Το περπάτημα του Ερημίτη σήμερα βαρυ. Δύσκολο.
Παράξενη κούραση έχει φυλακίσει μέσα της τα πόδια του. Λες και τοκάθε ένα ζυγίζει χίλια κιλά.
Μένει άφωνος όταν παρατηρεί στους συνοδοιπόρους του, την ίδια κούραση, την ίδια νωχελικοτητα.
"Η πολλή ζέστη, τα έχει αυτά" σκέφτεται, προσπαθώντας να βρει μια άλλη εξήγηση από εκείνη που κατατρώει τον νου του.
"Ακόμα κι εσύ Ερημίτη" ακούει πίσω του " έπεσες θύμα"
"Θύμα ποιανού;" ρώτησε γυρίζοντας να δει εκείνον που έκανε αυτή την περίεργη ερώτηση
"Μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα" απαντά ο μεσήλικας άνδρας. Να, κοίτα τον ουρανό!"
"Τα πιστεύεις αυτά;" μισοκλεισε τα μάτια ο Ερημίτης, προσπαθώντας να ακούσει πίσω από την απάντηση
"Αυτά και άλλα πολλά", απάντησε ο άνδρας, πιο ντόμπρα από όσο περίμενε ο Ερημίτης. "Εσύ;"
Δεν απάντησε αμέσως.
Άφησε το νου του να ταξιδέψει πέρα από το τεχνητό σύννεφο του ουρανόυ. Να το περάσει για να δει το φως του ήλιου. Οχι εκείνου που φωτίζει τις ζωές όλων. Αλλά του ήλιου που αξίζει τους "πολεμιστές του φωτός".
"Μην ξεχνάς πως είσαι γιος της φωτιάς" του λέει ο άνδρας ελευθερώνοντας τον από τις άσκοπες σκέψεις.
"Οταν χαρακώνεται έτσι ο ουρανός, τότε περιμένουμε τα δάκρυα του" μουρμούρησε κάπως φοβισμένα.
"Τι εννοείς;" τον κοίταξε στα μάτια ο περαστικός
"Θα δούμε... είπε ο Ερημίτης...θα δούμε... τα δάκρυα... του πόνου... του ουρανού...
No comments:
Post a Comment