Ένας άνδρας, που είχε χάσει πρόσφατα την γυναίκα του, ζούσε με τον μικρό του γιο σε ένα χωριό.
Μια μέρα, ενώ είχε πάει στην πόλη για δουλειές και είχε αφήσει τον γιο του μόνο στο σπίτι, ληστές επιτέθηκαν και έκαψαν το χωριό. Βρήκαν το μικρό αγόρι κρυμμένο, δεν το σκότωσαν αλλά το πήραν μαζί τους.
Όταν επέστρεψε ο πατέρας, βρήκε το σπίτι του καμένο. Πιστεύοντας πως ο γιός του κάηκε κι αυτός, παίρνει τις στάχτες από ένα καρβουνιασμένο σώμα και τις τοποθετεί ευλαβικά μέσα σε ένα όμορφο δοχείο, το οποίο είχε συνέχεια μαζί του.
Κάποια μέρα, ο γιος του δραπέτευσε από τους ληστές και γύρισε στο σπίτι. Χτύπησε την πόρτα.
"Ποιος είναι;" ρώτησε από μέσα ο πατέρας
" Εγώ είμαι, πατέρα, ο γιος σου, άνοιξέ μου.
Μέσα στην τρέλα της θλίψης ο πατέρας, φώναξε
"Φύγε, ο γιος μου είναι νεκρός! Σταμάτα να με κοροϊδεύεις! Δεν σέβεσαι την μνήμη ενός νεκρού! Εξαφανίσου!
Το αγόρι, λυπημένο έφυγε.
Πατέρας και γιος δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ.
Saturday, September 17, 2011
Συνάντηση
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Ηθικό δίδαγμα: Τα φαινόμενα ΔΕΝ απατούν πάντα (;)
ReplyDeleteΤο ερωτηματικό πηγαίνει άραγε στο πάντα ή στο κατηγορηματικό ΔΕΝ ;
ReplyDelete