Το πουκάμισο

Έχει παραγίνει το θέμα με την ομάδα των ψηλών από την τρίτη Γυμνασίου. Κάθε μέρα περνούν απο το γραφείο του διευθυντή. Στέκονται σαν στρατιωτάκια μπροστά απο το γραφείο του και ξεκαρδίζονται στα γέλια απο μέσα τους. Γελούν τόσο δυνατά ώστε δεν αφήνουν χώρο για τις φωνές του διευθυντή. Προσπαθεί να τους πάρει με το καλό. Να τους απειλήσει. Να του φοβερίξει με τους γονείς τους. Εχει περάσει ένας μήνας και παραπάνω απο την αρχή της χρονιάς. Δεν άλλαξε τίποτα.
Χθες πέρασαν απο το σχολείο οι γονείς τους. Με χίλια παρακάλια έπεισαν τον διευθυντή να τους κρατήσει για λίγο ακόμα, μέχρι να δουν τι θα γίνει.
«Μα υποφέρουν όλα τα μικρά» είπε εκείνος.
Με τα πολλά κατάφεραν και πήραν μια κάποια χρονική αναβολή.
Οι πέντε ψηλοί ήταν εκείνοι που κυριαρχούσαν στις μπασκέτες, στο βόλευ, στο προάυλιο.
Τα κορίτσια μυστικά τους θαύμαζαν και τους σκέφτοντα για αγόρια τους. Εκείνοι το ήξεραν και έκαναν τα πάντα για να αποδείξουν οτι άξιζαν τις σκέψεις τους.
Ο Αντώνης είναι  πρωτάκι. Μαζεμένο . Δε ζητά καυγάδες. Τα μαθήματα του και την κιθάρα του. Αυτές είναι οι αγάπες του.
Σήμερα ήρθε στο σχολείο φορώντας ένα καρώ πουκάμισσο με χρωματιστά τετραγωνάκια. Εμοιαζε με ολάνθιστο κήπο. Οι ψηλοί δεν θα το άφηναν έτσι. Στο διάλειμμα επιτέθηκαν. Με σπρωξιές φανερές και κρυφές κατάφεραν να του το σκίσουν.
Εκτός απο τη βρωμιά τώρα είχε ποτίσει και απο τα δάκρυα του μικρού. Στεκόταν απ έξω απο τις τουαλέτες και προσπαθούσε να το συμμαζέψει για να πάει για μάθημα. Οι λωρίδες δεν γίνονται ξανά πουκάμισο. Παραπέρα οι τέσσερις ψηλοί χασκογελούσαν με το κατόρθωμά τους.
Το γέλιο τους πάγωσε όμως όταν είδαν τον πέμπτο της παρέας να πλησιάζει τον Αντώνη, να βγάζει το πουκάμισο του, να το δίνει στο μικρό, να τον βοηθάει να το φορέσει και να παίρνει εκείνος το σκισμένο.
Εχουν περάσει ώρες απο τότε και κανένας απο τους τέσσερις δεν έχει καταλάβει τι έγινε.  Επειδή κανένας τους ακόμα δεν είχε τη τύχη να βαδίσει τους μυστικούς δρόμους της αγάπης.