Απ' τη στεριά, το νερό και τον αέρα

Κυκλοφορεί από τη LYRA ο δίσκος του Μιχάλη Ανδρονίκου με τραγούδια για μικρούς και μεγάλους, με ήρωες ζώα. Τραγουδούν η Σίσσυ Κασσάνδρα, ο Γιάννης Λεκόπουλος. Συμμετέχει η Μαρία Φωτίου. Στίχους έγραψαν ο Νίκος Αϊβαλής (που είχε τη θεατρική και την εικαστική επιμέλεια), ο Βασίλης Γκίκας, η Νατάσα Κακογιαννάκη και η Αλέκα Εληώτη.
Μια όμορφη παρέα σκαρφίζεται χαρούμενα και συγκινητικά τραγούδια, τα οποία αφιερώνει στα «αδέσποτα του κόσμου» και σας καλεί να τα ακούσετε, να τα τραγουδήσετε και να τα χαρείτε μαζί της.
Τα όργανα κουρδίζουν… ο μαέστρος ξεροβήχει… «Έτοιμοι; Ησυχία παρακαλώ! Αρχίζουμε!» και… «Σας καλωσορίζουμε! Μας καλέσανε μια μέρα απ' τη στεριά, το νερό και τον αέρα πρόσκληση προσωπική, καθενός η ιστορία ν' ακουστεί!» Ένα ένα τα ζώα ξετυλίγουν την ιστορία τους.
Η αλιγατορίνα που είναι ακόμα άσημη αλλά ονειρεύεται να γίνει πρίμα μπαλαρίνα, ο Ρούλης ο ελέφαντας που είναι χοντρούλης και κάνει δίαιτα για τα μάτια της καμηλοπάρδαλης που αγάπησε, ο κροταλίας ο Ηλίας που βρέθηκε στην όπερα της Μασσαλίας, η μαϊμού η Σουλτάνα που το σκάει από το κλουβί της στην Αθήνα για να ξαναβρεθεί ελεύθερη στην Αφρική, ο Φαίδωνας ο βάτραχος που παρά την ασχήμια του είναι πρίγκιπας για την καλή του, ο Άρης ο Λιοντάρης που είναι γεννημένος αρχηγός, το χταπόδι που είναι πάντα στιλάτο, ο Κοσμάς ο κάβουρας που ψάχνει καινούριο βράχο για ν' αράξει, ο κόρακας ο Αλέκος που βλέπει τα καμένα δάση στην Ελλάδα , η Μάγια η κουκουβάγια η φίλη των ναυτικών και τέλος όλη η αγέλη που αποφασίζει να κατέβει στο δρόμο και να διαδηλώσει! «Δυο πόρτες έχει η Βουλή, ανοίξτε μια και βγείτε, γιατί μπουκάρουν οι τρελοί και τρέξτε να σωθείτε!»…
Χορηγός επικοινωνίας: Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 fm

Ενα χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της υπέροχης συνεργασίας είναι αυτό:

 

Είμαι σίγουρος οτι όσοι έχετε ακόμα τη πολυτέλεια να είστε παιδιά τούτη η παραγωγή θα σας μαγέψει, όπως τα παραμύθια!

ΥΓ

Δείτε εδώ το γιατί οι κουκουβάγιες κοιμούνται το πρωί. Το διηγείται τόσο όμορφα, όπως πάντα ο Νίκος ο Αιβαλής.

Στον καθρέφτη

Το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη διαφέρει από την αντίληψη που έχουν οι άλλοι για εμάς και οφείλεται στη διαφορετική οπτική γωνία που κοιταζόμαστε αφού ο παρατηρούμενος βλέπει ανεστραμμένο το είδωλό του. Αυτό έδειξε πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου St. Andrew, η οποία δημοσιεύεται στο περιοδικό Vita.
Οι ερευνητές του Εργαστηρίου Αντίληψης, εξήγησαν πως αυτή η διαφορετική αντίληψη του ωραίου οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται τα πρόσωπα που βλέπουμε. Συγκεκριμένα, όταν κοιτάμε κάποιον παρατηρούμε πιο έντονα (από τη δική μας οπτική γωνία) την αριστερή του πλευρά, δηλαδή επικεντρωνόμαστε (από τη δική του οπτική γωνία) στη δεξί μέρος του προσώπου που βρίσκεται απέναντί μας.
Αντίθετα, όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη εστιάζουμε, -αφού είναι ανεστραμμένο το είδωλο μας-, στην αριστερή πλευρά του προσώπου μας, ενώ οι άλλοι που μας περιεργάζονται «βγάζουν συμπεράσματα» για τη δεξιά πλευρά του.
Ο λόγος οφείλεται στο γεγονός πως οι εκφράσεις και τα χαρακτηριστικά μας διαφέρουν από πλευρά σε πλευρά, δηλαδή, αυτό που βλέπουν οι άλλοι για μας μπορεί να διαφέρει από την αντίληψη που έχουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας.
«Έχουμε τη φυσική τάση να παρατηρούμε μόνο το ένα μισό του προσώπου που έχουμε απέναντί μας όταν παίρνουμε αποφάσεις για διάφορα πράγματα. Αυτό περιλαμβάνει την κρίση μας για το πόσο όμορφος, αρρενωπός ή θηλυκός, είναι άνθρωπος απέναντί μας. Αρχικά το βλέμμα μας πέφτει στη δεξιά πλευρά. Αυτό σημαίνει ότι όταν κοιτάζουμε στον καθρέφτη βλέπουμε τα πράγματα ανάποδα», είπε ο καθηγητής Ντέιβ Πέρετ.
Σχόλιο:
Και έχει δίκιο!!

Καλοκαίρι κι ο νους ταξιδεύει στην Ιμβρο

Ιδιοφυϊα

Τις προάλλες καθώς ταξίδευα με το τραίνο, συνάντησα μια ιδιοφυία.
Ηταν γύρω στα 4. Ηρθε και κάθισε δίπλα μου.
Το τραίνο πέρασε μέσα από λιβάδια, ανέβηκε στην πλαγιά ενός βουνού και κατηφόρησε προς τη θάλασσα. Την ώρα που περνούσαμε δίπλα από την ακτή, είπε ο μικρός κοιτώντας έξω από το παράθυρο:
"Είναι ωραία!"
Ήταν η πρώτη φορά που το παρατηρούσα.

Προσαρμοσμένο από ποίημα του Μπουκόφσκι.

Σώπα δάσκαλε!

"Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν' ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια - ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στα πλατάνια της αυλής του σχολειού και κελαηδούσε.Τότε πια ένας μαθητής χλωμός, κοκκινομάλλης που 'χε έρθει εφέτος από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:

- Σώπα, δάσκαλε, φώναξε· σώπα, δάσκαλε, ν' ακούσουμε το πουλί!"

http://ohia1.blogspot.com/2009/10/blog-post_25.html