το φεγγάρι...οι φωτιές... μεσα από το σπίτι μου...

Μπορώ να καταλάβω πολύ εκείνους που από την μια στιγμή στην άλλη έμειναν δίχως σπίτι.
Είμαι εγώ.
Κι εγώ μια φορά στη ζωή μου ένιωσα την φωτιά να μου καίει τη ζωή μου, να με διώχνει από το σπίτι μου.
Καταλαβαίνω τι σημαίνει να βλέπεις το σπίτι σου να λυγίζει από τον βιασμό. Να σου φωνάζει για βοήθεια κι εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα παρά να στεγνώνεις τα δάκρυα σου.
Με τον καιρό περίμενα πως θα καταλαγιάσει η ανάγκη να φωνάξω να θυμώσω να κλάψω.
Ψέματα.
Δεν έγινε τίποτα.
Μπροστά στην ίδια εικόνα της καταστροφής, μεταφέρομαι αμέσως στο σπιτικό μου.
Αστεγοι συνοδοιπόροι, υπάρχει τρόπος για να δεις καταματα αυτό που συνέβη.
Σαρκασμός και υπέρβαση.
Αλλιώς, θα είμαστε μέσα σε ένα δωμάτιο και θα χτυπάμε τους τοίχους μέχρι να ματώσουμε. Μάταια.
Το φεγγάρι πανωθε μας: