Παγωτό

Την περασμένη εβδομάδα πήγαμε με φίλους και το μικρό ανηψάκι μου σε κάποιο εστιατόριο για να φάμε.
Οταν ήρθαν τα φαγηρά, ο μικρός ζήτησε να κάνει εκείνος τη προσευχή του. Συμφωνήσαμε όλοι κι εκείνο είπε
""Θεέ μου σε ευχαριστούμε για το φαγητό που μας χάρισες και θα σε ευχαριστήσω ακόμα πιο πολύ αν η μητέρα μου μου φέρει ένα μεγάλο παγωτό για επιδόρπιο. Δώσε φαγητό σε όλους τους ανθρώπους. Αμήν"
Από το διπλανό τραπέζι ακούστηκαν γέλια. Ανάμεσα σε αυτά η φωνή μιας γυναίκας που είπε
"Να γιατί δεν πάει καλά αυτός ο τόπος. Τα σημερινά παιδιά δεν ξέρουν πως να προσεύχονται. Ακους εκεί, να ζητάνε από το Θεό παγωτό! Ελεος πια!"
Μόλις το άκουσε αυτό ο μικρός ξέσπασε σε κλάματα και με ρώτησε
"Εκανα κάτι κακό; Θύμωσε ο Θεός μαζί μου;"
Καθως προσπαθούσα να τον παρηγορήσω λέγοντας του οτι τα είπε πολύ ωραία και οτι ο Θεός δεν θα έχει θυμώσει, πλησίασε το τραπέζι μας ένας μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος. Εκλεισε το μάτι στο μικρό και είπε
"Είμαι σε θέση να γνωρίζω οτι του Θεού του φάνηκε υπέροχη η προσευχή σου!"
"Αλήθεια;" ρώτησε ο μικρός
"Σε διαβεβαιώ!" απάντησε ο άνδρας
Ύστερα ψιθυρίζοντας κάπως θεατρικά πρόσθεσε (δείχνοντας με τρόπο τη γυναίκα που άρχισε όλα αυτά
"Τι κρίμα να μη ζητήσει κι αυτή παγωτό από το Θεό. Λιγάκι παγωτό είναι καλό για τη ψυχή μας μερικές φορές"

Οπως ήταν φυσικό ο μικρός είχε παγωτό στο τέλος του φαγητού.Οταν το έφερε ο σερβιτόρος, εκείνος το κοίταξε για λίγη ώρα και έκανε κάτι που θα το θυμάμαι για πολύ καιρό. Πήρε το μπωλ και δίχως να πει λέξη το πήγε στο τραπέζι που καθόταν η γυναίκα και το τοποθέτησε μπροστά της.
"Ορίστε" της είπε" Αυτό είναι για σας. Λίγο παγωτό είναι καλό για τη ψυχή μερικές φορές. Η δική μου είναι μια χαρά"