οι άλλες γειτονές

Περνάμε τις μέρες μας κοιτώντας μακριά, έχουμε ανοίξει παράθυρα που διαπερνούν τον μικρό μας ορίζοντα, και μπορούμε μέσα από το σαλόνι μας να δούμε στην άλλη άκρη της γης.

Είναι αλήθεια πως έχουν αλλάξει κατά πολύ οι συνθήκες. Δίχως χαρακτηρισμούς το λέω. Δίχως χρωματισμούς.

Συνήθως οι δουλειές μας είναι πολύ πιο μακριά από το σπίτι και την γειτονιά μας.

Έτσι απομακρυνθήκαμε από αυτό που παλιά ήταν αγκαλιά.

Η γειτονιά.

Προτιμούμε να καθόμαστε στον υπολογιστή μας μπροστά και να σχετιζόμαστε, πολλές φορές, δίχως να έχουμε δει το πρόσωπο του άλλου, παρά να στραφούμε στο διπλανό διαμέρισμα, σπίτι, γείτονα.

Ναι, έχουν αλλάξει πολλά.

Έχουμε αλλάξει και μεις.

Γι' αυτό και η μέρα αυτή της γειτονίας.

Ίσα ίσα να βρει κανείς την ευκαιρία να το σκεφτεί. Να το δει και ας μην το αλλάξει. Απλά να το διαπιστώσει. Η αλλαγή, αν είναι για καλό, μπορεί και να συνδυάσει το παλιό με το καινούργιο, όμως προς το παρόν, η γειτονιά μας είναι άλλη...

Για να ανέβεις την σκάλα για τον ουρανό

Οι άνθρωποι συνήθως είναι παράλογοι και εγωιστές.

Συγχώρεσε τους, οπωσδήποτε!

Αν είσαι καλός και ευγενικός, οι άνθρωποι θα σε κατηγορήσουν ότι είσαι εγωιστής και ότι έχεις ιδιοτελή κίνητρα.

Να είσαι καλός οπωσδήποτε

Αν είσαι πετυχημένος, τότε θα κερδίσεις μερικούς ψεύτικους φίλους και μερικούς αληθινούς εχθρούς.

Να είσαι πετυχημένος οπωσδήποτε

Αν είσαι τίμιος και ειλικρινής, οι άνθρωποι μπορεί να σε εκμεταλλευτούν

Να είσαι τίμιος και ειλικρινής οπωσδήποτε.

Εκείνα που ξόδεψες χρόνια να χτίσεις, κάποιος μπορεί να βρεθεί να σου τα γκρεμίσει.

Να χτίζεις οπωσδήποτε.

Αν βρεις την ησυχία και την ευτυχία μπορεί να ζηλέψουν

Να γίνεις ευτυχισμένος οπωσδήποτε.

Το καλό που θα κάνεις σήμερα, αύριο θα το ξεχάσουν.

Κάνε το καλό οπωσδήποτε

Δώσε στον κόσμο το καλύτερο, μπορεί να μην είναι αρκετό.

Να δώσεις στον κόσμο το καλύτερο οπωσδήποτε

Να σηκώσεις γέφυρες ανάμεσα σε σένα και αυτούς

για να φτάσεις στον Ουρανό.

από ξένο τόπο....

Είναι ώρες που αποζητά η ψυχή ταξίδια.
Σαν να ακούς μέσα στην καρδιά σου την φωνή της Μάνας σου.
Μικρό παιδί που αναζητά την αγκαλιά της, ανασηκώνεις λίγο την καθημερινότητα να δεις την αλήθεια.
Αυτό που βλέπεις σε θλίβει, σε πονά.
Σε ξένο τόπο και αλαργινό βρίσκεσαι. Πατάς ξένα χώματα. Ακούς άλλα λόγια.
Πιάνεσαι από έναν σκοπό που σου φανερώνει ο νους και σε παίρνει μαζί του.
Εκεί, στην Μάνα που αφησες να φυλάει τις μνήμες.


Για όποιον θέλει να τραγουδήσει μαζί μου τούτον τον σκοπό τα λόγια είναι αυτά:

Aπό ξένο τόπο κι απ' αλαργινό
ήρθ' ένα κορίτσι, φως μου, δώδεκα χρονώ

Ούτε στην πόρτα βγαίνει ούτε στο στενό
ούτε στο παραθύρι φως μου, δυο λόγια να της πω

Έχει μαύρα μάτια και σγουρά μαλλιά
και στο μάγουλό του, φως μου, έχει μιαν ελιά

Δε μου τη δανείζεις δεν μου την πουλάς
την ελίτσα που 'χεις, φως μου, και με τυραννάς

Δε σου τη δανείζω, δεν σου την πουλώ
μόν' να τη χαρίσω θέλω σε κείνον π' αγαπώ

το παιδί που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο

 

 

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.

Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.

Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.

Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έίαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρό΅ιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να ίάλει ούτε ένα καρφί.

Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.

Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.

Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον γιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:

- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσίλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»

«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»

  

 

  

Ιμβρος. Να μην πέσει αυτή η Πόλη. Τιμή στους κατοίκους της.

Νιώθω ιδιαίτερο το χρέος σήμερα να αφιερώσω το ποίημα του Καβάφη " Θερμοπύλες" σε αυτές τις μορφές της φωτογραφίας:

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Οι άνθρωποι της φωτογραφίας είναι μερικοί από τους λιγοστούς κατοίκους της Ίμβρου σήμερα. Οι μορφές τους είναι επίτηδες θολές, σαν το μέλλον τους. Μαζεμένοι γύρω από της σόμπα, περνάνε τους χειμώνες τους, προβλέποντας πως στο τέλος οι Μήδοι θα διαβούν, ο Μουάμεθ ο Πορθητής θα νικήσει και η κερκόπορτα από καιρό έχει γίνει πέρασμα για την εγκατάλειψη.

κοκκινη μηλιά. Σαν σήμερα.

Αποφράδα καλημέρα

Μέσ' από την κερκόπορτα με σουβενίρ για τουρίστες

Και ευκαιριακά πανηγύρια

Με ληγμένα πυροτεχνήματα

Μπροστά σε αδιάφορο πλήθος.

Πιο εκεί, της καρδιάς η Πόλη,

Περιμένει καρτερικά την μέρα εκείνη...

το σχόλιο μου για το debate...

μα, τελειώνει η αγάπη;

Δίχως σχόλιο...

Κιβωτός. Επειδή οι εκλογές είναι λίγες...

"Μας είπατε πριν ότι τα παιδιά είναι γραμμένα στα Δημόσια Σχολεία της περιοχής...

Τα παιδιά πάνε κανονικά στο σχολείο και έρχονται μετά στην Κιβωτό όπου υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές όλων των ειδικοτήτων οι οποίοι εθελοντικά βοηθούν τα παιδιά στα μαθήματα τους . Τα παιδιά μετά το σχολείο έρχονται εδώ , τρώνε το μεσημέρι , διαβάζουν και μετά ξεκινούν τα φροντιστήρια...

Φροντιστήρια μέσα στην Κιβωτό ;

Φυσικά . Έχουμε 4 τμήματα με όλα τα μαθήματα . Μαθηματικά , Φυσική , Χημεία κτλ .

Όλα δωρεάν ;

Δωρεάν . Από εθελοντές . Πολλοί καθηγητές έρχονται στον Κιβωτό με το που σχολάνε από τα Δημόσια Σχολεία για να βοηθήσουν .

Η γραφειοκρατία σας έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα ; Γιατί λογικά χρειάζεστε αρκετά έγγραφα με τις άδειες παραμονής των παιδιών κτλ…

Αρκετά . Μας βοηθάνε βέβαια πάρα πολλοί γιατροί και δικηγόροι . Όσο γινόμαστε πιο γνωστοί , είναι και πιο εύκολα τα πράγματα .

Τα παιδιά που προέρχονται από άλλες χώρες έχουν κανονικά τα απαραίτητα χαρτιά ; Υπάρχει και το γνωστό πρόβλημα με την υπηκοότητα . Υπάρχουν παιδιά μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς τα οποία το κράτος δεν αναγνωρίζει σαν Έλληνες πολίτες . Πώς αισθάνονται αυτά τα παιδιά ;

Είναι λίγο παράξενο και τα κάνει πολλές φορές να αποξενώνονται από την Ελλάδα . Εμείς άλλα τους λέμε στην Κιβωτό αλλά δυστυχώς άλλα βρίσκουν μπροστά τους στην ζωή . Εμείς πάντως προσπαθούμε και λειτουργούμε σαν μια μεγάλη οικογένεια.
Είναι λίγο παράλογο πάντως αυτό που συμβαίνει καθώς βλέπουμε άλλα κράτη να έχουν ενσωματώσει τους ξένους πληθυσμούς ενώ εμείς τους «διώχνουμε».
Μα φυσικά και είναι παράλογο , αν και είναι πλέον αρκετά μεγάλος ο αριθμός των μεταναστών . Πάντως , να ξέρετε ότι υπάρχουν παιδιά από άλλες χώρες τα οποία έχουν μεγαλώσει εδώ , δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ την πατρίδα τους και δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις με τίποτα από τα Ελληνόπουλα ! Ίσως από το χρώμα ή την φωνή καμιά φορά ! Αν μιλήσετε μαζί τους , θα εντυπωσιαστείτε . Είναι παιδιά που έχουν λάβει την ελληνική Παιδεία , έχουν αναπτύξει την σκέψη τους , είναι ιδιαίτερα πνευματικά , εκκλησιάζονται συχνά και είναι παιδιά μοντέρνα και ιδιαίτερα καλλιεργημένα . Τα περισσότερα αγόρια μάλιστα θέλουν να πάνε στον Στρατό ! Αλλά υπάρχει πρόβλημα και η Πολιτεία δεν το καταλαβαίνει…

Η Κιβωτός του Κόσμου δραστηριοποιείται εδώ και περίπου 11 χρόνια . Κάποια από τα παιδιά της πρώτης γενιάς είναι σήμερα νέοι άνθρωποι που σπουδάζουν , εργάζονται κτλ . Επέστρεψαν στην Κιβωτό να σας βοηθήσουν με νέους ρόλους ; Υπάρχει ισχυρός δεσμός με την Κιβωτό ;

Φυσικά . Τα παιδιά δεν ξεχνούν . Ο χώρος αυτός τα μεγάλωσε . Και αυτός είναι και ο στόχος μας . Να βοηθήσουμε τα παιδιά να σταθούν στα πόδια τους . Να είναι αυτόνομα και ανεξάρτητα . Να μην έχουν την ανάγκη μας . Γι’ αυτό είναι και το πρόγραμμα μας ιδιαίτερα αυστηρό στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα . Γιατί αργά ή γρήγορα η μόρφωση θα σου επιτρέψει να βγάλεις τα δικά σου χρήματα , να κάνεις το δικό σου σπιτικό και να μην μένεις στο παρελθόν σαν θύμα . Γιατί τα παιδιά αυτά θα τα βόλευε να ζουν και να σκέφτονται σαν «θύματα» . Θα τα βόλευε να αφαιρέσουν από τον εαυτό τους τις ευθύνες που του αναλογούν και να τα φορτώνουν όλα στους άλλους . Θα ήταν καταστροφικό να λένε συνέχεια στον εαυτό τους ότι «φταίει η μάνα μου που έχει μπλέξει , ο πατέρας μου..κτλ» . Έτσι γίνονται θύματα . Εμείς προσπαθούμε να βγάλουμε τον πόνο και τον θυμό από μέσα τους . Τους ζητάμε να κοιτάξουν τον εαυτό τους . Λένε ότι «ο Θεός ορφανά κάνει , άμοιρα δεν κάνει». Να δουν ότι έχουν μια ευκαιρία μέσω της Κιβωτού . Να ξεφύγουν . Και μετά να μπορέσουν να δώσουν και ένα χέρι βοηθείας στην μάνα τους ή τον πατέρα τους οι οποίοι έχουν κι αυτοί ανάγκες . Να «ξεκολλήσουν» .

Είστε δηλαδή μια μορφή οικογένειας η οποία όμως δεν υποκαθιστά την πραγματική οικογένεια . Μια συμπληρωματική «συνδρομή».

Ακριβώς αυτό . Γι ‘αυτό και βλέπετε ότι οι εγκαταστάσεις μας είναι ιδιαίτερα φωτεινές . Δεν θέλουμε να δώσουμε την εντύπωση ενός μουντού ιδρύματος .

Εσείς μένετε εδώ ;

Όχι . Κι εγώ , όπως όλοι μένω με την γυναίκα μου στο σπίτι μας . Κανείς δεν μας αναγκάζει να μένουμε εδώ . Μόνοι μας επιλέγουμε να έρθουμε και για πόσο θα μείνουμε . Κανείς δεν αναγκάζει κανέναν να ασχοληθεί , αν δεν θέλει ο ίδιος ! Δεν μπορούμε εμείς να ζορίσουμε π.χ ένα παιδί να πάει στο σχολείο . Σας το ξαναλέω : Όποιος θέλει να βοηθηθεί , εδώ είμαστε ! Και θα τον βοηθήσουμε να σπουδάσει , να προοδεύσει . Αν θέλει όμως ! Τίμια πράγματα !

Υπάρχουν παιδιά που έχουν προοδεύσει ;

Φυσικά . Τα μεγαλύτερα παιδιά που έχουν βγει από την Κιβωτό είναι σήμερα 23-25 ετών . Πολλά από αυτά έχουν τις δουλειές τους , τις σπουδές τους , τις σχέσεις τους…

Λογικά πάντως θα υπάρχει στην Κιβωτό και ένα σύστημα «προτύπων» . Δηλαδή τα μεγαλύτερα παιδιά της Κιβωτού θα «αναλαμβάνουν» να βοηθήσουν τα μικρότερα και θα αποτελούν γι’ αυτά τα «πρότυπα» τους…

Μα ναι ! Και είναι πολύ ευχάριστο αυτό . Εξάλλου πολλά από τα μεγαλύτερα παιδιά είναι εδώ μαζί μας και εργάζονται στην Κιβωτό . Και πληρώνονται κανονικά για να μπορούν να συνεχίσουν την ζωή τους . Το επίδομα που δίνουμε εμείς , δεν το δίνουμε επειδή ο άλλος είναι κακομοίρης .

Μα δεν υπάρχει λύπηση…

Ακριβώς . Το δίνουμε γιατί κι ο άλλος προσφέρει και πρέπει να εισπράττει την ανταμοιβή που του αναλογεί . Στόχος μας είναι η αξιοπρέπεια . Πολλοί άνθρωποι απευθύνονται και σε εμάς αλλά και σε άλλα ιδρύματα για να τους βοηθήσουμε . Το θέμα δεν είναι απλά να τον βοηθήσεις ή να βγάλεις από την τσέπη μερικά χρήματα . Το θέμα είναι να μπορέσει ο άλλος να σταθεί στα πόδια του και να μην έχει εξάρτηση από σένα . Αυτός είναι ο δικός μας στόχος.
Πάμε τώρα στα πιο πρακτικά ζητήματα . Ξεκινήσατε από ένα παλιό καφενείο και φτάσατε εδώ που φτάσατε . Πώς βρέθηκαν τόσα χρήματα ; Ειδικά για ένα κτήριο όπως αυτό…
Πολύ δύσκολα . Το κτήριο αυτό κόστισε πάρα πολλά χρήματα . Έγινα 2 μαραθώνιοι από την ΕΡΤ και συσπειρώθηκε πολύς κόσμος γύρω από αυτή την προσπάθεια . Οι προσφορές ξεκινούσαν από 1 ευρώ μέσω των τηλεφωνημάτων . Μαζί με κάποιες δικές μας οικονομίες , αρχίσαμε να διαμορφώνουμε το κτήριο αυτό στις προδιαγραφές που όριζε ο νόμος για τα κέντρα και τους χώρους που φιλοξενούν παιδιά .

Και είναι πράγματι ιδιαίτερα φωτεινό και μοντέρνο…

Την διακόσμηση την επιμεληθήκαμε εμείς .

Δεν είναι ένα γκρίζο , καταθλιπτικό ίδρυμα-φυλακή…

Ακριβώς . Αυτό θέλαμε να πετύχουμε . Ο κόσμος που μας επισκέπτεται δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι χώροι είναι τόσο όμορφοι . Πολλοί καθηγητές μας λένε ότι τα σχολεία τους είναι πολύ πιο άσχημα και γκρίζα . Και αυτό μας χαροποιεί . Γιατί δεν θέλουμε να είναι εδώ ένα ίδρυμα . Δεν είναι ίδρυμα . Είναι ένας χώρος που μαθαίνουμε στα παιδιά να αγωνίζονται από το να κλαίνε την μοίρα τους .

Δηλαδή τα παιδιά της Κιβωτού μπορούμε να τα συναντήσουμε σε μια καφετέρια , σε έναν κινηματογράφο μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας τους…

Μα φυσικά ! Μπορείτε να τα συναντήσετε παντού ! Είναι σύγχρονα παιδιά , της διπλανής πόρτας .

Μας είπατε πριν ότι χρωστάτε πολλά στη στήριξη του απλού κόσμου και σε εισφορές της τάξεως του 1 ευρώ . Παρατηρούμε όμως ότι στην Ελλάδα η φιλανθρωπία είναι λίγο «παραδοσιακή» , δηλαδή προσφέρουμε χρήματα μόνο κάθε Χριστούγεννα και κάθε Πάσχα. Γι’ αυτό και επιλέγουμε να κάνουμε αυτό το αφιέρωμα τώρα . Γιατί ο κόσμος δεν «πεινάει» μόνο κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα…

Μα τι λέτε τώρα ! Χρειαζόμαστε καθημερινά 3 βαν για να μεταφέρουν τα τρόφιμα και τα φαγητά για το συσσίτιο των 1.200 κακοποιημένων μητέρων και των παιδιών τους ! Και δεν είναι μόνο το φαγητό αλλά και δεκάδες άλλα αγαθά ! Είναι και οι παιδικές κρέμες για τα μωρά , κάποια φάρμακα για τις μητέρες αλλά και ιατρική περίθαλψη. Ξέρετε ότι οι περισσότερες από αυτές τις μητέρες είναι νεαρής ηλικίας που τις εγκατέλειψε ο σύζυγος τους ; Και είναι κοπέλες που έγιναν «ξαφνικά» μητέρες και δεν γνωρίζουν πολλά . Φροντίζουμε λοιπόν να επισκεφθούν τους κατάλληλους γιατρούς , ψυχολόγους , κοινωνικούς λειτουργούς κτλ κι από εκεί και πέρα να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να σταθούν και πάλι στα πόδια τους .

Ξέρουμε ότι στην Ελλάδα οι απλοί άνθρωποι και οι πιο φτωχοί πάντα θα δώσουν χρήματα για τέτοιους σκοπούς . Οι πιο εύποροι τι κάνουν ;

Η ανακαίνιση του κτηρίου αυτού οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην κ. Αλεξάνδρα Βογιατζή της ναυτιλιακής εταιρίας Alexandria Shipping and Cο η οποία μας βοήθησε πάρα πολύ και χωρίς την συνδρομή της δεν θα είχε γίνει αυτό που βλέπετε . Υπάρχει και σχετική πλακέτα στην είσοδο . Σήμερα υπάρχει μια πολύ ισχυρή κοινωνική υπηρεσία της Κιβωτού η οποία θα πάει να δει το περιστατικό , θα εξετάσει την περίπτωση του παιδιού και της οικογένειας και θα μας ενημερώσει για το αν θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε αυτό το παιδί . Υπάρχουν φυσικά και υπηρεσίες εργοθεραπείας , λογοθεραπείας καθώς και πολλοί άλλοι εθελοντές γιατροί τους οποίους πρέπει να επισκεφθούμε στα ιατρεία τους . Το κάθε παιδί έχει τον δικό του φάκελο με το δικό του ιατρικό ιστορικό , κάτι που δεν είχαμε ούτε κι εμείς στην οικογένεια μας τόσο προσεγμένο .

Είχατε πει σε παλαιότερη συνέντευξη ότι «η Πολιτεία δεν θέλει να βγάλει το φίδι από την τρύπα» . Σας έχει βοηθήσει καθόλου η Πολιτεία ; Έστω και με κάποιες γραφειοκρατικές διευκολύνσεις…

Όχι . Ό,τι βλέπετε έχει φτιαχτεί με δικές μας προσπάθειες και με την βοήθεια του κόσμου .
Η επίσημη Εκκλησία ; Μας είπατε πριν για το ενδιαφέρον που έδειξε ο νέος Αρχιεπίσκοπος…
Ο νέος Αρχιεπίσκοπος είναι κοντά μας και μας στηρίζει . Θεωρεί την «Κιβωτό του Κόσμου» παράδειγμα που πρέπει να ακολουθηθεί…

Πριν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο ;

Ε… ήταν γνωστό το έργο μας! Εδώ ήμασταν πάντα ! Οι πόρτες μας είναι ανοιχτές για όλους και πάντα ήταν ! Έχω αρχίσει να χάνω και το μέτρημα με τα βραβεία που έχουμε πάρει αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία πέρα από το να μας μάθει ο κόσμος και να «πιστοποιηθεί» το επίπεδο της δουλειάς μας.

Γιατί είναι και δύσκολο να πείσεις τον άλλο να σε βοηθήσει…Η επιβράβευση από γνωστούς φορείς είναι σίγουρα μια μορφή «εγγύησης»…

Κι όμως… Στη δύσκολη εποχή που περνάει η Εκκλησία , γιατί ο κόσμος στο πρόσωπο μου την Εκκλησία βλέπει , μεγαλύτερη «εγγύηση» ήταν οι προσωπικές μας επαφές.

Ο κόσμος πάντως αναρωτιέται . Υπάρχουν μοναστήρια με τεράστια περιοσία όπως αυτά του Αγίου Όρους… Δεν θα έπρεπε να στηρίζουν τέτοιες προσπάθειες ;

Σας το είπα και πριν . Εμείς είμαστε γνωστοί . Και σε μοναστήρια και σε εκκλησίες και παντού . Μας επισκέπτονται διάφοροι . Αρκετοί ιερείς έρχονται και μας φέρνουν λάδι , φρούτα κτλ . Όπως κάνει και ο απλός κόσμος .

Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο μοναστήρι που να σας έχει βοηθήσει οικονομικά ;

Όχι . Δεν υπάρχει .

Δεν είναι λίγο παράξενο ;

Τι να σας πω ! Αν καθόμουν να σκεφτώ τι θα μπορούσε να είχε προσφέρει η Πολιτεία και τι η Εκκλησία με τόσα εκατομμύρια που λέτε δεν θα είχα κάνει τίποτα ! Και θα περιμέναμε από αυτούς να βοηθήσουν . Θα βρίσκαμε την εύκολη δικαιολογία «Αυτοί που έχουν τα λεφτά , ας πάνε να το κάνουν». Αυτό είναι λάθος !
Όλα αυτά που βλέπετε εδώ ξεκίνησαν από ένα απλό ενδιαφέρον . Είδα τα παιδιά στην πλατεία και τα ρώτησα τι κάνουν , πως ζουν κτλ . Μετά καταφέραμε να τα μαζέψουμε σε ένα χώρο . Μετά λέγαμε « να ‘χαμε και κάτι να τους προσφέρουμε» . Και έτσι φτάσαμε ως εδώ . Είναι θαύμα Θεού . Το ένα έφερε το άλλο . Ο καθένας με το δικό του χάρισμα βοήθησε . Ο καθένας άναψε το δικό του κεράκι μέσα στο σκοτάδι . Δεν σκεφθήκαμε όπως οι περισσότεροι Έλληνες να σηκωθούμε να φύγουμε από τον Κολωνό και να πάμε σε μια καλύτερη περιοχή ! Δεν λύνεις το πρόβλημα έτσι . Η δική μου γνώμη είναι ότι ο καθένας πρέπει να δώσει την μάχη του , εκεί που βρίσκεται . Να ζεστάνουμε τον κόσμο που είναι απέναντι μας . Δεν είναι σκουπίδια ! Δεν είναι άνθρωποι 5ης κατηγορίας . Οι άνθρωποι αυτοί δεν πρόκειται να φύγουν από την κοινωνία μας . Εδώ θα μείνουν και μετά θα τους βρούμε μπροστά μας .
Δυστυχώς στην Ελλάδα φυγομαχούμε . Αλλάζουμε περιοχή ή δίνουμε ένα ποσό κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και έχουμε τη συνείδηση μας καθαρή…
Ένα σώμα όμως είμαστε όλοι . Είναι όλα παιδιά . Δεν σημαίνει ότι επειδή ένα παιδί μένει στην Εκάλη είναι ανώτερο από ένα παιδί που μένει στο Κέντρο . Αν το εγκαταλείψεις αυτό το παιδί , μεθαύριο θα το βρεις έξω από την πόρτα σου . Όλη μας η κοινωνία είναι ένα σώμα . Όπως και η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού . Αν σε πονάει το πόδι σου , δεν λέει το χέρι «δεν με ενδιαφέρει εμένα , πόνα όσο θέλεις » ! Όλο το σώμα θα τρελαθεί , μέχρι να σου περάσει το χέρι . Αν το δούμε αλλιώς , θα χαθεί το παιχνίδι…"
Πηγή:http://www.parapolitiki.blogspot.com/
Σχόλιο:
Οι εκλογές, τα διλλήματα, φαίνεται να είναι άχρηστα, όταν ο καθένας δεν αποφασίζει να κάνει κάτι για να βοηθήσει τον εαυτό του και τον άλλον. Το να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους και να ρίχνουμε ύστερα ευθύνες είναι πιο εύκολο...

άδειο η ανοιχτό μυαλό;

Οι Πανελλήνιες εξετάσεις σήμερα ουσιαστικά για πολλούς τέλειωσαν.
Κουβεντιάζοντας με πολλούς τελειόφοιτους καταλήξαμε κάπου,
που μπορεί να ενδιαφέρει και άλλους.
Είπαμε δηλαδή πως
σκοπός της εκπαίδευσης είναι να αντικαταστήσει ένα άδειο μυαλό με ένα ανοιχτό μυαλό.
Δεν συμφωνείτε;

Το χρήμα φέρνει την ευτυχία!

Λένε ότι «τo χρήμα δε φέρνει την ευτυχία». Μήπως, όμως, τελικά δεν είναι ακριβώς έτσι; Σύμφωνα με έρευνα Κινέζων και Αμερικανών ψυχολόγων το χρήμα έχει μία μοναδική δύναμη: ανακουφίζει από το σωματικό αλλά και τον ψυχικό πόνο, ακόμη και όταν υπάρχει όχι στην τσέπη μας αλλά στο μυαλό μας!

Μοιάζει απίστευτο αλλά φαίνεται ότι όχι μόνο το άγγιγμα αλλά και η απλή σκέψη του χρήματος μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο πιο δυνατό και πιο ανθεκτικό στον πόνο ενώ παράλληλα λειτουργούν και αγχολυτικά και απομακρύνουν το φόβο της κοινωνικής απόρριψης.

Αντίθετα ακόμη και η ανάμνηση χρημάτων, που έχουμε σπαταλήσει, είναι ικανή να προκαλέσει αρνητικά συναισθήματα ή να επιδεινώσει την ήδη άσχημη συναισθηματική μας κατάσταση.

Ο Κινέζος ψυχολόγος Ξίνχουε Ζου, από το πανεπιστήμιο Σουν Γιατ-Σεν, ο Αμερικανός ψυχολόγος, Ρόι Μπαουμάιστερ του πανεπιστημίου της Φλόριδα και η αμερικανίδα ΚαθλίνΒος του πανεπιστημίου της Μινεσότα στις ΗΠΑ, δήλωσαν ότι η δύναμη του χρήματος είναι τόση, που μας βοηθάει όχι μόνο να αντιμετωπίζουμε τον πόνο αλλά και να έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τις ικανότητές μας και να μην εξαρτάται η αυτοπεποίθησή μας από την έγκριση των άλλων.

Μάλιστα οι ερευνητές αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένα πειράματα, που πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια της μελέτης. Σε ένα από αυτά φάνηκε ότι οι εθελοντές είχαν μεγαλύτερη αντοχή στο να κρατήσουν το χέρι τους μέσα σε ένα δοχείο με καυτό νερό, αν είχαν κρατήσει στα χέρια τους λίγο νωρίτερα λεφτά ή απλά είχαν στο μυαλό τους το χρήμα.

Από άλλο πείραμα φάνηκε ότι ακόμη και η σκέψη του χρήματος βοηθούσε τους συμμετέχοντες να είναι πιο αποτελεσματικοί και πιο απερίσπαστοι στην εκτέλεση κάποιου δύσκολου καθήκοντος, χωρίς να χρειαστεί να ζητήσουν τη βοήθεια ή την καθοδήγηση τρίτων.

Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Psychological Science», αποκαλύπτει άλλη μία «μαγική» ιδιότητα του χρήματος. Από παλιότερες έρευνες έχει προκύψει ότι το χρήμα είναι ισχυρό αφροδισιακό.

Σχόλιο:
Για τους περισσότερους, τους μη έχοντες δηλαδή, αντιστοιχούν πολλές παροιμίες του λαού μας (λες να βγήκαν προφητικές) "φάτε μάτια ψάρια...", " ο πεινασμένος στον ύπνο του..."

τα αρνητικά συναισθήματα

Τα αρνητικά συναισθήματα, πολύ συχνά είναι μεταμφιεσμένοι γενναιόδωροι δάσκαλοι.

Ερχονται να μας διδάξουν πως να αγαπάμε τον εαυτό μας.

Μόλις μάθουμε το μάθημα, εξαφανίζονται.

μην θεωρήσεις κανέναν δεδομένον

Ποτέ μην θεωρείς κάποιον δεδομένον.

Να κρατάς κάθε άνθρωπο κοντά στην καρδιά σου,

επειδή μπορεί να ξυπνήσεις μια μέρα

και να διαπιστώσεις πως έχασες ένα διαμάντι

την ώρα που ήσουν απασχολημένος μαζεύοντας πέτρες....

ως παιδί ήρθες και ως παιδί θα φύγεις

Καλησπέρα,

Ποιός είπε πως μπορείς να φιμώσεις και να αλυσοδέσεις το παιδί μέσα σου;

Και γιατί να το κάνεις άλλωστε;

Αφού παιδί ήρθες και παιδί θα φύγεις.

Το γέλιο και η αθωότητα δεν γνωρίζουν ηλικία, και μακάρι να μην γνωρίσουν ποτέ. Η ηλικία σηκώνει τείχος ανύπαρκτο και κρύβει της καρδιάς τα πετάγματα.

Η σάρξ ασθενής. Το ακούσαμε και αυτό αλλά δεν θέλουμε να το μάθουμε.

Δεν θέλουμε.

Το παιδί μέσα μας ετοιμάζεται για σκανδαλιές. Γέλια πνιχτά. Χαμόγελα.

Απαραίτητη και αυτή η φωνή αγαπημένοι μου συγκάτοικοι, στις περίτεχνες και πολυποίκιλες σοβαρές ενασχολήσεις μας...

Αυτή η παιχνιδιάρικη φωνούλα έτοιμη να μας βγάλει σώους από την κουταλιά νερό που πνιγόμαστε...τρομάρα μας...

όταν ένα τούβλο χτύπησε ένα πανάκριβο αυτοκίνητο

Ένα νεαρό και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη. Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαινή πόρτα της τζάγκουάρ του.
Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί.
Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας «Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;
Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε «σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.»
Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. «Είναι ο αδερφός μου» είπε «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ'' το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω».
Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».
Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντηλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού.
Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.
«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο.
Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.
Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα

Κυριακάτικες ( διάβαζε γιορτινές) αλήθειες

Μερικές Κυριακάτικες ( με την παραδοσιακή έννοια) αλήθειες που μέσα στην εβδομάδα ξεχνάμε.Φοράνε σήμερα τα καλά τους και ετοιμάζονται για τον απογευματινό περίπατο τους στα ιστολόγια των φίλων.Ξεκινώντας από το δικό μου.
Σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν τουλάχιστον δύο άνθρωποι που σε αγαπούν τόσο πολύ ώστε θα πέθαναν για σένα.

Τουλάχιστον δεκαπέντε άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο σε αγαπάνε με κάποιο τρόπο.

Ο μοναδικός λόγος που θα σε μισούσε κάποιος θα ήταν επειδή θα ήθελε να είναι ακριβώς σαν και σένα.

Κάθε βράδυ κάποιος σε σκέφτεται πριν πάει για ύπνο.

Για κάποιον άνθρωπο όλος ο κόσμος είσαι εσύ.

Αν δεν ήσουν εσύ, αυτή τη στιγμή κάποιος θα είχε πεθάνει.

Είσαι ξεχωριστός και μοναδικός.

Αν έχεις ένα πολύ καλό φίλο, αφιέρωσε χρόνο να του πεις, πόσο υπέροχος είναι.

Κρίμα να κάνουμε πως δεν τις ξέρουμε τούτες τις αλήθειες και τους γυρνάμε την πλάτη....

ΥΓ

Η φωτογραφία είναι από την Πατρίδα. την Ίμβρο.

πως να (μην) εκκλησιάζεσαι

Κυριακή σήμερα και πολλοί από τους συνταξιδιώτες μας, το έχουν ανάγκη να εκκλησιάζονται.

Υπάρχει ένας οδηγός παρακάτω, που καθοδηγεί πως να γίνεται η να μην γίνεται.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον από πολλές απόψεις:

Φαίνεσθαι: Στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία να ντύνεσαι με κυριλέ-φαρισέ ρούχα για να ανεβάζεις το image σου.

Δωδεκάτη: Τηλεφώνησε το προηγούμενο απόγευμα στο Ναό και ρώτησε - «Τι ώρα βγαίνετε»; Αν πάς πέντε λεπτά πριν από το τέλος θα γλιτώσεις το λούκι της Ακολουθίας χωρίς να νιώθεις ενοχές που δεν εκκλησιάστηκες.

Δίλεπτο: Όταν ρίχνεις τα χρήματα στο παγκάρι νιώσε ελεήμων. Αν ο επίτροπος που βρίσκεται πίσω από το παγκάρι σε κοιτάζει, νιώσε ντροπή και ρίξε κάτι περισσότερο για να μην φανείς φτωχός στα μάτια του. Αν κάνει πως δεν σε προσέχει, ρίξε ένα βαρύ κέρμα για να ακούσει πλούσιο θόρυβο. Αν νιώθεις ένοχος-η για κάτι κακό που έκανες ρίξε ένα ευρώ παραπάνω για εξιλέωση.

Δεκακέρι: Άναψε πολλά κεριά για να ελεηθείς περισσότερο εσύ και οι συγγενείς σου.

Αξιολόγηση: Παρατήρησε προσεκτικά τους πιστούς γύρω σου χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Αν είσαι άντρας και δεις μια κομψή κοπέλα προκλητικά ντυμένη αφού την κοιτάξεις με λαγνεία, κρίνε μέσα σου το παρουσιαστικό της, αναλογιζόμενος: «πως δεν ντρέπεται να κυκλοφορεί έτσι μέσα στο Ναό!». Αν είσαι γυναίκα αφού ζηλέψεις έλεγξέ την με μια βλοσυρή ματιά για να βγάλεις το άχτι σου. Μετά αντί να παραδεχτείς ότι έπεσες σε κατάκριση αναλογίσου: «σα δε ντρέπεται» και νιώσε πιο ευσεβής από αυτήν.

Κοσμικίλα: Φόρεσε ένα άρωμα πιο δυνατό από το θυμίαμα ώστε να πλημμυρίζει με κατάνυξη όσους είχαν την τύχει να σταθούν πλάι σου.

Μουρμούρα: Να επαναλαμβάνεις κοντά στο αυτί του μπροστινού σου όσα ακούς. Αυτό θα σε βοηθήσει να συμμετέχεις ενεργά στην Ακολουθία. Να μουρμουράς σε διαφορετικό τόνο από τους ψάλτες για να του προσφέρεις πολυφωνικό άκουσμα.

Δικαίωμα: Πίστεψε ότι με το να εκκλησιάζεσαι εξευμενίζεις το Θεό και τον υποχρεώνεις να σε προστατεύει και να συμπαραστέκεται στις δυσκολίες σου.

Θεαθήναι: Αν κάνεις κάποια δωρεά απαίτησε να αναγραφεί το όνομά σου στο αντικείμενο που δώρισες με μεγάλα γράμματα. Αν πρόκειται για εικόνα φρόντισε το όνομά σου να ξεπερνάει σε μέγεθος το όνομα του αγιογράφου αλλά και του αγίου που εικονίζεται. Αφού την πλήρωσες καλό να μείνειι αιωνία η μνήμη σου.

Καρέκλες: Αν δωρίσεις κάποιο κάθισμα απαίτησε να σκαλιστεί το όνομά σου με μεγάλα γράμματα ώστε όλοι να ξέρουν πόσο αναπαυτική είναι η γενναιοδωρία σου. Δεν χρειάζεται να κάθεσαι εσύ στη δική σου καρέκλα για να μη σε παρεξηγήσουν αλλά όποτε πηγαίνεις στο Ναό να περνάς από κοντά για να διαβάζεις το όνομά σου και να καμαρώνεις. Αν το όνομα του δωρητή ανήκει σε κάποιον κεκοιμημένο της φαμίλιας σου ...; νιώσε περήφανος για το σόι σου.

Μπλα-Μπλα: Αν συναντήσεις τυχαία κάποιον φίλο ή γνωστό πιάσε την κουβέντα και μην σταματήσεις πριν τελειώσει η Ακολουθία. Η κουβεντούλα στο Ναό ευαρεστεί το Θεό και αναπαύει τους γύρω σου.

Νταβαντούρι: Φρόντισε να εκκλησιάζεσαι μόνο σε κεντρικούς Ναούς τις μεγάλες εορτές ώστε να ενοχλείσαι από τον θόρυβο και την υποκρισία.

Παιδιά: Αν ντρέπεσαι να ξαμολήσεις τα παιδιά σου ανεξέλεγκτα μέσα στο Ναό να παίζουν και να φωνάζουν, ανάγκασέ τα να στέκονται ακίνητα δίπλα σου με ευλάβεια. Αν νιώσουν από νωρίς την καταπίεση όταν μεγαλώσουν θα γίνουν οπωσδήποτε υποταγμένοι, καθωσπρεπικοί ρομπότ-χριστιανοί ή αντιδραστικοί και περιθωριακοί αρνησίθεοι.

Σπάσιμο νεύρων: Αν σχηματίζεται ουρά για το προσκύνημα κάποιων ιερών λειψάνων ή θαυματουργής εικόνας πήγαινε να στηθείς και εσύ εκεί. Αν αγανακτήσεις από το συνωστισμό στο Ναό κράτησε την ψυχραιμία σου. Ξέσπασε αργότερα τα νεύρα σου στην οικογένειά σου.

Ταχύτητα: Όταν έλθει η ώρα να μεταλάβεις παραμέρισε τους άλλους για να κοινωνήσεις πρώτος. Έτσι δεν θα χρειαστεί να περιμένεις στην ουρά και θα μειωθούν οι πιθανότητες να κοινωνήσεις μετά από μια γιαγιά που σιχαίνεσαι.

Μόνωση: Αν καθίσει κάποιος δίπλα σου, μην γυρίσεις να τον κοιτάξεις, μην του χαμογελάσεις και μην του πεις καλημέρα. Τράβηξε λίγο την καρέκλα σου παραπέρα και στρέψε τα μάτια σου αλλού για να καταλάβει ότι ενοχλήθηκες.

Κατάληψη: Επειδή κουράζεσαι εύκολα, αν πετύχεις άδειο κάθισμα, πρόλαβε να καθίσεις και κράτησέ το μέχρι το τέλος για πάρτι σου. Αν τα άδεια καθίσματα είναι δύο «πιάσε» το άλλο με το μπουφάν σου για να βάλεις εκεί ένα "πλησίον" της αρεσκείας σου.

Καφενείο: Λίγο πριν τελειώσει η Ακολουθία φύγε ψύχραιμα από το Ναό μη τυχόν και γνωρίσεις κάποιον από την ενορία σου. Αν έχεις δει κάποιο γνωστό σου, περίμενε μέχρι το «δι ευχών» και μετά πλησίασε και πες του με δυνατή φωνή όσα θα του έλεγες αν τον συναντούσες στη Λαϊκή ή στο καφενείο.

οι δυο λύκοι

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.

Είπε: "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο λύκων που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ. Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γεναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό."

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά

"Αυτός που ταΐζεις."

να μάθω ν' ακούω

Θαρρώ πως είναι σημαντικό δείγμα αγάπης και σεβασμού του ενός προς τον άλλον, όταν ξέρουμε να ακούμε.

Αυτό σημαίνει πως επικεντρώνεις την προσοχή σου στον συνομιλητή σου. Δεν σκέφτεσαι, η δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να ακούς με προσοχή αυτά που σου λέει.

Αφήνεις κατά μέρος τις προκαταλήψεις σου, τα σημεία αναφοράς σου, για να ζήσεις όσο μπορείς καλύτερα τον κόσμο του άλλου, μπαίνοντας στην θέση του. Άλλωστε έχουμε ξαναπεί πως αληθινή αγάπη είναι, να μπαίνει ο ένας στην θέση που βρίσκεται ο άλλος.

Έτσι εκείνος που μιλά νιώθει ότι εσύ ενδιαφέρεσαι πραγματικά, σου ανοίγεται περισσότερο γιατί αισθάνεται ότι είναι αποδεκτός που του δίνεις αξία. Εσύ ο ακροατής, εκείνη την ώρα, αφήνεις για λίγο τον εγωισμό σου και πλησιάζεις τον άλλον.
Eτσι πλησιάζονται και καταλαβαίνουν δύο άνθρωποι, ο ένας τον άλλον, καλύτερα.

Τα είπα αυτά, επειδή κάθε μέρα μιλάμε και ακούμε, αλλά... μιλάμε; Ακούμε;

από δάσκαλο σε δάσκαλο.

Κανένας μαθητής,
ύστερα από καιρό,
δεν θα θυμάται τι του είπες,
αλλά
ποτέ δεν θα ξεχάσει
πως τον έκανες να αισθάνεται!

η επιστήμη εδώ δεν μπόρεσε...

είσαι καρότο η κόκκος καφέ;

Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.

Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.

Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω από το νερό και τα έβαλε σε ένα μπολ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σε ένα μπολ. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.

Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: «Πες μου τι βλέπεις».

«Καρότα, αυγά και καφέ», της απάντησε η κόρη.

Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.

Μετά η μητέρα ζήτησε από την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά από τον καφέ.

Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: «Τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;»

Η μητέρα της τής εξήγησε ότι το καθένα από αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό. Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά. Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε. Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.

«Ποιο από αυτά είσαι εσύ;» ρώτησε την κόρη της.

'Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;' Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;'

Σκέψου το λίγο: Τι από αυτά είσαι εσύ;

Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;

Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες 'υγρό' πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά;

Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.

Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ; Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα για να σε κάνει ευτυχισμένο. Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα από όλα.

Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.

Σε όλους που θα λάβετε αυτό το μήνυμα, σας εύχομαι η ζωή σας να είναι σαν ένα μυρωδάτο φλιτζάνι καφέ.

κουράγιο

επειδή όλα έχουν δύο όψεις. Το παραμύθι του κακού λύκου

Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι' αυτό. Προσπαθούσα να το διατηρώ τακτικό και καθαρό.

Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν. Φυσικά, την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, πού πήγαινε, από πού ερχόταν κλπ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά, που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό. Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ' αυτά τα ρούχα. Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν... να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία. Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της.

Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα, της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι.

Όταν έφτασε το κορίτσι, την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήλθε, με τα κόκκινα μαγουλά της, και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν προσβάλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλλίτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λέει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι' αυτό το κορίτσι, που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο, αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ' όλα αυτά, έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο, και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλλίτερα.

Η επόμενη προσβολή στ' αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φάω καλλίτερα.

Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελλοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμήσω. Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς, αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του.

Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα. Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως, αυτή η γριούλα γιαγιά ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν.

Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως, εγώ δεν έζησα από τότε καλά.

Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

Με εκτίμηση

Ο λύκος

Σχόλιο:

Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός πολλές φορές μας κάνουν να βλέπουμε τα πράγματα μόνο από την δική μας μεριά. Έχουμε όμως υποχρέωση να μπούμε και στην θέση του άλλου. Το τονίζω: την υποχρέωση έχουμε. Στην θέση του οποιουδήποτε άλλου που βρίσκεται απέναντι μας!!!

Πατρίδα είναι ο,τι αγαπάς. Όταν σε διώνχνουν μακριά της, σε σκοτώνουν.

Για την σημερινή μέρα, την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, πνιγμένη στις μνήμες και στον πόνο, αφιερώνεται τούτη η εγγραφή.

Θα ήθελα από την ψυχή μου να αφιερώσω αυτό το τραγούδι στην πατρίδα.

Αυτή η πατρίδα εμένα μου'λαχε ν α απαλύνει την προσφυγιά.

Κάνω να την αγαπήσω και μου ανοίγει αγκαλιές

Μα κάνω να την βάλω στην καρδιά μου και με πληγώνει.

Σαν και μένα πολλοί από τον Πόντο σήμερα θέλουν να ακούσουν τον πόνο τους.

Το τραγούδι αυτό λοιπόν για όποιον η πατρίδα του ματώνει την ελπίδα:

θέμα για εξετάσεις!!!!

Σήμερα αρχίζουν οι εξετάσεις στα σχολεία.
Έχω ένα δύσκολο θέμα, για όποιον μπορεί.
Άλλωστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είμαστε όλοι μαθητές!!!


Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Επιλέξτε την σωστή απάντηση: α, β, γ,
Κάθε άνθρωπος είναι: α) όπως όλοι οι άνθρωποι β) όπως μερικοί άλλοι άνθρωποι γ) όπως κανένας άλλος άνθρωπος.

Βοήθεια μπορείτε να πάρετε, αν σταθείτε μπροστά σε έναν καθρέφτη. Είναι μια ευκαιρία γι' αυτή την ενοχλητική συνήθεια. Για άλλους απαραίτητη...

Αχ αυτοί οι δεκαεξάρηδες!

Τούτες τις μέρες στα σχολεία γίνεται αποτίμηση της χρονιάς που πέρασε.
Αξιολογήσεις μαθητών ( τι καλά που θα ήταν και καθηγητών), για την προσφορά τους καθώς και για την εξέλιξη τους κατα την διάρκεια αυτού του σχολικού έτους.
Είναι πολύ ενδιαφέροντα τα όσα μοιράζονται οι καθηγητές στην διάρκεια των συνεδριάσεων τους, αλλά ακόμα πιο ενδιαφέροντα και αληθινά τι είναι; Οσα μοιράζονται "κατ' ιδίαν".
Τώρα θα μου πεις, ποια η χρησιμότητα αυτού του "κατ' ιδίαν".
Πολυεπίπεδη θα έλεγα. Για τον ίδιο τον εκπαιδευτικό και την αλήθεια του.
Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.
Η έννοια μου είναι "το αντικείμενο' της συνεδρίασης.
Για πολλούς, ο μόνιμος "μπελάς".

Η εφηβεία.
Οι δεκαεξάριδες.
Βέβαια, τολμούν μερικοί να αρθρώνουν λόγο και προτάσεις σαν κι αυτή περίπου:
"Φανταστείτε πως θα αισθανόσανσταν, η πως αισθανθήκατε, όταν το μυαλό σας, σας λέει πως είστε ενήλικος, ενώ οι γύρω σας σας λένε πως είστε παιδί. Η το ανάποδο. Η και τα δύο μαζί. Εσωτερική αναστάτωση. Απειλές. Περιθώριο. Μοναξιά. Θυμός. Εγκατάλειψη.
Πως λοιπόν έχουμε απαιτήσεις από αυτούς τους νεαρούς, την στιγμή που βιώνουν μέσα και έξω τους αυτό το μπέρδεμα και την αναστάτωση;"
Ευλογο και με βάρος ερώτημα θα έλεγα.

μην γίνει η αγάπη μου μουσείο.

Για την Παγκόσμια μέρα αφιερωμένη στα μουσεία, έχω τούτον τον φόβο να καταθέσω μήπως και τον ξορκίσω.
Μη γίνει η αγάπη μου μουσείο και ξεχαστεί μέσα σε ενοχές, θυμούς και σιωπές.
Επειδή έτσι είναι η αγάπη. Λίγο να ξεγελαστείς πως την σιγούρεψες μέσα σε κελί, την άλλη μέρα θα σου φύγει. Εκείνο που θα μείνει, θα είναι μόνο η σκιά της. Ένα έκθεμα. Να σου θυμίζει πως κάποτε αγάπησες και σε αγάπησαν.
Διηγόντας την θα κλαις, κατα πως λέει και ο ποιητής.
Ας είναι όμως.
Το μουσείο ίσως είναι παρεξηγημένο. Ίσως αφορά μόνο λίγους. Εκείνους που ξέρουν. Όσους θέλουν να βλέπουν ζωή ακόμα και μέσα από ένα κομμάτι μάρμαρο.
Η προσπάθεια όμως και η έγνοια είναι πως να της δώσουμε ξανά φτερά.
Αυτό είναι θαρρώ ζήτημα που θα έπρεπε να αφορά όσους αγαπουν την ζωή. Αγαπούν την αγάπη.

Σου το είπα οτι μπορούμε να πετάξουμε

Σου το είπα

οτι μπορούμε να πετάξουμε.

Επειδή όλοι έχουμε φτερά,

αλλά μερικοί από μας,

δεν ξέρουν το γιατί.

Πόσο κοστολογείς την ζωή σου;

Θα συμφωνήσω αρχικά μαζί σου, πως δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσει κάποιος την αξία της ζωής σου.
Δίχως να σε ρωτήσει όμως ο σύλλογος ασφαλιστικών εταιριών, αφού μελέτησε τις επιπτώσεις αρρώστειας, ζωής και θανάτου, κατέληξε στο συμπέρασμα οτι σήμερα η ζωή σου αξίζει $129.000.
Περισσότερες λεπτομέρειες διάβασε εδώ:

http://www.time.com/time/health/article/o,8599,1808049,00.html

Αφού είναι έτσι λοιπόν, μπορώ να ρωτήσω για την αξία του έρωτα, του χαμόγελου;
Ας μην είμαστε όμως τόσο ρομαντικοί. Επειδή κάπου, σε κάποιο συρτάρι, για να το πω καλύτερα, σε κάποιο σκληρό δίσκο, όλο και κάποιος θα έχει ολοκληρώσει κάποια πρόταση που θα αναδυκνύει την δυνατότητα αγοραπωλησίας των πάντων.
Στο βωμό του κέρδους αυτός ο κάποιος, τι μένει να θυσιάσει άλλο;

το φως εντός μου

Του μίλησες.

Σε λευτέρωσε.

Τώρα ξέρεις.

Από Σαμαρείτισσα έγινες Φωτεινή.

Για να μπορώ κι εγώ

Να πάρω αμπάριζα από το φως εντός μου

Και να βγω.

Με αφορμή την Διεθνή Ημέρα Οικογένειας

Με αφορμή την Διεθνή Ημέρα της Οικογένειας παραθέτω μερικά "οικογενειακά περιστατικά' που αντέγραψα από την ιστοσελίδα του Δημοτικού Σχολείου Ριζού. Πιστεύω οτι θα τα ευχαριστηθούμε και θα μας κάνουν να σκεφτούμε λιγάκι...

Με λένε Κώστα Φωτιά και είμαι 12 ετών. Μένω στο Ριζό και πάω στην ΣΤ΄ τάξη.

Πέρσι που ο πατέρας μου είχε γενέθλια, ξύπνησα πολύ χαρούμενος, γιατί η μητέρα μου θα έφτιαχνε πολλά διαφορετικά πράγματα. Μετά το κέρασμα στο σπίτι μας θα βγάζαμε τους καλεσμένους για φαγητό. Η μητέρα μου έφτιαχνε τα γλυκά, η αδερφή μου και εγώ βοηθούσαμε στις δουλειές του σπιτιού και η γιαγιά μου καθάριζε έξω. Ο μπαμπάς μου είχε πολλή δουλειά στα χωράφια και έτσι δεν ήταν στο σπίτι.

Το απόγευμα που όλα ήταν σχεδόν έτοιμα, ήρθε ο μπαμπάς μου στο σπίτι και μας είπε ότι του πονούσε πολύ το κεφάλι. Εγώ έπιασα το κεφάλι του πατέρα μου και ήταν πάρα πολύ ζεστός. Είπα στη μητέρα μου να του βάλει θερμόμετρο και είχε ανεβάσει 40 πυρετό. Εγώ πήρα το θείο μου, για να έρθει να πάμε τον μπαμπά μου στο νοσοκομείο. Η μαμά μου έβαζε στον μπαμπά δροσερές πετσέτες και η αδερφή μου ετοίμασε ένα τσάι, μέχρι να έρθει ο θείος μου. Μόλις έφτασε, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Όλα πήγαν καλά, και βγήκε μετά από δύο μέρες. Μόλις έφτασε στο σπίτι μας είπε: «Στη γιορτή μου δε θα ξαναπάω στο χωράφι».

Το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.

Φωτιάς Κώστας (ΣΤ΄ Τάξη)

* * *

Με λένε Λευτέρη Χαραλαμπίδη, είμαι 12 ετών και ζω στο χωριό μου, το Ριζό, μαζί με την οικογένειά μου. Έχω έναν αδερφό, το Γιώργο, που είναι 3 χρόνια μικρότερός μου.

Πριν ένα καλοκαίρι, τον μήνα Αύγουστο, 13 του μηνός, ο αδερφός μου είχε γενέθλια. Ευτυχώς αυτός το είχε ξεχάσει. Εκείνη την ημέρα σηκώθηκα νωρίς από το κρεβάτι. Κάτι με βασάνιζε μέσα μου και μου έλεγε ότι κάτι ήταν σήμερα.

Το μεσημέρι κοίταξα στο ημερολόγιο. Ήταν 13 του μηνός, ήταν τα γενέθλια του αδερφού μου. Γρήγορα έτρεξα και το είπα στη μαμά μου. Μόλις το άκουσε δεν ήξερε τι να κάνει, να κάνει η ίδια την τούρτα ή να την αγοράσει. Τελικά αποφάσισε να πάρει τον πατέρα μου στο κινητό, για να του πει να πάρει τούρτα, αλλά τελικά εκείνος δεν είχε ξεχάσει τα γενέθλια και είχε πάρει ήδη.

Γρήγορα ήρθε στο σπίτι και έστησε την τούρτα. Ο αδερφός μου ήρθε το απόγευμα, και μόλις είδε την έκπληξη ξαφνιάστηκε. Ήταν πολύ χαρούμενος εκείνη την ημέρα, αλλά το βράδυ μου είπε πως θυμόταν τα γενέθλια του και πως ήθελε να δει αν τον ξεχάσαμε. Αλλά και πάλι ήταν πολύ χαρούμενος.

Τελικά το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.

Χαραλαμπίδης Λευτέρης(ΣΤ΄ Τάξη)

* * *

Με λένε Χριστίνα Φωτίου, πηγαίνω στην έκτη δημοτικού και μένω στο Ριζό με τους γονείς μου και τα αδέρφια μου.

Μια μέρα, εκεί που έπαιζα, οι γονείς μου έφυγαν και δεν μου είπαν πού πήγαν. Μετά από 2 ώρες γύρισαν και με φώναξαν να μπω μέσα στο σπίτι, για να μου πουν κάτι. Μόλις μπήκα, μου είπαν πως η μαμά μου ήταν έγκυος. Εγώ χάρηκα πάρα πολύ. Τους είπα πως θα τους βοηθούσα από εδώ και πέρα.

Κάθε μέρα μετά το σχολείο πήγαινα για ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Ο μπαμπάς μου μαγείρευε και σιδέρωνε. Η αδερφή μου σκούπιζε, σφουγγάριζε και έβαζε πλυντήριο. Η μαμά μου καθόταν στο κρεβάτι ή στον καναπέ και μας έδινε οδηγίες πώς να κάνουμε κάθε δουλειά.

Μόλις έφτασε το καλοκαίρι, εγώ συνέχεια έτρεχα στο σούπερ μάρκετ, για να αγοράσω για την μαμά μου καρπούζια και πεπόνια

Επειδή ήταν καλοκαίρι και ήταν έγκυος, ζεσταινόταν πολύ, γι’ αυτό έτρωγε συνέχεια πεπόνια και καρπούζια.

Επιτέλους, τον Οκτώβριο ο μικρός μου αδερφός βγήκε από την κοιλιά της μαμάς μου. Μετά από καμιά εβδομάδα επισκέφτηκε και το σπίτι μας.

Το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι «να είναι όλοι καλά μεταξύ τους και να βοηθάει ο ένας τον άλλον».

Φωτίου Χριστίνα (ΣΤ΄ Τάξη)

Εκείνο που σε κρατά στάσιμο

Επειδή, εκείνο που σε κρατά στάσιμο,

δεν είναι το

"Ποιος είσαι"

αλλά το

" Ποιος νομίζεις οτι ΔΕΝ είσαι"!

Για όσους γράφουν στις Πανελλαδικές

Αν δεν στοχεύσεις ψηλά,

Δεν πρόκειται να φτάσεις τ' αστέρια...

Καλή Δύναμη!

O μεγαλύτερος φόβος σου

O μεγαλύτερος φόβος μας δεν είναι οτι είμαστε ανεπαρκείς.

Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι οτι είμαστε παντοδύναμοι.

Αναρωτιόμαστε: Ποιος είμαι εγώ που θέλω να είμαι υπέροχος;

Στην πραγματικότητα: Ποιος είσαι για να μην είσαι;

Και καθώς αφήνουμε το φως μας να λάμψει, ασυναίσθητα δίνουμε στους άλλους το παράδειγμα να κάνουν και αυτοί το ιδιο!!