Στον αέρα

ΠΠαρατηρώ τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονται κάτω απο τα πόδια μου και σκέφτομαι πως κάπως έτσι θα αισθάνονται τα μεγάλα αφεντικά του πλανήτη όταν σκέφτονται εμάς, τους απλούς και καθημερινούς ανθρώπους. Να, έτσι να κάνω με το πόδι μου τους κάνω όλους μια μουτζούρα στην άσφαλτο. Πόσο απλό είναι τελικά.
Βρίσκομαι εδω πάνω επειδή όλοι οι άλλοι δρόμοι έκλεισαν για μένα. Δεν έχω που αλλού να πάω. Καθομαι στο περβάζι και περιμένω να περάσουν να με πάρουν. Εχουμε ραντεβού στον αέρα. Θα μου πείτε αυτοκτονείς επειδή.... Οχι όχι, δεν είναι αυτοκτονία αυτό. Είναι..πως να το πω...δραπέτευση. Αυτό είναι! Θα δραπετεύσω. Νομίζουν οτι μ έχουν στο χέρι και ότι μπορούν να με εξευτελίζουν όσο και όποτε θέλουν έ; Ε, όχι! Σιγά μη καθίσω και να τους κάνω το χατήρι. Αρκετή διορία έδωσα.
Δεν είναι οτι έμεινα άνεργος. Αυτό εντάξει, να το δεχτώ. Με χίλιες δυσκολίες αλλά να το δεχθώ. Τα μετά είναι το θέμα. Πως σ αντιμετωπίζουν! Σκέψου εκεί που περπατάς, να σου βάλει κάποιος τρικλοποδιά, καθώς πέφτεις ανύποπτος να σου δώσει μια μ ένα ρόπαλο και ύστερα να κυλιστεις στο χώμα την ώρα που θα σε κλωτσούν. Κι έτσι αιμόφυρτος όπως είσαι να σου ζητούν ...να σε περιγελούν...να σε γδύνουν και να σε περιφρονούν.
Ε όχι! Απορώ πως το ανέχεστε εσεις αυτό! Εγώ θα φύγω...Τους τίτλους του τέλους θα τους βάλω εγώ, όχι αυτοί! Καταλάβατε;
Αν με ρωτήσετε για κείνους που μ αγαπάνε, θα σας πω οτι αν μ αγαπάνε θα με κατευοδώσουν με χαρά. Θα πουν οτι πάει αυτός, σώθηκε. Αλοίμονο σε μας που μένουμε στη παγίδα. Αν μ αγαπάνε...
Κατα τα άλλα περιμένω να έρθουν να με πάρουν, θα συναντηθούμε εδώ παρα έξω...στον αέρα, στα σύννεφα...σα να τους ακούω...ώρα είναι...