"Θα γίνω σαν κι εσένα"

"Πότε θα έρθεις σπίτι μπαμπά;"
"Γιε μου, δεν ξέρω πότε,
αλλά θα συναντηθούμε….τότε
και θα περάσουμε πολύ ωραία".
Έτσι, ο γιος μου έγινε 10 χρονών τις προάλλες
Είπε: «Ευχαριστώ για την μπάλα μπαμπά. Έλα να παίξουμε.
Θα μου μάθεις πώς να την πετάω;»Είπα "Όχι σήμερα
έχω πολλά να κάνω". Είπε «Εντάξει δεν πειράζει».
Απομακρύνθηκε χαμογελώντας και είπε:
«Θα γίνω σαν κι εσένα
θα γίνω σαν κι εσένα»
...........................................
Λοιπόν, αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο τις προάλλες
πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν πια άνδρας
"Είμαι περήφανος για σένα. Κάτσε λίγο να τα πούμε".
Κούνησε το κεφάλι του και είπε χαμογελώντας
"Αυτό που θα θελα μπαμπά, είναι να μου δανείσεις τα κλειδιά για το
αυτοκίνητο, θα σε δω αργότερα. Μπορείς να μου τα δώσεις, σε παρακαλώ;"

Έχω βγει στη σύνταξη εδώ και καιρό και ο γιος μου μετακόμισε
Τον πήρα τηλέφωνο
"Θα ήθελα να σε δω, αν δεν σε πειράζει"
Είπε «θα τόθελα μπαμπά, αν εύρισκα λίγο χρόνο…
Βλέπεις η νέα μου δουλειά είναι φασαρία και τα παιδιά έχουν γρίπη
ήταν καλά που τάπαμε μαζί».
Και καθώς έκλεισα το τηλέφωνο πέρασε από το μυαλό μου…
ο γιος μου έγινε σαν κι εμένα!

(Αγνωστος συγγραφέας )

Ασώτου συνέχεια

Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις. Γιατί; Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα. Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!! Ε, αυτό πάει πολύ… Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; Δεν σου πέρασε από το μυαλό το «έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε»; Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι; Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»; Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυρό Σου; Μαζί με άλλους Χριστιανούς να περιμένουμε δικαίωση από το θάνατο αυτού του καθάρματος; Καλά τώρα…. Σοβαρά μιλάς; Επειδή σου είπε ένα «μνήσθητι», του λες με σιγουριά «από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο»; Έτσι τον φαντάζεσαι, Θεέ μου, τον Παράδεισο; Ξέρεις τι έχει κανείς αυτός ο ελεεινός σε εμάς; Ξέρεις για τις κλοπές, τους φόνους, τις αδικίες του; Δεν βλέπεις τα χριστιανικά μας μάτια που βράζουν για εκδίκηση; Άλλωστε, αυτός πεθαίνει πλέον. Πες του «θα ήθελα να κάνω κάτι για σένα, αλλά δεν έχουμε χρόνο να μου αποδείξεις ότι σωφρονίστηκες». Πες του μια παρηγοριά, μια ευχή. Μίλα του λογικά. Ε, όχι και «από σήμερα είσαι μαζί μου….». Τι σημαίνει ότι είδες τη μετάνοια στην καρδιά του; Δεν καταλαβαίνεις ότι σε εκμεταλλεύεται κι αυτός, όπως και ο μικρότερος γιος; Συγχωρείς, συγχωρείς, συγχωρείς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς…. Πού θα πάει αυτή η ιστορία; Δεν βλέπεις εμάς που συνεχίζουμε το έργο σου; Δεν καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια; Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους μαθητές μου που καθημερινά μου δίνουν αφορμές γι’ αυτό το κείμενο. Τους εύχομαι να εγκαταλείψουν τη θρησκεία και να τρελαθούν με έναν τέτοιο Θεό….

Παναγιώτης Ασημακόπουλος Δρ. Θεολογίας – Καθηγητής

Για την "ομορφιά"

Η πιο σωστή συμβουλή

Μια φορά και έναν καιρό,ήταν ένας σπουδαίος άρχοντας. Έψαχνε έναν έμπιστο και αφοσιωμένο σύμβουλο, γιατί δεν μπορούσε να τελειώσει μόνος του όλες τις δουλειές, ούτε να κρίνει σωστά και δίκαια όλους τους ανθρώπους.

Φώναξε, λοιπόν, μπροστά του πέντε από τους πιο καλούς και έμπιστους ανθρώπους του όπως νόμιζε και θέλησε να ξεχωρίσει τον πιο έμπιστο. Άνοιξε μια χρυσή θήκη και έβγαλε απο μέσα πέντε πελώρια αστραφτερά διαμάντια!

- Λοιπόν, τους είπε. Όποιος από εσάς μου δώσει την πιο πολύτιμη συμβουλή θα παίρνει για αμοιβή από ένα διαμάντι.
- Τι συμβουλή να σου δώσουμε εμείς μεγάλε άρχοντα; Εμείς είμαστε τα σκουλίκια και εσύ είσαι τόσο σπουδαίος, είσαι η ίδια η ζωή και είσαι απο μόνος σου θησαυρός με τη δύναμη που έχεις, πετάγεται ο πρώτος και του λέει.
Ευχαριστήθηκε με αυτά τα λόγια ο άρχοντας και του έδωσε το πρώτο διαμάντι!

Ήρθε η σειρά του δεύτερου σύμβουλου που και αυτός με τη σειρά του έπλεξε ωραίο εγκώμιο για τον άρχοντα και έτσι πήρε και αυτός το δεύτερο διαμάντι!

Το ίδιο έκανε και ο τρίτος και ο τέταρτος σύμβουλος του άρχοντα και πήραν και εκείνοι με τη σειρά τους τα διαμάντια!

Το πέμπτο διαμάντι έμενε ακόμα στη θήκη του. Το έβγαλε ο άρχοντας και το κρατούσε στο χέρι του.
- Ήρθε η σειρά σου για να το αποκτήσεις, είπε στον πέμπτο σύμβουλό του.
Εκείνος στάθηκε με προσοχή μπροστά στον άρχοντα, έκανε μια υπόκλιση και του είπε:
- Είσαι πολύ δυνατός άρχοντά μου με μεγάλα πλούτη. Αυτά όμως σου τα έδωσε ο Θεός για να μπορείς να φανείς αντάξιος για να διοικείς έναν ολόκληρο λαό. Όλα, λοιπόν, τα χαρίσματα που έχεις και τα πλούτη σου, ζητάω εγώ, ο υπήκοός σου, να τα χρησιμοποιήσεις για το καλό του λαού σου με αγάπη και δικαιοσύνη. Αυτή τη συμβουλή θα σου δώσω εγώ.

Αμέσως τότε, ο άρχοντας ξαναέβαλε στη θήκη του το τεράστιο διαμάντι που κρατούσε και είπε
- Εσένα που ανέφερες τη γνώμη σου χωρίς φόβο και κολακείες θα σου δώσω κάτι πιο μεγάλο από ένα διαμάντι. Θα έχεις την εμπιστοσύνη μου για πάντα και θα είσαι ο γενικός μου σύμβουλος, ώστε να μου λες πώς να διοικώ πάντα τίμια το λαό μου.

Την άλλη μέρα το πρωί παρουσιάστηκαν οι τέσσερις σύμβουλοι στον άρχοντα χλωμοί από την στεναχώρια τους.
- Άρχοντά μας, κάποιο λάθος θα έγινε και τα διαμάντια είναι ψεύτικα. Πήγαμε και τα ελέγξαμε Είναι απλές πέτρες που λάμπουν, του είπαν πέφτοντας στα πόδια του και προσπαθώντας να κρύψουν το θυμό τους.
- Και σεις ψεύτικους λόγους μου προσφέρατε, τους είπε ο άρχοντας με αυστηρή φωνή. Στις ψεύτικες κολακείες λοιπόν, μόνο ψεύτικα διαμάντια αξίζουν. Πηγαίνετε στο καλό τώρα, τους είπε και τους έδιωξε.