Κλειστά

Κάθομαι στο παγκάκι μόνος μου, κάθε πρωί. Κλείνω πόρτες και παράθυρο και εξαφανίζομαι. Να μη βλέπω, να μην ακούω.
Χριστέ μου, πως κατάντησα έτσι...Πως έγινα έτσι;
Οταν πήγαινα στο σχολείο, το δικό μου γέλιο, το δικό μου χαμόγελο έφτιαχνε τη μέρα στους συμμαθητές και τους καθηγητές μου. Ολοι είχανε να το λένε οτι ήμουν λέει το παιδί της αισιοδοξίας. Για κάθε αναποδιά είχα τη λύση. Πάντα πίστευα οτι όταν κλείνει μια πόρτα ανοίγει ένα παράθυρο.
Εβλεπα την καταιγίδα που ερχόταν. Δεν ήμουν ανόητος. Ομως η αισιοδοξία μου δε με άφηνε να κινηθώ. Είπα θα τελειώσω το σχολείο, θα μπω στο Πανεπιστήμιο και μ ένα μεταπτυχιακό θα ξεκινήσω το ταξίδι μου. Έτσι έλεγα. Γονείς και συγγενείς με στήριξαν όσο κανείς άλλος.
Οι σπουδές μου κουραστικές. Επίπονες. Ομως τα όνειρά μου ήταν πιο δυνατά. Τέλειωσα. Γύρισα στην Ελλάδα. Στην αρχή έπιασα δουλειά σε μια εταιρία που είχε ο θείος μου. Μια μέρα όμως ο θείος δεν άντεξε άλλο. Την έκλεισε την εταιρία. Χρέη πολλά, είπε, και διευκόλυνση καμία. Απο κείνη τη μέρα εκείνος είναι στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό κι εγώ στους δρόμους.
Και ποια πόρτα δεν χτύπησα. Που δεν πήγα. Αποκριση καμμία.
«Εδώ προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτούς που έχουμε και δεν τα καταφέρνουμε» μου λένε «θα προσλάβουμε κι άλλους; Εκτός κι αν βέβαια θέλεις να δουλέψεις...αόρατος»
Μαύρη εργασία, μαύρος ορίζοντας. Κρύβω με τις παλάμες το πρόσωπο που επειδή ντρέπομαι που δεν μπορώ να κλάψω άλλο. Στέγνωσαν τα δάκρυα μου. Ο θυμός και η οργή δε με αφήνουν να ησυχάσω.  Οι πιο πολλοί φίλοι μου αναζητούν τη τύχη τους στα πέρατα του κόσμου. Εγώ έχω μείνει εδώ μόνος. Να θρηνώ, να οργίζομαι. Δεν ελπίζω. Τα όνειρα μου να ανθίσω στην Ελλάδα έχουν πεθάνει προ πολλού. Θεέ μου, τι να κάνω;