Βήμα 1ο.
Περπατώ στο δρόμο.
Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πέφτω μέσα.
Χάνομαι στο σκοτάδι. Αβοήθητος.
Δεν είναι δικό μου το φταίξιμο.
Δεν βγαίνω ποτέ από εκεί μέσα.
Βήμα 2ο
Περπατώ στο δρόμο.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Κάνω πως δεν την βλέπω.
Πέφτω μέσα.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι πάλι εκεί μέσα.
Δεν φταίω εγώ.
Μου παίρνει πολύ χρόνο να βγω έξω.
Βήμα 3ο
Περπατώ πάλι στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πέφτω μέσα.
Μου έγινε πια συνήθεια.
Τα μάτια μου είναι ανοιχτά....ξέρω που βρίσκομαι.
Εγώ φταίω.
Βγαίνω έξω αμέσως.
Βήμα 4ο
Περπατώ στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Την προσπερνώ.
Βήμα 5ο
Πηγαίνω από έναν άλλο δρόμο.
και μετα το πεμπτο βημα ξαναρχιζει το μετρημα απο την αρχη;
ReplyDeleteΠάντα μπορείς να κάνεις το επόμενο βήμα Μαρία.
ReplyDeleteΕπιλογή είναι ο δρόμος,επιλογή είναι όλα.!!ΌΛΑ!
Οι άνθρωποι γύρω μας μπορούν να είναι είτε συνοδοιπόροι, είτε σταθμοί είτε η ίδια η τρύπα. Δε μπορούμε να διαλέξουμε ποιοι θα βρεθούν στο δρόμο μας, αλλά μπορούμε είτε να τους προσπεράσουμε, είτε να τους αντιμετωπίσουμε (αν βλέπουμε κάποια ουσία σε αυτό), είτε να διαλέξουμε καινούργιο δρόμο, όπως λέει ο συγγραφέας. Η εμπειρία μας βοηθά να προσέξουμε τα σημάδια πιο γρήγορα. Το πιο σημαντικό όμως είναι να μάθουμε να πράττουμε πριν πέσουμε στην τρύπα. Η ζωή είναι πολύ πολύτιμη και μικρή για να εγκλωβιζόμαστε με ανθρώπους και νόρμες που μας παγιδεύουν.
ReplyDeleteΣτο λύκειο μας μάθαιναν για το κοινωνικό φαινόμενο της “κοινωνικής απομόνωσης και της μοναξιάς». Όντας μοναχικός τύπος, κάτι που ήξερα ότι δεν ενέκριναν οι δικοί μου, έτρεμα ότι όταν θα μεγάλωνα θα ήμουν μόνος, όπως έγραφαν τα δοκίμια των Νέων Ελληνικών. Ασυνείδητα και ενσυνείδητα έκανα στην πορεία παραχωρήσεις για να μην μείνω μόνος μου, που τώρα βλέπω καθαρά ότι ήταν απλά προσκλήσεις για εκμετάλλευση. Πλέον ξέρω ότι το καλύτερο πράγμα είναι κάποιος να είναι ικανοποιημένος μόνος του, και αν προκύψει μια καλή παρέα την πορεία, καλώς. Αν όχι, το να είσαι περιτριγυρισμένος από πολλά άτομα είναι απλά ένα πρότυπο που προάγουν τα media, για να σε κάνουν να νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι για να γίνεις “τέλειος¨» και άρα να είσαι πιο ευάλωτος σε διαφήμισης και οτιδήποτε άλλο. Έτσι, ξέρω πλέον ότι αν δεις ιδιοτελή συμπεριφορά σε οποιονδήποτε τον/την απομακρύνεις ή γίνεσαι μη-διαθέσιμος. Μπροστά στα συγκεκριμένα άτομα, παράδεισος η μοναξιά, που δεν είναι σίγουρη. Όπως λέει κι ο συγγραφέας «υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι». Εκτός φυσικά αν είσαι κι εσύ το ίδιο (και θέλεις να εκμεταλλευτείς τον άλλο κι εσύ). Τότε κάτσε εκεί, αξίζετε ο ένας τον άλλον (και μην παραπονιέσαι).