Για την παράσταση "Δακρυγόνα" του Αλέξη Σταμάτη

Προσπαθώντας να πιαστώ από κάπου για να ξεδιπλώσω το νήμα των συναισθημάτων μου, φεύγοντας από την παράσταση Δακρυγόνα, για λίγη ώρα έμεινα αναποφάσιστος. Το τηλέφωνο, τα φώτα, το παράθυρο, οι ζωγραφικοί πίνακες που ήταν στον τοίχο και όμως δεν ήταν; Την περιπλάνηση μου σταμάτησε ο ήχος ενός ερωτήματος της Ελλης:
Ποιος είσαι;
Η ερώτηση που σε πιάνει από τον γιακά και σε τινάζει μπρος πίσω. Για λίγο το ξεχνάς. Μα σε συνεφέρνει το χτύπημα του κινητού της Ελλης. Ο τηλεφωνητής του Μάνου. Οι δικές σου εσωτερικές φωνές.
Ποιος είσαι;
Οι επιλογές σου; Τα όνειρά σου;
Η παράσταση "Δακρυγόνα" ακτινογραφεί το θάρρος που έχεις να κάνεις να κάνεις αυτή την ερώτηση.
Κι εκεί που είχες τακτοποιήσει τις αποσκευές σου, για άλλη μια φυγή, ξαφνικά δίνεις μια και τα σκορπάς στο πάτωμα.
Το παζλ που επιμελώς συνταιριάζεις διαλύεται σε χίλια κομμάτια. Οσες και οι κρυψώνες σου.
Δακρυγόνα. Η λάμψη. το ξάφνιασμα. Τα μάτια κλείνουν η μένουν ανοιχτά για να αντιμετωπήσουν την λάμψη; Τον κρότο;
Τα Δακρυγόνα φέρνουν δάκρυα. Τα δάκρυα λύτρωση. Οι δυο πρωταγωνιστές, η Ελλη και ο Μάνος δεν τα φοβούνται. Αποζητούν την λύτρωση. Μα την φοβούνται κιόλας. Αλλωστε, τι θα απογίνουν δίχως τους φόβους τους; Αυτοί κι εκείνοι, ένα.
Ποιος είσαι;
Σφυροκοπούν τα μηνίγγια οι νότες του τραγουδιού του Αντριάννο Τζελεντάνο. Γιουπι Ντου. Άγριος χορός σε παρασέρνει στα κατάβαθα της ύπαρξής σου. Θέλεις να πιαστείς κι εσύ από το μπράτσο του Μάνου και της Ελλης. Να ξορκίσεις τα φαντάσματα που σε ταλαιπωρουν και να διεκδικήσεις την ελευθερία σου. Μα φοβάσαι ακόμα τα δακρυγόνα.
Αραγε για πόσο ακόμα;
Ο θολός καθρέφτης μας ξαφνικά φωτίστηκε από μια εκκωφαντική λάμψη. Εμεις έπρεπε να αποφασίσουμε, σε κλάσματα δευτερολέπτου, να κλείσουμε η να κρατήσουμε ανοιχτά τα μάτια μας.
Η Ελλη και ο Μάνος μας κοίταξαν βαθιά, ίσια στην ψυχή μας. Τα δακρυγόνα που κρατούσαν έσκασαν μπροστά μας. Αμείλικτα όσα έχουμε φυλακίσει, εκτελέσει, ζωντάνεψαν.
Ποιοί είμαστε;
Σίγουρα όχι αυτό που νομίζουμε.
Επιασαν να μιλήσω για την παράσταση, όμως μίλησα για μένα. Το τραυματισμένο ευχαριστώ μου για την παράσταση, θα αναρρώσει, ελπίζω πιο δυνατό καιπιο αληθινό!
Μια παράσταση, μια ευκαιρία, μοιάζει με ανεμοστρόβιλλο. φέρνει τα μέσα έξω. Καλό το σκοτάδι μας, όμως δεν μας κρατά για πάντα. Απρόσμενα σκάει κάποιο δακρυγόνο. Καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι.

cd η βιβλία; πως φτάνεις "πιο ψηλά";

τι ήθελα και τα έμαθα

Είναι αλήθεια πως μου πήρε πολύ καιρό να συμπληρώσω έναν πρώτο κατάλογο, ο οποίος βέβαια, φαντάζομαι πως όσο περνούν τα χρόνια, θα μεγαλώνει.
Ετσι λοιπόν, είπα σήμερα, να τον γράψω, να τον δω κιόλας από μια άλλη οπτική γωνία, και ίσως αλλάξω κάποια από αυτά.
Έχουμε και λέμε:

*
Μακάρι να μην είχα μάθει ποτέ, ότι δεν αξίζω να αποκτήσω ο,τι θέλω.
*
Μακάρι να μην είχα μάθει πως η αξία μου προσδιορίζεται από τους άλλους.
*
Μακάρι να μην είχα μάθει οτι το να είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου αλλά και ασφαλής, είναι ένας μύθος.
*
Μακάρι να μην είχα μάθει, ότι το να φωνάζω για τα δικαιώματα μου είναι χάσιμο χρόνου,
*
Μακάρι να μην είχα μάθει ότι μπορώ να αλλάξω την κατάσταση μου με το να είμαι τέλειος και εφοδιασμένος με χίλια "πρέπει".
*
Μακάρι να μην είχα μάθει πως δεν είναι αρκετός....

Είναι πολλά ακόμα τέτοια μακάρι, αλλά καθώς τα κοίταζα ξανά, τελικά αποφάσισα να αρκεστώ στα παραπάνω, συνειδητοποιώντας για μια φορά ακόμα πως θα χρειαστώ πολύ καιρό γι' αυτό το ξεκαθάρισμα, αφού, ακόμα και τούτη τη στιγμή αγωνίστηκα να ξεφύγω από κακο-μαθημένα "πράγματα".

Tηλεόραση (στο πάνθεο των παγκόσμιων ημερών)

Για τους αγγέλους

Μήπως έχεις ανακαλύψει,

πως γίνεται και μερικοί άγγελοι

συμπαθούν εκείνους που θεραπεύουν με το χαμόγελό τους,

εκείνους που βοηθούν να φωτίσει ο δρόμος για τους άλλους,

ενώ στον δικό τους πέρασμα παραμερίζουν ακόμη και τα λουλούδια;

Έχεις καταλάβει μήπως, οτι αυτοί οι άγγελοι

είναι μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους;

Μήπως έχεις παρατηρήσει επίσης,

οτι ούτε καν το ξέρουν αυτοί πως είναι άγγελοι;

Ε ! Να σου πω ! Έχεις κοιταχτεί στον καθρέφτη τελευταία;

να ρισκάρεις

Κοίτα να ρισκάρεις! Να ρισκάρεις πολύ! Επειδή η αλήθεια είναι οτι δεν έχει σημασία, που, η, με ποιον θα καταλήξεις!. Ολα τελειώνουν, όπως πρέπει να τελειώσουν. Τα ΛΑΘΙ σου σε κάνουν αυτο που είσαι. Μαθαίνεις και μεγαλώνεις με όσα έκανες χάλια. Ολα έχουν την αξία τους. Αρκεί να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι μια χαρά με αυτόν.

Τιποτα δεν ξεχνιέται! Δίχως λόγια.

τεχνική χειραγωγησης

Τούβλο στο αμάξι

Ένα νεαρό και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη. Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαινή πόρτα της τζάγκουάρ του.

Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί.
Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας «Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;
Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε «σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.»
Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. «Είναι ο αδερφός μου» είπε «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ'' το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω».

Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».
Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντηλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού.
Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.
«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο.
Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.
Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα
«Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου»!

Τι να κάνεις για να "στέκεσαι στα πόδια σου"

   * Μη συναναστραφείς με ανθρώπους που σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα για τον εαυτό σου.
    * Μη προσπαθήσεις να βγάλεις νόημα από τρελή συμπεριφορά.
    * Μην κάνεις παρέα με ανθρώπους πιο δυσλειτουργικούς από εσένα.
    * Να εμπιστεύεσαι το σώμα σου κάθε μέρα της ζωής σου. Το ίδιο και το μυαλό σου.
    * Έχεις την άδεια κάθε φορά, να λες "Όχι", να αλλάζεις γνώμη, και να εκφράζεις τα αληθινά συναισθήματά σου.
    * Αυτό που δεν είναι σωστό για σένα δεν είναι επίσης σωστό για τους αδελφούς σου.
    * Να μην κάνεις τίποτα παραπάνω από τις δυνάμεις σου.
    * Δεν έχει καμία σημασία τι νομίζουν οι αδελφοί σου για σένα.
    * Όπου βρίσκεσαι, εκεί επίσης βρίσκεται και η χαρά σου.
    * Να τραγουδάς για τα κατορθώματα σου κάθε μέρα της ζωής σου.

το μικρό παιδί

Το παρακάτω γεγονός το δανείζομαι από τον Μπουσκάλια, μιας και αυτός ο άνθρωπος θα με συγκινεί πάντα.

Λοιπόν περιγράφει το εξής περιστατικό:

Ήταν ένα τετράχρονο αγοράκι. Έμενε δίπλα στο σπίτι ενός ηληκιωμένου ανθρώπου, ο οποίος πρόσφατα είχε χάσει την γυναίκα του.

Μόλις το μικρό παιδί είδε τον άνθρωπο έτοιμο να κλάψει, πέρασε στην αυλή του και πήγε στην αγκαλιά του. Ύστερα απλώς κάθησε έτσι εκεί, για ώρα.

Η μητέρα του, όταν εκείνο γύρισε αργότερα στο σπίτι το ρώτησε τι είπε στον ηλικιωμένο αυτόν άνθρωπο.

Το μικρό παιδί είπε:

- Τίποτα, τίποτα δεν του είπα, απλά τον βοήθησα να κλάψει...

μπαμπά, λίγο ακόμα σε παρακαλώ!

Τις προάλλες στο πάρκο μια γυναίκα καθόταν σε ένα παγκάκι και καμάρωνε τον μικρό της που έκανε τσουλήθρα.
Σε λίγο έρχεται και κάθεται δίπλα της ένας άνδρας.
- Αυτός είναι ο γιός μου, είπε η γυναίκα και έδειξε το αγοράκι με το κόκκινο μπλουζάκι που συνέχιζε να κάνει τσουλήθρα.
- Να σας ζήσει, φαίνεται θαυμάσιο αγοράκι, είπε εκείνος. Εγώ έχω μια κόρη, να εκείνη που κάνει ποδήλατο. Εκείνη με το λευκό φόρεμα. Κοίταξε το ρολόι του και φωνάζει στην κόρη του:
- Ε, Κατερίνα, τι λες πάμε;
Το κορίτσι παρακάλεσε:
-Πέντε λεπτά ακόμα μπαμπά!
Ο άνδρας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
Σε λίγο ξαναφώναξε:
- Έλα Κατερίνα, πέρασαν τα πέντε λεπτά, πάμε!
- Άλλα πέντε λεπτά μπαμπά, σε παρακαλώ!!!
Ο άνδρας χαμογέλασε και είπε: Εντάξει!.
- Πρέπει να είστε πολύ υπομονετικός πατέρας, είπε η γυναίκα  πουπαρατηρούσε το περιστατικό τόση ώρα.
Ο άνδρας χαμογέλασε.
- Ο μεγάλος της αδελφός ο Γιώργος, σκοτώθηκε με το ποδήλατό του σε αυτό το σημείο πριν από λίγο καιρό. Δεν είχα καταφέρει να περάσω πολύ χρόνο μαζί του. Και τι δεν θα δινα να περνούσα πέντε λεπτά κοντά του! Ορκίστηκα να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος με την Κατερίνα.
Νομίζει πως έχει πέντε λεπτά για να κάνει περισσότερο ποδήλατο. Η αλήθεια είναι πως εγώ κερδίζω πέντε λεπτά παραπάνω βλέποντας την να παίζει.!!!

αστρόσκαλες

Χαμήλωσαν πολύ τ' αστέρια απόψε.

Να τρέξω να προλάβω.

Μόλις έριξαν αστερόσκαλες.

Να πιάσω μια ν' ανέβω.

Ιατρική της αγάπης

Κοσμά και Δαμιανού εχθές, σημαντικών γιατρών, όχι τόσο για τις ιατρικές τους γνώσεις, αλλά για την προσπάθειά τους να δώσουν στην ιατρική έναν άλλον χαρακτήρα. Μια ολιστική θα έλεγα προσέγγιση. Δηλαδή όταν πονάει το στομάχι μου για παράδειγμα, δεν είμαι ένα στομάχι που πονάει, αλλά ο Δημήτρης του οποίου το στομάχι πονάει, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...\Και το κυριότερο βέβαια, η άρνηση τους να δέχονται φακελάκια...από τότε...με επιμονή να στέκονται στο πλευρό του αδύνατ ( μ) ου.
Θυμήθηκα λοιπόν στην συνάφεια αυτή έναν άλλον γιατρό, ίσως έχω πει γι' αυτόν παλιότερα, που μερικές φορές μοιάζει με το προφίλ των Αναργύρων.
Θυμάμαι μια φορά που τον επισκέφτηκα να μου δώσει ένα καλό φάρμακο, μου είπε:
- Εξασκώ την ιατρική εδώ και 30 χρόνια, και έχω γράψει χιλιάδες συνταγές για ένα σωρό φάρμακα. Αλλά στο τέλος κατάλαβα,ότι το καλύτερο φάρμακο που βοηθάει το ανθρώπινο πλάσμα, είναι η αγάπη.
- Και αν δεν ενεργήσει; τον ρώτησα εγώ
- Τότε, διπλασιάζεις τη δόση, μου είπε και με αποχαιρέτησε.

Νοέμβρης

Στον ελληνικό λαό ο Νοέμβριος είναι γνωστός με διάφορα δημώδη ονόματα όπως: Νοέμβρης, Νιόμβρης, Νουέμβρης κ.λ.π. παραλλαγές δηλαδή του ορθού Νοέμβριος. Φέρει όμως και πιο ποικίλες προσωνυμίες που σχετίζονται με διάφορες ενέργειες, παρατηρήσεις και εργασίες του γεωκτηνοτροφικού πληθυσμού της πατρίδας μας.

Έτσι από τα διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα επωνυμείται ως Βροχάρης, για τις πολλές βροχές, Μπρουμάρης από την πρωινή πάχνη (πέφτει μπρούμα=λ.βλαχ. ή και από τη λατινική λέξη bruma), Ανακατεμένος από τον άστατο καιρό, Σκιγιάτης διότι αυτήν την εποχή η γη σκιάζεται περισσότερο από τους άλλους μήνες, Χαμένος για τον πολύ μικρό χρόνο δουλειάς που αφήνει η μέρα του: «μικρές οι μέρες του Σποριά κι ατέλειωτες οι νύχτες» (Γ.Δροσίνης).

Από τις γεωργικές εργασίες του μηνός, που είναι όλες επείγουσες, ιδιαίτερα αυτή της σποράς των σιτηρών, ο Νοέμβριος ονομάζεται: Σποριάς, Σπαρτός, Σπορίτης, Σπορέας, Σποριάρης κ.α. Μεσοσπορίτης (ο γεωργός έως τα Εισόδια της Θεοτόκου (21) πρέπει να έχει σπείρει τουλάχιστον τα μισά, γι'αυτό και το λαϊκό όνομα της γιορτής είναι: της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας), Νιαστής για τα τελευταία νεάσματα ή υνάσματα (οργώματα) της γης, κ.λ.π.

Από τις ποιμενικές ενασχολήσεις πήρε το όνομα Παχνιστής, για το κλείσιμο πια των ζώων στο παχνί.

Ο Νοέμβριος προσωνυμείται επίσης και από τις γιορτές των αγίων του. Για παράδειγμα:Αρχαγγελίτης, Αϊστράτηγος, Αϊ-Ταξιάρχης, από τη γιορτή των Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ (8).
Αγιομηνάς από τη γιορτή του Αγίου Μηνά (11) που ήταν μεγάλη γιορτή για τους τσοπάνηδες (αλλά και παρετυμολογικά Μηνάς - μηνώ = παραγγέλλω, φανερώνει δηλαδή τα κλοπιμαία και εν γένει τα απολεσθέντα πρόβατα κ.λ.π.).
Αϊφιλιππιάτης, Αϊγιλιππίτης από τη γιορτή του Αγίου Φιλίππου (14) κατ' εξοχήν προστάτη των γεωργών και σημαντικό ορόσημο για διάφορες εθιμικές ενέργειες και πράξεις. Η γιορτή είχε και οριακό ρόλο για την τέλεση των γάμων, ενώ ονομάζεται και Μικρή Αποκριά ενόψει της 40ήμερης νηστείας (15/11 - 24/12) για τα Χριστούγεννα.
Αντριάς από τη γιορτή του Αγίου Ανδρέα.

Ακόμη τον Νοέμβριο ανοίγουν τα κρασιά. Βασικά ορόσημα αποτελούν οι γιορτές του Αγίου Γεωργίου του Μεθυστή (3)* και του Αγίου Μηνά (11) που προσωνυμούν επίσης τον μήνα με τις ονομασίες Μεθυστής και Κρασομηνάς.

*Με την ίδια επωνυμία Μεθυστής ή Σποριάρης διακρίνεται επίσης ο «μικρός» ή «φτωχός» Άγιος Γεώργιος (3), από τον μεγάλο συνώνυμό του τον Τροπαιοφόρο Άγιο Γεώργιο (23 Απριλίου). Λέγεται Σποριός ή Σποριάρης επειδή σε πολλές περιοχές γίνεται τη μέρα της γιορτής του η προετοιμασία του σπόρου και αρχίζει η σπορά.

Αυτόν τον μήνα γίνεται και το μάζεμα της ελιάς:

Στην Αγιάσο της Λέσβου, στο τέλος της συγκομιδής, γινόταν ολόκληρη γιορτή. Ένας από τους ραβδιστές μπήγει ανάποδα το ραβδί του στη γη και του βάζει φωτιά, πιστεύοντας πως όταν λυγίσει το μακρύ ραβδί, θα λυγίσουν και οι ελιές του χρόνου από το βάρος των καρπών.
Οι γυναίκες στύβουν τις ελιές, με το μαύρο ζουμί τους, αλείφουν το πρόσωπό τους και χορεύουν γύρω από τη φωτιά, πετώντας τα καλάθια τους με ευχές στο νοικοκύρη, να έχει του χρόνου περισσότερο καρπό και στις ανύπαντρες να παντρευτούν.
Στις 3/11 Αίνο Θράκης, δεν άφηναν τα παπούτσια τους έξω από το σπίτι, όπως συνηθιζόταν αλλά τα έπαιρναν μέσα, «ίνα μη ιδών αυτά ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ, ενθυμηθεί αυτούς και αναλάβει εκ της ζωής»
Στις 11/11 (του Αγ. Μηνά), οι τσοπάνηδες τον επικαλούνται για να βρουν ζώα που έχουν χάσει.
Οι γυναίκες δεν ανοίγουν ψαλίδι, με τη μαγικοδεισιδαιμονική σκέψη «να' ναι το στόμα του λύκου κλειστό», ή στο σπίτι του τσοπάνη έκαναν ένα σπάγκο από μαλλί του προβάτου και το έδεναν 3 φορές. Έτσι πίστευαν ότι ο λύκος δε θα έκανε κακό στο κοπάδι τους. Αλλά έτσι «έραβαν» και τα κακά στόματα του χωριού.
Στις 26/11 (του Αγ. Στυλιανού), στον Βώλακα Δράμας, οι γυναίκες (όσες είχαν παιδιά) δεν δούλευαν, αλλά έβραζαν σιτάρι και το πήγαιναν στην εκκλησία και το μοίραζαν για υγεία, για να ζήσουν τα παιδιά.
Στις 30/11 (του Αγ. Ανδρέα), οι γυναίκες στο Βόιο Κοζάνης, έκαναν τηγανίτες (λαγγίτες), «για να μην τρυπήσει το τηγάνι». Απ' αυτές έτρωγαν όλοι και έδιναν και στα ζωντανά τους.
Μερικές από τις παροιμίες που λέγονται για τον μήνα αυτόν:
«Ο Νοέμβρης έκλεισε; Τα ζευγάρια είναι στο στάβλο».
«Νοέμβρη οργώματα κι ελιές, δεν απολείπουν οι δουλειές».
«Το Νοέμβρη και Δεκέμβρη φύτευε καταβολάδες».
«Η Πούλια βασιλεύοντας, το μήνυμά της στέλνει. Ούτε τσοπάνος στα βουνά ούτε ζευγάς στους κάμπους».

Καλώς να ορίσει λοιπόν ο Νοέμβρης γεμάτος με τα καλούδια του!