H Γεωργία

Πρωί πρωί ο δρόμος είχε γεμίσει απο κόσμο. Λες και ο ήλιος παίζει στη φλογέρα του κάποιο μαγικό τραγούδι για να ξυπνήσει τους νυσταγμένους ταξιδιώτες της καινούργιας εβδομάδας.
Οσα καταστήματα λειτουργούν ακόμη άνοιξαν δειλά δειλα τις πόρτες τους με την κρυφή αισιοδοξία οτι σήμερα κάτι μπορεί να γίνει, κάτι ν αλλάξει. Μπροστά απο το κατάστημα ρούχων του κυρ Θανάση περνούσε η Άννα με το εξάχρονο κοριτσάκι της. Χέρι με χέρι περπατούσαν μέχρι τη γωνία για να μπει η μικρή στο σχολικό που περίμενε υπομονετικά.
Ξαφνικά η Γεωργία σταματά. Στυλώνει τα μάτια της κάπου ανάμεσα στο πλήθος.
«Μαμά, μαμά!» φωνάζει.
Η Άννα δίχως να σταματήσει τη σέρνει με πιο πολλή δυναμη. Δεν έχει χρόνο για τίποτα τώρα. Στη δουλειά της οι απολύσεις πέφτουν σαν βόμβες. Να μη δώσει το παραμικρό δικαίωμα. Πρέπει να βιαστεί.
Η Γεωργία δεν σταμάτησε να φωνάζει και να δείχνει κάπου ανάμεσα στο κόσμο
«Μαμά, μαμά, μια νεράιδα! Κοίτα! Να εκεί! Κοίτα! Μια νεράιδα!»
Η Άννα σταμάτησε εκνευρισμένη. Κοιτάει δεξιά και αριστερά και όπως σκύβει προς τη Γεωργία της ρίχνει ένα δυνατό χαστούκι.
«Αχ!» κράτησε η μικρή το μάγουλό της που κοκκίνησε αμέσως. Σαν τη ψυχή της.
«Αυτό για να μάθεις να με κάνεις ρεζίλι στη μέση του δρόμου και να με καθυστερείς απο τη δουλειά μου! Σου έχω πει χιλιάδες φορές οτι δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα! Κατάλαβες; Προχώρα τώρα! Αμα πιά!»
Η Γεωργία θα μεγαλώσει και θα βλέπει το κόσμο μέσα απο τα θολά μάτια της μάνας της.
Στο μεταξύ οι νεράιδες θα κυκλοφορούν ένα γύρω, δίχως να τις βλέπει κανείς απο μας τους μεγάλους.