το χρυσό κουτί

Ενας νεαρός μαθαίνει ποιο είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή από έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
Είχε περάσει λίγος καιρός από τοτε που είδε ο Γιάννης τον γέρο. Το σχολείο, τα κορίτσια, η καριέρα και η ζωή η ίδια είχαν μπει εμπόδια. Ο Γιάννης είχε έρθει στη πόλη για να κατακτήσει τα όνειρά του. Εδώ, μέσα στην βιασύνη της ζωής, ο Γιάννης είχε πολύ λίγο χρόνο για να σκεφτεί το παρελθόν του και συχνά δεν είχε καθόλου χρόνο να περάσει με τη γυναίκα και το γιο του. Δούλευε και έχτιζε το μέλλον του. Τίποτα δεν θα μπορούσε να τον σταματήσει.
Μια μέρα τον κάλεσε η μητέρα του στο τηλέφωνο
"Χθες πέθανε ο Οικονομίδης. Η κηδεία είναι τη Τετάρτη"
Μέσα από το μυαλό τη πέρασαν εικόνες, μνήμες και συναισθήματα πλημύρισαν τη καρδιά του. Η παιδική του ηλικία είχε συνδεθεί στενά με αυτόν τον άνθρωπο.
"Γιαννη με άκουσες τι σου είπα;"
"Συγνώμη μάνα, ναι, σε άκουσα. Είχα πολύ καιρό να μάθω νέα του. Για να σου πω την αλήθεια, νόμιζα οτι είχε πεθάνει εδώ και χρόνια" της απάντησε
"Λοιπον για να ξέρεις, εκείνος δεν σε ξέχασε. Κάθε φορά που τον έβλεπα με ρωτούσε και ήθελε να μάθει νέα σου. Θυμόταν πολύ έντονα τις μέρες που περνούσατε έξω στο κήπο του"
"Μου άρεσε το παλιό σπίτι του" είπε ο Γιάννης
"Ξέρεις, όταν πέθανε ο πατέρας σου ο Οικονομίδης ήθελε να βοηθήσει για να συνεχίσεις να έχεις κάποιον άνδρα στην οικογένεια για πατέρα"
"Αυτός μου έμαθε ξυλουργική" είπε ο Γιάννης. Πέρασε καιρό μαζί μου για να μου διδάξει πράγματα που θεωρούσε σημαντικά. Μάνα, θα έρθω στη κηδεία του" είπε αποφασιστικά
Παρόλο που ήταν απασχολημένος κράτησε το λόγο του. Πήγε στο χωριό. Η κηδεία ήταν απλή και λιτή. Δεν είχε παιδιά δικά του και οι πιο πολλοί συγγενείς του είχαν πεθάνει.
Τη προηγούμενη νύχτα απο εκείνη που είχε προγραμματίσει να επιστρέψει στη πόλη πέρασαν με την μητέρα του από το παλιό σπίτι του μακαρίτη.
Ο Γιάννης στάθηκε κοντά στην πόρτα. Ηταν σαν να περνούσε σε μια άλλη διάσταση, ένα άλμα στο χρόνο και το χώρο. Κάθε εικόνα, κάθε έπιπλο...ξαφνικά σταμάτησε
"Τι συμβαίνει γιε μου;" τον ρώτησε η μητέρα του
"Το κουτί" είπε εκείνος "Το κουτί δεν είναι εδώ!"
"Ποιο κουτί;" ξαναρώτησε η μάνα
"Υπήρχε ένα μικρό χρυσό κουτί που το φύλαγε κλειδωμένο πάνω στο τραπέζι του. Θα τον είχα ρωτήσει χίλιες φορές τι είχε μέσα το κουτί. Μου έλεγε πάντα οτι μέσα εκεί είναι εκείνο που έχει για μένα τη πιο μεγάλη αξία" είπε ο Γιάννης
Είχε εξαφανιστεί. Ολα μέσα στο σπίτι ήταν τα ίδια όπως τα θυμόταν, εκτός από το κουτί. Ισως το είχε πάρει κάποιος από τους Ανθόπουλους
"Τώρα δεν πρόκειται να μάθω ποτέ τι είχε την μεγαλύτερη αξία για κείνον" είπε ο Γιάννης. "Ας πάμε σπίτι για ύπνο. Πρέπει να ξυπνήσω νωρίς αύριο το πρωί"
Πέρασαν περίπου δυο εβδομάδες από το θάνατο του Οικονομίδη.
Μια μέρα καθώς ο Γιάννης γύρισε στο σπίτι τον περίμενε ένα ειδοποιητήριο. Να περάσει από το ταχυρομείο για να παραλάβει ένα δέμα.
Την επόμενη μέρα πέρασε και το πήρε. Ενα παλιό κουτί που έμοιαζε σαν να το είχαν ταχυδρομήσει εδώ και είκοσι χρόνια. Δεν διακρινόταν καλά ο γραφικός χαρακτήρα αλλά η διεύθυνση του αποστολέα ήταν εκείνη που τράβηξε την προσοχή του.
"Ανθόπουλος Γεώργιος" διάβασε
Εσκισε το περιτύλιγμα. Εμφανίστηκε το χρυσο κουτί και ένας φάκελος. Τα χέρια του Γιάννη έτρεμαμ καθώς διάβαζε το σημείωμα.
"Οταν πεθάνω παρακαλώ στείλτε το κουτί και το περιεχόμενο του στον Γιάννη Ανδρέου. Περιέχει εκείνο που έχει την μεγαλύτερη αξία για μένα. Στο γράμμα είχε κολλήσει κι ένα μικρό κλειδή. Η καρδιά του Γιάννη πήγαινε να σπάσει, δάκρυα γέμισαν τα μάτια του. Ξεκλείδωσε το κουτί. Βρήκε ένα όμορφο χρυσό ρολοι τσέπης. Προσεκτικά πέρασε τα δάχτυλα του πάνω του και άνοιξε το κάλυμμα. Μέσα βρήκε χαραγμένες τις παρακάω λέξεις
"Γιάννη σε ευχαριστώ για το χρόνο του" Ι. Οικονομίδης
"Εκείνο που είχε μεγαλύτερη αξίδ ήταν...ο...χρονος μου"
Ο Γιάννης κράτησε το ρολόι για λίγα λεπτά και κάλεσε ύστερα το γραφείο που εργαζόταν για να ακυρώσουν όλα τα ραντεβού του για τις επόμενες δυο μέρες
"Γιατί;" ρώτησε η βοηθός του
"Εχω ανάγκη να περάσω λίγο χρόνο με το γιο μου" της είπε
"Α! και με την ευκαιρία που τα λέμε, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω... για το χρόνο σου!