Θα το έχεις ακούσει κι εσύ δεν μπορεί: "ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΦΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ" Είναι από εκείνα που περνούν από στόμα σε στόμαι και από καρδιά σε καρδιά. Σαν ελπίδα πες, σαν φόβος πες. Έμαθα τόσο καιρό να μην παρακούω τίποτα. Το ίδιο συνιστώ και σε σένα. Σαν την μέλισσα: να τριγυρνάς σε όλα τα λουλούδια αλλά να παίρνεις το μέλι μόνο από εκεί που πρέπει. Λένε πολλά για την Πόλη. Τελευταία λένε πολλά για πολλά. Μα εγώ θα σου πω τούτο: "ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΦΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ" Εσύ μην το πιστεύεις, και καλά θα κάνεις. Ίσως. Κοίτα όμως αυτό: Δεν ξέρω αν γίνει ελληνική εκκλησία αλλά για μας τους κατοίκους της Πόλης, τούτοι οι θρύλοι, τούτες οι προφητείες, μας κρατούν ζωντανούς για αιώνες τώρα. Ποιος το ξέρει το σχέδιο του Θεού, Ερημίτη; Αυτά με ρώτησε πρωι πρωί ο Νικόλας. Ευτυχώς, δεν του απάντησα! Ευτυχώς! Οι προφητείες, τα οράματα και τα θάματα έρχονται, μα δεν είναι της ώρας. Αυτό που έκανα προς το παρόν για τον Νικόλα ήταν ένα σύντομο ταξιδάκι, στον χωρο της αποκάλυψης της προφητείας:
Σήμερα νιώθω αδικαιολόγητα κακόκεφος. Δεν ξέρω...κομάρες σε όλο το κορμί με εμποδίζουν στη δουλειά. Ούτε και για παιχνίδι έχω ιδιαίτερη όρεξη. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και όμως, τα βλέφαρα μου είναι βαριά, σα να νυστάζω. Δώστου να χασμουριεμαι ασταμάτητα. Αισθάνομαι σαν άρρωστος. "Καλέ τι άρρωστος, βασκαμένος είσαι" είπε η κυρά Μαρίκα μόλις της το είπα. Να ανοίξει η γή να με καταπιεί. Πω, πω! βασκαμένος!! Το έχουμε για μεγάλη προσβολή εμείς να είνα κανείς βασκαμένος. Αλλά, τι να γένει... αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα. Και να δεις που τόλεγα: Να μη ξεχάσω να βάλω το χαμαλίκι εχθές στην επίσκεψη. Το ξέχασα και νάτα τώρα. Τι είναι το χαμαλί; Είναι ένα μικρό, τόσο δα, σα μαξιλαράκι, μέσα εκεί έχω, λίγο ξερό λουλούδι του Επιταφίου, η γιαγιά μου το λέει "τ' Χ'στού του λουλούδ'", ένα κουκί λιβάνι, ένα ψίχουλο ψωμί από πρόσφορο και ένα μικρό καρφάκι. Τι το θέλω το καρφάκι; Μα για να καρφώνω το κακό μάτι που θα πέσει πάνω μου!!! Δεν το είχα και νάτα τώρα τι τραβάω!!! "Αντε έλα!" φώναξε τη κυρά Μαρίκα " έχω βάλει θυμιατό!!! "Τι να κάνω... θα πάω!"
"Ερημίτη!!!" Εκείνος μετρά τα βήματα τα δικά του και του κόσμου, προσέχοντας να μην παραλείψει κανένα "Ε, στάσου επιτέλους!! "Ορίστε Νεφέλη, σταμάτησα. Τι θέλεις;" "Πως ξέρεις το όνομα μου;" ρώτησε η κοπέλλα. Ήταν δεν ήταν 30 χρόνων... "Ξέρω πολλά" είπε εκείνος " ακόμα ξέρω και τι θέλεις να μου πεις!" "Αλήθεια;" τον ρώτησε με μισόκλειστα μάτια "Και βέβαια" απάντησε με σιγουριά. "Αψούουου!!!" "Σιγά ανθρωπέ μου, θα με κολλήσεις" "Από αυτό που δεν έχω;" γέλασε εκείνος "Θα με ακούσεις κάποτε; " μάλωσε η Νεφέλη "Ορίστε σε ακούω, αλλά να ξέρεις οτι μπορεί και να μη συμφωνώ" "Εσύ ποτέ δεν συμφωνείς με κανέναν, αλλά ας είναι... Ο Ερημίτης κούνησε σκεφτηκά το κεφάλι. Αυτό που είπε η Νεφέλη, ήταν και δεν ήταν αλήθεια "Κάθε χρόνο παγκοσµίως πεθαίνουν δύο εκατοµµύρια άνθρωποι από µαλάρια, κάτι το οποίο θα µπορούσε να αποφευχθεί µε µια κουνουπιέρα. Οι δηµοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’αυτό. Σωστά;" "........................."
"Κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο πεθαίνουν δύο εκατοµµύρια παιδιά από διάρροια, κάτι το οποίο θα µπορούσε να αποφευχθεί µε ένα σιρόπι των 25 σέντς. Και οι δηµοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’ αυτό. Σωστά;" "................................."
"Ιλαρά, πνευµονία, ασθένειες θεραπεύσιµες µε φτηνά εµßόλια είναι υπεύθυνες για το θάνατο δεκάδων εκατοµµυρίων ανθρώπων παγκοσµίως κάθε χρόνο. Και οι δηµοσιογραφοι δεν λένε τίποτα."
Η σιωπή του Ερημίτη συνέχιζε ακάθεκτη την επέλαση της.
"Είναι κάποια χρόνια που εµφανίστηκε η γνωστή πια γρίππη των πουλερικών. Οι δηµοσιογράφοι µας πληµµύρισαν µε πληροφορίες, πανικό, σήµατα κινδύνου. Επιδηµία, η πιο επικίνδυνη απ’ όλες, µια πανδηµία!!! Μιλάγανε µόνο για την τροµακτική αυτή ασθένεια των πουλερικών. Και ßέßαια, η γρίππη των πουλερικών προκάλεσε το θάνατο µόλις 250 ατόµων παγκοσµίως. 250 θάνατοι σε 10 χρόνια, δηλαδή αναλογικά 25 θάνατοι το χρόνο." "Που θέλεις να καταλήξεις" βιάστηκε ο Ερημίτης "Μα εκεί που οδηγεί η κοινή λογική" είπε η Νεφέλη. "Η κοινή γρίππη σκοτώνει µισό εκατοµµύριο ανθρώπων το χρόνο παγκοσµίως. Μισό εκατοµµύριο έναντι 25. Για ένα λεπτό. Τότε γιατί τόση φασαρία µε τη γρίππη των πουλερικών; " "Γιατί;" συμπλήρωσε ο Ερημίτης "Γιατί πίσω από αυτά τα κοτόπουλα υπήρχε ένας «κοκκορας», ένας κόκκορας µε µεγάλο λειρί. Ποιος είναι αυτός; Η διεθνής φαρµακευτική Roche µε το πασίγνωστο Tamiflú της πούλησε εκατοµµύρια δόσεων στις Ασιατικές χώρες. Ακόµα και αν το Tamiflú έχει αµφίßολη αποτελεσµατικότητα, η Βρετανική Κυßέρνηση αγόρασε 14 εκατοµµύρια δόσεις για την πρόληψη του πληθυσµού της. Με την γρίππη των πτηνών, η Roche και η Relenza, οι δύο µεγάλες φαρµακευτικές εταιρείες που προµηθεύουν την αγορά µε αντιγριππικά, κέρδισαν χιλιάδες εκατοµµύρια δολλάρια." Ο Ερημίτης έκανε κάποια αόριστα σημάδια στο χώμα με το μπαστούνι του. "Πρώτα µε τα πουλερικά και τώρα µε τα χοιρινά." συνέχισε απτότητη η Νεφέλη. "Ναι, τώρα ξεκίνησε η ψύχωση της γρίππης των χοίρων. Και όλοι οι δηµοσιογράφοι του κόσµου µιλάνε µόνο γι’αυτό. Πια δεν λένε τίποτα για την οικονοµική κρίση ούτε τους ßασανισµένους στο Guantánamo. Μόνο για τη γρίππη των χοίρων." "Τώρα θα πεις οτι πάλι βρίσκονται συμφέροντα πίσω από..." "Και διερωτώµα"ι": , σαν να μην άκουσε η Νεφέλη, " αν πίσω από τα πτηνά υπήρχε ένας «κόκκορας», πίσω από τα γουρουνάκια να µην υπάρχει ένα «µεγάλο γουρούνι»; " "Οι φαρμακευτικές εταιρίες έτσι;" γέλασε ο Ερημίτης "Οι µέτοχοι των φαρµακευτικών Roche και Relenza τριßουν τα χέρια τους, είναι ευτυχείς µε τις πωλήσεις τους, που για άλλη µια φορά φέρουν εκατοµµύρια, του αµφίßολου Tamiflú. Η πραγµατική πανδηµία είναι η απληστία, τα τεράστια κέρδη αυτών των ιδιοτελών της υγείας." "Μα δεν υπάρχουν θύματα;" ρώτησε ο Ερημίτης "Αν η γρίππη των χοιρινών είναι µια φοßερή πανδηµία απ’ ό,τι λένε τα µέσα ενηµέρωσης, εάν τον Παγκόσµιο Οργανισµό Υγείας τον απασχολεί τόσο πολύ αυτή η ασθένεια, γιατί δεν τη δηλώνει ως παγκόσµιο πρόßληµα της δηµόσιας υγείας και να δώσει εντολή να παρασκευασθούν γενικά φάρµακα για την αντιµετώπισή της; Να απορρίψει τις πατέντες της Roche και της Relenza και να κάνει διανοµή δωρεάν γενικών φαρµακών σε όλες τις χώρες και ειδικά στις πιο φτωχές. Αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση"
Ο Ερημιτης αποχαιρέτησε την Νεφέλη. Δεν μπόρεσε όμως να αποχαιρετήσει και τις δικές του σκέψεις. Η Νεφέλη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια από αυτές. Η πιο δυνατή...
"Βαλάντωσε η ψυχή μου Δημητρό!" "Κ' η δική μου" είπα και γύρεψα λίγο αγέρα. Ευτυχώς τούτες τις μέρες ο καιρός μας κάνει τη χάρη και φυσάει!!! "Τι θέλεις;" τον ρώτησα λες και δεν ήξερα... "Τραγούδι θέλω!" φώναξε όσο μπορούσε, και μέσα στη φωνή του καταλάβαινες πως ήδη η ψυχή του είχε αρχίσει τον σκοπό. "Να φέρω το ράδιο;" "Ποιο ράδιο μωρέ Δημητρό; Για τέτοια είμαστε!! Εσεις οι πρωτευουσιάνοι..." Πριν τον προλάβω, πηγαίνει μέσα, βγάζει ένα δεύτερο βιολί που είχε, - το πρώτο το είχε θάψει στο χωραφάκι του την μέρα που θα φεύγαμε - και ξεκίνησε το τραγούδι:
Ένα πουλί, χρυσό πουλί, πήγα να το μερώσω, Και να το βάλω στο κλουβί και να το καμαρώσω, Κι απάνω που το μέρωσα, πουλί αγαπημένο, Άνοιξε τις φτερούγες του, μ’ άφησε πικραμένο. Παίρνω τα μάτια κλαμένα και τα βουνά ρωτώντα. Βρίσκω βρύσες και κρύα νερά και δένδρα ανθισμένα. -παρακαλώ βρυσούλες μου, και προσκυνώ σας κιόλα, Μην είδατε κανέ πουλί να ήπιε απ’ το νερό σας; Και εσείς δένδρα πολύκαρπα, να φαγ’ απ’ τον καρπό σας; -πολλά πουλάκια πέρασαν και ήπιαν απ’ το νερό μας, Κοιμήθηκαν στον ίσκιο μας, κι έφαγαν τον καρπό μας. -για πέστε μας σημάδια του, ίσως το ξαναβρούμε. -πράσινες, χρυσοκέντητες είχε δύο φτερούγες Κι όπου πάγει και σταθεί μοσχομυρίζει γιασεμί.
Εγώ δεν ήμουν άλλο εκεί, στο μικρό σαλονάκι. Ήμουν στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής: "Δεν είπαμε για χορό τίποτα..." λέω "Θα πούμε παρακάτω... θα πούμε...αλλά τι λέω; με μπερδέψατε άτιμοι πρωτευουσιάνοι!! Λέγεται μωρε ο χορός;;;" "Αλλα τι;" "Χορεύεται Δημητρό!! Χορεύεται!!!"
"Βαρέθηκα" ακούστηκε από την απέναντι μεριά του πεζοδρομίου. Κονοτστάθηκε ο Ερημίτης. Εριξε μια ματιά. Πρωινό στην καφετέρια. Δυο τρεις άνθρωποι, υπνωτισμένοι από τα "μάγια" του φραπέ, ατένιζαν το μέλλον, νωχελικά. Τόσο που η λέξη "νόημα" είχε εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο τους. "Κι εγώ..." μετά από ώρα ξύπνησε ο άλλος. "Ρε συ, ο Ερημίτης! Κάτσε να τον φωνάξουμε να μας πει τίποτα....Ε! Ερημίτη!!!" σαν να προσπαθούσαν να λυθούν από τα δεσμά του τίποτα. Ο Ερημίτης δεν αρνήθηκε το κάλεσμα. Την στιγμή που κατέβαινε στον δρόμο, ακούστηκαν τρομακτικό τριγμοί. Καπνοί. Ο δρόμος είχε κρυφτεί από ένα σύννεφο. Με απίστευτη ταχύτητα ένα αυτοκίνητο έστριψε τη γωνία και περνούσε τον δρόμο. Εκατοστά από το σώμα του Ερημίτη, που έμεινε ακίνητος, ατάραχος. Σε δευτερόλεπτα είχε εξαφανιστεί στην άλλη γωνία. Οταν καταλάγιασε ο καπνός, και έμειναν τα ορθάνοιχτα μάτια να προσπαθούν να διακρίνουν την πραγματικότητα, ο Ερημίτης βρέθηκε στην παρέα των ανθρώπων. "Πες μας!" παρακαλούσαν για παραμυθία. Τους κοίταξε έναν έναν. Ήταν Παρασκευή 12 Αυγούστου 2005 όταν μια γυναίκα πήρε τα τρία της ανίψια και την κόρη της, δεκαπέντε μηνών, για να τα πάει για μπάνιο στη θάλασσα. Σταμάτησε, όπως όλοι, στο πάρκινγκ της πλαζ και κατέβασε τα παιδιά δίπλα στο αυτοκίνητό της. Όπως έσκυψε για να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, η κόρη της ελευθερώθηκε και πήγε δίπλα στα ξαδέλφια της, πίσω ακριβώς από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Όταν γύρισε να την κοιτάξει, έντρομη είδε το παιδί να βρίσκεται ακριβώς πίσω από το αυτοκίνητο που έκανε όπισθεν, ενώ τα ανίψια της ήταν λίγο πιο πίσω.. Έσπευσε ενώ το αυτοκίνητο βρισκόταν ένα μέτρο από την κόρη της. «Ούρλιαζα αλλά αυτός συνέχιζε… Ούρλιαζα…», μου είπε. Μπροστά στα μάτια της, η ρόδα του αυτοκινήτου πέρασε το κοριτσάκι από τα πόδια του σε όλο του το κορμάκι και σταμάτησε στο κεφάλι του. «Ήταν σαν να το είχαν βάλει αλφάδι κάτω από τη ρόδα,» μου είπε. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στεκόμουν και κοιτούσα το παιδί μου με ένα ολόκληρο αυτοκίνητο σταματημένο πάνω στο κεφάλι του». Επάνω στο σοκ και τον πανικό της, έπιασε το αυτοκίνητο και προσπάθησε να το σηκώσει. Εν τέλει, ο οδηγός έκανε πάλι μπροστά περνώντας για ακόμη μια φορά πάνω από το σώμα του μωρού, αφήνοντας το παιδί αναίσθητο στο έδαφος.
«Δεν έπρεπε να το μετακινήσω, μου είπαν, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Νόμιζα ότι ήταν νεκρό. Το πήρα στην αγκαλιά μου και ευτυχώς μετά από λίγο έκανε ένα «γκουχ» και συνήλθε». Το παιδί μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Παπανικολάου και από εκεί στο Ιπποκράτειο. Όταν του έκαναν οι γιατροί την αξονική σε όλο το σωματάκι του, δεν πίστευαν στα μάτια τους. «Έβγαιναν έξω ένας ένας και μου έλεγαν ”κάνε το σταυρό σου, κορίτσι μου”. Δεν πείσθηκαν με την πρώτη αξονική -τόσο δεν το πίστευαν- και του έκαναν και δεύτερη. Πάλι δεν έδειξε τίποτα. Αν δεν έβλεπαν το ρουχαλάκι του που έχει επάνω την ροδιά του αυτοκινήτου, δεν θα πίστευαν τι είχε συμβεί. Η ρόδα είχε αφήσει το αποτύπωμά της ακόμα και στο μάγουλο του παιδιού». Ένας γιατρός μάλιστα, όταν του είπε ότι έπιασε το αυτοκίνητο να το σηκώσει, της είπε «ποιος ξέρει τι δύναμη είχες εκείνη τη στιγμή». Αλλά το απίστευτο δεν σταματά εδώ. Ο άντρας της βρισκόταν στην Κύπρο για δουλειές και θα επέστρεφε απροειδοποίητα την Κυριακή για να τους κάνει έκπληξη. Μόλις έγινε το ατύχημα, την Παρασκευή, η γυναίκα του τον ειδοποίησε να έρθει αμέσως, και εκείνος κατάφερε να βρει την μία και μόνη κενή θέση που υπήρχε το Σάββατο από Κύπρο για Ελλάδα. Εάν δεν είχε γίνει το ατύχημα, ο άντρας της τώρα θα ήταν νεκρός. Η πτήση που είχε κλείσει για την Κυριακή, 14 Αυγούστου 2005, ήταν με το μοιραίο αεροσκάφος Helios που συνετρίβει στο Γραμματικό, θυμάστε έτσι; Όσο για τη δύναμη που είχε όταν σήκωνε το αυτοκίνητο; Μου είπε ότι σε κάποια φάση που έκλαιγε στο νοσοκομείο, πήγε ο τριών χρονών ανιψιός της και της είπε: «Μην κλαις, θεία. Δεν έχει τίποτα η μικρή. Την ώρα που την πατούσε το αυτοκίνητο ήρθε μια ψηλή κυρία με μακριά ρούχα και σήκωνε το αυτοκίνητο μαζί με ‘σένα. Την είδα». "Αλήθεια είναι αυτό;" ρώτησαν "Και τι είναι η αλήθεια;" τους αντιρώτησε ο Ερημίτης αποχαιρετώντας τους...
"Έλα παππού! Προχώρα! Θα χάσουμε το λεωφορείο!" "Σιγά Δημητρό μου, σιγά! Δεν είμαστε στην ίδια ηλικία! Τι τα πέρασες τα πόδια μου, μηχανάκια;" Με αυτά και με κείνα, το χάσαμε.... Τώρα αντε να περιμένουμε στη στάση ένα τέταρτο. "Και κάνει και ζέστη! είπα εγώ, κοιτώντας λίγο θυμωμένα το γέρικο τούτο σώμα που αγκομαχούσε Εκείνο το γελάκι του όμως, έχει την ικανότητα να εξαφανίζει ακόμα και τα πιο μαύρα σύννεφα "Έλα πες το!" μου λέει "Ποιό;" "Αυτό που θέλεις! Για τα γηρατειά..." "Καταραμένα να είναι!" γκρίνιαξα "Ευλογημένα! είπε εκείνος συνεχίζοντας το χαμόγελο. Ευλογημένα. Οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι...της ζωής...αν είσαι καλός μαθητής...." "Γεμίζει η Ευρώπη δασκάλους" είπα εγώ "Το ξέρεις οτι γερνάει η Ευρώπη;" "Γεννάει;" "Αντε καλά! μου θέλεις και δασκάλους! "Γερνάει!' "Καλά το είπα, τότε, γεννάει!" "Τι γεννάει καλέ;" "Τον πόθο για ανανέωση, είπε εκείνος κοιτώντας μακριά "Τι λένε τα νούμερα;" "Λιγότερες γεννήσεις, περισσότερος ο μέσος χρόνος ζωής" "Μάλιστα! ενώ τα αντίθετα γίνονται στην πατρίδα." είπε και ξεδίπλωσε ένα χαρτί. Κοίτα: Οι τούρκοι είναι οι γέροι στο νησί και οι έλληνες οι νέοι. Βλέπεις πως πεθαίνουν εκεί, δίχως την πολυτέλεια της Ευρώπης για αλλαγή;" "Ναι" αναστέναξα. "Μα είναι μέχρι το 2001, τώρα έχουμε 09. Τι να γίνεται τώρα; Τι έγιναν οι αριθμοί;" "Φαντάσματα..." είπε "φαντάσματα, απογοητευμένα..."
Ύστερα από μια ζεστή καλοκαιριάτικη μέρα, ο Ερημίτης αποζήτησε λίγη σκιά να ξαποστάσει. Του την πρόσφερε απλόχερα ένα δένδρο που ασκήτευε στην άκρη ενός πεζοδρομίου. Σκαλοπατάκι βρήκε πρόθυμο και απόθεσε εκεί το βάρος του κορμιού του. Οι σκέψεις του ξεκουράζονταν σε άλλα επίπεδα... λίγο πιο ψηλά. "Γιατί κάθεσαι μόνος εδώ, Ερημίτη;" τον πλησίασε ένα νεαρό ζευγαράκι Φαίνεται οτι έρχονταν από την θάλασσα. Είχαν ζωγραφισμένη πάνω στα κορμιά και στα μάτια τους, όλο της το γαλάζιο. "Ποτέ δεν είμαι μόνος!" απάντησε εκείνος και συνέχιζε να τους κοιτάζει, όπως ξέρει εκείνος "Χμμ... δύσκολη ώρα για φιλοσοφίες και μάλιστα στο δρόμο" χαριτολόγησε η νεαρά. "Θέλεις να σου προσφέρουμε ένα κρύο νερό; Μένουμε σε τούτη την πολυκατοικία. Νεανικό το σπίτι. Ο Ερημίτης ένοιωσε να τρέχουν από παντού χείμαρροι. Βουητό Η αρχέγονη δύναμη της νιότης. Μα ήταν όλα τόσο υπόκωφα. "Τι έχετε κρυμμένο;" τους ρώτησε "Δεν καταλαβαίνουμε" είπαν εκείνοι με ένα στόμα, φέρνοντας το παγωμένο νερό. Ο Ερημίτης το κοίταξε για ένα λεπτό. "Αυτό είναι!" είπε. "Πόσα κομπιούτερ έχετε εδώ;" "Τέσσερα! είπε ο νεαρός "εργάζομαι σε μια εταιρία και..." Κοίταξε ολόγυρα ο Ερημίτης και ύστερα μέσα στο μυαλό του σχημάτησε την παρακάτω εικόνα, περιγράφοντας την στο ζευγάρι με χιούμορ αλλά και πόνο μαζι:
Μέχρι εδώ ακούγονται οι καμπάνες της μεγάλης εκκλησίας. Είναι μεγάλη, επιβλητική. Περνάς από μπροστά της και σε πιάνει δέος... και μερικές φορές φόβος... και θες δε θες κανεις τον σταυρό σου γιατί λες "ποιος τα βάζει με τον Θεό τώρα...." "Δεν είναι σωστά πράματα αυτά!" θύμωνε ο παππούς "στην πατρίδα είχαμε άλλο τρόπο..." "Τι λες τώρα;" τον τσιγκλούσα "Τι λέω! Τέτοια θέατρα δεν τα είχαμε!" "Δεν νομίζω οτι μιλάς σωστά" τον μάλωνα "Τις θυμάσαι τις εκκλησίες μας; Θυμάσαι πόσο ταπεινά ήταν όλα;" Και θυμήθηκα
Αυτό είναι ένα ξωκλήσι. Προσπαθεί να είναι εγκατελλειμένο, αλλά ο παπας δεν το αφήνει. "Είσαι προορισμένο να ζήσεις στον αιώνα" του έλεγε κάθε φορά, του μίλαγε, σαν να ήταν άνθρωπος, σαν να έβλεπε κάτι απο το Θεό σε αυτό "Δεν ήταν μόνο τα ξωκλήσσια" είπε ο παππούς. Τις εκκλησιές που λειτουργούμασταν θυμάσαι; "Τι θυμάμαι" είπα
"Η Χάρη γλύκαινε την ψυχή ως την πηγή της" "Ναι, γίνε και ποιητής τώρα" με πείραζε. "Δεν σε πειράζω καθόλου! συνέχισε "μια μέρα θα γίνεις συγγραφέας. Μα το νου σου! Την πατρίδα και τα μάτια σου!" Αυτό πάντα το έλεγε με δάκρυα στα μάτια και στην καρδιά "Λοιπον;" ξαναρώτησε "έχουν καμιά σχέση οι εκκλησιές μας, με τα μεγαθήρια ετούτα στις πόλεις;" "Είναι πιο πολλοί οι άνθρωποι..." είπα "Είναι άλλοι άνθρωποι..." τόλμησε εκείνος Κι εγώ θυμήιηκα τον Κόντογλου: « Μυστήριο μεγάλο είναι το πώς έρχεται στον κόσμο ο άνθρωπος. Εμένα γραφτό μου ήτανε να γεννηθώ στην Ανατολή, αλλά η ρόδα της τύχης, που γυρίζει ολοένα, ξερίζωσε από τα θεμέλια τον τόπο μου και με έριξε στην ξενιτιά, σ’ ανθρώπους που μιλούσανε την ίδια γλώσσα με μένα, πλην όμως που είχαν άλλα συνήθεια. Το πουλί το θαλασσοδαρμένο, πως βρίσκει ένα βράχο μέσα στο πέλαγο και κάθεται και στεγνώνει τα φτερά του, έτσι βρίσκουμαι και ‘γω σε τούτα τα χώματα.»
Το περπάτημα του Ερημίτη σήμερα βαρυ. Δύσκολο. Παράξενη κούραση έχει φυλακίσει μέσα της τα πόδια του. Λες και τοκάθε ένα ζυγίζει χίλια κιλά. Μένει άφωνος όταν παρατηρεί στους συνοδοιπόρους του, την ίδια κούραση, την ίδια νωχελικοτητα. "Η πολλή ζέστη, τα έχει αυτά" σκέφτεται, προσπαθώντας να βρει μια άλλη εξήγηση από εκείνη που κατατρώει τον νου του. "Ακόμα κι εσύ Ερημίτη" ακούει πίσω του " έπεσες θύμα" "Θύμα ποιανού;" ρώτησε γυρίζοντας να δει εκείνον που έκανε αυτή την περίεργη ερώτηση "Μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα" απαντά ο μεσήλικας άνδρας. Να, κοίτα τον ουρανό!"
"Τα πιστεύεις αυτά;" μισοκλεισε τα μάτια ο Ερημίτης, προσπαθώντας να ακούσει πίσω από την απάντηση "Αυτά και άλλα πολλά", απάντησε ο άνδρας, πιο ντόμπρα από όσο περίμενε ο Ερημίτης. "Εσύ;" Δεν απάντησε αμέσως. Άφησε το νου του να ταξιδέψει πέρα από το τεχνητό σύννεφο του ουρανόυ. Να το περάσει για να δει το φως του ήλιου. Οχι εκείνου που φωτίζει τις ζωές όλων. Αλλά του ήλιου που αξίζει τους "πολεμιστές του φωτός". "Μην ξεχνάς πως είσαι γιος της φωτιάς" του λέει ο άνδρας ελευθερώνοντας τον από τις άσκοπες σκέψεις. "Οταν χαρακώνεται έτσι ο ουρανός, τότε περιμένουμε τα δάκρυα του" μουρμούρησε κάπως φοβισμένα. "Τι εννοείς;" τον κοίταξε στα μάτια ο περαστικός "Θα δούμε... είπε ο Ερημίτης...θα δούμε... τα δάκρυα... του πόνου... του ουρανού...
Το καλοκαίρι είναι εποχή για την καρδιά να πετάξει,πέρα, μακρυά... Ίσως και μέχρι το σπίτι της... Για τούτο το ταξίδι, δρόμος πολλές φορές στρώνεται με φωτογραφίες που σε έχουν δεμένο με προορισμούς. Ενας φίλος καλός, από εκείνους που ανθίζουν σε παράξενους τόπους...πειρατικούς... λέει πως όπου να πας, όσο μακριά κι αν φύγεις, στο τέλος θα γυρίσεις εκεί που γεννήθηκες. Με κάποιο τρόπο ο τόπος αυτός σε έχει δεμένο, με μυστική ασημένια κλωστή. Ο Ερημίτης ( http://herimitis.blogspot.com) θα μιλήσει πιο καθαρά για τούτη την "κλωστή". Προς το παρόν λέγαμε πως ο τόπος σου σε κρατά κοντά του, έτσι η αλλιώς. Ας είναι. Για ταξίδια, για γέφυρες, για φωτογραφίες. Σα να τον ακούω να μιλά με κείνη την αριστοκρατική φωνή, που μοιάζει με βιολιού καημό και ανάλαφρο χορό. Τον παππού λέω. Τον Νικόλα. "Που την βρήκες αυτή;" "Μερικοί νομίζουν υπάρχει αυτό που λένε θάνατος" του είπα εγώ έχοντας στο νου μου κάτι κουβέντες, "αλλά να που είναι ψέμα. Είναι τόσο παραπλανητικά τα σύνορα, όσο το να θέλεις να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλο σου. Μου θυμίζει τους ελέφαντες που κρίβονται πίσω από τις παπαρούνες" "Ποιούς;" "Τους ελέφαντες που κρύβονται πίσω από τις παπαρούνες. Τους έχεις δει;" "Ε...όχι.." "Είδες τι καλά που κρύβονται;" "Χα χα!! Από εδώ τα φέρνεις, από εκεί τα φέρνεις" είπε " μια στ' αστεία μια στα σοβαρά, το λες το δικό σου" "Την βρήκα λοιπόν την φωρογραφία σου, επειδή δεν την είχα χάσει ποτέ. Την είχα από τότε που την τράβηξες. Δεκαοχτάχρονο παλλικάρι στην Πόλη. Αλλά δεν έχω μόνο αυτό. Θα σου θυμήσω πως εκτός από το βιολί, έγραφες και στιχάκια. Το θυμάσαι;" "Στη γιαγιά μου..." "Επιτρέπεις;" "Μπορώ να παίζω σκοπούς μόνο για μένα;" "Μπορείς!" του λέω "αλλά τότε δεν είναι σκοποί. Είναι ά-σκοποι! Κατάλαβες;" "Κατάλαβα!" "Μακάρι, από το συναίσθημα σου να λυγίσει ένας σημερινός, δήθεν, μοντέρνος άνθρωπος. Μακάρι..." Ποιός μπορεί να εμποδίσει το νου από το να ανοίξει πανιά λοιπόν; Καλοκαίρι στην Ίμβρο:
Την προσοχή του Ερημίτη τράβηξαν φωνές. Ακούμπησε γερά πάνω στο μπαστούνι του και γύρισε να δει από πού ακούστηκαν. "Βοήθεια!" άκουγε Εκείνο που παρατήρησε ήταν οτι η ζωή συνέχιζε την πορεία της, και μέσα στην παραζάλη και το βουητό της, τούτη η φωνή χανόταν. "Σας παρακαλώ!" σαν να ακουγόταν μέσα στον αέρα κρυμμένη η έκκληση Τόσο καιρό στην πάλη με τον εαυτό του ο Ερημίτης, είχε μάθει, να βλέπει όχι με τα μάτια αλλά με την καρδιά. Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις καθαρά τον κόσμο. Από τα αγαπημένα του συμπεράσματα. Έτσι μπόρεσε να ξεχωρίσει την πηγή της έκκλησης. Σε ένα παγκάκι στο γειτονικό πάρκο, αμίλητος καθόταν ένας νεαρός. Είχε σκύψει το κεφάλι για να κρύψει τα δάκρυα του. "Επιτέλους ήρθες!" λέει στον Ερημίτη μόλις τον είδε "Καθυστέρησα..." δικαιολογήθηκε εκείνος λίγο θυμωνένα με τον εαυτό του. Δεν πρέπει να παρασυρθεί από την πόλη. "Πονάω!" ψιθύρησε ο νεαρός και ακούμπησε με το χέρι την καρδιά του. Ο Ερημίτης τον συμπόνεσε. "Δεν ακούσατε ο ένας τον άλλον έτσι; είπε κοιτώντας το χέρι πάνω στην καρδιά 'Ηθελα τόσο να πω αυτά που αισθανόμουν!" "Φαντάζομαι κι εκείνη" "Δεν ξέρω...ίσως...." "Αφήσατε χώρο στη μοναξιά να γδέρνει τώρα την καρδιά" έβαλε το δικό του χέρι πάνω της και κάτι ψιθύρησε. Ο νεαρός, ηρέμησε. "Θέλει πιο πολύ προσπάθεια" είπε ο Ερημίτης. Άλλοι τα καραφέρνουν πιο καλά. Και του διηγήθηκε το παρακάτω περιστατικό:
Ευτυχώς που τελευταία φυσάει ένα δροσερό βόρειο αεράκι, και κάνει τις επιθυμίες μου για περίπατο πραγματικότητα. Ετσι άδραξα την ευκαιρία και κανόνησα μια συνάντηση με εκείνους που υπηρετήσαμε μαζί στο Ναυτικό. Μου αρέσουν τέτοιες συναντήσεις. Με παλιούς συμμαθητές, με εκείνους που συνυπηρετήσαμε, με πατριώτες από τα μέρη μας. Εχουν χάρη. Σκεπασμένες με ένα πολύχρωμο καμβά αναμνήσεων, νιώθεις σχεδόν προστατευμένος μέσα εκεί, από το δρεπάνι του χρόνου. Είναι και δυο "μόνιμοι" στην παρέα. Μόλις τους δούμε, φωνάζουμε όλοι: "Καλώς τα πιλάφια!!" Και δώστου τα γέλια και τα πειράγματα. Όπως τότε. Πιλάφια τους ανεβάζαμε, πιλάφια τους κατεβάζαμε. Νομίζω πως ακόμα και σήμερα δεν έχει αλλάξει. "Ρε σεις", λέει ένας τους "δεν σταματάμε σήμερα αυτό το βιολί, και να κάνουμε στην πράξη αυτό που λέτε;" "Πάει, σαλέψανε από το πολύ πιλάφι!" είπα εγώ. "Για σένα πήγαινε η πράταση" μου λένε. "Ολο λόγια είσα μου φαίνεται!! Σμύρνη και Μικρασία και ήθη και έθιμα και φαγητά! Είναι ή δεν είναι φαγητό το πιλάφι;" Σώπασαν όλοι και πήραν να με κοιτάζουν με νόημα. "Αντε ρε! είπε γελώντας "θα σας κάνω το τραπέζι σήμερα" "Πάμε σπίτι μου!" Στριμωχτήκαμε στην κουζίνα όλοι. "Ατέμ πιλάφ" θα φάμε. "Τι;" είπαν οι μονιμάδες και ξερογλύφτηκαν "Ατζεμ πιλάι!" έτσι, για να σας τιμήσω. "Ευκολο είναι;" "Εμεις εκεί, είμασταν μερακλήδες! Αυτό το ξέρετε! Δεν σημαίνει όμως οτι ξοδεύαμε ώρες στην κουζίνα. Είχαμε και άλλες δουλειές. Μουσική. Πολιτισμό. " "Και χωράφια!" με πείραξαν οι άλλοι "Ναι ρε και χωράφια, γιατι τι έχουν τα χωράφια. Δίχως αυτά δεν θα τρώγαμε σήμερα το πιλαφι αυτό. Λοιπόν, χρειάζομαι: 2 κούπες ρύζι γλασσε, 1 κούπα κριθαράκι, λίγο λάδι, 5 μιση κούπες νερό και αλατοπίπερο." "Και πως γίνεται;" "Θα βάλω το λάδι στην κατσαρόλα, ύστερα θα ρίξω το κριθαράκι μέχρι να γίνει καφετί, θα ρίξω το νερό και το αλάτι και θα σκεπάσω την κατσαρόλα. Μόλις βράσει το νερό, θα ρίξω το ρύζι και θα περιμένω να πιεί όλο το νερό. 2 3 ανακατέματα θέλει." "Αυτό ήταν;" "Αυτό" έτσι το κάνει ο παππούς μου. "Δεν έχει κάποιο μυστικό; κάτι να κάνεις ρε παιδί μου το κομμάτι σου σε καμιά... ξέρεις τώρα...." "Αντε ρε, αφού θέλετε να τα μάθετε όλα θα σας πω. Η κυρα Μαρίκα η γειτόνισσα έλεγε πως το ρύζι δεν το πλένει για να γίνει σπυρωτό. Εκείνη το φτιάχνει με ζωμό από κοτόπουλο χωριάτικο, το οποίο αφού το έβραζε, το έβαζε στο φούρνο και με το ζωμό έφτιαχνε το πιλάφι" "Ξαμολυθείτε! φέρτε τα χρειαζούμενα. Το μεσημέρι έχουμε τραπέζι!! "Σα να το βλέπω μπροστά μου το πιλάφι" "Μπαχαρικά;" "Μα θέλει και ρώτημα; το είδες άλλωστε... κανέλλα!!!!!!
"Επιδόρπιο;" "Θα φάμε το καρπούζι που το έχουμε βάλει από το πρωί στην θάλασσα! Να κοιτάξτε: "Μας καλομαθαίνεις" είπαν όλοι με ένα στόμα "Αν σας αρέσει, θα κάνουμε κάτι μεγαλύτερο την άλλη φορά" "Μπορείτε να το μοιραστείτε με όλους, με τους μπλογκερς, ίσως και αυτοί έχουν κάτι να μοιραστούν μαζί μας" "Θα γίνει ένα τσιμπούσι!!! Αλλο πράγμα!!! "Κρασάκι;"
Από το πρωί ο Ερημίτης τριγυρίζει μέσα στην πόλη. Άλλοι τον βλέπουν και άλλοι όχι. Περνά απαρατήρητος. Τι πιο "φυσιολογικό"! θα σκέφτηκαν. "Ενας Ερημίτης ανάμεσα μας!" Και τον προσπέρασαν. Όπως προσπέρασαν και άλλους συγκάτοικους. "Το είχα δει" μουρμούρισε καθώς περνούσε ανάμεσα από τις καρέκλες μιας καφετέριας. "Το είχα δει πως υπάρχει μοναξια και αδιαφορία". "Ας μην μου κάνει εντύπωση λοιπον" Καφέδες πηγαινοέρχονται και χαμόγελα μακρινά. "Από που ξεφύτρωσες εσύ;" άκουσε από δίπλα του. Σταματά. Γυρίζει και κοιτάζει εκείνον που ρώτησε. "Τι βλέπεις;" τον ρώτησε "Χα χα!" γελασε ο νεαρός ρουφώντας με θόρυβο τον παγωμένο του καφέ. "Τι ερώτηση από έναν χαμένο!" θριαμβολόγησε κοιτώντας την παρέα του. Εκείνη δεν μιλούσε. "Ωστε βλέπεις τον εαυτό σου σε μένα" είπε ήσυχα ο Ερημίτης κοιτώντας τον στα μάτια. Αγρίεψε ο νεαρός. Ετομάστηκε να σηκωθεί. Τον συγκράτησαν οι ομοτράπεζοι του. "Ησύχασε" του λέει με χαμόγελο θεραπευτικό. Είχαν μαζευτεί πολλοί γυρω του. Τώρα είχε γίνει "ορατός". Καιρός να τους συστηθεί. "Μιας και με ρώτησες, θα σου πω" είπε. "Δεν προσδιορίζω τον εαυτό μου από τα εμπόδια που μου παρουσιάστηκαν αλλά από το κουράγιο που βρήκα για να τα ξεπεράσω. Ούτε από τις απογοητεύσεις, αλλά από τη δύναμη που βρήκα να ξαναρχίσω. Ούτε από τις τόσες φορές που έπεσα, αλλά από τις φορές που στάθηκα ξανά στα πόδια μου.Δεν είμαι ο πόνος μου. Δεν είμαι το παρελθόν μου. Είμαι ο γιος της φωτιάς" Για λίγο δεν μιλούσε κανένας. Ολοι κοιτούσαν τον Ερημίτη βαθιά στα μάτια, προσπαθώντας να καταλάβουν τον καινούργιο συγκάτοικο τους. Μα ήταν; Καινούργιος; Συγκάτοικος; Κινώντας να φύγει, κοντοστάθηκε. Αφησε μερικά δευτεροπλεπτα και ρώτησε: "Εσεις ποιοι είστε;"
"Αναρωτιόμουν πότε θα φανείς!' είπε ο παππούς μόλις με είδε να κάθομαι στον υπολογιστή. "Γιατί, τι έγινε;" ρώτησα κάπως ανόρεχτα. Μ' έχει καταβάλλει αυτή η τρομερή ζέστη! "Τι έγινε ε; Τόσο γρήγορα ξεχνα λοιπόν η νέα γενιά σήμερα;" "Λέγε ρε παππού και δεν έχω πολλή όρεξη!" έχω να κανονίσω στο facebook για το βράδυ Τον είδα που έστρεψε αλλού το βλέμμα. Οταν το κάνει αυτό, μου ραγίζει την καρδιά. Ξέρω πως είναι πολύ ευαίσθητος. Ξέρω πως είναι πολύ άρχοντας για να φανερώσει εύκολα αυτό που δεν καταλαβαίνεις με την πρώτη. Τότε βαθιά στεναχωριέται. Αφήνω το πληκτρολόγιο και τον πλησιάζει. Εκείνη την ώρα ακούγεται ένας τρομακτικός θόρυβος. Τα τζάμια τρίζουν και τραντάζεται το σπίτι. "Σεισμός!" φωνάζω "Οι καταραμένοι!" μουρμουρίζει εκείνος. "Αεροπλάνα!" Τότε μόνο καταλαβαίνω! Τις τελευταίες μέρες, ο ουρανός των μεθοριακών νησιών βιάζεται για άλλη μια φορά. "Συμπάθα με!" του λέω. Με την άκρη του ματιού μου ρίχνω κλεφτή ματιά στο ημερολόγιο. 20 Ιουλίου. 2009 η 1974; "Να μην ξεχνάμε γιε μου! Να μην ξεχάσουμε!" Η λησμονιά είναι θάνατος! Εκατοντάδες άδικοι θάνατοι, εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι. Σαν κι εμάς. Θυμάσαι; Τέτοιες μέρες στο νησί γινόταν διωγμός! Πως μπορείς να..." "Συμπάθα με, παππού!" Ο χρόνος...., πήγα να δικαιολογηθώ "Δεν πειράζει, τώρα που θυμήθηκες, τι θα κάνεις;" "...Μια διαμαρτυρία, στο μλόγκ, στο facebook.... και όποια άλλη ιδέα έχει η συντροφιά! Εσύ; "Εγώ... εγώ... το έκανα το καθήκον μου σήμερα!" είπε και με φίλησε τρυφερά!
Να που ήρθε ο καιρός, ο ερημίτης να βγει στον κόσμο. Γύρισε κάμπους και βουνά, έμαθε να ακούει την φωνή του ανέμου και το τραγούδι της βροχής. Τα πετούμενα του ουρανού, του μηνούσαν για τα μελλούμενα. Όσα εκείνος θα συναντούσε αργότερα στον δρόμο του. Στην αρχή παραξενευόταν, ώσπου κατάλαβε πως ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Για τον δρόμο, έφτιαξε ένα φανάρι. Μια μέρα ένας περαστικός τον αποκάλεσε Διογένη. Μάλλον τον πέρασε για άλλον. Το δικό του όνομα ήταν Ερημίτης. Σήμερα, πήρε να κατηφορίζει. Εφτασε στην πόλη. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Μα πιο δυνατή ήταν η θέληση του να ζήσει εδώ. Να μάθει κι άλλα, να μοιραστεί, να γιατρέψει και να γιατρεφτεί. Τότε ήταν που σε είδε κι εσένα.
Χαράματα χτύπησε το κουδούνι. Αγριεύτηκα μέσα στη νύχτα. Συνήθισε ο νους να βάζει το κακό πρώτα. "Καλημέρα γιαβρί μου" ένα χάδι στο μάγουλο "Παππού! Εσύ εδώ; Μα πως;" "Ε, να πέρασα να δω τι κάνει αυτός ο τζαναμπέτης μου. Με ξέχασε; Με τι νταραβερίζεται" "Δεν μου είπες, πως....." Τα μεγάλα του μάτια δεν έπαψαν να χαμογελούν φτάνοντας ως την ψυχή μου. Τότε κατάλαβα, πόσο διψασμένη είναι. "Πως τα πας;" με ρώτησε πηγαίνοντας στη πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Ισα που άρχισε να χαράζει. "Τα φέρνω βόλτα" είπα εγώ μισανοίγοντας τα χείλη. "Χμμ... κατάλαβα" κούνησε το κεφάλι εκείνος. "Δύσκολα!" "Αυτό γιαραντίζεται!" Και με τον έξω κόσμο;" "Τι δηλαδή;" ρώτησα ελπίζοντας να ξεφύγω "Εμαθα πως έχεις ανοίξει παράθυρο για να μπαινοβγαίνεις από εκεί... με είπαν πως το λένε μπλογκ, σωστά το λέω;" "Ε, ναι...αλλά...τι σημασία....θέλω να πω...γιατί...." Δίχως να τον προλάβω, πλησιάζει το κομπιούτερ και με δυο τρεις κινήσεις βρίσκει αυτό που θέλει. "Ωστε είχαν δίκιο!" ψιθυρίζει. "Χάθηκες κομματάκι, αλλά μη χολοσκάς τζιέρι μου, εδώ είμαι εγώ!" Για πότε έκοψε και έραψε δεν πήρα χαμπάρι. "Αυτό είναι! είπε ευχαριστημένος, και έτριψε τα χέρια! Μπουγιρούμ!" "Αμάν! φώναξα εγώ! Που είναι...." "Σους!! μου λέει πιάνοντας μου το χέρι! Απο δω και μπρος θαμαστε μαζι! Συνδιαχειριστές!!!" "Που τα ξέρεις εσύ αυτά παππού;" ρωτώ με κάτι πελώρια μάτια! "Οποιος αγαπά μαθαίνει" μου απαντά, χαρίζοντας μου ένα δάκρυ. "Θα είμαι το μάτι σου, λέει, για να μην σαπίσει εκείνο το βιολί που θάψαμε στο χωραφάκι μας, θυμάσαι;" Περιμέναμε την ανατολή να φωτίσει μη λέγοντας κουβέντα. Δεν χρειάστηκε. Υστερα εκείνος έφυγε Για να είναι εδώ για πάντα.
Ενώ, τα πιο πρόσφατα φάρμακα και οι χειρουργικές διαδικασίες, κρατούν τους ανθρώπους στη ζωή, η πιο δυνατή θέληση μπορεί να είναι το πιο ισχυρό φάρμακο.
Ο John Seville ένας σαραντάχρονος αστυνομικός εργαζόταν στον κήπο του πριν από τρις μήνες όταν αισθάνθηκε τα πόδια του παγωμένα και την όραση του να λιγοστεύει.
Οταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο η καρδιά του είχε σταματήσει να χτυπάει.
Μόλις κατάλαβα πως είχα πεθάνει τρόμαξα πολύ, είπε.
Οι γιατροί του έδωσαν τα κατάλληλα φάρμακα προσπαθώντας με διάφορους τρόπους να του κάνουν ανάνηψη.
Είπαν μεταξύ τους: Αυτός εδώ είναι νεκρός. Θα τον αφήσουμε να παραμείνει νεκρός ή θα προσπαθήσουμε να τον επαναφέρουμε στη ζωή. Μόλις έπεσε από τον γκρεμό. Ας του δώσουμε ένα χέρι βοήθειας. Μα, μόλις κατάφεραν το ένα πρόβλημα ανακάλυψα πως η αορτή ήταν κομμένη.
Υστέρα από πολλές ώρες εγχείρησης, συνήλθε με παράλυτη την αριστερή του πλευρά. Στο πλευρό του ήταν η έγκυος γυναίκα του. Ετοιμόγεννη στο δεύτερο παιδί τους.
Φοβήθηκα είπε εκείνη πως δεν θα έβγαινε ποτέ από τον αναπνευστήρα.
Τότε της ήρθε η ιδέα.
Δύο ορόφους πιο κάτω, ήταν το μαιευτικό τμήμα. Η γυναίκα γέννησε τον δεύτερο γιο τους. Η νοσοκόμα, σε λίγο πήρε το μωρό και το πήγε στον αστυνομικό που ακόμα ήταν στον αναπνευστήρα, σε κρίσιμη κατάσταση. ΤΤο έβαλε στην αγκαλιά του. Τότε έγινε το "θαύμα".
Στα χείλη του πατέρα ζωγραφίστηκε το ωραιότερο χαμόγελο του κόσμου. Το χαμόγελο της ζωής.
Έχω λέει στο κομοδίνο μου μια στίβα με βιβλία. Αυτή η στίβα, μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Γίνεται επιβλητική και κάθε μέρα ενοχικά την καμαρώνω. Με προκαλεί και με τρομάζει. Λέω, σήμερα θα ξεκινήσω ένα βιβλίο, δεν μπορεί να με πάρει από κάτω το σαχλοκομπιούτερ. Δεν μπορεί να σπαταλάω αμέτρητες ώρες εκεί και ύστερα να μην έχω κέφι να ανοίξω το αγαπημένο μου βιβλίο.
Μου λέει, για μένα είναι ένα πρόβλημα. Ένα βαθύ πρόβλημα της ψυχής, της ταυτότητάς μου.
Μου αρέσει βλέπει πολύ να διαβάζω. Μου αρέσει να θεωρώ τον εαυτό μου σαν ένα καταναλωτή βιβλίων, έναν βαθύ στοχαστή και ενημερωμένο όσον αφορά τα εκδοτικά συμβάντα.
Όμως πρέπει να παραδεχθώ και το άλλο. Σπάνια διαβάζω βιβλία πια. Έχω εθιστεί στον καινούργιο τρόπο ζωής. Ίσως έχεις το κουράγιο να τα παραδεχθείς κι εσύ, μου λέει.
Όλοι αναρωτιούνται: Μα τι έγινε το αναγνωστικό κοινό; Τι έγινε με τον πολιτισμό των βιβλίων; Και αν σταματήσαμε να διαβάζουμε και παρασυρθήκαμε όλοι στην παγίδα αυτή του δικτύου, τι θα απογίνει με το μέλλον μας ως σκεπτόμενα και πολιτισμένα όντα;
Μα θα μου πεις, τα βιβλία πουλάνε ακόμα. Τι πουλάνε όμως; Τι ποιότητας βιβλία! Νουβέλες, αυτοβοήθεια, κουτσομπολιά.
Υπάρχει και ένα μήνυμα πίσω από αυτά: Λιγότεροι συγγραφείς με αληθινό ταλέντο ανακαλύπτονται, λιγότεροι εκδότες ρισκάρουν να βγάλουν ένα σοβαρό λογοτεχνικό βιβλίο, που δεν θα είναι ευκολα καταναλώσιμο.
Σίγουρα όμως δεν έχουν χαθεί τα πάντα. Υπάρχει δυνατότητα να δοκιμάσουμε για λίγο να βγάλουμε εκείνο το καλώδιο του ethernet. Για λίγο. Μέχρι να καταλάβουμε την παγίδα. Να προσανατολιστούμε σωστά.
Αλλιώς θα είμαστε χαμένοι στην κλικαρισμένη πραγματικότητα μας, απορροφημένοι και αποκομμένοι από την βαθύτερη ουσία μας.
Ίσως χρειάζεται και εδώ να διακόψουμε. Να δοκιμάσουμε δίχως αυτό. Να στραφούμε στην στοίβα αυτή που μας περιμένει.
Και όταν γυρίσουμε και ανοίξουμε ξανά το δίκτυο θα δούμε ότι ο κόσμος είναι ξανά εδώ έτοιμος να τον κλικάρουμε.
Εγώ λοιπόν δεν είπα τίποτα, παρά μόνο σκέφτηκα...σκέφτηκα πολύ!
Είναι η κυρία που μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Στο διπλανό σπίτι. Ομως τι κρίμα. Πέρασε τόσος καιρός και κανένας δεν την αναζήτησε. Μονάχα ένας χτυπούσε το κουδούνι τακτικά. Ο ταχυδρόμος. Για να της παραδώσει γράμματα.
Μόνο όταν αυτά έγιναν σχεδόν ένα βουνό, τότε κατάλαβαν οτι και η αδιαφορία τους είχε γίνει οροσειρά και είπαν να ρωτήσουν... ύστερα από πέντε χρόνια!!! Χριστέ μου!!! Ποιοί είμαστε τελικά;;;
Χθες ήμουν αυτόπτης μάρτυρας ενός παραλίγο σοβαρού τροχαίου.
Η γυναίκα βρήκε από το σπαραλιασμένο αυτοκίνητό της φωνάζοντας:
- " Θαύμα!!!" Θαύμα!!!" είμαι ζωντανή!!!
Πήρε να αγκαλιάζει όποιον έβρισκε μπροστά της και να ευχαριστεί συνεχώς.
- Θαύμα!! έλεγε και ξανάλεγε..
Και σκέφτηκα πως οι περισσότεροι από μας, θεωρούμε κάτι ως θαύμα, αν δούμε κάποιον να περπατά πάνω στο νερό, να πετάει στα σύννεφα (κυριολεκτικά όμως έτσι; ). Αλλά πάλι λέω, πως ίσως το μεγαλύτερο θαύμα από όλα είναι να περπατάς πάνω στη γη.
Κάθε μέρα ζούμε ένα θαύμα αλλά δεν του δίνουμε σημασία. Ο γαλάζιος ουρανός, η φύση, οι φίλοι.
Θαύμα είναι εκείνα τα καταπληκτικά παιδικά μάτια, τα δικά σου μάτια, τα μάτια της γυναίκας που σώθηκε από βέβαιο θάνατο.
