Μαγιάτικο Γιουκαλίλι

"Μέρα Μαγιού" η σημερινή. Μέρα αγώνα.
Αγώνας ενάντια στην ύβρη των συνανθρώπων και υπερ του εξανθρωπισμού μας.
Αγώνας να μην απομακρυνθούμε από το συναίσθημα που μας κρατά ζωντανούς.

Για μένα, τούτο γίνεται και με ένα γιουκαλίλι:



Σχόλιο:

Όπως και να έχει, να της το πεις!!!

Δεν είναι όπως τα βλέπεις

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκείνοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: “Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται”…..

Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.

Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς. Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει… “Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται”, απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.

‘Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα.

μπορεις να μου υποσχεθείς;

" Θέλω να μου υποσχεθείς οτι πάντα θα θυμάσαι
πως είσαι πιο γενναίος από ο,τι νομίζεις,
πιο δυνατός από όσο φαίνεσαι,
και πιο έξυπνος από όσο πιστεύεις"

Το κόκκινο μπαλόνι

Albert Lamorisse «Le Ballon Rouge» (1956) from radioelectron on Vimeo.

LE BALLON ROUGE". "Το κόκκινο μπαλόνι "είναι μια μαγική ιστορία για τη φιλία ανάμεσα σε ένα μικρό αγόρι και ένα μπαλόνι, με φόντο το Παρίσι της δεκαετίας του 1950. Ένα αγόρι, καθώς τριγυρίζει στους δρόμους, βρίσκει ένα κόκκινο μπαλόνι δεμένο σε έναν στύλο. Από εκείνη τη στιγμή το μπαλόνι ακολουθεί το παιδί στους δρόμους του Παρισιού, προκαλώντας έκπληξη σε όλη τη γειτονιά αλλά και τη και ζήλια των φίλων του...

"Το κόκκινο μπαλόνι" που σκηνοθέτησε το 1956 ο Αλμπέρ Λαμορίς, διακρίθηκε την ίδια χρονιά με το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και έναν χρόνο αργότερα με το βραβείο Σεναρίου στα βραβεία Oscar. Εκτός από την αναγνώριση και την εξαιρετική υποδοχή που έτυχε η ταινία από τους κριτικούς, είχε και εξαιρετικά εμπορική πορεία όπου κι αν προβλήθηκε. "Το κόκκινο μπαλόνι "είναι μια ταινία που έχουν λατρέψει πολλές γενιές παιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο με πρωτοποριακά οπτικά εφφέ για την εποχή του./ Ένα Παρίσι βγαλμένο, λες εξ ολοκλήρου, μέσα από τις σελίδες του παραμυθιού, μεταφέρει το θεατή σε έναν άλλο χρόνο και τόπο, που όλα είναι δυνατά, τίποτα δεν προκαλεί τον ορθολογισμό μας. Πρωταγωνιστής, το κόκκινο μπαλόνι, το μόνο ζωηρό, το μόνο έντονο αντικείμενο σε ένα κόσμο μουντό, άγευστο, μουχλιασμένο. Εκφραστής μιας στάσης ζωής, μιας οπτικής γωνίας, που λίγα χρόνια μετά, με τον Μάη του '68, θα σαρώσει την Γαλλία, αλλά θα σφραγίσει και την πορεία πολλών κινημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα σε μια κοινωνία που λειτουργεί με αδράνεια, μονοτονία, ποτισμένη με συντηρητικά αντανακλαστικά, με μια αρρωστημένη επιθετικότητα σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τον συνηθισμένο μέσο όρο, η ανιδιοτελής φιλία του μικρού Pascal με το κόκκινο μπαλόνι φαντάζει ξένη, απροσάρμοστη και άρα καταδικαστέα. Δεν χρειάζονται τα λόγια που πολλές φορές παραπλανούν. Η κίνηση του μπαλονιού, το παράσυρμα του από τον αέρα, η συμπεριφορά του, ο ερωτισμός του ακόμα, η επιβεβαίωση μιας μοναδικής προσωπικότητας έλκουν το αγόρι. Και το μπαλόνι όμως έλκεται από την τρυφερότητα, την ανθρωπιά, το δόσιμο του μικρού του φίλου. Πάνω στην τεντωμένη από το φούσκωμα γυαλιστερή επιφάνεια του καθρεφτίζεται ολόκληρη η κοινωνία με τα στραβά και ανάποδα της. Και ο μικρός Pascal, το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας, αλλά καταπιέζουμε και δεν βγαίνει ποτέ στην επιφάνεια, γοητεύεται από τον καινούργιο φίλο του. Η σχέση τους όμως προκαλεί. Η ισότιμη φιλία τους ερεθίζει τον περίγυρο. Απορρίπτεται, γιατί δεν γίνεται κατανοητή και πρέπει να σπάσει. Χτυπημένο από την σφεντόνα το μπαλόνι ψυχορραγεί. Σουρώνει, παύει να αντανακλά το φως. Διαλύεται κάτω από την μπότα της καθημερινότητας, της άχαρης, πεζής ζωής. Εσκεμμένα σταματώ εδώ. Ο Albert Lamorisse επιφυλάσσει για τον Pascal αλλά και για όλους μας μια ευχάριστη έκπληξη, που θα ήταν άδικο, να την χαλάσω πρόωρα. Ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται στην μουσική του Maurice Leroux

http://rigasili.blogspot.com/2010/04/albert-lamorisse-le-ballon-rouge-1956.html

γάμος2

Αργότερα, η νύφη με την "παρανύφη", μια κοπέλα που διάλεγε για σύντροφο και βοηθό στις μεγάλες τούτες ώρες ( η παρανύφη έπρεπε να έχει και τους δυο γονείς στη ζωή), πήγαιναν στα σπίτια και καλούσαν: " αύριο έχουμε το γάμο κι αν έχετε ευχαρίστηση...", και εκείνοι απαντούσαν : "φχαριστούμε, αντι η ώρα η καλή κι στ' μεγάλ' χαρά", και στην παρανύφη εύχονταν:"άντι κι στα δικά σ' μι του καλό". Δυστυχως τα τελευταία χρόνια "εισέβαλε" το απρόσωπο χαρτί με τα χρυσά γράμματα, που αντικατέστησε τη ζωντανή και γεμάτη αιδώ και συγκίνηση φωνή της νύφης.
Το βράδυ, μετά τα καλέσματα, όλες οι φίλες θα φέρουν τα δώρα τους στη νύφη. Θα λουστούν και θα αλλάξουν όλες μαζί. Στα "λουσίματα", όπως τα λεν, όλοι φεύγουν, μόνες οι κοπέλες με τη νύφη. μαντεύετε τι γίνετε. Χαρές και πειράγματα, αστεία πιπεράτα και υπονοούμενα, γέλια και τραγούδια.
Νύφη τα χιόνια λούστηκες και πήρες την ασπράδα
κι απ όλες τις τριανταφυλλιές την ροδοκοκκινάδα
σαν τι τραγούδι να σε πω νυφούλαμ' να σ' αρέσει
έχεις αγγελικό κορμί και δαχτυλίδι μέση.
Τη νύφη μας την είχαμε στη γλάστρα λουλουδάκι
και τώρα τη χαρίσαμε σ' ενα παλικαράκι.

Πριν φύγουν οι κοπέλες από το σπίτι της νύφης, γράφουν όλες τ' όνομά τους στο γοβάκι της κι όποιος το όνομα δεν σβήσει την άλλη μέρα, θα παντρευτεί μέσα στον ίδιο χρόνο.

Συνεχίζεται... ( με το σπίτι του γαμπρού)

εθιμα της ημέρας του Αγίου Γεωργίου

Το έθιμο των "Πεχλιβάνηδων"

Στο δημοτικό διαμέρισμα Ολβίου υπάρχει το έθιμο των "πεχλιβάνιδων" Ανήμερα του Αγ. Γεωργίου, από το μεσημέρι ομάδα παραδοσιακών οργάνων με νταούλι και ζουρνά, περιφέρονται στις γειτονιές του χωριού, όπου καλούν τους κατοίκους να παραβρεθούν στους αγώνες πάλης, όπου νεαροί παλαιστές από διάφορα μέρη της Β. Ελλάδος, γνωστοί και ως «πεχλιβάνηδες» (που σημαίνει "παλαιστής" στην τουρκική γλώσσα), συγκεντρώνονται σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο και αφού χωρισθούν σε ζευγάρια, παλεύουν αλειμμένοι με λάδια. Η περιβολή τους είναι δερμάτινο παντελόνι μαζεμένο μέχρι τα γόνατα και σφιχτά δεμένο στην μέση, έτσι ώστε να μην μπορεί ο αντίπαλος να του το βγάλει. Ο «Πεχλιβάνης» χάνει όταν πέσει και ακουμπήσει η πλάτη του στο έδαφος αλλά και όταν... ο αντίπαλος καταφέρει να του κατεβάσει το παντελόνι!!! Το βραβείο του νικητή είναι τα χρήματα «μπαξίσι» που μαζεύονται μέσα σε μια πετσέτα που την περιφέρει στο κοινό το ζευγάρι παλαιστών που αγωνίστηκε. Εικάζεται ότι το έθιμο ξεκίνησε προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου και αναπαριστά την πάλη του με το θηρίο. Το έθιμο αυτό το έφεραν οι πρόσφυγες κάτοικοι του χωριού Ολβίου από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, όπου η γιορτή του Αγ. Γεωργίου ήταν επίσημη αργία και για Χριστιανούς και για Μουσουλμάνους.
Στην Αράχωβα, ανήμερα του Πάσχα και από το απόγευμα ξεκινάει η περιφορά της Εικόνας του Αγίου Γεωργίου την οποία συνοδεύουν περί τα 500 άτομα ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές. Την επομένη πραγματοποιείται αγώνας δρόμου των γερόντων (ανηφορικός δρόμος), οι οποίοι ξεκινούν από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και φτάνουν στο λόφο.

Υπάρχουν τραγούδια για τον Άγιο Γεώργιο. Παράδειγμα από την Βέροια και την Νάουσα.
«Κάποτε σε ένα βασίλειο ο Θεός για να τιμωρήσει το βασιλιά, που δεν πίστευε στο Χριστό, έστειλε έναν φοβερό δράκοντα, που μπήκε στην πηγή απ' όπου έπαιρνε νερό όλο το βασίλειό του και δεν άφηνε να τρέξει το νερό, αν δεν του έδιναν κάθε μέρα από ένα παιδί τους για να το φάει.
Μια μέρα ήρθε και η σειρά της μοναχοκόρης του βασιλιά. Ο βασιλιάς δεν ήθελε να τη δώσει αλλά ο λαός τον ανάγκασε. Την έντυσε, τη στόλισε και την πήραν οι στρατιώτες και την πήγαν και την έδεσαν δίπλα στην πηγή, όπως έκαναν κάθε μέρα.
Εκεί που καθόταν η βασιλοπούλα και περίμενε να βγει ο δράκοντας απ' την πηγή για να τη φάει και έκλαιγε από το φόβο της, παρουσιάστηκε ένας όμορφος καβαλάρης και τη ρώτησε γιατί είναι δεμένη εκεί και γιατί κλαίει. Η βασιλοπούλα του είπε το λόγο και τον παρακάλεσε:

1. «Φύγε, ξενάκι μου, από δω να μη σε φάει και σένα
2. αυτό το άγριο θεριό που θα φάει και μένα!»,
αλλά ο Άγιος Γεώργιος της είπε να μη φοβάται γιατί αυτός ήρθε να τη γλιτώσει, μόνο που ήθελε πρώτα να κοιμηθεί λίγο για να ξεκουραστεί απ' το ταξίδι που είχε κάνει!
1. «Άφησ' με, κόρη μ', άφησ' με λίγον ύπνον ας πάρω
2. και γω σκοτώνω και θεριό και δράκοντα μεγάλο».
Μόλις ξάπλωσε ο Άγιος Γεώργιος, αποκοιμήθηκε, αλλά πολύ γρήγορα τον ξύπνησε η βασιλοπούλα με τις φωνές της!
1. «Σήκω, ξένε μου, γρήγορα, και το νερό αφρίζει
κι ο δράκος τα δοντάκια του για μένα τ' ακονίζει!».
Ο Άγιος Γεώργιος πετάχτηκε αμέσως επάνω και με το κοντάρι του σκότωσε το δράκοντα και με το σπαθί του του πήρε το κεφάλι και το έδωσε να το πάνε στο βασιλιά και να του πουν ότι τον δράκοντα τον σκότωσε ο Άγιος Γεώργιος από την Καππαδοκία.
Όταν έμαθε ο βασιλιάς τι έγινε δεν πίστευε ούτε στα μάτια ούτε στ' αυτιά του, ώσπου είδε την ίδια την κόρη του, και την αγκάλιασε και τη φίλησε κλαίοντας από τη χαρά του. Ύστερα ρώτησε τον Άγιο Γεώργιο τι θα ήθελε να του δώσει για να τον ξεπληρώσει για το καλό που του έκανε και ο Άγιος Γεώργιος του είπε να πιστέψει στο Χριστό, που τον βοήθησε να σκοτώσει το θεριό και να βαφτιστεί Χριστιανός. Τότε ο βασιλιάς βαφτίστηκε μαζί με όλη την οικογένειά του και το λαό του και έχτισαν και μια πολύ μεγάλη εκκλησιά για τον Άγιο Γεώργιο.

karousel μια ταινία μικρού μήκους

Υπάρχει κάτι χειρότερο από την μοναξιά

Το χειρότερο δεν είναι να νιώθεις μοναξιά.
Αλλά να έχεις ξεχαστεί από κάποιον που εσύ δεν μπορείς να ξεχάσεις...

Μερικά θέματα για σκέψη...

Συχνά εκείνοι που μας δυσκολεύουν να τους αγαπήσουμε, είναι αυτοί που χρειάζονται την αγάπη μας περισσότερο.

Δεν είναι τα χρήματα στη ρίζα όλου του κακού, αλλά ο φόβος

Το μυστικό της ευτυχίας είναι η αποδοχή του εαυτού σου

Η ζωή είναι η μεγαλύτερη θεατρική σκηνή που υπάρχει

Ας είναι αυτά, μερικά από τα θέματα που θα μας κάνουν να σκεφτούμε, την εβδομάδα που αρχίζει από σήμερα!

Γάμος

Συνεχίζουμε τώρα, ύστερα από τις γιορτές του Πάσχα, με τα έθιμα από την Ιμβρο.
Είχαμε σταματήσει στα αραβωνιάσματα.
Καιρός να πούμε για τον γάμο.
Ο γάμος είναι ασφαλώς το σημαντικότερο γεγονός στην ζωή μας, είναι ο θεμέλιος λίθος στην ζωή της κοινωνίας, αλλά και η εκπλήρωση της αποστολής μας. Λέγαμε στην ίμβρο, όταν κάποιος παντρεόταν, οτι "μπαίνει στον κόσμο", οτι πρέπει να "μπεις στον κόσμο" ( να παντρευτείς), για να καταλάβεις τον κόσμο, αν δεν μπεις στον κόσμο είσαι παράσιτο, είσαι ανάξιος, μένεις έξω του "νυμφώνος".
Εισιτήριο λοιπόν για τον κόσμο, για τη ζωή, είναι ο γάμος γι αυτό ανάλογη είναι και η όλη συμπεριφορά προς τον θεσμό, αλλά κυρίως κατά την τέλεση του γάμου, όταν δηλαδή παίρνεται το "εισιτήριο" για τον κόσμο.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Παραμονές του γάμου και ο πυρετός στο σπίτι της νύφης είναι υψηλός. Ολοι οι δικοί, οι γονείς, τα αδέλφια, οι συγγενείς, οι γείτονες και οι φίλες της νύφης, όλοι στο πόδι. Θ στολίσουν το καινούργιο σπίτι, θα απλώσουν τα προικιά, θα γμίσουν τις αυλές και τα μπαλκόνια με γλάστρες και λουλούδια και την παραμονή του γάμου θα γίνουν τα καλέσματα. Αλλοτε το κάλεσμα γινόταν με ένα "κ'λίκ'", μια κουλούρα με πλουμίδια περίτεχνα φτιαγμένη ήταν το προσκλητήριο, εξ ου και "κ'λικ' σου στείλαμε ή κ'λικ' θα σου στείλουμε" λενε κοροιδευτικά στον απρόσκληρο η ανεπιθύμητο επισκέπτη.
Συνεχίζεται...

μύθος η αλήθεια;

Ερημίτου Απόλογος

Έτσι εκπληρώνω τον προορισμό μου
Με τα κρυμμένα μου πουλιά
που ζωντανεύουν με κρουνούς κελαηδισμών
τις αποτεφρωμένες σας κοιλάδες
Με τη δική μου μουσική
των δειλινών
που μολονότι ηδυμελής και ωχρότατη
στο τέλος
τον άγριο παφλασμό σας υποτάσσει
Με των δρυμών την περισυλλογή
με των ανέμων την πολυφωνία
μ’ όλα τα μάτια μου ανοιχτά στο αντιπρανές
με τη σιωπή μου κύμβαλο αλαλάζον
Σ’ αυτό το μετερίζι ξαγρυπνώ
σ’ αυτή την έσχατη σκοπιά
παρόχθιος παρατηρητής
των επιγείων τη μοίρα κατοπτεύω...

"Ερημίτου Απόλογος" - του Ορέστη Αλεξάκη

Νεράιδες! Αραγε, υπάρχουν;

Ένα εξάχρονο κοριτσάκι, περπατούσε μια μέρα μαζί με την μητέρα του, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο.
Ξαφνικά, γυρίζει στην μητέρα του και όλο ενθουσιασμό, της φωνάζει:
- Κοίτα μαμά, μια νεράιδα!!
Η μητέρα του, φανερά ενοχλημένη, κοίταξε δεξιά και αριστερά να δει, μη τυχόν άκουσε κάποιος το κοριτσάκι της και αφού δεν παρατήρησε κάτι, γυρίζει και το χαστουκίζει με δύναμη!
- Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα, εντάξει; Μην σε ξανακούσω!!!
Έτσι, το παιδί, καλά εγκλωβισμένο στο κελί της λογικής, μεγαλώνει και μαθαίνει να βλέπει τον κόσμο, μέσα από τα ξύλινα μάτια των μεγάλων.
Α, και οι νεράιδες, συνεχίζουν να περπατούν ανάμεσα μας, δίχως να τις βλέπει κανένας.

φόβος η ντροπή;

Μην ντρέπεσαι να πεις:
"Δεν πιστεύω"
Μην φοβάσαι να πεις:
"Σε πιστεύω!!"

Δυο φίλοι περπατούσαν μαζί στην έρημο...

Ακουσε και μένα!

Ακουσε όλα τα "Δεν πρέπει"
'Ακουσε τα "Μη"
Άκουσε τα "δεν θα έπρεπε"
Τα "αδύνατον", τα "δεν θα"
Άκουσε τα "ποτέ δεν θα"
Ύστερα άκουσε πολύ προσεκτικά τι έχω να σου πω:
Τα πάντα μπορεί να συμβούν
Οτιδήποτε μπορεί να γίνει.

οι επιλογές τους - οι επιλογες μου

Οπως τα βλέπεις τα πράγματα

Τρείς άνθρωποι δούλευαν σε μια οικοδομή.
Όλοι είχαν την ίδια δουλειά.
Όταν ρωτήθηκαν τι κάνουν, ο κάθε ένας από αυτούς έδωσε διαφορετική απάντηση:
O πρώτος είπε: "Σπάω πέτρες"
O δεύτερος είπε: " Βγάζω το ψωμί μου"
O τρίτος είπε: " Βοηθάω να χτιστεί μια εκκλησία"
Εσύ τι λές;

σιωπηλός

Πιστέυω στον ήλιο
ακόμα κι αν αυτός δεν λάμπει.
Πιστέυω στην αγάπη
ακόμα κι εαν δεν την αισθάνομαι.
Πιστεύω στον Θεό
ακόμα κι αν αυτός παραμένει σιωπηλός...

Δευτέρα Ανάσταση

Δευτέρα Ανάσταση
Και μετα από ολιγόωρη ανάπαυλα, που ο καθένας θα πήγαινε στο σπίτι του να ανταλλάξουν τον χαιρετισμό της αναστάσεως και να τσουκρίσουν το κοκκινο αυγό, άρχιζαν οι καμπάνες των εκκλησιών να χτυπούν χαρμόσυνα. Ολοι μαζεύονταν στον αυλόγυρο της εκκλησίας, από όπου θα ξεκινούσε η πομπή. Οι τουφεκιές και τα μπουρλότα δονούσαν τον αγέρα και οι φωνές και τα γέλια των παιδιών συμπλήρωναν το σκηνικό της χαράς. Πριν ξεκινήσει η πομπή έβγαινε ένας δίσκος για την ¨Ανάσταση" του οποίου οι εισπράξεις θα ενίσχυαν το ταμείο της εκκλησίας, και ο πιο ανοιχτοχέρης που θα πρόσφερε τα πιο πολλά θα είχε την τιμή να σηκώσει την "Ανάσταση", κατα την διάρκεια του Εσπερινού, την "δευτέρα ανάσταση" όπως την λέμε.
"Δευτέρα Ανάσταση", το αποκορύφωμα τηςΛαμπρής, "εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων". Μετά την δευτέρα ανάσταση γέμιζαν οι δρόμοι χαρούμενο κόσμο και τα φιλιά της αναστάσεως σφάλιζαν τη χαρά. Εκείνες τις ώρες, είχες πραγματικά την αίσθηση οτι "συναγάλλεται ο ουρανός και η γη". Τα γλέντια και οι χοροί γίνονταν την άλλη μέρα, την Λαμπροδευτέρα, έτσι λέγαμε την Δευτέρα της Διακαινησίμου, Λαμπροτρίτη κλπ και την Κυριακή του Θωμά "Δίλαμπρο", πάλι με αρνί στον φούρνο, διπλή γιορτή, διπλοί και πολλές κοπέλες με τα παλικάρια τους, αγάπες και προξενιά που κυοφορούνταν την διάρκεια της Σαρακοστής,σήμερα έδιναν το παρόν.
Στο Ευλάπιο συνήθιζαν να καίνε τον Ιούδα το Πάσχα. Τα παιδιά το Μέγα Σάββατο, έκαναν το ομοίωμα του Ιούδα, ένα σκιάχτρο φορτωμένο κουρέλια και το έμπηγαν σ' ένα πάσαλλο στον αυλόγυρο της εκκλησιάς. Την αυγή με το "Χριστός Ανέστη" του πάταγαν φωτιά. Ομως η επιχείρηση δεν είχε πάντα επιτυχία. Τα παιδιά της γειτονικής Παναγιάς έρχονταν αποβραδίς και τον έκαιγαν. Έτσι και αυτοί αναγκάστηκαν να λάβουν τα μέτρα τους.
Για να τον φυλάξουν κρύβονταν στον αυλόγυρο και όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι επιδρομείς τους υποδέχονταν με "καταιγισμό πυρός", βροχή οι πέτρες επάνω τους. Οι Παναγιαλίδες, κάτοικοι της Παναγιάς, δεν το είχαν για καλό να φυγομαχίσουν και να ρεζιλευτούν πασχαλιάτικα. Περνούσαν στην αντεπίθεση με τα ίδια όπλα. Σωστός πετροπόλεμος.
Αποτέλεσμα; Την άλλη μέρα, Πάσχα, πολλά κεφάλια δεμένα και στα δυο τα στρατόπεδα. Παρ' όλα αυτά, τα ατυχήματα και οι τραυματισμοί δεν ανέκοψαν τη συνήθεια και ο πετροπόλεμος της Παναγιάς και του Ευλάμπιου έγινε παράδοση.

Πάσχα. Η πρώτη Ανάσταση.

"Αυτή η Κλητή Αγία ημέρα" για τους Ιμβριώτες ήταν αγία σε όλο της το πλάτος.
Ηταν ημέρα εσωτερικής χαράς και πνευματικής ανάτασης. Τα άτομα, οι οικογένειες, τα χωριά ζούσαν μια μέρα γαλήνης και αδελφωσύνης. Τη ημέρα αυτή δεν γλεντούσαν ούτε χόρευαν, όπως συνέβαινε στις άλλες γιορτές, που έπιναν, μεθούσαν και πολλές φορές "άνοιγαν παλιά ντεφτέρια".

Πρώτη Ανάσταση

Ολοι ντυμένοι στα καινούργια, όπως και τα Χριστούγεννα. Ντύνονταν για να γιορτάσουν, όχι για να κάνουν επίδειξη. Ετσι αισθάνονταν "νέοι" άνθρωποι και καλύτεροι. Εσωτερική ανακαίνιση με την προσευχή και τη νηστεία, εξωτερική ανανέωση με τα καινουργια ρούχα.
Οπως τη Μεγάλη Εβδομάδα, έτσι και το Πάσχα, ο βαθιά θρησκευόμενος λαός της Ίμβρου δεν αισθανόταν συγκίνηση του "Χριστός Ανέστη", αν δεν το άκουγε στην εκκλησιά, όχι σαν σύνθημα για φαγοπότι, αλλά σαν σάλπισμα αγελικό: "ουκ έστιν ώδε αλλ' εγήγερται" Ειχε την εντύπωση πως κάπου θα Τον δεί, να πορεύεται προς Εμμαούς.
Η Ανάσταση γινόταν "Ορθρου βαθέως" καιμετά όλοι με τις λαμπάδες αναμμένες "εκ του ανεσπέρου φωτός" έμπαιναν στις εκκλησιές και με κατάνυξη παρακολουθούαν την λειτουργία που διαρκούσε ως τα χαράματα. Κανένας δεν αποχωρούσε αν δεν άκουγε την ευχή του αγίου Χρυσοστόμου που είναι το κλειδί της αυλάιας των 50 ημερών. Επρεπε να ακούσουν τον ιερέα να ρωτά: "Επικράνθη ο Άδης;" κι όλοι μαζί απαντούσαν: "Επικράνθη" τρεις φορές. "Ανέστη Χριστός;" "Ανέστη" απαντούσαν όλοι μαζί με βοή.

αναστηθήκαμε εμείς

Το οτι πέθανε ο Θεός, για μας σημαίνει οτι αναστηθήκαμε εμείς και κάθε τι που δημιουργούμε.
Σημαίνει οτι έχει νόημα και ενδιαφέρον η ζωή.
Σημαίνει οτι η ίδια η ζωή είναι πια ωραία και αθάνατη.

" Ας στολιστουμε ας λάμψουμε για χάρη της γιορτής
και ο ένας τον άλλον ας αγκαλιάσουμε.
Ας πούμε, αδέλφια, και κυρίως σε αυτούς που μας μισουν
Να συγχωρησουμε τα πάντα, αφού είναι Ανάσταση"
Και δυνατά ας ψάλλουμε " Χριστός Ανέστη"

Το Μεγάλο Σαββατο

( H φωτογραφία είναι από τον όμορφο διαδικτυακό τόπο του http://www.visit-pilio.gr/ ) 

Μια μέρα γεμάτη μυστήριο και δέος. Μια μέρα διπρόσωπη. Απ' τη μιά η "Ζωή εν τάφω" και από την άλλη η ζωή απλώνει τα φτερά της να αγκαλιάσει τον κόσμο. Η προσδοκία της Ανάστασης. Από την μιά το δέος του θανάτου και από την άλλη η ελπίδα της Ανάστασης. "Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην" λ΄γει η Εκκλησία το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, κι ο παπάς με ένα πανέρι δαφνόφυλλα που σκορπά μέσα στο ναό είναι σαν να φέρνει το μεγάλο μηνυμα. Τα φύλλα τούτα μάζευαν οι πιστοί και τα έφερναν στα σπίτια τους, προμηνυμα Λαμπρής κι ύστερα τα σκορπούσαν στους κήπους και τα αμπέλια φυλακτό από "πάντα όφεον και σκορπίον" Για την Ιμβριώτικη οικογένεια το μεγάλο γεγονός του Μεγάλου Σαββάτου ήταν το αρνί, ο "πασχάλιος αμνός". Κάθε νοικοκύρης έσφαζε το αρνί ή το κατσίκι στην αυλή του. Το "μυστήριο" τελούσε ο πατέρας με χειρονομίες επίσημες, σοβαρός και αμίλητος. Το αίμα έκανε αυλάκι. Ηταν η μόνη φορά που δεν άφηναν το σκύλο να το γλείψει, έχυναν νερό να αραιώσει και να το πιεί το χώμα. Τα παιδιά με φανερή περηφάνια παρακολουθούσαν "τα γενόμενα". Υστερα ο πατέρας το ανέβαζε στο σοίτι και το παρέδινε στη νοικοκυρά. Αυτή είχε τη φροντίδα για το ψήσιμο του πασχαλινού αρνιού στοφούρνο είχε μια ιδιαιτερότητα, μοναδική ίσως. Το έψηναν γεμιστό στο φούρνο. Η νοικοκυρά κατ' αρχήν έπρεπε να υπολογίσει πόσος "γόμος" της χρειάζεται, για να γεμίσει το κουφάρι του αρνιού. Εβραζε τα συκωτάκια και τα άφηνε να κρυώσουν, ύστερα τα έκοβε ψιλά ψιλά και τα ανακάτευε με ρύζι, πρόσθετε ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια φρέσκα και τρυφερά, μάλαθρο, δυόσμο, αλάτι πιπέρι και το χυμό ενός λεμονιού. Τα ανακάτευε καλά καλά και ο "γόμος" ήταν έτοιμος. Ετριβε κατόπιν το εσωτερικό του αρνιού με βούτυρο, αλάτι, πιπέρι και λεμόνι και τοποθετούσε μέσα το "γόμο" κατόπιν έραβε με κλωστή το άνοιγμα και το έβαζε στον "ταβά" (=ταψί). Το έτριβε κι επ' έξω, όπως είχε κάνει για το εσωτερικό, έβαζε το ανάλογο νερό και το σκέπαζε με ένα φύλλο ζυμάτι, φλουμάρι, για να μην τ' "αρπάξει" ο φούρνος και καεί, και το έβαζε στο φούρνο. Το φούρνιζαν στους φούρνους της γειτονιάς 4-5 μαζί, εκλειναν τηνπορτούλα του φούρνου με το "πούμα" και το έχριζαν γύρω γύρω με λάσπη, για να μην φύγει η ζέστη, εκεί το άφηναν όλη νύχτα. Το τι συντελούνταν μέσα στο φούρνο όλη νύχτα, μόνο όσοι έχουν την "έσωθεν μαρτυρία", του φούρνου δηλαδή, αυτοί...ξέρουν! Η όλη διαδικασία γινόταν με θρησκευτική προσήλωση, γιατί δεν ήταν μόνο το "και φαγόντες ευρανθώμεν", αλλά η ψυχική πανδαισία που υλοποιείται με τη θυσία του "ενιαυτού αμνου", που είναι το σύμβολο της Μεγάλης μέρας.

Μην κρίνεις ίνα μη κριθεις, μην πεις για θα το λάβεις

Είναι απο τα έθιμα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας πριν πάνε να κοινωνήσουν να ζητά συγχώρεση ο ένας από τον άλλον και όλοι να συγχωρούνται. Να μπορούν να κοιτάζονται με ευθύτητα, κατάματα. Και ύστερα να αντικρίσουν το Θεο.
Το ξέρουν όλοι αυτό. Γιατι αγωνίζονται να μην κρίνουν κανέναν για κανένα λόγο.
Να βλέπουν όλους του ανθρώπους με την ίδια καλή διάθεση.
Αν δεις κάποιον που έχει ένα μάτι, να μην τον ξεχωρίσεις από τους άλλους, λένε στο Γεροντικό, αλλά να του δώσεις σημασία σαν να είχε την υγεία του. Αυτόν που του λείπει το ένα χέρι, να τον δεις σαν να είχε και τα δύο χέρια. Να δεις όρθιο τον κουτσό και τον παράλυτο υγιή.
Αυτή είναι η καθαρότητα της καρδιάς.
Να τους συμπαθήσεις και να τους συμπονέσεις.

Μεγάλη Παρασκευή

Αληθινά μεγάλη μέρα! Την μέρα αυτή δεν εκαναν καμιά δουλειά, ολοήμερη και προσευχή. Στις εκκλησίες οι καμπάνες χτυπούσαν νεκρώσιμα, για να θυμίζουν πως είναι μέρα πένθους. Οι μητέρες από πολύ πρωί έφερναν τα παιδιά της στην εκκλησία, για να χαιρετήσουν τον Εσταυρωμένο, και πριν σκύψουν να φιλήσουν τα πόδια του, απόθεταν στην βάση του Σταυρού λουλούδια, πολλά λουλούδια, πρώιμα ανοιξιάτικα, πασχαλιές, βιολέττες, μενεξέδες και ξερό βασιλικό. Ταλουλούδια τούτα τα μοίραζαν οι ιερείς το βράδυ μετά την Αποκαθήλωση στους πιστούς, που έρχονταν να χαιρετήσουν τον Επιτάφιο. Οι νοικοκυρές τα φύλαγαν όλο τον χρόνο στο σπίτι και τα έκαιγαν γιανα "καπνίσουν" τους βασκαμένους και τους δαιμονιζόμενος.
Οσες μητέρες η άδελφές που είχαν ιδιάιτερο λόγο να ανησυχούν για τοπαιδί ή τον αδελφό ή τον άνδρα που ήταν άρρωστος, η στρατιώτης ή ξενιτεμένος, έβγαιναν με άνα καλάθι που είχε μέσα λάδι, κεριά, λίβανο και λουλούδια, προσκυνήσουν σε όλα τα εξωκλήσια που ήταν γύρω στα χωριά. Το απόγευμα, μετα τον Εσπερινό και την Αποκαθήλωση, δεύτερο προσκύνημα στον Επιτάφιο. Καταστόλιστος με λουλούδια. Τον είχαν στολίσει οι κοπέλες του χωριού με πολλή φροντίδα. Έπρεπε να είναι ωραίος, όπως εκείνος ήταν "ωραίος κάλλει παρα πάντας ανθρώπους" Τα παιδιά περνούσαν τρεις φορές σταυρωτά κάτω από τν Επιτάφιο, για να είναι άτρωτα από κάθε κακό όλο τον χρόνο.
Το διάστημα που μεσολαβούσε από τον Εσπερινό ως τον Ορθρο του Μεγάλου Σαβββάτου, το "Ζωή εν τάφω", κορίτσια ανύπαντρα μαζεύονταν γύρω στον Επιτάφιο για να μοιρολογήσουν τον Χριστό, να πουν το μοιρολόγι της Παναγίας "Ω γλυκύ μου Εαρ".
Το δικαίωμα τούτο αποκτούσαν αυτόματα εκείνες οι κοπέλες που όλη την ημέρα την αφιέρωσαν στο στόλισμα του Επιταφίου.
Το μοιρολόγι τούτο με τους άτεχνους αλλά δραματικούς στίχους και την βαθιά συγκινησιακή μελωδία του ιστορεί και εκφράζει όλον τον πόνο και το σπαργμό της "μάνας", είναι ένας αληθινός "Επιτάφιος Θρήνος."

"Σήμερα μαύρος σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα όλα θλίβονται και τα βουνά λυπούνται,
σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι
οι άνομοι και τα σκυλιά οι τρισκαταραμένοι,
για να κρεμάσουν το Χριστό των πάντων Βασιλέα"

Ζωή και θάνατος

Σήμερα η Εκκλησία μοιάζει να είναι ηττημένη.
Ο θάνατος μας περικυκλώνει με τις κουστωδίες του. Το χρήμα, οι ιδέες, η επιστήμη, η εξουσία, αποτελούν αναγκαιότητες στη ζωή του παραστρατημένου ανθρώπου, αλλά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να φρουρούν τον τάφο. Γιατί μας μιλάνε για τον κόσμο και ερμηνεύουν τη λειτουργία του, ικανοποιούν τις ανάγκες μας, πραγματικές ή κατασκευασμένες, μας δημιουργούν ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας και ευτυχίας, αποθεώνουν τον άνθρωπο και τις δυνατότητές του.
Η στιγμή του θανάτου όμως αποδεικνύει την ουσιαστική αδυναμία των ισχυρών να προσφέρουν Ζωή και όχι επιβίωση.
Γιατί αυτό είναι το τελικό ζητούμενο για τον άνθρωπο, η Ζωή.
Αν η πέτρα του μνήματος αποτελεί το τέρμα, τότε όλα είναι μάταια. Δεν είναι όμως έτσι. Η Ανάσταση μιλά και προσφέρει την αφετηρία μιας άλλης βιοτής, της αιώνιας. Και δίνει ως σημάδι της νίκης της το Ανέσπερο Φως, γιατί στηρίζεται σε μία σχέση που δίνει Ζωή για την κτίση και τον άνθρωπο.
Η ήττα συντρίβεται. Μαζί της ό,τι μας χωρίζει από τον Χριστό. Μπορεί οι δυνατοί να φαντάζουν ανίσχυροι και ανίκητοι. Η Αγάπη όμως θα αναστηθεί. Και μαζί της θα αναστήσει αυτόν που ελπίζει σ' αυτήν και με ταπείνωση την προσδοκά.