Γενέθλια

Είχε καιρό που προετοίμαζε τα γενέθλια του γιου του. Τι ιστοσελίδες επισκεπτόταν, τι ανθρώπους που αναλάμβαναν τέτοιες εκδηλώσεις ρωτούσε… ήθελε αυτά τα γενέθλια να μείνουν αξέχαστα.
Με τον Θάνο περνά δυο Σαββατοκύριακα το μήνα. Ύστερα από πάρα πολύ κόπο και προσπάθεια, έπεισε τη Μίνα, την πρώην γυναίκα του, να διοργανώσει εκείνος τα φετινά γενέθλια του μικρού. Πλησίασαν  οι μέρες. Το διαμέρισμα ήταν ίδιο η λαχτάρα του. Μοσχομύριζε αγάπη. Το κάθε μπαλόνι, η κάθε πιατέλα είχε κι ένα κομμάτι από την ψυχή του. «Γιε μου σ αγαπώ τόσο πολύ!» τραγουδούσαν όλα.
Το μεσημέρι του Σαββάτου ήταν όλα έτοιμα. Οι δυο τους με ύφος σοβαρό έκαναν την τελευταία επιθεώρηση. Ο πατέρας κρεμόταν από τα χείλη του Θάνου. Ζητιάνευε για ένα χαμόγελο. Πέθαινε για μια σφιχτή αγκαλιά. Είχε ανάγκη από την αγάπη του γιού του για να συνεχίσει να ζει. Πέρασε τόσα πολλά ο μικρός του. Να γινόταν να δώσει μια στο παρελθόν και να γκρεμίσει συθέμελα…
«Μπαμπά τι όμορφα που τα ετοίμασες! Θα περάσουμε πολύ όμορφα απόψε!» είπε ο Θάνος αφήνοντας το γκρέμισμα για αργότερα.
«Χαίρομαι πολύ μικρέ μου» είπε εκείνος και έσκυψε να τον αγκαλιάσει. «Θα περάσουμε όμορφα, θα δεις. Έχω ετοιμάσει πολλές εκπλήξεις για το βράδυ, θα είναι αξέχαστο! Πες μου όμως τώρα, τι δώρο θέλεις ; Ο,τι θέλεις. Πες μου!»
Ο Θάνος ύστερα από έναν μικρό αναστεναγμό, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τον ουρανό που ετοιμαζόταν να δεχθεί την Άνοιξη , είπε
«Μπαμπά θέλω να ξαν’ αγαπήσεις τη μαμά μου! Μπορείς;»

Πολύτιμος χρόνος των ώριμων

Ένα βαθιά αισιόδοξο μήνυμα, για όλους (νεότερους και ωριμότερους)!*

Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής  απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία,  η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και
την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼόσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

Ολος ο κόσμος

 

 

Η Αρετούλα αποζητούσε τα χάδια της μάνας όσο πιο συχνά γινόταν. Είναι από τα παιδιά που λες πως έχουν ανακαλύψει  αυτό το πανάρχαιο φάρμακο. Ακούς  πως  έχει τον τρόπο να ξυπνά κάποιες κρυφές δυνάμεις μέσα στο σώμα. Την ώρα που εισβάλλει η αρρώστια ένα χάδι είναι αρκετό για να εμφανιστούν  από το πουθενά  πάνοπλα στρατεύματα για να αποκρούσουν την εισβολή. Τούτο τον πόλεμο τον λες και μοναξιά, τον λες και απογοήτευση. Έχει πολλά ονόματα. Η Αρετούλα δεν ξέρει τόσα πολλά. Της φτάνει να νιώθει την αγκαλιά της μάνας και ένα χάδι στα μαλλιά για να αναστηθεί η ψυχή, να δυναμώσει και να κάνει τη καρδιά να ξαναχτυπά.

Δεν περνά μέρα που να μη χρειάζεται τούτο το μαγικό φίλτρο. Μαγικό επειδή όσο πιο πολύ παίρνει τόσο περισσότερο χρειάζεται. Όσο πιο πολύ χρειάζεται τόσο περισσότερο η μάνα απλόχερα χαρίζει. Μοιάζει με το φως του κεριού. Το  μεταλαμπαδεύεις και αστράφτει ο κόσμος. Έτσι κι αγάπη.

«Είσαι η πιο καλή μαμά του κόσμου!» της είπε χθες καθώς μιλούσαν για ώρα για χίλια μύρια

«Και που το ξέρεις εσύ; Έχεις γνωρίσει όλες τις μαμάδες του κόσμου;» την πείραξε εκείνη

Η Αρετούλα την κοίταξε στα μάτια με όλη τους τη γλύκα

«Ναι αμέ!» της είπε. «Εσύ είσαι ο κόσμος μου!»

Ο πατέρας της Γεωργίας

Ξύπνησε μ ένα βάρος να της πλακώνει το στήθος. Στον ύπνο της έβλεπε ότι είχε πάει σε μια συναυλία, κοντά της έσκασε μια βόμβα και ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να σωθεί. Επεσε κάτω. Την ποδοπατούσαν. Δεν μπορούσε να φωνάξει. Ξύπνησε με ουρλιαχτό.
Κοίταξε το ρολόι. Είχε ξημερώσει Δευτέρα. Δίχως σκέψεις σηκώθηκε. Μηχανικά άφησε τον εαυτό της να ετοιμαστεί μόνος του. Επρεπε να πάει στο νοσοκομείο. Το όνειρο που είδε δεν ήταν για καλό. Ο πατέρας της ίσως την χρειαζόταν. Να πάρει τηλέφωνο. Μα ποτέ δεν απαντούν. Δημόσια νοσοκομεία σε περίοδο κρίσης.
Πφφ! Εκανε και γύρισε το κλειδί στη πόρτα. Πόσο θα ήθελε να κλείσει την πόρτα και στην ζωή της μέχρι σήμερα. Να βγει σ έναν καινούργιο κόσμο. Πόσο είχε βαρεθεί!
Ο πατέρας της ήταν το τελευταίο της στήριγμα. Αν πάθαινε κάτι… τον τελευταίο καιρό είχαν έρθει ακόμα πιο κοντά. Οι αρρώστιες τα έχουν αυτά. Σαν μαγνήτης φέρνουν τον έναν πιο κοντά στον άλλον, μαθαίνεις να διαβάζεις τα δάκρυα του άλλου, να ακους τα αγγίγματα του. Εχουν κι ένα καλό. Ο πατέρας της το είχε μάθει. Να προσπαθεί να βρίσκει πάντα την καλή πλευρά. Κι εκείνη το είχε σαν παιχνίδι, μέχρι που της έγινε συνήθεια.
Κι αν τον χάσει; Πως θα αντέξει τη μοναξιά; Όχι, Όχι! Δευτέρα πρωί…τέτοιες σκέψεις…τι θα πει πως θ αντέξει τη μοναξιά; Τον εαυτούλη της θα σκέφτεται για άλλη μια φορά;
Εφτασε στο νοσοκομείο. Ανέβηκε στον δεύτερο. Στο 213. Με την καρδιά στο στόμα άνοιξε τη πόρτα. Στο θέαμα των νοσοκόμων να τακτοποιήσουν το δωμάτιο με κάποιον που τον είχαν σκεπάσει πάνω από κεφάλι με σεντόνι, έχασε την αναπνοή και τον κόσμο. Πάγωσε ο χρόνος. Ακόμα και τα δάκρυα άργησαν να δραπετεύσουν.
«Μισό λεπτό Γεωργία!» της είπε η νοσοκόμα που την γνώριζε ύστερα από τόσες μέρες. «Αλλάξαμε δωμάτιο στον πατέρα σου, είναι απέναντι στο 243. Πήγαινε σε περιμένει!»

Σοφία

"....παίρνω το θάρρος να σας γράψω γιατί θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου αληθινή ιστορία.
είμαι 32 χρονών και πριν 1,5 χρόνο μου διαγνώστηκε ότι έπασχα από καρκίνο του μαστού. το όνειρο που είχε ξεκινήσει για μένα πριν 3 μήνες με το γάμο μου, δεν είχε διάρκεια και μετατράπηκε μέσα σε μία ημέρα σε έναν εφιάλτη. κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι να αισθάνεσαι ότι πεθαίνεις, πως είναι να βλέπεις τον εαυτό σου να αλλάζει, πως είναι να βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς τον πόνο, πως είναι να αισθάνεσαι τον οίκτο των άλλων, πως είναι να ξυπνάς τα βράδυα (τα λίγα βράδυα που μπορείς να κοιμηθείς) και να βλέπεις το είδωλό σου στο καθρέπτη και να τρομάζει , πως είναι να αισθάνεσαι ότι ο άνθρωπος που αγαπάς απομακρύνεται κάθε μέρα και πιο πολύ από εσένα, πως είναι να αισθάνεσαι ένοχη που γκρεμίζεις τα όνειρα του, πως είναι να σου λέει ότι δεν μπορεί να περιμένει, πως είναι να μετράς τις μέρες, τις ώρες και να φτάνει η μέρα τις τελευταίας θεραπείας. και πως είναι η πρώτη μέρα που αισθάνεσαι και πάλι καλά, η πρώτη μέρα που βλέπεις και πάλι τον ήλιο να λάμπει και να σου κρυφο χαμογελάει.
και πως είναι να βρισκεις τη δύναμη να διώχνεις μακρυά ότι και όποιον σου κάνει κακό, να μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου, να νοιάζεσαι γι’αυτόν και να τον φροντίζεις. Ο καρκίνος με έμαθε να ερμηνεύω τα σημάδια, να μη θεωρώ τίποτα τυχαίο, να μην κάνω μακροχρόνια όνειρα γιατί είναι χαζό, να εκτιμώ τα λίγα και να απομυθοποιώ τα πολλά.

Ναστε καλα
Σοφία"

Σχολείο

Να λοιπον η μεγάλη απόδειξη πως εκεί που υπάρχει λαχτάρα για το μέλλον, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ αυτόν τον χείμαρο του ενθουσιασμού! Αυτό είναι ένα σχολείο κάτω απο μια γέφυρα, κάπου στην Ινδία.

Γύρω στα 70 παιδιά από τις γειτονικές παραγκουπόλεις παρακολουθούν μαθήματα στο υπαίθριο σχολείο που έχει στήσει εκεί ένας αφανής ήρωας: Ο 40χρονος Rajesh Kumar Sharma. Πατέρας τριών παιδιών και ο ίδιος ο Sharma.



Και όπως παρατήρησε για τι ίδιο ακριβώς συνέβαινε με πολλά παιδιά στην περιοχή. Δεν πήγαιναν σχολείο γιατί οι οικογένειές τους δεν το άντεχαν οικονομικά. «Όποτε περνούσα από την περιοχή έβλεπα παιδιά να χασομεράνε από εδώ κι από 'κει, σπαταλώντας το χρόνο τους» είπε ο ίδιος, εξηγώντας πώς ξεκίνησε το όλο εγχείρημα. Σκέφτηκε λοιπόν να δημιουργήσει ένα δωρεάν σχολείο.



Και επειδή δεν είχε καν την οικονομική δυνατότητα να χτίσει - ή έστω να νοικιάσει - ένα μέρος για να κάνει μάθημα, έβαψε δύο τοίχους μαύρους για να τους χρησιμοποιήσει σαν πίνακα της τάξης και άρχισε να διδάσκει κάτω από μια γέφυρα. Παράλληλα, προσπάθησε να πείσει τους εργάτες και τους αγρότες της περιοχής, να επιτρέψουν στα παιδιά τους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, αντί να δουλεύουν για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα.
Και πράγματι. Σύντομα, άρχισαν να καταφθάνουν στο «υπαίθριο σχολείο» παιδιά που υπό άλλες συνθήκες θα δούλευαν από εδώ και από κει, χωρίς να έχουν την παραμικρή τύχη να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη μοίρα της φτώχειας. Στο σχολείο τα μαθήματα ξεκινάνε από τα βασικά. Στόχος είναι να προετοιμαστούν τα παιδιά, για να συνεχίσουν σε κάποιο δημόσιο σχολείο. Όταν ξεκίνησε πέρσι το εγχείρημα, είχε 140 μαθητές.



Τώρα, τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς, όπως λέει ο ίδιος, κατάφερε να τους βάλει σε κανονικά σχολεία. Για να καταφέρει να κρατήσει το «σχολείο» του σε λειτουργία, ο Sharma, αφήνει για δυο ώρες την δουλειά του σε ένα εμπορικό κατάστημα στο Shakarpur, όπου τον αναπληρώνει ο αδερφός του και πάει να διδάξει. «Ο δάσκαλός μας, μας λέει πως για να αντιμετωπίσεις τη φτώχεια, πρέπει να ανοίγεις το μυαλό σου και αυτό γίνεται μόνο με τη μόρφωση», είπε στην τοπική εφημερίδα ένας 15χρονος μαθητής του Sharma.!

"Η Αθηνά συμμαζεύει"

Τα τραύματα της παιδείας τελειωμό δεν έχουν. Κι όσο θα υπάρχουν τραύματα, θα υπάρχουν και καλοθελητές γιατροί. Ας είναι καλά οι επίδεσμοι. Μπόλικοι κάθε απόχρωσης και χρώματος. Το σώμα της παιδείας μας είναι στο κρεβάτι του πόνου εδώ και καιρό, πολύ καιρό μάλιστα.
Κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να παρουσιάσει θετικό έργο, σφραγίδα το λένε, να αφήσει παρακαταθήκη, πρέπει να ασχοληθεί με την παιδεία. Να την μεταρρυθμίσει. Να βάλει επιτέλους μια τάξη σ αυτό το χάος. Να την κάνει σύγχρονη, δυναμική. Να ανταποκρίνεται στα αιτήματα των καιρών. «Ράβε ξήλωνε» δηλαδή, «δουλειά να μη σου λείπει» που λέει με μελωδικό σαρκασμό ο τραγουδοποιός.
Τι θα είχε άραγε να παραθέσει η μνήμη μας από τις εκατοντάδες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που κοσμούν το έργο του εκαστοτε Υπουργού; Σχέδια επί σχεδίων, οράματα πολλά. Το μόνο που λείπει βέβαια είναι τα θάματα. Επειδή ύστερα από τόσες  «χειρουργικές» επεμβάσεις θα περίμενε ο καθένας να αντικρύσει με δέος τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα και να νιώθει αν μη τι άλλο ανακούφιση που οι φόροι του πιάνουν τόπο.
Τα πράγματα όμως είναι αλλιώς. Ούτε οι νόμοι που αλλάζουν όπως τα πουκάμισα των νομοθετών, ούτε τα ψηφιακά σχολεία, ούτε οι βάσεις των πανελληνίων που ανεβοκατεβαίνουν ως θερμόμετρο των καιρών, έχουν ανακουφίσει την παιδεία. Οι νέοι μας στο κρεβάτι του Προκρούστη, των πειραματισμών και των πολιτικών κατά βάση επιλογών,  ερήμην όμως αυτών, των κυρίως ενδιαφερομένων.
Το σχέδιο Αθηνά φιλοδοξεί να νοικοκυρέψει για άλλη μια φορά το χάος που δημιούργησαν παρόμοιοι υπαίτιοι. Σε κάθε γωνιά της χώρας και ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που θα δικαιολογεί κονδύλια. Τώρα ήρθε η ώρα, ελλείψει κονδυλίων να συμμαζευτούν. Μέχρι ενδεχομένως να ανευρεθούν νέα οπότε η αποκέντρωση της παιδείας, για την αναζωογόνηση της επαρχίας θα είναι καινούργιο αίτημα.
Σε μια χώρα που άγεται και φέρεται κατά το δοκούν μιας αλλότριας (βλ αλλοτριωμένης)  πολιτικής η Παιδεία θα είναι το δεκανίκι, και ενίοτε ο Δούρειος Ίππος που θα αλώσει κάθε όνειρο για ένα μέλλον αντάξιο των οραμάτων των νέων ανθρώπων.

Ο Charlie. Ενα παιδί που ΕΙΧΕ καρκίνο.

«Αυτή είναι η ιστορία ενώ αγοριού ονόματι Charlie που διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο όταν ήταν μόλις πέντε ετών. Για την ακρίβεια ήταν η 5η μέρα του 5ου μήνα του 2005.
Το ακριβές όνομα μου είναι Charlie Williams. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει μέχρι σήμερα. Πρόσφατα έμαθα ότι δεν θα πεθάνω.
Αναγκάστηκα να υποβληθώ σε θεραπείες όπως ραδιοθεραπεία που σημαίνει ότι έπρεπε να μπω σε ένα κυλινδρικό τούνελ για μισή ώρα, κάτι τρομακτικό για ένα 6χρονο παιδί που ήμουν τότε.
Υπoβλήθηκα σε χημειοθεραπείες και μεταγγίσεις αίματος. Οι βελόνες δεν είναι το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο και συνήθιζα να τρομοκρατούμαι στην ιδέα αλλά τώρα τις συνήθισα.
Νομίζετε ότι θα μπορούσατε να τα βγάλετε πέρα με όλη αυτή τη διαδικασία. Πως νομίζετε ότι θα σας άλλαζε σαν άνθρωπο;
Όταν είσαι άρρωστος και ξέρεις ότι υπάρχει η πιθανότητα να χάσεις όσα έχεις, τότε τα εκτιμάς.
Αντικείμενα όπως οι υπολογιστές ακόμα και τα μολύβια και τα στυλό αποκτούν ιδιαίτερη σημασία μια μέρα γιατί συνειδητοποιείς ότι χωρίς αυτά δεν θα μπορούσες να μορφωθείς.
Ένα απλό μολύβι μπορεί να μη σημαίνει τίποτα για ένα παιδί στο σχολείο μου αλλά για ένα παιδί σε ένα φτωχό χωριό στην Ουγκάντα μπορεί να σημαίνει την αρχή της εκπαίδευσης του και της μόρφωσης του.
Για όλα εσάς τα παιδιά που αγαπάτε τις σοκολάτες, τις τηγανητές πατάτες, τα λουκάνικα και πολλά άλλα, φανταστείτε να υπήρχαν μέρες που δεν θα μπορούσατε να βάλετε στο στόμα μας ούτε μια σταγόνα νερό.
Όταν ήμουν στο νοσοκομείο πήγαινα στο κυλικείο και έβλεπα τους ανθρώπους να τρώνε χωρίς εγώ να μπορώ να φάω το παραμικρό.
Τρεφόμουν με ένα σωληνάκι που είχα στη μύτη. Όσο για τους γονείς μπορεί να σας φαίνονται άδικοι ή να μην σας αφήνουν να κάνετε τα πράγματα που θέλετε αλλά πάντοτε θα σας βοηθούν.
Σας ταΐζουν, σας ντύνουν και σας προσφέρουν ένα σπίτι αλλά κυρίως σας βοηθούν όταν είστε πληγωμένοι.
Γνωρίζω από πρώτο χέρι τι περνούν οι γονείς όταν βλέπουν το παιδί τους να υποφέρει. Είμαι σίγουρος ότι όταν οι γιατροί διέγνωσαν όγκο στο κεφάλι, οι γονείς μου πίστευαν πως δεν θα τα κατάφερνα. Μπορείτε να φανταστείτε τους γονείς σας να ξέρουν ότι θα πεθάνετε;
Είμαι ένα κανονικό παιδί που είχε όμως ένα απαίσιο ταξίδι στην αρχή της παιδικής του ηλικίας. Αλλά έχω κερδίσει και κάτι από αυτό. Έχω γίνει πιο σοβαρός και σκεπτικός για τη ζωή. Με έκανε να συμπεριφέρομαι καλύτερα στο σχολείο και να δουλεύω πιο σκληρά. Ο καρκίνος με ανάγκασε να κάνω ένα βήμα πίσω και να κοιτάξω από το παράθυρο της ζωής τι βρίσκεται μπροστά μου».

 

Πηγή: Nesbeast.gr

Φλεβάρης

Ο Φεβρουάριος ή Φλεβάρης είναι ο δεύτερος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο. Έχει 28 ημέρες, ενώ όταν το έτος είναι δίσεκτο έχει 29.

Δεν είναι τυχαία η λαϊκή μας παρετυμολογία του λατινικού Februarius, που σήμαινε το μήνα των καθαρμών (η Φεβρούα ήταν η θεά που επόπτευε στους καθαρμούς και τους εξαγνισμούς και ο Φέβρουος ο θεός των νεκρών), επειδή ήταν ο τελευταίος του Ρωμαϊκού έτους και επομένως «διαβατήριος» και αποκαθαρτικός. Τον παρετυμολογήσαμε, από τις βροχές και τα πολλά νερά του, και είπαμε (λαϊκά) Φλεβάρης, επειδή ανοίγει «τις φλέβες του» και γεμίζει τον κόσμο νερά.

Το περιεχόμενο του Φεβρουαρίου είναι
πρώτ'απ'όλα -και αυτό είναι κοινό για όλους τους ελληνικούς τόπους- το μήκος του. Είναι ο μήνας ο Κουτσός, ο Κούντουρος και Κούτσουρος (δηλαδή με κομμένη ουρά, όπως τον λένε στον Πόντο), ο Κουτσούκης, ή Μικρός ή Κούτσουλος (όπως τον λένε στην Κύπρο) και φυσικά ο Κουτσοφλέβαρος.

Είναι επίσης ο μήνας με τον πιο άστατο καιρό, όπως και ο Μάρτης:

Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει
μα αν τύχει και θυμώσει, μες στο χιόνι θα μας χώσει.

Για τον άστατο καιρό, ο Φλεβάρης λέγεται επίσης και Μεθυσμένος, γιατί δεν ξέρει τι κάνει.

Στον αγροτικό βίο, ο Φλεβάρης είναι ο μήνας των αμπελιών. Τότε γίνεται το κλάδεμα, το καθάρισμα και το τσάπισμα των αμπελιών. Τότε βάζουν και καταβολάδες, δηλαδή φυτεύουν αμπέλια (εκτός και αν είναι δίσεχτος ο χρόνος). Γι'αυτό του το περιεχόμενο ο Φλεβάρης ονομάζεται σε ορισμένα μέρη, όπου είναι βέβαια ανεπτυγμένη η αμπελουργία και Κλαδευτής.

Ο Φεβρουάριος αρχίζει με τρεις γιορτές που μ'ένα κοινό όνομα λέγονται Συμόγιορτα και τιμώνται πολύ από τον λαό. Αυτές είναι: του αγίου Τρύφωνα (1), της Υπαπαντής (2) και του αγίου Συμεών (3).

Η πρώτη είναι κατ'εξοχήν αγροτική γιορτή. Ο άγιος Τρύφωνας (1) θεωρείται φύλακας των αμπελιών και προστάτης των αγρών, της βλάστησης και της καλλιέργειας.
Κατά το συναξάρι του, ο φτωχός χηνοβοσκός ζούσε στη Μ. Ασία (κοντά στη Νίκαια) στα τελευταία χρόνια των χριστιανικών διωγμών. Νέος είχε προσχωρήσει στη νέα θρησκεία, μαρτύρησε με βασανιστήρια και τελικά αποκεφαλίστηκε.
Μπορούμε να πούμε ότι το ελληνικό όνομα του αγίου καθώς και η νεαρή ηλικία του συσχετίστηκαν με τη λέξη «τρυφερός».

Η Υπαπαντή (2) γιορτάζεται σε ανάμνηση της συνάντησης του Συμεών με τον μικρό Ιησού, αλλά στη γλώσσα του λαού έγινε Αποπαντή και τέλος Πακουή ή Πακού, δηλαδή η αγία που ακούει, η Παναγία. Λέγεται και Παναγία η Μυλιαργούσα, επειδή οι μύλοι αργούν.

Οι γεωργοί τιμούσαν τη γιορτή και έκαναν προβλέψεις σχετικά με τον καιρό:
Καλοκαιριά της Παπαντής, Μαρτιάτικος χειμώνας.

Και με τη σοδειά:
Παπαντούλα χιονισμένη, και τ'αμπάρια γιομισμένα!
Παπαντή καλοβρεμένη, η κοφίνα γεμισμένη.

Ο άγιος Συμεών (3) που έδωσε το όνομά του και στις δύο προηγούμενες γιορτές, εξαιτίας της παρετυμολογίας του ονόματός του (από το «σημειώνω» = κάνω σημάδι) τιμάται κατ'εξοχήν από τις έγκυες, που την ημέρα αυτή απέχουν από κάθε εργασία και παίρνουν μύριες προφυλάξεις από φόβο μη γεννηθεί το παιδί «σημειωμένο».

«Είχε, θυμάμαι, εδωνά πάνω στο μπούτι, και μια καφεδιά βούλα.
Η μάνα της, μούπε, τότες που την είχε στην κοιλιά,
έπιασε τηγάνι ανήμερα τ' Αγιού Συμνιού,
και σαν το θυμήθηκε σκουπίστηκε τρομαγμένη στο μερί της.
Και το κορίτσι γεννήθηκε "σημνιωμένο" μ'αυτή τη δαχτυλιά.»

(Η ζωή εν τάφω, Στρατή Μυριβήλη)

Μια λαϊκή παροιμία λέει: η Παπαντή διώχνει τις γιορτές με τ'αντί.
Αυτό σημαίνει ότι στις αρχές του Φεβρουαρίου σταματούν οι γιορτές, που από τα Χριστούγεννα διαδέχονται η μία την άλλη. Σταματά η αργία και η σχόλη. Όμως δύο ακόμη γιορτές του αγίου Χαραλάμπη (10) και του αγίου Βλάση (11) γιορτάζονταν με μεγάλες τιμές και σεβασμό, προπάντων από τους αγρότες.

Τέλος, ο Φλεβάρης είναι και μήνας χορευταράς και ξένοιαστος, γιατί μέσα στο Φλεβάρη πέφτουν συνήθως οι Απόκριες:

Το τριβδόμαδο γλέντι -με την Προφωνήσιμη, την Κρεατινή και την Τυρινή Εβδομάδα- μέχρι το επιστέγασμα της Καθαρής Δευτέρας.

Ο Άγιος Κασσιανός γιορτή στο μήνα Φεβρουάριο

Κάθε τέσσερα χρόνια που το έτος είναι δίσεκτο, την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου, δηλαδή στις 29 του μήνα, γιορτάζει ο Άγιος Κασσιανός. Η περίεργη αυτή γιορτή, έδωσε αφορμή για διάφορες λαϊκές ερμηνείες και περιπαίγματα.
Στη Μυτιλήνη, τη γιορτή του Αγίου Κασσιανού τη θεωρούν ως γιορτή των τεμπέληδων! Λένε μάλιστα: « του Κασσιανού γιορτάζουν οι οκνοί (οι τεμπέληδες)».
Η παράδοση από την Μυτιλήνη που εξηγεί τις παραπάνω εκφράσεις είναι οι εξής:
Μια μέρα που ο Χριστός γύριζε με τους Αποστόλους, έκατσε σε ένα μέρος να ξεκουραστεί. Πάνε τότε όλοι οι Άγιοι κοντά, για να του γυρέψουν δουλειά. Πάει ο Άι- Νικόλας και του λέει:
_ Χριστέ μου για πες μου, τι να κάνω;
Λέει τότε ο Χριστός:
_ Πήγαινε να δεις ποια καράβια και καΐκια βολοδέρνουν και απέ να τα σώζεις.
Πάει ο Άι - Τρύφωνας και του λέει:
_ Εγώ τι θέλεις να κάνω;
_ Αμ' το κλαδευτήρι το'χεις στη μέση σου και κρέμεται, τι ρωτάς λοιπόν; Πήγαινε στα χωράφια και στα αμπέλια και κάνε τη δουλειά σου. Διώξε τις αρρώστιες απ' τα δέντρα κι όλα τα κακά!
Ένας ,ένας πήγαν όλοι οι Άγιοι στο Χριστό και ανέλαβαν τη δουλειά τους. Πίσω, πίσω πήγε και ο Άγιος Κασσιανός και λέει:
_ Εγώ Χριστέ μου, τι να κάνω;
Γέλασε τότε ο Χριστός, δε βάσταξε και του 'πε:
_ Αμ' εσύ είσαι που είσαι οκνός! Φύλαγε λοιπόν το Φλεβάρη! Κι άμα δεις και τραβάει είκοσι εννιά, έμπα μέσα στο είκοσι εννιά και κάνε τη δουλειά σου. Πάλι, σα δεν έχει είκοσι εννιά , κάτσε απ' όξω.

Γεωργικές εργασίες το μήνα Φεβρουάριο

Φυτεύουν πατάτες.
Προετοιμάζουν τα χωράφια για να σπείρουν ανοιξιάτικα σιτηρά και
ενισχύουν τα φθινοπωρινά λιπαίνοντάς τα.
Κλαδεύουν αμπέλια και δέντρα.
Καθαρίζουν τα μαντριά.
Συντηρούν την κοπριά σε λάκκους.
Σβαρνίζουν τα χωράφια.

Πηγές: http://oiax.blogspot.com/2007/02/blog-post_06.html

http://users.sch.gr/vaxtsavanis/page5.html

http://www.paidika.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=699&Itemid=382&PHPSESSID=7fab50a68b72393ae4ad92f6dfa16992

Και το πιο γλυκό το άφησα για το τέλος:

Ερμηνευτής:Παντελής Θαλασσινός ,Στιχουργός:Ηλίας Κατσούλης

.