Κλήση

Την περασμένη εβδομάδα τον κάλεσε ο διευθυντής
«Με μεγάλη μου λύπη κύριε Νικολάου σας ανακοινώνω ότι δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας. Βλέπετε παρόλα τα προσόντα σας η εταιρία μας δεν αντέχει. Κάνουμε μειώσεις. Δεν έχουμε τίποτα προσωπικό με σας. Καταλαβαίνετε. Είμαι σίγουρος ότι τα βρείτε σύντομα κάτι αντάξιο σας. Ευχαριστούμε για όσα κάνατε για την εταιρία»
Η αλήθεια είναι ότι η σιγουριά του διευθυντή είχε μείνει μόνο στα λόγια. Δουλειές δεν υπάρχουν. Το ήξερε. Ωστόσο χθες το πρωί είχε πάει σε μια συνέντευξη. Οι προοπτικές ήταν μεγάλες. Όταν έφυγε από το γραφείο τον μετέφερε μέσα στο φορείο η απογοήτευση. Χώρια που από τη βιασύνη του είχε παρκάρει παράνομα. Ώρα ήταν να δει και καμιά…
«Όχι ρε!» φώναξε καθώς είδε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, σαν κουτσουλιά, να λερώνει την διάθεση του η κλήση.
«Αν είναι δυνατόν!» έλεγε.  «Που θα βρω τώρα τα χρήματα να την πληρώσω; Έλεος Θεέ μου! Άνεργος, να έχω και κλήσεις;  Αποκλείεται! Θα…» μουρμούριζε καθώς πλησίαζε το αυτοκίνητο του.
Όταν έφτασε κοντά και πήρε το χαρτί στα χέρια του, με μεγάλη του έκπληξη είδε πως δεν ήταν κλήση. Ήταν μια κλήση αλλά φωτοτυπημένη.  Πάνω στο φύλο ήταν καρφιτσωμένα πενήντα Ευρώ και ένα σημείωμα:
«Τώρα μπορείς να πεις ότι θα είναι μια καλή μέρα σήμερα!»

τα Οχι

Το ΟΧΙ που δεν είπαμε.
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας και μας καθίζει στο εδώλιο. Να απολογηθούμε. Μας ζητά το λόγο που αμελήσαμε. Το λόγο που δεν σταθήκαμε αντάξιοι του ύψους μας, όσο κοντοί ή ψηλοί κι αν είμαστε.
Νομίζαμε ότι είχαμε τελειώσει με τους αγώνες μας. Ότι είχαμε τιμήσει όλες τις ένδοξες εποποιίες, ότι αποθέσαμε ευλαβικά τα στεφάνια μας, ότι είχαμε παρελάσει μπροστά από τα μνημεία που είχαν στηθεί πάνω στην θυσία των άλλων. Κι έτσι είχαμε την πολυτέλεια να λέμε ΝΑΙ σε όλα. Ίσως να σκεφτήκαμε ότι πέρασαν πια οι εποχές των αγώνων. Ίσως να άλλαξαν και οι εποχές. Έτσι είπαμε κοιτώντας τον καθρέφτη μπροστά μας  μισοκλείνοντας τα μάτια. Το είδωλο σα να μας φάνηκε ότι είναι θολό, μα δεν δώσαμε σημασία. Αγοράσαμε καινούργιο καθρέφτη.
Μα οι στιγμές πια σε τούτους τους καιρούς είναι αμείλικτες. Δεν λογαριάζουν τις σαθρές θεωρίες μας, ούτε συμπάσχουν με τους συμβιβασμούς μας. Μπορεί να βρεθήκαμε από τη μια μέρα στην άλλη από την ταράτσα του βιοτικού μας επιπέδου στο υπόγεια. Μπορεί να ακροβατούμε πάνω στην λεπτή κλωστή που χωρίζει την ζωή από την επιβίωση. Ωστόσο ακόμα συνεχίζουμε να είμαστε υπεύθυνοι για τα ΌΧΙ που πρέπει να πούμε. Αυτά τα ΟΧΙ είναι η δική μας μαρτυρία στην Ιστορία αυτού του τόπου. Τα οχυρά είναι πια μέσα μας, είναι τα τελευταία που έχουν απομείνει. Είναι η ώρα που ανοίγουν οι κερκόπορτες.
Τα ΟΧΙ που πρέπει να πούμε θα αντηχήσουν μέχρι τα βάθη της Ιστορίας. Εκεί που δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον. Αν υποκύψουμε και πούμε τα ΝΑΙ τότε θα σκοτεινιάσει ο νους μας και δεν θα γνωρίζουμε πια τον τόπο που μας φιλοξενεί ούτε ο ένας τον άλλον θα λογιάζει ως αδερφό.  Ο λωτός της ευδαιμονίας, της βόλεψης, του φθόνου, της απονιάς,  του δαιμονικού της άμετρης υλικής διαβίωσης έχει σαλέψει τα λογικά μας. Φάρμακο υπάρχει. Όμως όπως κάθε φάρμακο είναι και φαρμάκι. Πικρό. Δεν πάει κάτω εύκολα. Τα όρια, το μέχρις εδώ δεν το λες και το εννοείς εύκολα. Ιδίως αν έχεις βοηθήσει κι εσύ με τον τρόπο σου να χτιστούν γέφυρες για να περάσει το κάρο με τους λωτούς που λέγαμε.
Η λέξη «μαζί» είναι ένα λάβαρο που ανεμίζει καθώς σκαρφαλώνουμε και καθώς κατρακυλούμε. Έχουμε δοκιμάσει και τις δυο διαδρομές. Ακόμα να αποφασίσουμε ποια μας ταιριάζει;
Όπως και νάχει ποτέ δεν είναι αργά για τα ΟΧΙ που οφείλουμε.

Γιορτή

Στην Ίμβρο δεν γιόρταζαν γενέθλια, Πολλές φορές, κι αυτός που είχε τα γενέθλια του δεν τα θυμόταν. Γιορτή του καθένος ήταν η ονομαστική, η ημέρα της γιορτής του Αγίου που είχε το όνομά του. 'Ολοι είχαν χριστιανικά ονόματα και μάλιστα αγίων ονομαστών. Αυτό το φρόντιζαν πολύ. " Να μην έχει μαθέ το παιδί γιορτή;"
Εθνικά ονόματα δεν είχαμε, ένας στους εκατό, μπορεί και όχι.
Έτσι λοιπόν, όλοι είχαν τη γιορτή τους. Κάθε μέρα του χρόνου, που ήταν γιορτή κάποιου Αγίου, η μέρα για όλο το χωριό ήταν γιορτή, ήταν σχόλη. Το σήμα το έδινε το πρωί η καμπάνα. Του Αι Δημήτρη σήμερα, μεγάλ' η χάρη του κι έκαναν τον σταυρό τους. Κόσμος πολύς στις εκκλησιές και πιο πολύ αυτοί που γιόρταζαν. Κάποιοι έκαναν και αρτοκλασία. Τα πέντε πρόσφορα στο πανέρι. Πολλή ευλάβεια, πολλή συγκίνηση, σε όσους στέκονταν γύρω στο τραπέζι, όπου ήταν τοποθετημένα ένα πρόσφορο από κάθε πανέρι, το λάδι, το κρασί και οι αναμμένες λαμπάδες, " πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν" και κλείνει η αυλάια της αρτοκλασίας. Παίρνει η καθε μια το πανέρι της, κόβει μερικά πρόσφορα σε μικρές φετούλες και τις μοιράζει στο εκκλησίασμα.
Όσι δεν έχουνε "άρτο" φέρνουν ένα μόνο πρόσφορο το "σταυρό" και το δίνουν στον παπά την ώρα της προσκομιδής, να μνημονεύσει το όνομα, "υπερ υγείας" του εορτάζοντος.
Μέρα γιορτής λοιπόν, άρα αργία, σκόλη. Μόνο τα μπακάλικα, τα κρεοπωλεία, τα κουρεία είναι ανοιχτά. Μετά την εκκλησία οι εορτάζοντες στα καφενεία κερνούν όλους τους πελάτες του μαγαζιού και αυτοί τους εύχονται "χρόνια πολλά".
Το βράδυ, όσα σπίτια γιορτάζουν φαίνονται από τα πολλά φώτα. Σήμα! Γιορτάζουμε! Ορίστε!
Το σπίτι που γιορτάζει έχει Λαμπρή. Λάμπει, αστράφτει, γελά! Πάστρα και στόλισμα. Το μικρό σαλονάκι του καταστόλιστο με μεταξωτα υφαντά, κεντήματα, νταντέλες. Όλα από τα χέρια της νοικουράς.
Το βράδυ έρχονται οι επισκέπτες, συγγενείς, γείτονες, φίλοι, γεμίζει το σπίτι όχι μόνο ανθρώπους αλλά και εγκάρδιες εκδηλώσεις, σφιχτές χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά, αγάπη. Ενα μόνο λειπει, το δώρο. Τούτη την άχρηση πολυτέλεια δεν την συνηθίζαμε.
Κάθονται οι επισκέπτες, σφιχτά ο ένας κοντά στον άλλον (μικρό το σαλονάκι), και προσπαθούν να βρουν κάτι να πουν να ζεσταθεί η ατμόσφαιρα. Η κοπέλα που μπαίνει με τον δίσκο τους βγάζει από την αμηχανία. Ένας μεγάλος δίσκος με μικρά ποτήρια, μ' ένα ποτό και μεγάλα ποτήρια με νερό και στη μέση ένας κεσές με γλυκό του κουταλιού, πλάι μικρά κουταλάκια. Παίρνει ο καθένας γλυκό με ένα κουταλάκι, πίνει το νερό του και στη σειρά ένα ποτηράκι με ποτό και χαιρετά " χρόνια πολλά!" και μαζί όσες ευχές έχει στην καρδια του γι' αυτόν που γιορτάζει. Στο δεύτερο γύρο, άλλος δίσκος με πιατάκια του γλυκού το καθένα, κουραμπιέδες, αμυγδαλωτά, παντεσπάνι, μπακλαβού, όλα επίσης από τα αχέρια της γυνάικας, της μάνας, της αδελφής.

Στο μεταξύ έρχονται άλλοι, ο χώρος είναι μικρός, φεύγουν λοιπόν οι πρώτοι και κάθονται οι καινούργιοι. Αυτό γίνεται και πέρα από τα μεσάνυχτά!

Αχ!!! Αυτή η μυρωδάτη ατμόσφαιρα γλυκαίνει το παρόν και το μέλλον μου.

Στον αέρα

ΠΠαρατηρώ τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονται κάτω απο τα πόδια μου και σκέφτομαι πως κάπως έτσι θα αισθάνονται τα μεγάλα αφεντικά του πλανήτη όταν σκέφτονται εμάς, τους απλούς και καθημερινούς ανθρώπους. Να, έτσι να κάνω με το πόδι μου τους κάνω όλους μια μουτζούρα στην άσφαλτο. Πόσο απλό είναι τελικά.
Βρίσκομαι εδω πάνω επειδή όλοι οι άλλοι δρόμοι έκλεισαν για μένα. Δεν έχω που αλλού να πάω. Καθομαι στο περβάζι και περιμένω να περάσουν να με πάρουν. Εχουμε ραντεβού στον αέρα. Θα μου πείτε αυτοκτονείς επειδή.... Οχι όχι, δεν είναι αυτοκτονία αυτό. Είναι..πως να το πω...δραπέτευση. Αυτό είναι! Θα δραπετεύσω. Νομίζουν οτι μ έχουν στο χέρι και ότι μπορούν να με εξευτελίζουν όσο και όποτε θέλουν έ; Ε, όχι! Σιγά μη καθίσω και να τους κάνω το χατήρι. Αρκετή διορία έδωσα.
Δεν είναι οτι έμεινα άνεργος. Αυτό εντάξει, να το δεχτώ. Με χίλιες δυσκολίες αλλά να το δεχθώ. Τα μετά είναι το θέμα. Πως σ αντιμετωπίζουν! Σκέψου εκεί που περπατάς, να σου βάλει κάποιος τρικλοποδιά, καθώς πέφτεις ανύποπτος να σου δώσει μια μ ένα ρόπαλο και ύστερα να κυλιστεις στο χώμα την ώρα που θα σε κλωτσούν. Κι έτσι αιμόφυρτος όπως είσαι να σου ζητούν ...να σε περιγελούν...να σε γδύνουν και να σε περιφρονούν.
Ε όχι! Απορώ πως το ανέχεστε εσεις αυτό! Εγώ θα φύγω...Τους τίτλους του τέλους θα τους βάλω εγώ, όχι αυτοί! Καταλάβατε;
Αν με ρωτήσετε για κείνους που μ αγαπάνε, θα σας πω οτι αν μ αγαπάνε θα με κατευοδώσουν με χαρά. Θα πουν οτι πάει αυτός, σώθηκε. Αλοίμονο σε μας που μένουμε στη παγίδα. Αν μ αγαπάνε...
Κατα τα άλλα περιμένω να έρθουν να με πάρουν, θα συναντηθούμε εδώ παρα έξω...στον αέρα, στα σύννεφα...σα να τους ακούω...ώρα είναι...