Στα όρη στ' άγρια βουνά.

Δεν ξέρω αν θυμάστε την κυρα Μαρίκα.
Η κυρά Μαρίκα είναι η ξεματιάστρα του χωριού μας. Ήταν και συνεχίζει να είναι, στο πείσμα της τεχνοκρατούμενης επέλασης του καιρού.
Λοιπόν, πριν από λίγο καιρό την χρειάστηκα. Σας είχα πει οτι όταν το επιτρεψει θα σας πω, επάνω επάνω, λίγα από την "τέχνη" της.
Τον λόγο για τούτη την αποκάλυψη να μου επιτρέψετε να τον κρατήσω κρυφό. Προς το παρόν. Επειδή από ο,τι βλέπω, σιγά σιγά δεν μένει τίποτα κρυμένο σε αυτό το ιστολόγιο της θυμησης και της νοσταλγίας.
Χρησιμοποιεί το "κάπνισμα" η κυρά Μαρίκα.
Για την κυρία Ευτέρπη θα σας μιλήσω άλλη φορά.
Η κυρα Μαρίκα, έχει ένα θυμιατό σπιτικό με αναμμένα κάρβουνα. Βάζει λίγο βασιλικό του Επιταφίου, τρία μοσχοκάφια (τα λένε και γαρίφαλα), τρία κουκιά αλάτι κι ένα ψίχουλο ψωμί. Κάνει με το θυμιατό τρεις κύκλους, πάνω από το κεφάλι του "βασκαμένου" ψιθυρίζοντας μερικά λόγια ακατάληπτα για τους άλλους, ενώ τα καιόμενα υλικά σκάζουν στη φωτιά. Οσο πιο δυνατά είναι τα "τσακ τσακ" τόσο πιο μεγάλος είναι ο βαθμός της βασκανίας. Υστερα κάνει τρεις φορές το σημείο του σταυρού μπροστά στο πρόσωπο του βασκαμένου και αδειάζει το περιεχόμενο του θυμιατού σε μια σουπιέρα με νερό, ενώ ο "άρρωστος" σκύβει από πάνω για να αναπνεύσει τον αχνό που βγάζουν τα κάρβουνα που σβήνουν. Ύστερα, η κυρα μαρίκα βουτά το χέρι της στο νερό και με τα δάχτυλά της ραντίζει τρεις φορές το πρόσωπο του, να τον κάνει να τρομάξει ( εκείνει το λέει "να ξ'πασει") και του δίνει να πιεί τρεις γουλιές από το νερό.
Η κυρά Μαρίκα δεν γνωρίζει από αμαρτίες και άλλα τέτοια. Δεν θεωρεί οτι κάνει κάτι κακό. Ετσι της το έμαθε η γιαγιά της έτσι το κάνει.
Να σας πω την αλήθεια έχει γιαραντήσει πολλούς. Συζητήσεις θεολογικές και φιλοσοφικές δεν ξέρει να κάνει. Θαρρεί πως κάνει το καλό, επειδή βλέπει στα μάτια των αρρώστων την υγεία όταν φεύγουν από το σπίτι της.
Στα όρη στ' άγρια βουνά!

ποιος θα σε θυμάται

"Ποιός θα σε θυμάται Ερημίτη μου ύστερα από 50 χρόνια;"
Σε συζήτηση απόλογισμού μάλλον εξελίχθηκε ο χθεσινός απογευματινός περίπατος με φίλους.
"Γιατί το λέτε αυτό;" ζήτησα να μάθω.
"Επειδή οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται. Σαν ένα αέναο ποτάμι" φιλοσόφησε ο μεγαλύτερος της παρέας.
"Πόσοι και πόσοι πέρασαν. Τι έχτισαν! Πόσους σκότωσαν! Τι έκαψαν! Τι είπαν! Που είναι τώρα όλοι τους; Ποιος τους θυμάται εκτός από τις κιτρινισμένες σελίδες βιβλίων σε τάφους βιβλιοθηκών" συμπλήρωσε με καμάρι η φίλη του.
Ο ήλιος βασίλευε και ηψυχή μου γαλήνευε.
Δεν ήθελα να τους αφήσω με αυτή την απογοητευση στο νου.
"Ακούστε," είπα κοιτάζοντας τους στα μάτια.
"Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τι είπατε, τι κάνατε, αλλά πάντα θα θυμούνται, πως τους κάνατε να αισθάνονται!"
Τα πρώτα αστέρια στον ουρανό τραγουδούσαν την σιωπή της γαλήνης που απλώθηκε τώρα σε όλη την παρέα.

husaf

"Α. όλα κι όλα! Μπορεί να παντρέφτηκες, να έφυγες από κοντά μου, αλλά ένα να έχεις μέσα στην καρδιά σου. Τα ήθη μας και τα έθιμα μας!"
"Τι λες ρε μάνα;" την ΄ρωτησα έτσι αναστατωμένη που την είδα εχθές.
Πέρασε για καφέ.
Όποτε έρχεται, αυτό γίνεται, είτε για να φέρει πεσκέσια, είτε για να μοιραστεί κάτι που την αναστάτωσε.
Τώρα ήταν το δεύτερο.
Άκου λέει δεν νηστεύουμε! Εμείς, γιορτή σαν την σημερινή ούτε λάδι δεν τρώγαμε!"
"Έλα ησύχασε!" της λέει η γυναίκα μου. "Εμεις δεν τα ξεχνάμε αυτά!"
"Το ξέρω θυγατέρα μου! " είπε αναστενάζοντας. "Τι απομεινε πια!"
Πήρε δυο ανάσες και είπε:
Θα σας φτιάξω χουσάφι!
Οι μνήμες της γεύσης αναστατώθηκαν!
Μετά από τα ζαρζαβατικά, θα φάμε χουσάφι με ρύζι.
"Πως φτιάχνεται;" ρώτησε η Μαρούλα
"Πάμε στην κουζίνα!"
Πήγαν εκεί. Και γω από κοντά.
"Σταφίδες θέλουμε, ξανθές. Θέλουμε νερό και κανέλα. Έχουμε;"
"Εννοείται!! και άλλα μπαχάρια!"
"Ωραία! "
Μπήκε η χύτρα στη φωτιά, το νερό, βράζουν οι σταφίδες με την κανέλα τα γαρύφαλλα, το κονιά και την ζάχαρη!
"Άλλα φρούτα αποξηραμένα μπαίνουν;" ρώτησε η Μαρούλα
"Ο,τι θες" της είπε εκείνη. "Αλλά εμείς επειδή οι σταφίδες ήταν πιο πρόχειρες, τις χρησιμοποιούσαμε. Βάζεις βερύκοκα, δαμάσκηνα. Οσα είχε προνοήσει η νοικοκυρά να έχει στο "φανάρι" της!
Το ρύζι ταυτόχρονα! Σε άλλο μάτι.
Αφού κρύωσε το ρύζι, σε ένα κουπάκι και από πάνω με την κουτάλα το χουσάφι. Ταξίδι γεύσης και θύμησης!
"Θυμάσαι;" με ρώτησε. "Θυμάσαι που βράζαμε στάρι και το τρώγαμε με μέλι;"
Εγώ όχι απλά θυμόμουν, δεν ήμουν εκεί... με είχε πάρει ο χρόνος στις φτερούγες του για την πατρίδα...

Για τον επόμενο αιώνα...

Το καλοκαρίρι σιγά σιγά μεταφέρεται από το σώμα στις καρδιές.
Εκεί, είτε θα παραμείνει για να θυμίζει αλήθειες, είτε θα κρυφτεί μέχρι κάποιος να το ελευθερώσει.
Σιγά σιγά παρατηρώ εδώ κι εκεί σημάδια μιας επερχόμενης αναταραχής.
"Μα τίποτα δεν σε πτοεί, Ερημίτη;" με ρωτούν
Τότε θυμάμαι και επαναλαμβάνω την ιστορία που μάλλον σου την έχω ξαναπει. Αλλά θα την πω για να την ακούσω άλλη μια φορά εγώ. Την χρειάζομαι.

Λοιπόν, μια μέρα, τον πλησίασε ένας δημοσιογράφος και τον ρώτησε αν είναι αισιόδοξος η απαισιόδοξος.

« Είμαι αισιόδοξος φυσικά», απάντησε ο σοφός

« Καλά, πως μπορείτε να είστε αισιόδοξος με όλα τα προβλήματα του κόσμου την εγκληματικότητα, την διαφθορά, την φτώχεια, καταρρέουν οι αξίες» ρώτησε απορημένος ο δημοσιογράφος.

« Α, δεν είμαι αισιόδοξος γι' αυτόν τον αιώνα», εξήγησε ο σοφός. Αλλά είμαι βαθύτατα αισιόδοξος για τον επόμενο»!!!

Ε, να αυτή την αισιοδοξία θέλω να φωτίσω τούτο το Σαββατοκύριακο, μιας και από βδομάδα, τα πρώτα κίτρινα φύλλα θα προκαλέσουν μέσα μας μια κρυάδα...ένα συνοφρύωμα...

Ναζρεντίν Χότζας

Πως ήρθε η κουβέντα σήμερα το μεσημέρι και θυμήθηκα τον Χότζα.
Τον Ναζρεντιν Χότζα.
Εκείνη την μυθική μορφή που έχει σφραγίσει τα παιδικά μου χρόνια. Έχω ακούσει τόσες πολλές ιστορίες, ώστε μόνο τώρα καταλαβαίνω οτι ο πατέρας μου μας διηγόταν τις ιστορίες αυτές, όχι μόνο για διασκέδαση αλλά και για όργωμα του μυαλού και τις ψυχής μας.
Δεν καταλαβαίνουν όλοι με την πρώτη ανάγνωση τις ιστορίες του, είναι αλήθεια.
Μα και γι' αυτό γράφτηκαν. Τώρα έμαθα οτι πρόκειται για τις ισλαμικές ζεν ιστορίες. Να σε μάθουν να ανοίγεις και άλλες διεξόδους για την διεύρυνση της αντιληπτικότητας του νου σου.
Λοιπόν, για να μην κάνω αναλύσεις, δεν είναι άλλωστε σκοπός τούτης της εγγραφής, ορίστε δυο από αυτές που θυμάμαι.
Οποιος μπορεί ας βρει τον κρυμένο θησαυρό τους:

Μια φορά ο Χότζας είχε να μιλήσει σε μια συγκέντρωση σε κάποια γειτονική πόλη κι έφτασε λίγο καθυστερημένος, αλλά εντελώς γυμνός. Οπότε ο κόσμος άρχισε να ρωτάει γιατί είναι γυμνός κι εκείνος απάντησε: «Βιαζόμουν τόσο πολύ να ντυθώ που ξέχασα να βάλω τα ρούχα μου.

Ορίστε και μια άλλη:

Μια μέρα ο Χότζας πήγε να δει έναν ψυχίατρο. Ξάπλωσε στον καναπέ και είπε:
«Το πρόβλημά μου γιατρέ είναι ότι δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα».

Άραγε θυμάται ο καθένας μας την αλήθεια που ήδη ξέρει;

το δώρο

"Γιατί τέτοια διάθεση σήμερα;" ρώτησα τον οδηγό του λεωφορείου που με πήγαινε στο κέντρο.

"Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς Ερημίτη!" μου λέει

"Μα γιατί; Τι σου συμβαίνει;"

"Σου είμαι και λίγο θυμωμένος!"

"Εμένα; Γιατί;"

"Ολο λες πως τα πράγματα θα πάνε καλά! Πως να τα βλέπεις θετικά και άλλα τέτοια!"

"Ε, ναι, και λοιπόν; Αυτό σε κάνει να μελαγχολείς;"

"Εμ βέβαια! Επειδή σε μερικά δικά μου ζόρια, κάνω κουράγιο και υπομονή, φτάνω στο τέλος, αλλά εκεί είναι ακόμα πιο στραβά! Λέω από μέσα μου, τούτος ο Ερημίτης κατέβηκε στην πόλη για να μας δουλέυει!"

Χαμογέλασα καλόκαρδα και του χαιδεύω την πλάτη.

"Είσαι τυχερός!" του λέω και ανοίγω τον σάκο μου. "Εχω μαζί μου ένα δωράκι, να το βάλεις εδώ, δίπλα στο τιμόνι σου να το βλέπεις!"

Με την άκρη του ματιού του κοιτάει το χέρι μου και εκείνο που κρατούσα.

Αν καμιά φορά μπεις στο λεωφορείο του, να προσέξεις εκεί στο τιμόνι, από την μεριά του παραθύρου θα το δεις. Μπορεί να είναι και σε σένα χρήσιμο:

μακαρι να φανερώσει

Η μάνα μου πολύ τον ευλαβούνταν τον άγιο Φανούριο.

Κάθε χρόνο μας μάζευε όλους, και σαν έφτιαχνε την φανουρόπιτα μας έλεγε τούτη την ιστορία:

"Η μάνα του Αγίου δεν ηκαμε καλό ποτέ τζη. Μόνο ένα κρομμυδύφυλλο ήδωσε μια βολά σ'ένα διακονιάρη. Σαν απόθανε ήβραζε σ'ένα καζάνι με πίσσα και ο Άγιος αρώτησε: α-Γιάντα η μάνα μου είναι εκειά μέσα;


Ο Μιχαήλ Αρχάγγελος τ'απηλοήθηκε: -Γιατί δεν ήκαμε ποτέ καλό. Να ρίξομε το κρομμυδόφυλλο που ήδωσε κι ανέ τηνέ σηκώσει να βγει επάνω, να σωθεί...

Ερίξανε το κρομμυδόφυλλο και η μάνα ντου βγήκε στα χείλια του καζανιού μαζί με τρεις άλλες γυναίκες που πιαστήκανε κι αυτές από το κρομμύδι. Μα η μάνα ντου τώσε δίνει μια σπρωξιά και πέφτουνε πάλι μέσα. Τοτεσάς λέει ο Αρχάγγελος: Θωρείς πως κι επαέ είναι ακόμη κακή.


Τοτεσάς ο Άγιος Φανούριος ζήτησε μια χάρη: Να μην πηγαίνουνε πράμα γι'αυτόν, μόνο για τη μάνα ντου για να λένε να τση συγχωρέσει ο Θεός..."




Ύστερα, μετρούσε τα υλικά της να είναι η επτά, η εννιά και την έφτιαχνε μπροστά στα δικά μας έκπληκτα μάτια. Μας άρεσε να βλέπουμε με πόση αγάπη και ευλάβεια ζύμωνε, ανακάτευε τα παρακάτω υλικά:

1 ποτήρι λάδι.


1 ποτήρι ζάχαρη.


1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι.


1 κουταλιά κουταλιά ξύσμα πορτοκαλιού


3 ποτήρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του


1 κουταλάκι σόδα


1 κουταλιά κανελογαρύφαλα


1/2 ποτήρι καρύδια χοντροκομμένα


1/2 ποτήρι μαύρες σταφίδες


Χτυπούσε το λάδι με τη ζάχαρη, πρόσθετε το ξύσμα και το χυμό του πορτοκαλιού, και τέλος το αλεύρι με τα υπόλοιπα υλικά. Τα άδειαζε σε ένα ταψί και το έβαζε στην μασίνα ( ένα πολυμηχάνημα εποχής με ξύλα για φωτιά) για 50 λεπτά.

Όταν την έβγαζε ψημένη, την πασπάλιζε με άχνη και κατευθείαν στην εκκλησιά για να την διαβάσει ο παπάς.

Μακάρι να μας φέγγει όλους ο άγιος Φανούριος.

δυο λύκοι παλεύουν

"Η ψυχή μας έχει βάθος απύθμενο, όπως φαίνεται, και κανένας δεν μπορεί να περηφανευτεί οτι τάχα γνωρίζει τα κρυφά αλλά και τα φανερά της κατατόπια.
Ακόμα και οι πιο σοφοί - εσύ διάβαζε ανίδεοι - ερημίτες, πέρασαν ζωές ολόκληρες ανάμεσα στον ήλιο και το φεγγάρι δίχως να καταφέρουν πολλά, παρα μόνο να επαναλάβουν το μεγαλείο αυτού του βάθους."

"Γιατί το λες και το ξαναλες αυτό Ερημίτη;" ρώτησε ο καλωσυνάτος φίλος που με φιλοξένησε στο σπιτικό του.

"Το λέω για να το ακούσω κι εγώ που το χρειάζομαι αλλά και να παινέψω κι εσένα"

"Εμένα; Γιατί;"

"Θα σου πω, αφού πρώτα εσύ μου φανερώσεις τα αισθήματα που έχεις ύστερα από το κάψιμο της χώρας που σε ανέθρεψε για αιώνες τώρα"

"Δεν ξέρω Ερημίτη ξεκάθαρα...δεν ξέρω...την μια έχω θυμό...την άλλη λύπηση... μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω"

"Γι' αυτό έχεις και τούτον τον πίνακα στην είσοδο του σπιτιού σου έτσι;"

Γέλασε ο φίλος μου με θαυμασμό
"Είσαι καταπληκτικός Ερημίτη" μου λέει

"Τούτο εδώ είναι καταπληκτικό" του απαντώ και το διαβάζω δυνατά:

νοσταλγός του χθες

"Πατρίδα είναι εκείνο που αγαπάς"
Και αγαπάμε αυτό που πατάμε, εκείνο που μας αγκαλιάζει.
Δεν ξέρω αν λέγεται Ελλάδα, Ίμβρος, Αμερική. Τα ονόματα, μπορεί να είναι συμβατικές λέξεις για να περιγράψουν εκείνο που σε αγκαλιάζει.
Θυμάμαι, πως όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, μας λέγανε "τουρκόσπορους"
Ας είναι.
Αυτό είναι ένα άλλο θέμα, που σκοπεύω να φωτίσω αργότερα.
Ο πρόλογος που έκανα είναι για να σχολιάσω μια εικόνα από το μέλλον.
Κατασκευασμένη μεν, αλλά βγαλμένη μέσα από τους φόβους.
Σαν παραμύθι.
Σαν ένα βιβλίο που ανοίγει για να σου πει:
Μια φορά κι εναν καιρό...

Πριν από δυο χρόνια, αν ο θυμός και ο φόβος δεν βοήθησαν να το απωθήσουμε, γίναμε μάρτυρες της άλλης μεγάλης φωτιάς, της Πάρνηθας.
Αλήθεια πόσους βιασμούς μπορεί να αντέξει η ψυχή ενός ανθρώπου...
Λοιπόν, ανασκάλεψα σήμερα κάτι φωτογραφίες και βρήκα αυτήν εδώ:

Αυτός είναιο Πέτρος. Μια μικρή παπαδίτσα (που ανήκει στο είδος καλόγερος- Papus major) κοιτάζει με θλίψη τα αποκαίδια της ζωής του. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον Παναγιώτη Λυτσούδη μέλος της WWF. Κατάφεραν να σωθούν λοιπόν ο Πέτρος και ο αδελφός του ο Παύλος. Τα ονόμασαν έτσι επειδή βρέθηκαν ανήμερα της γιορτής.
Σήμερα, φοβάμαι πως όσο κι αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει το παραμικρό ίχνος ζωής. Στο τοπίο που είναι κρανίου τόπος. Αλλά μελλοντικά οικισμός. Επειδή το έχουμε ξαναδει πολλές φορές τούτο το σκηνικό.

Καληνύχτα Σεβάχ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

το φεγγάρι...οι φωτιές... μεσα από το σπίτι μου...

Μπορώ να καταλάβω πολύ εκείνους που από την μια στιγμή στην άλλη έμειναν δίχως σπίτι.
Είμαι εγώ.
Κι εγώ μια φορά στη ζωή μου ένιωσα την φωτιά να μου καίει τη ζωή μου, να με διώχνει από το σπίτι μου.
Καταλαβαίνω τι σημαίνει να βλέπεις το σπίτι σου να λυγίζει από τον βιασμό. Να σου φωνάζει για βοήθεια κι εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα παρά να στεγνώνεις τα δάκρυα σου.
Με τον καιρό περίμενα πως θα καταλαγιάσει η ανάγκη να φωνάξω να θυμώσω να κλάψω.
Ψέματα.
Δεν έγινε τίποτα.
Μπροστά στην ίδια εικόνα της καταστροφής, μεταφέρομαι αμέσως στο σπιτικό μου.
Αστεγοι συνοδοιπόροι, υπάρχει τρόπος για να δεις καταματα αυτό που συνέβη.
Σαρκασμός και υπέρβαση.
Αλλιώς, θα είμαστε μέσα σε ένα δωμάτιο και θα χτυπάμε τους τοίχους μέχρι να ματώσουμε. Μάταια.
Το φεγγάρι πανωθε μας:

πόσο τυφλοί!

"Α, τον ηλίθιο!"
Γύρισα να κοιτάξω με περισσή περιέργεια από που ακούστηκαν πρωί πρωί τα κοσμητικά επίθετα, τα στολίδια για την νεαρή μέρα, που μόλις ξεκινούσε την πορεία της.
Μπροστά μου ένας οδηγός, να χτυπά νευρικά το τιμόνι.
"Τι έγινε;" τον ρωτώ
"Μα δεν βλέπεις Ερημίτη;" μου λέει. "Δεν βλέπεις τον μπροστινό;"
"Τι κάνει;" ρώτησα
"Εκεί που προχωρά, ξαφνικά, δίχως φλας, στρίβει αριστερά!"
Προσπαθώ να δω. Την τελευταία στιγμή, πραγματικά, κάνει απότομα δεξιά.
"Είσαι καλά ρε, πρωί πρωί;" τον φωνάζει ο οδηγός "Ρε κάτι ηλίθιους που έχει γεμίσει η Ελλάδα!"
Το μπροστινό αυτοκίνητο, στριβει και φεύγει στην πρώτη έξοδο.
Τότε μόνο είδε ο οδηγός, κι εγώ.
Στον δρόμο, μπροστά μας, ένας τυφλός, προσπαθούσε να περάσει τον δρόμο.
Τότε κατάλαβα, πόσο τυφλοί είμαστε.
"Πόσο τυφλοί είμαστε!" είπε φωναχτά την σκέψη μου ο οδηγός.
Είμαστε τυφλωμένοι από την ανυπομονυσία και τις "υποθέσεις" μας....

a summer day at Gokceada....Τρομάρα μας....

Λίγα λόγια μόνο όσα μου επιτρέπονται για το βίντεο που θα ακολουθήσει...
Τίποτα καλύτερο ως εισαγωγή, από το ποίημα του Κωστή Παλαμά....

Αντιγράφω από το youtube:
A taste of summer time on this quiet Turkish island in northern Aegean Sea






Καλοκαίρι στην Ίμβρο... με την ελληνική καταβολή να μαραζώνει....

Εγκατάλειψη

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή, που θα πρέπει να εγκαταλείψεις όλο το ανούσιο δράμα και τους ανθρώπους που το δημιουργούν. Τοτε είναι η κατάλληλη στιγμή να περιστοιχίσεις τον εαυτό σου με ανθρώπους που σε κάνουν να γελάς. Τόσο δυνατά που ξεχνάς τα άσχημα και συγκεντρώνεσαι μόνο και αποκλειστικά στα καλά.
Τελικά, η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την κάνεις ευτυχισμένη.
Καλοκαιρινές προτροπες;
θα τις παρασύρει μακριά το Αυγουστιάτικο μελτέμι;
Θα δούμε...

χωρίς τραγούδι πανηγύρι δεν γίνεται

Ο Ιμβριώτης αγαπά πολύ το τραγούδι. Τραγουδά όλες τις ώρες της μέρας.
Πόσο μάλλον, όταν επιστρέφει στην πατρίδα ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο.
Τότε, στις καλές μέρες, τραγουδούσε, και τραγουδά μπορώ να πω, όπου βρεθεί. Στο χορό, στην παρέα, στο πανηγύρι, στο γάμο. Και στη δουλειά, με συντροφιά η μόνος. Οταν οδηγεί το κοπάδι στη βοσκή, τα βόδια στο χωράφι. Ακόμα και όταν ζευγαρίζει, (οργώνει) σκυμμένος πάνω στο αλέτρι παρασφυρίζει κάποιο σκοπό. Όταν, καβάλα στο ζο του, πήγαινε στη δουλειά, όταν θέριζε, όταν τρυγούσε, όταν μάζευε ελιές, ανεβασμένος στην σκάλα τραγουδούσε:

Στη σκάλα π' ανεβαίνεις, ν' ανέβαινα κι εγώ,
σε κάθε σκαλοπάτι να σε γλυκοφιλώ.

Οταν άπλωνε τα δίχτυα στην άμμο, όταν μάζευε τα πανιά της βάρκας, σιγοτραγουδούσε.
Το τραγούδι για τον Ιμβριώτη δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας εύθυμης διάθεσης. Είναι πηγαίο και αυθόρμητο στοιχείο έκφρασης της κάθε στιγμής. Όταν η καρδιά είναι πλημυρισμένη από έρωτα, προσδοκία, χαρά και πίκρα ακόμα, τραγουδα.
Οι Ιμβριώτες δεν τραγουδούσαν μοντέρνα ξενόφερτα τραγούδια, εκτός από τα γνωστά στο πανελλήνιο Πολίτικα και Σμυρναίκα, όπως το "Σαν τα μάρμαρα της Πόλης", "Εγώ είμαι του ψαρά ο γιος", "Μαρουλιά" και άλλα.
Άλλοι σκοποί και τραγούδια που έφεραν το όνομα της καταγωγής τους και που χορεύονταν ήταν "ο Σμυρνιός", ο Καλαματιανός, ο Συλ'βριανός.
Για περισσότερα επιφυλάσσομαι στο μέλλον αγαπητοί συν-νοσταλγοί της αληθινής ζωής.

Αντε να το πάμε όλοι μαζί:

στην υγειά των τρελών

Σήμερα μου έφερε στην σπηλιά μου το αυγουστιάτικο μελτέμι ένα δώρο.
Εμοιαζε με τσαλακωμένο χαρτί, μα πάλι χαρτί δεν ήταν.
Πήγαινα να το ισιώσω. Μόλις το σουλούπωνα να το διαβάσω, εκείνο, με ένα γέλιο τρελό, κουλουριαζόταν πάλι και ξέφευγε από τα χέρια μου.
Βρήκα τον τρόπο να το διαβάσω.
Οχι με την βία, μα με εκείνο που κάνει ακόμα και το λιοντάρι δαμάζεται στην αγκαλιά μου.

Και να τι έγραφε το μήνυμα.
Στην υγειά των τρελών.
Των αταίριαστων.
Των επαναστατών.
Στην υγειά των ταραχοποιών.
Σε κείνους που μπορούν και βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά.
Δεν τους αρέσουν οι κανόνες και δεν τρέφουν κανέναν σεβασμό στο status quo.
Μπορείς να τους παινέψεις, μπορείς να διαφωνήσεις με αυτούς, μπορείς να μην τους πιστέψεις, να τους δοξάσεις η να τους στείλεις στα Τάρταρα.
Ένα πράγμα μόνο δεν μπορείς να τους κάνεις.
Να τους αγνοήσεις.
Επειδή είναι οι μόνοι που μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα....
Στην υγειά τους λοιπόν!!!



Έχει χώρο για να βάλεις κι εσύ την φωτογραφία σου;

κάποιος νόστος του Αυγούστου

Η επιστροφή θα συνεχίζεται για πάντα.
Ακόμα και όταν όλα τα σπίτια καταστραφούν, ακόμα και όταν όλοι οι "φύλακες των Θερμοπυλών" πεθάνουν μόνοι και εγκαταλειμένοι, η επιστροφή θα συνεχίζεται.
Μιλώ για την Ίμβρο ( εσύ να διαβάζεις Ιθάκη).
Κάθε χρόνο, όπως διάβασες στην προηγούμενη εγγραφή, χρέος και τιμή είναι η επιστροφή.
Θα ήθελα να βάλω υλικό από φέτος αλλά είναι νωπές οι μνήμες ακόμη και δεν μπορώ. Χρειάζεται να καταλαγιάσει λίγο η ταραχή για να μου είναι μπορετό να τα ξαναζήσω.
Προς το παρόν, στου Αυγούστου το κάλεσμα, θα ανταποκριθώ "μουσικά"
Κάποιον περασμένο Αυγουστο, ένας γνωστός καλλιτέχνης, ένοιωσε μέσα του εκείνη την φωνή. Την φωνή που την ακουν όχι όλοι..
Αξίζει να δεις και τα δύο βίντεο, που καταγράφουν όσα και δική μου ψυχή.
Ελπίζω και η δική σου.



Ακου την φωνή:




Και τώρα το τελευταίο μέρος:





Ελπίζω τα κύμματα του Αιγαίου να δώσουν την σκυτάλη στους γλάρους για να φέρουν σε σένα, όπου και να είσαι, το μήνυμα πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που φυλάνε όπως λένε Θερμοπύλες. Εκείνοι λένε, τα σπίτια μας, τη ζωή μας...

η ώρα του ήμαρος

Τέτοιες μέρες του Αυγούστου, από όλο τον κόσμο, παιδιά μιας μάνας βιασμένης από Τούρκους και Έλληνες, έρχονται να την συντρέξουν. Με αεροπλάνα και βαπόρια, που λέει και ο τραγουδοποιός, προσκυνώντας τα άγια χώματα, της γης που τους γέννησε, καταφτάνουν ομαδικά. Για να ανάψουν τα καντήλια από τις εκκλησιές


και τα ξωκλήσσια




Ύστερα πηγαίνουν στους τάφους των γονιών, των παππούδων και γιαγιάδων.




Τριγυρνούν στις πλατείες





στους καφενέδες



Για να ξαναδώσουν την χαμένη ζωή, να φέρουν την ελπίδα πως τίποτα δεν χάνεται από εκείνα που αγαπάς.


Πηγαίνουν για μπάνιο στις παραλίες



και της Παναγιάς το μεγάλο γλέντι: με την εκκλησιά, το πανηγύρι και τους χορούς


Αξίζει, όταν γυρίσουμε να μιλήσουμε για τα πανηγύρια. Να είμαστε καλά μόνο και να μην αφήνουμε κανέναν να μας κλέβει την αγάπη από την καρδιά μας. Καλή αντάμωση.

για την σπηλιά μου

Οι μέρες του Αυγουστου με καλούν για απόσυρση. Για διακοπή.
Η μικρή περιπλάνηση στον κόσμο, εχει ανάγκη το διάλειμμα της για να αποδώσει καρπούς.
Θα ανέβω τα σκαλιά της αγαπημένης μου σπηλιάς, διάβαζε καρδιά, για να συγκεντρώσω όσα μάζεψα. πολύτιμα πετράδια. Ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη, για το "σπίτι".
Σε λίγες μέρες, θα ξανακατέβω ( διάβαζε ξανανέβω).
Μέχρι τότε, για συντροφιά θα αφήσω για ενθύμιο δυο σκέψεις που μου άρεσαν από τον Νείλο τον Ασκητή.
( Ευχή μεγάλη..... ας μην τολμήσω να το ξεστομήσω όμως... να το έχω σαν φυλαχτό)
Τον ρώτησαν λοιπόν μια μέρα, ποιος είναι ο μοναχός ( θα έβαζα εγώ αληθινός άνθρωπος)
Κι εκείνος τους είπε:
Μοναχός ( αληθινός άνθρωπος) είναι αυτός που χωρίστηκε από όλους και είναι με όλους ενωμένος
Μοναχός είναι αυτός που αισθάνεται πως είναι ένα με όλους γιατί αισθάνεται πως βλέπει τον εαυτό του στον καθένα κάθε στιγμή.
Μακάριος είναι ο μοναχός ( ο αληθινός άνθρωπος) που μετά το Θεό, λογαριάζει για Θεό κάθε άνθρωπο.
Μακάριος είναι ο μοναχός που τη σωτηρία και προκοπή όλων την βλέπει σαν δική του και χαίρεται πραγματικά.

Και τώρα να σας αποχαιρετήσω προς το παρόν, με την ευχή να μην διακόψετε την σχέση με τις αρετές και την Αλήθεια.
ΥΓ
Τόσο καιρό μιλώ για την σπηλιά μου και δεν σας έχω δείξει καθόλου από αυτήν. Ευτυχώς έχω μαζί μου μια φωτογραφία...δεν είναι τέλεια... αλλά κάτι φαίνεται

Τώρα, αν κάποιος συνοδοιπόρος περάσει από εδώ και έχει την ανάγκη να αφήσει χαιρετισμό η μήνυμα μπορεί. Θα το ανοίξω με χαρά και "μαζί" θα βγούμε στην άλλη άκρη της σπηλιάς για να το κουβεντιάσουμε. Μια μέρα κάποιος ζωγράφησε μια τέτοια συζήτηση. Ηταν κάπως έτσι:

Εις το επανιδείν λοιπόν!

Στην Παναγιά την Μπαλωμένη

Στην Ίμβρο θαυματουργή είναι η "Παναγιά η Μπαλωμένη".
Είναι χτισμένη στην μέση μιας κάθετης σχεδόν πλαγιάς, που κατεβαίνει ως τη θάλασσα απέναντι στη Σαμοθράκη. Η τοποθεσία λέγεται Μεσάδι. Βρίσκεται σχεδόν σε ίση απόσταση από τα χωρια Σχοινούδι και Αγρίδια. Ο δρόμος είναι γεμάτος κακοτοπιές. Περνάει ανάμεσα σε γκρεμούς και χαράδρες. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους προσκυνητές να πηγαίνουν δυο ώρες δρομο με τα πόδια και πολλές φορές ξυπόλητοι.
Κάθε χρόνο το Δεκαπεντάυγουστο, ανήμερα της γιορτής της, κόσμος πολύς πήγαινε, γιατί ήταν παρηγοριά και ελπίδα όλων των πονεμένων και των πενομένων.
Μεγάλη η χάρη της. Πολλά τα τάματα.
Οι πιο πολλοί πήγαιναν με τα πόδια αλλά όχι με "άδεια χέρια". Άλλος σήκωνε στην αγκαλιά ένα παιδί που του "έδωσε η χάρη της", η το έσωστε από βαριά αρρώστια, άλλος κουβαλούσε στον ώμο ένα λαγήνι λάδι, άλλος σαν τον καλό ποιμένα ένα αρνί ζωντανό, άλλος έναν τρουβά κερί κι άλλοι άλλα, ο,τι είχαν τάμα.
Κι όλοι ετούτοι, οι πιο πολλοί ξιπόλητοι περπατώντας πάνω στις σκληρές πέτρες που έκαιγαν από τον αυγουστιάτικο ήλιο, τα ξερά σύκα και αγκάθια. Δεν ήταν λοιπόν μόνο η προσφορά, αλλά και η δοκιμασία, στην οποία υπέβαλαν τον εαυτό τους, μια δοκιμασία που ήταν χαρά και ικανοποίηση, γιατί όπως έλεγαν και ομολογούσαν, ούτε κούραση, ούτε πόνο αισθάνονταν κι ούτε ένα σημάδι κακουχίας φαίνονταν στα πόδια τους.
Απίστευτο με τα μέτρα της λογικής, λογικό όμως με τα σταθμά της πίστης. Σαν τους Αναστενάρηδες, που αλωνίζουν ξιπόλητοι τα αναμένα κάρβουνα και δεν καίγονται.
ΥΓ
Τούτο το τελευταίο, ο Ερημίτης http://herimitis.blogspot.com θα το πει καλύτερα.
ΥΓ2
Ετοιμάζομαι για ταξίδι...

Συγνώμη

"Δεν μπορώ!"
"Μα γιατί; άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε θεοί!"
"Ήταν πολύ κακό αυτό που έκανες! Μη μου το ζητάς, χρειάζομαι χρόνο!"
"Μια ευκαιρία μόνο!"
"..........................."
".........................."
Η σιωπή και η μοναξιά έσμιξαν τα χέρια.
Είχαν νικήσει.
Η συγνώμη σκυθρωπή σε μια γωνιά, παρατηρούσε λυπημένη το σκηνικό.
Δυο άνθρωποι, αγαπημένοι, τώρα μόνοι να κοιτούν οπουδήποτε, ψάχνοντας για κάποια ελπίδα.
Πουθενά.
"Τι σημαίνει συγχωρώ Ερημίτη;" με ρώτησε εκείνος που παρακαλούσε. Έτσι για να ακούσει και να βοηθηθεί ο άλλος.
"Συγχωρώ θα πει στ' αλήθεια να θυμάμαι
πως κανένας δεν είναι τέλειος.
Πως ο καθένας μας μπορεί να γλιστρήσει
ενώ θέλει πολύ να παραμείνει όρθιος.
Πως ο καθένας μας λέει πράγματα
που ευχόμασταν να μην τα έχει πει.
Πως όλοι μπορεί να ξεχάσουμε οτι
πιο μεγάλη σημασία έχει να αγαπάς
παρά να διεκδικείς το δίκιο σου.
Συγχωρώ θα πει
πως είμαστε πιο σημαντικοί από τα λάθη μας.
Πως είμαστε συχνά γεμάτοι συμπόνοια για τα σφάλματα των άλλων
για να είμαστε πονετικοί στα λάθη τα δικά μας.
Συγχωρώ θα πει
πως έχω στην καρδιά μου χώρο
για να ξεκινήσω ξανά
και ξανά
και ξανά
και ξανά...." είπα εγώ γράφοντας με το μπαστούνι μου πάνω στο χώμα...
Όταν κοιτάχτηκαν στα μάτια, εγώ ήμουν ήδη μακριά,

ρόδες

Μεταφέρω σήμερα εκείνο που είδα σε περιοδικό και μου άρεσε εξαιρετικά.
Ίσως επειδή ταξιδεύω με το νου και το σώμα... μέσα και πάνω από τη ζωή...
Ποιος ξέρει...

οι άγιοι

Τούτες οι μέρες, πλησιάζοντας τον Δεκαπενταύγουστο, έχουν κάτι το ιδιαίτερο για μας.
Σ' έναν τόπο όπου τα πάντα ήταν εξαρτημένα από την τύχη και πάνω από όλα η υγεία, όταν οι επιδημίες έκαναν θράυση και οι ενδημικές αρρώστειες τις περισσότερες φορές ήταν θανατηφόρες, ούτε νοσοκομείο ούτε φαρμακείο και πολλές φορές ούτε γιατρός δεν υπήρχε στο νησί.
Η λαχτάρα για την απόκτηση ενός παιδιού, η αγωνία για τον ξενιτεμένο, η προσδοκία της καρποφορίας της γης, που ήταν ο βασικός παράγοντας της επιβίωσης των ανθρώπων και των ζώων, που ήταν οι άμεσοι συνεργάτες τους, τότε που δεν υπήρχαν τα μηχανικά μέσα που πολλαπλασίαζαν την δύναμη και τις δυνατότηες των ανθρώπων ούτε τα επιστημονικά μέσα, με τα οποία ο άνθρωπος επεμβαίνει για να προλάβει η να διορθώσει τις ιδιοτροπίες της φύσης, όπως είναι η αναβροχιά και οι ασθένειες, όταν τα λογης λογης παράσιτα και ζουζούνια απειλούσαν να φάνε τον μοχθο και να καταστρέψουν την σοδειά, τοτε που κανένας δεν υπήρχε να δώσει ένα χέρι, ήταν πολύ φυσικό ο άνθρωπος να καταφεύγει σε βοήθεια από το Θεό.
Μόνο που αυτός ήταν πολύ ψηλά, και ήταν πιθανόν να μην μας ακούσει και μας συντρέξει.
Μας ήταν λοιπόν πιο βολικό να έρθουμε σε επαφή με τους αγίους μας, που τους ήταν πιο οικιείοι και γνώριμοι.
Αυτούς μπορούσαμε να τους επισκεφτούμε κάθε μέρα στο σπίτι τους, το ξωκλήσι και να κουβεντιάζουμε μαζί τους όλα μας τα βασανα. Τι πιο φυσκικό να κουβεντιάζεις και να ανοίγεις την καρδιά σου σε κάποιον, που σε κοιτάζει στα μάτια με κατανόηση, που νιώθεις πως είναι έτοιμος να κατέβει από το εικονοστάσι και να σου δώσει το χέρι, που ποτέ δεν θα πει σε κανένα το μυστικό σου.
Κάθε αναφορά μας σε έναν άγιο ήταν μια ελπίδα και κάθε επισκεψη σε αυτόν ήταν μια ευκαιρία να πουμε το παραπονο μας πρόσωπο με πρόσωπο και να ζητήσουμε την βοήθεια του.

Όταν η ψυχή φεύγει από το σώμα...

Έπεσαν παράξενες φωτογραφίες στα χέρια μου σήμερα το πρωί
"Ερημίτη. κοίτα κάτι περίεργο!!"
Τίποτα δεν είναι περίεργο" είπα κοιτώντας τις φωτογραφίες που κρατούσε στα χέρια του ο φίλος από τη Ρωσία.
" Ο πατριώτης μας ο Kostantin Korotkov, έκανε τον κόσμο να παραμιλά!" είπε με καμάρι
"Τι βρήκε πάλι;" ρώτησα ξέροντας πως τούτος ο επιστήμονας, έχει δράση μεγάλη σε περιοχές του ανθρώπου απρόσιτες για τους πολλούς. " Έχω δει την ιστοσελίδα του" είπα για να δείξω πως ναι μεν Ερημίτης, όχι αποκομμένος από τον κόσμο.
"Γέλασε καλόκαρδα εκείνος, δίνοντας μου τις φωτογραφίες.

Την ώρα που φεύγει η ψυχή από το σώμα... Το μπλέ και το κόκκινο που απομένει...
Για την αλήθεια, η για την άλλη αλήθεια της παρατήρησης αυτής, ο καθένας έχει την δική του στάση.
Η δική σου ποια είναι;
ΥΓ
Μπορείς να διαβάσεις, εγκυκλοπαιδικά μόνο, εδώ, περισσότερα για κείνο που λεν "ψυχή"

Τι είναι;

Μέσα στην παιχνιδιάρικη καλοκαιρινή διάθεση, απαραίτητα ήταν τα αινίγματα.
( Ηδη νιώθω καλύτερα από το κακό μάτι, αλλά αφήνω για την άλλη μας συνάντηση να σας πω τι έκανε η κυρά Μαρίκα. Κυριακή σήμερα, κι εμείς την ευλαβούμαστε την μέρα αυτή. Είναι για άλλα πράγματα. Χώρια που τώρα, στον δρόμο για τον Δεκαπεντάυγουστο κυριαρχεί μια άλλη ατμόσφαιρα. Ολα θα τα πουμε! Με την σειρά τους.)
Λοιπόν τι σας έλεγα;
Α, ναι. Παιχνίδι το καλοκαίρι.
Εκεί, στην παραλία, ανάμεσα στο μάζεμα των κοχυλιών, εκεί που τα τραγούδια μας μπερδέυονταν με τον σκοπό των κυμμάτων, κάποιος πεταγόταν και έλεγε:
" Άψυχο, ψυχή δεν έχει
και στον ουρανό ανεβαίνει.
Τι είναι;"
Ολα σταματούσαν για λίγο. Σαν πινελιές, σε πολύχρωμο καμβά πετάγονταν λέξεις από δω κι από εκεί:
Ο αγέρας!
Οχι
Η σκόνη
Οχι
Ο καπνός
Ναι!!!!
Η σειρά μου τώρα:
"Καλή μάνα, όμορφη κόρη, τρελό εγγόνι"
Αυτό είναι δύσκολο!!!
το ξέρω!!! το ξέρω!!
Τι είναι ντε;
Το κλήμα, το σταφύλι, το κρασί!!!
Μπράβο!!!
Πάμε για βουτιά όλοι μαζί!!!
Εεεεεεε!!!!!!

ΥΓ
Κι όσο εμείς θα είμαστε μέσα στην θάλασσα, εσύ που θα μας κοιτάς σκέψου και πες αν θα το βρεις:
"Χιλιοτρύπητο λαγήνι
και σταλιά νερό δεν χύνει"
Τι είναι;;