Κλήση

Την περασμένη εβδομάδα τον κάλεσε ο διευθυντής
«Με μεγάλη μου λύπη κύριε Νικολάου σας ανακοινώνω ότι δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας. Βλέπετε παρόλα τα προσόντα σας η εταιρία μας δεν αντέχει. Κάνουμε μειώσεις. Δεν έχουμε τίποτα προσωπικό με σας. Καταλαβαίνετε. Είμαι σίγουρος ότι τα βρείτε σύντομα κάτι αντάξιο σας. Ευχαριστούμε για όσα κάνατε για την εταιρία»
Η αλήθεια είναι ότι η σιγουριά του διευθυντή είχε μείνει μόνο στα λόγια. Δουλειές δεν υπάρχουν. Το ήξερε. Ωστόσο χθες το πρωί είχε πάει σε μια συνέντευξη. Οι προοπτικές ήταν μεγάλες. Όταν έφυγε από το γραφείο τον μετέφερε μέσα στο φορείο η απογοήτευση. Χώρια που από τη βιασύνη του είχε παρκάρει παράνομα. Ώρα ήταν να δει και καμιά…
«Όχι ρε!» φώναξε καθώς είδε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, σαν κουτσουλιά, να λερώνει την διάθεση του η κλήση.
«Αν είναι δυνατόν!» έλεγε.  «Που θα βρω τώρα τα χρήματα να την πληρώσω; Έλεος Θεέ μου! Άνεργος, να έχω και κλήσεις;  Αποκλείεται! Θα…» μουρμούριζε καθώς πλησίαζε το αυτοκίνητο του.
Όταν έφτασε κοντά και πήρε το χαρτί στα χέρια του, με μεγάλη του έκπληξη είδε πως δεν ήταν κλήση. Ήταν μια κλήση αλλά φωτοτυπημένη.  Πάνω στο φύλο ήταν καρφιτσωμένα πενήντα Ευρώ και ένα σημείωμα:
«Τώρα μπορείς να πεις ότι θα είναι μια καλή μέρα σήμερα!»