Τι θα θυμάσαι στο τέλος;

Η Ελλάδα που μας αξίζει

Δίχως περιττά λόγια θα ήθελα να σας παρουσιάσω την αριστουργηματική ταινία " Το Αιγαίο με τα λόγια των ποιητών" της Λουκίας Ρικάκη. Να την χαρείτε ως μια ηχηρή απάντηση στις Κασσάνδρες της εποχής μας που θέλουν να μας παρουσιάσουν την Ελλάδα ως το πτυελοδοχείο του κόσμου. Ομως η ταινία αυτή θα πάρει από μπροστά σας τις ψεύτικες κατευθυνόμενες εικόνες και θα δείτε την αλήθεια. Τη δική σας ψυχή. Τον εαυτό σας. Αυτοί είμαστε και αυτή είναι η μάνα μας.

Την ταινία μπορείτε να δείτε εδώ:
 

ΥΓ

Κυρία Ρικάκη, σας ευχαριστούμε!

ΥΓ

Η κυρία Ρικάκη μόλις μου είπε οτι επειδή έληξε η συμβαση με αυτή την εταιρία, η ταινία δεν θα είναι διαθέσιμη online απο αυριο.Ωστόσο υπάρχει επανάληψη τη νύχτα στις 3 πμ http://tvradio.ert.gr/details.asp?pid=3329395&chid=8 Ωστόσο όποιος επιθυμεί μπορεί μέσω mail: luciarikaki@ gmail.com να μάθει περισσότερα πως θα μπορούσε να την αποκτήσει! Το αξίζουμε!

Πως την λένε;

Τούτες τις μέρες θυμήθηκα ένα περιστατικό που συνέβη πριν απο πολλά χρόνια, σε κάποιες σπουδές μου σε ένα κολλέγιο.
Ημουν καλός φοιτητή, πάντα προετοιμασμένος και διαβασμένος. Έτσι, δεν φοβόμουν τα ξαφνικά τεστάκια που έπεφταν σύννεφο.
Αυτό έγινε και κάποια μέρα. Ομως διατρέχοντας τις ερωτήσεις έφτασα στην τελευταία στην οποία και στάθηκα ώρα. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση επειδή φαινομενικά δεν είχε καμία σχέση με την ενότητα στην οποία εξεταζόμασταν.
Η ερώτηση ήταν: "Ποιο είναι το μικρό όνομα της καθαρίστριας που φροντίζει το κτήριο;"
"Σίγουρα είναι κάποιο αστείο" σκέφτηκα. Είχα δει πολλές φορές τη καθαρίστρια. Ηταν αδύνατη, ψηλή και με καστανά κυμματιστά μαλλιά. Ομως πως θα μπορούσα να ξέρω το όνομά της;
Αφού απάντησα σε όλες τις ερωτήσεις εκτός από την τελευταία που την είχα αφήσει κενή, έδωσα το γραπτό μου.
Οταν είχαν τελειώσει όλοι, κάποιος φοιτητής ρώτησε αν η τελευταία ερώτηση θα μετρούσε στη βαθμολογία.
"Φυσικά!" είχε απαντήσει ο καθηγητής. "Στην καριέρα σας θα συναντήσετε πολλούς ανθρώπους. Ολοι είναι σπουδαίοι και σημαντικοί. Αξίζουν την προσοχή και τη φροντίδα σας ακόμα και αν το μόνο που κάνετε είναι να χαμογελάτε και να λέτε καλημέρα"
Βλέπω σήμερα, ύστερα από πολλά χρόνια οτι δεν έχω ξεχάσει αυτό το μάθημα.
Παρεπιπτόντως το όνομα της καθαρίστριας ήταν Αγγελική.

Μπαμπά, να σε πληρώσω!

Ένας άνδρας γύρισε αργά στο σπίτι από την δουλειά του, γεμάτος νεύρα. Βρήκε τον μικρό του γιο να τον περιμένει στην πόρτα.
- Μπαμπά, να σε ρωτήσω κάτι;
- Βέβαια, τι είναι;
- Μπαμπά, πόσα χρήματα βγάζεις την ώρα;
- Αυτό να μην σε ενδιαφέρει! Γιατί το ρωτάς;
- έτσι, θέλω να ξέρω. Σε παρακαλώ πες μου, πόσα βγάζεις την ώρα;
- 60 ευρώ
- Α, απάντησε το μικρό αγόρι και κατέβασε το κεφάλι του. Οταν ξανακοίταξε τον πατέρα του, του λέει:
Μπαμπά, μήπως μπορείς να μου δανείσεις 30 Ευρώ;
Ο πατέρας θύμωσε πολύ.
-Εαν ο μνοαδικός λόγος που μου το ζήτησες αυτό είναι για να πας και να αγοράσεις επό εκείνα τα χαζοπαίχνιδα η καμια άλλη ανοησία, καλύτερα να πάς αυτή τη στιγμή κατευθείαν στο κρεβάτι σου. να σκεφτείς για ποιο λόγο είσαι τόσο εγωσιστής. Δουλεύω πολύ σκληρά όλη μέρα για να έχω να αντιμετωπίσω μια τόσο παιδιάστικη συμπεριφορά. Γρήγορα στο δωμάτιο σου!!
Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιο του και έκλεισε την πόρτα.
Ο άνδρας κάθησε κάτω και άρχισε να νευριάζει περισσότερο με τις ερωτήσεις του γιου του.
Πως τόλμησε να με ρωτήσει ένα τέτοιο πράγμα;
Ύστερα από μια ώρα, πέρασε ο θυμός του και άρχισε να σκέφτεται:
Ίσως να υπήρχε κάτι που πραγματικά να χρειαζόταν να αγοράσει με αυτά τα χρήματα, και η αλήθεια είναι πως δεν ζητάει χρήματα τόσο συχνά.
Ο άνδρας πήγε στο δωμάτιο του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
-Κοιμάσαι γιε μου; ρώτησε
- Όχι μπαμπά, είμαι ξύπνιος, είπε το αγόρι
- Σκεφτόμουν πως ίσως να ήμουν σκληρός μαζί σου νωρίτερα. Είχα μια πολύ κουραστική μέρα και ξέσπασα επανω σου. να, πάρε τα 30 Ευρώ
το μικρό αγόρι, πήδηε από την χαρά του
- Σε ευχαριστώ πατέρα! είπε και αμέσως ανασκάλεψε κάτω από το μαξιλάρι του και πήρε κάποια χαρτονομίσματα ακόμα. Ο άνδρας όταν το είδε αυτό άρχισε να θυμώνει πάλι.
Το μικρό αγόρι μέτρησε τα χρήματά του και κοίταξε τον πατέρα του.
- Γιατί μου ζήτησες χρήματα αφού ήδη είχες μερικά; τον ρώτησε ο μπαμπάς του
-Επειδή δεν είχα αρκετά, είπε εκείνο, αλλά τώρα έχω. Μπαμπά, έχω 60 Ευρώ. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα από τον χρόνο σου; Μπορείς να έρθεις αύριο νωρίτερα από την δουλειά σου; Θα ήθελα να παίξουμε παρέα για μία ώρα!

Οι πορτοκαλιές και τα πορτοκάλια

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το πολυδιαβασμένο και βιωμένο θα μου επιτρέψετε να πω βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη, Η αδικία που πληγώνει.
Στην συνάφεια που τοποθετεί το παράδειγμα ο συγγραφέας είναι κατανοητή η θέση του. Ομως είναι ενδιαφέρον να δούμε, ακόμη κι αν δεν ξέρει κάποιος τη σχετική συνάφεια, θα μπορούσε να αξιολογήσει και να σχολιάσει τούτο το περιστατικό;
Μπορώ να δώσω μια μικρή βοήθεια εν είδει ερώτησης:
"Γνωρίζετε πότε ο "πατέρας χελιδόνης" μαθαίνει στα παιδιά του, τα χελιδόνια, πως να πετούν;
Και τώρα το απόσπασμα:
"Είχα πάει να αγοράσω πορτοκάλια. Παρατήρησα στον συμπαθή μανάβη οτι την προηγούμενη φορά τα πορτοκάλια, ενώ εξωτερικά έδειχναν φρέσκα, μέσα ήταν στεγνά, δίχως χυμό. Με κοίταξε εξεταστικά και μου απάντησε με ειλικρίνεια. "Και αυτά έτσι θα είναι! Τα πορτοκάλια που μένουν στο δένδρο εκτός εποχής, χάνουν τους χυμούς τους. Τους απορροφά το ίδιο δένδρο που τα είχε τροφοδοτήσει!"

Οι μπούκλες της αγάπης

Στα εννέα χρόνια της ζωής της η Ρέιτσελ Μπέκγουιθ πρόλαβε να δωρίσει τρεις φορές τις κοτσίδες της. Η πρώτη φορά ήταν στα πέντε της: στο σχολείο πληροφορήθηκε πως μια οργάνωση (Locks of Love ή Κοτσίδες της Αγάπης) συγκέντρωνε μαλλιά για να φτιάχνει περούκες για παιδιά που πάσχουν από καρκίνο. Η Ρέιτσελ δεν δίστασε καθόλου. Εβαλε τη μητέρα της Σαμάνθα να την κουρέψει και μετά περίμενε να ξαναμεγαλώσουν τα μαλλιά της. Και τα έκοψε και πάλι.
Η τρίτη φορά ήταν στις 23 Ιουλίου, την ημέρα που σκοτώθηκε σε τροχαίο: οι γονείς της δώρισαν τα όργανα της Ρέιτσελ μαζί με την τελευταία της κοτσίδα.
Είχε κλείσει τα 9 στις 12 Ιουνίου. Στους συγγενείς και τους φίλους είχε πει: «Αντί να μου κάνετε δώρο, δωρίστε 9 δολάρια σ' αυτούς που φτιάχνουν πηγάδια για όσους δεν έχουν πόσιμο νερό».
Είχε ακούσει μια μέρα στην εκκλησία να μιλούν για τη λειψυδρία που απειλεί τον κόσμο και για την Charity: water, μία από τις πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις που συγκεντρώνουν κεφάλαια για ανθρωπιστικά προγράμματα που συνδέονται με το νερό. Και είχε αποφασίσει να κάνει κάτι, να μπει στη μέση. Με τη μητέρα της, ήρθαν σε επαφή με την οργάνωση.....Στον ιστότοπο (www.charitywater.org) εξακολουθεί να υπάρχει η σελίδα της:
«Σας παρακαλώ, βοηθήστε με. Στους δωρητές θα στείλουμε τη φωτογραφία των πηγαδιών και τις γεωγραφικές συντεταγμένες από το Google Earth. Ο στόχος μου είναι να συγκεντρώσω 300 δολάρια».
Η Ρέιτσελ ζούσε στο Σιάτλ, ένα παιδί της εποχής της, των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του Google Earth. Ηταν τρελά ερωτευμένη με τον τραγουδιστή - είδωλο των παιδιών Τζάστιν Μπίμπερ, αν και η μητέρα της λέει πως δεν τολμούσε να το παραδεχτεί. Πιθανόν να είχε ζητήσει από τον Τζάστιν (ο οποίος είναι κι αυτός χορηγός της Charity: water) να βγάλει σε δημοπρασία έναν χορό μαζί του για να συγκεντρώσει λίγα ακόμη δολάρια για την έκκληση των γενεθλίων της, που είχε σταματήσει στα 280 δολάρια. Ομως τις τρεις ημέρες που η Ρέιτσελ πέρασε αναίσθητη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αφηγείται ο Νίκολας Κριστόφ στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», οι φίλοι της τής ψιθύρισαν στ' αυτί πως μπορεί να είναι ικανοποιημένη: οι δωρεές στο όνομά της είχαν ξεπεράσει κατά πολύ όχι μόνο τον στόχο της, αλλά και τα 50.000 δολάρια που είχε καταθέσει ο ίδιος ο Μπίμπερ. Στις 25 Ιουλίου, μετά την κηδεία, η μητέρα της έγραψε ένα ευχαριστήριο ποστ : «Ξέρω πως η Ρέιτσελ χαμογελάει!».
Μακάρι να γελούσε με τον τρόπο που σκέπτονται οι ενήλικοι, με τους μηχανισμούς της μετά θάνατον διασημότητας και με τον μικρό Σάιμον που έστειλε 5 δολάρια - «αν και ήθελα να δώσω περισσότερα, αλλά είμαι μόνον 8 ετών και αυτό είναι το εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι μου». Ή και με τον κυνισμό μας, που θα κάνει κάποιους να πουν πως ήταν... η νταλίκα. Αν δεν σκοτωνόταν εκείνο το Σάββατο του Ιουλίου στον αυτοκινητόδρομο από μια νταλίκα που έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο με το οποίο ταξίδευε η Ρέιτσελ με την οικογένειά της, τραυματίζοντας θανάσιμα μόνον εκείνη, ίσως κανείς να μη μάθαινε για την παράξενη γιορτή των γενεθλίων ενός κοριτσιού από την περιφέρεια του Σιάτλ.
Τα χρήματα που συγκέντρωνε για να ανοίξουν πηγάδια στο Κονγκό ή το Μπανγκλαντές θα είχαν μείνει στα 280 και δεν θα είχαν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο δολάρια. Ο Κριστόφ δεν θα είχε γράψει το εμπνευσμένο άρθρο του, στο οποίο αναγορεύει την Ρέιτσελ σε θετικό σύμβολο της πιο νέας γενιάς. Αν δεν ήταν εκείνη η νταλίκα, η Ρέιτσελ θα είχε βάλει μπροστά το νέο της σχέδιο έτοιμη να κόβει τις μπούκλες της ξανά και ξανά.

Διαβάστε περισσότερα: 24ωρο: Η ιστορία μίας 9χρονης που συγκλονίζει http://24wro.blogspot.com/2011/08/9_548.html#ixzz1VC1pFolp

Παναγία η Μπαλωμένη

Στην Ίμβρο θαυματουργή είναι η Παναγία η Μπαλωμένη. Είναι χτισμένη στην μέση μιας κάθετης σχεδόν πλαγίας που κατεβαίνει ως την θάλασσα απέναντι στην Σαμοθράκη. Η τοποθεσία λέγεται Μεσάδι. Βρίσκεται σχεδόν σε ίση απόσταση από τα χωρία Σχοινούδι και Αγρίδια. Ο δρόμος είναι γεμάτος κακοτοπιές, περνάει ανάμεσα σε γκερμούς και χαράδρες αυτό όμως δεν εμποδίζει τους προσκυνητές να πηγαίνουν δύο ώρες δρόμο με τα πόδια και πολλές φορές ξυπόλητοι.
Κάθε χρόνο τον δεκαπεντάυγουστο, ανήμερα της γιορτής, κόσμος πολύς πήγαινε, γιατί ήταν παρηγοριά και ελπίδα όλων των πονεμένων και των πενομένων. Μεγάλη η χάρη της, γι' αυτό πολλά και τα τάματα. Η ποιο πολλοί πήγαιναν με τα πόδια και όχι με άδεια χέρια. Άλλος σήκωνε στην αγκαλιά ένα παιδί που το έδωσε η χάρη της ή το έσωσε από βαριά αρρώστεια, άλλος κουβαλούσε στον ώμο ένα λαγήνι λάδι, άλλος σαν το καλό ποιμένα ένα αρνί ζωντανό, άλλος ένα τουρβά κερί και άλλοι άλλα, ό,τι είχαν τάμα. Κι όλοι τούτοι, οι πιο πολλοί ξιπόλητοι, περπατώντας πάνω σε καυτές πέτρες που έκαιγαν από τον αυγουστιάτικο ήλιο, τα ξερά ξύλα και τα αγκάθια. Δεν ήταν λοιπόν μόνο η προσφορά αλλά και η δοκιμασία στην οποία υπέβαλλαν τον εαυτό τους, μια δοκιμασία ή οποία ήταν χαρά και ικανοποίηση, γιατί όπως έλεγαν και ομολογούσαν, ούτε κούραση, ούτε πόνο αισθάνονταν κι ούτε κανένα σημάδι κακουχίας φαίνονταν στα πόδια τους. Απίστευτο με τα μέτρα της λογικής, λογικό όμως με τα σταθμά της πίστης. Σαν τους Αναστενάρηδες, που αλωνίζουν ξυπόλητοι τα αναμμένα κάρβουνα και δεν καίγονται.

Στην Ιμβρο τον Δεκαπενταύγουστο

"Ο Ίμβριος  σέ όποιο μέρος τού κόσμου καί νά βρήσκεται, όταν πλησιάζουν οι μέρες  τού Αυγούστου,  μέσα του κάτι τόν παρακινεί  καί τόν σπρωχνει νά πάρη  τόν δρόμο  γιά τήν πατρίδα. Αρχίζει νά θυμάται τό σπίτι πού άφησε, τούς τάφους τών πατέρων του , τή πατρική γή, τά παιδικά του  χρόνια , τήν ωραία ζωή τών καλών χρόνων . Μαζι μέ δέος φουντώνει καί η νοσταλγία τού γυρισμού. Στά όνειρά του έρχονται οι πατέρες του  καί τού φωνάζουν <<έλα νά μάς ανάψεις  τό καντύλι τών τάφων μας.>>. Δέν αντέχει στά προστάγματα τών πατέρων καί τής μεγάλης του μάννας τής Ιμβρου, καί σέ τόσες νοσταλγίες.Παίρνει τήν απόφαση καί ξεκινά, από Ν. Ζηλανδία , Αμερική Ελλάδα όπου καί άν βρήσκεται. Πολλοί τότε φιλούν τήν γή πού άφισαν κάποτε. Τρέχουν στόν τάφο τών δικών τους, τόν καθαρίζουν , τού ανάβουν τό καντήλι. Έτσι ησυχάζει εκείνο,ς υσηχάζουν καί εκείνοι πού είναι μέσα. Έχω δεί ανθρωπο νά λιποθυμά  όταν πήγε στό πατρικό του σπίτι καί τό βλέπει καταπατημένο από άγνωστους επισκέπτες!!!..... καί άλλον νά κάθεται πάνω στό γρεμισμένο τοίχο τής αγροικίας του  τήν οποία έχτισε  μέ τά ίδια του τά χέρια νά μοιρολογά και΄νά λέγει<< Ανάθεμα καί κατάρα σέ όσους μάς έφεραν σαυτά τά χάλια."  έλεγε ο μπαρμπα Γιακίμης και έβλεπες πως η ψυχή του στα ξένα αναπαμό δεν είχε...

Η γιορτή τής  Παναγίας αρχίζει από  τίς 14 μέ τό σφάξιμο τών βοδιών τά οποία είναι τάματα τών χωριανών στή Παναγιά. Τά κρέατα βράζονται όλη τήν νύχτα   μπροστά στήν εκκλησία., καί μέσα στό ζουμί βράζεται η παραδοσιακή κουρκούτα. Τήν επομένη μετά τήν λειτουργία, ευλογούνται από τόν μητροπολίτη, καί μοιράζονται σέ όλους τούς χωριανούς. Σήμερα γίνεται η πανηγυρικότερη  καί ευλαβικότερη  λειτουργία στήν εκκλησία. Σήμερα ο κάθε ένας μας λέγει τόν πόνο του στήν Παναγιά, καί ζητά τήν βοήθειά της και΄τήν προστασία της. Μέ τόν λόγο πού εκφωνεί ο μητροπολίτης η κάποιος από τούς θεολόγους,κλαίει ο λαός κλαίει καί η Παναγιά, η μεγάλη μάνα,  ανοίγει τά φτερά της γιά νά σκεπάσει  καί προστατέψει τά κατατρεγμένα παιδιά της τά οποία  σκορπισε  σέ ολόκληρη τήν γή η λαίλαπα τού κατατρεγμού. Μετά τήν εκκλησία έρχεται  η σειρά  τών νεκρών . Αυτή η στιγμή είναι  η συνάντηση τών προγονων μέ τους ζωντανούς. Ο  κάθε ένας πηγαίνει  στό μνήμα μέ έναν δίσκο γεμάτον  γλυκά  καί περιμένει νά περάση ο κάθε ένας ,  νά πάρη κάτι και  νά μακαρίση τούς πεθαμένους , οι οποίοι εκείνη τήν στιγμή πλυμηρίζουν αόρατοι τό νεκροταφείο χαιδέυουν  τους απογόνους  τους πού τούς θυμούνται καί τούς τιμούν.. Από εκεί φεύγουμε  μέ γεμάτες τίς καρδιές ανάμεικτων αισθημάτων, χαράς καί λύπης, καί ψυχικής ανακούφισης.Από εκεί  καθένας πηγαίνει στό σπίτι του αφού πάρει  τήν κουρκούτα μέ τό κρέας πού διανέμεται., γιά νά καθήσει στό γιορτινό τραπέζι, πού οπωσδήποτε δέν λείπουν οι φιλοξενούμενοι. Το βράδυ αρχίζει τό ξεφάντωμα, πού ο χορος καί τό τραγούδι συνεχίζει μέχρι τό πρωί.

Η 16 Αυγούστου μιά άλλη μέρα  λιτανείας  καί προσευχής. Όλοι πέρνουμε τόν δρόμο γιά τό Μάρμαρο. Εκεί μας  περιμένει η Παναγία η Μπαλωμένη  η θαυματουργή. Σύμφωνα μέ τόν θρύλο, τήν έχτισε κάποιος Βυζαντινός αυτοκρατορας.σφάζονται τά αρνιά καί βράζονται εκεί. Εδώ ενώνονται τά επουράνια μέ τά επίγεια. Ερχετε η Παναγιά, στέλνει πολύ νερό στό αγίασμά της { τό οποίο άλλοτε είναι λίγο}γιά νά πάρουν οι πιστοί νά πιούν καί νά πληθούν, γιά γιατριά ψυχής καί σώματος.

Tι βρήκες;

 

 

 

 

 

 

 

 

Καμιά φορά αυτό που ψάχνουμε,
το βρίσκουμε στα πιο απίθανα μέρη.
Μια καρδιά ανάμεσα στις πέτρες.
Μια πέτρα που έγινε καρδιά;
η μια καρδιά που πέτρωσε;