Τα κρυμμένα ερωτηματικά

Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου έτους, ερχόμαστε αντιμέτωποι με εκείνα τα ερωτηματικά που λες και τα έχουμε κρυμμένα μέσα μας έναν ολόκληρο χρόνο.

Πόσο συνεπής ήμουν στους στόχους που είχα βάλει για φέτος;

Τι μαθήματα πήρα από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μου;

Δύσκολα, όμως πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα, το βαθμό που δεν παραμένουν μόνο ερωτήματα αλλά επιζητούν και τις ανάλογες απαντήσεις.

Όταν με θάρρος σταθούμε μπροστά τους, μπορεί ν' ανακαλύψουμε ότι ναι μεν δεν ήμασταν σε όλα συνεπείς όμως είναι αλήθεια πως δεν είμαστε ίδιοι όπως  πέρυσι. Κάτι άλλαξε. Στον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο. Γίναμε πιο υπεύθυνοι. Προσπαθήσαμε να γίνουμε πιο χαρούμενοι.

Μα θέλει προσπάθεια η χαρά;

Αυτή κι αν θέλει.

Αναλογιζόμαστε τον κόσμο μας και εισπράττουμε απογοήτευση, θυμό, θλίψη και μιζέρια. Η χαρά είναι μια επαναστατική στάση απέναντι στη ζωή. Θέλει κουράγιο, θέλει δύναμη ψυχής, επειδή μόνο αυτή μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Μόνο αυτή έχει ελπίδα μέσα της.

Αυτός λοιπόν είναι ένας στόχος που αξίζει να τον ανανεώνει κανείς κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Να προσπαθεί να βρίσκει τη χαρά μέσα στο κάθε τι. Να μάθει να βλέπει το ποτήρι του όπως λέμε μισογεμάτο.

Η καινούργια χρονιά, μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση, ουσιαστικά δεν αλλάζει κάτι στον κόσμο, όμως αλλάζει μέσα μας. Αυτές οι αποφάσεις, αυτά τα ερωτήματα και οι απαντήσεις, μας πάνε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω. Δεν λέω πιο πέρα αλλά πιο πάνω. Επειδή για εκεί είμαστε γεννημένοι, όχι για το μακριά αλλά για το ανώτερο, το ψηλότερο.

Ο παλιός και ο καινούργιος χρόνος λοιπόν είναι ο παλιός και ο καινούργιος μας εαυτός. Είμαστε εμείς που προχωράμε η μένουμε στάσιμοι. Εμείς προτείνουμε να μην μείνουμε στα παλιά. Βαλτώνουμε και δεν κάνουμε καλό σε κανέναν. Καινούργιες προκλήσεις, άλλοι στόχοι, μικροί η μεγάλοι θα στολίσουν τις μέρες που έρχονται. Η ευχή είναι πως την επόμενη φορά του απολογισμού να έχουμε να μετρήσουμε περισσότερα από όσα έχουμε σήμερα.

Σκέψεις που ακούγονται στο πέλαγο του διαδικτύου

Η καλύβα σου έγινε στάχτη

Ο μοναδικός επιζών από το νοαυάγιο ξεβράστηκε σε ένα μικρό έρημο ξερονήσι. Επεσε στα γόνατα παρακαλώντας τον Θεό να τον σώσει. Κάθε μέρα κοιτούσε επίμονα τον ορίζοντα, μήπως και φανεί βοήθεια. Τίποτα. Εξαντλημένος, κατάφερε να φτιάξει μια μικρή καλύβα για να τον προστατεύει από τα στοιχεία της φύσης και για να αποθηκεύσει μέσα εκεί τα λίγα του υπάρχοντα.
Μια μέρα, επιστρέφοντας από την ολοήμερη αναζήτηση για φαγητό, είδε οτι η καλύβα του είχε πιάσει φωτιά. Οι φλόγες ήταν τεράστιες. Ο καπνός είχε φτάσει μέχρι τον ουρανό.
Το χειρότερο που θα μπορούσε να φανταστεί είχε συμβεί. Τα είχε χάσει όλα. Θυμωμένος γύρισε τα μάτια του στον ουρανό φωνάζοντας "Πως μπόρεσες να μου το κάνεις εμένα αυτό;".
Την άλλη μέρα, νωρίς το πρωί ξύπνησε από τον ήχο ενος πλοίου που πλησίαζε. Είχε έρθει να τον σώσει.
"Πως ξέρατε οτι είμαι εδω;" ρώτησε τον επικεφαλής της ομάδας που προσάραξε στο νησί. "Είδαμε το σινιάλο σας με την φωτιά και τον καπνό" απάντησε εκείνος.
Οταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα ήθελες, πρόσεξε μη χάσεις την καρδιά σου. Την επόμενη φορά που θα "γίνει στάχτη η καλύβα σου" ίσως είναι ένα σημάδι με καπνό για να σε επισκεφτεί κάποιο "πλοίο"!

Κατανάλωση

Εχει αρχίσει να με κουράζει αυτή η ακατάσχετη φιλολογία γύρω από το πνεύμα των Χριστουγέννων, τις συμβουλές για το πώς θα αντισταθούμε στον καταναλωτισμό των ημερών και πώς θα θωρακίσουμε τον οργανισμό μας από τις επιθέσεις του εορταστικού στρες που κατά την αρθρογραφία των ειδικών, είναι άκρως επικίνδυνη για την υγεία μας.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα Χριστούγεννα τα βιώνει ο καθένας όπως νιώθει, μπορεί και αντέχει. Οικονομικά και ψυχικά. Εκτός κι αν διαβάζει μανιωδώς περιοδικά ποικίλης ύλης ή βλέπει πολύ τηλεόραση. Διότι σε αυτήν την περίπτωση είναι πολύ πιθανό, ακόμη και ο πιο ψύχραιμος καταναλωτής να αγχωθεί προς στιγμήν όταν στη σελίδα με τις προτάσεις για την πιο λαμπερή βραδιά διαβάσει για την κρέμα της τάδε εταιρείας καλλυντικών που κοστίζει πεντακόσια ευρώ, αλλά είναι ακαταμάχητη, ή για το συλλεκτικό κινητό της δείνα εταιρείας με πραγματικό φύλλο χρυσού. Αν, πάλι, δεν ξεφυλλίζει περιοδικά και δεν παρακολουθεί εκπομπές μόδας και δώρων, μάλλον δεν θα πιεστεί ιδιαίτερα ψυχολογικά, αφού αποκλείεται ένας μέσος μισθωτός, για παράδειγμα, να σκεφτεί στα σοβαρά την πιθανότητα να αγοράσει ένα αντικείμενο που κοστίζει σχεδόν όσο ο μισθός του. Κι αν το σκεφτεί, θα το ξεχάσει το επόμενο λεπτό. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν πιστεύει στη θρησκευτική διάσταση των εορτών και δεν συνηθίζει να εντάσσει στην καθημερινότητά του ήθη και έθιμα με τα οποία μεγάλωσε ή δεν μεγάλωσε. Θεωρώ ότι μάλλον αποκλείεται κάποιος που δεν συγκινείται από την παράδοση και δεν αισθάνεται την ανάγκη να αναπαράγει έθιμα και εθνικές συνήθειες, να κατακλυστεί από το κλίμα των ημερών και να ψάχνει απεγνωσμένα τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου κουραμπιέ για να νιώσει ευτυχής.

Είναι μάλλον προφανές ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου στολίζει δέντρα γιατί έτσι έμαθε από την οικογένειά του, ανταλλάσσει δώρα γιατί αυτό θεωρεί ότι θα του δώσει χαρά, φτιάχνει ή αγοράζει γλυκά γιατί έχει μάθει να τα λαχταρά κάθε τέτοια εποχή.

Είναι επίσης προφανές ότι αυτές τις δεκαπέντε μέρες ο καθένας μας βάζει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αλλά το βάθος έχει πάντα σχέση με το μέγεθος της τσέπης. Θα το βάλουμε μέχρι εκεί που φτάνει.

Σίγουρα, υπάρχουν κάποιοι -όχι λίγοι- οι οποίοι αισθάνονται δυστυχείς αυτές τις ημέρες. Ανθρωποι άρρωστοι, μόνοι, φτωχοί ή για οποιονδήποτε λόγο αποκομμένοι από το κοινωνικό σύνολο. Ανθρωποι που στην πραγματικότητα δεν περιμένουν τα Χριστούγεννα για να νιώσουν δυστυχείς. Δεν μεγαλώνει τον πόνο τους το λαμπερό φως των εορτών. Απλώς τον φωτίζει. Και σίγουρα όλες αυτές οι συμβουλές περί αποφυγής του εορταστικού στρες δεν αφορούν τη συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών. Ούτε εκείνους που όταν ανάβουν τα φώτα της πόλης κλείνουν τα εξώφυλλα. Απευθύνονται σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, μέσου βαλάντιου πολίτες (σ.σ. διότι όπως οι πολύ φτωχοί, έτσι και οι πλούσιοι δεν έχουν ανάγκη τέτοιων συμβουλών). Εμάς, όμως, μας καθορίζει η απαράβατη σχέση επιθυμίας - δυνατότητας. Ολα τα άλλα είναι λόγια προς κατανάλωση...

Πηγή: Καθημερινή

Βαρύ το σακί με τις πατάτες

Τέτοιες μέρες δεν μπορώ να ξεχάσω έναν δάσκαλο που είχα γνωρίσει στα νιάτα μου.

Καλή του ώρα όπου κι αν είναι τώρα...

Τέλος πάντων.

Θυμάμαι λοιπόν, όταν μια φορά είχαμε κουβεντιάσει για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας αλλά να κοιτάμε πως θα απαλλαγούμε από αυτόν, μας έβαλε να το δούμε αυτό πρακτικά.

- Αύριο, μας είχε πει, να φέρετε όλοι στο σχολείο μια πλαστική σακούλα και ένα μικρό σακί με πατάτες.

Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι αλλά είχαμε μάθει πως δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια. Έτσι την άλλη μέρα είχε ο καθένας μας ο,τι μας είχε ζητήσει.

Τότε εκείνος λέει:

- Κάθε φορά που αποφασίζετε να μην συγχωρέστε κάποιον, να παίρνετε μια πατάτα, να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου και την ημερομηνία και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που μερικές σακούλες ήταν αρκετά βαριές.

Μας είπε επίσης αυτή την σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο, στα ψώνια παντού. Καταλαβαίνεις γιατί έτσι;

Μ' αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε. Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως...  καθως πρέπει. Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες στην disco.

Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν. Για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για τον αρνητισμό και τον πόνο  μέσα μας, όταν δεν αποφασίζουμε  να συγχωρούμε.

Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε πως το να συγχωρήσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε. Θαρρώ πως είναι το αντίθετο. Είναι δώρο στον εαυτό μας. Απαλλασσόμαστε από ένα περιττό βάρος.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:

"Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;"

Για τους Καλικάτζαρους την Παραμονή Χριστουγέννων στην Ιμβρο

Είναι οι Καλικάντζαροι τα μικρά εκείνα δαιμόνια με τα κατσικίσια ποδαράκια, τα μεγάλα σαν νυχτερίδας αυτιά, την αποκρουστική φάτσα και τα τρελά φερσίματα, που ανεβαίνουν από τα έγκατα της γης, όπου ολοχρονίς αγνίζονται να κόψουν τον χονδρό κορμό του δένδρου που κρατά τη γη, για να την γκρεμίσουν στα τάρταρα η βγαίνουν από τα βάθη της θάλασσας, ανάμεσα Ίμβρου και Σαμοθράκης, όπου έχουν το μεγάλο μύλο που αλέθει το άλας για να αρμυρίσει το νερό και να μην μπορούν οι άνθρωποι να το χρησιμοποιήσουν.

την παραμονή των Χριστουγέννων αφήνουν τα "θεάρεστα" έργα τους και ανεβαίνουν στη γη, για να πειράξουν τους ανθρώπους, να τους χαλάσουν το γιορταστικό τους κέφι. Γι' αυτό οι νοικοκυρές την παραμονή, από την αυγή μάζευαν την στάχτη από το τζάκι και την έριχναν γύρω γύρω στο σπίτι, σύρριζα με τον τοίχο, γιατί οι "τρισκατάρατοι" φοβούνται να την πατήσουν και να περάσουν. Αλλιώς σκαρφαλώνουν στον τοίχο, ανεβαίνουν στα κεραμίδια, όπου κάνουν πολλή φασαρία, τρυπώνουν από την καπνοδόχο στο τζάκι για να κάνουν την ζημιά τους. Τους τρελαίνει η μυρωδιά του ψημένου κρέατος.

Θέλουν να πλησιάσουν και να τσιμπήσουν λίγο κρέας και αν δεν το καταφέρουν τότε το μολεύουν και φεύγουν. Για να αποτρέψει την απόπειρά τους αυτή αυτός που ψήνει κρατάει ένα ξύλο αναμμένο που έχει γίνει σαν πύρος από την φωτιά, το χτυπάει πάνω στους δαυλούς για να κάνει σπίθες λέγοντας λόγια αποτρεπτικά για τους καλικάντζαρους. Τρομαγμένοι αυτοί κάνουν πίσω μα θα ξανάρθουν.

Σαν σήμερα, Παραμονή Χριστούγέννων, στην πατρίδα, την Ιμβρο

Παραμονή Χριστούγεννα, η πρώτη μέρα του Δωδεκαημέρου, και πρώτη δουλειά των Ιμβρίων ήταν να μεταλάβουν.

Το σύνθημα το έδινε από την αυγή, απ' τα βαθιά χαράματα, η καμπάνα της εκκλησιάς που καλούσε τους πιστους να πάνε να κοινωνήσουν. Με το πρώτο σήμαντρο, το πρώτο κάλεσμα, όλοι ήταν στοπόδι, έπρεπε όλοι να βιαστούν να μεταλάβουν γιατι με το ξημέρωμα άρχιζε η δουλειά.

Με ένα φανάρι στο δρόμο να τους φέγγει και το "σταυρό", το πρόσφορο,  τυλιγμένο σε φαντή γαλάζια πετσέτα μ' ένα κερί διπλωμένο σεήμα ξηλιάς, " το ζευγάρι", όπως λέγεται, και λίγγα κουκιά λίβανο, αμοιβή στο παπά που θα τους δώσει την μετάληψη, την Μετάδοση, έφτανανμικρές μικρές ομάδες στην Εκκλησιά.

Ένας παπάς στεκόταν σ' ένα στασίδι με το πετραχήλι στο λαιμό και διάβαζε στην κάθε ομάδα την "συγχώρεση", την ευχή της εξομολόγησης και ύστερα άπλωνε το ανοιχτό βιβλίο για "ο,τι προαιράτε" και καθένας έθετε τον οβολό του. Ύστερα περνούσαν ένας ένας από την βορινή Πύλη και έπαιρναν την κοινωνία με πραγματικό φόβο Θεού.

Με την επιστροφή στο σπίτι ο χυλός για τηγανίτες ήταν έτοιμος. Τις έψηναν και τις έτρωγαν με μπόλικο μέλι. ήταν το πρώτο φαγητό μετά την Μετάδοση.

τον αχό της καμπάνας διαδέχονταν η σκληρή και μακρόσυρτη φωνή του σφαχτού χοίρου, σαν τον θρήνο των γυναικών της Ιουδαίας, όταν ο Ηρώδης έσφαζε τα παιδιά τους.

Στην συνέχεια η διαδικασία να τακτοποιήσουν το κρέας.

Όμως σε όλη τούτοη την φροντίδα να γίνουν όλα όμορφα παραμονεύει ένας κίνδυνος. Το μαγάρισμα του ψημένου κρέατος από τους Καλικάντζαρους.

Κρύφτηκες για τα κάλαντα;

Βοήθεια για εγκατάσταση προγράμματος

Τεχνική Υποστήριξη: Παρακαλώ, πως μπορώ να βοηθήσω;

Πελάτης: Χμ… μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που λέγεται «Αγάπη«. Μπορείτε να με καθοδηγήσετε πώς να το κάνω;

Τ.Υ. : Φυσικά μπορώ. Είστε έτοιμος να ξεκινήσουμε;

Π: Είμαι λίγο άσχετος από τεχνολογία, αλλά ας προσπαθήσουμε. Τι πρέπει να κάνω;

Τ.Υ.: Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσετε και να ανοίξετε το παράθυρο «Η Καρδιά μου». Μπορείτε να την εντοπίσετε;

Π: Ναι, αλλά υπάρχουν άλλα τόσα προγράμματα που τρέχουν αυτή τη στιγμή. Υπάρχει πρόβλημα να εγκαταστήσω το «Αγάπη» ενώ τρέχουν τα άλλα;

Τ.Υ: Ποια προγράμματα τρέχουν τώρα;

Π: Μισό λεπτό να δω… υπάρχει ένα που λέγεται «Παλιά Τραύματα», «Χαμηλή Αυτοεκτίμηση», ένα άλλο «Μνησικακία» και «Εκδίκηση».

Τ.Υ.: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Μόλις εγκαταστήσετε το πρόγραμμα ‘Αγάπη’, θα διαγράψει βαθμιαία τα προγράμματα αυτά από το λειτουργικό σύστημα. Μπορεί να παραμείνουν στη μνήμη αλλά δεν θα εμποδίζουν τη λειτουργία άλλων προγραμμάτων. Το πρόγραμμα «Αγάπη» θα αντικαταστήσει το «Χαμηλή αυτοεκτίμηση» με μια άλλη ενότητα που λέγεται «Υψηλή αυτοεκτίμηση».Όμως, θα πρέπει να διαγράψετε οριστικά τα υπόλοιπα δύο προγράμματα: «Μνησικακία» και «Εκδίκηση». Αυτά τα δύο εμποδίζουν την εγκατάσταση του προγράμματος ‘Αγάπη’.

Π: Πως γίνεται να τα διαγράψω; Μπορείτε να μου πείτε;

Τ.Υ.: Με χαρά. Πηγαίνετε με το ποντίκι στην οθόνη σας κάτω αριστερά, εκεί που λέει ‘Εκκίνηση’ και επιλέξτε το πρόγραμμα «Συγχώρεση» και κάνετε ένα κλικ. Επαναλάβετε τη διαδικασία όσες φορές χρειαστεί μέχρι να διαγράψετε τελείως τα δύο προγράμματα.

Π: Α, ωραία! Έγινε κιόλας. Ώχ… όμως το πρόγραμμα «Αγάπη» ξεκίνησε μόνο του την εγκατάσταση. Είναι φυσιολογικό αυτό;

Τ.Υ.: Ναι, αλλά να θυμάστε ότι έχετε μόνο τη πρώτη έκδοση του βασικού προγράμματος. Θα χρειαστεί να συνδεθείτε με άλλες «Καρδιές» για να κάνετε αναβάθμιση.

Π: Ωχ! Μου εμφανίζεται ένα μήνυμα λάθους που λέει: ‘Error – Το πρόγραμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με εξωτερικές παρεμβάσεις’… τι είναι αυτό;

Τ.Υ.: Μην ανησυχείτε. Αυτό σημαίνει ότι το πρόγραμμα «Αγάπη» έχει φτιαχτεί για να τρέχει με εσωτερικές «Καρδιές» αλλά δεν έχει ακόμα τρέξει στη δική σας «Καρδιά». Σε μη-τεχνική γλώσσα, σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσετε τον εαυτό σας πριν είστε έτοιμος να αγαπήσετε τους άλλους.

Π: Δηλαδή; Τι κάνω τώρα;

Τ.Υ.: Κατεβάστε το πρόγραμμα «Αποδοχή εαυτού» και κάντε κλικ στα παρακάτω αρχεία: «Συγχώρεση εαυτού», «Συνειδητοποίηση της αξίας μου», «Αναγνώριση των ορίων μου».

Π: Εντάξει, το έκανα.

Τ.Υ.: Ωραία. Τώρα αντιγράψτε αυτά τα αρχεία στο βασικό σας φάκελο «Η Καρδιά μου». Το σύστημα θα διαγράψει οποιοδήποτε ασύμβατο αρχείο και θα επιδιορθώσει τα όλα τα λανθασμένα αρχεία. Επίσης, χρειάζεται να διαγράψετε τα «Αρνητική Κριτική», «Φλυαρία». Μετά πηγαίνετε στο Κάδο ανακύκλωσης και διαγράψτε τα οριστικά και από εκεί.

Π: Έγινε. Ωπ!! O φάκελος «Η Καρδιά μου» αρχίζει να γεμίζει με νέα αρχεία. Τα «γαλήνη» και «πληρότητα» αντιγράφουν μόνα τους τα αρχεία στο φάκελο «Η Καρδιά μου». Είναι φυσιολογικό αυτό;

T. Y.: Ναι. Αυτό δείχνει ότι το πρόγραμμα «Αγάπη» έχει εγκατασταθεί και ήδη τρέχει. Κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο. Το πρόγραμμα «Αγάπη» είναι free, δεν χρειάζεστε κωδικό ενεργοποίησης, γι’ αυτό δώστε το σε όσους μπορείτε. Μπορεί να σας ανταποδώσουν μερικά καλά αρχεία για αναβάθμιση.

Πηγή http://istologio.org/?p=1663

Δύναμη

 

Μερικές φορές η μεγαλύτερη σου αδυναμία μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη σου δύναμη.
Πάρε για παράδειγμα το παρακάτω νεαρό αγόρι που είχε αποφασίσει να μάθει τζούντο παρόλο που δεν είχε αριστερό χέρι. Από κάποιο ατύχημα του το είχαν κόψει.

Ο δάσκαλος του ήταν ένας ηλικιωμένος Γιαπωνέζος. Πέρασαν τρεις μήνες. Ο νεαρός τα πήγαινε μια χαρά. Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα. Όλο αυτό τον καιρό μάθαινε μόνο μια κίνηση.

Δάσκαλε, ρώτησε μια μέρα, δεν νομίζεις ότι πρέπει να μάθω κι άλλες κινήσεις;

Αυτή είναι η μοναδική που ξέρεις και η μοναδική που θα σου χρειαστεί σε όλη σου τη ζωή, του είπε αυτός.

Ο μικρός εμπιστεύτηκε τον δάσκαλο του και συνέχισε την προπόνηση.

Ύστερα από αρκετούς μήνες, κατέβηκε σε αγώνες.

Με δυσκολίες και ευκολίες κατάφερε να νικήσει τους τρεις αντιπάλους του. Ο τέταρτος ήταν πολύ σκληρός και κινδύνευε να χτυπήσει άσχημα ο νεαρός. Ο διαιτητής ζήτησε από τον Γιαπωνέζο προπονητή του μικρού να σταματήσει τον αγώνα.

Όχι, είπε αυτός, αφήστε τον να συνεχίσει.

Ο αντίπαλος του έκανε ένα λάθος, σε μια στιγμή κατέβασε την άμυνά του, ο μικρός το εκμεταλλεύτηκε αυτό και με μια κίνηση τον νίκησε. Ήταν πια πρωταθλητής.

Στον δρόμο της επιστροφής, ρώτησε τον δάσκαλο του:

Δάσκαλε, πως γίνεται και νίκησα στους αγώνες μόνο με μια κίνηση που ξέρω;

Νίκησες, του απάντησε ο δάσκαλος του για δύο λόγους. Πρώτον επειδή κατάφερες και εκμεταλεύτηκες το λάθος του και δεύτερον και το σπουδαιότερο, επειδή για την κίνηση που ξέρεις, η πιο γνωστή επίθεση για τον αντίπαλο είναι να σου αρπάξει το αριστερό σου χέρι!!!!
Η μεγαλύτερη αδυναμία του μικρού, έγινε η μεγαλύτερή του δύναμη!!!

Μια κάποια Παναγιά

Μέσα στο πνεύμα της προετοιμασίας για τα Χριστούγεννα βάζω αυτή τη φωτογραφία για να μεσουρανήσει στο σπιτικό μου σήμερα.

Όπως περιγράφει την φωτογραφία η Dorothea Lang:

Την είδα και πλησίασα την απελπισμένη μητέρα, κάτι επάνω της με τραβούσε σαν μαγνήτης. Δεν θυμάμαι πως εξήγησα την παρουσία της κάμερας, αλλά θυμάμαι οτι δεν με ρώτησε τίποτα. Δεν ρώτησα για το όνομα ούτε για την ιστορία της. Μου είπε την ηλικία της. Τριάντα δύο.. Είπε οτι ζούσε από κάτι παγωμένα λαχανικά από τα γύρω λιβάδια και πουλιά που σκότωναν τα παιδιά της. Μόλις είχε πουλήσει τα λάστιχα από του αυτοκίνητο της για να αγοράσει φαγητό. Καθόταν ακουμπισμένη στην σκηνή με τα παιδιά γύρω της και φαίνεται πως ήξερε πως μπορούσαν οι φωτογραφίες να την βοηθήσουν και έτσι με βοήθησε. Υπήρχε κάτι σαν ισότητα ανάμεσα μας ( Popular Photography, Feb. 1960).

μαθήματα

Καθώς μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε οτι ο μοναδικός άνθρωπος που υποτίθεται οτι δεν έπρεπε να μας πληγώσει, πιθανόν να το κάνει.

Θα ραγίσει η καρδιά σου πιθανόν περισσότερες από μια φορές και κάθε φορά θα πονάει πιο πολύ.

Και εσύ θα ραγίσεις καρδιές, γι' αυτό να θυμάσαι πως αισθάνθηκες οταν το ίδιο συνέβη σ' εσένα.

Θα τσακωθείς με τον καλύτερο φίλο σου.

Θα κατηγορήσεις έναν καινούργιο έρωτα, για εκείνα που σου έκανε ένας παλιός.

Θα κλάψεις, επειδή ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και στο τέλος θα χάσεις κάποιον που αγαπάς.

Έτσι λοιπόν, τράβα πολλές φωτογραφίες, γέλασε πάρα πολύ και αγάπησε σαν να μην είχες πληγωθεί ποτέ, επειδή κάθε λεπτό που περνάς αναστατωμένος, είναι ένα λεπτό ευτυχίας χαμένο, που δεν θα επιστρέψει.

Μην φοβάσαι που η ζωή σου θα τελειώσει.

Να φοβάσαι  μη και δεν ξεκινήσει ποτέ!!

Νομιζες

Τότε που νόμιζες οτι δεν πρόσεχα

Σε είδα που κρέμασες τον πρώτο μου πίνακα στον τοίχο

και ήθελα να ζωγραφήσω άλλον έναν

 

Τότε που νόμιζες οτι δεν πρόσεχα

Σε είδα που τάιζες μια γάτα του δρόμου

και σκέφτηκα οτι είναι καλό να είσα πονετικος με τα ζώα.

 

Τότε που νόμιζες οτι δεν πρόσεχα

σε είχα δει να φτιάχνεις το αγαπημένο μου κέικ

και κατάλαβα οτι τα μικρά πράγματα είναι τα πιο ξεχωριστά πράγματα.

 

Τότε που νόμιζες οτι δεν πρόσεχα

Σε είχα ακούσει να ψιθυρίζεις μια προσευχή

και πίστεψα πως υπάρχει Θεός που ακούει.

 

Τότε που νόμιζες οτι δεν πρόσεχα

σε αισθάνθηκα που με καληνύχτησες με ένα φιλί

και αισθάνθηκα πως κάποιος με αγαπά.

 

Τότε που νόμιζες οτι δεν πρόσεχα

είχα δει δάκρυα να αναβλύζουν από τα μάτια σου

και έμαθα οτι μερικές φορές τα πράγματα σε κάνουν να πονάς

αλλά εσύ μπορείς να κλαίς.

 

Τότε που νόμιζες οτι δεν πρόσεχα

σε είχα δει που νοιαζόσουν

και ήθελα να ήμουν οτιδήποτε μπορούσα να γίνω.

 

Τότε που νόμιζες οτι δεν πρόσεχα

είχα κοιτάξει και ήθελα να πω ευχαριστώ για όλα τα πράγματα

που είχα δει, όταν νόμιζες οτι δεν πρόσεχα

κερί

Μια φορά κι ένα καιρό, ένα μικρό κεράκι βρισκόταν σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλα κεριά, τα περισσότερα από τα οποία ήταν πολύ μεγαλύτερα και πολύ ομορφότερα από αυτό. Μερικά ήταν δεμένα με κορδέλλες πολύχρωμες άλλα ήταν πιο απλά, σαν κι αυτό. Δεν ήξερε τον λόγο που βρισκόταν εκεί, και τα άλλα το έκαναν να αισθάνεται μικρό και ασήμαντο.

Όταν έπεσε ο ήλιος και σκοτείνιασε το δωμάτιο, είδε έναν άνθρωπο να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. Έρχονταν προς το μέρος του κρατώντας ένα αναμμένο σπίρτο. Κατάλαβε οτι θα του έβαζε φωτιά.

- Μη!! φώναξε, σε παρακαλώ μη!

Όμως ήξερε οτι δεν μπορούσε να ακουστεί και ετοιμάστηκε να υποφέρει τον πόνο, που ήταν σίγουρο οτι θα ακολουθούσε.

Προς μεγάλη του έκπληξή το δωμάτιο γέμισε με φως. Αναρωτήθηκε από που έρχεται το φως, αφού ο άνδρας είχε σβήσει το σπίρτο. Κατάλαβε ότι προερχόταν από τον εαυτό του.

Ύστερα ο άνδρας άναψε κι άλλα σπίρτα για να ανάψει με την σειρά του και τα άλλα κεριά. Όλα τα κεριά έδιναν το ίδιο φως με εκείνο.

Καθώς περνούσαν οι ώρες παρατήρησε ότι το κερί άρχισε να λιώνει. Κατάλαβε ότι σύντομα θα πέθαινε. Με την παρατήρηση αυτή, ανακάλυψε και τον λόγο είχε δημιουργηθεί.

- Ίσως ο λόγος που βρίσκομαι στη Γη, είναι για να δίνω φως μέχρι να πεθάνω, ψιθύρισε.

Και αυτό έκανε.

Θαρρώ λοιπόν πως όλοι μας μπορούμε να δώσουμε λίγο φως στον κόσμο. Δίχως να έχει σημασία το πόσο σημαντικοί ή ασήμαντοι, μικροί ή μεγάλοι είμαστε.

Μου κλέβεις τα μπισκότα! (Νομίζω...)

Μια νύχτα, Δεκέμβρης θάτανε, μια γυναίκα βρισκόταν στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, περιμένοντας να ακούσει την αναγγελία της πτήσης της.

Μέχρι να έρθει η ώρα εκείνη, έκανε ένα γύρο στα καταστήματα, πήρε ένα βιβλίο, ένα σακουλάκι μπισκότα και γύρισε στη θέση της.

Ήταν απορροφημένη στο βιβλίο της, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να δει πως ο άνδρας που καθόταν δίπλα της, έπαιρνε κανένα δυο μπισκότα από το σακουλάκι που ήταν ακριβώς ανάμεσα τους. Δεν είπε κουβέντα, γιατί δεν ήθελε να δημιουργήσει σκηνή.

Έτσι μασούλαγε τα μπισκότα και κοίταγε την ώρα.

Εν τω μεταξύ εκείνος ο ελεεινός κλέφτης μπισκότων τα εξαφάνιζε σχεδόν όλα.

"Αν δεν ήμουν τόσο ευγενική θα του είχα μαυρίσει το μάτι του παλιάνθρωπου!" σκεφτόταν.

Με κάθε μπισκότο που έπαιρνε εκείνη, έπαιρνε κι εκείνος ένα. Όταν είχε απομείνει μονάχα ένα, περίμενε να δει τι θα γίνει.

Τότε εκείνος χαμογελαστός το παίρνει, το κόβει στα δύο και της δίνει το μισό.

"Α, δεν πάει άλλο!" σκέφτηκε. Απλώνει το χέρι της, του το αρπάζει το μισό, την ώρα που ετοιμαζόταν να το βάλει στο στόμα του. "Μιλάμε για πολύ θράσος" ξαναείπε από μέσα της και τον αγριοκοίταξε.

Εκείνη την στιγμή με ανακούφιση άκουσε από τα μεγάφωνα την πτήση της. Μάζεψε τα πράγματα της και δίχως να κοιτάξει πίσω της, επιδεικτικά κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

Επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο και βυθίστηκε στη θέση της. Θυμήθηκε το βιβλίο της. Σηκώθηκε να το ψάξει στις αποσκευές της.

Προς μεγάλη της έκπληξη βρήκε μέσα στην τσάντα της, το σακουλάκι με τα μπισκότα.

"Αν τα δικά μου είναι εδώ" είπε δυνατά για να το ακούσει και η ίδια " τότε τα μπισκότα στο αεροδρόμιο ήταν του άνδρα! Εκείνος προσπαθούσε να τα μοιραστεί μαζί μου! Εγώ ήμουν η αγενής!!

Πόσο αργά ήταν για να ζητήσει συγνώμη!!!

Αλήθεια πόσες φορές στη ζωή μας, είμαστε σίγουροι πως κάτι είναι έτσι όπως το νομίζουμε, μέχρι να ανακαλύψουμε οτι τελικά ήταν κάπως αλλιώς!!!