τα Οχι

Το ΟΧΙ που δεν είπαμε.
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας και μας καθίζει στο εδώλιο. Να απολογηθούμε. Μας ζητά το λόγο που αμελήσαμε. Το λόγο που δεν σταθήκαμε αντάξιοι του ύψους μας, όσο κοντοί ή ψηλοί κι αν είμαστε.
Νομίζαμε ότι είχαμε τελειώσει με τους αγώνες μας. Ότι είχαμε τιμήσει όλες τις ένδοξες εποποιίες, ότι αποθέσαμε ευλαβικά τα στεφάνια μας, ότι είχαμε παρελάσει μπροστά από τα μνημεία που είχαν στηθεί πάνω στην θυσία των άλλων. Κι έτσι είχαμε την πολυτέλεια να λέμε ΝΑΙ σε όλα. Ίσως να σκεφτήκαμε ότι πέρασαν πια οι εποχές των αγώνων. Ίσως να άλλαξαν και οι εποχές. Έτσι είπαμε κοιτώντας τον καθρέφτη μπροστά μας  μισοκλείνοντας τα μάτια. Το είδωλο σα να μας φάνηκε ότι είναι θολό, μα δεν δώσαμε σημασία. Αγοράσαμε καινούργιο καθρέφτη.
Μα οι στιγμές πια σε τούτους τους καιρούς είναι αμείλικτες. Δεν λογαριάζουν τις σαθρές θεωρίες μας, ούτε συμπάσχουν με τους συμβιβασμούς μας. Μπορεί να βρεθήκαμε από τη μια μέρα στην άλλη από την ταράτσα του βιοτικού μας επιπέδου στο υπόγεια. Μπορεί να ακροβατούμε πάνω στην λεπτή κλωστή που χωρίζει την ζωή από την επιβίωση. Ωστόσο ακόμα συνεχίζουμε να είμαστε υπεύθυνοι για τα ΌΧΙ που πρέπει να πούμε. Αυτά τα ΟΧΙ είναι η δική μας μαρτυρία στην Ιστορία αυτού του τόπου. Τα οχυρά είναι πια μέσα μας, είναι τα τελευταία που έχουν απομείνει. Είναι η ώρα που ανοίγουν οι κερκόπορτες.
Τα ΟΧΙ που πρέπει να πούμε θα αντηχήσουν μέχρι τα βάθη της Ιστορίας. Εκεί που δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον. Αν υποκύψουμε και πούμε τα ΝΑΙ τότε θα σκοτεινιάσει ο νους μας και δεν θα γνωρίζουμε πια τον τόπο που μας φιλοξενεί ούτε ο ένας τον άλλον θα λογιάζει ως αδερφό.  Ο λωτός της ευδαιμονίας, της βόλεψης, του φθόνου, της απονιάς,  του δαιμονικού της άμετρης υλικής διαβίωσης έχει σαλέψει τα λογικά μας. Φάρμακο υπάρχει. Όμως όπως κάθε φάρμακο είναι και φαρμάκι. Πικρό. Δεν πάει κάτω εύκολα. Τα όρια, το μέχρις εδώ δεν το λες και το εννοείς εύκολα. Ιδίως αν έχεις βοηθήσει κι εσύ με τον τρόπο σου να χτιστούν γέφυρες για να περάσει το κάρο με τους λωτούς που λέγαμε.
Η λέξη «μαζί» είναι ένα λάβαρο που ανεμίζει καθώς σκαρφαλώνουμε και καθώς κατρακυλούμε. Έχουμε δοκιμάσει και τις δυο διαδρομές. Ακόμα να αποφασίσουμε ποια μας ταιριάζει;
Όπως και νάχει ποτέ δεν είναι αργά για τα ΟΧΙ που οφείλουμε.