Περνάς από μπροστά της και σε πιάνει δέος... και μερικές φορές φόβος... και θες δε θες κανεις τον σταυρό σου γιατί λες "ποιος τα βάζει με τον Θεό τώρα...."
"Δεν είναι σωστά πράματα αυτά!" θύμωνε ο παππούς "στην πατρίδα είχαμε άλλο τρόπο..."
"Τι λες τώρα;" τον τσιγκλούσα
"Τι λέω! Τέτοια θέατρα δεν τα είχαμε!"
"Δεν νομίζω οτι μιλάς σωστά" τον μάλωνα
"Τις θυμάσαι τις εκκλησίες μας; Θυμάσαι πόσο ταπεινά ήταν όλα;"
Και θυμήθηκα
Αυτό είναι ένα ξωκλήσι. Προσπαθεί να είναι εγκατελλειμένο, αλλά ο παπας δεν το αφήνει.
"Είσαι προορισμένο να ζήσεις στον αιώνα" του έλεγε κάθε φορά, του μίλαγε, σαν να ήταν άνθρωπος, σαν να έβλεπε κάτι απο το Θεό σε αυτό
"Δεν ήταν μόνο τα ξωκλήσσια" είπε ο παππούς. Τις εκκλησιές που λειτουργούμασταν θυμάσαι;
"Τι θυμάμαι" είπα
"Η Χάρη γλύκαινε την ψυχή ως την πηγή της"
"Ναι, γίνε και ποιητής τώρα" με πείραζε.
"Δεν σε πειράζω καθόλου! συνέχισε "μια μέρα θα γίνεις συγγραφέας. Μα το νου σου! Την πατρίδα και τα μάτια σου!"
Αυτό πάντα το έλεγε με δάκρυα στα μάτια και στην καρδιά
"Λοιπον;" ξαναρώτησε "έχουν καμιά σχέση οι εκκλησιές μας, με τα μεγαθήρια ετούτα στις πόλεις;"
"Είναι πιο πολλοί οι άνθρωποι..." είπα
"Είναι άλλοι άνθρωποι..." τόλμησε εκείνος
Κι εγώ θυμήιηκα τον Κόντογλου:
« Μυστήριο μεγάλο είναι το πώς έρχεται στον κόσμο ο άνθρωπος. Εμένα γραφτό μου ήτανε να γεννηθώ στην Ανατολή, αλλά η ρόδα της τύχης, που γυρίζει ολοένα, ξερίζωσε από τα θεμέλια τον τόπο μου και με έριξε στην ξενιτιά, σ’ ανθρώπους που μιλούσανε την ίδια γλώσσα με μένα, πλην όμως που είχαν άλλα συνήθεια. Το πουλί το θαλασσοδαρμένο, πως βρίσκει ένα βράχο μέσα στο πέλαγο και κάθεται και στεγνώνει τα φτερά του, έτσι βρίσκουμαι και ‘γω σε τούτα τα χώματα.»
No comments:
Post a Comment