Ο ερημίτης κατέβηκε στην πόλη

Να που ήρθε ο καιρός, ο ερημίτης να βγει στον κόσμο.
Γύρισε κάμπους και βουνά, έμαθε να ακούει την φωνή του ανέμου και το τραγούδι της βροχής.
Τα πετούμενα του ουρανού, του μηνούσαν για τα μελλούμενα. Όσα εκείνος θα συναντούσε αργότερα στον δρόμο του. Στην αρχή παραξενευόταν, ώσπου κατάλαβε πως ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
Για τον δρόμο, έφτιαξε ένα φανάρι. Μια μέρα ένας περαστικός τον αποκάλεσε Διογένη. Μάλλον τον πέρασε για άλλον. Το δικό του όνομα ήταν Ερημίτης.
Σήμερα, πήρε να κατηφορίζει. Εφτασε στην πόλη.
Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Μα πιο δυνατή ήταν η θέληση του να ζήσει εδώ. Να μάθει κι άλλα, να μοιραστεί, να γιατρέψει και να γιατρεφτεί.
Τότε ήταν που σε είδε κι εσένα.