"Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν' ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια - ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στα πλατάνια της αυλής του σχολειού και κελαηδούσε.Τότε πια ένας μαθητής χλωμός, κοκκινομάλλης που 'χε έρθει εφέτος από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:
- Σώπα, δάσκαλε, φώναξε· σώπα, δάσκαλε, ν' ακούσουμε το πουλί!"
http://ohia1.blogspot.com/2009/10/blog-post_25.html
ανατρίχιασα.....γειά σου βρε Νικολιό....απο το ίδιο χωριό θάμαστε
ReplyDelete