ποιος θα σε θυμάται

"Ποιός θα σε θυμάται Ερημίτη μου ύστερα από 50 χρόνια;"
Σε συζήτηση απόλογισμού μάλλον εξελίχθηκε ο χθεσινός απογευματινός περίπατος με φίλους.
"Γιατί το λέτε αυτό;" ζήτησα να μάθω.
"Επειδή οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται. Σαν ένα αέναο ποτάμι" φιλοσόφησε ο μεγαλύτερος της παρέας.
"Πόσοι και πόσοι πέρασαν. Τι έχτισαν! Πόσους σκότωσαν! Τι έκαψαν! Τι είπαν! Που είναι τώρα όλοι τους; Ποιος τους θυμάται εκτός από τις κιτρινισμένες σελίδες βιβλίων σε τάφους βιβλιοθηκών" συμπλήρωσε με καμάρι η φίλη του.
Ο ήλιος βασίλευε και ηψυχή μου γαλήνευε.
Δεν ήθελα να τους αφήσω με αυτή την απογοητευση στο νου.
"Ακούστε," είπα κοιτάζοντας τους στα μάτια.
"Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τι είπατε, τι κάνατε, αλλά πάντα θα θυμούνται, πως τους κάνατε να αισθάνονται!"
Τα πρώτα αστέρια στον ουρανό τραγουδούσαν την σιωπή της γαλήνης που απλώθηκε τώρα σε όλη την παρέα.