Στόχοι

Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου έτους, ερχόμαστε αντιμέτωποι με εκείνα τα ερωτηματικά που λες και τα έχουμε κρυμμένα μέσα μας έναν ολόκληρο χρόνο.

Πόσο συνεπής ήμουν στους στόχους που είχα βάλει για φέτος;

Τι μαθήματα πήρα από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μου;

Δύσκολα, όμως πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα, το βαθμό που δεν παραμένουν μόνο ερωτήματα αλλά επιζητούν και τις ανάλογες απαντήσεις.

Όταν με θάρρος σταθούμε μπροστά τους, μπορεί ν' ανακαλύψουμε ότι ναι μεν δεν ήμασταν σε όλα συνεπείς όμως είναι αλήθεια πως δεν είμαστε ίδιοι όπως  πέρυσι. Κάτι άλλαξε. Στον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο. Γίναμε πιο υπεύθυνοι. Προσπαθήσαμε να γίνουμε πιο χαρούμενοι.

Μα θέλει προσπάθεια η χαρά;

Αυτή κι αν θέλει.

Αναλογιζόμαστε τον κόσμο μας και εισπράττουμε απογοήτευση, θυμό, θλίψη και μιζέρια. Η χαρά είναι μια επαναστατική στάση απέναντι στη ζωή. Θέλει κουράγιο, θέλει δύναμη ψυχής, επειδή μόνο αυτή μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Μόνο αυτή έχει ελπίδα μέσα της.

Αυτός λοιπόν είναι ένας στόχος που αξίζει να τον ανανεώνει κανείς κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Να προσπαθεί να βρίσκει τη χαρά μέσα στο κάθε τι. Να μάθει να βλέπει το ποτήρι του όπως λέμε μισογεμάτο.

Η καινούργια χρονιά, μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση, ουσιαστικά δεν αλλάζει κάτι στον κόσμο, όμως αλλάζει μέσα μας. Αυτές οι αποφάσεις, αυτά τα ερωτήματα και οι απαντήσεις, μας πάνε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω. Δεν λέω πιο πέρα αλλά πιο πάνω. Επειδή για εκεί είμαστε γεννημένοι, όχι για το μακριά αλλά για το ανώτερο, το ψηλότερο.

Ο παλιός και ο καινούργιος χρόνος λοιπόν είναι ο παλιός και ο καινούργιος μας εαυτός. Είμαστε εμείς που προχωράμε η μένουμε στάσιμοι. Εμείς προτείνουμε να μην μείνουμε στα παλιά. Βαλτώνουμε και δεν κάνουμε καλό σε κανέναν. Καινούργιες προκλήσεις, άλλοι στόχοι, μικροί η μεγάλοι θα στολίσουν τις μέρες που έρχονται. Η ευχή είναι πως την επόμενη φορά του απολογισμού να έχουμε να μετρήσουμε περισσότερα από όσα έχουμε σήμερα.

Τι έχασες;

Ήταν ένα αγόρι που βάδιζε αμέριμνο στο δρόμο.

 Εκεί που περπατούσε βρήκε 20 λεπτά. Καταχαρούμενο μάζεψε το νόμισμα και καμαρωτός το φύλαγε μέσα στο χέρι του. Ένοιωθε απίστευτη χαρά που πήρε χρήματα δίχως να κάνει τίποτα.

Από εκείνη τη μέρα συνέχεια όπου κι αν πήγαινε, κοιτούσε τον δρόμο με ολάνοιχτα μάτια, μήπως βρει κι άλλα χρήματα, και άλλα πολύτιμα αντικείμενα.

Σ' όλη του τη ζωή βρήκε 296 20λεπτα, 48 50λεπτα, 7 Ευρώ και δυο σκισμένα χαρτονομίσματα.

Μάζεψε τα χρήματα αυτά χωρίς να κάνει τίποτα. Χωρίς καμιά κούραση.

Εκτός από το να χάσει την ανείπωτη ομορφιά από 31369 ηλιοβασιλέματα, την υπέροχη πανδαισία 157 ουράνιων τόξων, την αμέτρητη γαλήνη χιλιάδων αστεριών.

Δεν είδε ποτέ τα σύννεφα να χορεύουν στον ουρανό, δεν είδε τα πουλιά να πετούν λεύτερα, ούτε μέρος της μνήμης του είναι τα χιλιάδες χαμόγελα των περαστικών που διάβηκαν από κοντά του.

Ξέρεις κάποιον που ζει με αυτόν τον τρόπο;

Ο παράδεισος δεν έχει μόνο αγγέλους

Ο Άρης Οικονόμου είναι μαθητής της τρίτης Λυκείου σε κάποιο ακριβό Ιδιωτικό σχολείο. Ο πατέρας του όμως, έμπορος, χτυπημένος σφοδρά από την οικονομική κρίση, αδυνατεί να ανταπεξέλθει στα αυξημένα δίδακτρα και έξοδα που απαιτεί το σχολείο. Ο διευθυντής είναι ανένδοτος στις εκκλήσεις του για κάποιον διακανονισμό.
Ο Άρης ξενιτεύεται. Πάει στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς του, μαζί με τον ξάδερφό του, τον Γιώργο. Η κυρα-Ελένη, γιαγιά και των δύο, βρίσκεται στο Γηροκομείο που συντηρεί ο Δήμος. Οι διάφοροι χρηματοδότες όμως αποσύρονται λόγω της κρίσης κι έτσι κινδυνεύει να κλείσει αν δεν παρουσιάσει κάποιον βιώσιμο προϋπολογισμό.
Υπό την αιγίδα του Δήμου διοργανώνεται μεγάλη εκδήλωση, με τη συμμετοχή και των σχολείων της περιοχής, για να συγκεντρωθούν χρήματα. Το μόνο που αρνείται, είναι το παλιό σχολείο του Άρη. Τελικά τα χρήματα είναι λιγοστά.. Εκείνος, ενοχλημένος από την άρνηση και με αγωνία για το μέλλον των γερόντων, χρησιμοποιεί το ταλέντο του στους υπολογιστές και παραβιάζει το σχολικό δίκτυο. Άλλωστε, είχε βοηθήσει και στην κατασκευή του. Με τον τρόπο αυτό αποσπά χρήματα και τα καταθέτει, εξ ονόματος του σχολείου, στο Γηροκομείο.
Ο διευθυντής αντιλαμβάνεται πως κάτι περίεργο συμβαίνει. Ζητά την βοήθεια της αστυνομίας με την προϋπόθεση ότι η έρευνα θα είναι ανεπίσημη και διακριτική. Καταφτάνει ένας νεαρός αστυνομικός ο οποίος αρχίζει έρευνες και γρήγορα ανακαλύπτει τον ένοχο. Συγχρόνως όμως, η έρευνα φέρνει στο φως μία πολύ πιο σοβαρή υπόθεση παράνομου ηλεκτρονικού εμπορίου, μέσω του σχολικού δικτύου.
Ο Άρης είναι ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει στην εξιχνίαση αυτής της απάτης. Ο νεαρός αστυνομικός, με την σύμφωνη γνώμη του Διευθυντή, τού υπόσχεται ασυλία, με αντάλλαγμα  τη βοήθειά του. Στην σχέση τους αυτή μεσολαβεί ο θεολόγος καθηγητής, που έχει βαθιά γνώση των υπολογιστών, αλλά και της ψυχοσύνθεσης του Άρη.

Στην ιστορία αυτή, πλέκονται οι ζωές μαθητών, γονιών, δασκάλων. Οι συζητήσεις, οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι ενοχές, τα ανεκπλήρωτα όνειρα  και οι αθέατες πλευρές της προσωπικότητας όλων των προσώπων,  δημιουργούν ένα κλίμα διαρκών ανατροπών, που οδηγεί στην ταύτιση του αναγνώστη με τους ήρωες. Η κάθαρση θα έρθει, αλλά δεν θα είναι ίδια για όλους.
Το βιβίο είναι διαθέσιμο δωρεάν στην παρακάτω διεύθυνση

http://issuu.com/7581/docs/o-paradeisos-den-exei-mono-aggelous

Οποιος θέλει να το κατεβάσει για να το διαβάσει με την ησυχία του ο σύνδεσμος είναι αυτός:

http://dl.dropbox.com/u/51532091/DimKaravasilis/O_paradeisos_den_exei_mono_aggelous.pdf

τι θα πει

Χριστούγεννα θα πει:

να ζεις με ελπίδα
να δίνεις τα χέρια σου για συμφιλίωση
να δέχεσαι ξένους
να βοηθάς να γίνεται το καλό
να σκουπίζεις δάκρυα.
Κάθε φορά που κάποιος
χαρίζει σε κάποιον αγάπη,
όταν η ανάγκη του δύστυχου λιγοστεύει,
όταν οι καρδιές είναι ευχαριστημένες
και ευτυχισμένες,
όταν κατεβαίνει ο Θεός από τον ουρανό
και φέρνει φως:
τότε είναι Χριστούγεννα.

Από την Αιτή.

Μικρός αλήτης του ουρανού

Έπιασα να σας πω για το αστέρι, εκείνο το φωτεινό περιπλανώμενο των ουρανών, που η μοίρα  τό φερε να γίνει κι ο αγγελιοφόρος της αυγής προτού καλά καλάκαληνυχτίσουν τα υπόλοιπα  και  αγάπες των ανθρώπων και καλωσορίσουν τα όνειρά τους με χρώματα και  νότες.

Για κείνο το αστέρι που σαν ξεμάκρυνε από όλα τ' άλλα πήρε να μεγαλώνει και να λαμπρύνει, λες και κάποιος τούπε να μαζέψει όλα τα βλέμματα ανθρώπων και αγγέλων και να κάνει μια ματιά ικετευτική μα και χαρούμενη...

Νάτανε, λέει, μπορετό  νά'μουνα εγώ μικρός αλήτης του ουρανού και να  διαλέγε εμένα ο Παντοκράτορας της αγάπης για να συμμαζέψω τη ζάλη του κόσμου.

Να, έτσι θα φώτιζα κι εγώ με περισσή έγνοια τον δρόμο μόνο... μόνο... που θα έπρεπε πρωτύτερα να διέκρινα το μονοπάτι και αυτό είναι κάτι που μόνο Εκείνος μπορεί να το κάνει... Γι' αυτό και γεννήθηκε πριν την επιθυμία μου... να στρώσει τον δρόμο για να τον ακολουθήσω εγώ ανοίγοντας μονοπάτι στο Φως...

"Συ, Κύριε, η Οδός, και η Ζωή!"

Παραμονή Χριστουγέννων στην Ιμβρο

Παραμονή Χριστούγεννα, η πρώτη μέρα του Δωδεκαημέρου, και πρώτη δουλειά των Ιμβρίων ήταν να μεταλάβουν.

Το σύνθημα το έδινε από την αυγή, απ' τα βαθιά χαράματα, η καμπάνα της εκκλησιάς που καλούσε τους πιστους να πάνε να κοινωνήσουν. Με το πρώτο σήμαντρο, το πρώτο κάλεσμα, όλοι ήταν στοπόδι, έπρεπε όλοι να βιαστούν να μεταλάβουν γιατι με το ξημέρωμα άρχιζε η δουλειά.

Με ένα φανάρι στο δρόμο να τους φέγγει και το "σταυρό", το πρόσφορο,  τυλιγμένο σε φαντή γαλάζια πετσέτα μ' ένα κερί διπλωμένο σεήμα ξηλιάς, " το ζευγάρι", όπως λέγεται, και λίγγα κουκιά λίβανο, αμοιβή στο παπά που θα τους δώσει την μετάληψη, την Μετάδοση, έφτανανμικρές μικρές ομάδες στην Εκκλησιά.

Ένας παπάς στεκόταν σ' ένα στασίδι με το πετραχήλι στο λαιμό και διάβαζε στην κάθε ομάδα την "συγχώρεση", την ευχή της εξομολόγησης και ύστερα άπλωνε το ανοιχτό βιβλίο για "ο,τι προαιράτε" και καθένας έθετε τον οβολό του. Ύστερα περνούσαν ένας ένας από την βορινή Πύλη και έπαιρναν την κοινωνία με πραγματικό φόβο Θεού.

Με την επιστροφή στο σπίτι ο χυλός για τηγανίτες ήταν έτοιμος. Τις έψηναν και τις έτρωγαν με μπόλικο μέλι. ήταν το πρώτο φαγητό μετά την Μετάδοση.

τον αχό της καμπάνας διαδέχονταν η σκληρή και μακρόσυρτη φωνή του σφαχτού χοίρου, σαν τον θρήνο των γυναικών της Ιουδαίας, όταν ο Ηρώδης έσφαζε τα παιδιά τους.

Στην συνέχεια η διαδικασία να τακτοποιήσουν το κρέας.

Όμως σε όλη τούτοη την φροντίδα να γίνουν όλα όμορφα παραμονεύει ένας κίνδυνος. Το μαγάρισμα του ψημένου κρέατος από τους Καλικάντζαρους.

                                                                                                      συνεχίζεται.......

Οι πατάτες του...θυμού

Οταν ακόμα πήγαινα στο σχολείο, ως μαθητής, είχα έναν υπέροχο δάσκαλο. Μια μέρα είχαμε κουβεντιάσει για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας αλλά να κοιτάμε πως θα απαλλαγούμε από αυτόν, μας έβαλε να το δούμε αυτό πρακτικά.

 - Αύριο, μας είχε πει, να φέρετε όλοι στο σχολείο μια πλαστική σακούλα και ένα μικρό σακί με πατάτες.

Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι αλλά είχαμε μάθει πως δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια. Έτσι την άλλη μέρα είχε ο καθένας μας ο,τι μας είχε ζητήσει.

Τότε εκείνος λέει:

 - Κάθε φορά που αποφασίζετε να μην συγχωρέστε κάποιον, να παίρνετε μια πατάτα, να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου και την ημερομηνία και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που μερικές σακούλες ήταν αρκετά βαριές.

Μας είπε επίσης αυτή την σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο, στα ψώνια παντού. Καταλαβαίνεις γιατί έτσι;

Μ' αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε. Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως...  καθως πρέπει. Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες στην disco.

Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν. Για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για τον αρνητισμό και τον πόνο  μέσα μας, όταν δεν αποφασίζουμε  να συγχωρούμε.

Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε πως το να συγχωρήσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε. Θαρρώ πως είναι το αντίθετο. Είναι δώρο στον εαυτό μας. Απαλλασσόμαστε από ένα περιττό βάρος.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:

"Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;"

Υπερωκεάνειο

Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ' ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών. Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη.

Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα.

«Γιατί Θεέ μου», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή.

Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου.

Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία.

«Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε.

«Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ' την φωτιά που άναψες»

Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι. Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού.

Χτίστης

Ο γερο Μιχάλης, ο μαραγκός ετοιμαζόταν να βγει στη σύνταξη. Είπε στους εργαζόμενους που δούλευαν μαζί του για τα σχέδια του να εγκαταλείψει τις καταασκευαστικές επιχειρήσεις και να αφιερωθεί στην οικογένεια και τη γυναίκα του. Θα έχανε το εφάπαξ βέβαια, αλλά έπρεπε να φύγει. Θα τα κατάφερναν και χωρίς αυτόν.
Ο μηχανικός λυπήθηκε που έβλεπε τον καλό του εργάτη να φεύγει και ρώτησε αν θα μπορούσε να χτίσει άλλο ένα σπίτι, έτσι για προσωπική χάρη. Ο ξυλουργός συμφώνησε αλλά σύντομα παρατήρησε οτι δεν ήταν δοσμένος στη δουλειά του. Χρησιμοποίησε κατώτερα υλικά και δεν ήταν τόσο προσεκτικός στην εργασία του. Δεν ήταν και ότι καλύτερο για το τελείωμα της καριέρας του.
Οταν κάποια στιγμή τέλειωσε και ο χτίστης ήρθε για να επιθεωρήσει το σπίτι, ο μηχανικός έδωσε το κλειδί της εξώπορτας στον μαραγκό.
"Αυτό είναι το σπίτι σου" του είπε "Το δώρο μου για σένα"
Ο γερο Μιχάλης έπαθε σοκ. Τι ντροπή! Αχ και να ήξερε οτι έχτιζε το σπίτι του, θα το είχε κάνει τόσο μα τόσο διαφορετικό. Τώρα ήταν υποχρεωμένος να ζήσει σε ένα σπίτι με τόσες ατέλειες!

Ετσι συμβαίνει και με μας. Χτίζουμε τις ζωές μας με τόσο επιφανειακό τρόπο, χρησιμοποιώντας κάθε φορά όχι τα πρώτα σε ποιότητα υλικά. Δεν δινουμε το 100% της προσπάθειας μας. Στο τέλος κοιτάμε κατάματα την κατάσταση που δημιουργήσαμε και ανακαλύτουμε οτι εμεις τα έχουμε κάνει όλα αυτά.
Σκέψου τον εαυτό σου σαν μαραγκό. Σκέψου το σπίτι σου. Κάθε μέρα καρφώνεις ένα καρφί, βάζεις μια τάβλα, η ξυλώνεις ένα τοίχο.
Χτίζε με σοφία. Είναι η μοναδική ζωή που έχεις να χτίσεις. Ακόμα κι αν έχεις να ζήσεις μόνο μια μέρα ακόμα, αυτή η μέρα αξίζει να τη περάσεις με αξιοπρέπεια. Να βάλεις και μια μεγάλη ταμπέλα που να λέει
"Η ζωή είναι μια εργασία που την κάνεις μόνος σου"
Ποιος θα μπορούσε να σου το πει πιο καθαρά; Η ζωή σου σήμερα είναι το αποτέλεσμα όλων όσων έκανες μέχρι σήμερα. Αρα η ζωή σου αυριο θα είναι το αποτέλεσμα όλων όσων κάνεις σήμερα!

Παγωτό

Την περασμένη εβδομάδα πήγαμε με φίλους και το μικρό ανηψάκι μου σε κάποιο εστιατόριο για να φάμε.
Οταν ήρθαν τα φαγηρά, ο μικρός ζήτησε να κάνει εκείνος τη προσευχή του. Συμφωνήσαμε όλοι κι εκείνο είπε
""Θεέ μου σε ευχαριστούμε για το φαγητό που μας χάρισες και θα σε ευχαριστήσω ακόμα πιο πολύ αν η μητέρα μου μου φέρει ένα μεγάλο παγωτό για επιδόρπιο. Δώσε φαγητό σε όλους τους ανθρώπους. Αμήν"
Από το διπλανό τραπέζι ακούστηκαν γέλια. Ανάμεσα σε αυτά η φωνή μιας γυναίκας που είπε
"Να γιατί δεν πάει καλά αυτός ο τόπος. Τα σημερινά παιδιά δεν ξέρουν πως να προσεύχονται. Ακους εκεί, να ζητάνε από το Θεό παγωτό! Ελεος πια!"
Μόλις το άκουσε αυτό ο μικρός ξέσπασε σε κλάματα και με ρώτησε
"Εκανα κάτι κακό; Θύμωσε ο Θεός μαζί μου;"
Καθως προσπαθούσα να τον παρηγορήσω λέγοντας του οτι τα είπε πολύ ωραία και οτι ο Θεός δεν θα έχει θυμώσει, πλησίασε το τραπέζι μας ένας μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος. Εκλεισε το μάτι στο μικρό και είπε
"Είμαι σε θέση να γνωρίζω οτι του Θεού του φάνηκε υπέροχη η προσευχή σου!"
"Αλήθεια;" ρώτησε ο μικρός
"Σε διαβεβαιώ!" απάντησε ο άνδρας
Ύστερα ψιθυρίζοντας κάπως θεατρικά πρόσθεσε (δείχνοντας με τρόπο τη γυναίκα που άρχισε όλα αυτά
"Τι κρίμα να μη ζητήσει κι αυτή παγωτό από το Θεό. Λιγάκι παγωτό είναι καλό για τη ψυχή μας μερικές φορές"

Οπως ήταν φυσικό ο μικρός είχε παγωτό στο τέλος του φαγητού.Οταν το έφερε ο σερβιτόρος, εκείνος το κοίταξε για λίγη ώρα και έκανε κάτι που θα το θυμάμαι για πολύ καιρό. Πήρε το μπωλ και δίχως να πει λέξη το πήγε στο τραπέζι που καθόταν η γυναίκα και το τοποθέτησε μπροστά της.
"Ορίστε" της είπε" Αυτό είναι για σας. Λίγο παγωτό είναι καλό για τη ψυχή μερικές φορές. Η δική μου είναι μια χαρά"

Αλεξίπτωτο

Ο Πλάμπ ήταν αμερικανός πιλότος στον πόλεμο του Βιετνάμ. Υστερα από εβδομηντα πέντε αερομαχίες το αεροπλάνο του καταστράφηκε από έναν πύραυλο εδάφους αέρος. Την τελευταία στιγμή εκείνος κατάφερε και εκτινάχτηκε από το φλεγόμενο αεροσκάφος και έπεσε με το αλεξίπτωτο του στο εχθρικό έδαφος. Τον συνέλαβαν και πέρασε έξι χρόνια σε μια Βιετναμέζικη φυλακή. Κατάφερε να επιζήσει και τώρα κάνει διαλέξεις για όσα έμαθε από αυτή του την εμπειρία.
Μια μέρα καθώς εκείνος και η σύζυγός του κάθονταν σε κάποιο τραπέζι σε ένα εστιατόριο τον πλησίασε ένας άνδρας και του λέει
"Εσύ πρέπει να είσαι ο Πλάμπ! Εσύ πέταγες με τα αεροπλάνα στο Βιετνάμ από το αεροπλανοφόρο Κίτυ Χωκ. Σε ρίξανε"
"Πως τα ξέρεις όλα αυτά;" τον ρώτησε ο Πλάμπ
"Εγώ είμαι εκείνος που συσκεύασα το αλεξίπτωτο σου!" απάντησε ο άνδρας
Ο Πλάμπ ξεροκατάπιε γεμάτος έκπληξη αλλά και ευγνωμοσύνη. Ο άνδρας έτριψε τα χέρια του είπε
"Βλέπω οτι δούλεψε μια χαρά"
Ο Πλάμπ τον διαβεβαίωσε
"Και βέβαια άνοιξε μια χαρά. Αλλιώς δε θα ήμουν εδώ τώρα!"
Ο Πλάμπ δεν μπορούσε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ καθώς σκεφτόταν τον άνδρα εκείνο. Ελεγε στη γυναίκα του
"Αναρωτιέμαι πως να ήταν φορώντας τη στολή του Ναυτικού. Λευκό καπέλο, φαρδύ παντελόνι, γαλάζια ζώνη. Αναρωτιέμαι πόσες φορές να τον είχα δει δίχως να του πω καλημέρα, τι κάνεις η κάτι τέτοιο, επειδή βλέπεις εγώ ήμουν πιλότος μαχητικού κι εκείνος ένας απλός ναύτης"
Σκεφτόταν πόσες ώρες είχε περάσει εκείνος ο ναύτης διπλώνοντας προσεκτικά το μεταξένιο αλεξίπτωτο, ουσιαστικά κρατώντας στα χέρια του τη μοίρα κάποιου που δεν γνώριζε.
Σε αυτό το σημείο ο Πλάμπ στρέφεται πάντα στο ακροατήριο του και τους ρωτάει
"Ποιος πακετάρει το δικό σας αλεξίπτωτο;"
Ολοι έχουμε κάποιον που μας δίνει όσα χρειαζόμαστε για να περάσουμε τη μέρα μας. Ο Πλάμπ επείσης συμπληρώνει οτι χρειάστηκε διαφόρων ειδών αλεξίπτωτα όταν χτυπήθηκε το αεροπλάνο του και έπεσε στο εχθρικό έδαφος. Χρειάστηκε το φυσικό του ελεξίπτωτο, το συναισθηματικό του και το πνευματικό του αλεξίπτωτο. Κατέφυγε σε όλα αυτά τα στηρίγματα προτού βρεθεί ασφαλής.
Ολη αυτή η εμπειρία του μας υπενθυμίζει να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τις καταιγίδες που θα μας βρουν.
Καθώς θα περνάς αυτή την εβδομάδα, το μήνα, τα χρόνια...καλό θα είναι να αναγνωρίζεις τους ανθρώπους που πακετάρουν το δικό σου αλεξίπτωτο.

το χρυσό κουτί

Ενας νεαρός μαθαίνει ποιο είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή από έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
Είχε περάσει λίγος καιρός από τοτε που είδε ο Γιάννης τον γέρο. Το σχολείο, τα κορίτσια, η καριέρα και η ζωή η ίδια είχαν μπει εμπόδια. Ο Γιάννης είχε έρθει στη πόλη για να κατακτήσει τα όνειρά του. Εδώ, μέσα στην βιασύνη της ζωής, ο Γιάννης είχε πολύ λίγο χρόνο για να σκεφτεί το παρελθόν του και συχνά δεν είχε καθόλου χρόνο να περάσει με τη γυναίκα και το γιο του. Δούλευε και έχτιζε το μέλλον του. Τίποτα δεν θα μπορούσε να τον σταματήσει.
Μια μέρα τον κάλεσε η μητέρα του στο τηλέφωνο
"Χθες πέθανε ο Οικονομίδης. Η κηδεία είναι τη Τετάρτη"
Μέσα από το μυαλό τη πέρασαν εικόνες, μνήμες και συναισθήματα πλημύρισαν τη καρδιά του. Η παιδική του ηλικία είχε συνδεθεί στενά με αυτόν τον άνθρωπο.
"Γιαννη με άκουσες τι σου είπα;"
"Συγνώμη μάνα, ναι, σε άκουσα. Είχα πολύ καιρό να μάθω νέα του. Για να σου πω την αλήθεια, νόμιζα οτι είχε πεθάνει εδώ και χρόνια" της απάντησε
"Λοιπον για να ξέρεις, εκείνος δεν σε ξέχασε. Κάθε φορά που τον έβλεπα με ρωτούσε και ήθελε να μάθει νέα σου. Θυμόταν πολύ έντονα τις μέρες που περνούσατε έξω στο κήπο του"
"Μου άρεσε το παλιό σπίτι του" είπε ο Γιάννης
"Ξέρεις, όταν πέθανε ο πατέρας σου ο Οικονομίδης ήθελε να βοηθήσει για να συνεχίσεις να έχεις κάποιον άνδρα στην οικογένεια για πατέρα"
"Αυτός μου έμαθε ξυλουργική" είπε ο Γιάννης. Πέρασε καιρό μαζί μου για να μου διδάξει πράγματα που θεωρούσε σημαντικά. Μάνα, θα έρθω στη κηδεία του" είπε αποφασιστικά
Παρόλο που ήταν απασχολημένος κράτησε το λόγο του. Πήγε στο χωριό. Η κηδεία ήταν απλή και λιτή. Δεν είχε παιδιά δικά του και οι πιο πολλοί συγγενείς του είχαν πεθάνει.
Τη προηγούμενη νύχτα απο εκείνη που είχε προγραμματίσει να επιστρέψει στη πόλη πέρασαν με την μητέρα του από το παλιό σπίτι του μακαρίτη.
Ο Γιάννης στάθηκε κοντά στην πόρτα. Ηταν σαν να περνούσε σε μια άλλη διάσταση, ένα άλμα στο χρόνο και το χώρο. Κάθε εικόνα, κάθε έπιπλο...ξαφνικά σταμάτησε
"Τι συμβαίνει γιε μου;" τον ρώτησε η μητέρα του
"Το κουτί" είπε εκείνος "Το κουτί δεν είναι εδώ!"
"Ποιο κουτί;" ξαναρώτησε η μάνα
"Υπήρχε ένα μικρό χρυσό κουτί που το φύλαγε κλειδωμένο πάνω στο τραπέζι του. Θα τον είχα ρωτήσει χίλιες φορές τι είχε μέσα το κουτί. Μου έλεγε πάντα οτι μέσα εκεί είναι εκείνο που έχει για μένα τη πιο μεγάλη αξία" είπε ο Γιάννης
Είχε εξαφανιστεί. Ολα μέσα στο σπίτι ήταν τα ίδια όπως τα θυμόταν, εκτός από το κουτί. Ισως το είχε πάρει κάποιος από τους Ανθόπουλους
"Τώρα δεν πρόκειται να μάθω ποτέ τι είχε την μεγαλύτερη αξία για κείνον" είπε ο Γιάννης. "Ας πάμε σπίτι για ύπνο. Πρέπει να ξυπνήσω νωρίς αύριο το πρωί"
Πέρασαν περίπου δυο εβδομάδες από το θάνατο του Οικονομίδη.
Μια μέρα καθώς ο Γιάννης γύρισε στο σπίτι τον περίμενε ένα ειδοποιητήριο. Να περάσει από το ταχυρομείο για να παραλάβει ένα δέμα.
Την επόμενη μέρα πέρασε και το πήρε. Ενα παλιό κουτί που έμοιαζε σαν να το είχαν ταχυδρομήσει εδώ και είκοσι χρόνια. Δεν διακρινόταν καλά ο γραφικός χαρακτήρα αλλά η διεύθυνση του αποστολέα ήταν εκείνη που τράβηξε την προσοχή του.
"Ανθόπουλος Γεώργιος" διάβασε
Εσκισε το περιτύλιγμα. Εμφανίστηκε το χρυσο κουτί και ένας φάκελος. Τα χέρια του Γιάννη έτρεμαμ καθώς διάβαζε το σημείωμα.
"Οταν πεθάνω παρακαλώ στείλτε το κουτί και το περιεχόμενο του στον Γιάννη Ανδρέου. Περιέχει εκείνο που έχει την μεγαλύτερη αξία για μένα. Στο γράμμα είχε κολλήσει κι ένα μικρό κλειδή. Η καρδιά του Γιάννη πήγαινε να σπάσει, δάκρυα γέμισαν τα μάτια του. Ξεκλείδωσε το κουτί. Βρήκε ένα όμορφο χρυσό ρολοι τσέπης. Προσεκτικά πέρασε τα δάχτυλα του πάνω του και άνοιξε το κάλυμμα. Μέσα βρήκε χαραγμένες τις παρακάω λέξεις
"Γιάννη σε ευχαριστώ για το χρόνο του" Ι. Οικονομίδης
"Εκείνο που είχε μεγαλύτερη αξίδ ήταν...ο...χρονος μου"
Ο Γιάννης κράτησε το ρολόι για λίγα λεπτά και κάλεσε ύστερα το γραφείο που εργαζόταν για να ακυρώσουν όλα τα ραντεβού του για τις επόμενες δυο μέρες
"Γιατί;" ρώτησε η βοηθός του
"Εχω ανάγκη να περάσω λίγο χρόνο με το γιο μου" της είπε
"Α! και με την ευκαιρία που τα λέμε, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω... για το χρόνο σου!

Μαθαίνοντας

Καθώς μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε οτι ο μοναδικός άνθρωπος που υποτίθεται οτι δεν έπρεπε να μας πληγώσει, πιθανόν να το κάνει.

Θα ραγίσει η καρδιά σου πιθανόν περισσότερες από μια φορές και κάθε φορά θα πονάει πιο πολύ.

Και εσύ θα ραγίσεις καρδιές, γι' αυτό να θυμάσαι πως αισθάνθηκες οταν το ίδιο συνέβη σ' εσένα.

Θα τσακωθείς με τον καλύτερο φίλο σου.

Θα κατηγορήσεις έναν καινούργιο έρωτα, για εκείνα που σου έκανε ένας παλιός.

Θα κλάψεις, επειδή ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και στο τέλος θα χάσεις κάποιον που αγαπάς.

Έτσι λοιπόν, τράβα πολλές φωτογραφίες, γέλασε πάρα πολύ και αγάπησε σαν να μην είχες πληγωθεί ποτέ, επειδή κάθε λεπτό που περνάς αναστατωμένος, είναι ένα λεπτό ευτυχίας χαμένο, που δεν θα επιστρέψει.

Μην φοβάσαι που η ζωή σου θα τελειώσει.

Να φοβάσαι  μη και δεν ξεκινήσει ποτέ!!

Ποτέ δεν θα είσαι μόνος σου!

Κάτι το συγκλονιστικό έγινε την Κυριακή στο Φέγενορντ όταν οπαδοί της τοπικής ομάδας και της Αϊντχόβεν ενώθηκαν και τραγούδησαν μαζί το "You'll never walk alone" για έναν φίλο της Φέγενορντ που είδε την αγαπημένη του ομάδα για τελευταία φορά λόγο καρκίνου...

Συγκλονιστικό, ανθρώπινο, συγκινητικό... Το ποδόσφαιρο μπροστά στη ζωή και τη δύναμη της ψυχής ναι μπορεί να ενώσει. Έτσι έγινε στην Ολλανδία. Κυριακή μεσημέρια. Φέγενορντ - Αϊντχόβεν. Μόλις στο 11ο λεπτό και όλο το γήπεδο, με τους οπαδούς ΚΑΙ των δύο ομάδων να σηκώνουν στον αέρα τα κασκόλ και να τραγουδούν μαζί το "You'll never walk alone", για έναν φίλο της Φέγενορντ η ιστορία του οποίου προκαλεί ρίγος. Οι οπαδοί των δύο μισητών αντιπάλων είχαν συννενοηθεί μεταξύ τους να αποχαιρετήσουν κατά αυτόν τον υπέροχο και συγκινητικό τρόπο τον Ντγέι φαν Σουιλέκομ που ήταν η τελευταία φορά που θα βρισκόταν στο δεύτερο σπίτι του, το «Ντε Κούιπ». Το μίσος και η κόντρα των οπαδών είχαν ξεχαστεί για αυτή την ιδιαίτερη στιγμή.

Ο 60χρονος, πρώην οδηγός ταξί και φανατικός οπαδός της Φέγενορντ, είχε μια τελευταία επιθυμία: Να βρεθεί στις εξέδρες του σταδίου για μία ακόμη φορά. Πριν από έξι εβδομάδες ο Ντγέι εισήχθη στο νοσοκομείο με τους γιατρούς να του λένε ότι έχει καρκίνο.

Μπήκε την επόμενη μέρα στο χειρουργείο, αλλά βγήκε άμεσα. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Του ανακοίνωσαν πως έχει ζωή για κάτι περισσότερο από 6-7 εβδομάδες. Η γυναίκα του, η 45χρονη Ρία, ζήτησε από τους οπαδούς της Φέγενορντ δύο εισιτήρια για το ντέρμπι.

Ανεργοι και οι δύο, με την ίδια να έχει σοβαρά προβλήματα υγείας, έχουν δώσει όλα τους τα χρήματα στα νοσοκομεία.

«Ο Ντγέι από μικρό παιδί είχε εισιτήριο διαρκείας, αλλά από τότε που έμεινε άνεργος δεν μπορούσε να αγοράσει. Γνωρίζοντας ότι η τελευταία του επιθυμία ήταν να δει την αγαπημένη του ομάδα, παρακάλεσα χωρίς να το γνωρίζει για δύο εισιτήρια» είπε συγκινημένη χθες η Ρία φαν Σουιλέκομ.

Τα εισιτήρια βρέθηκαν άμεσα και μάλιστα στα επίσημα, με τους οπαδούς της Φέγενορντ να ζητάνε από τους μισητούς αντιπάλους τους της Αϊντχόφεν να αποχαιρετήσουν μαζί τον Ντγέι. Και το έκαναν προκαλώντας ρίγος και συγκίνηση.

Οι κάμερες έπιασαν τον 60χρονο αγκαλιά με τη γυναίκα του, όρθιο και δακρυσμένο (και δεν ήταν ο μόνος), να κοιτάει αποσβολωμένος. Ηταν η τελευταία χαρά της ζωής του...

πηγή: http://www.aek365.gr/article.php?id=160089

 

Μπισκότα

Μια νύχτα, Δεκέμβρης θάτανε, μια γυναίκα βρισκόταν στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, περιμένοντας να ακούσει την αναγγελία της πτήσης της.

Μέχρι να έρθει η ώρα εκείνη, έκανε ένα γύρο στα καταστήματα, πήρε ένα βιβλίο, ένα σακουλάκι μπισκότα και γύρισε στη θέση της.

Ήταν απορροφημένη στο βιβλίο της, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να δει πως ο άνδρας που καθόταν δίπλα της, έπαιρνε κανένα δυο μπισκότα από το σακουλάκι που ήταν ακριβώς ανάμεσα τους. Δεν είπε κουβέντα, γιατί δεν ήθελε να δημιουργήσει σκηνή.

Έτσι μασούλαγε τα μπισκότα και κοίταγε την ώρα.

Εν τω μεταξύ εκείνος ο ελεεινός κλέφτης μπισκότων τα εξαφάνιζε σχεδόν όλα.

"Αν δεν ήμουν τόσο ευγενική θα του είχα μαυρίσει το μάτι του παλιάνθρωπου!" σκεφτόταν.

Με κάθε μπισκότο που έπαιρνε εκείνη, έπαιρνε κι εκείνος ένα. Όταν είχε απομείνει μονάχα ένα, περίμενε να δει τι θα γίνει.

Τότε εκείνος χαμογελαστός το παίρνει, το κόβει στα δύο και της δίνει το μισό.

"Α, δεν πάει άλλο!" σκέφτηκε. Απλώνει το χέρι της, του το αρπάζει το μισό, την ώρα που ετοιμαζόταν να το βάλει στο στόμα του. "Μιλάμε για πολύ θράσος" ξαναείπε από μέσα της και τον αγριοκοίταξε.

Εκείνη την στιγμή με ανακούφιση άκουσε από τα μεγάφωνα την πτήση της. Μάζεψε τα πράγματα της και δίχως να κοιτάξει πίσω της, επιδεικτικά κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

Επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο και βυθίστηκε στη θέση της. Θυμήθηκε το βιβλίο της. Σηκώθηκε να το ψάξει στις αποσκευές της.

Προς μεγάλη της έκπληξη βρήκε μέσα στην τσάντα της, το σακουλάκι με τα μπισκότα.

"Αν τα δικά μου είναι εδώ" είπε δυνατά για να το ακούσει και η ίδια " τότε τα μπισκότα στο αεροδρόμιο ήταν του άνδρα! Εκείνος προσπαθούσε να τα μοιραστεί μαζί μου! Εγώ ήμουν η αγενής!!

Πόσο αργά ήταν για να ζητήσει συγνώμη!!!

Αλήθεια πόσες φορές στη ζωή μας, είμαστε σίγουροι πως κάτι είναι έτσι όπως το νομίζουμε, μέχρι να ανακαλύψουμε οτι τελικά ήταν κάπως αλλιώς!!