Ακόμα και οι πιο σοφοί - εσύ διάβαζε ανίδεοι - ερημίτες, πέρασαν ζωές ολόκληρες ανάμεσα στον ήλιο και το φεγγάρι δίχως να καταφέρουν πολλά, παρα μόνο να επαναλάβουν το μεγαλείο αυτού του βάθους."
"Γιατί το λες και το ξαναλες αυτό Ερημίτη;" ρώτησε ο καλωσυνάτος φίλος που με φιλοξένησε στο σπιτικό του.
"Το λέω για να το ακούσω κι εγώ που το χρειάζομαι αλλά και να παινέψω κι εσένα"
"Εμένα; Γιατί;"
"Θα σου πω, αφού πρώτα εσύ μου φανερώσεις τα αισθήματα που έχεις ύστερα από το κάψιμο της χώρας που σε ανέθρεψε για αιώνες τώρα"
"Δεν ξέρω Ερημίτη ξεκάθαρα...δεν ξέρω...την μια έχω θυμό...την άλλη λύπηση... μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω"
"Γι' αυτό έχεις και τούτον τον πίνακα στην είσοδο του σπιτιού σου έτσι;"
Γέλασε ο φίλος μου με θαυμασμό
"Είσαι καταπληκτικός Ερημίτη" μου λέει
"Τούτο εδώ είναι καταπληκτικό" του απαντώ και το διαβάζω δυνατά:
No comments:
Post a Comment