Ποια είναι η δική σου φύση;

Μια μέρα δυο μοναχοί, ξέπλεναν τα πιάτα τους στην όχθη του ποταμού, όταν είδαν οτι ένας σκορπιός είχε πέσει μέσα και πνιγόταν. Τότε ο ένας μοναχός αμέσως τον έπιασε και τον έβγαλε στην όχθη. Την ώρα που τον κρατούσε όμως, ο σκορπιός τον κέντρισε με την ουρά του.μοναχοί.jpg
Εκείνος συνέχισε να πλαίνει το πιάτο του, ενώ ο σκορπιός ξανάπεσε μέσα.
Ξανά, βούτηξε το χέρι του ο μοναχός, τον έπιασε και τον ξαναέβγαλε έξω. Πάλι όμως ο σκορπιός τον τσίμπησε.
Ο άλλος καλόγερος έβλεπε τη σκηνή και ρώτησε:
- Γιατί συνεχίζεις να σώζεις τον σκοπιό, όταν η φύση του είναι να τσιμπάει;
- Επειδή, απάντησε ο μοναχός, η φύση μου είναι να σώζω...

12,5 κανόνες

Σε όλους μας υπάρχει η ανάγκη πολλές φορές να εκφραστούμε με το μολύβι και το χαρτί ( λέγε με και λάπτοπ).
Για να βοηθηθούμε λοιπόν, καταθέτω 12,5 κανόνες, τους μόνους που θα χρειαστούμε για να κάνουμε πραγματικότητα την ανάγκη μας αυτή.
Ξεκινάμε:

•     Αν γράφεις κάθε μέρα, θα γίνεσαι καλύτερος μέρα με τη μέρα.
  


•     Αν αυτό που γράφεις σου είναι βαρετό, θα είναι βαρετό και στον αναγνώστη.
  


•     Απόκτησε μια συγγραφική ρουτίνα και συνέχισέ την.
  


•     Η ποίηση δεν είναι ανάγκη να έχει ρυθμό. Η ποίηση δεν είνα ανάγκη να έχει ρυθμό.
  


•     Αντιστάσου στα στρεότυπα από την ζωή και το γράψιμο.
  


•     Οι συγγραφείς διαβάζουν. Οι συγγραφείς διαβάζουν πολύ. Όλη την ώρα.
  


•     Κάνε ένα κατάλογο με τις αγαπημένες σου λέξεις, βιβλία, τοποθεσίες και πράγματα.
  


•     Πάντα να κουβαλάς μαζί σου ένα μπλοκάκι και ένα στυλό ( λεγε με και pda)
  


•     Πήγαινε βόλτες, χόρεψε, πλύνε τα πιάτα και γράψε για όλα αυτά.
  


•     Μην μένεις σε ένα στυλ μόνο, δοκίμασε και άλλα.
  


•     Να μάθεις να διηγείσαι και τις δυο πλευρές μιας ιστορίας.
  


•   12,5 Σταμάτα να διαβάζεις τις οδηγίες αυτές. Γράψε κάτι!!!!

Συνάντηση

Ένας άνδρας, που είχε χάσει πρόσφατα την γυναίκα του, ζούσε με τον μικρό του γιο σε ένα χωριό.
Μια μέρα, ενώ είχε πάει στην πόλη για δουλειές και είχε αφήσει τον γιο του μόνο στο σπίτι, ληστές επιτέθηκαν και έκαψαν το χωριό. Βρήκαν το μικρό αγόρι κρυμμένο, δεν το σκότωσαν αλλά το πήραν μαζί τους.
Όταν επέστρεψε ο πατέρας, βρήκε το  σπίτι του καμένο. Πιστεύοντας πως ο γιός του κάηκε κι αυτός, παίρνει τις στάχτες από ένα καρβουνιασμένο σώμα και τις τοποθετεί ευλαβικά μέσα σε ένα όμορφο δοχείο, το οποίο είχε συνέχεια μαζί του.
Κάποια μέρα, ο γιος του δραπέτευσε από τους ληστές και γύρισε στο σπίτι. Χτύπησε την πόρτα.
"Ποιος είναι;" ρώτησε από μέσα ο πατέρας
" Εγώ είμαι, πατέρα, ο γιος σου, άνοιξέ μου.
Μέσα στην τρέλα της θλίψης ο πατέρας, φώναξε
"Φύγε, ο γιος μου είναι νεκρός! Σταμάτα να με κοροϊδεύεις! Δεν σέβεσαι την μνήμη ενός νεκρού! Εξαφανίσου!
Το αγόρι, λυπημένο έφυγε.
Πατέρας και γιος δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ.

Εσύ γεννήθηκες με φτερά;

Ο πατέρας είπε: « Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεώμενος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»
«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.
«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό. «Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».
Ο γιος αμφέβαλλε. «Κι αν πέσω;»
«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατζουνιές θα σε κάνουν πιο δυαντό στην επόμενη προσπάθεια» αποκρίθηκε ο πατέρας.
Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του.
Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν: «Είσαι τρελός; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος…Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχεις να πετάξεις;»
Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν: «Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήξεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»
Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος.
Μ’ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του. «Μου είπες ψέμματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.»
«Παιδί μου» είπε ο πατέρας, «για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήξεις.
Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις.
Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα.»
 Χόρχε Μπουκάι

Ο έλεγχος μου της 4ης Δημοτικού

 

Τέτοιος δάσκαλος ονειρεύομαι να γίνω!

Στον δάσκαλό μας με αγάπη
Tης Μαριας Κατσουνακη
(Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ’ 13 Απριλίου 13-4-2010  - Σελίδα ΑΠΟΨΕΙΣ στήλη ΓΝΩΜΗ)

Τον γνώριζαν λίγοι άνθρωποι. Ηταν εξαιρετικά δημοφιλής ανάμεσα στους μαθητές του, πολλοί και διαφορετικοί όπως αρμόζει σε έναν καθηγητή γυμνασίου παλαιάς κοπής. Δίδαξε σε αρρένων και θηλέων, στην επαρχία και στην πρωτεύουσα. Η θητεία του «ανώνυμη», αφορούσε μόνο μια μικρή κοινότητα, από τις πολλές που απαρτίζουν τη ζωή της ελληνικής μέσης εκπαίδευσης. Με τα καλά και τα κακά της, τις γενναιοδωρίες και τις μιζέριες της, τις δημοσιοϋπαλληλικές καθηλώσεις και τις εμπνευσμένες στιγμές της.

Εκείνο που τον διέκρινε από άλλους συναδέλφους του, σε δύσκολους καιρούς, (ήταν ήδη ενενήντα χρόνων όταν εγκατέλειψε τα εγκόσμια, το περασμένο Σάββατο), ήταν η τόλμη του και η επιθυμία του να ανοίγει δρόμους σε εποχές μεγάλης δυστοκίας, άγριας υποταγής στους τύπους και συρρίκνωσης του εκπαιδευτικού έργου στα στοιχειώδη (μόνο την επταετία να αναλογιστούμε).

Θεολόγος ως προς την ειδικότητα, δεν δίδαξε επί της ουσίας ποτέ Θρησκευτικά. Εμπαινε στην τάξη, όριζε την ύλη εξαρχής (με υπαινικτική σαφήνεια, δε, προσδιόριζε και τα θέματα στα διαγωνίσματα) και χρησιμοποιούσε την ώρα που του αναλογούσε για να κουβεντιάσει με τους μαθητές του, να αφουγκραστεί τις αγωνίες τους, να ανιχνεύσει προβλήματα, να φωτίσει το μέλλον τους. Το «μέλλον» και η διαδρομή μετά το γυμνάσιο – λύκειο, ήταν η βασική έγνοια του. Οταν ο «επαγγελματικός προσανατολισμός» ήταν έννοια άγνωστη, εκείνος αποκάλυπτε κλίσεις, αφιέρωνε χρόνο για να καλλιεργήσει συνειδήσεις, να ενισχύσει προθέσεις, να αναδείξει το φωτεινό και θετικό στον χαρακτήρα και των πιο «κακών» μαθητών.

Δεν ήταν ούτε η ποίηση το μεγάλο κέρδος (είχε σχεδόν πάντα μια ανθολογία μαζί του), ούτε οι παραμυθητικές παραβολές που χρησιμοποιούσε στις συναρπαστικές (γιατί ήταν μεστές και απλές) αφηγήσεις του. Ακέραιος άνθρωπος ο ίδιος και ιδιαίτερα γοητευτικός (έκανε θραύση στα γυμνάσια θηλέων!), επιβαλλόταν με την άνεση και αυτοκυριαρχία του. Αυτονομημένος από το σύστημα έκανε το «δικό του» μάθημα. Ηξερε τη διαφορά του σημαντικού από το ασήμαντο, της χρήσιμης πληροφορίας, που ριζώνει και ανθίζει και της άχρηστης, που κουράζει και εξανεμίζεται. Τα νοήματά του ήταν σαφή, δοκιμασμένα και σοφά επιλεγμένα.

Μετέδιδε και πολλαπλασίαζε, παρατηρούσε και διέκρινε, κατακτούσε και προχωρούσε. Και, πάνω απ’ όλα, είχε όρεξη και κέφι. Δεν βαριόταν, δεν συρόταν από την τυπολατρία, έβρισκε πάντα τον τρόπο να συνδυάζει την (απολύτως αδιάφορη, κατά τη γνώμη του) διδακτέα ύλη, με θέματα ζωντανά και σπαρταριστά. Περνούσε από τον Σπινόζα στον Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ και τον Χαλίλ Γκιμπράν (αγαπημένους του φιλόσοφους και –οι δύο τελευταίοι– ποιητές) με άνεση και χάρη. Χειριζόταν τον λόγο γοητευτικά και μεστά, καθόλου επιδεικτικά και με στόμφο.

Ανάμεσα στους «ανώνυμους» μαθητές του «ανώνυμου» δασκάλου, πολλοί επιτυχημένοι σήμερα επαγγελματίες, μεγάλοι άνθρωποι σε ηλικία, με παιδιά και εγγόνια. Κι όμως, χθες το μεσημέρι, στην κηδεία του, στο Α΄ Νεκροταφείο, όσοι το έμαθαν (η οικογένεια σεβάστηκε την επιθυμία του για λιτή, σε πολύ στενό κύκλο τελετή), τον ακολούθησαν με συγκίνηση. Ασπρομάλληδες μαθητές από τα πρώτα χρόνια της θητείας του στο Αστρος και κάποιες, μαθήτριες, από την τελευταία περίοδό του ως ενεργού καθηγητή, στο 4ο Γυμνάσιο Θηλέων, στο Παγκράτι. Ηρθαν, για να τιμήσουν εκείνον, στον οποίο, όπως έλεγαν, οφείλουν πολλά.

Ο Γαβριήλ Καράμπελας ήταν ένας από τους χιλιάδες καθηγητές μέσης εκπαίδευσης. Ηξερε πως στην ώρα του μαθήματος «κάθε στιγμή είναι πολύτιμη». Θεωρούσε ήττα τα αφηρημένα βλέμματα, αδιαφορούσε για την αντιγραφή. Σεβόταν κάθε προσπάθεια, ήταν αμείλικτος με τη σπατάλη χρόνου και ταλέντου. Πίστευε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δημιουργεί κίνητρα στους μαθητές, που τους δίνει τη δυνατότητα να αντλούν την πληροφορία μόνοι τους. Ανήκει στους ανθρώπους που δεν «αποχαιρετάς», γιατί κατοικούν μέσα σου, σταθερά και αμετάκλητα.

Πηγή: http://astrosnews.gr/?p=5482

Σα τη δύση

Το ανηψάκι μου έβλεπε για ώρα πολλή μια βίαιη ταινία με κινούμενα σχέδια. Ξαφνικά γυρίζει στη γιαγιά της και τη ρωτάει:
"Γιαγιά, πως θέλεις να πεθάνεις;"
"Σα τη δύση του ήλιου μάτια μου" της λέει εκείνη χαμογελώντας. "Σα τη δύση"

Το χαντάκι

Μια φορά ένας αγρότης είχε έναν γάιδαρο. Γέρασε ο κακόμοιρος και κάποια μέρα, εκεί που περπατούσε στο λιβάδι, έπεσε μέσα σε ένα χαντάκι. Προσπάθησε μα δεν μπορούσε να βγει.
Τον βρήκε το αφεντικό του, προσπάθησε κι εκείνος αλλά δεν τα κατάφερε.
Σκέφτηκε λοιπόν οτι μιας και ο γάιδαρος ήταν γέρος και το χαντάκι έπρεπε να κλειστεί, να κάνει δυο δουλειές μαζί.
Κάλεσε τους χωριανούς, τους έδωσε από ένα φτυάρι και όλοι μαζί έριχναν χώμα μέσα στο χαντάκι να θάψουν τον γάιδαρο και να κλείσουν το χαντάκι. Μόλις το ζωντανό κατάλαβε τι συνέβαινε, έκλαιγε, μα κανένας δεν του έδινε σημασία.
Ξαφνικά όμως σιώπησε. Ολοι αναρωτήθηκαν τι έγινε. Δεν έκλαιγε όταν του πετούσαν χώμα. Εκείνος, κάθε φτυαριά που του έρχονταν στην πλάτη, την τίναζε και έπεφτε στα πόδια του το χώμα. Έτσι συνέβαινε να πατάει το χώμα και να ανεβαίνει εκείνο και στο τέλος γέμισε το χαντάκι και ο γαίδαρός μας βγήκε καμαρωτός καμαρωτός.
Ηθικό δίδαγμα:
Η ζωή θα σου ρίχνει πολλές φτυαριές με ακαθαρσίες. Κάθε είδους. Το κόλπο είναι να τις τινάζεις από πάνω σου και να ανεβαίνεις από το χαντάκι πατώντας τη βρωμιά.  Μπορούμε να βργούμε από το οποιοδήποτε χαντάκι όχι με παραίτηση αλλά με αποφασιστηκότητα. Κάθε φτυαριά και ένα βήμα προς τα πάνω!

Ολίγη από τη λαογραφία του Σεπτέμβρη

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝ  Ν. ΒΑΡΔΙΑΜΠΑΣΗΣ

Αττικός μην 15 Σεπτεμβρίου - 13 Οκτωβρίου και αρχή της... ΙΝΔΙΚΤΟΥ

Ο Σεπτέμβριος -Τρυγητής- παράγεται απ' τη λατινική Septem (=επτά). Ηταν ο έβδομος μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου, τότε που ο χρόνος άρχιζε από τον Μάρτη Στη συνέχεια έγινε ο πρώτος του έτους. Μετά ο ένατος (!). Μην των συνεχών αλλαγών και των... μετακομίσεων.

Η πρώτη Σεπτεμβρίου -Πρωτοσταυριά- ορίστηκε από το 313 μ.Χ. ως αρχή των θρησκευτικών δεκαπεντάχρονων περιόδων της λεγόμενης Ινδίκτου. Η Ινδικτος ή Ινδικτιώνα, που παράγεται απ' τη λατινική indictio (= έκτακτη φορολογική εισφορά), ορίσθηκε ως η δεκαπενταετής εκκλησιαστική περίοδος (αυτό είναι το εκκλησιαστικό έτος). Οι αρχιερείς, με την παροιμιώδη προβλεπτικότητά τους, καθόριζαν τις εορτές και τις εισφορές για τις ανεγέρσεις ναών ανά 15ετία. Τις Ινδικτιώνες τις καθιέρωσαν οι Αγιοι Πατέρες - επηρεασμένοι από τους Ρωμαίους - για φορολογικούς κυρίως σκοπούς.

Βοηδρομιών, -ώνος Βοηδρομιών σημαίνει τρέχω (=θέω) προς τη Βοή. Κάποιος Βο-άει ή Γο-άει: φωνάζει δυνατά και εγώ...θέω: δρομέω: τρέχω προς τη βοή ως... Βοη-θός για να προσφέρω Βοή-θεια. Ο Θησεύς πρόσφερε βοή-θεια εναντίον των Αμαζόνων. Και οι Αθηναίοι ονόμασαν Βοηδρομιώνα τον τρίτο μήνα του έτους τους, εις ανάμνησιν. Διόνυσος - Λειδινός. Παλαιότερη ανάμνηση όμως και απ' τα Βοη-δρόμια ήταν η κηδεία του Διόνυσου - Λειδινού, ενός ντυμένου ανδρεικέλου σε φυσικό μέγεθος, με υπερμεγέθη φαλλό και όρχεις, που γίνεται κάθε 14 Σεπτεμβρίου στην Αίγινα.

Την Πρωτοσεπτεμπριά οι αγρότες "καλούσαν" με διάφορους τρόπους και τεχνικές που θυμίζουν αρχαία θεσμοφόρια, το "πνεύμα της βλαστήσεως". Ο σπόρος που ήταν προορισμένος για την σπορά «στέλλεται εις την εκκλησίαν διά να ευλογηθεί». Στην Κω κρεμούν στο εικονοστάσι το σύμβολο της "Αρκιχρονιάς": μια αρμαθιά από ρόδι, σταφύλι, κυδώνι, σκόρδο και φύλλο από τον πλάτανο του Ιπποκράτη.

Τρυγητής «Η πρώτη ημέρα του (Σεπτέμβρη) Τρυγητή χαιρετιζόταν στη Θράκη κ.α. διά τυμπάνων και ασμάτων. Οι ληνοί συνοδεύονταν δι' ομάδων ορχουμένων και αδόντων... Την νύχτα παρέες προσωπιδοφόρων εν τυμπάνοις και αλαλαγμοίς τρέχουν στους δρόμους...». Τα δρώμενα αυτά θυμίζουν αρχαία Οσχοφόρια στα οποία νέοι φορώντας στεφάνια από κλαδιά αμπέλου (όσχους) ξεκινούσαν από τον ναό του Διονύσου πηγαίνοντας προς τους αμπελώνες και τα πατητήρια.

Εορτές: Του Αγίου Μάμαντος (2 Σεπτεμβρίου): Είναι άγιος βοσκός. Γίνονται θυσίες αμνών στα ξωκλήσια του. «... Προσέχοντας το αίμα να τρέξει μες στ' αυλάκι το νερό, που βγαίνει κάτω από το ιερό της εκκλησίας». (Σκύρος)

Το Γενέθλιον της Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου): Της Παναγίας της Αποσοδειάς (Αιτωλία), της Καρυδούς (Καστοριά)

Της Υψώσεως του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου): Την ημέρα αυτή κηδεύουν και θρηνούν στην Αίγινα με μιμική παράσταση και με αποχαιρετιστήριο ύμνο τον Διόνυσο - Λειδινό: ένα ντυμένο ανδρείκελο με υπερμεγέθη φαλλό, σύμβολο της γονιμότητας καθώς του τραγουδούν: «Φεύγεις, πάεις, Λειδινέ μου,/ τσ' εμάς αφήνεις κρύους,/ πεινασμένους, διψασμένους/ τσ' όχι λίγο μαραμένους/ Λειδινέ μου, Λειδινέ μου!/ Πάλι θα 'ρθης Λειδινέ μου,/ με του Μάρτη τις δροσιές,/ με τ' Απρίλη τα λουλούδια/ τσαι του Μάη τις δουλειές/ Λειδινέ μου, Λειδινέ μου» [Π. Ηρειώτη, Λαογρ. Η (1921), σ. 289]

23 Σεπτεμβρίου: Σύλληψις... του Προδρόμου. Αυτά και καλό μήνα να έχουμε.

 

Πηγή : http://tinyurl.com/3c7bpst