Για την παράσταση "Δακρυγόνα" του Αλέξη Σταμάτη

Προσπαθώντας να πιαστώ από κάπου για να ξεδιπλώσω το νήμα των συναισθημάτων μου, φεύγοντας από την παράσταση Δακρυγόνα, για λίγη ώρα έμεινα αναποφάσιστος. Το τηλέφωνο, τα φώτα, το παράθυρο, οι ζωγραφικοί πίνακες που ήταν στον τοίχο και όμως δεν ήταν; Την περιπλάνηση μου σταμάτησε ο ήχος ενός ερωτήματος της Ελλης:
Ποιος είσαι;
Η ερώτηση που σε πιάνει από τον γιακά και σε τινάζει μπρος πίσω. Για λίγο το ξεχνάς. Μα σε συνεφέρνει το χτύπημα του κινητού της Ελλης. Ο τηλεφωνητής του Μάνου. Οι δικές σου εσωτερικές φωνές.
Ποιος είσαι;
Οι επιλογές σου; Τα όνειρά σου;
Η παράσταση "Δακρυγόνα" ακτινογραφεί το θάρρος που έχεις να κάνεις να κάνεις αυτή την ερώτηση.
Κι εκεί που είχες τακτοποιήσει τις αποσκευές σου, για άλλη μια φυγή, ξαφνικά δίνεις μια και τα σκορπάς στο πάτωμα.
Το παζλ που επιμελώς συνταιριάζεις διαλύεται σε χίλια κομμάτια. Οσες και οι κρυψώνες σου.
Δακρυγόνα. Η λάμψη. το ξάφνιασμα. Τα μάτια κλείνουν η μένουν ανοιχτά για να αντιμετωπήσουν την λάμψη; Τον κρότο;
Τα Δακρυγόνα φέρνουν δάκρυα. Τα δάκρυα λύτρωση. Οι δυο πρωταγωνιστές, η Ελλη και ο Μάνος δεν τα φοβούνται. Αποζητούν την λύτρωση. Μα την φοβούνται κιόλας. Αλλωστε, τι θα απογίνουν δίχως τους φόβους τους; Αυτοί κι εκείνοι, ένα.
Ποιος είσαι;
Σφυροκοπούν τα μηνίγγια οι νότες του τραγουδιού του Αντριάννο Τζελεντάνο. Γιουπι Ντου. Άγριος χορός σε παρασέρνει στα κατάβαθα της ύπαρξής σου. Θέλεις να πιαστείς κι εσύ από το μπράτσο του Μάνου και της Ελλης. Να ξορκίσεις τα φαντάσματα που σε ταλαιπωρουν και να διεκδικήσεις την ελευθερία σου. Μα φοβάσαι ακόμα τα δακρυγόνα.
Αραγε για πόσο ακόμα;
Ο θολός καθρέφτης μας ξαφνικά φωτίστηκε από μια εκκωφαντική λάμψη. Εμεις έπρεπε να αποφασίσουμε, σε κλάσματα δευτερολέπτου, να κλείσουμε η να κρατήσουμε ανοιχτά τα μάτια μας.
Η Ελλη και ο Μάνος μας κοίταξαν βαθιά, ίσια στην ψυχή μας. Τα δακρυγόνα που κρατούσαν έσκασαν μπροστά μας. Αμείλικτα όσα έχουμε φυλακίσει, εκτελέσει, ζωντάνεψαν.
Ποιοί είμαστε;
Σίγουρα όχι αυτό που νομίζουμε.
Επιασαν να μιλήσω για την παράσταση, όμως μίλησα για μένα. Το τραυματισμένο ευχαριστώ μου για την παράσταση, θα αναρρώσει, ελπίζω πιο δυνατό καιπιο αληθινό!
Μια παράσταση, μια ευκαιρία, μοιάζει με ανεμοστρόβιλλο. φέρνει τα μέσα έξω. Καλό το σκοτάδι μας, όμως δεν μας κρατά για πάντα. Απρόσμενα σκάει κάποιο δακρυγόνο. Καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι.