Είναι οι Καλικάντζαροι τα μικρά εκείνα δαιμόνια με τα κατσικίσια ποδαράκια, τα μεγάλα σαν νυχτερίδας αυτιά, την αποκρουστική φάτσα και τα τρελά φερσίματα, που ανεβαίνουν από τα έγκατα της γης, όπου ολοχρονίς αγνίζονται να κόψουν τον χονδρό κορμό του δένδρου που κρατά τη γη, για να την γκρεμίσουν στα τάρταρα η βγαίνουν από τα βάθη της θάλασσας, ανάμεσα Ίμβρου και Σαμοθράκης, όπου έχουν το μεγάλο μύλο που αλέθει το άλας για να αρμυρίσει το νερό και να μην μπορούν οι άνθρωποι να το χρησιμοποιήσουν.
την παραμονή των Χριστουγέννων αφήνουν τα "θεάρεστα" έργα τους και ανεβαίνουν στη γη, για να πειράξουν τους ανθρώπους, να τους χαλάσουν το γιορταστικό τους κέφι. Γι' αυτό οι νοικοκυρές την παραμονή, από την αυγή μάζευαν την στάχτη από το τζάκι και την έριχναν γύρω γύρω στο σπίτι, σύρριζα με τον τοίχο, γιατί οι "τρισκατάρατοι" φοβούνται να την πατήσουν και να περάσουν. Αλλιώς σκαρφαλώνουν στον τοίχο, ανεβαίνουν στα κεραμίδια, όπου κάνουν πολλή φασαρία, τρυπώνουν από την καπνοδόχο στο τζάκι για να κάνουν την ζημιά τους. Τους τρελαίνει η μυρωδιά του ψημένου κρέατος.
Θέλουν να πλησιάσουν και να τσιμπήσουν λίγο κρέας και αν δεν το καταφέρουν τότε το μολεύουν και φεύγουν. Για να αποτρέψει την απόπειρά τους αυτή αυτός που ψήνει κρατάει ένα ξύλο αναμμένο που έχει γίνει σαν πύρος από την φωτιά, το χτυπάει πάνω στους δαυλούς για να κάνει σπίθες λέγοντας λόγια αποτρεπτικά για τους καλικάντζαρους. Τρομαγμένοι αυτοί κάνουν πίσω μα θα ξανάρθουν.
No comments:
Post a Comment