Ο Έκτορας

Θα’ναι  και πέντε χρόνια που έχουν περάσει από κείνη την ανοιξιάτικη μέρα του Οκτώβρη.  Σχεδόν καλοκαιρινή. Ο χειμώνας παραμόνευε πίσω από κάποια  μικρά ξεχασμένα σύννεφα καιροφυλακτώντας την κατάλληλη στιγμή για να κάνει  την επίθεση του. Αρπακτικό με τα όλα του. Ήταν Πέμπτη. Ήταν ένα παράξενο πρωινό. Ακόμα το θυμάται. Είχε ξυπνήσει και για ώρα προσπαθούσε να σηκώσει από το στήθος της την βαριά πλάκα που της έκοβε την ανάσα.
Όταν τα κατάφερε, άνοιξε τα παράθυρα στον πρωινό ήλιο. Ξαφνικά δίχως να ξέρει το πώς και το γιατί ντύθηκε και βγήκε στο δρόμο. Το ρεπό της θα το περνούσε στο κέντρο φύλαξης αδέσποτων ζώων. Ολο το σχεδίαζε να πάει και όλο το ανέβαλε. Μέχρι σήμερα.
Ο Έκτορας ήταν στα τελευταία του. Ξαπλωμένος. Ακούνητος. Η ευθανασία του χτυπούσε τη πόρτα. Δίχως δεύτερη σκέψη η Γιάννα τον πήρε στο σπίτι της. Πέρασαν μαζί πολλά. Ο Εκτορας ζωντάνεψε και έφερε την αγάπη στο σπίτι.  Ήταν για τη Γιάννα το κομμάτι που έλλειπε από τη ζωή της.
Τελευταία όμως εκείνη αρρώστησε. Απόκτησε  επιληπτικές κρίσεις. Μαύρα σύννεφα στάθηκαν στην οροφή του σπιτιού της. Οι κρίσεις ήταν σα μαστίγωμα, άγριο. Όμως ο Έκτορας, παράξενο, πριν ακόμα να εκδηλωθούν και ορμίσουν για να πνίξουν τη Γιάννα, το καταλάβαινε. Άρχιζε να γαυγίζει δυνατά, υστερικά. Πήγαινε πάνω κάτω, χοροπηδούσε, φώναζε. Αυτό  μέχρι να γαντζωθεί η Γιάννα και να μη βυθιστεί για τα καλά στην μαύρη ρουφήχτρα που την τραβούσε στην άβυσσο. Συνερχόταν. Αγκάλιαζε τον Έκτορα. Κλαίγανε μαζί.
Ο Έκτορας έγινε ο σκύλος φύλακας της .  Τη ζωή που του χάρισε εκείνη της την ανταποδίδει τώρα εκείνος και με το παραπάνω.