποτιμάς τους φίλουςγια να παρουσιαστείς ως καλός στους γύρω σου, κοινώς μην "θάβεις" τους άλλους.


• Μην σπαταλάς τον χρόνο του κηνυγώντας τον έπαινο. Μάθε πως να απομακρυνθείς από το εγώ σου. Ταπεινοφροσύνη δεν σημαίνει να βάζεις τον εαυτό σου κάτω από τους άλλους. Σημαίνει να είσαι ευχαριστημένος με αυτό που είσαι, δίχως να χρειάζεσαι τον έπαινο η την κατηγορία.


• Μην ζηλεύεις την επιτυχία η την ευτυχία των άλλων. Μάθε να είσαι ευτυχισμένος με την ευτυχισμένη ζωή των άλλων. Αν οι άλλοι κάνουν καλά πράγματα, να αισθάνεσαι κι εσύ μέρος της ευτυχίας τους.


• Μην μένεις προσκολημένος στις αρνητικές διαθέσεις του μυαλού. Οσο συχνά χρειάζεται, διώξε τις αρνητικές σκέψεις. Να ξέρεις οτι πολλές φορές, ο εγωισμός είναι μπλεγμένος στις αρνητικές αυτές σκέψεις. Προσπάθησε να καλιεργήσεις την χαρούμενη διάθεση.


• Χαμογέλα. Αν δεν μπορείς τίποτα άλλο, χαμογέλα όταν συναντάς άλλους ανθρώπους.


• Να έχεις ενθουσισμός σε ό,τι κι αν κάνεις. Να είσαι ενθουσιασμένος και θετικός με ό,τι κι αν κάνεις. Ακόμα και η μικρότερη πράξη αν γίνεται με αγάπη και ενθουσιασμό μπορεί να κάνει την διαφορά.


• Μην επιβάλλεις την άποψη σου στους άλλους. Επίσης, άκου υπομονετικά τους άλλους, αλλά ταυτόχρονα μην υποκύπτεις σε όσα οι άλλους σκέφτονται για σένα και νομίζουν οτι πρέπει να κάνεις. Να τεστάρεις την συμβουλή της με την δική σου εσωτερική σοφία.


• Ακου την καρδιά σου. Να είσαι πιο προσεκτικός με τις κρύες κρίσεις της λογικής.


• Καλύτρα να κάνεις λάθη παρά να στέκεσαι άπραγος.


• Μην παραπονιέσαι. Κάνε την διαφορά!

λίγα ακόμα μαθήματα ζωής

• Οταν κάποιος είναι μνησίκακος απέναντί σου, σου διδάσκει οτι όλοι κάνουν λάθη. Οταν κάνεις λάθος εσύ, το ποιο καλό που μπορείς κάνεις, είναι να συγχωρήσεις εκείνον που σε πρόσβαλε, χωρίς να προσποιείσαι. Το να συγχωρούμε εκείνους που μας πλήγωσαν είναι από τις πιο δύσκολες και οδυνηρές εμπειρίες της ζωής, αλλά είναι και η πιο θαραλλέα πράξη που μπορείς να κάνεις.
  


• Οταν εκείνος που αγαπάς είναι απιστος, σε διδάσκει οτι να αντιστέκεσαι στον πειρασμό είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον άνθρωπο. Να είσαι σταθερός στην αντίσταση απέναντι σε όλους τους πειρασμούς.. Οταν το κάνεις αυτό, τοτε θα ανταμειφθείς με μια αίσθηση ικανοποίησης που θα διαρκεί πολύ και θα είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη προσωρινή απόλαυση.
  


• Οταν κάποιος σε διακωμωδεί, σε διδάσκει αγάπη, καλωσύνη, τιμιότητα, συγχώρεση, αποδοχή και όλα αυτά μπορουν να αντιμάχονται το κακό που υπάρχει στον κόσμο. Για κάθε καλή πράξη, υπάρχει μια κακή πράξη. Εχουμε την δύναμη να ελέγξουμε την ισορροπία ανάμεσα στο καλό και στο κακό, αλλά επειδή τα μαθήματα της αγάπης δεν διδάσκονται αρκετά συχνά, αυτή η δύναμη συχνά δεν χρησιμοποιείται για καλό.
  


• Οταν μπαίνεις μέσα στην ζωή κάποιου, είτε το έχεις σχεδιάσει, είναι γίνεται τυχαία, σκέψουν ποιο θα είναι το μάθημα. Θα σε διδάξει την αγάπη η την άγρια πλευρά της πραγματικότητας; Οταν πεθάνεις, θα έχει καταλήξει η ζωή σου να είναι πιο αγαπητική η πιο βλαβερή; Θα έχεις προσφέρει ανακούφιση η πόνο; Πιο πολλή χαρά η λύπη; Κάθε ένας από μας έχει την δύναμη πάνω στην ισορροπία της αγάπης μέσα στον κόσμο. Πως θα την χρησιμοποιήσεις άραγε;
  

Περίεργα μαθήματα ζωής

Η ζωή είναι σαν μια βόλτα με το roller coaster. Κανεις δεν μπορεί να το αρνηθεί. Μερικές φορές κάνουμε πράγματα δίχως κανένα λόγο, και καταλήγουμε να είμαστε νικητές, όχι τόσο για εκείνο που καταφέραμε, αλλά για το μάθημα ζωής που πήραμε. Να μερικά παραδείγματα:

• Οταν κάποιος σου λέει ψέματα, σου διδασκει οτι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Η αλήθεια είναι πάντοτε κρυμένη κάτω από την επιφάνεια. Κοίτα πέρα από τις μάσκες που φορούν οι άνθρωποι αν θέλεις να μάθεις τι κρύβουν στην καρδιά τους. Βγάλε τις δικές σου μάσκες για να ξέρουν και οι άλλοι ποιος είσαι αληθινά.


• Οταν κάποιος σου κλέβει, σε διδάσκει οτι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Πάντα να είσαι ευγνώμων για όσα έχεις. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα τα χάσεις. Ποτέ να μην πάρεις τους φίλους η την οικογένεια σου για δεδομένους, επειδή σήμερα και μερικές φορές ακόμα και αυτό το λεπτό είναι η μοναδική εγγύηση που έχεις.


• Οταν κάποιος σε κοροιδέυει, σου διδάσκει οτι δεν υπάρχουν δυο άνθρωποι όμοιοι. Οταν συναντάς ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από σένα, μην τους κρίνεις από την εμφάνιση, αντίθετα να βασιστείς σε όσαν έχουν μέσα στην καρδιά τους.


• Οταν κάποιος σε τραυματίσει, σε διδάσκει οτι η ανθρώπινη φύση μας είναι πολύ εύθραυστη. Προστάτεψε και φρόντισε το σώμα σου όσο καλύτερα μπορείς, είναι το μόνο πράγμα που είσαι σίγουρος οτι θα το έχεις για πάντα.


• Οταν κάποιος σου ραγίσει την καρδιά, σου διδάσκει οτι το να αγαπάς κάποιον δεν σημαίνει πάντα οτι εκείνος θα επιστρέψει την αγάπη σου, θα σε αγαπήσει κι εκείνος. Αλλά μην γυρίσεις την πλάτη σου στην αγάπη, επειδή όταν βρεις το σωστό άνθρωπο, η χαρά που θα σου φέρει στην ζωή σου, θα επουλώσει ολα τα τράυματα του παρελθόντος, χίλιες φορές καλύτερα.

Διεθνές λογοτεχνικό φεστιβάλ στην Τήνο

Το πρώτο της Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ φιλοξενεί φέτος η πανέμορφη Τήνος και, από τις 29 ώς τις 30 Ιουλίου, θα υποδεχθεί 27 συγγραφείς και ποιητές από 18 χώρες.

Στο τριήμερο φεστιβάλ θα μετάσχουν οι: Θανάσης Βαλτινός, Ζυράννα Ζατέλη, Νίκη Μαραγκού, Μάριος Μιχαηλίδης, Γιώργος Μολέσκης, Τίτος Πατρίκιος, Έλλη Παιονίδου, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Έρση Σωτηροπούλου, Αλίσια Στόλινγκς, Μόμα Ράντιτς, Ανν Κάρσον, Τσβετάνκα Ελένκοβα, Μεχμέτ Γιασίν, Πιερ Ασουλίν, Φερνάντο Αραμπάλ, Χομέρο Αρίτζις και άλλοι.

Το Φεστιβάλ διοργανώνεται από την «Κοινωνία των (δε)κάτων», την Αtlantis Ρroductions, το Ιδεόγραμμα, το Πανελλήνιο Ιερό Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας Τήνου, τους δήμους Εξωμβούργου και  Τήνου και το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού.

Στόχος των διοργανωτών είναι το Φεστιβάλ να γίνει θεσμός και να διεξάγεται κάθε δύο χρόνια.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=41&nid=1231053659#ixzz0v3AGWjPD

Αν ξαναζούσα

• Αν ξαναζούσα, θα μιλούσα λιγότερο και θα άκουγα περισσότερο
  


• Θα καλούσα φίλους για φαγητό στο σπιτι ακόμα κι αν ήταν λεκιασμένο το χαλί μου.
  


• Θα έτρωγα ποπ κόρν στο σαλόνι μου και θα ανησυχούσα λιγότερο για την σκόνη, αν κάποιος ήθελε να ανάψει φωτιά στο τζάκι.
  


• Θα αφιέρωνα πιο πολύ ώρα να ακούω τον παππού μου να μιλάει για τα νιάτα του.
  


• Δεν θα ανησυχούσα για το ανοιχτό παράθυρο στο αυτοκίνητο, μη μου χαλάσει την κόμμωση
  


• Θα άναβα εκείνο το ροζ κεράκι που μύριζε τριαντάφυλλο, και δεν θα το άφηνα να λιώσει στην αποθήκη
  


• Θα καθόμουν με τα παιδιά μου στο γρασίδι και δεν θα με ενδιέφεραν οι λεκέδες από το γρασίδι στα ρούχα
  


• Θα έκλαιγα και θα γελούσα λιγότερο όταν έβλεπα τηλεόραση, και περισσότερο όταν παρακολουθούσα την ζωή.
  


• Θα αναλάμβανα περισσότερες ευθύνες, για να ξεκουράζω τον άντρα μου
  


• Θα ξάπλωνα στο κρεβάτι μου όταν ήμουν άρρωστη και δεν θα προσποιούμουν το ανίκητο βουνό
  


• Δεν θα γκρίνιαζα για τους εννένα μήνες της εγκυμοσύνης μου, παρά θα ευχαριστούσα το Θεό για κάθε δευτερόλεπτο που θα συνειδητοποιούσα το τι συνέβαινε μέσα μου
  


• Οταν θα έρχονταν να με φιλήσουν τα παιδιά μου, δεν θαέλεγα: "Αργότερα αυτά! Τώρα στα μαθήματα σας!"
  


• Θα έλεγα περισσότερα "Σ' αγαπώ", περισσότερα "συγνώμη"
  


• Μα περισσότερο από όλα, όταν είχα την ευκαιρία να ξαναζήσω, δεν θα έχανα ούτε λεπτό...θα ζούσα το κάθε δευτερόλεπτο...και δεν θα το επέστρεφα ποτέ
  

© Erma Bombeck

Ε, τι να κάνουμε, άνθρωπος είμαι κι εγώ

Πόσες φορές δεν έχουμε ακουσει η δεν έχουμε πει την φράση "Ανθρωπος είμαι κι εγώ"  η " ανθρώπινο είναι"!

Ολα αυτά για να δικαιολογήσουμε κάποιες συμπεριφορές, κάποια ατοπήματα για τα οποία δεν είμαστε και πολύ περήφανοι!

Θα έλεγα οτι σήμερα ίσως είναι η μέρα για να ξανασκεφτείς, να ξαναξιολογησεις τον "ανθρώπινο" χαρακτήρα σου.

Το ξέρεις οτι είσαι ένα καταπληκτικό δημιούργημα! Μπορεις να γίνεις ο,τι ονειρεύεσαι! το μοναδικό σου εμπόδιο φαίνεται οτι είναι οι πεποιθήσεις σου για σένα και τα όνειρά σου. Μπορεί για παράδειγμα να πιστεύεις οτι είναι ένα πλάσμα για αυτολύπηση, η κάποιος που δικαιωματικά έχει εξουσία πάνω στην φύση η στους συνανθρώπους του.

Κάποιες φορές μπορεί και πάλι να χάσεις τον έλεγχο, είτε από οργή είτε από θυμό είτε από δήθεν αγάπη, και να ακούσεις τους άλλους να λένε: "Τι να κάνουμε, άνθρωπος είναι κι αυτός!" Παρόλα αυτά, είναι και μερικοί που αντιδρούν στις παραπάνω καταστασεις με ηρεμία, καρτερικότητα. Εχουν ξεχωριστή αντιμετώπιση των καταστάσεων, για τις οποίες είναι εκείνοι υπεύθυνοι η απλά βρέθηκαν μέσα σε αυτές. Η δική τους αντίδραση, δεν είναι ανθρώπινη;

Τελικά τι από τα παραπάνω είναι ανθρώπινο; Η απογοήτευση, η διάλυση, η ηρεμία, ο έλεγχος;

Γι αυτό και προτείνω, σήμερα να αξιολογήσουμε για άλλη μια φορά τον χαρακτηρισμό "ανθρώπινο"

 

θέλεις να διώξεις μια παλιά συνήθεια;

Το να σταματήσεις μια παλιά ενοχλητική συνηθεια, μοιάζει με το ρύζι που έχει κολλήσει στον πάτο της κατσαρόλας.

Εχεις δυο επιλογές:

Η βάζεις μέσα στην κατσαρολα ζεστό νερό και το αφήνεις σιγά σιγά να ξεκολλήσει από μόνο του

η παίρνεις ένα μαχαίρι, ένα κουτάλι, ένα αιχμηρό αντικείμενο και αρχίζεις να το ξύνεις δυνατά και με θυμό

Τι θα διαλέξεις;

Mαθε να αγαπάς λιγότερο

To μυστικό της ευτυχίας, βρίσκεται όχι στο να ζητάς λιγότερα, αλλά να αναπτύξεις την ικανότητα να χαίρεσαι με λιγότερα, είπε ο Σωκράτης.
Βλέπω οτι είναι στις μέρες μας αναγκαιότητα το να μάθουμε να ευχαριστιόμαστε με λιγότερα.
Είναι δύσκολο;
Θα έλεγα καθόλου, απλά χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.
Πως να χαρεις με λιγότερα, όταν χρειάζεσαι τρεις σοκολάτες, μια γαβάθα παγωτό, πέντε μπύρες;
Μπορείς όμως να μάθεις, τρώγοντας λιγότερες μπουκιές παγωρό, να χαίρεσαι την κάθε φορά, να την απολαμβάνεις, να καταλαβαίνεις τα μυστικά της, να ανακαλύπτεις τις μνήμες που αναδύονται , να ακούσεις την γεύση.
Το ίδιο και με τα ρούχα. Τι κι αν έχεις γεμάτα συρτάρια με μπλουζάκια, αλλά δεν βρίσκεις την χαρά στο να φοράς το πορτοκαλί που αγόρασες από την Σαντορίνη;
Θαρρώ, πως το ίδιο ισχύει για όλα τα πράγματα. Για κάθε τι που αγαπάμε, για κάθε τι που είμαστε παθιασμένοι, ακόμα και για το δίκτυο, το twitter κλπ. Γιατί να χρειάζεται να αναρτάς χίλιες δυο φορές και όχι μια και ποιοτική που να την απολαύσεις όσο τίποτα;
Αυτή είναι η ιδέα. Λιγότερη τηλεόρασ, ψώνια, γρήγορο φαγηρό...
Οταν εστιάζεις στο να ευχαιριστιέσαι με λιγότερα, βρίσκεις περισσότερη χαρά.
Την ευτυχία, που βρίσκεται στα απλά και καθημερινά.
Τελικά το μόνο όριο στην ευτυχία, είναι στο κατα πόσο είσαι ικανός να χαίρεσαι με λιγότερα.

Ο Γρίφος του Αινστάιν

Από τις αγαπημένες ασχολίες εδώ στην εξοχή, όπου απουσιάζει η τηλεόραση και η αποχαύνωση, είναι οι διάφορες ιστορίες - γρίφοι.

Μια τέτοια είναι και η περίφημη του Αινστάιν, με θέμα "Ποιος έχει το ψάρι"

1. Σε ένα σπίτι λοιπόν, υπάρχουν πέντε σπιτια, διαφορετικά χρωματισμένα το καθένα.


2. Σε κάθε σπίτι, ζει ένας άνθρωπος με διαφορετική εθνικότητα


3. Αυτοί οι πέντε ιδιοκτήτες αγαπούν ένα διαφορετικό είδος αφεψήματος, καπνίζουν διαφορετική μάρκα τσιγάρων και έχουν ένα διαφορετικό κατοικίδιο.

Το θέμα μας είναι: Ποιος έχει το ψάρι.

Ορίστε και τα δεδομένα:

• Ο Βρετανός ζεί σε ένα κόκκινο σπίτι.


• Ο Σουηδός έχει ένα σκύλο.


• Ο Δανός πίνει τσάι.


• Δίπλα είναι το πράσινο σπίτι και στα αριστερά του άσπρου σπιτιού.


• Ο ιδιοκτήτης του πράσινο σπιτιού πίνει καφέ.


• Ο άνθρωπος που καπνίζει Μάρλμπορο εκτρέφει πουλιά.


• Ο ιδιοκτήρητς του κίτρινου σπιτιού καπνιζει Ντναχιλ τσιγάρα.


• Ο άνθρωοπς που μένει στο σπίτι που είναι στη μέση πίνει γάλα.


• Ο Νορβηγός ζει στο πρώτο σπίτι.


• Ο άνθρωπος που καπνίζει Μπλεντς ζει δίπλα σε αυτόν που έχει γάτες.


• Ο άνθρωπος που έχει άλογα ζεί δίπλα σε αυτόν που καπνίζει Ντανχιλ.


• Ο άνθρωπος που καπνίζει Μπλου Μαστερ ζει δίπλα σε αυτόν που καπνίζει Ντανχιλ


• Ο άνθρωπος που καπνίζει Μπλου Μαστερ πίνει μπύρα.


• Ο γερμανός καπνίζει Πρινς.


• Ο Νορβηγός ζειδίπλα στο μπλέ σπίτι


• Αυτός που καπνίζει Μπλεντς ζει δίπλα σε αυτόν που πίνει νερό.

Συνέντευξη στο Τρίτο Πρόγραμμα

Συνέντευξη στον κ. Νίκο Αϊβαλή στο Τρίτο Πρόγραμμα στο ραδιόφωνο. 

Την συνέντευξη μοντάρισε η κυρία Σώτω Μητρόγλου και την ανέβασε στο κανάλι της στο radiobubble  και την ευχαριστώ θερμά. 

 

 

[podcast]http://www.radiobubble.gr/el/audio/download/7401/DKaravassilis.mp3[/podcast]

Ανδρες γυναίκες μόνοι...

Αντρες μόνοι, γυναίκες μόνες... άνθρωποι μόνοι...

Και η ένωση; Το σμίξιμο αρσενικού και θηλυκού; Το συζητώ με φίλους και φίλες ― πιο ανοιχτά με τους ομόφυλους, ομολογώ. Διαπιστώνουμε τις παράλληλες μοναξιές, τις ασύμπτωτες πορείες των μοναχοδαρμένων αστών, τις νιώθουμε να κεντάνε το πετσί μας. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Η ένωση λάμπει τα βράδια, στην έξοδο, στο φλερτάρισμα, στο τρόπαιο του κρεβατιού, συχνά και στις πνευματικές αψιμαχίες μεταξύ μορφωμένων εραστών. Ομως τα εργένικα σπιτικά δεν ενώνονται, η καριέρα, το εισόδημα και η μοναξιά του πρωινού after παραμένουν εις διπλούν.

Γράφεις για τα αγόρια που δεν λεν να μεγαλώσουν, τα θέσει ή δυνάμει γκέι, τους άντρες χωρίς θήλυ στη ζωή τους, εντάξει. Γράψε όμως και για τις γυναίκες χωρίς άντρα ...; Μου το μήνυσε με SMS μια καλή φίλη, την περασμένη Κυριακή. Μου το 'παν κι άλλες. Γυναίκες αξιέραστες και ξύπνιες. Στα τριάντα κάτι και στα σαράντα. Γυναίκες μες στη ζωή, ωραίες, πετυχημένες επαγγελματίες, γυναίκες μόνες.

Οι άντρες μού μήνυσαν άλλα: Μα δυνάμει γκέι; Ολοι; Δώσε έμφαση στο "δυνάμει", άσε τ' άλλο ― απαντούσα. Κι ηρεμούσαν.

Κατόπιν κουβεντιάζαμε. Πού πήγαν οι άντρες; Κρύβονται σε δουλειές και καριέρες, κρύβονται πίσω από άλλους άντρες, φίλους και αντροπαρέες, κρύβονται από την ενηλικίωση και το ζευγάρωμα, τη σχέση. Κρύβονται από τις συνομήλικες γυναίκες ανάλογης καριέρας, ανάλογης μορφώσεως και ευφυϊας, ανάλογης ή υπέρτερης φιλοδοξίας. Κρύβονται από τη δέσμευση της σχέσης, από την ευθύνη της συμβίωσης, από το βάρος της συνομολόγησης και του μοιράσματος. Αποφεύγουν το μοντέλο του ζευγαριού και της πυρηνικής οικογένεια· η οικογένεια των γονιών τους σήμερα ξεψυχάει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν υπόσχεται και πολλά στους παρατεταμένους έφηβους, που μεθάνε με γκάτζετ και αντροπαιχνίδια.

Οι άντρες κρύβονται και αναβάλλουν· οι συνομήλικες τούς τρομάζουν, είναι ώριμες και απαιτητικές. Απ' τα σαράντα στρέφονται στις μικρότερες ― θεωρητικά είναι πιο χειρίσιμες, θεωρητικά ...; Και βασικά στρέφονται στον εαυτό τους: διαστέλλουν την εφηβεία, χρυσώνουν τη μοναχικότητα.

Οι γυναίκες κυνηγάνε και τρομάζουν: τρομάζουν τους ήδη λουφαγμένους συνομηλίκους τους, τρομάζουν και οι ίδιες όταν στο ζενίθ της καριέρας σκιρτήσει μέσα τους η μητρότητα πιο δυνατή και απαιτητική και από τη γενετήσια ορμή και από τη δίψα της συντροφιάς.

Αντρες και γυναίκες στον καιρό μας χτίζουν τη νέα οικογένεια: επάλληλους ιστούς φίλων, μια φυλή αστών που αναγνωρίζεται με τη μυρωδιά. Τους ενώνει το γούστο, η κουλτούρα, η συμπεριφορά, ενίοτε το κοινό παρελθόν, αλλά ορισμένως το κοινό παρόν και το κατά μόνας ταξίδι της ζωής. Οι φίλοι: φυλή και κοινότητα. Σε αυτή τη φυλή βυθίζονται και οι παντρεμένοι, άντρες και γυναίκες, εάν και εφόσον παλιώσει και στερεωθεί ο γάμος τους. Στους φίλους εξομολογείσαι καημούς, απωθήσεις και ελλείψεις· στους φίλους αναγνωρίζεις την κοινοτοπία των αναζητήσεών σου· οι ατομικές περιπέτειες μοιάζουν: η διαπίστωση τούτη σοκάρει τον νάρκισσο αστό, αλλά και τον παρηγορεί, ιδίως σε στιγμές πόνου.

Και η ένωση; Το σμίξιμο αρσενικού και θηλυκού; Το συζητώ με φίλους και φίλες ― πιο ανοιχτά με τους ομόφυλους, ομολογώ. Διαπιστώνουμε τις παράλληλες μοναξιές, τις ασύμπτωτες πορείες των μοναχοδαρμένων αστών, τις νιώθουμε να κεντάνε το πετσί μας. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Η ένωση λάμπει τα βράδια, στην έξοδο, στο φλερτάρισμα, στο τρόπαιο του κρεβατιού, συχνά και στις πνευματικές αψιμαχίες μεταξύ μορφωμένων εραστών. Ομως τα εργένικα σπιτικά δεν ενώνονται, η καριέρα, το εισόδημα και η μοναξιά του πρωινού after παραμένουν εις διπλούν.

Γίνομαι παλιοκαιρίσιος. Το θήλυ παραμένει μυστήριο και θαύμα: δεν βλέπω την τρομερή Λίλιθ, την σκοτεινή Σελήνη, την τρομερή Τανίτ της Σαλαμπώ· δεν βλέπω μόνο αυτή, βλέπω την Αφροδίτη και την Αρτεμη, την κόρη Ηγησώ, τη μειδιώσα Μόνα Λίζα, βλέπω την Καταγωγή του Κόσμου, κατά Κουρμπέ. Ακούω το τραγούδισμα του μακαρίτη "νονού" Τζέιμς Μπράουν, το απόλυτο μπλουζ στα πάρτι των '70s και σε όσα θα έλθουν:

Αυτός είναι ο κόσμος του άντρα. Αλλά δεν θα 'ταν τίποτε, τίποτε, χωρίς γυναίκα, χωρίς κορίτσι. Θα χανόταν στην αγριάδα, θ' αφανιζόταν μες στην πίκρα.

Δεν ζούμε πια στον κόσμο της ανδρικής κυριαρχίας. Ο άντρας δεν σέρνει το ματωμένο ζώο στο σπίτι για τροφή. Δεν κατακτά τη γυναίκα, της ζητάει να βρεθούν. Ο αιώνας μας ανήκει στις γυναίκες, αυτό το καταλαβαίνουν και οι macho και οι τεχνο-σπασίκλες και οι καλλιτεχνίζοντες ευαίσθητοι. Αλλά η αξία της παρατήρησης του νονού της σόουλ παραμένει αμφίστομη: Ο άντρας χωρίς γυναίκα, η γυναίκα χωρίς άντρα, χάνονται στην αγριότητα, στην πίκρα της μοναξιάς. Δεν καρπίζουν.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31.12.2006

Εξάρτηση

Dependance

Samuel un jeune étudiant parisien de 24 ans mène une vie paisible avec sa petite amie Vanessa. Quelque peu hors de son temps, Samuel se refuse à faire usage de la haute technologie. Cependant une rencontre va bouleverser leurs vies. Dépendance est un court métrage à très faible budget produit par un groupe d'amis. Il a été essentiellement

Σταμάτα να μιλάς στον υπολογιστή σου

 Όλοι ξέρουμε τα πάντα, αλλά δεν γνωρίζουμε τίποτα. Είμαστε γεμάτοι με links, αλλά μας λείπουν οι δεσμοί. Κι ακόμα περισσότερο μας λείπει η δέσμευση σε κάτι πέρα από τον εαυτό μας. Παρακολουθούμε τις ζωές μας μέσα από το youtube και τις ειδήσεις των 8.

Δεν επικοινωνούμε. Συζητάμε με μοναδικό στόχο να πείσουμε τους άλλους πως αυτό που λέμε εμείς είναι σωστό. Προχωράμε παράλληλα -όχι μαζί.

 Χρυσόψαρα στη γυάλα που τρέφονται με εικόνες και πληροφορίες -αλλά αποφεύγουν την γνώση.

Παραβλέπουμε το οτι η αιτία διαφέρει από τον λόγο. Χρησιμοποιούμε τα πτώματα σαν άλλοθι για την πολυθρόνα μας.

"Όταν κλείνεις την εφημερίδα, χαίρεσαι γιατί ο κόσμος είναι πολύ μακριά" , έλεγε η Σουζανίτα στη Μαφάλντα.

Όταν κλείνεις τον υπολογιστή σου, χαίρεσαι επειδή οι φίλοι σου είναι μακριά;

Επιτέλους, σταμάτα να του μιλάς, δεν του αρέσει!

Ταξίδια ψυχής. Ιμβρος.

 

Προσκύνημα στην Ιμβρο

 

Θύμησες και νοσταλγία

 

Αποστολή στην ΙΜΒΡΟ

Του ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ

 

«Θυμούμαι αυτήν την στιγμή τα λόγια του Δάντη: "Και πίσω ερχόταν μια συνοδεία ανθρώπων τόσο μακρόσυρτη, που δεν θα πίστευα ποτέ μου πως είχε ο θάνατος ξεκάνει τόσους πολλούς"»

 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην Ιμβρο, το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης

Προσκυνητές σε τάφους προσφιλών νεκρών, «όλοι ίσοι», όπως χαρακτηριστικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης είπε, «είτε είμεθα Πατριάρχης, είτε μητροπολίται, είτε πιστοί λαϊκοί, είτε νέοι, είτε γέροι, πλούσιοι - πτωχοί, άνδρες - γυναίκες». Στην Ιμβρο που πονά, που παλεύει, στην Ιμβρο όπου Ρωμαίικο και Ορθοδοξία αποκαθαίρονται, οι έννοιες των λέξεων αποκτούν άλλη διάσταση από τη συνηθισμένη, τόσο ανθρώπινη μα τόσο μεγάλη συνάμα...

Παιδικά χρόνια, πανηγύρια, εξοχές, μνήμες, σχολειά και Πρωτομαγιές ξετυλίχθηκαν την περασμένη Τρίτη στο αντάμωμα στην Ιμβρο

Αργά το απόγευμα και μετά από διαδρομές σε γειτονιές που τα ονόματά τους ακούγονται στα αυτιά σου σαν ξεχασμένα παραμύθια, σαν ύμνοι της Μεγάλης Παρασκευής, σαν αντίδωρο τη νύχτα των Χριστουγέννων. Σμύρνη, Μενεμένη, Αϊβαλί, Αδραμμύτι, Ασσος, Τροία, Δαρδανέλια, Μάδυτος, μπαίνεις στο τελευταίο καράβι, για την Ιμβρο. Στον ορίζοντα το νησί-προορισμός σου μπλέκει με την εικόνα της Σαμοθράκης. Προβάλλεται πάνω της, η Αρασιά της Ιμβρου γίνεται θαρρείς ένα με το Σάος της Σαμοθράκης, κι ύστερα, όσο πλησιάζεις στο νησί, θαρρείς και κάθε του κομμάτι είναι γνωστό σου, το έχεις δει, ένα στη Λήμνο, άλλο στον Αϊ-Στράτη, το τρίτο στη γειτονική Τένεδο, στη Σαμοθράκη. Ο κόσμος του βορειότερου κομματιού τού βορείου Αιγαίου, οι βόρειες Σποράδες, η αλλιώτικη ετούτη πολυνησία του Αρχιπελάγους, η τόσο τραγικά συνδεδεμένη με την ιστορία του Ρωμαίικου.

Στα Εννιάμερα της Παναγιάς ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος συνηθίζει να λειτουργεί στον τόπο του

Πόνος

Ιδιαίτερα στον αιώνα που πέρασε, οπότε και οι άνθρωποι της Ιμβρου και της Τενέδου γίνανε πιόνια σε σκακιέρες συμμαχιών, στοιχεία απάνθρωπων δούναι και λαβείν, αποδείξεις πόνου που γέννησε μια πατρίδα που αρνιόταν να καταλάβει πως τα καμώματα κάποιων στην Κύπρο με τις κρυφές της ή τις φανερές της ευλογίες ξερίζωναν τον κόσμο των νησιών. Που το 1923 η Συνθήκη της Λωζάννης τα έριξε μαζί με τον χριστιανικό ρωμαίικο πληθυσμό τους στον χάρτη της Τουρκίας.

Στην Ιμβρο, το λοιπόν, που έγινε Γκιοκτσέαντα, γιατί στην Τουρκία όλα πρέπει να είναι διαφορετικά απ' ό,τι ήταν επί αιώνες. Στην πρωτεύουσα του νησιού, την Παναγιά, στη σκιά ενός πανάσχημου αγάλματος του Κεμάλ Ατατούρκ με ημίψηλο καπέλο και φράκο (!) και την πανταχού παρούσα επιγραφή «ne mutlu turkum diyene» («τι ευτυχής που νιώθει κανείς να λέει πως είναι Τούρκος»). Προσέξτε τη σημασία της φράσης... «Να λέει πως είναι». Κι όχι «να είναι...»!

Μόλις 250 Ρωμιοί κατοικούν πια στην Ιμβρο. Ο μεγάλος ξεριζωμός έγινε στη δεκαετία του '60, όταν το τουρκικό κράτος στέγασε στο νησί τις ανοιχτές φυλακές

20 κάτοικοι

Από την Παναγιά στο ερειπωμένο Σχοινούδι. Σπίτια που χάσκουν σαν αδειανά νεκροκέφαλα στις πλαγιές του χωριού που κάποτε κατοικούσαν 4.288 άνθρωποι. Και που σήμερα κατοικούν μόλις 20! Ενας από τους ανθρώπους του ιστορεί στο νομάρχη Λέσβου Παύλο Βογιατζή, που συμμετέχει σε ετούτο το ταξίδι-προσκύνημα, «τα 32 μαγαζιά, τα αμπέλια, τα χτήματα που πάνε, χάθηκαν, τα πήρε θαρρείς ο αέρας. Πέτρες, γιε μου, μείνανε μονάχα, πέτρες...».

Και τα σπίτια των εποίκων στον απαλλοτριωμένο κάμπο που στέγασε τις ανοικτές φυλακές που το τουρκικό κράτος στέγασε στο νησί στη δεκαετία του 1960 για να υποχρεώσει τους Ρωμιούς νησιώτες να φύγουν. Φύγανε οι νησιώτες, έκλεισαν οι φυλακές, στη θέση τους χτίστηκαν σπίτια εποίκων. Τι κι αν οι νόμοι ορίζουν ότι οι απαλλοτριωμένες εκτάσεις επιστρέφουν στους προκατόχους τους όταν οι λόγοι της απαλλοτρίωσης εκλείπουν; Στην Ιμβρο τίποτα δεν είναι ίδιο με τον άλλο κόσμο. Εκλεισαν οι φυλακές, στη θέση τους οικισμός για εποίκους. Ο λόγος της απαλλοτρίωσης, το ξερίζωμα των Ρωμιών από το νησί, δεν εξέλιπε, δεν αναφέρεται τούτος σε κανένα χαρτί...

Εκεί, στα δεξιά του δρόμου βγαίνοντας από την Παναγιά, είναι οι Αγιοι Θεόδωροι. Το χωριό όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Δημητράκης Αρχοντώνης, ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. Το χωριό με τους περισσότερους Ρωμιούς στο νησί. «Εξήντα είμαστε όλοι κι όλοι το χειμώνα», λέει ο παπα-Γιώργης, ο ιερέας. Είναι η γιορτή των Εννιάμερων της Παναγιάς, η γιορτή που ο Πατριάρχης συνηθίζει να επιστρέφει στον τόπο του, να λειτουργεί εκεί, να συγκεντρώνει τους τελευταίους 250 Ρωμιούς του νησιού, αλλά και τους εκατοντάδες Ιμβριους της διασποράς που βρίσκονται στο νησί, να καμαρώνουν όλοι μαζί για το ότι ένας τέτοιος άνθρωπος γεννήθηκε από έναν τέτοιον τόπο.

«Ne mutlu turkum diyene» είναι η επιγραφή του αγάλματος του Κ. Ατατούρκ, δηλαδή «Τι ευτυχής που νιώθει κανείς να λέει πως είναι Τούρκος»

Τα ευχάριστα...

«Σήμερα, που συναντώμεθα», είπε ο Πατριάρχης στους παρόντες συγχωριανούς του και όχι μόνο, «ας θυμηθούμε μόνον τα ευχάριστα: Τα παιδικά μας χρόνια, τα ωραία πανηγύρια στα χωριά και στις εξοχές μας, τα γεμάτα από παιδιά σχολεία μας, την έναρξη της λειτουργίας της Κεντρικής Σχολής, τις πρωτομαγιές που "πιάναμε" τον Μάη, τον Κλήδωνα του Ιουνίου, τους φανούς της τελευταίας ημέρας του Ιουλίου, τον ληομαζωχτή, τον γκρίζο, το θέρισμα και το αλώνισμα, το..., το..., το... Αλήθεια, τι να θυμηθώ! Τι να ξεχάσω! Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν! Πάντων! Για όλα! Και για το ότι μας δίνει την δύναμη να τα θυμούμαστε. Και να τα νοσταλγούμε. Και να αισιοδοξούμε ακόμα. Και να ελπίζουμε».

Γιατί στ' αλήθεια ελπίζει ο Πατριάρχης, ελπίζουν οι λιγοστοί Ιμβριοι του νησιού, ελπίζουν οι Ιμβριοι της διασποράς. Κι ελπίζουν όχι μόνο γιατί η προοπτική της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση έβαλε την Ιμβρο και το πρόβλημα των ανθρώπων της ξανά στο προσκήνιο. Αλλά και γιατί στο νησί λειτουργεί εδώ και δυο χρόνια ένας φωτισμένος ιεράρχης. Ο μητροπολίτης Ιμβρου Κύριλλος, που «διαρκώς θερμαίνει ο Αγιος Ιμβρου τις καρδιές των χριστιανών του με τη φλόγα του ενθουσιασμού του, με το ανεξάντλητο χιούμορ του και το πλατύ χαμόγελό του, με τις ανακαινίσεις και τα εγκαίνια των εξωκλησιών μας, με τις επισκέψεις του και με τις εκδρομές που διοργανώνει και τις κοινοβιακές -θα έλεγα- ή οικογενειακές συνεστιάσεις που θυμίζουν τις "αγάπες" των πρώτων Χριστιανών, της αρχέγονης Εκκλησίας, τότε που ήταν άπαντα κοινά».

Φεύγοντας από την Ιμβρο τίποτα δεν είναι ίδιο. Κατεβαίνεις ένα σκαλοπάτι στον υπόλοιπο κόσμο. Στον κόσμο της καθημερινότητας, όπου τα όνειρα δεν έχουν θέση...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/08/2005