Θερμοπύλες! 29 Μαϊου

Νιώθω ιδιαίτερο το χρέος σήμερα να αφιερώσω το ποίημα του Καβάφη " Θερμοπύλες" σε αυτές τις μορφές της φωτογραφίας:

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Οι άνθρωποι της φωτογραφίας είναι μερικοί από τους λιγοστούς κατοίκους της Ίμβρου σήμερα. Οι μορφές τους είναι επίτηδες θολές, σαν το μέλλον τους. Μαζεμένοι γύρω από της σόμπα, περνάνε τους χειμώνες τους, προβλέποντας πως στο τέλος οι Μήδοι θα διαβούν, ο Μουάμεθ ο Πορθητής θα νικήσει και η κερκόπορτα από καιρό έχει γίνει πέρασμα για την εγκατάλειψη.

Πέντε βήματα

Βήμα 1ο.
Περπατώ στο δρόμο.
Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πέφτω μέσα.
Χάνομαι στο σκοτάδι. Αβοήθητος.
Δεν είναι δικό μου το φταίξιμο.
Δεν βγαίνω ποτέ από εκεί μέσα.

Βήμα 2ο
Περπατώ στο δρόμο.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Κάνω πως δεν την βλέπω.
Πέφτω μέσα.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι πάλι εκεί μέσα.
Δεν φταίω εγώ.
Μου παίρνει πολύ χρόνο να βγω έξω.

Βήμα 3ο
Περπατώ πάλι στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πέφτω μέσα.
Μου έγινε πια συνήθεια.
Τα μάτια μου είναι ανοιχτά....ξέρω που βρίσκομαι.
Εγώ φταίω.
Βγαίνω έξω αμέσως.

Βήμα 4ο
Περπατώ στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Την προσπερνώ.

Βήμα 5ο
Πηγαίνω από έναν άλλο δρόμο.

Ερώτηση πολλαπλής επιλογής

Επιλέξτε την σωστή απάντηση.
α, β, ή γ;

Ερώτηση:

Κάθε άνθρωπος είναι:
α. όπως όλοι οι άνθρωποι.
β. όπως μερικοί άλλοι άνθρωποι.
γ. όπως κανένας άλλος άνθρωπος.

(Σκεφτείτε, παίρνοντας βοήθεια από το σύγγραμμα που θα βρείτε κοιτώντας σε έναν καθρέφτη).

Καλή επιτυχία

Ελεγχος

Ενα αγόρι μπαίνει σ ένα τηλεφωνικό θάλαμο που ήταν κοντά στο ταμείο ενός μεγάλου σουπερμάκετ. Έτυχε να περνά από κει κοντά ο ιδιοκτήτης του καταστήματος και άκουσε το τηλεφώνημα:
"Μήπως μπορείτε κυρία να με προσλάβετε για να καθαρίζω τον κήπο σας;"
από την άλλη μερικά του τηλεφώνου ακούστηκε η φωνή της γυναίκας
"Μα ήδη έχω κάποιον άλλον γι αυτή τη δουλειά!"
Αγόρι:  "Κυρία μπορώ να καθαρίζω το κήπο σας στη μισή τιμή από εκείνα που δίνετε τώρα!"
Γυναίκα: "Μα είμαι πολύ ευχαριστημένη από αυτόν που έχω τώρα!"
Ο καταστηματάρχης που άκουγε τη κουβέντα, πλησίασε το μικρό και του λέει:
"Μικρέ μου αρέσει πολύ ο τρόπος σου, η επιμονή σου! Θέλω να σου δώσω δουλειά εδώ!"
Αγόρι: "Όχι, ευχαριστώ".
Καταστηματάρχης: "Μα σε βλέπω που παρακαλάς για δουλειά..."
Αγόρι: " Οχι κύριε, απλά έλεγξα το πως τα πάω στη δουλειά που έχω αναλάβει. Ξέρετε εγώ είμαι εκείνος που έχει προσλάβει για να της καθαρίζω το κήπο!"

Ο μπαμπάς μου δεν είναι θεός!

- Να ρωτήσω κάτι; δυο μάτια μπροστά μου, γεμάτα προσμονή και θαυμασμό.

- Ο,τι θες, απαντώ και είμαι έτοιμος να μεγαλώσω τα μάτια αυτά ακόμα περισσότερο. Να διακρίνω μέσα τους την ομορφιά της μάθησης, αλλά και του θαυμασμού για την ικανότητά μου να γεμίζω το κενό της άγνοιας με γνώση.

Κάθομαι, για να μην δείχνω από την πρώτη στιγμή την ανωτερότητά μου. Τώρα είμαστε στο ίδιο ύψος.

- Λοιπόν; μελώνω την φωνή μου.

- Ε, να... τι γίνεται αμα πεθάνουμε;

Απότομα η λαλιά σταματά να φλυαρεί και την σκυτάλη παίρνει ο νους.

"Δεν ξέρεις" μου ψιθυρίζει, πες το.

"Πως μπορώ να πω κάτι τέτοιο;" αντιμιλώ. "περιμένει από μένα να μάθει" δικαιολογούμαι.

"Θα πεις ψέματα;" ακούω ξανά "για να σώσεις την εικόνα σου;"

"Μα περιμένει από μένα!" φώναξα σιωπηλά "να μην απογοητευτεί!"

"Τον εαυτό σου δεν θέλεις να απογοητεύσεις!" με μάλωσε "ξέρεις..απόβαλλε την γοητεία της ψεύτικης εικόνας!"

Αυτό ήταν αρκετό.

- Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά, είπα, μερικοί πιστεύουν τόσο πολύ που είναι σαν να ξέρουν.

- Δηλαδή, δεν ξέρεις; τα μάτια επιμένουν

- Οχι, παραδόθηκα, δεν ξέρω. Μα ελπίζω μια μέρα να μάθω, συμπλήρωσα.

- Τι καλά! φώναξε τραγουδιστά! Ο μπαμπάς μου δεν είναι Θεός! και έφυγε!!!

Mάνες κι αυτές. Κι ας είναι ανύπαντρες!

Είναι και κάποιες μητέρες διαφορετικές από τις άλλες.Χωρίς σύντροφο, μητέρες που εμφανίζονται μόνες με το παιδί τους στις συγκεντρώσεις γονέων και κηδεμόνων.
Ένα παιδί έρχεται στον κόσμο, και είναι πολλές οι φορές αυτές, δίχως την αγάπη και την φροντίδα του πατέρα.
Οι λόγοι πολλοί. Θελημένοι αλλά και αθέλητοι.
Τότε είναι που η μητέρα έχει να αναλάβει όλο το "βάρος" της οικογένειας. Της μονογονεικής οικογένειας όπως την λένε.
Είναι ακόμα και διαζευγμένες μητέρες. Μόνες καλιεργούν την αγάπη και την φροντίζουν.
Η μόνη  μητέρα έχει να παλέψει με τον εαυτό της για να ξεπεράσει την πίκρα, το θυμό, την απογοήτευση, τη γεύση της αποτυχίας που νιώθει. Έχει να αντιμετωπίσει την αλλαγή στην προσωπική, την οικονομική και την κοινωνική ζωή της. Πάνω απ' όλα όμως έχει την έγνοια να απλώσει τις φτερούγες της και να προστατεύσει τα μικρά της, για να μην πληγωθούν περισσότερο.
Σε αυτές τις μητέρες οφείλουμε όλοι, ένα μεγάλο μπράβο.
Η πολιτεία οφείλει αμέριστη συμπαράσταση με κάθε τρόπο.
Να ευχηθούμε λοιπόν καλή δύναμη και κουράγιο στον αγώνα τους!

H ζωή είναι ταινία

Η ζωή είναι μια ταινία που την βλέπεις με τα δικά σου μάτια.
Δεν έχει σημασία τι γίνεται εκεί έξω.
Εκείνο που μετρά είναι, πως το βλέπεις εσύ

Πρωτομαγιάτικα έθιμα

Το έθιμο της Πρωτομαγιάς να στολίζουμε τις πόρτες των σπιτιών με στεφάνια λουλουδιών έρχεται από τα πολύ παλιά χρόνια και τότε συμβόλιζε την υποδοχή της δύναμης της φύσης στο σπιτικό. Στα μέρη της Μικράς Ασίας σε κάθε στεφάνι έβαζαν, εκτός από λουλούδια, ένα σκόρδο για τη βασκανία, ένα αγκάθι για τον εχθρό κι ένα στάχυ για την καλή σοδειά. Το μαγιάτικο στεφάνι στόλιζε τις πόρτες των σπιτιών ως του Αϊ - Γιαννιού του Θεριστή και τότε το καίγανε στις φωτιές του αγίου.

Την παραμονή της πρωτομαγιάς στα Ξηρονορίτικα χωριά, λούζονταν, άλλαζαν, σταματούσαν να γνέθουν και άναβαν το καντήλι. Πρωί- πρωί οι νοικοκυρές έκοβαν κοτσικόβεργες, αγριολούλουδα από τις αποκράδες, έπλεκαν και κρέμαγαν πάνω από την κύρια είσοδο του σπιτιού το Μαγιάτικο στεφάνι. Νύχτα ακόμη πριν φέξει η μέρα, δάγκωναν σκόρδο για το μάτι και κουμπώναν. Με το κούμπωμα επιτίθενταν για να κατανικήσουν ανθρώπους, πνεύματα, πουλιά, ζώα και φυσικά φαινόμενα ή να αποκρούσουν τις κακές διαθέσεις που στρέφονταν εναντίον τους. Επαναλάμβαναν τρεις φορές:
σε κούμπωσα σε κλείδωσα
σαΐτα στο λαιμό σου...
Στην Κεφαλονιά η έννοια της Πρωτομαγιάς συνδέεται άμεσα με τη διεξαγωγή ενός μεγάλου λαϊκού πανηγυριού. Η εορτή σχετίζεται περισσότερο με τα Ανθεσφόρια και τα Floralia παρά με τους εργατικούς αγώνες και το Σικάγο. Ήταν η γιορτή της άνοιξης, που γιόρταζαν μαζί εργοδότης και εργαζόμενος. Μάλιστα, επειδή συνήθως συμπίπτει να γιορτάζεται ελάχιστα μετά το Πάσχα ήταν ευκαιρία να τσουγκρίσουν τα εναπομείναντα αυγά και να επιδοθούν σε κρασοποσία, αλλά και ένα μεγάλο τσιμπούσι.
Κάθε Πρωτομαγιά, στις Ροβιές της Β. Εύβοιας υποδέχονται την Άνοιξη με το έθιμο της πιπεριάς. Ντυμένος με φύλλα και λουλούδια, ο αρχηγός της πομπής περνάει μαζί με τη συνοδεία του από όλα τα σπίτια και καλεί όλο τον κόσμο να συμμετάσχει στη χαρά της Άνοιξης.
Οι ντόπιοι τον ρένουν για να πάει καλά η σοδειά και τον ακολουθούν σε μια χαρούμενη πομπή στην κεντρική πλατεία όπου στήνεται χορός με παραδοσιακά τραγούδια και κερνάνε διάφορα εδέσματα.