Αγαπητέ Θεέ

οταν μιλάς πρόσεξε τα δάχτυλά σου

Μαθήματα ( αυτά που λείπουν από το σχολείο)

Ξεκινώ κατευθείαν δίχως προλόγους επειδή το ενδιαφέρον βρίσκεται στο κυρίως θέμα:

• Ο κανόνας του 80/20, η αλλιώς η αρχή του Pareto. Τι λεει αυτό: οτι 80% από την αμοιβή που θα πάρεις θα προκύψει από το 20% των δραστηριοτήτων σου. Με άλλα λόγια: Πολλά από αυτά που κάνεις πιθανόν να μην είναι χρήσιμα και απαραίτητα όσο τα φαντάζεσαι πως είναι. Ετσι να μειώσεις τον χρόνο που σπαταλώς σε χίλια δυο ανούσια πράγματα.
  


• Ο Νόμος του Πάρκινσον. Μπορείς να κάνεις πράγματα γρηγορότερα από όσο νομίζεις. Οσο πιο πολύ χρόνο δίνεις για να λύσεις ένα πρόβλημα, τόσο πιο περίπλοκο γίνεται αυτό. Ετσι να μάθεις να βρίσκεις λύσεις γρήγορα. Αντι μια βδομάδα πες πως θα έχω την λύση σε μια ώρα. Έτσι βάζεις το μυαλό να δουλέψει πιο γρήγορα και πιο αποδοτικά.
  


• Βάλε τα πράγματα σε μια σειρά. Αντί να τα έχεις σκοπισμένα εδώ κι εκεί και ξεκινα από την αρχή. Με αυτόν τον τρόπο θα είσαι πιο συγκεντρωμένος δίχως να βρίσκεις δικαιολογίες για να αναβάλεις.
  


• Δώσε για να πάρεις. Οχι το ανάποδο.Πρώτα να δώσεις ( χρήματα, χρόνο, αγάπη, ευκαιρίες κλπ) για να πάρεις κι εσυ ύστερα. Παίρνεις ο,τι δίνεις. Σπάνια θα πάρεις κάτι για το οποίο δεν έχεις δώσει τίποτα.
  

   

  
  

Συμπτώματα

Καλησπέρα και καλή μας εβδομάδα
Ειδικοί στην μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς κατέληξαν στα παρακάτω συμπτώματα- σημάδια που φανερώνουν πως κάποιος έχει αποκτήσει ή τουλάχιστον βρίσκεται στον δρόμο για να έχει εσωτερική γαλήνη - ειρήνη.
Είναι σημαντικό επειδή τα ίδια συμπτώματα μπορούν να γίνουν και στόχοι. Κοντινοί η μακρινοί.
Πάμε μήπως βρούμε κάτι που μας αφορά:

    *
      Μια τάση να σκέφτεσαι και να λειτουργείς αυθόρμητα, απαλλαγμένος από φόβους και ενοχές παλιότερων εμπειριών
    *
      Μια αλάνθαστη ικανότητα να χαίρεσαι την κάθε στιγμή
    *
      Να μην έχεις την ανάγκη να κρίνεις τους άλλους
    *
      Να μην ενδιαφέρεσαι να κρίνεις τον εαυτό σου
    *
      Να μην ενδιαφέρεσαι να ερμηνεύσεις τις πράξεις των άλλων
    *
      Να μην ενδιαφέρεσαι να μπεις σε μια διαμάχη
    *
      Να μην ανησυχείς ( Αυτό κι αν είναι σοβαρό σύμπτωμα!)
    *
      Συχνά επεισόδιά αποδοχής του εαυτού σου και των άλλων
    *
      Συχνές επιθέσεις χαμόγελου
    *
      Μια αυξανόμενη τάση να δέχεσαι τα πράγματα όπως είναι από τα να προσπαθείς να τα διαμορφώσεις εσύ.

    *
      Μια αυξανόμενη αποδοχή της αγάπης των άλλων καθώς και μια τάση να την μεταδώσεις σε άλλους

Αν έχεις αναγνωρίσει στον εαυτό σου ή σε κάποιο κοντινό σου πρόσωπο κάποιο από αυτά τα συμπτώματα, ε, τότε χάρισε του μια μεγάλη αγκαλιά!!!

οριο αποσκευών

Τεστ

Αυτό είναι ένα τεστ από τα πολλά που κυκλοφορούν, ίσως να το έχω ξαναβάλει, αλλά νομίζω πως είναι αρκετά διασκεδαστικό, ίσως και αληθινό ( αλήθεια, τι είναι αλήθεια; ). Είναι αληθινό, επειδή εγώ το πιστέυω ( καλό μότο για πρωί)
Λοιπόν, ξεκλέψτε λίγο χρόνο, αφιερώστε τον σε αυτό και ποιος ξέρει....
Μπορεί και να εκπλαγούμε...
Πάμε λοιπόν!

Ο Dalai Lama είπε «Διαβάστε το για να δείτε αν όντως ισχύει για εσάς!»
·         Πολύ ενδιαφέρον. Μόνο 4 ερωτήσεις και οι απαντήσεις θα σε εκπλήξουν.
·         Μην κλέβεις κοιτώντας τις απαντήσεις στο τέλος.  Το μυαλό είναι σαν αλεξίπτωτο, δουλεύει καλύτερα όταν είναι ανοικτό.
·         Είναι πολύ διασκεδαστικό να το κάνεις, αλλά πρέπει να ακολουθήσεις τις οδηγίες κατά γράμμα. Μην κλέβεις !

·         ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟ ΤΕΣΤ!!!

·         ΠΡΟΣΟΧΗ ! Απάντησε τις ερωτήσεις όσο προχωράς!
·         Υπάρχουν μόνο 4 ερωτήσεις και αν τις δεις όλες πριν τελειώσεις, δεν θα έχεις ειλικρινή αποτελέσματα.  Προχώρα σιγά-σιγά και κάνε κάθε άσκηση.  Μην κοιτάς τα επόμενα.
·         Πάρε χαρτί και μολύβι για να γράφεις τις απαντήσεις όσο προχωράς!  Θα τις χρειαστείς στο τέλος.
·         Αυτό είναι ένα αξιόπιστο ερωτηματολόγιο το οποίο μπορεί να σου πει πολλά για τον πραγματικό σου εαυτό.  Δώσε μία απάντηση για κάθε ερώτηση.

Προχώρησε για να αρχίσεις το τεστ

·         Βάλε τα παρακάτω 5 ζώα, με τη σειρά προτίμησής σου.

Αγελάδα  Τίγρης  Πρόβατο   Άλογο  Γουρούνι

·         2. Γράψε μία λέξη που περιγράφει κάθε ένα από τα παρακάτω :

Σκύλος

Γάτα

Αρουραίος

Καφές

Θάλασσα

 

·         3. Σκέψου κάποιον (που επίσης σε ξέρει και είναι σημαντικός για σένα), τον οποίο μπορείς να τον συσχετίσεις με τα παρακάτω χρώματα (μην δώσεις την ίδια απάντηση 2 φορές. Κάθε χρώμα πρέπει να έχει και άλλο όνομα προσώπου)
Κίτρινο  Πορτοκαλί  Κόκκινο  Άσπρο    Πράσινο

 

·         4. Τέλος, γράψε το αγαπημένο (τυχερό) σου νούμερο και την αγαπημένη σου μέρα της εβδομάδος ..

Τελείωσες ??

Παρακαλώ, σιγουρέψου ότι οι απαντήσεις που έδωσες είναι αυτές που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ !!

Κοίταξε τις ερμηνείες πιο κάτω :

(αλλά πριν συνεχίσεις, επανέλαβε την ευχή σου!)

Αυτό καθορίζει, τις προτεραιότητές σου στη ζωή!

Η Αγελάδα εκφράζει την ΚΑΡΙΕΡΑ

Η Τίγρης εκφράζει την   ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Το Πρόβατο εκφράζει την  ΑΓΑΠΗ

Το Αλογο εκφράζει την  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Το Γουρούνι εκφράζει τα  ΧΡΗΜΑΤΑ

Η περιγραφή που έδωσες για το ΣΚΥΛΟ, υποδηλώνει την προσωπικότητά σου.
Η περιγραφή που έδωσες για τη ΓΑΤΑ, υποδηλώνει την προσωπικότητα του συντρόφου σου.
Η περιγραφή που έδωσες για τον ΑΡΟΥΡΑΙΟ, υποδηλώνει την προσωπικότητα των εχθρών σου.
Η περιγραφή που έδωσες για τον ΚΑΦΕ, υποδηλώνει το πως ερμηνεύεις το ΣΕΞ.
Η περιγραφή που έδωσες για τη ΘΑΛΑΣΣΑ, υποδηλώνει την ίδια σου τη ζωή.

Κίτρινο: Κάποιος που δεν θα ξεχάσεις
ποτέ !

Πορτοκαλί: Κάποιος που υπολογίζεις για
πραγματικό σου φίλο.

Κόκκινο: Κάποιος που αγαπάς  πραγματικά

Άσπρο: Η δίδυμη ψυχή σου

Πράσινο: Κάποιος που δεν θα ξεχάσεις
για την υπόλοιπη ζωή σου.

 

Απλά, να θυμάσαι κάθε μέρα πως είσαι ξεχωριστό άτομο και πως η ζωή είναι στα χέρια σου, αρκεί να παλέψεις και να ευχαριστιέσαι το κάθε τι που κάνεις. Να περνάς καλά. Η δύναμη είναι μέσα σου!
Όσο για τον αριθμό που σημείωσες, πάρε τόσα φιλαράκια έξω και πηγαίνετε να αδράξετε τη ζωή!
Καλη μέρα να έχουμε όλοι, μέσα από τις δυσκολίες και τα προβλήματα να ανακαλύψουμε τη χαρά και την ελπίδα. Είναι εκεί! Αυτό είναι το σημαντικότερο μάθημα!!

Σκορπιός

Μια μέρα δυο μοναχοί, ξέπλεναν τα πιάτα τους στην όχθη του ποταμού, όταν είδαν οτι ένας σκορπιός είχε πέσει μέσα και πνιγόταν. Τότε ο ένας μοναχός αμέσως τον έπιασε και τον έβγαλε στην όχθη. Την ώρα που τον κρατούσε όμως, ο σκορπιός τον κέντρισε με την ουρά του.μοναχοί.
Εκείνος συνέχισε να πλαίνει το πιάτο του, ενώ ο σκορπιός ξανάπεσε μέσα.
Ξανά, βούτηξε το χέρι του ο μοναχός, τον έπιασε και τον ξαναέβγαλε έξω. Πάλι όμως ο σκορπιός τον τσίμπησε.
Ο άλλος καλόγερος έβλεπε τη σκηνή και ρώτησε:
- Γιατί συνεχίζεις να σώζεις τον σκοπιό, όταν η φύση του είναι να τσιμπάει;
- Επειδή, απάντησε ο μοναχός, η φύση μου είναι να σώζω...

Πιστός

Προσφατα στις γαλλικές εφημερίδες γράφτηκε το ακόλουθο περιστατικό:

Ένας νεαρός άνδρας, έβαλε ένα σκύλο μέσα σε μια βάρκα, κωπηλάτησε μέχρι τη μέση του ποταμού Σηκουάνα και έριξε μέσα το σκύλο, με την πρόθεση να τον πνίξει. Το κακόμοιρο το σκυλί, συχνά προσπάθησε να σκαρφαλώσει στην βάρκα, αλλά το αφεντικό του τον έσπρωχνε μέσα, μεχρι που έχασε την ισορροπία του και έπεσε και αυτός μέσα στο ποτάμι.  Μόλις το πιστό σκυλί είδε το αφεντικό του μέσα στον νερό, άφησε την προσπάθεια που έκανε να ανέβει στην βάρκα και πήγε κοντά στο αφεντικό του, τον κράτησε έξω από το νερό, μέχρι που έφτασε βοήθεια και σώθηκε η ζωή του.

- T. Wallis, The Nic-Nac; or, Oracle of Knowledge, 1823

Δεν κατάλαβες την ερώτηση

Θυμήθηκα σήμερα τον διάλογο με ένα κοριτσάκι πεντάχρονο. Το ρώτησαν τι θέλεις να γίνεις οταν μεγαλώσεις και εκείνο απάντησε "Ευτυχισμένη". Του είπαν "Δεν κατάλαβες την ερώτηση" και εκείνο τους είπε "Και εσείς δεν καταλάβατε τη ζωή"!

σε ποιον μιλάς;

Παράδοξα

Σήμερα έχουμε μεγαλύτερα σπίτια αλλά μικρότερες οικογένειες.
Περισσότερες ανέσεις αλλά λιγότερο χρόνο.
Περισσότερα διπλώματα αλλά λιγότερη κοινή λογική.
Έχουμε περισσότερη γνώση αλλά λιγότερη κριτική ικανότητα.
Σήμερα έχουμε περισσότερα φάρμακα αλλά λιγότερη υγεία.
Ξοδεύουμε άσκοπα. Γελάμε λίγο.
Οδηγούμε γρήγορα. Θυμώνουμε εύκολα.
Ξενυχτάμε πολύ. Διαβάζουμε πολύ λίγο.
Βλέπουμε πολύ τηλεόραση και προσευχόμαστε πάρα πολύ σπάνια.
Έχουμε πολλαπλασιάσει τα αποκτήματά μας και μειώσει τις αξίες μας.
Μιλάμε πολύ, αγαπάμε λίγο και λέμε ψέματα συχνά.
Μάθαμε να κερδίζουμε το ψωμί μας αλλά όχι τη ζωή.
Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.
Ξοδέυουμε περισσότερα αλλά έχουμε λιγότερα.
Γίναμε ψηλοί άνθρωποι με κοντούς χαρακτήρες.
Γι' αυτό προτείνω:
Ψάξε για τη γνώση, πιάσε τη πρώτη θέση και απόλαυσε το ταξίδι και τη θέα.
Τώρα όμως.
Η ζωή δεν είναι απλή επιβίωση.
Βρες χρόνο σήμερα, να πεις σε κείνους που αγαπώς πόσο πολύ τους έχεις ανάγκη.
Κάνε το αύριο τώρα, ίσως το αύριο να είναι πολύ αργά!

Αντίδωρο

Η ιστορία, που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει. Συνεβει στις αρχές Δεκέμβρη 2007.

Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες οικογενειακές υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια. Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό.

Από την προηγούμενη είχα κάποιες εκκρεμότητες να φέρω σε πέρας και μάλιστα οικονομικές, που με είχαν στεναχωρήσει και με είχαν αγχώσει πολύ. Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές. Δεν ήθελα με κανένα τρόπο να το χάσω, αν και οικονομικά ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, αφού βασιζόμουν μόνο στο μισθό μου. Τέλος πάντων ζήτησα από τη υπηρεσία δάνειο, για το οποίο μου κρατάνε κάθε μήνα 250 ευρώ από το μισθό. Μόλις το εισέπραξα σε μετρητά πήγα στην τράπεζα και έστειλα 6.000 ευρώ σε έναν θείο, που είχε καταβάλει εγγύηση για να μη γίνει η κατάσχεση και τα υπόλοιπα 14.000 θα τα έβαζα σε λογαριασμό της τράπεζας τον οποίο όμως δεν είχα και έπρεπε να τηλεφωνήσω να μου τον πουν. Και ώσπου να τελειώσω με όλα αυτά η τράπεζα έκλεισε. Έτσι σκέφθηκα να αφήσω τα χρήματα, μαζί με όλα τα χαρτιά, όπως ήταν, μέσα στο αυτοκίνητό μου, στο τσεπάκι της πόρτας του οδηγού. Εκεί ποιος να τα πειράξει. Άλλωστε πρωί-πρωί θα πήγαινα να τα καταθέσω. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι από το αυτοκίνητο. Μάλιστα τα έβαλα σε ένα φάκελο από αυτούς των δημοσίων υπηρεσιών καθώς τους φύλαγα, όταν η ταμίας μας πλήρωνε και μας έβαζε τα χρήματα στο φάκελο. Εγώ πάντα της γκρίνιαζα γι’ αυτό ότι ο τρόπος αυτός είναι απηρχαιωμένος, αλλά εκείνη εξακολουθούσε το σύστημά της. Έτσι κρατούσα τους φακέλους κι όλο και κάπου μου χρησίμευαν. Ίσως σας κουράζω με λεπτομέρειες αλλά θα δείτε παρακάτω γιατί σας τις αναφέρω.

Εκείνο το πρωί λοιπόν ξεκίνησα να πάω στη τράπεζα για την κατάθεση των χρημάτων. Το αυτοκίνητο, ενώ συνήθως το παρκάρω στην πυλωτή της πολυκατοικίας, εκείνο το βράδυ το είχα παρκάρει λίγο παραπέρα από το σπίτι, γιατί κάποιος μου είχε πιάσει το πάρκιν. Πηγαίνω εκεί που το είχα παρκάρει, πολύ κοντά στο σπίτι και σε σίγουρο μέρος, αλλά το αυτοκίνητο πουθενά. Κοπήκανε τα πόδια μου. Δεν ήταν δυνατόν. Στη γειτονιά. Λίγα μέτρα από το σπίτι. Ποτέ κανείς δεν είχε παραπονεθεί για κλοπές. Είμαστε ήσυχη γειτονιά. Κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο που έχασα, κι αν το εύρισκα και πως θα το εύρισκα, και πως θα πηγαίνω στη δουλειά και πως θα πηγαίνει ο γιος μου στο σχολείο που τον πήγαινα εγώ κάθε πρωί, δεν ήταν που δεν είχα καθόλου χρήματα να αγοράσω άλλο, ήταν ότι είχα μέσα και τις 14.000 ευρώ. Πήγα να τρελαθώ πραγματικά. Και εκτός αυτού και το σπίτι θα έχανα, αφού δεν πρόλαβα να στείλω τα χρήματα στην τράπεζα. Και το αυτοκίνητο και τα χρήματα, αλλά και θα μου κρατούσαν κι από τον μισθό μου 250 ευρώ το μήνα γι’ αυτό το δάνειο. Τρελάθηκα. Ένοιωσα δύσπνοια, κιτρίνισα. Γύρισα στο σπίτι και κάθισα μουδιασμένη. Τώρα τι να κάνω. Παίρνω αμέσως το 100 και καταγγέλλω τη κλοπή. -Τι να σας πω κυρία μου, μου λέει στην άλλη άκρη της γραμμής ο αστυνομικός, στην Αθήνα κάθε μέρα κλέβονται 100 αυτοκίνητα. Θα δώσουμε τα στοιχεία στα περιπολικά κι αν τύχει και πέσουμε επάνω.. αν είστε τυχερή… πηγαίνετε και στο αστυνομικό τμήμα να κάνετε και μήνυση κατά αγνώστων. Όλα μαύρα…Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου, κι εκεί τα ίδια. Εκεί ένα παιδί, νέος αστυνομικός, μου φέρνει ένα μπουκαλάκι νερό -πως θα με είδε το παιδί- και μου λέει.

- Ηρεμήστε μπορεί και να το βρείτε…

Γυρίζω σπίτι και περιμένω…Στη στιγμή άρχισα να σκέφτομαι τα γεγονότα. Πως συνέβη αυτό, γιατί συνέβη αυτό, γιατί ο Θεός να μου δώσει αυτή τη δοκιμασία…Εκεί μου ήρθε τότε στο νου μια κουβέντα, που μου είχε πει ένα σεβάσμιος γέροντας κάποτε, που πήγα κοντά του να εξομολογηθώ. Ήμουν τότε πολύ στενοχωρημένη και ανήσυχη για τα παιδιά μου, για τη ζωή μου…έκλαιγα, μιλούσα κι έκλαιγα…τότε μου λέει.

- Μην κλαις. Ο Θεός μας δίνει τις δοκιμασίες για κάποιο λόγο. Είναι, όμως, πατέρας μας και αγαπάει τα παιδιά του. Το καλό μας θέλει. Πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη. Για κάποιο λόγο μας τα στέλνει όλα τούτα. Μην κλαις. Είναι αμαρτία, γιατί δείχνεις ότι δεν τον εμπιστεύεσαι…Να κάνεις την προσευχή σου και να αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στο θέλημά του.

Εγώ, όμως, είμαι ένας άνθρωπος κοσμικός. Ψάχνω βέβαια τα πνευματικά μονοπάτια, αλλά πολύ μικρή είναι η πίστη μου. Θυμήθηκα τα λόγια τούτα του γέροντα και σκέφτηκα ξανά τα γεγονότα κάτω από άλλη ματιά. Για πιο λόγο γίνονται όλα, για κάποιο λόγο μας στέλνει ο Θεός τις δοκιμασίες. Για λίγο όμως, γιατί ξανά με κυρίευσε η απελπισία, αλλά πάλι ξανασκέφτηκα τα λόγια του γέροντα.. Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα ότι μου είχε δώσει μια προσευχή να διαβάζω στα δύσκολα αλλά… και στα εύκολα μου είχε πει. Έψαξα πού την είχα καταχωνιάσει εδώ και τόσα χρόνια -θα είχαν περάσει 8-9 χρόνια από τότε. Τη βρήκα όμως, δεν την είχα πετάξει. Την διάβασα πολλές φορές. Ήταν η προσευχή των πατέρων της Όπτινα. Σε λίγο ξαναπήρα τηλέφωνο το 100. Τίποτα. Το αστυνομικό τμήμα τίποτα. Ήρθε μεσημέρι. Γύρισαν τα παιδιά από τα σχολεία τους. Τους είπα τα καθέκαστα. Στεναχωρέθηκαν πολύ. Εγώ μουδιασμένη, αλλά κάπου άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να αποδέχομαι αυτά που μου τυχαίνουν στην ζωή. Να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό. Μάλλον, όμως, το ’κανα και αναγκαστικά, αφού δεν μπορούσα να κάνω και τίποτε άλλο. Όμως αυτή η κουβέντα του γέροντα όλο και μεγάλωνε στο μυαλό μου…Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό… Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Άρα πρέπει να σκεφτώ ποιος είναι ο σκοπός, είπα εγώ στον εαυτό μου, αφού αυτή είναι η πάγια τακτική μου, όλα να τα εξηγώ. Έλα, όμως, που ορισμένα είναι πάνω από τη δύναμη του νου μου.

Έτσι πέρασε η μέρα. Κάνοντας τηλεφωνήματα, αγωνιώντας, ξανακάνοντας προσευχή.

Κατά τις 11:30 η ώρα το βράδυ ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο.

- Κυρία μου είμαστε από το αστυνομικό τμήμα Κάτω Πατησίων. Έχετε ένα αυτοκίνητο άσπρο, τάδε μάρκα με τάδε νούμερα. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει.

Ναι. Τι έγινε· Έχουμε εδώ δυο άτομα που είχαν το αυτοκίνητό σας· τους σταματήσαμε για έλεγχο και βρήκαμε το δίπλωμα και τα χαρτιά σας. Ελάτε αμέσως.

Έτρεξα κατευθείαν εκεί. Ήταν δυο νεαροί -όχι κακά παιδιά- με σκυμμένο το κεφάλι.

Κυρία μου, μου λέει ο διοικητής τι είχατε στο αυτοκίνητό σας εκτός από τα χαρτιά σας; Χρήματα κύριε διοικητά. Πόσα; 14.000 ευρώ. Καλά κυρία μου, αφήνουμε τόσα λεφτά στο αυτοκίνητο; Τι να του πω δίκιο είχε. Βγάζει τότε από το συρτάρι του ένα φάκελο, τον φάκελο της υπηρεσίας μου, που είχα βάλει μέσα τα χρήματα και μου λέει. Μετρήστε τα. Κοπήκανε τα πόδια μου. Μα ήταν δυνατόν; Αρχίζω και μετράω. Τα χρήματα ήταν όλα εκεί δεν έλειπε ούτε ένα ευρώ. Δεν είναι δυνατόν λέω. Πως έγινε αυτό; Ρωτάει τότε ο διοικητής τους νεαρούς. Τι έγινε παιδιά; Πως και δεν πειράξατε τα χρήματα; Δεν τα βρήκατε; Όχι απαντάει ο ένας. Δηλαδή βρήκαμε τον φάκελο, αλλά δεν τον ανοίξαμε. Γιατί τους ρωτά ο αστυνομικός. Να καθώς ψάχναμε το αυτοκίνητο, στο ντουλαπάκι μπροστά, του συνοδηγού βρήκαμε τα διπλώματα της κυρίας και των παιδιών της, την άδεια του αυτοκινήτου και βρήκαμε κι έναν φάκελο ίδιο που είχε μέσα ένα κομμάτι ψωμί από την εκκλησία, ξερό.

- Αντίδωρο το λένε ρε βλάκα, του λέει ο άλλος.

- Ναι αντίδωρο. Ε, και καθώς ψάχναμε βρήκαμε στο τσεπάκι στο πλάι του αυτοκινήτου και αυτό τον φάκελο και είπαμε ότι αντίδωρο θα ’χει πάλι μέσα αυτή, όπως είχε στο άλλο. Φαίνεται ότι θα ’ναι καμιά θρήσκα… Και έτσι δεν ανοίξαμε τον φάκελο..

Μείναμε όλοι άφωνοι. Μαζεύτηκαν όλοι οι αστυνομικοί γύρω-γύρω και κοιτούσαν παραξενεμένοι. Κανείς δε μιλούσε.

Δεν θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες. Σε λίγο ήρθαν οι γονείς τους -καλοί άνθρωποι- απέσυρα τη μήνυση και γύρισα σπίτι. Εκεί έγινε πάλι άλλο σκηνικό. Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το αυτοκίνητο βρέθηκε άθικτο, μόνο η βενζίνη είχε τελειώσει, και τα χρήματα όλα. Ήταν συγκλονιστικό. Δηλαδή ένα μικρό κομματάκι αντίδωρο μπόρεσε να ανατρέψει μια σειρά γεγονότων. Γιατί, αν είχαν βρει τα χρήματα, σίγουρα τα πράγματα θα έβαιναν αλλιώς. Και πότε το είχα βάλει εκεί το αντίδωρο ούτε που θυμόμουν. Εκείνο το ντουλαπάκι σπάνια το ανοίγω. Και το αντίδωρο θα το είχα από το καλοκαίρι ίσως, που πηγαίνω καμιά φορά σε κάποιο προσκύνημα. Αλλά πάλι πως το έβαλα μέσα στο φάκελο. Ούτε που μπορώ να θυμηθώ.

Σημασία βέβαια έχει πως το γεγονός αυτό με έκανε να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Να βλέπω με σεβασμό το καθετί και να αποδέχομαι με σεβασμό σχεδόν με ευγνωμοσύνη ακόμα και τα άσχημα, που μου συμβαίνουν στη ζωή. Το περιστατικό έγινε αιτία να επηρεαστούν αρκετοί άνθρωποι. Πρώτη εγώ. Μετά τα παιδιά μου, που συνήθως με κοντράρουν πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, τώρα όλο και συζητούν θέματα πνευματικά και ο μικρός -τελειόφοιτος λυκείου- εφέτος για πρώτη φορά νήστεψε. Αυτό τον καιρό συμμετέχω σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα και επειδή εκείνη την ημέρα δεν πήγα στο μάθημα εξήγησα στον καθηγητή μου τι είχε συμβεί. Την άλλη μέρα, όταν του είπα την συνέχεια, κούνησε σκεφτικός το κεφάλι και με παρότρυνε να πάω να κοινωνήσω, πράγμα που έκανα καθώς πλησίαζε η γιορτή του αγίου Νικολάου. Περιττό να πω ότι ανέφερε το γεγονός σε όλο το τμήμα και έμειναν να με κοιτάζουν όλοι κατάπληκτοι. Η μητέρα του ενός από τα παιδιά, που είχαν πάρει το αυτοκίνητό μου τηλεφώνησε λίγο μετά τα Χριστούγεννα και μου είπε πως ο γιος της τής ζήτησε να νηστέψει και να πάει να κοινωνήσει, γιατί του έκανε λέει μεγάλη εντύπωση το γεγονός με το αντίδωρο και το ότι δεν είχε συνέπειες η κακή του αυτή πράξη για την οποία και είχε μετανιώσει πικρά… Οι συνάδελφοι στη δουλειά άκουσαν το γεγονός, ορισμένοι μπορεί να το ξέχασαν, ορισμένοι, όμως, που και μου το θυμίζουν και συχνά κουβεντιάζουμε για το αν υπάρχουν δυνάμεις πάνω από μας, που ρυθμίζουν τις ζωές μας. Και ακόμα η διήγηση του γεγονότος αυτού με έκανε να έρθω κοντά με μια φίλη, που με βοηθά να βαδίσω στον δρόμο τον πνευματικό με όλο και πιο σίγουρα βήματα. Τη λένε Αγγελική.

Τα λόγια αυτά του γέροντα, τα λόγια της προσευχής, τα θυμάμαι πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Αυτή η προσευχή τυπώθηκε στο νου και στην καρδιά μου και τη ψιθυρίζω από τότε συχνά, σχεδόν κάθε μέρα…

«Κύριε…Στις απρόοπτες καταστάσεις μη μ’ αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από σένα… Δίδαξε με να δέχομαι με ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέψεις εσύ…

Κύριε, δος μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο της ημέρας αυτής σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν’ αγαπώ. ΑΜΗΝ».

Και μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας δεν βάζει ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να του ξημερώσει και τι πράγματα μπορεί να του συμβούν.

«ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ» Αγίου Γεωργίου Διονύσου Αττικής, Ιούλιος – Αύγουστος 2008