Ο μπαμπάς μου δεν είναι θεός!

- Να ρωτήσω κάτι; δυο μάτια μπροστά μου, γεμάτα προσμονή και θαυμασμό.

- Ο,τι θες, απαντώ και είμαι έτοιμος να μεγαλώσω τα μάτια αυτά ακόμα περισσότερο. Να διακρίνω μέσα τους την ομορφιά της μάθησης, αλλά και του θαυμασμού για την ικανότητά μου να γεμίζω το κενό της άγνοιας με γνώση.

Κάθομαι, για να μην δείχνω από την πρώτη στιγμή την ανωτερότητά μου. Τώρα είμαστε στο ίδιο ύψος.

- Λοιπόν; μελώνω την φωνή μου.

- Ε, να... τι γίνεται αμα πεθάνουμε;

Απότομα η λαλιά σταματά να φλυαρεί και την σκυτάλη παίρνει ο νους.

"Δεν ξέρεις" μου ψιθυρίζει, πες το.

"Πως μπορώ να πω κάτι τέτοιο;" αντιμιλώ. "περιμένει από μένα να μάθει" δικαιολογούμαι.

"Θα πεις ψέματα;" ακούω ξανά "για να σώσεις την εικόνα σου;"

"Μα περιμένει από μένα!" φώναξα σιωπηλά "να μην απογοητευτεί!"

"Τον εαυτό σου δεν θέλεις να απογοητεύσεις!" με μάλωσε "ξέρεις..απόβαλλε την γοητεία της ψεύτικης εικόνας!"

Αυτό ήταν αρκετό.

- Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά, είπα, μερικοί πιστεύουν τόσο πολύ που είναι σαν να ξέρουν.

- Δηλαδή, δεν ξέρεις; τα μάτια επιμένουν

- Οχι, παραδόθηκα, δεν ξέρω. Μα ελπίζω μια μέρα να μάθω, συμπλήρωσα.

- Τι καλά! φώναξε τραγουδιστά! Ο μπαμπάς μου δεν είναι Θεός! και έφυγε!!!