Να μου επιτρέψετε να αφήσω την ψυχή μου να ταξιδέψει, μέρες που είναι.
Εκεί στην πατρίδα.
Να μου επιτρέψετε τα δάκρυα και το χαμόγελο και την μικρή ελπίδα της επιστροφής.
Δεν είναι μικρό πράγμα, της Παναγιάς στην Ίμβρο...
Μικρά παράθυρα θα ανοίξω να ρίξουμε ευλαβικά μια ματιά στις γειτονιές της γλύκας και της απαντοχής.
Νάμαστε λοιπόν σε ένα χαγιάτι. Είναι απογευματάκι καλή ώρα. Τα τζιτζίκια διαλαλούν τον έρωτά τους.
Μπροστά μας ένα τραπεζάκι ξύλινο με ένα ασημένιο δίσκο.
Καφεδάκια, γλυκό του κουταλιού, κατα προτίμηση τριαντάφυλλο και ποτήρια παγωμένο νερό από τη βρύση.
Ο μπάρμπα Γιώργος είναι όλο γλύκα και ξεκινά να μας λέει για τις μέρες τούτες:
Ο Ίμβριος σέ όποιο μέρος τού κόσμου καί νά βρήσκεται, όταν πλησιάζουν οι μέρες τού Αυγούστου, μέσα του κάτι τόν παρακινεί καί τόν σπρωχνει νά πάρη τόν δρόμο γιά τήν πατρίδα. Αρχίζει νά θυμάται τό σπίτι πού άφησε, τούς τάφους τών πατέρων του , τή πατρική γή, τά παιδικά του χρόνια , τήν ωραία ζωή τών καλών χρόνων . Μαζι μέ δέος φουντώνει καί η νοσταλγία τού γυρισμού. Στά όνειρά του έρχονται οι πατέρες του καί τού φωνάζουν <<έλα νά μάς ανάψεις τό καντύλι τών τάφων μας.>>. Δέν αντέχει στά προστάγματα τών πατέρων καί τής μεγάλης του μάννας τής Ιμβρου, καί σέ τόσες νοσταλγίες.Παίρνει τήν απόφαση καί ξεκινά, από Ν. Ζηλανδία , Αμερική Ελλάδα όπου καί άν βρήσκεται. Πολλοί τότε φιλούν τήν γή πού άφισαν κάποτε. Τρέχουν στόν τάφο τών δικών τους, τόν καθαρίζουν , τού ανάβουν τό καντήλι. Έτσι ησυχάζει εκείνο,ς υσηχάζουν καί εκείνοι πού είναι μέσα. Έχω δεί ανθρωπο νά λιποθυμά όταν πήγε στό πατρικό του σπίτι καί τό βλέπει καταπατημένο από άγνωστους επισκέπτες!!!..... καί άλλον νά κάθεται πάνω στό γρεμισμένο τοίχο τής αγροικίας του τήν οποία έχτισε μέ τά ίδια του τά χέρια νά μοιρολογά και΄νά λέγει<< Ανάθεμα καί κατάρα σέ όσους μάς έφεραν σαυτά τά χάλια.>>
Η γιορτή τής Παναγίας αρχίζει από τίς 14 μέ τό σφάξιμο τών βοδιών τά οποία είναι τάματα τών χωριανών στή Παναγιά. Τά κρέατα βράζονται όλη τήν νύχτα μπροστά στήν εκκλησία., καί μέσα στό ζουμί βράζεται η παραδοσιακή κουρκούτα. Τήν επομένη μετά τήν λειτουργία, ευλογούνται από τόν μητροπολίτη, καί μοιράζονται σέ όλους τούς χωριανούς. Σήμερα γίνεται η πανηγυρικότερη καί ευλαβικότερη λειτουργία στήν εκκλησία. Σήμερα ο κάθε ένας μας λέγει τόν πόνο του στήν Παναγιά, καί ζητά τήν βοήθειά της και΄τήν προστασία της. Μέ τόν λόγο πού εκφωνεί ο μητροπολίτης η κάποιος από τούς θεολόγους,κλαίει ο λαός κλαίει καί η Παναγιά, η μεγάλη μάνα, ανοίγει τά φτερά της γιά νά σκεπάσει καί προστατέψει τά κατατρεγμένα παιδιά της τά οποία σκορπισε σέ ολόκληρη τήν γή η λαίλαπα τού κατατρεγμού. Μετά τήν εκκλησία έρχεται η σειρά τών νεκρών . Αυτή η στιγμή είναι η συνάντηση τών προγονων μέ τους ζωντανούς. Ο κάθε ένας πηγαίνει στό μνήμα μέ έναν δίσκο γεμάτον γλυκά καί περιμένει νά περάση ο κάθε ένας , νά πάρη κάτι και νά μακαρίση τούς πεθαμένους , οι οποίοι εκείνη τήν στιγμή πλυμηρίζουν αόρατοι τό νεκροταφείο χαιδέυουν τους απογόνους τους πού τούς θυμούνται καί τούς τιμούν.. Από εκεί φεύγουμε μέ γεμάτες τίς καρδιές ανάμεικτων αισθημάτων, χαράς καί λύπης, καί ψυχικής ανακούφισης.Από εκεί καθένας πηγαίνει στό σπίτι του αφού πάρει τήν κουρκούτα μέ τό κρέας πού διανέμεται., γιά νά καθήσει στό γιορτινό τραπέζι, πού οπωσδήποτε δέν λείπουν οι φιλοξενούμενοι. Το βράδυ αρχίζει τό ξεφάντωμα, πού ο χορος καί τό τραγούδι συνεχίζει μέχρι τό πρωί.
Η 16 Αυγούστου μιά άλλη μέρα λιτανείας καί προσευχής. Όλοι πέρνουμε τόν δρόμο γιά τό Μάρμαρο. Εκεί μας περιμένει η Παναγία η Μπαλωμένη η θαυματουργή. Σύμφωνα μέ τόν θρύλο, τήν έχτισε κάποιος Βυζαντινός αυτοκρατορας.σφάζονται τά αρνιά καί βράζονται εκεί. Εδώ ενώνονται τά επουράνια μέ τά επίγεια. Ερχετε η Παναγιά, στέλνει πολύ νερό στό αγίασμά της { τό οποίο άλλοτε είναι λίγο}γιά νά πάρουν οι πιστοί νά πιούν καί νά πληθούν, γιά γιατριά ψυχής καί σώματος.
Αυτά λέει ο γέροντας και ρουφά μια γουλιά καφέ. Τα μάτια του ταξιδεύουν πέρα...στο παρελθόν γιατί το μέλλον....
